Ukryty zagajnik

[Obnażony Kieł]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zdziwiłem się lekko czując uderzenie, które sprawiło, że mój ogon zmienił tor ruchu. Do tej pory smoczyca cały czas odskakiwała, dlatego zerknąłem na nią kątem oka, żeby sprawdzić czy aby na pewno nic jej nie jest. Jednak Gonitwa cały czas trzymała się na łapach, co zresztą nie dziwne, bo była już doświadczoną wojowniczką. W takim razie po prostu zdecydowała się użyć siły. Ciekawe. Zdążyłem się już zacząć zastanawiać czy ziemna zrobiła to po to, żeby pokazać mi na czym polega obrona siłowa, czy miała w tym jednak inny cel, kiedy przypomniałem sobie, że teraz była kolej wojowniczki na zaatakowanie mnie. I niemal w tej samej chwili do moich oczu dotarł błysk jej szponów. Normalnie jeszcze chwila i nawet nie zdążyłbym się obronić. Nie mając wiele czasu na myślenie nad obroną zdecydowałem się skorzystać z czegoś co do tej pory wychodziło mi całkiem dobrze. Miałem na myśli oczywiście odskoki.
Nie czekając dłużej, aż jej pazury zdążą mnie dosięgnąć napiąłem wszystkie mięśnie i odbiłem się od ziemi. Ponieważ smoczyca atakowała moją lewą nogę, to ja postanowiłem odskoczyć w przeciwnym kierunku, czyli w prawo. Od razu przechyliłem ciało w wybranym kierunku i mocniej wybiłem się lewymi kończynami. Podczas skoku balansowałem ciałem i uważałem, żeby przypadkiem się nie przewrócić w czym bardzo pomógł mi mój ogon. Ten skok w moich myślach był niewysoki i dość daleki. Wystarczający, żeby uniknąć ataku Gonitwy. Po chwili, nie zapominając o amortyzacji, miękko opadłem na łapy i zacząłem myśleć nad atakiem. Dość szybko się na coś zdecydowałem i ponownie skoczyłem ku nauczycielce. Ustawiłem się tak, żeby mieć łatwy dostęp do jej ogona i to właśnie to miejsce wziąłem za swój cel. Dłużej nie zwlekając zrobiłem krótki krok do przodu i wyrzuciłem łeb przed siebie. Moja szyja napięła się, kiedy sięgałem do końcówki jej ogona, a szczęka rozwarła się szeroko ukazując bielutkie kły. Zamierzałem dość szybko złapać za wybrane miejsce i mocno zacisnąć szczękę. Chciałem, żeby moje zęby weszły głęboko w mięso, a krew polała się obficie. Jakby tego było mało zamierzałem szarpnąć łbem na boki, żeby pogłębić rany.

[Gonitwa Myśli]

Adept zgrabnie umknął przed jej szponami. Smoczyca orientując się w tym odstawiła łapę, pewniej stając na ziemi. Pochyliła delikatnie łeb, obserwując dalej smoka. Gdy zauważyła spięcie mięśni, ugięcie łap mówiące jej o mającym nastąpić doskoku, sama odchyliła się delikatnie, obserwując dalej, gotowa do działania.
Gryzący atakował ogon, także nie czuła potrzeby odskoku. Obróciła się po prostu zgrabnie, odchylając ogon z dala od samczyka i jego kłów.
Wyprostowała się po tym nieznacznie, jednocześnie kiwając lekko łbem. Nie nadszedł żaden kolejny atak z jej strony.
– Dobrze, załapałeś. Właściwie to... nie mam nic więcej do powiedzenia. Dużo już się wcześniej nagadaliśmy – uśmiechnęła się nieznacznie.

