Jezioro

[Dynamika Ostrza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kiedy pustynia zaczęła mówić, Słowik jeszcze... nie reagował. Wyglądał na takiego zmarzniętego, że jakakolwiek złość na Słowika, powodowana jego wybrykiem, która mogła się kryć w jej świadomości, już dawno wyparowała. A więc.,. Przebił głową lód. O to chodziło. Może faktycznie zemdlał w locie? A może... co jeśli chciał sobie zrobić krzywdę? Z powodu zwiastuna? Z powodu tego że przeszkodziła w walce? Nie rozumiała powodów Słowika. Ale był dla niej jak młodszy braciszek, przygarnęli go do rodziny... i martwiła się o niego. I to po pierwsze.
Spojrzała z wdzięcznością na Pustynię. Pery miał rację. Zdecydowanie byli jej winni, za tak dzielny czyn jak rzucenie się na ratunek smokowi z obcego stada, ryzykując własne zdrowie.
– Dziękuję ci, Pustynio, że go uratowałaś. Nie wiem czym mogłabym się odwdzięczyć, ale... przyjmij w podzięce ten kamień. To jednak mało żeby spłacić mój dług wdzięczności...– Powiedziała swym magicznym głosem, skłaniając głowę przed zmarzniętą ognistą przywódczynią, jednocześnie materializując u jej łap lśniący szmaragd.
Spojrzała jednak z powrotem na Słowika, a ten patrzył się na nią.
Z lękiem w ślepiach. Nie rozumiała, dlaczego się bał. Owszem, spowodował mnóstwo chaosu, aczkolwiek nie po raz pierwszy. Pobicie się wściekle z innym samcem, czym było przy rozpętaniu wojny? A czy za tamto go skrzywdziła? Mocniej otuliła go skrzydłem, by go lepiej ogrzać, przy czym łagodnie położyła swój podbródek na jego czole... sporo rzeczy było do wyjaśnienia, ale to raczej nie był na to dobry czas... zamiast pytać, zaczęła pleść maddarę w dźwięk słów pieśni...
– Ty już się nie bój,
Ogrzej się...
Nie czeka tutaj żadna krzywda cię ~

Nie musisz drżeć,
Czy płakać też,
Chcę tylko żebyś wiedział że...

Tyś bratem dla mnie jest
Cokolwiek stało się...
Mam wiarę w dobroć twą
Wieedz więc ~~

Co w głowie twej
maluje się.
Jest niewadomą dla mnie lecz...

Nadzieję mam,
Że powiesz mi ~~
Wiesz że nie spotka cię złość...

Bezpieczny jesteś tu,
Już nie masz co się bać...
Rodziną jesteś mą
Zaawsze ~~

[Chłodny Obrońca]

Skinął głową siostrze, to prawda… jak niby mieli odwdzięczyć się smoczycy z Ognia zwanej jak usłyszał Chłodny, Pustynią. Nie ma tylu kamieni którymi można by zapłacić za czyjeś życie. Czarodziej zacisnął zęby zastanawiając się nad tym co krążyło mu po łbie. Nie było to rozsądne biorąc pod uwagę fakt, że Ogień nie był ich sojusznikiem. Było to jednak stado na tyle neutralne, że może nie pożałuje swojej decyzji. Odchrząknął zanim jego siostra zaczęła piękną pieśń.
-Pustynio, jak powiedziała moja siostra. Kamienie nie są w stanie zapłacić za to co uczyniłaś dla stada Życia. Jesteśmy ci dłużnikami. Nie mogę co prawda wchodzić na wasze terytorium, ale jeśli kiedyś będziesz w potrzebie, na przykład na polowaniu, nie wahaj się mnie wezwać na pomoc. Może kiedyś i ja będę mógł uratować życie tobie, jeśli zajdzie taka potrzeba.– powiedział poważnym tonem. Miał nadzieję, że smoczyca nie odbierze tego jako sugestię iż jest słaba. Znał smoki które mogły to tak odebrać. Cóż… czas pokaże czy jego decyzja była słuszna. Na dzień dzisiejszy, tylko tak może podziękować Pustyni za uratowanie Słowika. Przerwanie grubego lodu łbem, nie byle wyczyn. Cud, że jeszcze stoi tu razem z nimi. Niedługo potem Chłodny pogrążył się w milczeniu mając nadzieję, że Dynamika pomoże ich przybranemu bratu.

[Pieśń Słowika]

Podniósł głowę do góry i spojrzał na błękitny płomień. Podskakujące ogniska roztapiały lód który zmroził mu ciało i umysł. Jego przybrany brat mówił coś do Oddechu Pustyni. Wsłuchiwał się w jego słowa mierząc poświatę długim pełnym ulgi cierpieniem. Przymknął znowu oczy, chciał zasnąć. Odpocząć. Ciepłe promienie ognisk rozgrzewały skrzydło Dynamiki, które niczym koc termiczny otulało go i podnosiło temperaturę w jego wnętrzu.
To co zrobiła Dynamika, kładąc swój podbródek na jego obolałym łbie, a następnie, z pomocą maddary, "śpiewając" kojącą pieśń, spowodowało, że jego ściśnięte gardło rozluźniło się. Przestał się trząść. Z każdym melodyjnym wersem jego oddech przyspieszał.
Następnie znowu otworzył oczy. Zielone, o tonacji wiosennych listków na drzewie.
– Dynamiko... – szepnął tak cicho, że ledwo słyszalnie. – ... odprowadzicie mnie do domu?
To głupie pytanie, ale w tych okolicznościach nie chodziło o pytanie. To była jego decyzja.
Słowik miał wiele wad i przywar, zachowywał się jakby uderzył się w głowę kilka księżyców temu. Porywając pisklę Cienia, potem omal nie zabijając brata na arenie, a jeszcze całkiem niedawno próbując oszukać wszystkich w stadzie. Dzięki bogom Dynamika była cierpliwą i łaskawą przywódczynią, a jego brat wyrozumiały. W innym przypadku oboje odwróciliby się od niego i nie przylecieliby tutaj.

