Kanion Szeptów

[Zorza Północy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiczka dostrzegła ruch łba dostojnej Wojowniczki, falowe wzburzenie miękkiego grzebienia, którego miała ochotę dotknąć już od samych pierwszych chwil, gdy ujrzała swą Nauczycielkę. Wszystkie smoki różniące się od niej ją fascynowały.
Uśmiechnęła się szeroko, wesoło zauważając błysk rozpoznania w złocistych oczach smoczycy, a potem ochrypły tembr głosu, okraszony cieniem uśmiechu.
Odpowiedziała jej tym samym, wyrzucając z siebie, nim zdazyła pomyśleć:
– Nauczycielka się uśmiecha! Toż to cud, chyba będę musiała złożyć dary dziękczynne Uessasowi – zażartowała, unosząc się nieznacznie do siadu.
Łopatki samiczki poruszyły się, a następnie ściągnęły, gdy wypięła pierś z żartobliwą dumą.
– Pani, od dawna już jestem gotowa, aby być Czarodziejką! Ale właśnie na dniach ma się odbyć moja ceremonia. A wszystko dzięki tobie, Nauczycielko. Nawet nie wiesz, jak jestem ci wdzięczna za twą pomoc – wyrzuciła, trącając delikatnie nosem bark smoczycy w czułym geście przyjaźni.

[Dwuznaczna Aluzja]

Ailla była pogodną smoczycą. O nieco pisklęcym toku rozumowania, pełna życia i energii, wydawało się że chce się dzielić tą pozytywną energią ze wszystkimi. Kto wie, może właśnie tak było. Z kolei Ankaa... To zupełne przeciwieństwo. Najgorszy typ braku litości, chęci rozlewu krwi. Wulgarny język tnący uszy. A jednak między tymi dwoma samicami z innych światów znalazła się nić porozumienia.
– Moja droga. Uśmiecham się codziennie... Tylko w inny sposób, odpowiedni do sytuacji, jakie mnie otaczają – odparła, a ślepia rozbłysły chorym blaskiem, niczym u psychopatki, którą w sumie Aluzja była.
– A jak Twój test? Już masz go za sobą, czy dopiero go oczekujesz? – spytała, oblizując lubieżnie gadzie wargi złotym językiem, rozwidlonym niczym u jadowitego węża. Gest ten nie był zbyt elegancki... Ale to w końcu Dwuznaczna. Przypomniała sobie swój test, gdy już była na tych ziemiach. Nie powstrzymała się od wrednego uśmiechu, wykrzywiającego jej pysk przyozdobiony purpurą lśniących łusek.

[Zorza Północy]

Samiczka zniżyła nieco pysk, chichocząc pod nosem. Naprawdę lubiła Cienistą Wojowniczkę, pomimo jej przerażającego nieco sposobu bycia. Ceniła to, że nie starała się jej pożreć, gdy mieściła się w jej łapie, ani teraz, gdy ledwo sięgała jej do piersi.
– Dobrze wiedzieć. Ale śmiech bywa lepszy od uśmiechu, wyzwala w ten pozytywny sposób, pozwala pozbyć się pęt niepewności, strachu, czy zażenowania i pomaga rozładować napięta atmosferę. Ale smoki rzadko się śmieją – wydęła nieco policzki, kwitując tym samym swoją własną wypowiedź.
– Moja Mistrzyni nie dalej jak dwa wschody Ognistego Ślepia temu mi go zakończyła i muszę się pochwalić, że była zadowolona, a to równie wielki cud, co widzieć ciebie, pani, uśmiechniętą – wyszczerzyła ząbki przy tym, pokazując, że jedynie żartuje.
– A jak tobie się wiedzie, Nauczycielko? Wiele zwycięskich walk? – zagadnęła z zainteresowaniem, próbując nie poddać się lękowi, gdy widziała to obłąkańcze nieco spojrzenie.

