Lustrzany las

[Dzika Gwiazda]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Klik, klik, klik. Młody, biały samczyk mógł usłyszeć pobrzękiwanie leżącego na ziemi szkła. Zaranna jeszcze nigdy nie była w Szklanym Lesie. Teraz szła pomiędzy drzewami, rozglądając się dookoła z ciekawością. Czarne źrenice żółtych oczu były zwężone od światła emitowanego przez niezwykłą roślinność. Chwilę to trwało nim zauważyła drugiego smoka. Może dlatego, że był cały biały i nie wyróżniał się w tym jasnym otoczeniu? A może po prostu jak zwykle lazła z głową w chmurach. Zamrugała, gdy dostrzegła młodziutkiego samczyka przed jednym z drzew. Wciągnęła w płuca powietrze, wychwytując także zapach sojuszniczego stada.
– Czołem. Nie przeszkadzam w zwiedzaniu? – zapytała zaczepnie, uśmiechając się promiennie kompletem białych zębów. Przysiadła sobie niedaleko samczyka, owijając łapy ogonem.

[Administrator]

Lekko zamyślony, nawet nie zwrócił uwagi na kroki. Kiedy usłyszał głos smoczycy, spiął mięśnie i szybko się odwrócił. Ta jednak nie wyglądała na groźną. Uf, alarm odwołany. Z lekkiego przestrachu płynnie przeszedł do rozluźnionej postawy.
– Och nie, wcale nie przeszkadzasz. Zatrzymałem się tu tylko na chwilę, by odpocząć. – usmiechnął się lekko do smoczycy. Była chyba górskim, ale nie był absolutnie pewny. Znał tę rasę tylko z opisu matki, gdy tłumaczyła mu o różnych odmianach gatunku Ona na pewno by wiedziała – Jestem Efemeryczny Kolec, tak przy okazji. Nie masz nic przeciwko jeśli poznam twoje imię?– miłoby było dowiedzieć się jak nazywa się ta smoczyca z... Ziemi? Tak, to ich zapach. Poznał już jednego smoka z tego stada i wydawał mu się miły. Podobno całe to plemie było znane z bycia stosunkowo przyjemnymi osobnikami. Może dobrze że to akurat z nimi Cień ma sojusz?
– Wiesz może skąd wzięły się te niesamowite drzewa? Nigdy czegoś takiego nie widziałem – przyznał się, wyraźnie zainteresowany pochodzeniem niezwykłych roślin. Zawsze był bardzo ciekawy świata.

[Dzika Gwiazda]

Uch, ale miał długie imię! Rogata musiała jej kilka razy powtórzyć w myślach, żeby móc jej poprawnie wypowiedzieć. Zaciekawiło ją to, że przedstawił się adepckim imieniem, chociaż był ze stada Cienia, a jak dobrze wiedziała cenili oni sobie bardziej imiona pisklęce.
– Pewnie, że możesz. Jestem Freya, w stadzie Ziemi jako Zaranna Łuska. – przedstawiła się, a potem zmieniła pozycję, kładąc się, ale pozostawiając uniesioną głowę, by móc wygodniej prowadzić rozmowę, nie zważając na szkło chrzęszczące pod twardymi łuskami. Potoczyła żółtymi ślepiami po drzewach, uchylając lekko skrzydła i obserwując jak to samo czynią jej odbicia. Zachichotała cicho. Cóż za ciekawe miejsce! Złożyła po chwili kończyny i ponownie skupiła się na młodym Cieniu.
– Nie mam absolutnie zielonego pojęcia skąd się wzięły. Nie przypominam sobie by ktoś mi o nich wcześniej wspominał. Może to dzieło któregoś z bogów, którzy czuwają pod Barierą? Jeśli będziesz mieć szczęście i Ateral zwoła spotkanie młodych smoków na Skałach Pokoju, będziesz mógł go o to spytać. Jeśli ktoś ma wiedzieć to na pewno on. Ach, szkoda, że jestem już za stara by usłyszeć wezwanie Aterala! – westchnęła lekko. Dla niej każda okazja do spotkania z bóstwem Wolnych Stad była czymś wyjątkowym. A jak jeszcze można było się czegoś dowiedzieć to hoho, prawdziwa gratka.

