Wysepka

[Severine]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiczka siedziała w ciszy i spokoju, gdy nagle usłyszała nad sobą trzepot skrzydeł. Instynktownie wstała i przyjęła pozycję obronną, chociaż nie umiała się bronić. Zgięła nieznacznie przednie łapy, ogon wyprostowała i uniosła do góry. Pochyliła łebek a jej bursztynowe ślepka się rozszerzyły. Z pyska wysunął się jej czarny, rozwidlony język a Severine syknęła głośno. Słysząc jednak spokojny głos smoczycy, uspokoiła się i przepraszająco na nią spojrzała, rozluźniając się – Nazywam się Severine. Nie mam mamy, ale moim tatą jest Przywódca Życia – powiedziała. Każdemu mówiła, że Złudzenie jest jej ojcem. Nie wiedziała, że ten ukrywa przed nią prawdę. Znalazł jej jajo w lesie i nie wyjawił, iż prawdziwa rodzina je porzuciła. On był tylko jej opiekunem, ale był gotów bronić jej jak własną córkę. Samiczka przekrzywiła łebek w prawo i z ciekawością spojrzała na ognistą. Nie pachniała Życiem, raczej czymś w połączeniu siarki i ognia. Ale bardziej interesujące było to, iż nie miała ona łusek, tylko futro i pierzaste skrzydła. Młoda obejrzała adeptkę spokojnie i czekała na jej odpowiedź. Do starszych obchodziła się z rezerwą, więc w jej głosie nie było czuć tej pisklęcej nutki, którą mógł usłyszeć tylko "ojciec" młodej.

[Ćmienie Maddary]

Widząc jednorożca raczej miała ochotę skoczyć na niego i zabić twierdząc, że zagraża małemu, ale ono zdawało się być obojętne na obecność konia z rogiem. Dlatego jeż na jej karku opadł po chwili, by jej miękkie, nienaganne futro znów stało się piękne. Nie przybierała agresywnej pozy, ale była nieco spięta, od tak, by uskoczyć, jakby to coś ją zaatakowało. – Przywódca Życia? To zwierze należy do niego? – Zapytała siląc się troszkę na delikatny, spokojny głos. Zwierzę było spore i wyglądało na zagrażające samicy. Obserwowała bacznie zwierzę. Nie, zdecydowanie nie wyglądało na spokojne, a na groźne. Cóż, małe spięcie między dwoma gatunkami.
– Więc nie jesteś sama... szukasz tu czegoś? – Zapytała spokojnie. Zdawało się, że mała jest trochę przestraszona, jej piskliwy, pisklęcy głos był zduszony, niski. Taki jak Ćmiącej, gdy tu przybyła. Usiadła na zadzie i skierowała uszy ku małej. Rozluźniła się i lekko pociągnęła w uśmiechu kąciki warg. Od tak, żeby sprawiać wrażenie spokojnej i wyważonej, by udzielić spokoju też małej. Nie chciała sprawiać poczucia zagrożenia.

[Severine]

– Tak, to Chrapa, jednorożec mojego taty. Opiekuna znaczy się – odpowiedziała, szybko się poprawiając. Musi przywyknąć do tego, że Złudzenie nie jest jej prawdziwym ojcem – Kogoś, kto nauczyłby mnie pływać. I rozwiązywać spory. Tata mówi, że nazywa się to mediacją – powiedziała. Może Ćmiąca ją tego nauczy? Zobaczymy. Nie wyglądała agresywnie, więc Severine czuła, że może jej zaufać. Ale czy tak jest naprawdę... Tego nie wie. Zobaczymy. Póki co mogła jedynie czekać na odpowiedź ognistej, która mimo swojego niezbyt przyjemnego zapachu siarki wyglądała przyjaźnie. Pisklę siedziało spokojnie, a jej ogonek owijał jej wzorzyste łapy, aby je ogrzać.