[Dwuznaczna Aluzja]

Odrodzona jak na swój młody wiek i sposób bycia była dość dojrzała, kiedy już się wczuje w rozmowę. Potrafiła mądrze mówić, a to był dar jaki posiadało niewiele smoków. Może dlatego, że to drapieżniki, stworzone do przetrwania. A nie pięknego mówienia i hipnotyzowania tym innych.
– Cóż, dobrze wiedzieć że moje nauki na coś się zdały. Nigdy nie szło mi z maddarą, mam z nią niemiłe wspomnienia – stwierdziła, krzywiąc się lekko. Stara przeszłość. Tyle księżyców minęło, a nadal zdaje się, że to wszystko miało miejsce wczoraj. Ból psychiczny rzadko znika w całości.
– Na razie w porządku. Rany wciąż mi doskwierają, aczkolwiek są one niczym medale. Wojownik który wychodzi z ranami, nawet przegrany – w pewnym sensie może czuć się dumny – odpowiedziała Ailli. Faktycznie, ciało cienistej było poharatane. Blizna na pysku oraz przedniej łapie, a także przypieczony zad. Nieciekawy widok, zwłaszcza wliczając w to wyschniętą krew.
– Cóż, każdego kiedyś czeka ból. Wcześniej czy później każdy dozna cierpienia – stwierdziła, jakby zamyślona.

[Zorza Północy]

Przekrzywiła smukły pysk, zadzierając go znacznie, aby móc spojrzeć na smoczycę. Kryła w sobie coś... odległego, a jednak spozierającego przez jej szczerozłote ślepia, jakąś udrękę, wspomnienie, być może takie, które uwięziło ją w tym stanie dwubiegunowości.
Przesunęła puszysty ogon po śniegu i dotknęła nim ogona smoczycy, ściskając go delikatnie końcówką.
– Niech to, co nas smuci i pozostawia w niepewności, nie pęta naszej woli i siły, a tej masz wiele. Jesteś odważna, bo pomimo złych doświadczeń jesteś zdolna do swego rodzaju poświęceń – przemówiła po chwili, uśmiechając się łagodnie.
Dostrzegła jej rany, zaognione, nie zabliźnione. Westchnęła cicho, a następnie przysunęła pysk do spieczonego zadu i wypuściła obłoczek chłodnego powietrza, roszącego rozognioną skórę, dając chociaż chwilkę ukojenia.
– Waleczna Smoczyco, czy nie ma nikogo, kto by się tobą zaopiekował? Zawsze mogę zwrócić się do matki, zna się na ziołach i Maddarze, przyniosłaby ci ukojenie – zwróciła się do niej z troską.
A potem słuchając o cierpieniu, przywołała słowa smoczycy ze snów, tak jej bliskie:
–Każde uczucie jest cennym darem, gdyż jego odczuwanie daje nam świadomość, iż żyjemy. Czasami zdarza się, że nie odczuwamy nic więcej poza smutkiem, rozgoryczeniem i żalem, ale z czasem na pewno pojawi się ktoś, kto pokaże nam, jak odkryć inne smaki emocji, by się nimi rozkoszować, radować, odnaleźć w sobie tą istotę, która tak od dawna była w nas ukryta – uśmiechnęła sie przy tym z pewnym roztkliwieniem, mrugając powiekami.

[Dwuznaczna Aluzja]

