Diamentowy Strumień

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nocny pokiwał twierdzącą głową na wszystko co usłyszał, chociaż nie o to mu do końca chodziło. Zaplanował o dość szczegółowo, raptownie krzyknął pokazując coś zza Rek. "Popatrz!" Wszystko było tak raptownie i niespodziewane że szok. Po prostu prawie że krzyk i te przerażenie na pysku, zgrał to idealnie. To miało na celu pokazać smoczycy, że nawet u tych większych jest łatwo odwrócić uwagę od czegoś na czym są bardzo skupieni. Młoda najpewniej obróci się, a kiedy to się już stanie niczego nie zobaczy. No, bo to zwykły pomysł nauczyciela, tak na prawdę nic nie było. Jak już sobie tam spojrzy to szybko będzie chciała pytająco wrócić do czarnego, ale jego już tam nie będzie. No i szok, gdzie tak duży i ciężki smok. To już miało świadczyć, że nawet tak spore stworzenie jak on może zniknąć bez śladu. Z sporym szczęściem, czarnemu uda się utrzymać na dość wysokim drzewie mocnymi szponami. Dopiero jak Rek go zauważy, no jak jej w ogóle przyjdzie do głowy by spojrzeć w górę, zejdzie i powie jej o i jak. A jak nie zauważy to porostu coś tam jej szepnie do uszka. Gdyby i jednak tego nie zrozumiała to już mentalnie wszystko przekaże. Dokładnie tak jak planował. "O tym właśnie mówiłem, małe smoki jak i te duże łatwo jest zwieść. Gdybyś pokazała im coś za nimi, albo przewróciłabyś je dla żartów na przykład ogonem to mogłabyś szybko zabrać kamyk. A gdyby się jeszcze o niego dopytywali to mogłabyś wymyślić jakąś słodką historyjkę..." Oczywiście to wszystko stanie się jak Nocny przewidział, niestety plany lubiły nie wypalać. Niby wszystko było dopięte na ostatni listek, ale co się wydarzy dokładnie to tego nikt nie wie.

Na nieszczęście Nocnego Rek była typem smoka, którego zmrozi coś takiego. Na jego szczęście jednak przechyliła głowę w bok. Było to dużo, ale stosunkowo mało i kątem oka wychwyciła gwałtowny ruch. Taki był najłatwiejszy do zobaczenia. Poza tym szelest... A i tak uznała, że w grę wchodzi magia! Bo jak smok mógł być tak wyćwiczony...? Może znając tylko siebie, tylko swoje ograniczenia, nie potrafiła zrozumieć że inni są lepsi?
Odwróciła głowę tam, gdzie odskoczył, cz też odleciał, czarny samiec. pobłądziła chwilkę wzrokiem aż go znalazła. Uśmiechnęła się lekko. – Wiem już co masz na myśli. – Uznała. Nawet jeśli to oszustwo, to na dobrą sprawę jest to rozwiązanie. – Kłamstwo też może być czasem odpowiedzią, prawda? Rozwiązaniem. – Zapytała. To był trudny dla niej obrót spraw. Ale czy może się usprawiedliwić? Czy kiedyś ktoś nazwie ją Mącicielką...? Tak, jak Morową, która przecież zniknęła? Dlaczego zniknęła...? Tego też chciała się dowiedzieć. – Łatwo jest się zagubić w kłamstwach. Ale czasem mogą być szansą by każdy wyszedł jak najmniej... stratnie, jak najmniej obciążony, prawda? – Zapytała raz jeszcze. Kłamiąc ryzykuje się. Ale... w najgorszej sytuacji... czy to nie będzie wygodne i dobre wyjście?