[Ćmienie Maddary]

/Jak już zaczynasz wątek na jednym etapie nie zmieniaj tego, tylko dokończ ;p Jak np Twoja postać dowie się czegoś ważnego, albo zmieni się jej imię, to wygląda dużo lepiej jak podtrzymuje się zaczęty wątek ^–^ Poza tym może wejdziesz na gg? Ja jestem cały czas xD

Spojrzała niezbyt ufnie na nowo poznaną Chrapę. Jeżeli zamierza zaatakować ją podczas nauki, albo, gdy Severine popełni błąd lub spanikuje i będzie w stanie zrobić sobie krzywdę, to nie ręczy za jej zdrowie. Zdrowie własne i życie futrzaka. Spojrzała dosyć pewnym spojrzeniem, niezbyt przyjemnym. Nie wiedziała jak mądry może być ten zwierzak, ale wątpiła, że mógł rozumieć bardzo dużo. Mimo wszystko był oswojony. Może.
Zwróciła swe spojrzenie ku Severine. Wydała się nieco zasmucona, gdy poprawiała swoje słowa więc Ćmiąca podeszła do niej powoli, rozluźniona (coby przypadkiem nie dać zbyt wielu sygnałów zwierzakowi, a zarazem sprawiać wrażenie bezpiecznej dla Seve). Ogonem, czy raczej puszystą kitką podrażniła delikatnie chrapy malca, nosek. A miała delikatne i mięciutkie futerko.
– Ruch pomaga na troski, może więc chciałabyś popływać? Rzecz jasna jeśli wiesz do czego owe pływanie się przydaje i kiedy je wykorzystujemy, jako smoki. – Mruknęła cicho na początek, a potem zaczęła uprzejmie przemawiać do małej. Spokojnym głosem jaki miała, a był bardzo samiczy, co w porównaniu z jej zachowaniem, czy może nawet charakterem łączyło się w lekko matczyny głos.

[Zwiastująca Łuska]

Zwiastująca wyróżniała się na tle pozostałych cienistych tym, że zazwyczaj była szczęśliwa i pełna energii. Jednak od ostatnich kilku dni... Coś się zmieniło. Jej jak dotąd radosny wzrok pięknych, śnieżnobiałych ślepi stał się przygnębiony, poszukujący pocieszenia. Nie miała z kim o tym porozmawiać. Nie chciała poruszać tego tematu razem z matką, więc ból zatrzymywała w sobie, głęboko w sercu. Po bezcelowej wędrówce samica znalazła się na wysepce. Nie mająca na nic ochoty, pozbawiona chęci życia, położyła się tuż nad brzegiem, patrząc na swoje odbicie w wodzie. Owinęła łapy ogonem i jakby zahipnotyzowana obserwowała samą siebie. Nagle z jej oka popłynęła łza, która zatrzymała się na jej policzku, jakby czymś zamyślona.

[Jaskiniowy Kolec]

Zdrowie Oka zaczynało podupadać tak jak i jego dumny lot zamieniał się na coraz bardziej desperackie łapanie powietrza w skrzydła. Był zmęczony. Zmęczony lotem, zmęczony od braku snu i zmęczony życiem, którego egzystencja gdzieś po prostu znikła. Nadal był wspaniałym wojownikiem i był w stanie położyć niejednego przeciwnika, niemniej jednak wyglądał jak kawał nieszczęścia. Los złapał go w swoją paszczę, przeżuł i wypluł. Jego sierść była coraz bardziej niezadbana. Miała straszny odcień szarości i ciągle jej kępy wręcz wypadały.
Wyglądał tak, jakby wrócił z wojny. Niemniej po wylądowaniu na wysepce, uniósł dumnie pierś do przodu, choć ślepia miał przymrużone od nadmiernego wysiłku. Pragnął odpoczynku, a znalazł kolejnego adepta Cienia. Nie lubił on Cienia, nawet po rozmowie z ich przywódcą. Niemniej Oko okazywał się pomocny dla młodzieniaszków. W różnych to przypadkach. Pisklaki i adepci mogli jeszcze wyrosnąć z tej maski, którą uwielbiali nakładać Cieniści...
–Witaj, młoda adeptko...-Oczywiście Oko ślepy nie był...
–Czemuż to ronisz łzy...?

[Zwiastująca Łuska]

Samica obok własnego odbicia w tafli wody ujrzała drugie. Odwróciła łeb i posłała przybyszowi delikatny, przyjazny, acz raczej wymuszony uśmiech ~ Martwię się o swoją rodzinę ~ powiedziała cichym, pełnym melancholii i żalu głosem, nadal leżąc. Nie była jedną z wielu cienistych, którzy pragnęli tylko zabijać. Zdecydowanie charakterem nie pasowała do Cienia. Znacznie lepiej czułaby się w Życiu, ale to już zostawiła dla siebie. Miała tutaj matkę, ojca i brata, i nie chciała ich zostawić. Nie chciała, by odeszli w zapomnienie. Tylko on podtrzymywali ją przy życiu. Przy walce o życie. Gdyby nie oni, nie chciałaby żyć. Oni byli jedynym sensem jej egzystencji. Matka była tym najważniejszym ogniwem, tworzącym łańcuch podtrzymujący przy życiu młodą cienistą, pogrążoną w przykrych myślach o przyszłości ~ Nazywam się Zwiastująca Łuska ~ powiedziała po chwili, zapominając, iż powinna się przedstawić starszemu samcowi.