// raporttt

[Obnażony Kieł]

Z głuchym łoskotem zacisnąłem szczękę na niczemu niewinnym powietrzu i trwałem chwilę w takim stanie. Ta nauka trwała już dobre kilka chwili, więc nie dziwne, że zdążyłem się zmęczyć po tych kilkunastu odskokach i doskokach do Gonitwy. Już na pierwszy rzut oka było widać, że nieźle się nabiegałem. Moja klatka piersiowa dość szybko unosiła się od wysiłku, a wypuszczane przeze mnie powietrze zamieniało się w dobrze słyszalny świst. Mimo to starałem się nie sapać zbyt głośno i dotrwać do samego końca. Moje mięśnie napięły się gotowe do kolejnego uniku, a łapy niemal same uginały się do odskoku, ale... żaden atak nie nadszedł. Przez dłuższą chwilę po prostu gapiłem się na wojowniczkę myśląc, że ta chce mnie jakoś podejść i po prostu uknuła jakiś podstęp, żeby sprawdzić jak szybko zorientuję się w sytuacji. Ale to też nie miało miejsca. Dopiero po jej słowach rozluźniłem się i przysiadłem na ziemi, żeby odpocząć.
– To już? – wysapałem. Z nutką pytania w głosie.
– Naprawdę dziękuję Ci, Gonitwo. Chyba mam u ciebie dług, co? – dodałem jeszcze po chwili z uśmiechem. W końcu nie każdy smok tak po prostu uczyłby smoka z innego stada. W przyszłości powinienem jej się jakoś odwdzięczyć. Może dam jej mięso gdy będzie głodna, albo coś?

[Alia]

Przyszłam na nauki matki. Zapewne śledzenie bardzo mi się przyda, gdzieś w przyszłości na polowaniach czy gdzieś... No w każdym razie się przyda. Co prawda byłam już lekko zmęczona ale wiem że kiedyś mi się to odpłaci. Co to za cena za perę godzin czy dni nauk. Ważne są efekty. Oby były jak najlepsze. To się teraz liczyło, potem będę mogła w spokoju odetchnąć.

[Maestu]

Maestu wkrótce również pojawił się w tym uroczym, ustronnym miejscu. Na szczęście nie osiągnął jeszcze swoich maksymalnych rozmiarów, mógł więc bez większego problemu poruszać się w zagajniku... obawiał się jednak, że jego nauczyciel nie mógł powiedzieć o sobie tego samego.
Jakby go to w ogóle obchodziło.
Usiadł, przez brak miejsca niemal tuż obok młodej samiczki z Ognia, po czym omiótł ją szybkim, badawczym spojrzeniem. Widział ją już wcześniej, jak miziała się na powitanie z organizatorami spotkania. Miał nadzieję, że jego nauczycielką nie będzie ta białofutra samica, wtedy chyba by nie wytrzymał... ona i w dodatku jej córka, jak uroczo, rodzinnie. Aż mu się od tego wszystkiego robiło niedobrze.
Westchnął, kręcąc wolno łbem, jakby chciał odgonić od siebie te nieprzyjemne myśli. Jest tutaj po to, aby się czegoś nauczyć, a nie pluć w myślach jadem na inne smoki. Jeśli już chciał pluć jadem, mógł to przynajmniej robić... naprawdę. Po ostatnich wydarzeniach w jego życiu nie miał na to jednak ochoty. Nie miał pojęcia, czy któryś ze smoków tuż obok niego nie jest przywódcą któregoś ze stad! Poza tym, większość smoków tutaj była od niego starsza i większa... nie chciał ryzykować potyczki.

[Pióro Krwi]

Poszłam na miejsce nauki nie śpiesząc się. W końcu jednak dotarłam i z lekkim uśmiechem rozejrzałam się dookoła. Nie miałam problemów z poruszaniem się między drzewami i krzakami choć czasem moje futro zahaczało o jakąś gałąź. Na miejscu były już dwa posłanki. Valeria i ktoś pachnący cieniem.
-Witajcie. Jestem Krwawa Żądza zastępczyni przywódcy ognia i będę was uczyć śledzenia choć już to wiecie. Przedstawcie mi się i odpowiedzcie mi na pytanie: Czym jest śledzenie?– Powiedziałam siadając niedaleko pisklaków i przypatrując im się uważnie jednak nadal z przyjaznym uśmiechem na pysku.