[Administrator]

//Wybacz za zastój, ale wiele Cienistych potrzebuje nauk, a ja nie miałam ostatnio za dużo czasu.

Na początku poruszał się w tej materii trochę niezdarnie, bo nie wiedział za wiele o tym co powinien powiedzieć. Smoki Wolnych Stad były inne, mówiły inaczej, przedstawiały się inaczej. Czasem czuł się niezwykle zagubiony. Posmyrał podłoże lekko ogonem, starając się nie okazywać swojego zakłopotania. Nie chciał przyznać się do ignoranctwa.
– Możesz mi też mówić Mwanu jeśli chcesz. To moje prawdziwe imię. W Cieniu wszyscy się tak do mnie zwracają, ale wiem że inne stada wolą adepckie imiona – dodał. Chciał się po prostu przystosować do smoczycy.
Historia o Ateralu naprawdę go zainteresowała. Sama idea boga który tak po prostu schodzi na ziemię, pośród śmiertelnych była dla niego czymś absolutnie abstrakcyjnym. Że im się chciało... Ale pewnie miało to, nomen omen zbawienny wpływ na wizerunek oraz ilość wierzących. Ciężko być ateistą gdy spotkało się bóstwo. Tylko czy to już nadal była kwestia wiary? Teraz raczej można było mówić raczej o czczących danego boga, bo gdy wie się o czymś nie da się w to wierzyć. Wiara zawsze ma w sobie element niewiadomej.
– A o czym opowiadał wam Ateral? I jak wyglądał? – zapytał, z zaciekawieniem przechylając głowę. Naturalne że chciał wiedzieć jak wygląda taki prawdziwy bóg, a nie fresk na ścianie jaskini. Ten pierwszy na pewno był bardziej interesujący, w żywszych kolorach. No i się ruszał!

[Dzika Gwiazda]

// nie ma sprawy

– Mwanu. Ładnie. – powiedziała, uśmiechając się lekko. – Mi się podoba ta cienista tradycja. Zmiana imion jest ciekawym pomysłem, ale dosyć męczącym. Większość smoków przywiązuje się do jednego imienia. – dodała pogodnie. Ona sama choć, przywykła już do Zarannej Łuski, o sobie wciąż myślała jako o Frei. Pisklęce imię było także jedyną rzeczą, która pozostała jej po rodzicach. Ale tym oczywiście nie zamierzała się chwalić.
– Ateral jest jednym z bóstw czczonych tutaj, pod Barierą. Jest Panem Śmierci oraz sprawiedliwości. – w głosie adeptki pobrzmiewał szacunek. –
Z tego co mi wiadomo jest także patronem waszego stada, tak jak nam, smokom Ziemi patronuje Immanor. Wy, Cienie macie chyba jednak własnego boga. Kruczego Pana? – zapytała, spoglądając na samczyka. – Ateral to nieduży samiec o szarych łuskach i białej głowie. Jego oczy są ciemne, niemal całkowicie czarne. Roztacza wokół siebie taką chłodną i spokojną aurę, często towarzyszy mu też mgła. Co pewien czas wzywa wszystkie pisklęta i młode smoki na Skały Pokoju, gdzie dzieli się z nimi swoją wiedzą i odpowiada na ich pytania. Opowiadał nam o stadach, o smoczych prawach, naszej historii, innych bogach i wielu innych rzeczach. – opowiadała. Widać było, że smoczyca darzy tutejszych bogów ogromnym szacunkiem i czcią, choć w normalny, nienawiedzony sposób.

[Administrator]

