Szumiąca Dolina

[Echo Odwetu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoczyca nieźle się zdziwiła, gdy pisklę przywarło do jej łapy. Zamrugała parę razy, cofając głowę. Nie była przyzwyczajona do tego typu rzeczy. Nie mniej, nie było to nieprzyjemne, chociaż krępujące. Odsunęła się od pisklaka ostrożnie. Naprawdę, smoki z Życia były zdecydowanie bardziej pozytywne niż pozostałe.
Słysząc słowa Ursusa uśmiechnęła się, kręcąc łbem. Skakać i biegać jak liście... co pisklęta mają z tymi liśćmi?
– Dokładnie tak samo nie, ale na pewno mogłabym cię nauczyć biegać i skakać jak smok. – Powiedziała spokojnie, patrząc na pisklę z rozbawieniem.

[Charyzmatyczny Kolec]

Samczyk zauważył zdezorientowanie smoczycy, więc momowolnie spuścił łeb ku dołowi. Troszkę mu było smutno z tego powodu, jednakże.. taki już był jego los. Malec uśmiechnął się do niej dumnie i przekrzywił łeb w bok, zastanawiając się.
– Dobrze! – Rzucił wesołym głosikiem, a jego ogon podążył ku górze. Wesoło nim kręcił na boki i delikatnie machał skrzydełkami..
Tak, był to powód do uśmiechu. Rzadko kiedy miał okazję do czegoś dobrego, może teraz wszystko zmieni się na lepsze? W jego oczach zalśniły wesołe iskierki.
Samczyk wlepił w nią swój wzrok zastanawiając się nad paroma kwestiami. Stwierdził jednak, że nie są one tak ważne.
Wyczekująco spojrzał na nią. W końcu nauczy się biegać...
Cudowniej być nie mogło.

[Echo Odwetu]

– Na początek rozstaw tylne łapy na szerokość bioder, przyciśnij skrzydła do boków, by nie utrudniały ci one biegu. Ugnij lekko łapy, ogon unieś lekko do góry. Pomoże ci zachować równowagę. Pochyl głowę, aby tworzyła jedną linię z szyją i grzbietem. – Poleciła bez zbędnych ceregieli. Nauka takich umiejętności nie wymagała znajomości teorii czy wypytywania uczących się. Po prostu wydawanie poleceń i tyle.

[Charyzmatyczny Kolec]

Ursus uśmiechnął się delikatnie i skinął jej lekko łbem. Cóż, rzadko się uśmiechał.. ale do nauczycieli jednak wypadało! Szybko więc rozstawił łapy na szerokość bioder, przycisnął skrzydła do boków, ugiął lekko łapy, a ogon uniósł giętko ku górze. Pochylił głowę aby tworzyła ona jedną linię ze szyją i grzbietem.
Spojrzał na nią wyczekująco.
Bieganie samo w sobie z pewnością będzie łatwe.. dzięki niej się tego nauczy. Odetchnął więc ulgą, po czym przekrzywił łeb w bok, mrużąc ślepia. A więc.. bieganie, to czego mu najbardziej brakowało.
Był gotów, to nic trudnego. Czuł się tak, jakby kiedyś już to robił. To chyba dobrze.. Jednakże posłusznie czekał na jej znak.

[Echo Odwetu]

– Zacznij teraz iść powoli w tej pozycji. Przebieraj łapami w miarowym rytmie, na początek wolno. Stopniowo zacznij przyśpieszać i patrz przed siebie, nie pod łapy, bo jeszcze się wywrócisz i możesz coś sobie zrobić. Aby skręcić musisz wygiąć ciało w stronę, w którą chcesz się skierować, a ogon w przeciwną. Powinieneś wtedy skręcić, a gdy skończysz skręcać, ogon musi wrócić do normy. – Wolała już od razu powiedzieć, jak się skręca, wtedy wszystko powinno pójść szybciej. Z naciskiem na powinno, jeśli Ursusowi nie wyjdzie, da mu więcej zadań.

[Charyzmatyczny Kolec]

Cóż, Ursus zawsze uważał, że da radę. Miał już w końcu na swoim drobnym karku dziewięć księżyców.. a to już coś, prawda? Samczyk więc uśmiechnął się delikatnie i pokiwał łbem. Cóż, to nic trudnego. Dla niego. Tak sądzi. Zaczął iść powoli, a jego łapy uderzały rytmicznie o podłoże.
Tu, tup. Lewa, prawda, prawa lewa..
Zaczął nucić sobie coś pod nosem, aby nie zgubić rytmu. Zaczął w końcu przyspieszać i jego trucht stawał się coraz szybszy i szybszy. Biegnąc tak, zamierzał też zobaczyć czy uda mu się odpowiednio skręcić. Przechylił ciało w lewo, a ogon w prawo i dzięki temu skręcił w prawo. Balansował ogonem i rytmicznie uderzał łapami o ziemię, tak też postanowił zrobić ze skrętem w lewo. Przechylił ciało w owym kierunku, a ogon powędrował w prawo. W sumie to nic trudnego.
Cały czas też pilnował swojego ogona.
Spojrzał na smoczycę, nie przerywając swojego truchtu, który nabierał prędkości.