[Oddech Pustyni]

Wdzięczność. Jakie to dziwne uczucie, kiedy smoki dziękowały jej za coś, a ona nie miała pojęcia co powiedzieć. Nawet proponowały, że się odwdzięczą!
–Dziękuję– zerknęła na kamień i skłoniła się Dynamice –I em...Nie zapomnę o twojej ofehh-ofercie– zwróciła się do pierzastego i jemu również skłoniła. Nie sądziła, że brak sił w walce albo na polowaniu oznaczał słabość, a proszenie o pomoc za tchórzostwo i chociaż sama raczej od tego stroniła, to sama propozycja wydała się jej bardzo szlachetna. To w jakich stosunkach był Ogień i Życie raczej nie miało dla niej znaczenia, bo nawet gdyby ich stada były zupełnie wrogie, nie pogardziłaby jego pomocą.
Ostatecznie spojrzała na Lśniącego. Powoli wracał do siebie, ale ponieważ wciąż nie miał sił, a Dynamika i jej towarzysz nie wydawali się mieć o czymkolwiek pojęcia, Oddech pogodziła się z tym, że ostatecznie nie dowie się co spowodowało ten upadek.
Uniosła kamień za pomocą maddary i po raz kolejny skłoniła się smokom, tym razem na pożegnanie.
Jeżeli nie mieli zamiaru nic dodawać, powoli odwróciła się i odeszła. Na lot nie miała już siły.

[Cichy Potok]

Czy Zimne Jezioro było miejscem, gdzie można spotkać smoka z Wody? Hmmm....chyba tak, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że przywódca tego żywiołowego stada uwielbiał to właśnie miejsce. Miedzianołuski wylegiwał się w cieniu drzewa, obserwując błyszczące się otoczenie. Śnieg i słońce...lód i słońce...idealne połączenie tworzące niesamowity widok. Smok z niemym zainteresowaniem przyglądał się gonitwie dwóch czarnych, odcinających się wyraźnie na białym puchu istot – kruka i kelpie. Jego kompanów. Cała trójka ostatnio bardzo rzadko przebywała na tych terenach. Cichy musiał to przyznać, że odpoczynek dał mu wiele do myślenia i jak widać, zrobiło mu to dobrze. Był teraz spokojniejszy, pewniejszy...przede wszystkim wiedział co ma robić. I w końcu czuł się tak, jakby w końcu znalazł się na swoim miejscu.

[Kruczopióry]

Owszem, można było nad Zimnym Jeziorem spotkać smoka z Wody... i nie tylko. Oto bowiem przedstawiciel stada reprezentującego zupełnie przeciwny żywioł przechadzał się po okolicy powoli, uśmiechając do świecącego słońca. Świecącego jak rzadko w ostatnich dniach... Jego ciało ogrzewał niewielki płomień z maddary umieszczony z prawej strony szyi, zaś widząc Cichego, nie mógł się nie zatrzymać. I mu przypatrzeć. A nawet nie jemu... co jego kompanom.

Przez całe swoje życie widział dotąd tylko jednego smoka, któremu towarzyszyło zwierzę – Runę Ognia – więc gonitwa kruka i kelpie natychmiast przykuła jego wzrok. Na chwilę przystanął, z oddali przyglądając się im niczym zahipnotyzowany, następnie zaś powoli podszedł bliżej. Bardzo spokojnie, bez pośpiechu, coby nie rozpraszać odpoczywających. Dopiero kiedy znalazł się bliżej Cichego, uśmiechnął się, zagadnąwszy.

– Witaj, smoku! – zaczął pogodnym tonem, stojąc za plecami przywódcy Wody. – To twoi kompani, jak zgaduję, czyż nie? – zapytał, kierując wzrok na Nero i Dumę. – Wydają się zadbani – dodał, nie odrywając od nich oczu, z których przemawiała... fascynacja. Od zawsze sam marzył o podobnym towarzyszu, niemniej jak dotąd jakoś nie miał okazji wiele na ich temat się dowiedzieć.

[Cichy Potok]

Jeżeli Cichy był świadom obecności innego smoka, a raczej bardziej tego, że obca maddara była aktywna gdzieś z tyłu, tak nie okazał po sobie niczego, co by świadczyło o tym, że wie. Wciąż obserwował dogadzających towarzyszy, gdy w pewnym momencie wyczuł niepokój Dumy i od razu rozpoznał jej gęstniejącą maddarę za jego plecami. Wtedy też odezwał się obcy. Cichy nawet się nie wzdrygnął, tylko obrócił pysk, aby spojrzeć na młodzika. Zmierzył go wzrokiem, oceniając też jego siły, po czym, przeniósł leniwy wzrok na Dumę, która teraz stała i parskała niezadowolona, patrząc nieprzychylnie na obcego swoimi krwistoczerwonymi ślepiami. Uderzała kopytem o podłoże. Jednak póki co nie wykonała żadnego ruchu. Nero zaś krążył niespokojnie, nisko...obserwując rozwój wydarzeń z góry, jakby gotów w w każdej chwili zapikować na obcego. Jeśli więc Ognisty, jak wyczuły nozdrza miedzianołuskiego, zechce jakiś nieprzyjemnych sztuczek, cóż...będzie raczej w opłakanym stanie. Mimo to wiedział, że smoki Ognia nie są głupie i taki jeden, w pojedynkę, nie rzuci się na trójkę przeciwników. Dlatego też kompani mimo, że nie atakowali, byli czujni, a smok stojący za nim mógł zdecydowanie wyczuć gęstą powłokę, niewidoczną gołym okiem stworzoną przez kelpie. Cichy zaś westchnął cicho. – Tak, są moimi towarzyszami. Ja dbam o nich, a oni o mnie. – odrzekł cichym, spokojnym głosem, jednak był on doskonale zrozumiały i słyszalny, ten smok nie musiał krzyczeć. Zaraz potem na jego pysku pojawił się cień uśmiechu. – Cóż, skoro już zagadnąłeś do mnie, nie uważasz, że wypadałoby się przedstawić? – zapytał tonem lekko karcącym wychowanie młodzika, jednak w jego błękitnych ślepiach widziało się rozbawienie, no...o ile smok w ogóle by się ruszył, by nie stać za zadem Cichego. Chyba, że lubił taką rozmowę.

