Polana

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tutaj jest idealnie. Od ran jakich miał oraz trucizny w krwiobiegu, czuł się słabo i musiał odpocząć w jakimś spokojnym miejscu. Zwlekał z pójściem do elfów, a ostatnio usłyszał o Uzdrowicielce w Ogniu. Może była nawet jedyną, która potrafiła teraz leczyć. Wszyscy ciągle szli do szpiczastouszych by się podleczyć, a tymczasem zapominają o tej profesji, jaką jest Uzdrowiciel. Przysiadł na na miękkiej trawie, po czym wysłał impuls do Słodyczy Zbawienia, zawierając w tym informacje o swoim stanie oraz prośbę. Miał nadzieję, że mu nie odmówi, a tymczasem będzie mógł posłuchać śpiewu ptaków oraz pooglądać otoczenie.

[Słodycz Zbawienia]

Ledwie skończyłam z Iskrą Nadziei, a dostałam wezwanie od kolejnego smoka Życia. To zadziwiające, jak szybko roznoszą się wiadomości w smoczym świecie. Zawróciłam więc, aby zamiast do obozu, przybyć właśnie tutaj, na polanę. Gdy dostrzegłam smoka, od którego czuć było dość intensywnie krew, podeszłam bliżej. Pachniał też Życiem, więc chyba dobrze trafiłam. Skinęłam mu delikatnie łbem. – Słodycz Zbawienia, uzdrowicielka Ognia. – przedstawiłam się oficjalnie. Nie ma co udawać czy zatajać prawdy. – Wiem, że chciałbyś uzyskać ode mnie pomoc, ale nie jestem jeszcze zbyt wprawioną w leczeniu uzdrowicielką. Musisz się więc liczyć z tym, że może się nie powieść i będziesz musiał odpocząć przez jakiś czas. – zamierzałam ostrzegać wszystkich, którzy chcieli, bym im pomogła. Po co kłamać? – Jeśli się jednak zdecydujesz, będę musiała obejrzeć twoją ranę i dostać od ciebie zioła. – dodałam. Oczywiście, pokażę mu te, które są potrzebne.

[Pasterz Kóz]

Skinął łbem na przywitanie i uważnie przysłuchał się słowom Słodyczy. Cieszyło go, że postanowiło mu pomóc.
-Bezchmurne Niebo, Łowca Życia- przedstawił się wpierw. -Nie szkodzi. Ktoś musi zaryzykować, abyś nabyła potrzebnego doświadczenia, prawda? Z resztą, odpoczynek dobrze mi zrobi- odparł z lekkim uśmiechem. -Hm, zioła to raczej nie problem, Przywódca raczej da mi parę z zapasów stada. Prześlij mi tylko obrazy jak wyglądają, a polecę szybko do obozu i wrócę z nimi. Co do ran, mam je tak właściwie trzy. Z resztą, sama zobacz- powiedział. A następnie zaprezentował je. Jedną na nadgarstku lewej łapy, drugą na prawej tylnej łapie i trzecią na brzuchu. Wszystkie były niewielkie, ale dwie miały w pakiecie jad wyvern. Już wcześniej w jego krwi przebywała ta trucizna, więc może się zdarzyć, że teraz będzie jeszcze gorzej.

1x lekka (niewielkie ukłucie w okolicy nadgarstka lewej przedniej łapy, lekkie pieczenie, nieznany jad w krwioobiegu)
1x lekka (niewielkie rany na prawej tylnej łapie, lekkie pieczenie, dyskomfort)
1x rana lekka (Niewielka, bolesna rana na brzuchu. Do krwi dostaje się jad.)

[Słodycz Zbawienia]