Adept zszedł na ziemie, kłamstwo? Nic z tych rzeczy, lekko się uśmiechnął i pospieszył z odpowiedzią. "Nie kochana... Nie chciałem cię oszukać... Czy znikanie rzeczy jest oszustwem? Gdybym powiedział, że jestem duchem to tak wtedy bym cię oszukał. Ale jeśli byłabyś drapieżnikiem i bym się schował, a ty byś pobiegła dalej to by było oszustwo? Idziesz po cienkim lodzie, tu pomiędzy iluzją, a oszustwem nie ma praktycznie bariery. Podając coś w innych kształtach niż prawdziwy to jest oszustwem, ale czy znikanie nim rzeczywiście jest..." Sam aż się nad tym zastanowił, nigdy nie spojrzał na to w ten sposób. Fajnie, bo sam mógł się w końcu czegoś nauczyć. Niestety nic nie trwało wiecznie, dzień był młody, ale lepiej nie stać za długo w miejscu. Szybkim więc susem znalazł się naprzeciwko Rek i zadał już następne zadanie do rozwiązania. "Słyszysz krzyk topiącego się pisklaka za granicą, wiesz dobrze że przekroczenie jej może skutkować wojnie w przyszłości obu stad. Co zrobisz?" Nie zadawał zbyt trudnego pytania, sytuacja raczej prosta. Wiadomo jakie będą konsekwencje pozostało tylko wybrać i uzasadnić dlaczego tak, a nie inaczej.

Kłamstwo, oszustwo, iluzja. Podstęp. Moralność. Gdzie są granice? Rek mogła kierować się jedynie sercem. Zadawać sobie pytania... i szukać odpowiedzi. Przyszłość... odpowie jej? Ofiara i drapieżnik. Ale nie to teraz było ważne. Nie wiedziała co odpowiedzieć. Nie potrafiła. Pozwoliła Nocnemu zamknąć temat. Dzięki niemu wiedziała co jeszcze powinna szukać. Padły też kolejne słowa samca. Podejrzewała, że to nie koniec historii, ale dopiero początek. Mimo to... Rek nie była potworem!
– Pobiegłabym tam! To byłaby okropność zignorować taki krzyk. – Odpowiedziała natychmiast. Niemal z oburzeniem! Ale nie, nie była urażona. Ale czuć było emocje w jej tonie. – Nikt nie powinien dopuścić do szwendania się pisklęcia samemu tak daleko od obozu. Jego śmierć byłaby czyjąś odpowiedzialnością. I stratą. Jeżeli ktoś ma karać takie zachowanie, przyjmę karę. Ale ufam smokom na tyle, że przynajmniej część by zrozumiała i wstawiła się. Przecież nie jestem sama. Gdybym była, mogłabym przyjąć odpowiedzialność tylko na siebie. Ale czym jest granica, jeżeli liczy się życie pisklęcia? One i tak są narażone na śmierć przez inne czynniki. Drapieżniki, zarazy, pyły przetaczające się przez Ogień. Tym bardziej, że byłyby to może ogony od granicy. A one są dość rozległe, jeśli nie są rzeką. Nie byłoby to duże przekroczenie w takiej sytuacji. Jeżeli pisklę topiłoby się, sama wezwałabym rykiem czy wiadomością magiczną smoka z tego stada, żeby odprowadził je do Obozu. – Miała szczere serce. Może zbyt szczere. Miała zaledwie kilkanaście księżycy. Może Ziemia by jej wybaczyła. Ale Cień? Nie znała Cienia.