Widać że poczuł się odrobinę pewniej w jej towarzystwie. Chyba powoli, acz stanowczo był coraz bliżej zaklimatyzowania się w tym środowisku.
– Twoje imię też jest ładne – przyznał – Nie wiem co o tym sądzić. Chyba jestem tu za krótko by wydać jakiś osąd.
To co mówiła o Ateralu było bardzo ciekawe. "Niewielki samiec o szarych łuskach i białej głowie" brzmiało jak opis śmiertelnego smoka, no może poza czarnymi ślepiami oraz roztaczaną wokół siebie mgłą czy zimnem, to było jednak dość nietypowe. Być może nie potrzebował on żadnej rozbuchanej, potężnej formy by wzbudzać szacunek. Podobała mu się ta pewność siebie i chęć by zbliżyć się do swoich wyznawców, przyjmując postać im podobną.
– Tak. Absthinius, Kruczy Przywódca, Cienisty Stwórca, Ojciec Nocy. Ma wiele imion. Bóg który chronił stado Cienia jeszcze na długo nim trafili oni pod barierę. Ale Cieniści często oddają też cześć bogom Wolnych Stad. Wiele zależy od konkretnego smoka – wytłumaczył – Mnie wszystkiego co wiem nauczyła moja matka. Byłem jej jedynym dzieckiem, więc miała czas by się mną zająć. Jedyne czego mi nie przekazała to sztuka mediacji. – dlaczego? Bo umarła zanim mogła przeprowadzić z nim lekcję. Ale ten fakt już wolał przemilczeć. Freya nie musiała znać go aż tak dobrze, nikt nie musiał. To była jego prywatna sprawa, a nie chciał by ktokolwiek mógł go skrzywdzić za pomocą tych informacji.

[Dzika Gwiazda]

– Słowa nie oddają nawet w połowie tego, jak niezwykłe to uczucie spotkać boga nauczającego pisklęta. Na pewno poznasz, gdy jego wezwanie dla młodych znów przetoczy się przez Wolne Stada. – powiedziała z przekonaniem, kiwając głową. Z ciekawością słuchała o Absthiniusie, o którym kiedyś odrobinę opowiedziała mu Krew Mandragory. Choć spotkała tę smoczycę tylko raz, to spotkanie na długo pozostało w jej głowie.
– Mogę cię nauczyć podstaw mediacji. Może i jestem tłukiem siedzącym cały dzień w lesie, ale coś niecoś umiem. – uśmiechnęła się lekko. Poruszała się nieco, żeby ułożyć się wygodniej, nie przejmując się trzeszczeniem szkła pod swoim ciałem. Zapowiadało się na dłuższą pogawędkę. –
Słyszałeś do czego służy mediacja? Albo jak używają jej smoki? Muszę poznać twoje ogólne pojęcie.

[Administrator]

Zaskoczyło go że zaproponowała naukę, ale było to uczucie jak naprawdę pozytywne. Dopiero cię poznała, a już chce ci pomóc... Huh, tu musi być jakiś haczyk. A może po prostu spotkał się z rzadkim przypadkiem Miłego Smoka. Albo tylko robi sobie nadzieje. Pewnie zależało jej jedynie na wzmocnieniu sojusznika. Nie umiał tak po prostu założyć że ktoś chce mu pomóc z dobrej woli. Miał za mało wiary w innych.
– Moim zdaniem nie wyglądasz na tłuka, Freyo – przyznał, z resztą całkiem szczerze. Często kręcił, zatajał informacje lub mówił coś niezgodnego z tym co myślał, ale to była jego prawdziwa opinia.
Zastanowił się nad pytaniem.
– Mediacja to sztuka manipulacji. Sztuka mówienia tego co inni chcą usłyszeć, ubierania swoich myśli w zgrabne słowa by przekonać ich do swoich racji, ale żeby sądzili że to ich własne przemyślenia. Używa się jej też do uspokajania zwierząt, przekonywania ich by zostawiły nas w spokoju lub nie obawiały się nas. Im większy wrodzony urok osobisty, tym większe szanse na powodzenie. – oj ty mały kłamczuszku, wiadomo do czego będziesz używał tej umiejętności. Tylko jak długo będziesz uciekał przed prawdą?