[Echo Odwetu]

– Zrób teraz cztery kółka, dwa w prawą i dwa w lewą, na przemian. Musisz dłużej wyginać ogon i to w tą samą stronę co ciało. Trochę jakbyś gonił własny ogon. – Wytłumaczyła, rozsiadając się kompletnie. Właściwie jak Ursus wykona polecenie, to by było na tyle z podstaw biegu. Jeśli nie miał żadnych pytań, oczywiście. Nie miała dużo czasu, ale jeśli pisklę z Życia będzie chciało, nauczy samca jeszcze czegoś. Jakiś podstawowych umiejętności, albo podstaw magii precyzyjnej. O ile jej humor się nie zepsuje w ciągu najbliższych paru sekund, więc były to spore szanse.

[Charyzmatyczny Kolec]

Samiec posłusznie wykonywał jej ćwiczenia. W końcu robił to co do niego należało, prawda? Na jego pysku zagościł delikatny uśmiech. Wygiął ciało w stronę prawą i kręcił się tak przez moment, wyginając lekko i balansując ogonem. Dzięki temu wykonał duże kółko, następnie powtórzył czynność, tylko jego ciało wygięło się w lewo, a ogon delikatnie balansował. Potem kółko w prawo i w lewo.
W sumie to tyle.
Kółka nie były takie trudne, więc samczyk spojrzał na nią z delikatnym uśmiechem. Czy o to chodziło smoczycy? Robił wszystko tak aby wyjść jak najlepiej.
Skrzydła były przyciśnięte do boków, a ślepia uważnie obserwowały tereny wokoło.

[Echo Odwetu]

– No dobrze, umiesz już biegać. – Westchnęła uśmiechając się lekko. Tylko odrobinkę, ale to i tak jak na nią wybuch radości. Spojrzała uważnie na pisklę, zastanawiając się, czy to ona była dziwna, czy wszystkie młode jakie spotykała, były wyjątkami. Nigdy nie zachowywała się w ten sposób jak była pisklęciem, uczyła się, pytała. Zwiedzała. I tyle. Nie bawiła się jak inni. Ale i tak wspominała swoje dzieciństwo bardzo dobrze.
– W czymś jeszcze ci pomóc? – spytała obniżając nieco łeb.

//raport Bieg

[Charyzmatyczny Kolec]

Ursus nie lubił swojego dzieciństwa. Sporo przecierpiał i wolał zapomnieć o tych wszystkich złych zdarzeniach, które go napotkały. W pewnej chwili przekrzywił łebek na bok i zamknął ślepia. Eh.. potrzebował ciszy i spokoju, odetchnięcia od tego wszystkiego.
– Dziękuję Ci smoczyco z Życia. – Mruknął z lekkim uśmiechem, po czym wzruszył delikatnie barkami, zastanawiając się co jeszcze chciał od smoczycy. Zamknął ślepia i otworzył je, przyglądając się jej uważnie.
Smoczyca była zła.
Może troszkę zmęczona... a może tak tylko mu się zdawało?
– Wytłumaczysz mi zasady magii? – Zapytał, posyłając jej lekki uśmiech. Sam nie był pewien, jak to wszystko działa, wolał się więc wszystkiego powoli dowiedzieć, aby mieć potem spokój.
Usiadł na łapach, wpatrując się w nią.
Magia była cudowna, a on już nie mógł się doczekać.. kiedy jej się nauczy. Naprawdę, powinien był skakać z radości.
Pozostawał jednak poważny.
Tak jak zawsze.

[Echo Odwetu]

– Pochodzę z Ognia, Ursusie. Chyba o tym mówiłam. – Zauważyła rozbawiona, spoglądając na malca uważnie. Nie była zła, odrobinę zmęczona, ale nie zła. Przynajmniej mogła zrobić coś innego niż spanie, nawet jeśli kochała drzemać w jaskini.
– Zasady mogę ci wytłumaczyć... powiedz mi najpierw co wiesz o magii, żeby nie powtarzać informacji. – Mruknęła owijając ogonem tylne łapy. Chwilę to potrwa, może nie długo, ale nie będzie stać jak głupia przez ten czas.

[Charyzmatyczny Kolec]

