Kwiecista polanka

[Alia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Spędzony czas z ojcem był dla niej wspaniały, niestety, nic nie mogło wiecznie trwać. Trzeba było wracać do domu, do matki. Nie chciała. Na pewno będzie za nim bardzo tęsknić, na szczęście teraz będą spędzać ze sobą o wiele więcej czasu ucząc się. Mimo ze jeszcze była z ojcem nie mogła się doczekać następnego spotkania. Kochała go tak bardzo, chciała być z nim już do końca, tylko to chyba było ciut nierealne.

(zt)

[Popiół Przeszłości]

Dumny z córki smok odprowadził córkę, aż do granicy z ogniem. Z tam tond samiczkę odebrała matka. Dla niego też rozłąka była bardzo trudna, ale już pocieszał się następnym spotkaniem. Nauka pisklaków i to jeszcze swoich wybitnie go uszczęśliwiała. Wtedy też dowiedział się, że ich rodzina niedługo się powiększy. Cóż, za nietypowy przebieg sytuacji. Lekko się zdziwił, dopiero co ukochał jedną córkę, a tu już następne jajo w drodze. W sumie czym więcej do kochania tym lepiej, jego serce było tak wyjątkowe że ciepła wystarczy dla każdego. Valeria na pewno jest i będzie kimś wyjątkowym dla czarnego, w końcu to jego pierwsza córka. Oczywiście starać się będzie traktować po równo, ale jak wyjdzie to się dopiero okaże... Liznął swoją malutką smoczycę i dał jej odejść z matką, dopiero jak smoczycę znikły mu z pola widzenia sam odleciał w kierunku swojego legowiska. Musiał przygotować się na nauki, to będzie dopiero drugi raz.... Oby wszystko się udało.
/// (ZT)

Dodano: 2018-05-03, 18:03[/i] ]
Tym razem pojawił się tu by spotkać się z bratem, którego nie widział już taki szmat czasu. Martwił się o niego, ale dziś go ujrzy, przytuli, ciekawo czy mocno się zmienił? No chyba o nim nie zapomniał, samotnik czy nie to nadal rodzina. Miał mu tyle do opowiedzienia, tyle do pokazania. Szkoda, że nie mógł zobaczyć jego dzieci, ciekawo czy Grzmot ma wlasne pociechy? Nocny przyleciał tu ciągle rozmyślając o czerwonym samcu. Ich relacje raczej niczym nie powinny się różnić, to nie ich wina to co się stało ma wygnaniu, prawda? Był taki podekscytowany, wspaniała odskocznia i pocieszenie po ostatniej wielkiej tragedii. Potrzebował teraz sporo wsparcia, łapy pomału dotknęły ziemi, a Shadows rozejrzał się w koło. Była ładna pogoda i prawie środek dnia, zastanawiał się jeszcze czy pozna Krwistego, na pewno tak! Bez wątpliwości, a czy czerwony pozna młodszego braciszka? No, chyba tak, chyba? Na pewno bez wątpienia! Piastun usiadł na trawie myśląc o tym spotoaniu, to będzie wielka ulga kiedy dowie się, że Czerwony dobrze wobie radzi poza barierą, bo to najważniejsze.

[Ostatnie Ogniwo]

Nocny wezwał mnie na Kwiecistą Polankę, chciał się spotkać. Nie widzieliśmy się już duży kawał czasu, ciekawe czy działo się u niego coś ciekawego. Mam mu trochę do opowiedzenia, ale czy na pewno chciał się zobaczyć, żeby pogadać, a może miał mi coś do powiedzenia, coś do powinienem wiedzieć.
Trochę głupio, że jeszcze nie poszedłem do Erycala, nie odzyskałem głosu. Muszę się za to zabrać, ale to później, teraz spotkanie z bratem. Żółta twarz nie wisiała jeszcze na samym środku nieba, więc była to odpowiednia pora, aby się tam udać. Przeleciałem przez prawie całe tereny ognia, bo byłem dosyć daleko granicy i w mgnieniu oka znalazłem się na terenach wspólnych. Trochę zajęło dolecenie nad kwiecistą polanę i znalezienie Shadowa, lecz podejrzewam, że nic się z tego powodu nie stało. Wylądowałem niedaleko niego, uśmiechając się podszedłem bliżej.
~ Cieszę się, że cię widzę! Ile to już księżyców minęło?