[Kruczopióry]

– Ach, wybacz! Zapatrzyłem się po prostu! – stwierdził Ognisty na pytanie o imię i uderzył się otwartą łapą w twarz, parsknąwszy śmiechem. W następnej kolejności powoli obszedł Cichego wokół, zatrzymując się bezpośrednio przed smokiem, po czym w przyjaznym geście wyciągnął ku niemu łapę, nie tracąc humoru. – Kruczopióry – przedstawił się, obserwując smoka uważnie. Trochę jakby chciał... przeczytać jego emocje. Na pewno jednak z jego spojrzenia nie biła żadna wrogość ani tym bardziej chęć walki.

– Rzadko widuje się smoki z kompanami, dlatego zwróciłeś moją uwagę – rzekł spokojnym tonem, odwracając na moment łeb ku krukowi i kelpie. Nawet się nieco rozmarzył... Cóż, on jeszcze nie miał szczęścia zjednać sobie podobnego towarzysza. – Jak generalnie wygląda dbanie o takich podopiecznych? – zapytał, znów powróciwszy wzrokiem ku Cichemu. – Ach... I z kim mam przyjemność, jeśli wolno spytać? – dodał jeszcze, puściwszy Wodnemu porozumiewawcze oczko.

[Cichy Potok]

Cichy pokiwał powoli łbem przyjmując do wiadomości imię smoka, a potem ze zdziwieniem przyjrzał się wyciągniętej łapie z nieukrywaną konsternacją. Co niby miał z nią zrobić? Ugryźć? Nie znał dziwnych gestów Ognistego, więc stwierdził, że nie będzie robił z siebie pajaca i po prostu zignoruje ten dziwny ruch. Duma i Nero chyba nieco się uspokoili, bowiem nie było już słychać groźnego parskania klaczy, a Nero zniżył na tyle lot, aby przysiąść na łbie Cichego i uważnie przyjrzeć się swoimi paciorkowatym, czarnymi ślepiami Adeptowi. Duma pozostała jednak w oddali, ale i jej tarcza rozpłynęła się w powietrzu czując, że nie ma zagrożenie, wciąż była jednak czujna. Ona nie ufała nikomu. – A więc zapewne mam do czynienia z czarodziejem Ognia, miło mi więc. U was mało jest smoków wyszkolonych w tej profesji. – rzekł z zamyśleniem, jakby nie zauważając badawczego wzroku rozmówcy. To, co czuł naprawdę, być może nawet nie było zdefiniowane przez samego smoka, ale zdecydowanie stwierdził, że może poświęcić chwilę nieznajomemu, który najwyraźniej był zainteresowany zdobyciem kompana. – To nieco dziwne, bowiem twoje stado i stado Cienia posiada najwięcej smoków, które posiadają kompanów. – powiedział wciąż zamyślony, po czym błękitne ślepia ponownie w pełni skupiły się na młodym samcu. – To zależy od tego, jakiemu kompanowi założyło się więź. Każdy gatunek ma nieco odmienne wymagania. Niektóre są łagodne, inne drapieżne, a jeszcze inne ciekawskie. Ale głównym priorytetem smoka jest zapewnienie pożywienia takiemu kompanowi. – powiedział ze spokojem, przechylając na bok łeb z uprzejmym zainteresowaniem, a na jego pysku znów pojawił się delikatny, rozbawiony uśmiech. – Zwą mnie Cichymi Wodami. A ten tu, na moim łbie to kruk, Nero, zaś klacz stojąca za tobą, to Duma, kelpie. – przedstawił całą ich trójkę.

[Kruczopióry]

– Ściślej z adeptem szkolącym się na czarodzieja, choć przeszkodą do mojego awansu nie są akurat umiejętności magiczne – poprawił Cichego z uśmiechem Kruczopióry, mrugnąwszy przy tym ślepiem. – Co do kompanów... nie od zawsze należę do Stada Ognia, dlatego jeszcze nie ze wszystkimi tam zdążyłem się dotąd poznać. Widziałem dotąd tylko jedno podobne stworzenie; to był Żar, żywiołak Runy Ognia – dodał, podnosząc wzrok ku siedzącemu na łbie smoka ptakowi. I korzystając z okazji, zaczął mu się wyjątkowo uważnie wpatrywać – choć słuchał tego, co mówił wodny, potakując nieznacznie, nie można było oprzeć się wrażeniu, iż właśnie to czarne stworzenie wzbudza u adepta dużo większe zainteresowanie niż sam smok. Dopiero kiedy Cichy się przedstawił, wzdrygnął się lekko, otworzywszy szerzej ślepia. A więc...

– Czyżbym miał więc do czynienia z przywódcą stada? – zapytał, uśmiechnąwszy się. – Jeśli słusznie domniemywam po imieniu, tym mi milej; poznałem już kilka smoków Wody, o których mam zresztą jak najlepsze zdanie – dodał i mrugnął ślepiem, a następnie znów zwrócił uwagę na kompana Cichego. Po prostu nie mógł oderwać od niego zafascynowanego wzroku!

– Kruki są mi szczególnie bliskie ze względu na imię – powrócił do pierwotnego wątku, nie tracąc dobrego nastroju. – Zresztą nie tylko; nawet moja grota znajduje się pod opuszczonym kruczym gniazdem. Od zawsze marzyłem, żeby mieć jednego pod swoją opieką... – stwierdził z rozrzewnieniem, westchnąwszy cicho. – Trudno jest znaleźć takiego, który chcialby towarzyszyć smokowi? – zapytał z nieskrywaną ciekawością. – I jak ty poznałeś swoich kompanów? – dodał jeszcze, znów zwracając ślepia ku Cichemu. Choć jak bardzo nie starał się skupić na swoim rozmówcy, i tak źrenice co i rusza same chciały wędrować tam, gdzie znajdował się ptak...

