Kanion Szeptów

[Krzyk Honoru]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Czyli źle? – westchnąłem.– Ale przecież w ten sposób też mógłbym cię zaatakować. Ogień jest przereklamowany.– stwierdziłem kapryśnie. – Może i atak popiołem, czy palącymi szczątkami jest dobry, ale jakie to musi być ciekawe kiedy nagle twój atak, twoje pnącza zmieniają kierunek i owijają się wokół twoich łap!– mówiłem podekscytowany. Uśmiechnąłem się radośnie słysząc, że to już koniec nauki, a jeszcze szerzej, gdy Niegasnąca iskra zaproponowała mi naukę magii ataku. Co prawda Nieśmiertelny Ogień już zaczęła ze mną te nauki, ale warto to trochę przyspieszyć.
Zacząłem więc gwałtownie kiwać łbem.– Tak, tak, chcę.– wyleciało w tempie błyskawicznym z moich ust.

[Niegasnąca Iskra]

Skinęła głową. – To prawda, ale równie dobrze mogłam zneutralizować swoje pnącza tuż przy Tobie. Albo kilka sekund później. Z drugiej jednak strony, zapomniałeś, że wciąż mam/ a raczej miałam nad nimi kontrolę, i takie owinięcie się moich pnączy wokół moich łap było by niemożliwe. W końcu, czy to nie było moje, i tylko moje, wyobrażenie – tym razem się wyszczerzyła. Jeszcze bardziej niż poprzednim razem. – W porządku, w takim razie zamknij ślepia, i spróbuj mnie zaatakować – oznajmiła, przesuwając się lekko w prawą stronę. Ale dopiero kiedy Piękny zamknął ślepia, nie wcześniej.

[Krzyk Honoru]

Westchnąłem.– No tak, to ty miałaś nad nim największą władzę.– przyznałem. Dlaczego zapominam o tak istotnych sprawach? Pokręciłem łbem z dezaprobatą, źle ze mną. Muszę zacząć myśleć.
-Jak to? Tak poomacku?– zdziwiłem się. Tego jeszcze nie było, żeby atakować z zamkniętymi oczyma. Mimo to zamknąłem ślepia. Muszę przyznać, że tracąc Iskierkę z oczu poczułem dyskomfort. Jak mam zaatakować kogoś, kogo nie widzę? Wyciszyłem się. Odetchnąłem głęboko skupiając na zadaniu. Moje myśli zepchnąłem w głąb umysłu. Pozostałem tylko ja i Niegasnąca Iskra.
A więc dobrze. Wsłuchałem się w przestrzeń wokół siebie. Nie mogłem patrzeć, ale jeszcze pozostały mi inne zmysły. Muszę je wykorzystać. Wytężyłem słuch szukając Iskierki. Gdyby się nie poruszyła, zapewne byłoby to niemożliwe, jednak ja coś usłyszałem. Może to tylko moja wyobraźnia, ale wydało mi się, że słyszę ruch. Odwróciłem się w odpowiednim kierunku, czyli w lewo. Nie robiłem żadnych gwałtownych ruchów, byłem spokojny i wyciszony, całkowicie skupiony na tym jednym cichym szmerze łap przesuwanych po śniegu.
No dobra, Niegasnąca Iskra musi być w tym miejscu. Teraz mogę przejść do ataku.
Wyobraziłem sobie jak śnieg pod jej łapami topnieje robiąc się niesamowicie gorącym. Kałuża powstała ze stopionych płatków śniegu miała mieć bardzo wysoką temperaturę, tak, by poparzyć spodnie części łap Iskierki. Żeby temperatura nie opadłą cały czas ją podtrzymywałem, miała być odporna na wszelkiego rodzaju zmiany atmosferyczne, nie mogła z powrotem zamarznąć, cały czas miała być równie gorąca co na początku. Oczywiście, żeby Iskierka nie poczuła za szybko, że ją atakuję chciałem by atak powstał niespodziewanie, od razu w stadium gotowym, bez żadnych pośrednich etapów tworzenia. Wszystko miało trwać ułamki sekund.
Mając nadzieję, że dobrze mierzę tchnąłem maddarę w wyobrażenie.

[Niegasnąca Iskra]

Uśmiechnęła się, ale nie skomentowała słów Pięknego. Gdyby to zrobiła, zdradziła by swoją obecność, a także przecież nie chciała, czyż nie? Gdy tylko poczuła, drganie ziemi już wiedziała. Atak pójdzie od ziemi, albo będzie także na ziemi. No nieważne. Stąd tez, otoczyła swoje łapy ochronnymi skarpetkami – bardzo cieniutkie, przepuszczalne oraz elastyczne – mające na celu niwelowanie ataku cienistego. Chwilę później, dodała do swoich skarpetek, czy tam je zmodyfikowała – bo zamiast ochrony przed maddarą, jej "kombinezon łapowy" miał nie przepuszczać dźwięków. Dźwięków kroków. Zmieniła swoją pozycję – dwa kroki w drugą stronę, i jeden do przodu.

//ukryte: dźwięki – kroki

[Krzyk Honoru]

Stałem z zamkniętymi ślepiami czekając na jakąkolwiek reakcję Niegasnącej, chociażby pojedynczy dźwięk świadczący o tym, że mi się powiodło, bądź nie powiodło. Sekundy jednak mijały, a ja dalej nic nie słyszałem.
Milczenie uznałem więc za zachętę do następnego ataku. To trochę frustrujące, kiedy nie można niczego zobaczyć, a robi się jeszcze gorzej, kiedy nie można niczego usłyszeć. A mimo że wytężałam swój słuch, mimo że na prawdę chciałem usłyszeć choćby ciche szurnięcie, które pomogłoby mi w lokalizacji Starszej- nie usłyszałem nic. No i co teraz? Tata jak na złość w tym momencie milczał. Oczywiście, komentować i dawać dobre rady, kiedy to nie jest konieczne potrafi, a teraz, gdyby się przydała jakaś pomoc- milczy jak grób.
No dobra, jak jeszcze mogę ją znaleźć? Chyba przydałaby się do tego maddara. Skupiłem się sięgając po magię. Chciałem, by stała się czymś na kształt mojego trzeciego, dużo sprawniejszego ucha. Wyostrzyłem zmysł słuchu wspomagany magią i spróbowałem odnaleźć Niegasnącą Iskrę przez jej bicie serca. Tego chyba nie da się wyciszyć, prawda? Nie jestem pewien, czy taki pomysł jest dobry, ale innego w tym momencie nie mam. Nasłuchiwałem, a magia, niczym radar odszukiwała potrzebnego dźwięku. W końcu, po dość długiej chwili udało mi się....Ciche, ale mocne, rytmiczne uderzenia. Tego nie da się pomylić z niczym innym. A więc tu jesteś. Wydało mi się, że Niegasnąca jakby skróciła dystans między nami, jednocześnie przesuwając się bardziej w bok. Czy to jest możliwe? Być może, najlepiej zaatakować i to sprawdzić.
A więc wyobraziłem sobie kulę wody. Zimną, ale nie lodowatą, w zasadzie, nic specjalnego, ale gdy tylko woda dotknie Iskierki i rozleje się po jej ciele zaatakować ma ją coś gorszego, a mianowicie prąd. Piorun miał uderzyć w nią i za pomocą wody, która jak wiadomo jest dobrym przewodnikiem, rozlać się po jej ciele parząc boleśnie. Nie chciałem jej mocno zranić, więc napięcie było niewielkie takie, by samica to odczuła, ale by nie dostałą drgawek, a tym bardziej, by jej serce nie stanęło. Kula miała uderzyć w jej kręgosłup, a więc miała na nią spaść od tyłu, tak, by tego nie dostrzegła za szybko. Licząc na szczęście tchnąłem maddarę w swoje wyobrażenie.

[Niegasnąca Iskra]

Kula w cos uderzyla, to bylo pewne – bo dalo sie uslyszec chlupot – ale gdyby Piekny sprobowal znalezc ja za pomoca serca na pewno by jej nie znalazl. Bo poprzednia bariere – czyli skarpetki – rozszerzyla takze na swoje zebra i piers. Tak na wszelki wypadek Nie dalo sie teraz uslyszec bicia jej serca. Wykonala dwa kroki na prawo, trzy na lewo i jeden do tylu.

//ukrte: dzwieki – kroki; bicie serca

[Krzyk Honoru]

W ogólnie panującej ciszy mogłem usłyszeć tylko uderzenie swego ataku, ale w co uderzył, tego nie wiem. Oczywiście, jakoś nie chciało mi się wierzyć, bym trafił Iskierkę, więc nawet nie otwierałem oczu, by to sprawdzić. Choć muszę przyznać, że zaniepokoiło mnie to, że już przestałem słyszeć bicie jej serca.
-Torturujesz mnie.– stwierdziłem nie otwierając oczu. Mówiłem więc prawie jak do powietrza, nie wiedziałem nawet w którą stronę mam się odwrócić, by to powiedzieć. No dobra, muszę znów zaatakować. Tylko gdzie?
Wyostrzyłem swój maddarowy radar. Tym razem nie szukałem już kroków, nie szukałem uderzeń serca, za to spróbowałem usłyszeć oddech. W końcu każdy z nas wciągając i wydychając powietrzy musi wydawać choć najcichszy dźwięk. I właśnie tego dźwięku szukałem. Wyostrzyłem maddarę skupiając się na tym delikatnym, cichym świście wydychanego powietrza. Ignorowałem wszystko inne. Szum wiatru praktycznie dla mnie nie istniał. Spadające z drzew gałęzie też zostały wydalone z mojej świadomości. Został sam cichy, ledwo słyszalny świst powietrza wydychanego z płuc. Poszlaka była nikła, ale coś udało mi się dosłyszeć. Maddara informowała mnie, że Niegasnąca Iskra znów się ode mnie oddaliła i przesunęła nieco w bok, ale niewiele.
No dobra, skupiając się na tym, co mam zaatakowałem. Wyobraziłem sobie jak Niegasnącą Iskrę otacza pięć ognistych ścian. Jest w nich zamknięta niczym w klatce, po bokach, z przodu i tyłu a także z góry otaczają ją ogniste, gorące ściany ognia, które mają odbierać jej tlen, które parzą jej łuski. W coś takiego tchnąłem maddarę.

[Niegasnąca Iskra]

– Oh, to dopiero poczatek, moj drogi – choc Piekny nie byl ani jej, ani tez nie byl drogi, ale ognista tak traktowala wszystkich swoich uczniow. Jak wlasne dzeci. Tlumaczyla, byla cierpliwa, jak matka.No ale nie o tym. I znowu atak Pieknego spotkal sie z jej obrona. I znowu ognisty mogl to uslyszec – chyba NI robila to specjalnie. Sama, swego czasu, nie wiedziala czy jej ataki dochodzily do skutku czy tez i nie, i choc nie dawala tego p sobie znac, nieco ja to irytowalo. Do swoich czarow ochronnych dodala cos nowego – nie sposob bylo teraz uslyszec jej oddechu. Wyciszyla go normalnie, no i za pomoca swojej bariery


//ukryte: dzwieki – kroki; bicie serca, oddech

[Krzyk Honoru]

Uśmiechnąłem się krzywo do swej mistrzyni. –Już nie mogę się doczekać co będzie dalej.– powiedziałem z nutką irytacji w głosie. Choć tak prawdę mówiąc nie wiem dlaczego się irytuję. Przecież Niegasnąca Iskra mi pomaga, szkoli mnie, choć nie musi, jest miła i w dodatku nie narzeka na mnie, a przecież jestem strasznie upierdliwy....To na siebie powinienem być zły.– Przepraszam..– wyszeptałem. Dobra, koniec użalania się nad sobą, czas wziąć się do roboty.
Kolejna metoda jaka przyszła mi do głowy, by wyszukać moją nauczycielkę była nieco ryzykowna, bo nie jestem pewien, czy takie rzeczy się sprawdzają, ale innego pomysłu nie mam. Tym razem moja maddara zamiast wspomagać mój słuch została skierowana na coś innego. Za jej pośrednictwem spróbowałem wyszukać miejsce, w którym na ziemię jest kładziony największy nacisk. Moja maddara niczym radar błądziła poomacku wokół mnie szukając samicy. Wyczuwała wszelkie kamienie, które naciskały na puchaty śnieg, ale te akurat mnie nie interesowały. Dopiero natrafiając na naprawdę silny nacisk odwróciłem się w tamtym kierunku. Jesteś tu?– pytałem w myślach. No cóż, żeby to sprawdzić muszę zaatakować.
Wyobraziłem sobie kulę wody. Lodowata, przezroczysta woda, która tworzyła kulę o średnicy mniej więcej trzech szponów miała się pojawić tuż nad grzbietem Niegasnącej Iskry. Oczywiście nie atakowałem samą wodą, o nie. W środku, oddzielona cienką warstwą maddary znajdowała się lekko szarawa ciecz- trucizna. Kiedy kula uderzy w ciało Iskierki woda ma uwolnić z środka truciznę, której zadaniem jest sparaliżować samicę, oczywiście nie na stałe, tylko na pewien czas. I właśnie w taki twór tchnąłem maddarę wypuszczając go ze swego umysłu.

[Niegasnąca Iskra]

Luk! To dalo sie uslyszec. A jak sie dalo uslyszylo to oznaczalo, ze atak ognistego byl udany. No w polowie bo w koncu zderzyl sie z jej tarcza, czyz nie? Do swojej oslonki dodala kolejna rzecz – nacisk na lapy. Magia, a raczej maddara, potrafi wszystko. Ognista zaczela krazyc wokol Pieknego. Nie za szybko.

ukryte: dzwieki – kroki; bicie serca, oddech, nacisk na podloze

[Krzyk Honoru]

No dobra, przynajmniej wiem, że to, co sobie wyobrażam udaje mi się wcielić w życie. Bo gdyby się okazało na dodatek, że żaden z moich ataków w ogóle nie powstał, wtedy byłbym już całkiem zdenerwowany. Tymczasem jednak wziąłem się po raz kolejny za wyszukiwanie Niegasnącej Iskry. Czego jeszcze mógłbym użyć? Stałem w milczeniu dłuższą chwilę szukając pomysłu na odnalezienie samicy. Wokół panowała całkowita cisza, a ciemność przed oczyma właściwie przestawała mi przeszkadzać. Wręcz przeciwnie, dzięki zamkniętym oczom czułem się bardziej wyciszony i skupiony. Stałem w bezruchu sięgając w głąb siebie do źródeł swej fiołkowej mgiełki. Tym razem ma mi pomóc w odszukaniu Niegasnącej Iskry przez jej temperaturę. Jak wiadomo wokół panuje zima, jest chłodno i wilgotno, a my, smoki jednak wydzielamy jakieś tam ciepło. Wędrowałem więc za pomocą maddary po całej powierzchni wokół mnie. Przez chwilę myślałem, że to nie zadziała, bo nie wyczuwałem niczego, jednak w końcu lekki impuls wskazał mi miejsce pobytu samicy. Tylko....to miejsce zaraz znikło i pojawiło się gdzie indziej... Ah! Więc Iskierka cały czas jest w ruchu. Cały czas podążając za nią moim maddarowym radarem zacząłem tworzyć atak.
Tym razem stworzyłem mgłę. Nic specjalnego. Mlecznobiała, gęsta mgła, której macki sięgały do łap samicy. Mgła z pozoru niegroźna, w rzeczywistości składała się z kwasu. Żrący, wypalający łuski, skórę i tkanki miał ostro zranić samicę. Żeby nie mogła tak szybko go wyczuj spróbowałem ukryć jego barwę i zapach, zostały same żrące właściwości. Mgła miała podążać tylko za Iskierką i nie atakować niczego innego.
Sprawdziłem, czy wszystko jest w porządku i wysłałem maddarowy impuls w swe wyobrażenie, by wcielić je w życie.

[Niegasnąca Iskra]

~ Atakuj dalej – w glosie, jakby zwielokrotnionym – efekt byl podobny do echa – dalo sie slyszec rozbawienie. Piekny byl chyba ostatnim smokiem, jej uczniem ktoremu ta sytuacja sie nie podobala. Atakowanie przy zamknietych slepiach jest frustujace, ale i tez edukujace. Bo nie wiadomo czy to mu sie do czegos nie przyda. na przyklad na arenie. Przyspieszyla nieco kroku ale wciaz poruszajac sie w tym samym kierunku co wczesniej.

//ukryte: dzwieki – kroki, bicie serca, oddychanie, nacisk na podloze, temperatura

[Krzyk Honoru]

-Jasne, jasne....-mruknąłem cicho. Głos Iskierki rozbrzmiał jakby zbyt głośno. Mój organizm, przywykł już do panującej wokół ciszy, dlatego słowa mistrzyni były jakby zwielokrotnione. Mam atakować dalej? Nie ma sprawy, tylko jak mam cię znaleźć?– przeszło mi przez myśl. Pomysły pomału mi się kończył. Chciałem nawet wykorzystać węch, ale w ostateczności stwierdziłem, że to nie zadziała, skoro Niegasnąca wciąż się porusza.
Nie mając pomysłu na odnalezienie samicy postanowiłem zadziałać przestrzennie. To znaczy wyobraziłem sobie jak od punktu, w którym stoję okręgiem rozprzestrzenia się trzęsienie ziemi. Nie żeby było jakieś strasznie wielkie, jedynie wierzchnia warstwa ziemi miała się zapaść, a wraz z nią Iskierka. Tylko fragment podłoża, na którym ja stałem miał zostać nieporuszony.
Chciałem, by mój atak miał dość szeroki zasięg, średnica okręgu miała około dwie długości ogona, może dwie i pół. Skupiłem się i tchnąłem w całość maddarę.

[Niegasnąca Iskra]

W zasadzie czemu nie zapach? Też jest bardzo pomocny, zwłaszcza jak się jest ognistym, ale ... cóż. Taka wola Pięknego. ~ Pamiętaj, że nie jesteśmy sami. Ktoś przypadkowo może się napatoczyć i oberwać twoim atakiem – dała taką małą radę, co w sumie oznaczało, że atak adepta wyszedł. Może nie aż tak jak chciał, bo glos NI rozlegał się z góry – czyli się jednak skubana obroniła – ale trzeba było to zaliczyć pod sukces.
Iskra wykonała zwinny zwrot, i zaczęła swój marsz .. nie bieg ... chód, po prostu ... w drugą stronę. Zaciskając przy tym nieco krąg.

//ukryte: dzwieki – kroki, bicie serca, oddychanie, nacisk na podloze, temperatura (ciepło)

[Krzyk Honoru]

-No tak, o tym nie pomyślałem. – przyznałem szczerze. Że też zawsze muszę o czymś zapomnieć. Westchnąłem ciężko.
Dalej brakowało mi pomysłów. Może jednak warto spróbować tego węchu? – zastanawiałem się. Właściwie to dość długo stałem nieruchomy, zamyślony i jakby nieobecny. Ogarnął mnie błogi spokój. Nie słyszałem niczego, prócz szumu wiatru, a to chyba źle, bo oznacza to, że Niegasnąca na prawdę nieźle się maskuje.
No nic, jak już innego pomysłu brak, to trzeba jednak spróbować z tym węchem. Jako że ten zmysł działa u mnie niezbyt dobrze to wspomogłem się maddarą. Myślę, że dobry Łowca nie potrzebowałby pomocy, ale ja...no cóż, dobrym Łowcą nie jestem i w ogóle jestem kiepskim tropicielem. Dlatego też zaczerpnąłem maddary i z jej pomocą wdychając głęboko powietrze szukałem Iskierki. Specyficzny, nieco siarkowy zapach, który ja sam także wydzielałem był wszechobecny. Nasze ciała już wystarczająco "zasmrodziły" to miejsce, by utrudnić mi robotę. Jednak bardziej intensywny zdawał się być za mną. Co prawda nie stał, ale przesuwał się systematycznie, no ale przynajmniej jakiś trop był. Nie tracąc zapachu Iskierki zabrałem się za tworzenie ataku.
Wyobraziłem sobie jak na łuskach samicy osiadają delikatne, jeszcze delikatniejsze od płatków śniegu, malutkie lodowe płateczki. Właściwe to ich wzór czerpałem właśnie ze śniegowego płatka, ale jak już wspomniałem były mniejsze i delikatniejsze. Owe płatki miały być przesiąknięte kwasem. Mocno żrącym, wdzierającym się w łuski i skórę. Płatki pojawiały się zaraz na powierzchni łusek Niegasnącej, nie spadały z nieba, czy skądś, pojawiały się bezpośrednio na jej ciele. Zaczerpnąłem i tchnąłem w twór maddarę atakując.

[Niegasnąca Iskra]

Pomysl swietny, ale co nieco mozna bylo poprawic.Samce z natury maja ciezki, pizmowy zapach, wiec gdyby Piekny wylaczyl swoja won – zignorowal ja – wieksze problemy by nie bylo. Ale grunt, ze atak sie udal, bo won ognistej znikla. Jakby zostala wymazana gumka. Byl, a potem, juz go nie bylo. A ona sama wciaz, nawet n podczas neutralizacji ataku adepta, krazyla. I krazyla.

ukrte: dzwieki – kroki, bicie serca, oddychanie, cieplo, zapach