Łąka Młodych Smoków

[Echo Odwetu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Odmienna przyleciała tu, licząc, że spotka kogoś, dosłownie kogokolwiek. Chciała nauczyć się nowych rzeczy, jak śledzenie dla przykładu, a do tego potrzebowała nauczyciela. Po tym, co mówił jej ojciec, nie wiedziała, czy prośba o naukę nie byłaby nie na miejscu. Mimo to miała maleńką nadzieję, że może go tu spotkać i przy okazji o to poprosić. Na przykład w trakcie rozmowy, albo czymś w tym stylu. Jeśli jednak go nie zobaczy... nie będzie płakać, znajdzie kogoś innego na nauczyciela. Usiadła na razie, owijając ogonem tylne łapy i zaczęła uważnie obserwować otoczenie, w poszukiwaniu znajomej sylwetki.

[Jad Duszy]

A dlaczego miałaby być nie na miejscu? jego obowiązkiem było uczenie smoków Ognia, a zwłaszcza własnych dzieci – i to drugie szczególnie przemawiało za tym, by niezależnie od wszystkiego jego pisklęta mogły go prosić o nauki o każdej porze dnia i nocy. Dziwny był tylko wybór miejsca, w którym odmienna spodziewała się go spotkać. łąka Młodych Smoków była uczęszczana zazwyczaj przez smoki młode, jak wskazywała jej nazwa... A on mimo, że w kwiecie wieku, to chyba już do młodych się nie zaliczał... przynajmniej tak uważali młodzi, bo do niedawna on sam czuł się jak młodzik. A jednak to tu Adeptka dostrzegła leżącą sylwetkę drzemiącego smoka. jak gdyby na przekór wszystkiemu, Zatruty szukał miejsca do odpoczynku tam, gdzie nie spodziewano się go spotkać... Ale nie wyszło.

[Echo Odwetu]

Cóż, należy się spodziewać niespodziewanego. Zatruty wydawał się być zmęczony, logicznym więc by było przybycie do miejsca, gdzie nikt nie spodziewał się go znaleźć. Po za tym, aż taki stary znowu nie był. Dla tych smoków, które miały koło 80 księżyców, należał jeszcze do młodych... no dobrze, może niekoniecznie, ale dla nich był na pewno młodszy.
Odmienna dostrzegłszy sylwetkę ojca podniosła wyżej łeb, strosząc nieco pióra w pewnego rodzaju szczęściu. Przynajmniej jedną rzecz miała odhaczoną, znalezienie Zatrutego. Podkradła się cicho, nie chcąc gwałtownie budzić ojca. Pewnie i tak ją usłyszał, chyba, że naprawdę miał twardy sen. Nie była w końcu najlepsza w skradaniu, miała za sobą tylko jedną lekcję. Gdy znalazła się obok ojca, przekręciła łeb. No i jakby tu zacząć?
– Em... cześć tato. – Odezwała się na tyle głośno, by ojciec się obudził, w razie gdyby wciąż spał. – Miałbyś coś przeciwko nauce śledzenia? – spytała już ciszej, mocniej przekręcając głowę. Naprawdę jej się ona kiedyś urwie. Urwie i odbiegnie, szukając nowego, mądrzejszego właściciela.

[Jad Duszy]

Nie wiedział, skąd córce wzięły się podobne kompleksy. Była inteligentna i utalentowana, ale brakowało jej trochę pewności siebie. Może kiedy będzie starsza...? Niestety, nie miał twardego snu. ostatnio tylko drzemał, zachowując czujność nawet wtedy. Usłyszał, ze ktoś się do niego zbliża, ale nie otwierał oczu. Dobiegł go zapach córki, dlatego wiedział, z kim ma do czynienia, zanim Machozi... Znaczy się Odmienna Łuska się odezwała. Otworzył oczy, unosząc głowę i spoglądając na córkę, a w jego spojrzeniu pojawił się cieplejszy błysk. Tylko dla swoich piskląt potrafił być miły, nawet jeśli nie miał z tego korzyści. A to w jego przypadku prawdziwy progres.
– Śledzenia? No dobrze – odpowiedział, wstając i przeciągając się, a czarna blizna na jego brzuchu po tym, jak wpadł w pułapkę wyraźnie odznaczyła się na tle jaśniejszych na brzuchu łusek.
– To powiedz, czym jest śledzenie lub do czego służy – powiedział do córki, siadając naprzeciwko niej.