Przekrzywiła lekko łeb, a spokojny oddech na zmianę unosił jej klatkę piersiową, która po kilku sekundach opadała. Ten niekończący się taniec oddychania, niby tak banalny i zwyczajny, krył w sobie coś uspokajającego i magicznego. Wystarczyło się wyciszyć i skupić tylko na nim.
– Nasza uzdrowicielka zniknęła. Od dawna nikt jej nie widział, podobnie jak młodej kleryczki. Powiedz mi, jak się zwie Twoja matka? – spytała. Skoro ma już kogoś prosić o leczenie, to warto wiedzieć z kim ma się mieć do czynienia, czyż nie? Spokojnie pozwoliła, by puszysta końcówka ogona młodej samiczki owinęła się wokół tej należącej do cienistej.
– Mówisz mądre słowa, Aillo. Pod tym względem bardzo przypominasz mi pewnego smoka, którego pamiętam z młodocianych księżyców – stwierdziła, lekko potrząsając łbem, a więc także grzebieniem złączonym przezroczystą błoną koloru liliowego, podobnego do tego jaki osiadł na futrze Odrodzonej.
– Doznasz w życiu wielu emocji. Rozgoryczenia, wściekłości, żalu, radości, dumy, miłości. Czasem jednak nie masz pojęcia, że właśnie je czujesz. Grunt to je rozpoznać i zatrzymać, zapamiętać ich smak – odpowiedziała, czując się nieco jak stara, mądra smoczyca przekazująca wiedzę o nie wiadomo czym.

[Zorza Północy]

Ailla wsłuchiwała się w miarowy oddech Nauczycielki. Było w jego rytmie coś uspokajającego, odprężającego, niemal jak w słuchaniu rytmu bicia serca rodzicielki. Zastrzygła długimi uszyma, a na jej pyszczku odmalowało się zmartwienie. To było bardzo przykre, że smoki pozostały bez opieki smoka, który mógłby chronić ich przed chorobami i cierpieniem. Nie wyobrażała sobie Życia bez opiekuńczych łap matki.
– Mam nadzieję, że niebawem się odnajdą, albo ktoś, kto zechce faktycznie się wami zająć – mruknęła speszona, patrząc na swe przednie łapki. Uśmiechnęła się z ciepłem, kiedy Nauczycielka zapytała o jej matkę.
– Przybrała piękne harmonijne imię, Gałązka Jaśminu, pomogła już wielu moim braciom i siostrom, na pewno pomoże też tobie – odpowiedziała żywo, kiwając łebkiem energicznie w górę i w dół.
Słysząc słowa smoczycy przekrzywiła pyszczek nieco nieśmiało, ale nie mogła powstrzymać ciekawości.
– Naprawdę tak sądzisz? – w głosiku młodej pojawiło się coś w rodzaju nadziei, ale ta potem zniknęła. Uśmiechnęła się z zawstydzeniem. – W sumie to nie do końca moje słowa... Tylko kogoś, kto odwiedza mnie w snach – przyznała ze skruchą. – Mogę zapytać kogo ci przypominają? Mam nadzieję, że kogoś dobrego – wyszczerzyła zabki w szerokim uśmiechu.

[Dwuznaczna Aluzja]

Zapisała sobie w pamięć. Gałązka Jaśminu. Cóż, będzie musiała się do niej zgłosić, ale teraz trzeba było zająć się powrotem do przeszłości, bowiem samiczka zapytała się właśnie o to. Cienista zamyśliła się, na chwilę zapanowała cisza, przerywana jedynie szumem chłodnego wiatru.
– Cóż, sam osobnik był dobry, lecz czasy złe. Nazywał się Karkath. Starszy smok o zielonej łusce. Miał jakieś siedemdziesiąt pięć księżyców gdy go znałam. Jako iż nigdy nie poznałam swych rodziców, on uczył mnie tego co potrzebne do przetrwania. Zginął, gdy Równinni napadli na nasze tereny. Zupełnie inne od tutejszych – opowieść była skrócona. Znacznie. Gdyby zagłębiać się w szczegóły, ciągnęłaby się bez końca. Może dlatego jak na razie Aluzja sobie to darowała.
– Cóż, tak czy siak masz olej w głowie. Umiesz przypomnieć sobie te słowa i przekazać je w odpowiedniej sytuacji – stwierdziła z czymś na kształt szacunku, jaki pojawił się w jej złotych ślepiach.
– A co się dzieje u Ciebie, młoda? Jakieś specjalne zjawiska? – spytała po chwili, przekrzywiając łeb.