[Cichy Potok]

Cichy zmarszczył pysk w konsternacji, po czym przechylił nieznacznie głowę. – A więc czemu przedstawiłeś się mianem dorosłej rangi? – zapytał bez cienia oskarżenia w głosie, jednakże było to dziwne, by Adept wywyższał się ponad swoją range. Bo albo świadczyło to o pysze Kruczopiórego, albo o lekceważeniu tradycji tych terenów. Tak czy owak było to bardzo dziwne, ale skoro nikt nie miał o to do niego pretensji, czy on mógł mieć? Widział, jak jego wzrok ciągle ucieka ku Nerowi, a ptak, niewzruszony siedział na łbie swojego towarzysza i chyba straciwszy zainteresowanie, zaczął czyścić swoje pióra. Cichy zaś widząc lekkie zdziwienie się, z kim rozmawia Adept uśmiechnął się rozbawiony. Skinął łbem w odpowiedzi na dość...głupie pytanie, ale w końcu nie każdy musiał zdrowo myśleć, gdy nagle dowiaduje się, że rozmawia z kimś, kto przewodzi jednemu z czterech stad. – O ile mi wiadomo, człony imion związane z nazwą stada są tak jakby...przynależne tylko i wyłącznie Przywódcom. – powiedział ze śmiechem w głosie. Po czym pokiwał powoli łbem, wolno, by nie zrzucić Nera z głowy. – Domyśliłem się. A jeśli pragniesz mieć takiego kompana dla siebie, najlepiej, jak w oswojeniu jednego z takich ptaków pomoże ci Nauczyciel. Dla mnie zrobił to za darmo, bowiem wisiał mi przysługę...ale każdy zdobywa u niego kompana, za odpowiednią cenę, oczywiście. – powiedział ze spokojem, po czym mrugnął porozumiewawczo do Kruczopiórego.

[Kruczopióry]

– Myślę więc, że kiedyś odwiedzę Nauczyciela w tej sprawie – stwierdził wyjątkowo pewnym siebie tonem, z uśmiechem przyglądając się kompanowi Cichego. Cóż, historia, wbrew oczekiwaniom czarnego smoka, nie była epicką opowieścią o uratowanym przed stadem krwiożerczych bestii kompanie, który w ramach wdzięczności Cichemu zgodził się go wspierać aż po kres swoich dni. Ale czy miał prawo być zawiedziony? Nie za wszystkim przecież musi kryć się szczególna opowieść! Na chwilę zamilkł, obserwując jeszcze czarnego ptaka, następnie zaś znów skierował wzrok ku swojemu rozmówcy.

– Przedstawiam się jako Kruczopióry, gdyż tak po prostu przedstawiam się od urodzenia – odpowiedział na pytanie Cichego, uśmiechnąwszy się. – Nigdy nie widziałem sensu w tym, żeby co chwilę zmieniać imię; owszem, można w jakiś sposób podkreślać awansy smoków, zdobywanie przez nich nowych umiejętności... ale czy rzeczywiście powinno się to wiązać także z nowym mianem? – zapytał, wzruszywszy barkami. – Nie widzę problemu w tym, aby każdy smok przedstawiał się tak, jak przedstawiać się chce. Przynajmniej kto mnie poznał raz, ten nigdy nie pomyli mnie z kimś innym – zaznaczył, mrugnąwszy ślepiem do przywódcy Wody. I znów spojrzał na kruka.

– Zresztą nie tylko ten zwyczaj mnie lekko irytuje – kontynuował po chwili przerwy, nie odrywając wzroku od ptaka. – Najbardziej zawsze dziwiło mnie, dlaczego smoki lubią patrzeć na innych przez pryzmat stada, a nie osobowości samej w sobie. Kiedyś, jeszcze jako pisklę, byłem Cienistym... i przynajmniej kilka razy spotkałem się z tego powodu co najmniej z niechęcią. Choć żadnemu z tych smoków nie dałem ku tej niechęci powodu – rzekł spokojnie. – Tak samo wiem, że w Cieniu nie lubiano Życia i Wody... i wiem, że wyjątkowo niesłusznie, gdyż wiele smoków z tych stad już znam – podkreślił, przymykając na moment ślepia i wzdychając cicho. – Zawsze marzyłem o świecie, w którym panuje jedność, o świecie, w którym stada ze sobą nie walczą, a sobie wzajemnie pomagają. W którym granice to tylko umowne linie, zaś wybierając stado, wybiera się po prostu najbliższą rodzinę i miejsce zamieszkania. Utopia... Nigdy nie rozumiałem, dlaczego nie może tak być – stwierdził i przybrał marsową minę, przenosząc znowu wzrok na smoka. Westchnął raz jeszcze, wpatrując się w niego bacznie. – Może... Może ty, będąc przywódcą, potrafiłbyś mi wytłumaczyć, dlaczego tak nie jest?

[Cichy Potok]

Pokiwał z aprobatą głową. – Jestem pewny, że dobrze ci pójdzie. Pamiętaj jednak, że to też istoty żyjące, myślące i odczuwające różne emocje. Gdy już wybierzesz swojego towarzysza...na pewno będziesz odczuwał też i jego emocje. – uśmiechnął się tajemniczo, jednak nie zdradzając nic więcej. Widział, że Kruczy co chwilę zezuje na jego kompana, a Nero...o dziwo, w ogóle nie był ciekawski. Jak nie on! Po chwili czarny ptak rozprostował swoje skrzydła, gdy już zakończył je czyścić, a potem wzbił się w powietrze, by po łuku podlecieć do drugiego kompana Cichego, kelpie i usiadł na jej zadzie. W odpowiedzi na ten zuchwały czyn, Duma prychnęła i wierzgnęła. Jednak po chwili potrząsnęła łbem i zajęła się swoimi sprawami, a Nero zakrakał jakby triumfalnie, wciąż siedząc na zadzie kelpie. Cichy słysząc kolejne słowa pokiwał powoli łbem. – Cóż, nie znam innych możliwości. Wyklułem się tutaj, tutaj dorastałem wychowywany w tej tradycji i nie widzę w niej nic złego. – powiedział ze spokojem, nie negując słów rozmówcy. W końcu każdy miał prawo do własnych upodobań. – Cóż, jeśli jeden smok przekroczy granicę, to nie patrzy się na to, jak na przewinięcie jednostki, a całego stada. W końcu każdy, pojedynczy smok jest reprezentacją danego stada, tego...jak został wychowany. Wiem, że nie wszyscy muszą tacy być, ale skoro jeden smok z jakiegoś stada morduje, okalecza inne smoki, a potem nie otrzymuje za to odpowiednich kar, czy nie można stwierdzać, że po prostu takie stado ma gdzieś zasady? Każdy jego członek? Skoro Przywódca nie reaguje, stado nie reaguje i zezwala na pewne zachowania, sprzeczne z Prawami Smoków, to czy można postrzegać to stado w dobrym świetle? – odpowiedział pytaniem na pytanie. – Uwierz mi, ja nigdy nie pojmę, skąd w Cieniu zrodziła się nienawiść do stada Wody, albo Życia. Być może jeszcze jestem w stanie zrozumieć niechęć do Życia, gdzie smoki raczej są pokojowe, niezbyt drapieżne, Cień zaś myśli, że to hańba dla smoczego bytu. Ale czemu znienawidzili Wodę? Bo pochodzimy od Życia? – wzruszył barkami. Nigdy nie rozumiał tej wzajemnej nienawiści, jednak gdy Cichy już poczuł tą nienawiść, poczuł ją nie bez powodu. Zabito jego syna, okaleczona jego Uzdrowiciela, nie raz. Miał prawo zemsty i jej dokonał. Teraz, teraz było mu to stado obojętne. – Utopia, o której mówisz nie miałaby prawa bytu. Nie zadziałałoby to. Smoki różnią się i różnić się będą zawsze. Dlatego też głupiec, który chciał połączyć stada w jedno, a chciał połączyć je intrygami i kłamstwami nie uzyskał swojego celu. Bowiem choćbyśmy połączyli się w jedno stado, zawsze znajdą się smoki, które nie zgadzają się z większością, wtedy też tworzą się podziały, tworzą się stada. Różnorodność jednak jest interesująca. W końcu...jakbyśmy byli wszyscy tacy sami...nikt nie miałby motywacji do rozwoju. A zagrożenie...powoduje motywację w szkoleniach, a nie rozleniwienie się i zapuszczenie. – wytłumaczył ze spokojem. Nie było to trudne pytanie i jakby Kruczy pomyślał nieco bardziej nad tym problemem, sam doszedłby do takich wniosków.