[Maestu]

Dobrze, jego nauczycielką miała być smoczyca z Ognia, ale nie ta z białym futrem. Jej widok nieco podniósł go na duchu... za to jej słowa wręcz przeciwnie. Zastępczyni, huh? Omiótł ją zaciekawionym spojrzeniem. Największym problemem było to, że powinien się zachowywać, a... nadal miał pewne problemy z zaakceptowaniem autorytetów i odpowiednim stosunkiem do smoków z pewnymi tytułami. Nie chciał niepotrzebnie pogarszać stosunków międzystadnych, więc... będzie musiał nad sobą panować.
Powstrzymał się od westchnięcia, za to zmusił do lekkiego uniesienia gadzich warg w czymś, co miało imitować uśmiech. Zaraz jednak, czując, że wygląda gorzej niż sztucznie, przywołał na pysk neutralny wyraz.
– Maestu, z Cienia – powiedział, kiwając jej lekko łbem na znak... szacunku, po czym zamyślił się na chwilkę. – Śledzenie to sztuka podążania za tropem, jaki zostawia cel. Zwierzyna, drapieżnik, inny smok. Korzysta się przy tym z węchu, słuchu oraz wzroku, zależnie od tego, na jaki trop trafimy. – odpowiedział na pytanie, dodając coś od siebie, aby trochę przyspieszyć naukę. Mniej czasu w towarzystwie zastępczyni to mniejsza szansa na gafę.

[Alia]

Uznałam, że matce raczej nie muszę się przedstawiać ale dla świętego spokoju i dla drugiego ucznia to zrobię w razie gdyby mu się zapomniało.

– Valeria. Ogień – mówiąc bardziej do Maestu niż do Krwawej – śledzenie to zorganizowany sposób obserwacji, zwykle ciągły i długoterminowy stosowany najczęściej z ukrycia – powiedziałam już wprost do nauczycielki. W sumie zabawne nigdy nie myślałam że będę mieć nauki z matką. Mogłam w końcu zobaczyć jej sposób nauk.

[Pióro Krwi]

Kiwnęłam głową słysząc jak młode przedstawiają się i odpowiadają na zadane przeze mnie pytanie.
-Bardzo dobrze. Powiedzcie mi teraz za jakimi tropami podążamy w poszukiwaniu zwierzyny? Tak jak Maetsu zauważył musicie uwzględnić zmysł węchu, wzroku i słuchu. Dodałabym do tego jeszcze dotyk bo ślad najlepiej dotknąć żeby sprawdzić czy jest świeży- Powiedziałam przypatrując się obojgu uważnie. Prawdą było że głupio było pytać o imię swojej własnej córki ale nie chciałam nikogo faworyzować. Poza tym lepiej żeby moi uczniowie znali nawzajem swoje imiona.

[Maestu]

Przekrzywił lekko łeb, słysząc słowa nauczycielki. Dotknąć..? Od tego mieli węch! Wolał jednak się z nią nie kłócić, nie wiedząc, jak zareaguje na podważanie jej wiedzy. Najwyżej porozmawia później z jakimś łowcą, żeby rozwiać swoje wątpliwości.
– Tropem może być dźwięk, jeśli ofiara jest bardzo blisko. Jej kroki, może nawoływanie reszty stada, nadepnięcie gałązki, jedzenie. Poza tym wszystko, co zwierzę może po sobie zostawić. Strzępki futra, pióra, krew, odchody. Ślady łap, zdarta kora, wyjedzona trawa... to wszystko można zobaczyć, i to wszystko zostawia ślad zapachowy. – powiedział po krótkiej chwili zastanowienia, postanawiając poruszyć wszystkie tematy. Może Valeria wie coś więcej i rozwinie to, o czym mówił? Szczerze w to wątpił. Ale być może go zaskoczy! W końcu nie był mistrzem sztuk łowieckich, po prostu był głupim, wyjątkowo pewnym siebie pisklakiem.