[Zorza Północy]

Usiadła wygodniej, zaciskając mocniej ogonek na ogonie Nauczycielki i wsłuchała się w jej słowa. Zmarszczyła lekko nosek, a następnie uśmiechnęła się leciutko, by wyciągnąć szyję, a językiem przesunąć po jej poliku. Musiała się przy tym porządnie nagimnastykować, ale w końcu się jej udało!
– Przykro mi, że nie zaznałaś prawdziwego życia rodzinnego, ale mam nadzieję, że Stado, w którym jesteś rekompensuje ci tą stratę, bo wiesz, sądzę, że Stado to tak jak rodzina: dużo braci i sióstr do kochania! – wyrzekła z entuzjazmem.
Wyłapując zupełnie obcą nutę w głosie smoczycy, musiała się chwilę zastanowić, co ona oznacza. Nigdy nikt nie używał tego tonu względem niej, raczej traktowano ją ze zrozumiałą pobłażliwością, niczym takie pisklę. Zawstydzona spuściła wzrok, oblizując nieco nerwowo pyszczek.
– To nie jest wielka sztuka cytować kogoś mądrzejszego od siebie – wyszeptała, szurając pazurami w śniegu.
Słysząc pytanie zerknęła na Nauczycielkę.
– Nooo, poza szykująca się ceremonią... Nie wiele się u mnie dzieje. Teraz widzę, że za wiele czasu poświęciłam sobie i tak naprawdę nie mam przyjaciół. Chce to zmienić. Kimże jesteśmy bez grona smoków, któym możemy zaufać tak, jak nikomu innemu? – odpowiedziała zgodnie z prawdą, wstydząc się jednoczesnie własnej słabości i gapiostwa.

[Dwuznaczna Aluzja]

Spokojnie wytrzymywała każdy akt przyjacielskiej pieszczoty, bowiem była to dla niej dziwna nowość. Czuła się nieco dziwnie, choć nie dawała tego po sobie poznać. Jednak Ailla miała w sobie coś, że po prostu zgadzała się na to wszystko, słuchała jej z ciekawością.
– Sztuką jest umieć dobrze to cytować by przekazać tą mądrość dalej, następnym pokoleniom – odparła.
– Cóż. Wolne Stada na pewno kryją smoki chętne do zawiązania przyjaźni. A w skupianiu się na sobie nie ma nic złego, pod warunkiem że nie wywołuje to szkód u innych. Chociaż widzisz. Ja zazwyczaj skupiałam się na sobie, a efekt? Mam partnera i gromadkę piskląt – odpowiedziała adeptce z gardłowym chichotem, który wprawił jej ciało w delikatne wibracje.
– Jesteś młoda, całe życie przed Tobą. A kiedy będziesz już stara, usiądziesz w kącie groty i zaczniesz to wspominać. Dobre i złe. I zobaczysz że każda historia jest wyjątkowa – stwierdziła, mrużąc delikatnie złote ślepia, chociaż bez określonego powodu.

[Zorza Północy]

Ailla często nie zdawała sobie sprawy, że zbytnio spoufala się ze smokami. Być może dlatego, że podświadomie łaknęła czyjegoś towarzystwa, kontaktu. Pragnęła czuć bliskośc drugiego smoka, a okazywanie komuś swej sympatii było dla niej o tyle naturalne, iż sama zaznała jej tylko z jednej strony, od opiekunki, przybranej siostry, czy też cioci, jak lubiła nazywać Hipcię.
Zamyśliła się na długo, wpatrując się w wirujące płatki białego puchu, przypominające delikatne piórka u nowo wyklutego pisklęcia.
– Myślisz, że przeszłośc ma wpływ na przyszłośc, na to kim będziemy za jakiś czas przez to, jacy byliśmy kiedyś? – szepnęła cicho.
Uśmiechnęła się pod nosem, słysząc o tym, że Wojowniczka ma własną rodzinę. Ta informacja ją podbudowała, cieszyła się, że miała kogoś bliskiego.