Pokiwał ponownie pyskiem, cóż też by tak najpewniej zrobił. Wszystko było ważne, ale ponad wszelkimi zasadami było życie nie tylko piskląt, ale też innych smoków. "Też bym tak zrobił, lecz konsekwencje mogłyby być opłakane? Nie dręczyły by ciebie wyrzuty sumienia gdyby doszło do wojny i rozlewu krwi. Wierzysz zgodnie i z moim sercem w szmoczę dobro, ale świat jest okrutny i zimny." Tak podsumował wszystko co usłyszał dodając też własne zdanie. Ostatni test, Rek mówiła bardzo długo i nawet z sensem o dziwo, jak na tak młodego smoka bardzo imponowała Nocnemu. Oczywiście jako prawdziwy wzór młodych których powinno być więcej nie tylko w ogniu, we wszystkich stadach tak powinno się myśleć. Bez zła nie byłoby prawdziwego dobra, trzeba umieć tylko to rozróżniać i umieć pozostać w zgodzie z samym sobą. To było na prawdę trudne, możliwe że nauka zakończy się na tej odpowiedzi, chyba że nauczyciel jeszcze będzie miał jakieś pytania, albo coś do dodania...
"Czasami, ciężko jest wybrać. Nie zawsze mamy wybór taki jaki byśmy chcieli, dopiero kiedy dłużej pomyślimy wiemy że i w tym przypadku i w tym innym tak samo byśmy się obwiniali. Może jestem dla siebie zbyt surowy, ale uważam że lepiej jest być odpowiedzialnym za wszystko i wszystkich niż nie być odpowiedzialnym w ogóle i robić bezprawnie co się chce." W ślepiach gdzieś stanęła zabłąkana łza, wiele miał sobie do zarzucenia. Na prawdę popełnił już tyle błędów, widać że bardzo się obwiniał. Zrobił się dziwnie poważny, a na pysku widać było smutek. Czy grzechem było kochać? Pytał siebie o to każdego dnia...

Nie mogła odpowiedzieć inaczej. Nie mogłaby... To byłoby kłamstwo... Nie mogła być dość niewrażliwa aby zatrzeć łapy i odejść. Mogłaby zatrzeć za sobą ślady i wrócić na tereny swojego stada po wysłaniu mentalnej wiadomości i upewnieniu się, że młode było bezpieczne. Ale zaryzykowałaby wykryciem, mając nadzieję, że albo ktoś się za nią wstawi, albo "poszkodowane" stado pozwoli ponieść konsekwencje tylko jej, a Ogień pozwoli jej zachować godność i poświęcić się samemu. Mogłaby też prosić bogów o wstawiennictwo...
– Podążę za moim sercem. Choćbym wiedziała, że miałoby dojść do wojny... Ocalę niewinne pisklę. Nich dorośli wyładowują swój gniew nie obarczając nim dzieci... – Powiedziała cichutko. Pociągnęła noskiem. – Jeśli oni są straceni, zepsuci... Niech nie obarczają tym piskląt... – Odwróciła wzrok. Głos się jej trochę złamał. Starała się być silna, dzielna. Przysłuchała się ostatnim słowom Nocnego. Zobaczyła jak szklą się jego oczy, jego wypowiedź była odrobinę nieskładna...
– Nawet, jeżeli wina nie wynika od nas... – Powiedziała cicho i okryła Nocnego swoim smukłym, mozaikowym skrzydłem. – Powiedziałeś, że nie na wszystko da się odpowiedzieć. Ale jako Piastuni możemy nauczać, by zapobiegać. Jesteśmy odpowiedzialni za pisklęta naszych Stad. Każdego z nich. Dbajmy o nie. Zróbmy ze starszych naszych rodziców, a z rówieśników braci i siostry. Będziemy starać się jak możemy. Ale nasze obowiązki... nasza pasja... pisklęta... są najważniejsze. To one przekażą swoją wiedzę innym smokom. One... są przyszłością, prawda? – Zapytała go. Nie wiedziała dlaczego... Ale wtuliła swój smukły, mały pyszczek do załamania pomiędzy barkiem a szyją Nocnego. Czuła jego smutek. I zaczęła cierpieć jak on. – We wszystkim musi być... balans. Skrajności... są złe. Tak jak usilne trzymanie się zasad. Tak i ty nie powinieneś cierpieć przez innych, jeżeli nic nie możesz zrobić. Starajmy się... i cieszmy nasze sumienia tym, co możemy zrobić. – Zakończyła cichutkim tonem. Odsunęła się ostrożnie. Spojrzała przepraszająco. W końcu nie była pewna czy te słowa... ten dotyk Nocnemu odpowiada.