[Alia]

– Maestu powiedział chyba wszytko. Resztki pożywienia, ślady łap, szponów, zębów... Zależy co to jest. Jakieś odgłosy charakterystyczne dla gatunku, czy na przykład odgłosy jedzenia... – ziewnęłam dyskretnie "no tak, padnij matka cie zbierać nie będzie Lera" pomyślałam – jakiś charakterystyczny zapach...

[Pióro Krwi]

Kiwnęłam słysząc słowa Maetsu. Jego odpowiedź była naprawdę dobra. Valeria za to nie popisała się tak bardzo jednak nie miało to większego znaczenia.
-Okej- Uśmiechnęłam się lekko. Zastanowiłam się nad tym co zrobić dalej i kiedy już zdecydowałam uśmiechnęłam się ukazując ostre zęby.
-Korzystając z swoich zmysłów znajdźcie coś co ukryłam gdzieś w tym zagajniku. Jest tego para także każde z was musi znaleźć jedno. Maetsu ty skierujesz się na prawo a ty Valerio na lewo. Polegając na swoich zmysłach musicie to znaleźć- Nie mogłam określić czym jest to czego będą szukali bo by się na tym skupili.

[Szczyt Potęgi]

Do zagajnika przybył aby odpocząć od natłoku wrażeń, które zdawały się kumulować ostatnio wokół nieco niczym rój rozwścieczonych pszczół. Był serdecznie zmęczony. Wszystkim. Ostatnią wojną, służbą, a nawet chodzeniem. Nic mu się nie chciało. Nawet oddychać.
Klapnął na brzuch w pobliżu gęstszego skupiska drzew. Wyprostował przy tym przednie oraz tylne łapy wraz z ogonem do tyłu, co z widoku trzeciej osoby wyglądało dosyć śmiesznie- taki kompletnie zrezygnowany samiec. Leżał tak najmniej kilka wodnych miar, rozpamiętując czasy kiedy mieszkał z krasnoludami. Zapach stopionej stali, hałas panujący w hutach, dźwięk młota bijącego o rozgrzany pręt mający w przyszłości stać się mieczem, dzwoniący w uszach, a przy tym niezwykle kojący odgłos sypiących się tam i ówdzie kamieni szlachetnych, za których jeden wagon mógłby kupić pod barierą niemal wszystko. Ale nie mógł. Sam fakt, że jeden z karłów ocalił mu życie przed kłusownikami stanowił ogromny prezent od losu. Nie potrafiłby żądać więcej.

A jednak ból spowodowany koniecznością oddania masy klejnotów na rzecz innych stad, zabolała, jątrząc w brzuchu wojownika niewidzialną, acz niezwykle odczuwalną ranę. Gest oczyszczający grzechy. Jeśli tak pokutowali chciwcy, to Szczyt zmuszony był przyklasnąć na taki sposób kary ze strony bogów- był doskonały. W swej skuteczności, rzecz jasna.
Sapnął ciężko, zdając sobie sprawę, iż odwlekając to, niczego nie wskóra, a próbować musiał. Musiał dla wszystkich mieszkających pod barierą. Dla siebie również.
Ryknął donośnie, wzywając do siebie Zaranną Iskrę. Smoczycę ze stada Ziemi, którą spotkał niedawno na Skałach Pokoju...

[Dzika Gwiazda]

Nie musiał długo na nią czekać, łowczyni chyba była niedaleko. Rozległ się szum skrzydeł, a potem mógł oglądać jak łowczyni zatacza ciasny krąg, żeby szybko wytracić swą prędkość, a potem osiada wdzięcznie na śniegu. Rozejrzała się poszukując źródła ryku, dostrzegając tu jedynie wielkiego dryblasa ze stada Ognia. Zawahała się przez uderzenie serca czy podchodzić bliżej. Gdyby wojownik postanowił zrobić jej krzywdę, to szybka ucieczka byłaby jednym co mogła uratować jej życie. Ona sama nie miała żadnych zatargów z Ognikami, jednak była świadoma, że wzajemna niechęć Płomienia Świtu i Nieugiętej Ziemi może przechodzić na poszczególne smoki. Zdecydowała się jednak podejść. Nie mieli powodów by się kochać, ale nie byli także w stanie otwartej wojny.