[Popiół Przeszłości]

Młody piastun bardzo ucieszył się widokiem brata na wspólnych terenach i nic się nie zmienił. Na szczęście Shadowsowi nie przeszkadzał jego myślowy ton, to przecież nadal jego brat. Najważniejsze było, że stał przy nim cały i zdrowy. "Hej, wiesz nawet nie wiem ile już minęło. Dużo czasu...za długo." Lekko głośniej niż zwyczajnie, miał już taki poważny i chłodny ton. Ale jednak pobiegł od razu w jego stronę obejmując go skrzydłami. Był prawie w jego wzrostu, więc spokojnie zakrył Czerwonego ciemnymi skrzydłami. Zetknął się z nim pyskiem zamykając ślepia, trwał tak w ciszy. Tak bardzo się cieszył. "Ostatnio moja córka zmarła, ale na pewno by ciebie polubiła." Ledwo to powiedział, ale chciał mieć to za sobą. To był ciężki temat, nie miał kto go za bardzo w tym wesprzeć. Dobrze, że się spotkali, że znowu byli razem. Nie chciał go puszczać, wyszeptał. "Jestem już piastunem ziemi, brakuje mi ciebie. Jak się czujesz? Może czegoś potrzebujesz?" Póścił pomału smoka siadając naprzeciwko, teraz na pewno wszystko będzie lepiej. Nadal bił dziwną niską temperaturą, ale taki już był. Nie można było tego zmienić, był dzięki temu bardziej rozpoznawalny.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca znalazla się tutaj w jednym celu. Wezwała jedną z młodych smoczyc ze stada Ziemi, dokładnie Maestrię Kreacji. Polecono jej tą smoczycę jako nauczycielkę. Trzeba się rozwijac, doskonalić swoje umiejętności. Szczególnie zainteresowana była nauką sledzenia. wylądowała na kwiecistej polance i usiadła sobie zadowolona na środku. Kiwnęła łbem obecnym tutaj smokom i czekała podekscytowana. Gdzie ona jest.

[Maestria Kreacji]

Usłyszała wezwanie i nie wypadało go zignorować. Udała się więc do Dzikiej Puszczy, aż na samą kwiecistą polanę. Rety, o tej porze roku była faktycznie śliczna! Przemierzała pole kwiatów, wdychając ich zapach prosto do nosa. Niektóre haczyła pyszczkiem, aby się lekko uśmiechnąć. Zdecydowanie wolała tę porę roku. Choć urodziła się w zimie.
Nadrobiła dzielącą ją z Ognistą Łuską odległość. Ku jej zaskoczeniu, to była ta samica spotkana na granicy. Niezbyt wylewna. Czego chciała? Przyjrzała się jej podejrzliwie oraz nieco krytycznie. Ostatecznie jednak powitała ją lekkim uśmiechem. Nie miała powodu do agresji względem czerwonołuskiej.
– Wzywałaś mnie? – zapytała, jednocześnie prosząc o wyjaśnienia.

[Barwa Szkarłatu]

-Tak, przepraszam jeśli w czymś przeszkodziłam. Potrzebuję pomocy, a podobono niedawno awansowałaś na dorosłą rangę. – Odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Starała się być spokojna, w końcu ich stada łączył obecnie sojusz. – Ale do rzeczy. W stadzie Cienia cięzko o naukę, a potrzebowałabym nauki podstaw śledzenia. Czy mogłabym cię prosić o pomoc? Moge się jakoś w przyszłości odwdzięczyć. – Próbowala przekonać smoczycę.

[Maestria Kreacji]