[Dwuznaczna Aluzja]

Na pytanie Ailli na chwilę się zamyśliła. Pytanie było czysto życiowe, przez chęć poznania go dogłębniej.
– Ciężko jednoznacznie na to odpowiedzieć. Zależy to od tego, jaka w przeszłości byłaś. Czy czyniłaś szkodę, czy po prostu byłaś zamknięta w sobie, a może inna historia jest za Twoimi plecami. W pewnym stopniu na pewno ma wpływ. Jeśli nie na innych, to na samą Ciebie, na Twoją psychikę – odpowiedziała cienista.
– Jeśli przeszłość sprawia Ci ból, wyrzuć ją za siebie. Zapomnij, odepchnij ją. Pokaż, że jesteś silna i nic nie może Ciebie złamać – poradziła wojowniczka, potrząsając lekko łbem, by pozbyć się opadających na nią płatków śniegu.
– Karkath przekazał mi pewne słowa. Nie powiedział mi ich znaczenia, bym sama je odkryła. Wymagało to czasu. Może się okazać, że ma zupełnie inne znaczenie, niż Ci się zdaje – rzekła.
– Chcesz wiedzieć, jakie to słowa? – spytała, unosząc lekko dumny łeb.

[Zorza Północy]

Samiczka już od pisklęcych czasów rozmyślała o życiu, a przede wszystkim o... życiu po życiu. Te nawiedzające ją sny... czuła się tak, jakby to była ona, ale te istoty, których myśli poznawała, były jednocześnie stare i młode, na szpik dobre, lub niepewnie chaotyczne. Czy ona też taka była? Niepewna? I taka, i taka? A może po prostu coś było z nią nie tak? Ale z drugiej strony jako pisklę nawet nie marzyła, że są stworzenia, które towarzyszą smokom. Gdy była w jaju.
Znieruchomiała. Gdy była w jaju? Skąd?
Potrząsnęła łebkiem i skupiła się na dostojnej smoczycy, patrząc na nią morskimi ślepkami.
Odrzucić przeszłość?! Ale...
– Ale czy to, co było nie powinno nas wzmacniać? Dawać nam lekcje na przyszłość? Gdybym zapomniała o przeszłości, jak miałabym iść ku przyszłości? – Westchnęła ze zrezygnowaniem, łapą uderzając w śnieżną czapę. – To wszystko jest takie pokręcone, zawiłe. Czasami wydaje mi się, że gdybyśmy potrafili zmienić przeszłość, nasza przyszłość byłaby lepsza. Czyż wszystko to, co przeżywamy nie jest subiektywne? Zależne od punktu widzenia? – wydęła policzki, jak zawsze, gdy coś wyprowadzało ją z równowagi.
Zastrzygła długim uchem, zaciekawiona o nietypowych słowach. Pokiwała energicznie łebkiem.Może to były naprawdę mądre słowa? Mogące oświecić ją, zesłać olśnienie?

[Dwuznaczna Aluzja]

Cienista zmrużyła szczerozłote ślepia, a źrenice rozszerzyły się, by dopuścić więcej światła.
– Wiele smoków twierdzi to, co właśnie powiedziałaś. Ale potem okazuje się, że byli za słabi, a ta przeszłość zamiast ich wzmacniać – tylko niszczy ich wnętrza – stwierdziła, a długi ogon wił się po puchatym śniegu niczym wąż.
– Owszem, jest zależne. I tak, może się wydawać chaotyczne, niezrozumiałe. Ale masz czas. Masz całe życie, by to pojąć – odpowiedziała młodszej towarzyszce, znowu oblizując swe wargi.
– Zycie jest niczym burza, wielka ulewa. Pojawia się zupełnie nagle, jak za sprawą jakiegoś zaklęcia, i równie szybko znika – powiedziała, unosząc łbem, cytując słowa jakie słyszała w młodości.
– Przekaz wydaje się być dosłowny, ale jednocześnie coś w sobie kryjący. Chodzi o to, by robić co tylko się chce przed śmiercią, bo potem już będzie za późno – wyjaśniła, spoglądając na horyzont, jakby z jakąś tęsknotą, w poszukiwaniu odległych wspomnień.