Pochyliła rogaty łeb w geście powitania. Żółte ślepia o zwężonej jak u kota źrenicy spoglądały na molocha z zaciekawieniem, sama zaś łowczyni uśmiechnęła się lekko, żeby dodać sobie animuszu i pokazać, że nie ma wrogiego nastawienia.
– Przybywam na wezwanie. Ty kto? I w jakiej sprawie? – zapytała. Domyślała się jego profesji, ale imienia obcego nie znała, nie odzywał się zbyt wiele podczas ostatniego zebrania. Po co ją wezwał? Szybki rzut oka powiedział jej, że z całą pewnością nie był głodny. To dobrze, bo ostatnio rozdała całe swoje zapasy, a nic nowego jeszcze nie zdążyła złapać.

[Szczyt Potęgi]

// Przepraszaju, że dopiero teraz, ale net w rejonie, w którym teraz pływam to jakaś siermięga ;_;


– Nazywam się Szczyt Potęgi i jestem wojownikiem Ognia, a jednocześnie strażnikiem naszego przywódcy.
Przedstawił się niemal na jednym wdechu, chociaż w sumie niepotrzebnie. Przyszła się z nim zobaczyć samo to już dobrze rokowało. Niestety, jeśli jednak wszyscy ziemni byli tak zadufani i uparci co Nieugięta, może być ciężko. W każdym razie, nie szkodziło spróbować. On nie miał nic do stracenia, a pozostałe stada i owszem. Postanowił, iż nie będzie się bawił w tłumaczenia.
– Niedawno widziałem się z jednym z bogów. Tym, który mówi o sobie Ateral. Nasi protoplaści życzą sobie abym przekazał po dwa kamienie każdemu stadu- mówiąc ściślej, mają trafić do skarbca. To, co potem z nimi zrobicie, to już wasza sprawa. Chodzi niemniej o gest. Nie wiem czy to pokuta jaką otrzymałem na wskutek tego, iż niedawno zmorzyła mnie ciężka choroba, czy kaprys. Jestem jednak tym, który zawsze uważał się za pokornego sługę Kamanora i nie wolno mi odmawiać.
Wyciągnął w prawej łapie dwa płomieniście błyszczące cytryny . Dokładnie te same, które próbował wcześniej ofiarować ich przywódczyni.
– Proszę, weź to i zanieś do waszego skarbca. Oddaję je bez żalu czy poczucia wrogości. Pod barierą i tak żyję od niedawna. Nie znam waszej wspólnej historii, na podstawie której nasi przywódcy obrzucają się łajnem. Ja jedynie wykonuję swoje obowiązki.

[Dzika Gwiazda]