[Dzika Gwiazda]

Uśmiechnęła się, a potem mrugnęła do niego okiem, gdy stwierdził, że nie jest tłukiem.
– Ooo, dziękuję. To znaczy, że wyglądam dziś lepiej niż zwykle. – zaśmiała się głośno, pochylając lekko łeb. Szybko się uspokoiła, słuchając tego co miał do powiedzenia na temat mediacji. Pokiwała przytakując głową.
– Owszem, masz rację. W podstawowej wersji to po prostu sztuka dyskusji i przekonania dyskutanta do swoich racji. Przydatna umiejętność, chociaż wiele smoków woli rozwiązywać konflikty za pomocą kłów i pazurów. – powiedziała z ironią w głosie. Bo taka też ostatnio panowała atmosfera – najmniejsza kłótnia mogła łatwo eskalować w ogromny konflikt. –
Zacznijmy więc dyskutować. Powiedzmy, że jestem młodym smokiem ze stada Cienia, któremu wpadła w oko smoczyca ze stada Wody. Wszystko wskazuje na to, że nie jest to chwilowa pożądliwość. Nie kryję się ze swoim związkiem, wiele smoków widziało nas razem, spędzamy także razem wiele czasu. Ty jesteś przywódcą. Niektóre smoki w stadzie zaczynają podejrzewać, że mogę zechcieć uciec do stada Wody, żeby móc zawsze być ze swoją wybranką i razem z nią wychować pisklęta. Mówią, że tak nie może być, że należy to przerwać nim skończy się tragicznie i że powinieneś coś z tym zrobić. Ja z kolei deklaruję swoją wierność stadu, ale mam nie zamierzam kończyć swojego związku, bo nie robię nic złego i nie ma zasad, które mi tego zabraniają. Jak rozwiążesz tą sytuację? – zapytała, spoglądając na niego z ciekawością.

[Administrator]

//Wybacz za zastój, ale skoro to moja nauka, była dość nisko w priorytetach odpisów.

Sam ten pomysł był dla niego dziwaczny. Uciekać z własnego stada, ukochanego miejsca dla samicy? Szczególnie że sam Cień był pełen ładnych smoków. Jeszcze nie rozumiał konceptu prawdziwej miłości, był na to odrobinę za młody. I pewnie nigdy nie zrozumie darzenia uczuciami samicy, bo natura zaimplementowała mu zainteresowanie innymi samcami. Cóż, skoro takie ma zadanie, to czas wczuć się w rolę.
– Muszę z tobą poważnie porozmawiać. Nasi bracia i siostry podejrzewają że chcesz uciec do Wody. Jak wiesz, z tym stadem łączą nas bardzo napięte stosunki, w szczególności po ostatniej wojnie. Jestem daleki od wtrącania się w twoje życie oraz prywatne wybory, ale muszę raz na zawsze położyć kres tym plotkom, dla dobra nas wszystkich. Moim zadaniem jest dbać o ogół, nie tylko o pojedyncze jednostki. Cokolwiek postanowisz, pamiętaj że z Cienia nie możesz odejść. Złożyłeś przysięgę wierności, więc jeśli ją złamiesz, będziesz zdrajcą. A u nas zdrajców karze się śmiercią. Co masz mi więc do powiedzenia? mówił zimnym, beznamiętnym tonem, głośno i wyraźnie. Nie zamierzał jednak naśladować Zmory czy żadnego innego autorytetu, tylko mówić jak on, jak Mwanu.

[Dzika Gwiazda]

//nie ma problemu, mi takie tempo jest na rękę, bo też mam milion wątków xP

Spodobała jej się jego postawa. Był stanowczy, przestawił swoje argumenty i wyzwał ją do dalszej dyskusji. Zaranna zrobiła najpierw oburzoną, a potem nadąsaną minę, udając niezadowolenie z zarzucanych jej przewinień.
– Ależ przywódco! – żachnęła się. – Pozostaję wierny naszemu kręgowi. Wypełniam swoje obowiązki, uczestniczę w ceremoniach i życiu stada. Ale to co robię w wolnym czasie, to mój interes, nie zaś tych, którzy mają za długie nosy. Nie potrafisz utrzymać ich w ryzach? – zapytała, uśmiechając się złośliwie. – Nie znajdziesz w moim zachowaniu przewinienia. Czy związki z osobnikami z innego stada zostały zakazane? Czy łamię którekolwiek z prawnych stad? Nie! Zamierzasz ukarać mnie za nic? – zapytała, teatralnie uderzając przednią łapą w podłoże, aż zabrzęczało rozbite szkło. Zaskakująco dobrze odgrywała irytującego, krnąbrnego adepta. Wskazała na brak swojej winy, podważyła słowo i autorytet przewodnika oraz dała do zrozumienia, że ma w nosie opinię innych smoków i że to jego problem. Co z tym fantem zrobi Mwanu? Była ciekawa czy spróbuje zbić jej argumenty czy też odwoła się po prostu do prawa siły i powie, że po takim koncercie kazałby ją osądzić na miejscu zebrań?