Kiwnęłam lekko łbem i zbliżyłam się, żeby uważniej obejrzeć rany. Przy okazji też obwąchałam je, żeby sprawdzić, czy nie wdało się zakażenie. Nadgarstek i tylna łapa wyglądały tak, jakby były zranione od co najmniej księżyca, jak nie więcej. Położyłam delikatnie łapę na prawym barku Bezchmurnego i przesondowałam jego organizm w poszukiwaniu jakichś nieprawidłowości. Poza jadem wywern, o którym tyle słyszałam, a w końcu mogłam go obejrzeć, nie było nic dziwnego. Zabrałam więc łapę i uśmiechnęłam się do niego delikatnie. – Poza jadem nie masz żadnych zmian, a rany są powierzchowne. – po tych słowach pokazałam mu obraz liścia nawłoci pospolitej, który pojawił się kilkanaście szponów przed pyskiem Bezchmurnego. – Jeśli wiesz, gdzie macie zioła, przywołaj tutaj nawłoć. Będzie szybciej. – mrugnęłam do niego przyjaźnie. Cóż, nie potrzeba tutaj większej ilości ziół, w końcu rany nie są zbyt wymagające. Gdy nawłoć już uzyskałam, zgniotłam jej liście w łapach, robiąc to jednak nad miseczką, żeby ani odrobina soku się nie zmarnowałam, następnie nałożyła zgniecione liście na wszystkie trzy rany: na nadgarstek, na zadnią łapę i na brzuch. Na tej ranie na brzuchu chwilę przytrzymałam liść, aby nie odpadł i zadziałał jak trzeba. Gdy tak się stało odetchnęłam głęboko. – Nawłoć zdezynfekuje rany, dzięki czemu nie wda się zakażenie. – powiedziałam, żeby nie było, że robię coś bez jego wiedzy i zgody. Po chwili znowu położyłam łapę na jego prawym barku i zajęłam się dalszą częścią leczenia. Nie chciałam robić niczego zbyt szybko. Dlatego też najpierw skupiłam się na nadgarstku. Zamknęłam naczynia krwionośne, tak jak uczył mnie Nauczyciel. Usunęłam uszkodzone komórki i wszelkie inne ciała obce, które tam były. W końcu łatwo zabrudzić taką ranę. Następnie zregenerowałam wszelkie ubytki w naczyniach krwionośnych i otworzyłam je, by krew mogła swobodnie płynąć. Później sprawdziłam nerwy i jeśli trzeba było to i je zregenerowałam. Następnie zabrałam się za ubytki w tkankach i mięśniach, dbając o to, aby wszystko miało taką samą grubość i wielkość jak wcześniej. Nie pominęłam żadnego kawałka, dochodząc do regeneracji skóry i przyspieszenia wzrostu łusek. Nie zabrałam jednak łapy z jego barku, bo zostały jeszcze dwie rany. Następna w kolejne była ta na brzuchu, później ta na zadniej łapie. Postępowałam tak samo, jak w przypadku tej pierwszej. Zamknięcie naczyń krwionośnych, pozbycie się tego, co zbędne, regeneracja naczyń krwionośnych i otworzenie ich, a później regeneracja wszystkiego innego, mięśni, tkanek, skóry i przyspieszenie wzrostu futra. Odetchnęłam głęboko, upewniając się, że wszystko poszło jak należy i zabrałam łapę, oglądając rany.

Westchnęłam cicho, przyglądając się ranom. – Musisz na nie uważać jeszcze przez jakiś czas, ale zagoiło się całkiem nieźle. Możesz wracać na polowanie. – odparłam, uśmiechając się do niego delikatnie. – Na jad niestety nic nie poradzę.

[Pasterz Kóz]

-Dziękuję za pomoc. Co do jadu, jakoś dam sobie radę- odpowiedział z lekkim uśmiechem. Szkoda, że nie mogła mu pomóc z trucizną, ale było to już powszechnie wiadome, dlatego wcześniej nie łudził się, iż nagle trafi się wyjątkowa Uzdrowicielkach o niesamowitej mocy, która zaradzi wszystkiemu.
-Mam nadzieję, że zdołam Ci się kiedyś odwdzięczyć. Jedzeniem, pomocą na Wyprawie... Nie wiem, ale wiedz, że jestem na Twoje wezwanie- powiedział w pełni poważnie. Mimo, iż Uzdrowiciele zajmowali się właśnie leczeniem ran, to i tak był im wdzięczny. Jeśli się nie mylił to Słodycz i tak była póki co jedyną przedstawicielką tej profesji, więc był to kolejny powód. Do tego, czemu miałby odmówić komukolwiek wsparcia, skoro czasem sam oczekiwał czasem pomocy od innych?

[Słodycz Zbawienia]

Skinęłam mu lekko łbem, uśmiechając się delikatnie. Na szczęście zostało mi nieco zapasów, ale i tak zamierzałam oddać większość Umykającej. Będąc łowcą przez kilka księżyców wiedziałam, jak ciężka jest to przeprawa. – A jak polowania? Czy teraz, gdy śnieg zniknął, powodzi ci się lepiej? – zagaiłam. Ten samiec wydawał się być spokojny, opanowany. Jak większość łowców, coby być szczerą. Nadmierna pewność siebie czy okazywanie emocji mogło się źle skończyć, gdy się śledziło stadko żubrów. – Przyznam, że chociaż byłam niechętna profesji łowcy, troszeczkę mi tego brakuje. – odparłam, zdziwiona własnymi słowami.

[Pasterz Kóz]

-Zdecydowanie. Zwierzyna to już nie jakieś chudziny. Mam prawdziwe szczęście do kamieni szlachetnych. Gorzej było tylko jak nagle zaczęły się roztopy i wszędzie było błoto. Niby raj, bo kamuflaż, ale strasznie ślisko. Raz mi tak sarna uciekła. Teraz jest już mniej tej brei, więc całkiem mi się powodzi, ale gdyby nie te doły...– powiedział z lekkim uśmiechem. Tak, łowiectwo było jego pasją. Słusznie wybrał to zamiast walk z innymi smokami. Kontakt z naturą, karmienie głodnych... Tego potrzebował.
-Byłaś łowczynią?– spytał. Niewiele wiedział o Słodyczy, jedynie tyle co wiedział oraz imię i stado. Był ciekaw, czemu została Uzdrowicielką. Z wyboru? Z powinności?