[Jaskiniowy Kolec]

–Czy imiona mają takie ważne znaczenie...?-Powiedział pod nozdrzami i westchnął przeciągle.
–Jestem Oko Zmierzchu...
Rzekł spokojnie patrząc w taflę wody. Wyglądał jakby był brudny. Zwiastująca jednak pierwszy raz go widziała. Może uzna, że to naturalny wygląd jego sierści? Może nie uzna go za tak zepsutego w środku, jak mu się wydawało?
–Zamartwianie się o swoją rodzinę nic nie da. Pamiętaj, że każdy z nas ma swoje problemy... Nie jesteśmy w stanie uratować każdego bliskiego nam smoka. I tak wszyscy dążymy do niechybnej śmierci. Każdy w końcu umiera. Pozostaje jedynie pamięć o rodzinie. Czasami nawet kiedy żyją... zostają nam jedynie wspomnienia o nich...

[Zwiastująca Łuska]

Smoczyca westchnęła głęboko ~ Ale ja nie potrafię zapomnieć o tym, kiedy zabraknie moich bliskich. Moja matka niedługo odejdzie z tego świata. Ojca nie widziałam od wielu księżyców, a on i tak się mną nie interesuje. Brat ma własne życie, a ja? Co zrobię, kiedy zabraknie mojej matki, która jako jedyna w ogóle pamięta o mnie? Zostanę sama, bez rodziny, którą niby mam, ale która zupełnie o mnie nie pamięta... ~ powiedziała z łzami w oczach. Nadal wpatrzona w taflę śnieżnobiałymi ślepiami. Kiedyś jej oczy były piękne, hipnotyzujące, stworzone z radości. Ale to było wtedy, kiedy ona była pisklakiem, jeszcze nic niewiedzącym o świecie. Teraz to piękno się ulotniło, zamienione w rozpacz i nie widzące sensu życia, puste ślepia, błądzące po świecie niczym zagubione dziecko.

[Jaskiniowy Kolec]

–Każdy z nas dąży do śmierci. Ale czy to oznacza, że mamy się położyć i czekań na nią? Czy Twoja matka chciałaby, abyś się załamała po jej śmierci? Kiedyś to Ty założysz rodzinę i pozwolisz swojej matce żyć w swoich wspomnieniach, które przekażesz swoim dzieciom... Czas to bezlitosny sędzia. Dobre chwile Ci zostawia tylko w nikłych wspomnieniach...
Na chwilę zamilkł. Jego matka nie żyła od praktycznie jego urodzenia. Ojciec był oschły jak kamień na pustyni, a siostra po prostu postanowiła uciec za barierę. Życie nigdy nie było sprawiedliwe. Oko podupadł na zdrowiu po tym wszystkim, więc był swego rodzaju hipokrytą, ale bez przesady. Nie pilnował stada dla rodziny, a jedynie wykonywał swoje obowiązki znacznie ponad miarę i tyle.
–Twoją rodzinę stanowi również Twoje stado. Jest wiele nienarodzonych jeszcze piskląt, w których możesz zasiać pamięć o sobie i o swojej rodzinie...

[Zwiastująca Łuska]

~ Nigdy nie myślałam o założeniu własnej rodziny. Nie wiem, jak sprawdziłabym się jako matka i partnerka. Mam jeszcze czas na decyzję ~ powiedziała po chwili zamyślenia. Łzy które wcześniej uroniła wpadły do jeziora. Na drugie zdanie smoka spojrzała na niego kątem oka ~ Widzisz, i tu masz rację. Rzecz w tym, że niezbyt pasuję do cienistych. Różnię się od nich poglądami i charakterem. Nie jest mi łatwo tam żyć, ale nadal z nimi żyję tylko ze względu na to, iż nie chcę zostawiać matki. Zresztą, gdybym chciała zmienić stado, trzeba mieć w nich przyjaciół. Kogoś, kto zechce Ciebie zapoznać ze zwyczajami danego stada. Ja ich nie mam ~ powiedziała, wzdychając cicho. Końcówka jej ogona lekko drżała, nie wiadomo dlaczego. Możliwe, że miała taki nawyk.