[Administrator]

Pogłaskał się po brodzie w zamyśleniu. Było to odrobinę zabawne że on, Mwanu odgrywa rolę przewodnika stada, z zasady starszego, spokojnego smoka. A przynajmniej tak wyobrażał sobie archetyp przywódcy. On nie zaliczał się do obu tych kategorii.
– Jak na smoka o czystym sumieniu bardzo się bronisz. – powiedział spokojnie. Wciągał rozmówcę w retoryczną pułapkę? Próbował wybadać teren? A może po prostu pozwolił sobie na odrobinę kpiny? Trudno powiedzieć. Jego głos nie wydawał się zdradzać żadnych emocji. Już dawno nauczył się że sprytna maskarada pomaga w osiągnięciu wielu celów. A co najważniejsze, chroni.
– Cóż, rozumiem że w takim wypadku możesz przysiąc przed całym stadem że te wszystkie plotki to kłamstwa, a ty będziesz nam wierny aż do dnia swojej śmierci? Nie powinno być to dla ciebie problemem. – zastawił sidła, umieścił przynętę i czekaĺ na zdobycz. Mwanu obserwował uważnie. Chwila wahania? Trochę więcej mrugania? Nieświadomy grymas? Nerwowy gest łapą? Tik? Chciał wyłapać wszelkie niuanse, które mogły mu pomóc w tym małym "śledztwie". Większość komunikacji to mowa ciała, a on jak każdy Cień miał odrobinę bardziej wyostrzoną percepcję. Oby łowy się udały. Dlaczego w sumie tak często porównywał sytuacje społeczne do polowania? Kamuflaż do wtapiania się w tłum, a teraz to do pułapek na zwierzynę. Przecież to nawet aż tak bardzo go nie interesowało.

[Dzika Gwiazda]

Smoczyca na moment wybiła się z roli, gdy wydobył się z niech krótki chichot. Przytaknęła głową, dając mu do zrozumienia, że dobrze mu idzie. Sprytny wybieg z tą dodatkową przysięgą – jeden sprawny ruch, który mógłby być dodatkowym argumentem do ewentualnego ukarania zdrajcy w przyszłości. Nie dość, że złamałeś przysięgę daną stadu, to jeszcze słowo dane przywódcy! Smoczyca potrząsnęła głową i chrząknęła wracają ponownie do swojej roli irytującego podwładnego, który na dodatek nie zamierzał dać się podejść tak łatwo.
– Przysięgałem wierność stadu podczas swojej ceremonii. Dlaczego mam robić to ponownie? Czy są wobec mnie postawione konkretne zarzuty, czy są "świadkowie" – mówiła stanowczo i energicznie, akcentując zwłaszcza ostatnie słowo. – moich przewinień, czy to jedynie zwykłe pomówienia zazdrosnych smoków? Może powinieneś porozmawiać z tymi, którzy za moimi plecami szerzą szkodliwe plotki i ukarać ich za sianie zamętu w stadzie? – zapytała, unosząc dumnie rogatą głową. Była ciekawa czy uda jej się zapędzić Mwanu w kozi róg. Dodatkową gestykulacją chciała go zirytować, wyprowadzić z równowagi. Ile razy był w stanie tłumaczyć lub prosić o to samo, zanim gniew weźmie górę?

[Administrator]