Adept popatrzył na Rek, kiedy się wtuliła pogłaskał jej grzbiet delikatnie szponkami na skrzydłach. To było więcej niż mógł sobie kiedyś wymarzyć. Kiedy się odsunęła Nocny poczuł na sobie ten przepraszający wzrok, przecież nic się nie stało. Wręcz przeciwnie samiczka bardzo mu pomogła i był jej bardzo wdzięczny. Cicho mruknął ciepło by wypowiedzieć ostatnie zdanie co do pytania i nauk. "Wszyscy odgrywamy jakąś role w kręgu życia, umieramy by inni mogli żyć, a inni żyją by ktoś mógł udać się na wieczny spoczynek. To my zdecydujemy o naszej przyszłości, wytyczymy jej barwy, klimat i kształt. Wszystko zależy od nas..." Cicho się zamyślił by dać ostateczny test. Mediacja jest to wybieranie między złym, a dobrym. Te pytanie będzie jednym z najcięższych, ale istniała na to dobra odpowiedź. "Co zrobisz kiedy umrę? Pochowa mnie natura, a ziemiści posadzą drzewko z mym imieniem. Starałabyś się mnie odwiedzić"

Nocny wyglądał jakby dobrze mu to zrobiło, toteż ulga wymalowała się też na pyszczku Rek. Rozluźniła się i wyostrzyła słuch, gdy dobiegł ją pomruk. Wprowadzenie do ostatniego z zadań... poprzedniego nawet tak nie potraktowała. Krąg życia... Smoki umierają i rodzą się. Jak inne zwierzęta i nawet rośliny. Nasze decyzje... są najważniejsze. Nastąpiło milczenie. A po niej ostatni test. Odetchnęła głęboko... Akurat ten test wydawał się łatwiejszy niż pierwszy z nich...
– Ja... Poprosiłabym przywódcę Ziemi o pozwolenie. Ale nie napierałabym. – Uśmiechnęła się delikatnie. – Dusza smoka jest nieśmiertelna. Ale nie jest przypisana do jednego ciała. Jeślibyś nie dostał się przed oblicze bogów, wiedziałabym że się odrodzisz. Duchy, jak bogowie, mogą być wszędzie. Czy czekałbyś na mnie przy swoim ciele, gdyby Ateral cię osądził? – Zapytała cicho. – Wierzę, że nasi przodkowie patrzą na nas z gwiazd. Jesteś moim bratem. I czuję, że od teraz jesteś też w moim sercu, we wspomnieniach, które nigdy nie umrą. I tak samo powiedziałabym innym smokom, które chciałyby odwiedzić twój grób, chociażby nie mogły tego zrobić by nie niepokoić stada Ziemi. Ja... już teraz chciałabym żeby powstał pokój. Żeby Ziemia wybaczyła i otrzymała przebaczenie. Może w przyszłości będzie to możliwe? – Zastanowiła się, po czym przypomniała sobie o jeszcze jednym, ważnym miejscu. – Poza tym... Zapisałabym Twoje imię na kurhanie Twego stada. To symbol, wiem... ale ważny dla mnie. Czytając imiona poległych poczułam smutek... ale też nadzieję, że krążą wśród gwiazd lub tu na ziemi i czekają aż będą mogli stać się częścią nocnego nieba. – Zakończyła i westchnęła. Spojrzała na Nocnego jeszcze raz. Był dla niej ciepły i miły. Nie powstrzymała się. Ta nauka wywoływała dużo emocji. Raz jeszcze go objęła. Nie pozwoli nikomu umrzeć tak łatwo.