– Tak, zgadza się.. – odparła, nieco zdziwiona z jaką prędkością roznoszą się wieści. A może to mama pochwaliła się przywódcy sojuszniczego stada. Nie wiedziała o ich spowinowaceniu. Tak jakby. – Jasne. W naszym wspólnym interesie jest aby smoki z sojuszu były zdolne do polowania i walki. Nie musisz mi się odwdzięczać.
Usiadła, skoro miały wpierw rozmawiać. Tak preferowała, wszak po co miała popychać uczennicę na jakieś zadania o których mogła nie mieć pojęcia? Lepiej zacząć od podstaw, a także – tym samym – teorii.
– No to może mi powiedz co według Ciebie jest śledzeniem? Na czym polega? Na czym trzeba się skupiać? – zagadnęła, by zorientować się ile samica wie, a ile musi się nauczyć.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca kiwnęła głową obserwując przez chwilę grzywę Maestrii. Może to nie pierwszy raz kiedy widzi takiego smoka ale było to dla niej coś niesamowitego. Wzięła głęboki oddech i zaczęła odpowiadać.
– Śledzenie jest umiejętnością podążania za zwierzyną która gdzieś nam czmychnęła chociaż nie do końca. Podczas walki może się przydać podczas podążania za zbiegłym przeciwnikiem, ale to chyba raczej tylko w razie wojen jeśli ktoś jest takim tchórzem że ucieka a wojna odbywa się na śmierć i życie co ze smokami stąd chyba rzadko się zdarza. Dodatkowo wydaje mi się że przydaje się kiedy zauważymy czyjąś obecność na patrolach. Trzeba umieć czytać ślady i wiedzieć w jaki sposób za nimi iść. Są to takie ślady jak odciski łap, zapach, resztki futra, otarte drzewa. Wszystko zależy od tego za czym podążamy. Trzeba zrobić to w taki sposób by cel się nie dowiedział – Zrobiła sobie chwilę przerwy żeby zastanowić się nad drugą częścią pytań zadanych przez smoczycę. Dopiero po chwili zaczęła opisywać swoje myśli.
-Wydaje mi się że trzeba iść cicho i bezszelestnie po śladach. Trzeba mieć dużą wiedzę na temat tego jakie stworzenia zostawiają jakie ślady. Dodatkowo trzeba mieć dobre rozeznanie w kierunkach oraz iść pod wiatr żeby nie zostać wyczutym. Na pewno trzeba utrzymywać odpowiednią odległość w zależności czy mamy cel dopaść, czy tylko dowiedzieć się w jakim kierunku idzie i co robi. Zależy to od celu w jakim śledzimy daną osobę, tak przynajmniej mi się wydaje i mam nadzieję że przynajmniej w części odpowiedziałam dobrze

[Maestria Kreacji]

Słuchała jej monologu i kiwała co jakiś czas głową. Z grubsza mówiła dobrze, a to najważniejsze.
– Nie będąc łowcą trochę ciężko odróżnić dzika od pekari. Albo jelenia od łosia. Trzeba sporo praktyki, a poza łowcami nikt nie przebywa tak długo w terenie. – Odparła. – No dobrze, to zacznijmy.
Powołała do życia całkiem sprawną iluzję przy użyciu swojej maddary. Sceneria niewiele się zmieniła, w końcu były w lesie toteż bardzo odpowiadał tutejszy klimat i okolica. Samica jedynie sprawiła, że do nozdrzy Ognistej Łuski dotarła woń żubra. Bardzo ulotna, ciężko powiedzieć czy zwierzę poszło na wschód czy na północ. Prawdopodobnie przy linii drzew znajdującej się na skraju polany mogłaby adeptka odnaleźć dodatkowe wskazówki, o ile by wiedziała gdzie – oraz jak – tego poszukiwać.
Kiwnęła głową. Raz, raz, do roboty!

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca zadarła lekko łeb do góry. Wciągnęła swoim noskiem powietrze kilka razy i odetchnęla nim. Zapach mięsa. Żubra w tym przypadku. Czuła dość ciekawy zapach, jakby grubszej sierści. Ale na samą myśl ślinka jej pociekła. Ale trzepneła głową i ruszyla powoli za zapachem. Szła bardzo wolno. Delikatnie kładła łapy na ziemi. Wiedziała że jeśli bedzie coś śledzić to nie może wydac z siebie dźwieku. Skrzydła przy sobie, ogon lekko uniesiony by o nic nie zahaczył i oddychała spokojnie.
Szła powoli węsząc z każdym krokiem, próbując dowiedzieć się w jakim kierunku prowadzi ją ten zapach. Zgodnie z założeniem Maestrii zbliżyła się powolnym krokiem do linii drzew. Pociągnęła ponownie noskiem i się zaczęła rozglądac. Szukała śladów kopyt na ziemi, ponieważ tak cięzkie zwierzę może zostawiło jakieś ślady na podłożu. dodatkowo dokładnie oglądała trawy szukając miejsca żeru lub pozostawionych odchodów. SPrawdzała tez drzewa i krzewy. Może one zdradzały jakieś slady przechodzacego zwierzecia. Otarcia na korze, połamane gałązki lub resztki futra? Starała się zachowywać cicho. Szukała po prostu takich śladów.

[Maestria Kreacji]

Sejsej szła nieco za adeptką. Dawała jej przestrzeni, jednocześnie nie hałasując aby nie dekoncentrować samicy. Trening wytrzymałości to nie był, nie to się liczyło najbardziej. Obserwowała postawę samicy, a także jej ruchy. Póki co nie miała się czego przyczepić.
Będąc przy pierwszej linii drzew, Ognista Łuska mogła zauważyć na jednym z nich ślady po otarciach. Kora była naruszona, a między jej przerwami szło dostrzec malutki kłębek futra. Żubry o tej porze roku zrzucały dodatkową warstwę sierści jeszcze z czasów zimy, więc nietrudno było im haczyć o pobliskie rośliny. Nieco za drzewem, gdyby się rozejrzała bardziej, zauważyłaby ona świeże ślady. Należały do nie jednego, ale dwóch żubrów! Tylko, że rozwidliły się i jeden trop prowadził w gęste krzaki, a drugi wgłąb lasu, między drzewa.
Co wybierze?