//Zabierałem się do tego odpisu już od końca stycznia, nawet nie wiem czemu mi tak źle szło. Przepraszam.
O, tu adept posunął się już za daleko. "Przywódca" jednak nie zamierzał dać mu się sprowokować. W końcu alfa musi być opanowany, choćby świat się walił. Inaczej może dojść do tragedii. To jest właśnie przekleństwo władzy. Czasem naprawdę ciężko jest utrzymać emocje na wodzy.
Spiorunował rozmówcę wzrokiem, jakby dając mu do zrozumienia że jeszcze chwila, jedno słowo a bardzo tęgo sobie nagrabi.
– Tylko ja decyduje kto zostanie ukarany, a kto nagrodzony, młody smoku. Ich słowa nie jest pokierowane niechęcią do ciebie, a zmartwieniem o dobro stada. Nie rozsiewają plotek, a obawiają się o ciebie. Wszyscy jesteśmy braćmi oraz siostrami w boju. Żyjemy razem i umieramy razem. Dobrze wiesz, że jeśli odejdziesz, zostanie na ciebie nałożona kara śmierci. Chcę tylko jednego: przysięgnij mi że twoja lojalność wobec Kręgu jest niezachwiana, a puszczę cię wolno i zapomnę o wszystkim. – mówił spokojnie, choć w głosie było czuć lekką nutę dezaprobaty. No jak śmiesz smarku! Nie zamierzał jednak dać się wciągnąć w pyskówkę ani dać się sprowokować. Żadnego okazywania słabości. Wyraz pyska miał neutralny. Nie uśmiechał się, ale też nie wydawał się wsciekły, może odrobinę zawiedziony. Łeb trzymał wysoko, nie gestykulował. Tak jakby nie chciał ukazać co naprawdę sądzi o tej rozmowie. Tak, to była swego rodzaju manipulacja, trzymanie rozmówcy na dystans by nie poczuł się zbyt komfortowo w tej sytuacji. Ściągnął łuki brwiowe.

[Dzika Gwiazda]

// :mrgreen:

Zielona smoczyca słuchała Mwanu z uwagą. Gdy skończył mówić, milczała przez chwilę, analizując sytuację i szukając jakiejś rysy, pęknięcia, którym mogłaby podważyć jego zdanie. Nie udało jej się wymyślić jednak nic sensownego, każdą potencjalną odpowiedź można by w łatwy sposób zbyć. Pokiwała z uznaniem głową.
– Brawo, dobra robota. Nie dałeś się zakrzyczeć, zachowałeś spokój i panowałeś nie tylko nad swoimi słowami, ale również ciałem. Zgrabnie poradziłeś sobie z wymuszeniem dodatkowej przysięgi i to bez użycia siły, a co najważniejsze zaoferowałeś swojemu denerwującemu podwładnemu też coś w zamian – spokój w przyszłości. – uśmiechnęła się, ponownie poruszając się lekko na szklanych odłamkach. – Jesteś całkiem niezłym negocjatorem. Przerobimy jeszcze jeden przypadek dla pewności i myślę, że będziesz mieć to opanowane. – przez chwilę milczała, układając w głowie kolejną historię, po czym podniosła na białego samca żółte oczy. – W twoim stadzie jest jedna uzdrowicielka. Piekielnie zdolna, najlepsza w swoim fachu. Nie ma jednak ucznia, nikt jeszcze nie wyraził chęci podążania drogą Erycala. Pech chciał, że zakochała się ona w jednym z wojowników, któremu uratowała życie na Arenie. Jednocześnie tym samym samcem interesuje się stadna czarodziejka. Smok nie jest zdecydowany którą wybrać i czy w ogóle na dłużej się z którąkolwiek wiązać. Sytuacja między smoczycami jest coraz bardziej napięta i niedługo maddara może pójść w ruch. Co wobec tego zrobisz? – zapytała, spoglądając na niego z ciekawością. Biały samiec był jeszcze bardzo młody i niewykluczone, że porywy serca były mu jeszcze obce. Nie zmieniało to jednak faktu, że dobry dyskutant musi czasami wskoczyć w nieswoją skórę i rozgryźć coś, czego jeszcze nie znał, nawet choćby z pomocą chłodnej logiki.