[Jaskiniowy Kolec]

–Jestem dorosłym smokiem i zarazem jestem synem naszego przywódcy. Mogę Cie zapoznać ze zwyczajami Życia i wstawić się za Tobą u mojego ojca. Niemniej jednak musisz podjąć świadomą decyzję czego sama chcesz. Na pewno nie będę zmuszał Cie do zmiany stada. Przyjaciół możesz sobie wyrobić po zmianie stada...
Oko nie zamierzał oszukiwać Zwiastującą, że zostanie jej przyjacielem. Nikt mu przyjacielem nie był. Obdarzał smoki jedynie szacunkiem, a i na niego trzeba było zapracować.
–Jeśli jednak postanowisz zmienić, licz się z tym, iż ojciec zechce poznać sekrety Cienia. Jesteśmy nieagresywni wobec siebie, ale na pewno każdy dużo da za wiedzę o swoim potencjalnym wrogu...

[Zwiastująca Łuska]

~ Mocno się zastanawiam nad zmianą stada. W pewnym sensie jest to też zmiana stylu życia – żegnasz dawne zwyczaje i wkraczasz w nowy etap. Mam jeszcze czas ~ powiedziała w zamyśleniu. W cieniu czuła się trochę dziwnie. Przebywać ze smokami, które mają zupełnie inny charakter od Ciebie... Jest nieprzyjemne. A Cass nie chciała pod wpływem tychże smoków stać się taką jak oni. Nie chciała zostać egoistką, szyderczynią, marzącą jedynie o walce na arenie. Ona była odzwierciedleniem swojej matki – spokojem, ciszą wytchnieniem, melancholią.
~ Domyślam się tego. Cień w każdej chwili może chcieć wywołać wojnę, a ja nie chcę w niej walczyć. Nie chcę nikogo zabić czy zranić. Nie chcę mieć tego na sumieniu. Od czasu do czasu mogę pójść zawalczyć na arenie, ale nie mam zamiaru nikogo zabić. Nawet największego wroga.

[Jaskiniowy Kolec]

–Nie masz racji. Chyba dobrze wiesz, że Cień został ostatnio zaatakowany przez wyverny. To zagrożenie dla nas wszystkich. Uśmiech nie jest głupi i nie będzie wyzywał inne stada, kiedy mamy problemy spoza bariery.
Czy miał rację? Chyba tak. Był w końcu dorosłym smokiem i miał łeb na karku. Doskonale znał sytuację w Wolnych stadach.
–Poza tym nawet na arenie można zginąć. Każda walka niesie ze sobą zagrożenie. Poza tym smoki są wytrzymałe. Nie jest tak łatwo nas zabić, więc o zabójstwa martwić się nie możesz...
Czy uda mu się dać ojcu pewną przewagę nad stadem Cienia? To się dopiero okaże.

[Zwiastująca Łuska]

//Strasznie przepraszam za tak późny odzew :< Od dzisiaj będę dbać o to, by pisać regularnie//

~ Uśmiech może i nie jest głupi, ale jest wojownikiem, który kocha zabijać. Ma na swoim koncie sporo martwych, niewinnych smoków ~ powiedziała. Łzy zniknęły na dobre, a smoczyca spojrzała na Sumiennego. Kiwnęła tylko łbem. Mocno się zastanawiała nad zmianą stada. Zatrzymywała ją tylko matka, której niedługo zabraknie...
~ Dobrze wiedzieć, że jest wśród smoków ktoś taki jak Ty, kto stara się pomóc ~ powiedziała, uśmiechając się, niemal niewyczuwalnie. Mimo wszystko w jej sercu nadal tlił się czarny płomień rozpaczy. Który powoli przygasał...

[Jaskiniowy Kolec]

// A Ty uznaj, że gdzieś zniknąłem i wróciłem teraz. Bo inaczej tego nie wytłumaczysz co się stało... xD //

Zdegradowany wojownik patrzył na Zwiastujacą po prostu milcząc.
"Jest wiele lepszych smoków ode mnie, musisz mi uwierzyć na słowo..."
Przekaz myślowy był krótki. Sumienny nie chciał mieszać młodej samicy we łbie. Myśli kogoś innego w swojej głowie były ciężkie do odróżnienia od swoich myśli. Trzeba było się do tego przyzwyczaić. Czemu jednak smok używał telepatycznych umiejętności do zwykłej rozmowy?
Czy Zwiastująca się domyśli...?