[Zorza Północy]

Słuchała z uwagą słów płynących z pyska swej Nauczycielki, chyba już zawsze będzie ją tak nazywać.
Uśmiechnęła się w czymś w rodzaju melancholii, a ten uśmiech zdawał się zupełnie nie pasować do młodej samiczki.
– Piękne słowa... W śnie słyszałam kiedyś coś... podobnego. Jak to szło? – zamyśliła się, przymykając powieki.
Maddara zapulsowała w jej ciele, wydobyła się z niej, osiadając na futrze błekitno złotymi drobinkami, a następnie delikatną mgiełką objęła opadające płatki śniegu, zamieniające się w wodne kropelki... deszczu?
–Spójrz tylko... Widzę je pierwszy raz na oczy, są niczym nowo narodzone. Dorastają w zastraszającym tempie, opadając na ziemię, gdzie żyją jeszcze kilka chwil, by roztopić się, jednak nie są nicością. Pozostają wchłonięte w ziemię, gdzie zamarzną, a na porę kwiatów zasilą młode pędy. Każdy z nas przechodzi podobny etap, dorasta we własnym tempie i chociaż często wygląda na to, że to życie jest zbyt okrutne, by się uśmiechać, każdego dnia nam pokazuje niemożliwe, każdego roku... Zawsze było tak, że ktoś cierpi, jednak u nas nie jest to cierpienie pozbawione sensu. Oddajemy się sobie na wzajem, chociaż podlegamy różnym przywódcom i zastępcom, stadom – głosik samiczki był niezwykle cichy, miękki, a jednak dźwięczny, niby jej, a nie jej.
Uchyliła odrobinkę powieki, patrząc na smoczycę. Przez chwilę mogło się zdawać, że soczysta morska zieleń ustąpiła pola onyksowej czerni, w której błysnęły punkciki jaskrawo błękitnych źrenic.
–Jestem pewna, że nikt nie postrzega cię jako gorszą. Możesz być przykładem tego, jak się odrodzić, bo o to masz szansę zrozumieć naukę, a może dopuścić ją do siebie. Nie daj się zwątpieniu, gniewowi, smutkowi, wszystko to jest ulotne, a tylko bliscy, stado, nasze uczucia mogą nam pomóc. Nie odcinaj się od tego, co ofiaruje ci los i bogowie. I nie mów, że nigdy się nic nie zmieni, że nigdy się nie uśmiechniesz. Nie wiesz, co będzie jutro, a jutro może pokazać się Złota Twarz, by opromienić cię swym ciepłem – zamilkła i zamrugała, a oczka młodej ponownie stały się takie, jak zawsze, błyszczące i zielone.
Maddara zniknęła, deszcz również.
Uśmiechnęła się z zażenowaniem, przeczesując szponami zielone sploty grzywy.

[Dwuznaczna Aluzja]