[Kruczopióry]

– Jeżeli przywódca nie jest w stanie odpowiednio potraktować smoka, który zawinił... to znaczy, że należy ukarać przywódcę – rozpoczął swoją mowę po monologu Cichego Kruczopióry, nawiązując do słów smoka. – I tak samo te smoki, które się za nim wstawiają; ale dlaczego cale stado? – zapytał, spoglądając teraz uważnie w jego ślepia. – Poznałem wiele smoków z różnych stad, a ich zachowanie często nijak miało się do zachowania większości – czy one zasługują na podobny los? Nie jesteś pierwszym, z którym o tym rozmawiam – wtrącił nagle, mierząc Cichego spojrzeniem. – A jednak ciągle szukam swojej odpowiedzi. Dynamika swego czasu ujęła to całkiem celnie: że na stado patrzy się często przez pryzmat przywódcy. Czy myślisz, że gdyby na przykład przywódcą Cienia został smok, którego znasz i cenisz, co więcej, darzyłbyś tego smoka zaufaniem, twój stosunek do tego stada zmieniłby się? – zapytał podchwytliwie, wyszczerzywszy nieco kły.

– Oczywiście, że to utopia, która nigdy nie nadejdzie – kontynuował po chwili, odnosząc się do dalszych słów smoka. I wzniósł ślepia w górę. – Zawsze będą dobrzy i źli, prawi i nierządni, budujący pokój i lubujący się w chaosie. Ale dalej nie rozumiem, co do tego mają stada. Nie rozumiem, jak to jest, że niektóre smoki patrzą na inne krzywo tylko za sprawą przynależności. Mogą być różne stada, owszem; dzielenie się na mniejsze grupy to nic złego, a wręcz nad jedną olbrzymią nikt nie byłby w stanie zapanować. Ale nie rozumiem, dlaczego te grupy potrafią odnosić się do siebie z taką wrogością – podkreślił, po czym westchnął. A następnie przeniósł wzrok na Cichego. – Bo przecież ja jestem Ognistym, a ty Wodnym. Nasze stada nie darzą się sympatią, a rozmawiamy mimo to. I nie odczuwam, żeby biła od ciebie z tego powodu jakaś nienawiść do mnie – zaznaczył, lekko się uśmiechnąwszy. – Nigdy nie odmówiłbym smokowi pomocy tylko dlatego, że ma zapach obcych ziem. I cieszę się, że ty też nie uznałem tego za powód do zignorowania mnie. Gdyby każdy potrafił tak podejść do sprawy... kto wie, może żylibyśmy w lepszym świecie...? – zapytał retorycznie i przymknął ślepia, na moment rozmarzywszy się...

– A swoją drogą... co to był za głupiec? – zmienił temat Kruczopióry, znów otwierając oczy i wpatrując się w smoka. – Chociaż czekaj, niech zgadnę, wiele o nim słyszałem... Słowo Prawdy? – zapytał, przyglądając się Cichemu baczniej. – Jak to w ogóle możliwe, żeby jedna postać tak zmanipulowała wszystkie inne, aby całkowicie zniszczyć ich relacje?

[Cichy Potok]