Adept popatrzył na Rek, przytulił ją. Jego spore, ciemne skrzydła objęły całe białe ciałko smoczycy. Chwila był na prawdę wyjątkowa, to miała być tylko nauka, a tu proszę. "Nikt nie zna przyszłości, co będzie po śmierci. Na pewno wróciłbym, może spojrzeniem, może głosem, może światłem. Tego nie wiem, ale nie zostawię nikogo potrzebującego nawet gdy moje ciało pochłonie ziemia. Zawsze jak będziesz się źle czuła, możesz o mnie pomyśleć. Zaryczeć, usłyszę i zaraz będę obok..." Spokojnie już popatrzył w niebo, a w jego myślach pozostał łagodny wiatr może melodia. Gdzieś prosto z serca, zanucił ją. Nikt nigdy nie utulił go do snu, nie opowiadał bajek czy właśnie śpiewał, ale to było instynktowne. Maddara zmieniła się w iluzje, a nad ich głowami przeleciał samotny ptaszek. Białe kwiecie nietypowe w tej porze roku, spuściło swoje płatki które powędrowały za ptakiem po wietrze.

///Mediacja I
(jak będzie za mało to jeszcze coś się wymyśli) ;)

Rek została... uszczęśliwiona. I pierwszy raz nie przeszkadzało jej to, że była dotykana. Dotykowi powinny towarzyszyć szczególne emocje. Jakie...? Nie była pewna. Z pewnością zechce to odkryć. Przez dłuższy czas grzała się w cieple Nocnego, słuchając kołysanki. Był dla niej jak... ojciec. Ten, którego brakowało jej przez kilka księżycy. Rozluźniała się coraz bardziej, aż oparła się nieco na Cieniach. Głos jego umilkł, a wokół poczuła drgania maddary. Nie podnosiła głowy, kątem oczu dostrzegała jednak co się działo. Niespiesznie się odsunęła.
– Ty... też zrobiłeś dla mnie bardzo wiele. Na pewno więcej niż myślisz. – Powiedziała szczerze. Przyszłe księżyce pokażą co z tego wyniosła. Pokażą może jaka będzie gdy już dojrzeje. – Spotkajmy się jeszcze. – Poprosiła cichutkim tonem, zerkając na jasne, żywe oczy Nocnego. Jednym mogływydawać się jadowite. Rek widziała w nich ciepło.

"Na pewno, nawet jutro, nawet jeszcze dziś. Zawsze jestem niedaleko, wystarczy że zaryczysz a na pewno usłyszę." To było bardzo miłe doświadczenie, też się cieszył z tego spotkania. Nie umiał tego pokazać, ale jednak ktoś kto go dobrze poznał wiedział, że każdy dzień spędzony z smokiem był najpiękniejszym dniem życia czarnego. Pogłaskał ten ostatni raz smoczycę, pewnie już szykuje się do powrotu, tak się w sumie zachowywała. Ale może Nocny się mylił, może ona pytała go bo na prawdę jeszcze chciała go zobaczyć w przyszłości. Mieli ze sobą sporo wspólnego, on też przecież ciągle bał się, że tych co poznał zza bariery już nigdy nie zobaczy. To była dla niego jak prawdziwa rodzina, taka z którą chcę się spędzać całe swoje życie. Zapewnił ją o wszystkim co czuł, ona zrobiła to samo... Co teraz?

Ucieszyła się na te słowa. Było jej z nimi dobrze. Jej serce było nietypowo ciepłe i cały czas zdawało się nieco rozgrzewać. Spojrzała na Złotą Twarz. Chyliła się już ku ziemi, ale zostało jeszcze trochę czasu. Przecież mogła wziąć chwilę wolnego, prawda? – Nie chcę jeszcze iść. To... dobry czas. Może chciałbyś opowiedzieć mi o czymś? O Ziemi? – Zapytała cichym głosem, starając się uspokoić emocje, które do tej pory wzbierały w niej i wzbierały. Może zmiana tematu ukoi jej nerwy? Niby takie ciepłe. Ale pierwszy raz czuła coś podobnego. Jej głowa była lekko pochylona, a ogon nie poruszał się, jakby emocje te były ciężkie, otumaniające. Częściowo tak właśnie było.