Przyjrzała się kropelkom wody, małym i drobnym, zupełnie bezbronnym. Marionetki w rękach losu. Każda kończy swój kilkusekundowy żywot w taki sam sposób.
– Mam za sobą bardzo brutalną przeszłość. Pełną bólu, zarówno fizycznego i psychicznego, bo zadawałam go innym istotom. I robię to nadal, bo taka już jestem. Wpadłam w sidła braku rodzinnego ciepła i sztuki przetrwania. Przeszłość mnie wypuściła, ale już to nic nie dało. Już się tym nie przejmuję. Żyję chwilą, a to co nadejdzie nadejść musi, i pogodziłam się z tym dawno temu – odparła, powracając wzrokiem z tajemniczej linii widnokręgu z powrotem na swą rozmówczynię, jedyną smoczycę która jakoś ją rozumiała i można było spokojnie z nią porozmawiać. O życiu, o tym co każdy ma i kiedyś straci, po drodze zabierając je innym.
– Życzę Ci, by Twoja egzystencja była szczęśliwsza od mojej. Żyj teraźniejszością, chwilą obecną. Nie pozwalaj, by Twoje serce i duszę ogarnął mrok, jaki zawładnął mną dawno temu... – powiedziała z czymś na kształt zrezygnowania, kiwając Ailli łbem. Wstała powoli z miejsca.
– Do zobaczenia, Odrodzona Łusko. Jeśli chcesz jeszcze kiedyś porozmawiać na jakikolwiek temat, wiesz gdzie mnie szukać – powiedziała, po czym rozłożyła skrzydła i wzbiła się w przestworza, odlatując ku terenom obozu Cienia. Po chwili młoda adeptka była sama w Kanionie Szeptów, a po Aluzji został tylko kawałek uklepanego śniegu, w miejscu gdzie siedziała.

[Rozsądny Kolec.]

Rozsądny szedł w milczeniu. Lubił ciszę i doceniał jej wartość, niekiedy wielokrotnie wyższą od rozmowy. Stanął na krawędzi skały. W dole rozciągał się Kanion Szeptów – długa i rozległa, głęboka dolina. Uniósł łeb i przymknął ślepia, z przyjemnością oddając się lodowatemu wichrowi mierzwiącemu mu futro.
Oparł szpony na samej krawędzi i spojrzał w dół. Nie zrobił kolejnego kroku, który byłby prawdopodobnie ostatnim w życiu. Znieruchomiał.
Po kolejnej długiej chwili milczenia znów obrócił się do Lwiej. Pyska nie zdobił uśmiech, a wyraz powagi, zupełnie do niego niepasujący.
– Dziękuję za twoją ciszę – powiedział po prostu. Jego słowa szybko porwał wiatr.
Dziwne to, patrzeć na tak młodego smoka o tak dorosłym charakterze. Zbyt dużo samotności zaowocowało specyficzną odmianą intelektu, czerpiącego przyjemność z przebywaniem samemu ze sobą, zamkniętemu w myślach. Zachowywał się jak dziesięć księżyców starszy tylko dlatego, że w młodości stronił od towarzystwa. To również niezwykłe, prawda?
Znów obrócił się pyskiem do wiatru.
– Zejdźmy na dół – zaproponował. I skoczył.
To było głupie, pomyślała zapewne Lwia. Może się zaniepokoiła? Trudno mu było powiedzieć, gdy spadał w dół z prędkością, której do tej pory nie doświadczył. Rozłożył skrzydła i napiął je mocno, wdychając głęboko mroźne powietrze i unosząc się kilka ogonów nad dnem Kanionu. Zamachał nimi kilkakrotnie i zgrabnie wylądował. Zerknął ku górze, teraz już ze zwykłym, ironicznym uśmieszkiem.

[Lwia Łuska]