[Administrator]

Poczuł się miło gdy Zaranna go pochwaliła, jednak nadal był dość niepewny siebie. Zamiótł ogonem po podłożu i wysłuchał nowego zadania.
Problem polegał na tym, że porywy serca nie są logiczne. Emocje oczywiście mają pokrycie w rzeczywistości, ale operują na kompletnie innych zasadach niż umysł. Coś mu mówiło że chłodna kalkulacja nie będzie tu aż tak ważna jak mogłoby się wydawać. Raczej wybadanie terenu, zrozumienie tego co przechodzi drugi smok. Wielu myśli że prawidłowa komunikacja sprowadza się do mądrych słów. Ale najistotniejsze zawsze będzie słuchanie. Bez niego nie da się przygotować odpowiedniej reakcji.
– To brzmi jak dość skomplikowany problem, jednak podejrzewam już gdzie może tkwić sedno. Ta uzdrowicielka jest bardzo dobra, ale mimo swoich wybitnych umiejętności wciąż nie znalazła ucznia. To chyba nie działa dobrze na samoocenę. Adept który chce się uczyć pod twoimi skrzydłami to duma i szczęście. Rozumiem że jest jedynym medykiem w swoim stadzie? Na pewno ma wielu pacjentów, nie wspominając już o tym że zręczni leczący są oblegani przez smoki z innych stad, które chcą być pewne pozytywnego efektu. Niedawno uratowała życie smoka na arenie, więc na pewno zdaje sobie sprawę z presji jaką na nią nałożono. Być może jest przepracowana i sfrustrowana? Zacząłbym o porozmawiania z nią i z tą czarodziejką. Być może ta sprawa ma drugie dno, którego nie widać na pierwszy rzut oka – i tak oto do lakonicznej historii dopisał mnóstwo detali które udało mu się wydedukować. Ale przecież skoro Zaranna o tym wspominała, to mogło mieć to jakieś znaczenie, czyż nie? Nie zamierzał pozwalać niczemu co mogło mu pomóc w rozwiązaniu sprawy prześliznąć się tuż pod jego nosem – Powiadomiłbym też tego samca że jest w środku konfliktu. Powinien wiedzieć i mieć szansę jakoś na to zareagować. Może nawet zastanowić się nad tym czy naprawdę pragnie którejkolwiek z tych smoczyc – zakończył. Co na to jego nauczycielka?

[Dzika Gwiazda]

Smoczyca z uwagą słuchała jak biały samiec rozkłada problem na czynniki pierwsze. Zaskoczyło ją jego wyjątkowo dojrzałe podejście do kwestii o zagmatwanej naturze, które mogła także odbić się na potencjalnym dobru fikcyjnego stada. Przekrzywiła lekko głowę, gdy skończył mówić.
– Masz bardzo ciekawe podejście. Ja w pierwszej kolejności rozmówiłabym się ze smoczycami, przypominając im, by pamiętały przede wszystkim o swoich obowiązkach wobec stada. – powiedziała, patrząc na chwilę w bok, jakby się nad czymś zastanawiała. Taka była jej hierarchia wartości, stado stało zawsze na pierwszym miejscu. Dlatego nie lubiła smoków, które kierowały się własnymi kaprysami, lekceważąc sobie swoje powinności. – Niemniej jednak możesz mieć rację, posiadanie ucznia to nie tylko szczęście, ale też możliwość podzielenia się z nim pracą i obowiązkami, których wykonywanie pozwoli mu przysposobić się do fachu i będzie częścią nauki. Istotnie, uzdrowicielka może być przepracowana, a widok czarodziejki, która ma więcej czasu, kręcącej się przy upatrzonym wojowniku może tylko eskalować konflikt. Zwrócenie uwagi na samca o też dobre posunięcie, zwłaszcza, że nie wiesz jakie są jego intencje. Pół biedy jeśli jest tej sytuacji nieświadomy lub nie chce się w nią mieszać, gorzej jeśli go ona bawi i próbuje manipulować smoczycami. To doprowadziłoby tylko do katastrofy. – leżąca smoczyca wypuściła z nozdrzy chmurkę białego dymu. – Poradziłeś sobie bardzo dobrze. Rozłożyłeś problem i przygotowałeś sobie plany działania. Możemy jeszcze tak sobie dyskutować, ale więcej niż umiesz cię nie nauczę. – uśmiechnęła się lekko, wyginając głowę na boki, aż chrupnęły kostki. – Mogę ci w czymś jeszcze pomóc? – zapytała.