[Słodycz Zbawienia]

Pokiwałam ze zrozumieniem łbem. W końcu jeszcze niedawno sama się zmagałam z tymi problemami. Przypomniało mi się, jak uciekły mi tury, dzięki którym można zyskać tak wiele mięsa. Wiedziałam jednak, że każdy czasem zawodzi. Czy to na polowaniu, czy w walce, czy podczas leczenia. Dzięki rozmowie z Ćmieniem nie przejmowałam się tym tak bardzo zaś na pytanie Bezchmurnego skinęłam powoli łbem. – Jeszcze księżyc, może dwa temu. Zostałam nią jednak dlatego, że gdy przybyłam do Ognia, były już dwa smoki, które chciały zostać uzdrowicielami. Nie miałam więc większego wyboru. Jednak teraz, gdy grota z tajemnicami uzdrowicielskimi się przede mną otworzyła, wybrałam ją. – odparłam, uśmiechając się delikatnie, a Niebo mógł dostrzec pasję widoczną w moich ślepiach.

[Pasterz Kóz]

-Hm...– mruknął drapiąc się po pysku. Samemu nie widział się w roli Uzdrowiciela, ale co jeśli byłoby ich za mało w stadzie? Czy lepiej byłoby porzucić marzenia o karierze Łowcy i poświęcić się dla stada? Trudno powiedzieć, ale nie miał tego dylematu, więc szkoda o tym myśleć.
-Szanuję Twój wybór. To szlachetne zajęcie, podobnie jak inne profesje, ale bardzo, bardzo ważne oraz wymagające sporych umiejętności- stwierdził. -Udało Ci się na polowaniach zdobyć kompana? Albo na wyprawach?– spytał ciekaw. Sam chciał jakiegoś zdobyć na polowaniu, zamiast u Nauczyciela, więc interesował się tym, by pozyskać jakieś rady.

[Słodycz Zbawienia]

Kiwnęłam lekko łbem, znając ciężar nieumiejętnego leczenia. Ale cóż poradzić. Czasami każdy boryka się ze swoimi porażkami i trzeba to przełknąć. I iść dalej. Świat się nie kończy, a my nie powinniśmy stać w miejscu, tylko robić coś, aby taka sytuacja się nie powtórzyła. Uśmiechnęłam się ciepło, myśląc o swoim kompanie, ale pokręciłam lekko łbem. – Szczerze mówiąc to wiedziałam, że to mi się nie uda. Prędzej zostałabym poharatana przez żbika, nim udałoby mi się założyć mu więź. Poszłam więc do Nauczyciela. – odparłam. Kompani to naprawdę prawdziwy dar od bogów.

[Pasterz Kóz]

Uśmiechnął się lekko. On w siebie wierzył, nawet aż za bardzo. Liczył na szczęście, swoje umiejętności oraz drobną pomoc Bogów. Póki co, musiał przełożyć spotkanie z drapieżnikiem, bo trucizna go męcząca, mogła przyprawić go o śmierć, gdyby zemdlał przed jakimś wilkiem lub drapieżnikiem. Czy czymś co by chciało go zabić.
-Naprawdę? Ten stary zrzęda pomógł Ci? Ciężko było? Kogo wybrałaś? Jak się nazywa?– zasypał pytaniami Słodycz. Był niesamowicie ciekaw, mogło to dać mu wskazówki na przyszłość. Oprócz tego, lubił gadać, więc temat o kompanie był akurat idealny. Sam jeszcze zastanawiał się jakiego chciałby zdobyć.

[Słodycz Zbawienia]

Zaśmiałam się cicho na reakcję Bezchmurnego. – Oczywiście musiałam zapłacić. Uznałam jednak, że warto. – stwierdziłam, mrugając do niego wesoło. – Wybrałam żbika. To piękne zwierzęta i świetnie sobie radzą w lesie. Jego bystre ślepia pomagają mi, najpierw w poszukiwaniu zwierzyny, a teraz w szukaniu ziół. – zaczęłam niejako od końca, by po chwili wrócić do pierwszych pytań łowcy. – Na imię ma Kurama, jak mój zmarły brat. Przyznam, że było bardzo ciężko. Nie wiadomo jak uspokoić warczącego żbika. Samo nałożenie więzi wymaga ogromnego skupienia i delikatności, ale opłacało się. Co prawda trochę trwało, nim się do siebie przyzwyczailiśmy – tu wskazałam prawą łapą na swój łeb – ale już jest w porządku. Kurama przywyknął już do smoków i ich zapachów, więc nie czuje się zbyt osaczony.