Szli w ciszy. Nie była to jednak ciężka cisza, nie była niechciana, toteż Lwia nie podjęła rozmowy. Miała świadomość, że niejednokrotnie cisza była dużo lepszym rozwiązaniem. Niektórym była bardziej potrzebna.
Również przystanęła na krawędzi kanionu. Spojrzała w dół, na odległą ziemię, miejscami skalistą i twardą, miejscami grząską i miękką. Wokół snuły się nitki mgły, na razie niezbyt gęstej. Było to miejsce wywołujące gęsią skórkę, a jednocześnie zachęcające do rozmyślań. Melancholijne.
Spojrzała na Rozsądnego, który przerwał ciszę. Na jego słowa skinęła tylko łbem. Odpowiedź nie wydawała się konieczna, być może była nawet niepożądana.
Tak, jej rozmówca był specyficzny. Już po chwili rozmowy rzucało się to w oczy. Jakby głębiej myślał, zastanawiał się nad sprawami, które nie przyszłyby innym do głowy. Świadczyć to mogło tylko o sporej wrażliwości i intelekcie. Rzeczywiście sprawiał wrażenie starszego, niż był.
Wtem skoczył. Z początku była nieco zszokowana. Nie spodziewała się tego. Ale już po chwili ze spokojem obserwowała lot Rozsądnego. Ciemna sylwetka na tle białego śniegu. Uśmiechnęła się lekko. Nie rozwodziła się nad tym, czy było to głupie czy też mądre. A tym bardziej czy było bezpieczne.
Również skoczyła. Przez chwilę pozwoliła ciału spadać, rozluźniła mięśnie. Czuła podjeżdżający do gardła żołądek, łzy wyciskane wiatrem. Podmuchy powietrza, nadymające skrzydła. Wreszcie poruszyła skrzydłami, zatrzymała spadanie. Uniosła się nieco wyżej, po czym zapikowała w dół. Wylądowała lekko, jak gdyby wykluła się w locie. Tak, Chmurny miał rację. Zasługiwała na przydomek, który jej nadał.
Spojrzała na Rozsądnego z lekkim uśmiechem. Lecz nie powiedziała nic.

[Rozsądny Kolec.]

Przyjrzał się jej z uśmiechem, który większość smoków irytował swoją wieloznacznością. Nigdy nie wiedziałaś, że Rozsądny właśnie z ciebie kpił, prowadził poważną rozmowę czy myślami był gdzieś daleko; zdystansowany i wiecznie rozbawiony wyraz pyska skutecznie to uniemożliwiał.
Pochylił łeb przed Lwią w odrobinę przesadzonym geście uznania.
– Masz dar milczenia – powiedział jej z czymś na kształt zadowolenia w głosie.
Poruszył lekko skrzydłami i spojrzał na ich ciemne pióra, połyskujące w słońcu jak oszronione. Zdawał się wyszukiwać wzorów w ich delikatnej powierzchni, po czym złożył je ostrożnie przy bokach.
– Dlaczego za mną poszłaś? – spytał, nagle wbijając w nią przenikliwe spojrzenie. Ciekawy, odrobinę zdziwiony, a przy tym – jak zwykle – rozbawiony. Zdawać by się mogło, że niczego nie traktował z powagą.

[Lwia Łuska]

Jej nie przeszkadzał ten sposób uśmiechania się. Właśnie dlatego był intrygujący. Nie wiadomo było, co Rozsądny chciał przezeń przekazać. Można było się jedynie domyślać.
Wyszczerzyła się, pokazując kły.
– To dar wyuczony. Mam dobrego nauczyciela – odparła oddając równie przesadzony ukłon.
Odwróciła wzrok od rozmówcy, kierując spojrzenie gdzieś w górę.
– A dlaczego nie? – odpowiedziała pytaniem, uśmiechając się zagadkowo, ponownie patrząc na Rozsądnego.
Również poruszyła skrzydłami, układając je wygodniej przy bokach, po tym nieco szaleńczym locie.

[Rozsądny Kolec.]

Skinął głową. Niektóre smoki miały wrodzoną skłonność do milczenia i niechęć do rozmów, inne nabywały to z czasem – i zwykle niecałkowicie.
Nie odwracał wzroku. Mogło wydać się to krępujące, ale nawet jeśli o tym pomyślał, to to zignorował.
– Bo jestem nieznajomym, który zaproponował ci spacer. Nawet jeśli w podobnym wieku, samo to zwykle budzi niepokój – odpowiedział sucho. – A poza tym, jestem dziwakiem, innym, odmiennym. A jednak poszłaś za mną. Dlaczego? Na pewno nie z samej ciekawości, nie wykręcaj się, proszę, banałami – uprzedził jej wyjaśnienia z lekkim błyskiem w oku. Końcówka ogona zaczęła się poruszać.
Wciąż nie odwracał wzroku. Tak, teraz to już zdecydowanie zaczęło być krępujące.