//lecisz z raportem

[Administrator]

– W żadnym wypadku nie twierdzę że stado i obowiązki wobec niego nie są ważne. Jeśli jednak mamy do czynienia z konfliktem tego typu, sądzę że wypada spojrzeć na niego z trochę innej perspektywy. Smoki to jednostki. A to czy i jak wypełnia się obowiązki wobec plemienia nie musi mieć wpływu na nasze związki i relacje – przyznał – W każdym razie, dziękuję za naukę. Jestem pewien że to mi się kiedyś przyda. Jak to mówią, szpony i maddara wygrywają bitwy, odpowiednie słowa wygrywają wojny – tak, chciał kiedyś stać się Mówcą Szeptów. Większość Cienistych nie zamierzała raczej rozwijać się w kierunku zdolności dyplomatycznych, jego zainteresowania leżały jednak gdzie indziej – Swoją drogą, znasz jakiegoś łowcę z Ziemi? Naszym ostatnio nie powodzi się szczególnie, a przyznam że potrzebuję czegoś do zjedzenia – zapytał. Podobno stado Immanora miało bardzo utalentowanych myśliwych.

[Dzika Gwiazda]

Młody biały samczyk był bardzo interesującym smokiem. Większość Cieni pokładała swoją siłę w kłach i szponach, ewentualnie maddarze. On jednak zdawał się przykładać sporą estymę także do słów. Zaimponowała jej wyjątkowa dojrzałość i roztropność adepta, polubiła go. Wydawał się być taki... spokojny.
– Nie ma za co. – uśmiechnęła się, słysząc podziękowanie. Uśmiechnęła się szerzej, słysząc pytanie o mięso. – Haha, masz szczęście Mwanu. Akurat szkolę się na łowcę. – powiedziała, unosząc prawą łapę i skupiając maddarę. Pomiędzy jej palcami przepłynęło kilka żółto-pomarańczowych iskierek, a przed Efemerycznym Kolcem pojawił się gustowny stosik krowiego mięsa , akurat by zaspokoić smoczy głód. Smoczyca podniosła się, przekrzywiając głowę na prawo i lewo, aż chrupnęły kostki. – Zasiedziałam się, nie ma co. – podpowiedziała, podnosząc rogaty łeb i spoglądając w niebo, by zorientować się w czasie. Potem przeniosła wzrok z powrotem na albinosa. – To była bardzo ciekawa nauka, Mwanu. Będę wracać powoli do lasu. – mrugnęła do niego. – Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Bywaj zdrów. – powiedziała, odchodząc i znikając pomiędzy szklanymi drzewami.

[Administrator]

Spokojny... Cóż, "wydawał" było słowem-kluczem. Umiał trzymać swoje nerwy na wodzy, ale czasami emocji było po prostu zbyt dużo. Wtedy po prostu szedł gdzieś płakać. Pewnie zdrowsze byłoby zwierzenie się komuś z tych rozterek, ale nie chciał wyjść na słabego.
– Dziękuję! Powodzenia w łowach! – pożegnał się z łowczynią. Miał nadzieję że się jeszcze spotkają. Gdy opuściła to miłe miejsce zabrał się do przygotowywania posiłku. Delikatnie opiekł mięso swoim ogniem i posypał je solą którą przywołał z groty. Gdy danie było gotowe, zjadł je ze smakiem, a resztki spalił i zakopał. Hm, interesujący smak. Podobało mu się mięso kopytnych, było przyjemnie sycące. Następnie ruszył dalej. Ma jeszcze tyle do zobaczenia!

[Cień Kruka]

Nigdy wcześniej tu nie była. Teraz, gdy nareszcie zniknął strach, że zobaczą, że zabiją, Ferida pozwalała sobie na coraz śmielsze wyprawy ku terenom wspólnym. Nocami, gdy jej mały sekret drzemał w grocie, a niebo cichło, nie rozgarniane smoczymi skrzydłami, przemierzała smocze ziemie, pragnąc zobaczyć i doświadczyć jak najwięcej tego, czego dotychczas bronił jej wyrok śmierci i wieczne zagrożenie.
Co zafascynowało ją w tym miejscu? Światło, oczywiście. Przesiąknięte maddarą drzewa lśniły własnym światłem, co nie było bardzo często spotykanym zjawiskiem. Dlatego właśnie wybrała je na swoje miejsce tegonocnej włóczęgi. Zostawiwszy kompankę na straży legowiska, sama wędrowała pośród drzew, stawiając miękko łapy, uważając na szkło.