Smok popatrzył na ciekawego adepta, cóż nie było tu za bardzo o czym opowiadać. "Ziemia, jak każde stado. To dom wspaniałych dusz, moja opiekunka jest teraz przywódczynią. Ja staram się by zostać piastunem, pomoc innym to moje powołanie." Po co opowiadać komuś o imionach których i tak nie zna. Kto wie może i nigdy nie pozna, nie był dobry w opowiadaniu o stadach. W końcu przecież dla niego smok to smok bez względu na wiek, płeć czy pochodzenie. Sam nie chciał pytać o stado ognia, gdy dostrzegł jęj roztargnienie cicho się uśmiechnął i otarł końcówkę ogona o jej ogon.

Skinęła głową, zgadzając się z jego słowami. Miała nadzieję, że opowie jej o swojej rodzinie. Może innym razem? Może powinna poznać ich sama? Wspaniałe dusze. Nocny widział potencjał w Ziemi. Ufał swojej rodzinie. Rek też zaufa. W końcu żyła tam Aura, jej matka. I Nocny. I Krwisty. To przecież takie dobre smoki. Opiekunka Nocnego nie mogła być złą osobą. Końcówka ogona Rek drgnęła lekko w odpowiedzi. Uśmiechnęła się. – Chciałabym, żebyś ty też poznał moją rodzinę. – Powiedziała cicho, może nieco rozmarzona. – Chciałabym odwiedzić tatę nim zajdzie słońce... – Spojrzała w kierunku Złotej Twarzy tęsknie. Nie mogła uspokoić emocji, które Nocny w niej rozbudził. Chciałaby teraz zobaczyć swojego tatę. Tak po prostu.

Nocny popchnął lekko młodą w stronę granicy ognia. A z jego pyska wyszedł ciężki oddech z niewielką radą. "Życie jest zbyt krótkie by się zastanawiać. Skoro chcesz kogoś odwiedzić to leć. Mogę cię odprowadzić do granicy ognia, niestety dalej będziesz musiała pójść sama. Jeszcze trochę zostanę na tych terenach, gdybyś chciała kogoś mi przedstawić wystarczy że zawołasz." Samczyk szedł obok niej dodając jeszcze parę słów na poruszony przez młodą temat, przecież on też znał sporo smoków z ognia. "Wiesz... każdego dnia poznaje kogoś nowego z ognia znam... Prędkiego, Gryzącego, oczywiście waszego przywódce, Krwawą to raczej wiadomo... no moje kochane dzieci... Aro" Co do tego ostatniego nie był pewien, w tym dziwnym wydarzeniu wszystko toczyło się tak szybko, że nawet nie zdążył go zapytać. Pachniał ogniem, trudno jak coś źle powie to adeptka go poprawi. Pod koniec dokończył z uśmiechem. "No i ciebie... Takiej dobrej smoczycy nie widziałem już dawno. Jesteś odważna i masz dobre serce, nie przekładasz zasad nad dobro innych. Za każdego was oddałbym życie, każdego dnia czekam na następne spotkanie, bo kiedy widzę młodych...widzę przyszłość." Był z niej bardzo dumny, przypomniał sobie o córkach, dawno ich nie widział, to trzeba zmienić już...natychmiast...teraz. Jak tylko będzie chwilka wolna to odbierze chętnych maluchów z granicy ognia na wycieczkę. Uczenie jest takie ekscytujące, śmiesznie bo sam też się od nich wiele uczy. Czasami nawet uważał, że młode są mądrzejsi niż dorośli, ich nieskażone serca były doskonałym wzorem do naśladowania. Szedł twardym krokiem, ogon delikatnie otarł się o grzbiet młodej i potem by już dać jej pomyśleć wędrował troszkę w lewo i w prawo po ziemi. Prawie wszystko udało się zrobić bezszelestnie i dobrze. Ciekawo co powie biała siostra, może kiedyś spotkają się on... ona i maluchy. Fajnie by było gdyby spotkali się na wspólnych wszyscy znajomi Nocnego z ognia na nauki. Z tego mogła by wyjść wspaniała tradycja, zabrałby jeszcze swoją rodzinę z ziemi. To była myśl godna piastuna, to na pewno polepszyłoby kontakty obu stad. Tylko...czy wszyscy się zgodzą. "Mogłabyś porozmawiać z tymi o których ci powiedziałem, moglibyśmy spotkać się na wspólnych terenach by się od siebie uczyć, myślę że to by było wspaniałe i bardzo radosne chwilę. Wszyscy przecież bardzo się lubimy, tak wspaniałe smoki w grupie..." Zachwycał się coraz bardziej pomysłem, bo czemu nie? "Ja pozbierałbym młodych z ziemi, takie spotkanie na pewno wiele by nas nauczyło. Wszystko bym oczywiście poprowadził." Teraz już cierpliwie czekał na odpowiedź Rek.