Spojrzał na nią zdziwiony? A nie pochodziła ona z Życia? Przecież... ah, oferma z niego.
– Przepraszam.. wszystko mi się myli. – Rzekł nieco smutnym głosem po czym uśmiechnął się do niej przepraszająco. Następnie zapamiętał. Smoczyca pochodzi z Ognia, nie z Życia, kiedy to już zrobił, zamyślił się na moment. Czym była magia?
– Wiem niewiele.. Magia, zwana inaczej maddarą istnieje w każdym z nas. Jest obecna w naszym duchu, umyśle.. ogólnie w ciele. Dzięki niej żyjemy i jakoś funkcjonujemy, oczywiście coraz więcej smoków zaczyna pałać do maddary coraz większe nadzieje, gdyż uważa ją za ''matkę''. Dzięki magii można tworzyć, zmieniać.. po prostu można robić wszystko na co ma się ochotę. Można jeszcze niszczyć i chronić, ale to już jest magia ataku i magia obrony. Sama magia w sobie jest nieszkodliwa, ale źle użyta może wywołać ogromne szkody. Maddara jest niezwykła, dlatego zawsze trzeba rozsądnie jej używać. Magię podarowali nam Bogowie... Jedynym ograniczeniem są nasze siły i wyobraźnia, gdy w grę wchodzi magia. Cóż, chyba nic więcej nie pamiętam. – Wyjaśnił, patrząc na nią uważnie i nie odrywając od niej błękitnych ślepi.
Uwielbiał magię, w sumie miał w planach zostanie Czarodziejem. Jak jednak to wypadnie? Czy byłby gotów na coś takiego?
Sam nie był pewien. Póki nie zobaczy jak to jest.

[Echo Odwetu]

Cóż, odpowiedź, jaką podał Ursus była poprawna. Nie musiała nic dodawać, warto więc przejść do podstaw praktyki. Teraz będzie mocno z górki.
– Najpierw wycisz swój umysł, głębokie wdechy i wydechy, nie myśl o niczym, odsuń od siebie wszelkie emocje. Musisz być całkowicie skupiony. Dla ułatwienia możesz zamknąć oczy. – Powiedziała spoglądając na pisklę uważnie, czekając aż da jej znak, że już wykonał polecenie.

[Charyzmatyczny Kolec]

Ursus uśmiechnął się lekko, a więc jego odpowiedź była dobra.. to dobrze. Po chwili pokiwał łbem na jej słowa, uważnie jej się przyglądając. Wyglądała na zmęczoną, jednak cóż.. miał nadzieję, że jakoś smoczyca się nieco rozweseli. To smutne, żeby się czymś martwiła!
Samiec wysłuchał uważnie jej słów i skinął łbem gdy ta skończyła, następnie uśmiechnął się delikatnie i oblizał lekko wargi.
Musiał się teraz skupić. Zamknął ślepia, niczego sobie nie wyobrażając. Zagłuszył wszelkie bodźcie z zewnątrz i po chwili odciął się kompletnie.
Oddyał spokojnie, koncentrując się na biciu swojego serca.
Był całkowicie skupiony.
– Gotowe. – Wyznał po dłuższej chwili, nie otwierając oczu. Musiał się teraz poważnie skupić, gdyż magia nie jest łatwa, szczególnie jeśli nie za bardzo umiał się nią posługiwać.
Mimo to wierzył, że będzie doskonałym czarodziejem.
Że da radę.
I zrobi wszystko aby tak było.
Tak czy siak otworzył po chwili ślepia, a jego wzrok stał się spokojny, kolor ich stał się nieco blady..
Smok bowiem był jak skała, która czekała na następne polecenie ze strony smoczycy. Cóż, nie mógł się doczekać pierwszego czarowania.
Emocje..

[Echo Odwetu]

– Teraz wyobraź sobie kulę, musisz pamiętać o tym, aby nadać jej właściwości jak barwę, z czego jest stworzona, jak wygląda, jakiej jest wielkości, gdzie dokładnie jest. Na razie jedynie ją sobie wyobraź, a jak to zrobisz, poszukaj w sobie źródła maddary. Musisz się przy tym mocno skupić i nie musi być to obraz w twoim umyśle, może to być cokolwiek. Wtedy będziesz mógł zaczerpnąć maddarę ze źródła i przelać ją w wyobrażenie. – Wytłumaczyła szybko, mając nadzieję, że nic nie pominęła.

[Charyzmatyczny Kolec]

Charyzmatyczny skupił się..
Cóż, czeka go ciężkie zadanie. Bardzo ciężkie, zmarszczył pyszczek.
Da radę, przecież szkolił się na czarodzieja.
Samiec zgodnie z jej poleceniami zaczął się zbierać do dalszej pracy. Miał sobie wyobrazić kulę, reszta zaś była tylko jego. Miał jej nadać kształt, kolor i wszelkie szczegóły. Samiec od razu przystąpił do działania i zamknął jeszcze mocniej swe ślepia.
Wyobraził sobie beżową kulę, wielkości smoczej łapy. Przypominała ona zwykłą piłkę, kolor beżu był bardzo jasny, przypominający ubarwienie Czarodziejki.
Powierzchnia kuli była gładka, bez żadnych nierówności. Wszystko było wręcz dokładnie sprecyzowane i idealne, została ona utkwiona pomiędzy nimi, tak aby jak doda już do niej maddary, w takim miejscu się pojawiła.
– Gotowe. – Powiedział cicho, dając znak, że kula jest już gotowa. Czyżby teraz miał przelać w nią maddarę?
To już chyba było trudniejsze zadanie.
Jednak był gotów i wierzył, że mu się uda. Na jego pysku grał delikatny uśmiech.. Obraz cały czas był utrzymywany w jego umyśle, da radę.
Musi.
Spojrzał na smoczycę czekając na dalsze polecenia.
Czyli teraz czeka go najgorszy etap.. stworzenie czegoś.