Cichy westchnął. – Ale jeśli stado nie widzi w tym nic złego, to chcesz ukarać wszystkich? To właśnie robią niektórzy, widząc, że Cień traktował smoki Życia i Wody w taki, a nie inny sposób, a nikt z nich nie reagował, tylko ślepo wykonywał rozkazy, to jak inaczej można było odbierać stado zaślepionych smoków, które podążały za swoim przywódcą, nie widząc w tym nic złego? Nie rozumiejąc, że to coś złego? – znów odpowiedział pytaniem na pytanie. – Teraz jednak słyszałem, że jakiś młody smok przejął władzę w tym stadzie...może się zmieni, może nie. Kto wie? – zapytał jakby sam siebie. Po czym uśmiechnął się krzywo. – Wierz, czy nie. Nie nienawidziłem Aluzji przez bardzo długi czas. Póki nie zeżarła mi syna, a nawet po tym...lubiłem się z nią przekomarzać. To dość zabawna samica, jednak o niezdrowym podejściu do otaczającego go świata. Jednak po kolejnych atakach, cóż...Znienawidziłem ją i to stado...Na dłużej, czy krócej. Teraz sam już nie wiem, ale Dynamika ma rację. Często stado postrzega się przez pryzmat Przywódcy, w końcu to on jest odpowiedzialny za czyny swoich smoków, jednak żaden Przywódca nie ma takiej mocy, aby pilnować każdego członka swojego stada non stop. – powiedział ze spokojem. Skąd nagle u Śmiałego pojawiło się twierdzenie, że Cichy nienawidzi Cienia? Cóż, nic takiego nie mówił i nawet nie myślał. W pewnym momencie faktycznie znienawidził całe stado, ten plugawy pomiot. Ale teraz? Teraz sam już nie wiedział, co o nim myśleć i zapewne dowie się, gdy spotka tego nowego Przywódcę, który raczej nie kwapi się do spotkania z nim, ale na Pustynię czekał tak długo, więc i na Cień poczeka. Potem przechylił zainteresowany łeb na bok. – Nie darzą się sympatią?– powtórzył niczym echo za Śmiałym, a w jego ślepiach pojawiło się rozbawienie. – A cóż Ogień ma do stada Wody? Bo z tego, co mi wiadomo, Woda nie ma złych stosunków z żadnym ze stad, prócz Cieniem, które to Immanor raczy wiedzieć, czemu nas nie...lubią. – powiedział ze spokojem, wypowiadając ostatnie słowo ostrożnie. Bowiem uczucia takie jak lubienie, czy nielubienie w polityce często były...dość mylące. – Widzisz, ty uważasz, że Ogień nie lubi Wody i być może tak jest. Ale czemu? To już niech odpowiedzą Ci smoki, które tak twierdzą. Jeśli mają powód...cóż, konflikty można rozwiązywać w różne sposoby, jeśli nie potrafią wprost powiedzieć, co im przeszkadza, i mówię tu już o wszystkich smokach, a nie poszczególnym stadzie, to właśnie rodzi niechęć, nieuzasadnioną, jeśli druga strona nawet nie jest świadoma, czemu jest nienawidzona. – oznajmił wciąż z tym lekkim rozbawieniem w ślepiach. Kruczopióry zbyt dużo rozmyślał nad sprawami, wykraczające poza zwyczajne pojmowanie. Bo i Cichy nie mógł pojąć niektórych kwestii i ich nie rozumiał. To smoki, które tworzyły takie dziwne niechęci wobec siebie powinno się zapytać. Choć i swego czasu Cichy miał ochotę rzucić się do każdego napotkanego Cienistego gardła. Swoją złość raz nawet skupił na Apokalipsie, którą pamiętał jeszcze jako niewinne pisklę, a która w cieniu pokryła się krwią i złem. Ale cóż, w zasadzie pokrzyczeli na siebie i tyle. Rozeszli w miarę normalnie, a na pewno nikt nie ucierpiał. Gdy padło miano smoka, o którym faktycznie mógł stwierdzić, że go nienawidził pysk Cichego spochmurniał. – Ni mniej, ni więcej jak właśnie Słowo. Cóż, jest mistrzem kłamstwa, pomimo swojego imienia. A słowa to jego broń. Miał wystarczająco charyzmy, aby podzielić Życie, aby potem je w pewien sposób zniszczyć. Z tego co wiem, po odejściu do Cienia nawet wtedy nie przestał knuć, a kiedyś słyszałem od innego smoka, jak to już od pisklęcia knuł i spiskował. Cóż, tacy czasem się rodzą...Ale gdzie zaszedł? Chyba niezbyt daleko... – Cichy wzruszył barkami. – Udowodnił jedno. Słowo to potężna broń i można nim manipulować, aby osiągnąć to, czego się pragnie...jeśli dobrze się je wykorzysta. Słowo popełnił kilka błędów, dlatego mu się nie udało. – powiedział ze spokojem, jakby omawiali obecną pogodę.

[Kruczopióry]

– Niestety, nie znam tego smoka, który został nowym przywódcą Stada Cienia – zaczął Kruczopióry nieco mrukliwym tonem. – Aczkolwiek... gorzej od Aluzji chyba być nie może. Też mam z nią pewne... porachunki – stwierdził, przewróciwszy ślepiami. – A co do sympatii...

Powiedział już całkiem sporo, to prawda – ale Śmiały nie należał do smoków, które ze swoją wiedzą czy opinią się kryły. A że poruszył wątek, nie miał zamiaru go nie kończyć.
– Nie wiem, na ile jest to reprezentacyjna opinia, ale słyszałem o Stadzie Wody... nieprzyjemne stwierdzenia, delikatnie mówiąc – rzekł, wpatrując się w Cichego bacznie. – Ogień miał zresztą wesprzeć Cień w ostatniej wojnie, tyle że zorganizowanie pomocy zajęło zbyt wiele czasu – dodał. – Choć to prawda, może źle to ująłem... Z politycznego punktu widzenia Ogniści nie są wrogami Wodnych, a jedynie sojusznikami ich wrogów. Przynajmniej tak ja rozumiem sytuację – zaznaczył. – I zapewniam cię, że kiedy słyszę podobne słowa, zawsze pytam. Nie ma nic gorszego od niedopowiedzeń – zakończył jeszcze, nim zechciał przejść z powrotem do wątku... tego smoka. Słowa Prawdy. Smoka, z którym sam miał małe porachunki i o którym słyszał wyjątkowo wiele złego.

– Słyszałem już kiedyś, że Życie podzieliło się za sprawą Słowa Prawdy – zaczął, namyślając się na moment. – I że jego bronią nie są pazury ani magia, lecz mowa. Zawsze jednak interesowało mnie, jak to dokładnie się stało – podkreślił. – Każdy, z kim rozmawiałem, opowiadał tylko ogólniki... Że to kłamca i manipulator... Że chciał zniszczyć Cień, aby później samemu stać się Cienistym... Że przez niego część smoków Stada Życia zbuntowała się i utworzyła Wodę... Ale nie interesuje mnie, co się stało, lecz jak to się stało. – Przyjrzał się uważniej Cichemu. – Jakim cudem jeden smok mógł zbałamucić pół Życia? Jakich użył argumentów, jaką wizję roztaczał przed innymi, że dali się na nią nabrać? Jakkolwiek rozumiem potęgę słów... to i tak dla mnie niezrozumiałe. – Spojrzał głęboko w oczy przywódcy. – Zapewne niejeden raz w życiu spotkam się z jemu podobnymi... i nawet nie wiem, czego powinienem się wystrzegać.