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca nie miała prostego zadania bo musiała mądrze ocenić każdy ruch. Wpierw dostrzegła naruszoną korę drzewa. Powąchała dokładnie to miejsce, wyczuwając woń żubra. Do nosa dostał jej się kłębek sierści i zebrało jej się na kichanie. Wiedziała że musi być cicha i ostrożna więc powstrzymała kichnięcie i próbowała powoli ten kłaczek wyciągnąć. Uf. Udało się. Okrążyła powolnym krokiem drzewo i wtem zauważyła wgniecenia w ziemi. Bez wątpienia były to ślady żubrów które tędy przechodziły. Zapomniała już że wszystko to było wytworem maddary. Bardzo wczuła się w to co robi. Podeszła powoli do śladów i sprawdziła je łapą. Ziemia uginała się nieco po ciężarem jej łapy więc ślady były świeże. Szła powoli za nimi kiedy zauważyła że się rozwidlają. Jedne prowadziły w zarośla, a drugie w las. Smoczyca zastanowila się cicho. Las z powodu dużych drzew pozwala na łatwiejsze ukrywanie się oraz zmniejsza szansę szelestu jak krzewy. Postanowiła pójść po tym śladzie obserwując nie tylko ziemię, ale także mijaną roślinność.

[Maestria Kreacji]

Nie znała powodów podjętej przez Ognistą Łuskę decyzji ale grunt, że była dobra. Gdyby wybrała krzaki to by dostała po uszkach od Sejsej, bowiem zwierzę tak wielkie jak żubr pozostawiłoby tak gęstą roślinność w fatalnym stanie. Tutaj tego nie było. Jednak w oczach czarodziejki adeptka nie dała się nabrać i to się liczyło.
Podążając za śladami do lasu, Ognista Łuska mogła chwilowo się zdezorientować. Bowiem ślady nagle zniknęły, a w ich miejsce pojawiły się intensywne zapachy. Trzy. Jeden z pewnością był żubra, drugi jakiegoś ptactwa, a trzeci mógł być łatwo pomylony z pierwszym bo należał do bizona – równie dużej zwierzyny. Maddara celowo podsyłała takie, a nie inne scenariusze za sprawą Maestrii. Czasem jednak na polowaniu zdarzały się gorsze utrudnienia. Ciekawe jak poradzi sobie Ognista Łuska. Żubr był naprawdę niedaleko..

[Barwa Szkarłatu]

Zadanie nie było proste. To troche denerwowało. smoczyca została nagle zbombardowana zapachami. Jeden z nich wskazywał na zubra, ale mieszał jej się z zapachem bizona i nie było to proste. Uspokoiła się. Zapach ptaka w ogóle do niej nie przemawiał. Te pióra. powoli jednak ruszyła za zapachem zubra zatrzymując się co chwilę by oglądac drzewa i ziemię. Chciała sprawdzić czy jakieś inne ślady utwierdza ją w przekonaniu źe dobrze idzie. Kolory sierści żubra czy bizona są podobne, oba gatunki parzysto kopytne. Szła stosunkowo cicho, wiedzac ze ptak może wszcząć alarm jesli coś usłyszy. Zamruczała niezadowolona. Rozglądała się i szukała jakichkolwiek świeższych oznak zwierzecia. Szła tez nieco niżej na łapach na wypadek gdyby miała zostac zauważona. Wciągała powietrze do nosa głębokimi oddechami analizując jego skład i kierunek.

[Maestria Kreacji]

Ognista Łuska nie dała się zwieść ptasiemu zapachowi i podążyła za śladem żubra, kierowana instynktem. Nie okazał się on zgubny. Przemierzając las dotarła do młodej brzozy. Na jej biało czarnej korze zaczepiły się dwa kłębki futra. Jeden był z twardszej, ciemniejszej sierści, drugi zaś z jasnobrązowej i miększej. Ostatnie zadanie. Tropy prowadziły w innych kierunkach. Odciski nóg bizona na lewo, zaś żubra na prawo. Po drodze samica mogłaby napotkać jeszcze odrobinę odchodów, a na samym końcu odcinka – skraju lasu – pasłby się żubr. O ile poszłaby w dobrym kierunku.

/ spróbuj po swoim poście zdać raport śledzenie 1, najwyżej dopiszemy jak zabraknie /