[Pasterz Kóz]

Zmrużył oczy przez chwilę się zastanawiając. Jeśli tyle trudności Słodycz miała z kompanem oraz pomocą od Nauczyciela to jak on sobie poradzi? Jakoś to będzie, może metodą prób i błędów. Z dodatkiem ran spowodowanych przez niezadowolonych drapieżników. On marzyłby sobie wilka... I kruka! Jeden sprawdza okolice, drugi obserwuje z nieba. Byłoby to ciekawe rozwiązanie. Ale może zamiast wilka żbik? Albo w zastępstwie za czarnego ptaka jakąś sową? Możliwe nawet, że nie będzie wybrzydzał i na kogo trafi, na tego spróbuje założyć więź.
-Czemu nie wilk?– spytał. -Miło mi to słyszeć. Sam marzę o kompanie, ale nie chcę wydawać kamieni u Nauczyciela, a za to spróbować samemu. Obecnie jednak nawet nie próbuję, bo ta trucizna może zniwelować całe moje starania- uznał. -Jak to z nimi jest, z kompanami? Sama go uczysz? Jakiś inny kompan go uczy? A może Nauczyciel zgarnia za to kamienie?

[Słodycz Zbawienia]

Uśmiechnęłam się delikatnie, a w moich ślepiach pojawił się dziwny, ale ciepły błysk. – Gdy byłam kilkuksiężycowym pisklęciem nieopodal miejsca, w którym żyłam z rodziną przechodziła samica żbika z młodym. Była ranna i po prostu padła, nie będąc w stanie dźwigać siebie i młodego. Próbowaliśmy zająć się tym samczykiem. Był jednak zbyt młody i zbyt wyziębiony, aby przeżyć więcej niż dwa księżyce. Wtedy jednak poczułam, jak wiele ta samica była w stanie zrobić dla swego młodego. Bez niego, bez karmienia go i niesienia całą drogę, miałaby szansę. To wtedy poczułam, że żbiki są dla mnie idealnymi kompanami. Zawsze ich szukałam i obserwowałam. – wyjaśniłam. No i Niebo poznał pewien fakt dotyczący mojego życia. Na pewno nie pochodzę stąd. Jednak ostatnimi czasy spotkałam kilkoro smoków, które tak jak ja przybyły zza bariery. Podrapałam się pazurami prawej łapy po poliku. – Do tej pory sama go szkoliłam. Wiem jednak, że w kwestii walki będę musiała poprosić kogoś o pomoc. Nauczyciel też pomoże, za opłatą, oczywiście. Ostatnio do niego poszliśmy, aby poprawić czujność i bystrość zmysłów Kuramy. – wyjaśniłam. To naprawdę ciekawy temat, gdy ktoś poważnie myśli o kompanie.

[Jaskiniowy Kolec]

Miejsce dobre jak każde inne.
Jaskiniowy nie uważał, że tak szybko będzie wołał o pomoc kogoś z innego stada, aby mu pomógł, lecz w jego stadzie przebywały smoki bardziej indywidualne- nie oczekujące i nie dające nikomu pomocy, jeśli to nie było potrzebne.
Ze swoich źródeł wiedział, iż smoki z Życia bywają przydatni i bardzo pomocni.
Właśnie dlatego postanowił wezwać głośnym rykiem smoka o imieniu Bezchmurne Niebo. Był on łowcą, co już wiedział, ale również posiadał stosowne umiejętności, aby nauczyć Jaskiniowego tego czego potrzebował do swojej przyszłej rangi...
Był wieczór. Jaskiniowy inaczej przecież byłby zmęczony.
Teraz wypoczęty czekał na swojego 'nauczyciela', o ile okaże się na tyle miły, aby pokazać się...

[Pasterz Kóz]

Pokiwał głową. Już miał coś odpowiedzieć, kiedy do jego głowy wdarła się mentalna wiadomość.
-Wybacz, muszę iść karmić innych. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy- powiedział, posyłając jej lekki uśmiech, a następnie wyskoczył w powietrze i odleciał.

***

Bezchmurny nie śpieszył się z przybyciem. Jeśli ktoś bardzo chciał coś od niego, to z pewnością poczeka. Nie podobała mu się pora wezwania, ale obecnie to nie cierpiał każdej potrzeby przybycia w jakieś miejsce. Wylądował przed Cienistym, a potem usiadł, oplatając łapy ogonem. Nawet nie wypowiedział słowa ani nie wykonał gestu przywitania. Po prostu czekał na wyjaśnienia, dlaczego go tutaj wezwano i kim jest smok, który postanowił zakłócić spokój łowcy. Ostatnim czasem nie był zbytnio w nastroju.