Popchnięta wstała na łapy i zaczęłaby pogoń. Ale stanęła chwilę, spinając mięśnie by to sobie uniemożliwić. Padłaby po drodze. Na szczęście... Nocny zdecydował się z nią iść. Ruszyła, by tuptać obok jego boku. Miał dłuższe łapy i jego mięśnie dygotały gdy twardo stawiał je na podłożu. Rek musiała wyciągać swoje nieco by za nim nadążyć, ale odpowiadało jej to. Jej krok był całkowicie inny. Miękki i delikatny. Zdradzał lekkość platynowołuskiej.
Po tym spotkaniu... chciała przytulić ojca. – Dziękuję, będę szczęśliwa jeśli mnie odprowadzisz. – Odpowiedziała cicho. – Dawno go nie widziałam... I spędzam z nim za mało czasu, chociaż coraz więcej. Tęsknie za nim... chociaż nigdy mu tego nie powiedziałam. Jest łowcą. zwykle go nie ma. – Powiedziała cicho. Pisklęta łowców nie miały lekko. Muszą dorastać szybko. Ucieszyła się, że Nocny znał tak wiele smoków z Ognia. Poczuła, że zawahał się gdy wypowiedział ostatnie imię. – Aro jest moim starszym bratem. – Powiedziała mu, szczerze się zaraz uśmiechając. Lubiła brata. Nie wymagała od niego niczego. Za to troszczyła się o niego nieco mocniej niż o inne znane jej smoki.
Cienie pochwalił samiczkę, a ona odwróciła wzrok od zakłopotania. Nie zobaczyła jego spojrzenia, sięgającego wstecz do wizji córek. Nocny odezwał się kolejny raz. Tym razem przedstawiając Rek bardzo ciekawą sytuację. Zwróciła głowę w jego kierunku.
– Na pewno z nimi porozmawiam. – Obiecała. Zastanowiła się przez chwilę. – Pomogę ci zorganizować wszystko. Też będę nauczać, żebyś nie miał wszystkiego na głowie. Może Krwawa też będzie chciała nauczać? W takim wypadku postaram się też pomóc jej z pisklętami na spotkaniu gdy tobie będzie kończyć się przerwa. – Uśmiechnęła się szeroko do niego. Promieniowała zaangażowaniem. To spotkanie może być czymś, co wybudzi ją z marazmu...

Adept popatrzył na Rek. "Przyjmiemy wszystkich co będą chcieli się zaangażować. Doceniam twoją pomoc, od dziś będziesz moją zastępczynią okey? Razem na pewno damy radę" Fajnie, że ktoś go wspiera. Nauczyciel i tak miał sporo na głowie, dobrze by było go chociaż trochę odciążyć z obowiązków. To wiekowy smok, nie będzie żył przecież wiecznie. Samczyk od zawsze chciał zmieniać świat, a teraz właśnie jest ta chwila. Jego czas...