// nie ma problemu, wciągaj sobie internet wiaderkiem powoli ^^

Gdy zaczął wyjaśniać po co ją wezwał, łowczyni zmrużyła podejrzliwie ślepia, a czarne źrenice zwężyły się lekko. Jakiś podstęp? Zmorzyła go choroba? W stadzie, któremu przewodził najbardziej wprawiony pod Barierą uzdrowiciel? "Widział się" jednym z bogów? Bagiennego ziela się opalił czy jak? Jego historia brzmiała dla niej nieprawdopodobnie. Na korzyść smoka przemiał jeden, mocny fakt: jej wiara. Gdyby Szczyt nie powołałby się na bogów prawdopodobnie by mu nie uwierzyła. Nie sądziła jednak, by ktoś mógłby być takim bluźniercą, żeby zastawiać na nich podstęp i maskować go zadaniem powierzonym od Pana Łez. Żółte ślepia przez krótką chwilę patrzyły na połyskujące w łapie wojownika cytryny, po czym Iskra przeniosła oczy, spoglądając na wojownika. Wyciągnęła łapę i wzięła oba klejnoty, trzymając je w zaciśniętej łapie.
– W imieniu smoków Ziemi przyjmuję od ciebie te kamienie, Szczycie Potęgi. Nie godzi się odrzucać podarunku wystosowanego w dobrej wierze. Może nas dzielić wiele rzeczy, ale niech nikt nie mówi, że smoki Ziemi odtrącają przyjazną łapę wyciągniętą w ich kierunku. – powiedziała, zginając łapę. Pomiędzy jej palcami przeskoczyło kilka żółtych iskier, a kamienie zamigotały i znikły. – Zostaną przekazane do skarbca. Dziękuję za ten dar. Mam nadzieję, że pozwoli to wypełnić ci misję powierzoną przez Pana Łez. – dodała. Milczała przez chwilę, a potem przysiadła owijając sobie łapy ogonem. – Mogę cię zapytać o dwie rzeczy, Szczycie? Dlaczego mnie tu wezwałeś? Taka sprawa powinna być chyba uzgodniona z przywódcą stada, a Nieugięta odzyskała już siły po pojedynku z Grzmotem. – przerwała na chwilę, starając się jak najlepiej dobrać słowa. – Zrozumiem jeśli nie odpowiesz na kolejne pytanie, ale nie daje mi ono spokoju. Ten dwunogi smok, który mianował się zastępcą Płomienia, twierdził, że nic nikt nic nie wiedział o obecności Grzmota na waszych terenach. Płomień Świtu jednakże powiedział, że nie zdążył porozmawiać z Grzmotem o warunkach azylu. Zastępca kłamał czy przywódca utrzymywał to w tajemnicy także przed nim? – wiodła ją nie tylko sama ciekawość, ale także chęć dowiedzenia się w czyje słowa mogą być lepszym gwarantem w przyszłości. Teraz przyszła jej do głowy myśl, na którą wcześniej nie wpadła. Gdyby Płomień trzymał w tajemnicy obecność Grzmota, zastępca powinien być tym zaskoczony, a zdecydowanie nie był. Coraz więcej poszlak wskazywało na to, że dwunóg kłamał.

[Szczyt Potęgi]

Widział, że mu nie ufa. To było widać na pierwszy rzut oka. Zwłaszcza w momencie, gdy skora była przyjąć kamienie. Mimo, iż ulżyła mu w wykonaniu zadania, czuł lekki niesmak, choć starał się nie dać tego po sobie poznać. Brat Krwi stada Ognia nie powinien dawać ponosić się emocjom. Ach, dlaczego to wszystko musiało być takie cholernie pokomplikowane?! Pomimo uwielbienia jakim darzył bóstwa Wolnych, powoli zaczynało do niego docierać, że każda ich ingerencja w śmiertelne życie smoka mogła wywrócić je do góry nogami. Tak po prostu. Bo wybrali sobie akurat tego śmiertelnika do wykonania zadania.
Usłyszawszy pytania, wbił pazury w ziemię. Nie z gniewu bynajmniej, a z zakłopotania. Tak, powinien się był tego spodziewać. Kolejnych pytań. Ta samica jednak sprawiała mniej odpychające wrażenie niż przywódczyni Ziemi. Mimo ogromnej dozy nieufności, próbowała być miła. To rzadkie, zwłaszcza po "wojnie" jaka miała miejsce niedawno.
– Twoja przywódczyni darzy moje durgmist bardzo zimnymi uczuciami, Iskro. Będąc szczerym, nie interesuje mnie wzajemna nienawiść między przywódcami. Jestem wojownikiem strzegącym przywódcy. Taką cenę płacę za to, że odnaleziony na środku pustyni, zostałem do nich przyjęty. Niedługo jednak kończę służbę i będę mógł odejść na zasłużony odpoczynek. Być może dobrowolną banicję. Niestety, wasza przywódczyni jak wskazuje jej imię, była uparta w swym wyborze i niechętna by w ogóle mnie wysłuchać. Dlatego wezwałem Ciebie.
Odpowiedział. Pomarańczowe ślepia zwężyły się, obserwując każdy ruch rozmówczyni.
– Udzieliłbym Ci odpowiedzi co do Grzmotu... gdybym znał odpowiedź. Większą ilość czasu spędzam pod grotą Płomienia, pilnując aby nikt nie mącił jego spokoju. Polityka i inne uzgodnienia między stadami są dla mnie tematem nietykalnym. Nie angażuję się w to bezpośrednio- pośrednio również. Jestem po to, by walczyć i być tarczą dla współplemieńców Ingeitum. Dopóki moja przysięga wobec śmiertelnych oraz bogów nie zostanie całkowicie wypełniona, nie będzie dla mnie bardziej szczytnego celu. Dla was mogę być służalczym psem- nie, nie przerywaj mi. Wiem jak mnie nazywają w innych stadach... ale ja tylko mieszkam na terenach Ognia i wykonuję swoje obowiązki. Nic mniej, nic więcej. Moje intencje są czyste.

[Dzika Gwiazda]

– Och. – ciche westchnienie wyrwało się smoczycy, gdy wojownik opowiadał jej o niechęci Nieugiętej Ziemi. Smoczyca wyraźnie posmutniała, a jej pysk przybrał zmartwiony wyraz. Tego się właśnie obawiała, zwłaszcza po śmierci Upiornego Rytuału. Bała się, że nienawiść może zatruć serce jej matki i zacząć wpływać na jej osąd. Rozumiała jej niechęć wobec Płomienia Świtu, ale otwarta wrogość wobec Stada Wody czy całego Ognia? Jej wrogowie z Wody dawno już odeszli lub umarli. Nie wierzyła także, żeby każdy Ognik był im wrogi, przecież właśnie rozmawiała jednym z nich. Według jego słów matka nawet nie chciała go wysłuchać.
– Ja... – zawahała się lekko. – przepraszam za Nieugiętą. – powiedziała podnosząc wzrok na Szczyt. – Rany na ciele zdążyła już zaleczyć, ale rany ducha...– pokręciła głową zrezygnowana. – To jednak niczego nie usprawiedliwia. Jak już powiedziałam, twoje kamienie trafią do naszego skarbca, niezależnie od woli Nieugiętej. – powiedziała twardo, zdecydowanie. Wysłuchała jego dalszych słów. Nie do końca wiedziała co ma myśleć o Ognistym wojowniku. Wydawał się być wierzącym smokiem, oddanym swoim obowiązkom. Wynikało z tego, że był kimś w rodzaju osobistego ochroniarza Płomienia, spłacając tym samym dług wobec stada Ognia za uratowanie życia. Rozumiała jego powinność – sama także przysięgała na Szczerbatej Skale służyć Stadu Ziemi do końca swojego życia, pragnąć odpłacić im się za danie domu, wychowania i szkolenia. Bez nich nie byłaby tym, kim była dziś. Pochyliła lekko lekko rogaty łeb.
– Jesteś smokiem honoru, Szczycie Potęgi. – powiedziała krótko. Oczywiście, mógł kłamać. Skoro ochraniał Płomienia, musiał chociaż wiedzieć gdzie i po co ten się wybiera. Nawet jeśli nie towarzyszył mu w samym spotkaniu. To były jednak jej własne domysły, nie potwierdzone fakty. Ciekawość Łowczyni nie została zaspokojona, ale nie czuła z tego powodu niezadowolenia. Pytała wszak wewnętrzną sprawę Stada Ognia, a ta jak twierdził wojownik go nie interesowała. – Szanuję to. Kamanor z pewnością patrzy na ciebie łaskawym okiem. – dodała i poruszyła lekko skrzydłami, podnosząc się z ziemi. – Będę wracać na tereny Ziemi, chyba że masz coś jeszcze do przekazania? – zapytała.

[Wędrówka Słońca]

Wylądował w Zagajniku z pewnym trudem, obijając się o niewielkie gałęzie i sycząc cicho. Z ulgą opadł na ziemię. No, nie przedarli by się tu pieszo.
Nie był Łowcą. Nie zgłębiał tajników sztuki polowań. Jednak jeśli już miał kogoś jej uczyć, to nie mogło się dziać w byle jakim miejscu. O nie! W Dzikiej Puszczy było na tyle... dziko, że zwierzęta można tu było spotkać o wiele częściej niż w reszcie Terenów Wspólnych.
W leśnym półmroku widać było, że ziemia jest omszona i zarzucona drobnymi gałązkami, listkami, kamykami. Drzewa w Zagajniku rosły gęsto. Ptaki śpiewały, ukryte w koronach drzew, słychać było szelesty i zwierzęce wołania.
Słoneczny pochylił się, spuszczając Rionnaga z grzbietu. Obaj zgodzili się, że wygodniej będzie im tu dotrzeć razem. Fioletowe łuski samczyka wydawały się dziwnie pasujące do otaczającej ich, głębokiej zieleni.
Złotołuski przysiadł, mierząc swojego ucznia uważnym spojrzeniem i uśmiechając się doń lekko.
– Jesteśmy na miejscu – mruknął cicho. Jak miło było wreszcie przemówić własnym głosem i nie używać czaru... Błogosławił Uzdrowicielkę Ziemi, naprawdę. – Zaczynamy. Kiedy już wytropisz zwierzynę, będziesz musiał do niej podejść tak, by cię nie zauważyła. Inaczej zwieje. Jak myślisz, Rionnagu, na co musisz uważać podczas skradania? Na co zwracać uwagę?

[Iluzja Piękna]

Próbowałem ignorować turbulencje jakich doznałem na grzbiecie Słonecznego uczepiając się pazurkami jego łusek by przypadkiem nie spaść. Kiedy w końcu mogłem zejść z jego grzbietu szybko tego dokonałem z zadowoleniem stając stabilnie na ziemi. Słysząc pytanie adepta zamyśliłem się na moment.
-Pewnie trzeba uważać by nie hałasować więc nie można się o nic obijać ani deptać po czymś co może wywołać jakiś dźwięk. No i trzeba się kryć żeby zwierze nas nie zauważyło. Kierunek wiatru chyba też jest ważny. No bo zwierze może nas wyczuć- Odpowiedziałem po chwili namysłu. Naprawdę wierzyłem w to iż dobrze odpowiedziałem. W końcu te rzeczy były raczej oczywiste.

[Wędrówka Słońca]

Słoneczny kiwnął łbem. Może i było to oczywiste, co sugerował pewny ton Rionnaga, ale zdarzały się smoki... No, takie co potrzebowały chwili na rozruch umysłu. I kilku wskazówek. Na szczęście Słonecznego, fioletowołuski był bystry.
– Kierunek wiatru jest zdecydowanie ważny. Jeśli możesz, zawsze idź pod wiatr. – Uściślił i rozejrzał się. O, tamto miejsce będzie idealne. Wstał i popatrzył z góry na samczyka.
– Oto cała sztuka – nie robić hałasu. Stąpaj powoli i ostrożnie. Musisz mieć ugięte łapy i uniesiony ogon, nie możesz o nic zahaczać skrzydłami. Bądź nisko, w ten sposób będziesz mógł przystawać za krzakami czy pniami drzew bez bycia zauważonym – wyjaśnił. I ruszył przed siebie, znikając miedzy pniami drzew. Nie odszedł daleko, może z dwa ogony do przodu, był nadal widoczny. Aby do niego dojść, Rionnag będzie musiał pokonać pole usiane leśnym, skrzypiącym tatałajstwem takim jak gałązki, szyszki, kamyki, listki, trawy. I przemykać między drzewami.
– Spróbuj podejść tak, żebym nie zauważył! – krzyknął za siebie, obracając łeb. Usiadł spokojnie i owinął łapy ogonem. Teraz pora na intensywne nasłuchiwanie.