[Echo Odwetu]

Oj żeby zaraz kompleksy... martwiła się tylko trochę o tatę, jak to córka, gdy ojciec wpadnie w pewnego rodzaju kłopoty. W tym przypadku chodziło o bliznę, na brzuchu starszego smoka. Młoda pamiętała ich rozmowę na ten temat i mniej więcej dlatego chciała się teraz jak najszybciej uczyć – by móc pomóc Zatrutemu, gdy tylko ten będzie tego potrzebował. Słysząc odpowiedź uniosła wyżej wzrok, przywołując wszelkie myśli na ten temat.
– Śledzenie to podążanie za kimś lub czymś, wbrew jego woli i tak, aby ów ktoś tego nie zauważył. Śledzić można ofiarę na polowaniu, aby ta doprowadziła łowcę do stada, w którym miałby większy wybór zwierzyny, można śledzić wroga, lub zwyczajnie podążać za ofiarą, aż znajdzie się odpowiedni moment do ataku. – Powiedziała po chwili, patrząc uważnie na swojego ojca.

[Jad Duszy]

//nazwa myląca, nie? Zawsze uważałam, ze powinno się to zmienić na tropienie

Ach, nie wiedział, co oni wszyscy mieli z tym łażeniem za innymi. Pokręcił lekko głową po usłyszeniu odpowiedzi córki.
– Niezupełnie. Śledzenie nie pozwoli ci iść za kimś niezauważonym, to skradanie. Śledzenie to sztuka odnajdywania śladów, rozpoznawania ich i podążania za nimi do celu, czyli do tego, kto te ślady zostawił. Innymi słowy polega na odnalezieniu celu za pomocą zostawionych przez niego tropów. Gdy widzisz swój cel, innego smoka czy tez ofiarę nie możesz mówić o śledzeniu, bo masz przed sobą cel, a nie jego ślad. oczywiście przy śledzeniu wypada zachowywać się cicho, by nie zdradzić swojej obecności, ale robisz to żeby ofiara nie zauważyła ciebie, zanim ty zauważysz ja – powiedział do Odmiennej. Wiele smoków słysząc nazwę śledzenie udzielała podobnej odpowiedzi.
– Czy wiesz, jakie ślady może zostawiać zwierzyna? – Zapytał tym razem.

[Echo Odwetu]

// myląca to mało powiedziane, to przecież dwie zupełnie inne rzeczy O_o

Odmienna przekrzywiła łeb. Od kiedy śledzenie to było... czy to nie tropienie? Przecież śledzenie to podążanie za kimś, a tropienie, to odnajdywanie śladów... ale nie miała zamiaru się kłócić. Może nie miała racji, wciąż jednak uważała, że śledzenie to nie jest szukanie śladów. Wysłuchawszy ojca, skinęła lekko łbem. Czyli śledzenie to wcale nie jest podążanie za kimś, warto zapamiętać, by nie wyjść na idiotkę. Chwilę musiała się zastanowić nad pytaniem ojca.
– Mogą być głębokie i duże, jeśli zwierzę długo przebywało w danym miejscu, lub płytkie i małe, jeśli biegło. Przy skoku zdecydowanie powinny być głębokie, znaczy się w śniegu, błocie i tym podobnym terenie, na ubitym raczej trudno znaleźć jakiekolwiek tropy... no i każde stworzenie ma swój własny unikalny ślad, ale jeden gatunek ma kilka charakterystycznych cech, na przykład łanie, wilki i tym podobne. – Mruknęła, spoglądając niepewnie na ojca.

[Jad Duszy]

//wszystkiemu winne błędne nazewnictwo, ale to zawsze było nazywane śledzeniem i raczej się nie zmieni


Wysłuchał odpowiedzi córki. nie była zła, ale nie była tez poprawna, a przynajmniej nie w pełnym znaczeniu tego słowa.
– Wymieniłaś jedynie odciski łap czy tez kopyt, a zwierzyna może zostawiać o wiele więcej rodzajów śladów – powiedział do córki. – Mogą być to fragmenty sierści, zgubione łuski, złamane pazury. Odchody, krew, pognieciona trawa, połamane gałęzie, zapach czy odgłosy, jakie może wydawać – wymienił córce jeszcze kilka rodzajów śladów, na jakie może natrafić w czasie polowania i które mogą ją doprowadzić do ewentualnej ofiary.
– Czy wiesz, czym powinnaś kierować się w czasie śledzenia? – na to pytanie było wiele odpowiedzi, zobaczmy, na co wpadnie Odmienna.

[Echo Odwetu]

Odmienna powoli pokiwała głową. Te rzeczy wypadły jej zupełnie z głowy. Z cichym westchnięciem słuchała dalej ojca, starając się wszystko zapamiętać. Tak samo jak w przypadku ataku i obrony, miała nadzieję, że praktyka pójdzie jej lepiej od teorii. Na razie miała już kilka potknięć.
– Węchem, słuchem i wzrokiem ewentualnie, gdy chodzi o przyglądanie się tropom. Trzeba być spostrzegawczym, aby móc później przeanalizować ślady, które zostawiła ofiara czy czyhający drapieżnik. – Powiedziała, z nutą niepewności na końcu. Miała nadzieję, że tym razem nic nie pomyliła.

[Jad Duszy]

W jego oczach pojawiła się aprobata, gdy usłyszał odpowiedź córki.
– Dobrze. ponadto powinnaś również kierować się świeżością tropu. Jeśli jest sprzed kilku dni, nie ma sensu za nim iść. To teraz spróbuj znaleźć ślad, który stworzyłem przy pomocy magii, a potem podążyć za nim do celu – powiedział do córki. Nagle dookoła smoczycy pojawił się gęsty las, zaś ona sama stała na niewielkiej polance.

[Echo Odwetu]

Samica skinęła łbem, słysząc słowa ojca. Jak tylko pojawił się wokół niej las, podniosła delikatnie łeb, by zaraz przyjąć pozycję jak do skradania. Z nosem blisko ziemi, co jakiś czas obracała łeb, próbując wychwycić jakiś dźwięk czy zapach, jak również złapać kątem oka coś w rodzaju tropu. Zachowywała ciszę, uspokoiła oddech i wyciszyła umysł, przywołując w myślach ćwiczenia z Panią Wojny. Skupiana zaczęła szukać jakiegokolwiek tropu zwierzyny, stworzonej przez Zatrutego.

[Jad Duszy]

Obserwował córkę, której na razie nie udało się odkryć żadnego śladu. Nic dziwnego, skoro w zasadzie nie określiła, gdzie szuka.
– Powinnaś patrzeć nie tylko na ziemię. Czasem złamana gałązka może być dużo wyżej, jeśli zwierze było dużo. Zaczynając tego typu polowanie, dy nie masz określonego celu podróży lepiej zacząć od krążenia po spirali, zwiększając stopniowo promień poszukiwań. Wtedy prędzej czy później przetniesz trop, którego szukasz – podpowiedział odmiennej. W normalnym polowaniu smoczyca zapewne sama będzie wiedzieć, gdzie chce dojść, a szukać zwierzyny czy kamieni szlachetnych będzie po prostu po drodze.

[Echo Odwetu]

Samica z cichym westchnieniem poprawiła się, unosząc bardziej łeb i szukając wzrokiem jakiś śladów, spoglądając co kilkanaście sekund na ziemię. Szła wolnym krokiem, uważając, aby nie nadepnąć na żadną gałązkę czy kamień. Kierowała się bardziej w stronę, gdzie miała dostatecznie dużo miejsca, aby bez przeszkód przejść, mimo to zwracała co jakiś czas łeb w stronę gęstwiny. Stawała co pewien czas, nasłuchując i węsząc, po czym wracała do szukania śladów na ziemi, gałęziach, drzewach i krzewach. Stosując się do instrukcji ojca, chodziła po spirali, stopniowo i powoli zwężając teren poszukiwań. Może tym razem na cokolwiek trafi?

[Jad Duszy]

Powinna zwiększać, nie zmniejszać spirale, po której szła. Jak inaczej coś znajdzie, jeśli przeszukiwany przez nią teren będzie mniejszy? Ale po kilku krokach smoczyca natrafiła na płytki ślad odbity w ziemi w miejscu, w którym nie wyrosła trawa. Były to odciski łapek, niezbyt dużych. przednie krótsze niż tylne. Dodatkowo na pobliskiej gałęzi, nisko nad ziemią spostrzegła kosmyk miękkiego, brązowego futra.
– Jak myślisz, co to? – Zapytał, dając jej znać, by podążyła za śladem w czasie, gdy miała udzielić mu odpowiedzi. był ciekawy, czy jego córka zgadnie.

[Echo Odwetu]

// przeczytałam zmniejszając w poprzednim poście ;_; muszę uważniej czytać

Smoczyca podniosła delikatnie łeb, słysząc pytanie ojca i zaraz znów go obniżyła, by przyjrzeć się bliżej śladom, a później złapać zapach zwierzęcia, wąchając kawałek futra. A przynajmniej miała nadzieję, że tak to zadziała, trop mógł być w końcu stary i mogła to być zmyłka. Kilka sekund zastanowienia i przypasowała brązowe futro i różnice w wielkości łap do jednego ze zwierząt. Nie było ono wielkie, ale płochliwe, oczywiście o ile Odmienna miała racje.
– Zając. Chyba. – Drugie słowo dodała cichszym, niepewnym głosem. Mogła się w końcu pomylić, ale to było pierwsze, co przyszło jej na myśl.

[Jad Duszy]

Po pysku czy zachowaniu Zatrutego nie dało się sprawdzić, czy odpowiedź odmiennej Łuski była właściwa. Sama smoczyca poczuła zapach futra i roślinności, raczej trawy niż liści, co świadczyło to tym, ze trop jest świeży i kierował się na północ, gdzie dostrzegała również trochę zgniecionej trawy.
– W takim razie sprawdź, czy miałaś rację – powiedział do córki z rozbawionym błyskiem w oku. Zobaczmy, jak poradzi sobie z podążaniem za tropem.