[Cichy Potok]

Cichy wzruszył jedynie barkami na stwierdzenie o Aluzji. Nigdy nie można być pewnym, czy może być lepiej, czy gorzej, niż stan obecny. I tego się Cichy zawsze trzymał. Jak było źle, zawsze myślał, że lepiej tak, niż jeszcze gorzej. A jak było dobrze, to cieszył się tym, że jest tak, choć wiedział, że może być jeszcze lepiej. – Cóż, a mogę wiedzieć, jakie niby krążą o moim stadzie opinie? – zapytał ze spokojem. Kruczego interesował Słowo, a Cichego Woda. Skoro on już uchyla rąbka tajemnicy otaczającego go świata, to czemu i on nie mógłby się czegoś dowiedzieć? – No i jakie mają ku temu powody, aby tak sądzić o całym stadzie? – zapytał z namysłem. W końcu smok, z którym rozmawiał stwierdził, że nie przyjmuje opinii, bez ich podstawy. A i Cichy był ciekaw, cóż to smoki Ognia mają za zdanie o Wodzie, bo z tego co wiedział, nigdy jawnie z Ogniem nie walczyli. Ale cóż....Ogień najwyraźniej ma odmienne poglądy. – Och, to stare dzieje i szczerze powiedziawszy...sam nie wiem dokładnie, jak to się wydarzyło, choć nie, musiałbym skłamać, by tak stwierdzić. Słowo zaślepił smoki Życia, że za jego panowania połączy Wolne Stada w jedno, wielkie, silne stado, że wybije Cień, które uważał za zło tych ziem, jak i większość z dorosłych członków stada Życia. Ja byłem wtedy młody, bardzo młody i niedoświadczony. Jednak wychowywał mnie ówczesny Przywódca Stada, który był dla mnie ojcem. Widziałem jak zachowuje się, obserwowałem go i byłem pewien, że podołam zadaniu, jakim jest przewodzenie stadu, zwłaszcza, że sam Złudzenie nie przepadał za Słowem i jego knowaniom. Przyszedł czas wyborów, wygrał Słowo. Jednak ja i smoki, które nie podzielały zdania, o wybijaniu innego stada, ani też nie podzielało poglądów Słowa i nie chciało iść za nim, wybrało inną drogę. Odłączyliśmy się od Życia, tworząc nowe stado. Wtedy też powoli smoki Życia zaczynały widzieć, jaki Słowo jest naprawdę. Pozwolił bowiem nam odejść, pod warunkiem, że zostawimy nasze pisklęta i nasz dobytek. Cóż, pozwolił nam odejść...z niczym. Oczywiście my na to nie przystaliśmy, bo który rodzic porzuci własne pisklęta? Zajęliśmy tereny Życia, odległe od obozu Życia, a potem...potem nastały mroczne czasy w Życiu. Smoki sprzeciwiły się rządom Słowa, a ten w odwecie zaprzedał ziemie Życia Cieniowi, samemu odchodząc właśnie tam, wcześniej jeszcze próbując okraść zapasy Życia, by je tam dostarczyć. Został przyłapany, wygnany, a wcześniej zdegradowany, więc jego umowy nie były niczego warte i tak oto...dzięki kłamstwom, Słowo upadł, upadł niżej, niż kiedykolwiek. – zakończył opowieść o smoku, który zbyt zapatrzony w swoje chore wizje, zatracił się i zagubił. – A jeśli kiedyś przyjdzie Ci spotkać na swej drodze podobnego do niego, zawsze bądź czujny, jeśli ktoś ci coś obiecuje. Nie przyjmuj wszystkiego na czcze słowa, które mogą okazać się jedynie kłamstwem. A jeśli już dasz się omamić, obudź się, nim sprawy przybiorą zbyt niekorzystny obrót. – oznajmił ze spokojem. On bowiem wysłuchał Słowa, jednak nie podzielał z nim poglądów i dlatego nie dał się omamić jego obietnicom.

[Kruczopióry]

Kruczopióry słuchał uważnie,... nie do końca zadowolony z odpowiedzi. W głębi czuł, iż Cichy jednak opowiedział mu, co się stało, ale nie opowiedział jak... Jakich sztuczek, jakich argumentów Słowo użył, aby mając tak absurdalny plan, zaskarbić sobie zaufanie tylu smoków? Cóż, ogólnikowe rady... Tak czy tak Cichy swego czasu mu się nie dał, więc zapewne można było się przed podobnymi Słowu obronić. I Kruczopióry nie widział powodu drążyć tematu dalej. Teraz zaś... nadszedł czas na rewanż. Skoro powiedziało się "A", trzeba powiedzieć "B".

– Jak wspominałem, może źle to ująłem – zaczął, wpatrując się głęboko w oczy Cichego. W większości Ogień to nie wróg Wody, a sojusznik jej wroga, Cienia. Nie znam szczegółów, gdyż wówczas nie należałem jeszcze do stada, aczkolwiek podobno Ogień zawdzięcza Cieniowi ratunek, gdy kiedyś jego obóz został napadnięty. I choć może zabrzmi to trochę kuriozalnie, myślę, gotowy jest ruszyć za Cieniem nawet, gdyby do wojny doszło z jego winy – zaznaczył. – A na pewno prędzej wspomoże Cień niż Wodę – dodał.

– Niemniej jest co najmniej jeden smok, który do waszego stada żywi wyjątkowo głęboką urazę... – kontynuował po chwili, przyglądając się Cichemu jeszcze baczniej. Może...? – Ten smok zwie się Poszukiwaczem Kości; swego czasu jedna z Wodnych, Zorza Północy, pozbawiła go łapy w walce. Trwale okaleczyła. I on to wciąż pamięta – zaznaczył. – Trochę nie wiedzieć czemu – próbowałem to od niego wyciągnąć, ale nie potrafił sam uzasadnić swojego zdania – zapałał od tego czasu nienawiścią do Wody. Całej Wody – podkreślił. – Z jednej strony wiem, że to nierozsądne patrzeć na całe stado przez pryzmat jednej smoczycy, ale z drugiej... niewątpliwie żył w poczuciu niesprawiedliwości. Może właśnie to poczucie zaślepiło go zupełnie – zaznaczył... i jeszcze baczniej przyjrzał się Cichemu. Może...? – Właśnie, skoro więc jesteśmy przy temacie... wiesz o tej sprawie? – zapytał, nagle jakby wytężywszy bardziej zmysły. – I czy Zorza Północy... odpowiedziała za to, co zrobiła?

[Cichy Potok]

Cichy pokiwał ze zrozumieniem głową. A więc to tak. W sumie jeśli chodzi o Życie, Woda była w takim samym położeniu, nawet jeśli z kimś nie miałaby złych stosunków, zdecydowanie nie bacząc na te stosunki wspomogłoby Życie i na odwrót. Przynajmniej tak myślał Cichy. I to się sprawdziło, gdy Cień, pchany chęcią szybkiego zwycięstwa nie przewidział jednego...Życie ma sojusznika. I dlatego przegrali wojnę, którą sami zaczęli. Nie odwracał wzroku od Kruczego, widząc jak się w niego wpatruje, jakby w jego obliczu były odpowiedzi na wszelkie zagadki świata. No to smok musiał być niestety zawiedziony, bowiem Cichy nie znał odpowiedzi na bardzo wiele pytań. A jeżeli Ognisty doszukiwał się u niego jakichś głębszych emocji związanych z oczernianiem jego stada, cóż...też musiał obejść się smakiem, bowiem Cichy z uprzejmym zainteresowaniem wysłuchiwał tego wszystkiego, gdy padło więc kolejne pytanie o jego już zmarłą zapewne siostrę uśmiechnął się pobłażliwie. – A za co miałaby być ukarana? Za wypadek w trakcie walki? – zapytał ze spokojem. – Gdyby smoki miały być karane za walczenie między sobą, bo się skaleczą, to uwierz mi, nikt nie byłby bezkarny i każdego trzeba by było ukarać i zamknąć arenę, bo po co ona służy? Do samodoskonalenia się, sprawdzenia swoich umiejętności, a czasem okazują się nazbyt dobre, albo nazbyt słabe i takie rzeczy się zdarzają. Jedni tracą łapę, inni skrzydło, a inni...życie i robią sobie dług u Aterala, by wrócić do tych, których kochają, okaleczeni i pozbawieni sił. – oznajmił ze spokojem. – Co innego, jakby smoczyca, o której mówisz rzuciła się na Poszukiwacza Kości gdzieś poza areną, gdy smok ten w zasadzie ataku się nie spodziewał. Mylę się? – zapytał z lekkim uśmiechem. Och, doprawdy....być wielce obrażonym na stado, bo w walce przez swoją niekompetencję straciło się łapę? To i tak dobrze, że samą łapę, w końcu świadczyło to o tym, że smoczyca nie chciała go zabić, mogła celować w szyję, łeb...pozbawiając go życia, a nie łapy...Śmieszna była ta niechęć tego smoka, ale jak już Cichy zauważył, wszelkie niechęci do stada Wody były w zasadzie bezpodstawne i śmieszne. Dyktowane przez Przywódców, albo jednostki.

[Kruczopióry]

– Wypadek...? – powtórzył za Cichym Kruczopióry, który ni stąd, ni zowąd spoważniał, wpatrując się znacznie bacznie w przywódcze lico. – Owszem, to, co powiedziałeś, zgadza się... z dokładnością do jednego szczegółu. Poszukiwacz twierdzi, że to wcale nie był wypadek – zaznaczył, nie spuszczając wzroku ze smoka. – Że Zorza od początku zaplanowała swój atak tak, aby odciąć łapę, trwale go okaleczając. To wcale nie brzmi jak honorowy pojedynek. – Mruknął nieprzyjemnie, przyglądając się Cichemu wręcz nieco.... natarczywie. – I wiem coś o tym; wiem, że można mierzyć tak, aby nie skrzywdzić przeciwnika, gdyż sam się pojedynkuję, wówczas podobne wypadki to niezwykła rzadkość. A Zorza podobno nawet nie broniła się, a specjalnie kontratakowała, aby Poszukiwacz nie mógł się obronić. Śmiałbym się więc kłócić, czy tę całą sytuację można nazwać zbiegiem okoliczności – podkreślił, zmierzywszy przywódcę Wody wzrokiem. – Wiedziałeś o tym, Ciche Wody? Czy może Zorza zdała ci inną relację... o ile ją zdała w ogóle?

[Cichy Potok]

Cichy przechylił lekko łeb na bok. Zdziwił się tym, a może i nie? W zasadzie trudno było cokolwiek wyczytać w tym momencie z pyska Cichego, po czym po prostu skinął łbem. – Czyli ja mam być zły na cały Ogień, bowiem moja dawna przyjaciółka podczas walki skontrowała podczas walki ze mną? – zapytał retorycznie. – Słuchaj, chyba nie za bardzo zdajesz sobie sprawę z tego, jak się walczy naprawdę. Wydajesz się nader dojrzały na swój wiek, ale w pewnych kwestiach wciąż jesteś młodzikiem. Szkolisz się na Czarodzieja, czy się mylę? – zapytał, chyba znów retorycznie, po czym westchnął. – Nasze ataki nie zawsze idzie przewidzieć, z jaką mocą uderzą. Możliwe, że ta smoczyca chciała odciąć mu łapę, ale czy była pewna, że jej się to uda? Mi niejednokrotnie chodziła myśl o odcięciu łba mojej zdobyczy, na polowaniu, a maddara miała swoje kaprysy, gdzie ledwo na przykład zarysowała szyję zwierzyny...Jako czarodziej powinieneś wiedzieć, że wyobrażenie sobie skutków ataków powinno być jak najdokładniejsze, by było najbardziej efektywne. Ale faktycznie, Zorza w tym wypadku mogła z premedytacją chcieć pozbawić tego...Poszukiwacza Kości łapy. – Cichy odpowiadał wciąż ze spokojem. – Ba...nawet bym się nie zdziwił. Bowiem pod koniec swojego żywota w Wodzie miałem wrażenie, że moja siostra....chciała jak najbardziej zaszkodzić temu stadu. Włączając w to wojnę z Cieniem, gdzie porzuciła swoje obowiązki, porzuciła swoich towarzyszy w potrzebie i zniknęła bez śladu. – teraz słychać było w głosie Cichego lekką irytację. Zorza Północy pod koniec życia zachowała się niczym bezmózga bestia, albo fochnięta kotka. Tak czy inaczej, nie popisała się, ale Cichy i tak już nic z tym zrobić nie mógł. Na pytanie zaś pokręcił przecząco łbem. – I nie, o niczym takim nie wiedziałem, bo ani Zorza, ani Poszukiwacz nie powiedzieli mi o tym incydencie. – westchnął ciężko. Czasem posiadać trudne smoki w stadzie to bardzo wielkie brzemię.