Rek pokiwała energicznie głową. Jeżeli jest teraz coś, co może zrobić, to pomóc Nocnemu! Nie myślała o sobie, o tym, że to ona może mieć na coś wpływ. Po prostu chciała pomóc. Nauczać zgodnie ze swoim powołaniem. Nie była jeszcze pewna wszystkiego, ale chciała przekazywać wiedzę w najlepszej jaką zna formie. Takie spotkanie... już widziała jego zalety.
– Opowiem o tym komu mogę. Może ktoś będzie zainteresowany. Jak sobie wyorbażasz to spotkanie? Na czym może polegać moja rola? – Zapytała, przyspieszając nieco kroku. Jej głos był ożywiony, ale tylko tyle. Resztę energii włożyła w swoje łapki.

Nocny chwilke się zamyślił, sam dopiero planował co i jak. jeszcze niczego nie był pewien. "Myśle, że moglibyśmy się spotkać naa Skałach Pokoju i zwołać zebranie. Na nim wszystko by się uzgodniło. Jeśli chodzi o moje wyobrażenia to myśle że mógłbym wybrać nam dwum jakieś wspaniałe miejsce, tam przychodziłyby smoki w temacie nauk. Wtedy wszyscy nauczyciele których zbierzemy podzielimy na ilość zebranych smoków na nauki. Pytasz co mogłabyś robić... Jesteś na tyle dużaa by uczyć, jestem pewien że dasz sobie rade. Jesteś mądrą smoczycą, jakby co zawsze jestem niedaleko. Załugujesz na moje zaufanie jak nikt inny, w sumie ufam każdemu kto chce pomóc. Teraz czas wprowadzić to w życie, spotkamy się na Skałach Pokoju zgoda?" Ziemisty potrzunsł cicho pyskiem gotowy do drogi. Trzeba się spieszyć, póki towarzyszy im zdrowie i sila chęci. Z drugiej strony czarny nie był z tych co długo myślą, od razu chciał działać. Byl niecierpliwy, ciekawił się jak to dalej się potoczy. Pewnie dopiero jak ktoś się zjawi na nauki to zacznie się stres i strach, ale damy rade. W końcu bogowie zawsze są z nim...

Wysłuchawszy Nocnego, sama zamyśliła się na chwilę. – A gdyby tak... – Zaczęła i dała sobie jeszcze chwilę na zebranie odpowiednich słów. – Gdy zbierzemy smoki i dowiemy się czego chcą się uczyć, stworzymy grupy zależne od tematu zajęć? Podzielilibyśmy się więc nie tyle co uczniami, ale tym, czego będziemy nauczać. Mogę poprosić Krwawą, żeby nauczała walki, a my podzielimy się pozostałymi naukami, chyba, że pomoże nam ktoś jeszcze. – Rozejrzała się po otoczeniu, jakby czegoś szukała. – Nauki następowałyby po sobie. A co ze smokami, które będą czekać na swoją kolej? Niektóre pewnie wezmą udział w kilku naukach i będą miały okienka. Może jakiś mały konkurs, jeżeli znajdzie się ktoś, kto będzie go nadzorował? Niestety z mojej strony nagrodą może być jedynie uznanie... Co myślisz o tym – Granica nie była aż tak daleko, ale wydawało się, ze jest jeszcze tyle szczegółów do omówienia!

Bez chwili namysłu odpowiedzial bez wachania. "Może nasz bóg śmierci by nam pomógł. Przecież od zawsze prowadzi spotkania młodych. Mógłby w międzyczasie opowiadać i dalej nauczać. Strach ogarnia mnie na tą myśl, ale ktoś przecież musi z nim pogadać. Postaram się jeszcze dziś go o to spytać, o ile go zastane... Myśle, że to całkiem dobry pomysł z tymi grupami, od nas... W sumie nie wiem kto by się jeszcze dołączył. Pewnie dopiero na Skałach Pokoju się dowiemy." Spokojnie szedł na przód, nie przeszkadzało mu że cel rozstania się zbliżał. I tak pewnie oba smoki spotkają się razem jeszcze dziś. Cieszył się, że w końcu może coś zrobić dla innych. To było dla niego bardzo ważne, tak jaak obiecal bogom. Będzie szerzyć dobro... To jego misja jego przeznaczenie.

Smoki Wolnych Stad

Diamentowy Strumień

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu