Samotny pagórek

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jej łapy chwilę zawisły w powietrzu i dopiero kiedy zaczęły ją boleć od drętwienia to postanowiła je opuścić na ziemię. Czy jego odpowiedź była jakkolwiek zobowiązująca? Nie, raczej nie. Skoro jednak wolał samodzielnie się z tym uporać to Erlyn to uszanuje. Trochę ją zakuła ta myśl. Tylko czemu? Nie znali się znowuż długo. Kilka dni. Więc dlaczego odczuwała jakby minęła wieczność...?

Z zamyślenia wyrwały ją jego osobliwe słowa. Mrugnęła kilka razy w szoku, zezując na fioletowo-różową łuskę. Nie miała pojęcia jak jej matka wyglądała, jak pachniała, ani właściwie nic. Poza imieniem. Jaśniejąca Konstelacja. Viliar jej to powiedział, dawno temu.
– Skąd ją wziąłeś? – spytała zaskoczona, ostrożnie chwytając łuskę między palce i oglądając ją z każdej strony. – Znasz moją mamę? Wiesz gdzie jest? – dopytywała z wyraźną nadzieją w głosie.

[Maros]

Nie rozwodził się nad faktem, czy pozwalał sobie na zbyt wiele ze smoczycą.
Gdy wzięła łuskę, pustą sakiewkę ułożył na ziemi, po czym bez zastanowienia ułożył się na trawie, opierając łeb o chłodną ziemię. Przednie łapy luźno ułożył na klatce piersiowej, skrzydłom pozwolił luźno spocząć na ziemi.
Milczał chwilę wpatrując się w niebo.
– Spotkałem ją przypadkiem, opis pasował do tego co słyszałem. – może nie brzmiało to tak dziwnie? Na pewno lepiej, niż prawdziwa historia i rozpoznanie.
– Swoją drogą, to ona mnie tak urządziła. – równie pyskata, co podczas pobytu na stadnych terenach.
– Nie wiem gdzie poleciała dalej. – końcówkę dodał ciszej, poniekąd burząc nadzieje Erlyn.

[Odłamek Raju]

Doszła też przez moment do wniosku, że Maros miał albo absolutnie wybiórcze szczęście, albo nawet u Immanora zdobyłby audiencję na pstryknięcie palców. W końcu jakie były szanse, że spotka akurat Konstelację?
– Z-zaraz – przerwała potok myśli – ona ci to zrobiła? Dlaczego? Biliście się? – trudno było mówić o jakimkolwiek zmartwieniu wobec kogoś, kogo się nigdy nie spotkało. Ale nadal czuła, jakby brakowało jej jakiegoś ważnego elementu układanki bez którego to wszystko nie będzie miało najmniejszego sensu.

Zmarszczyła nos i spróbowała skontaktować się z leszym.
~ Erys? Mogę mieć prośbę...?

[Maros]

Oj, raczej nie, skoro Zima niemal wyrzucił go ze świątyni po ostatniej próbie rozmowy. Zgred jeden. Udało mu się jedynie z Kammanorem i to jednak szybko zostało zrujnowane. Puchaty ogon powoli przesuwał się na trawie, gdy rozluźnione mięśnie w końcu zyskały chwilę odpoczynku.
– Chyba zaskoczyłem ją i zwyczajnie wystraszyła się. – wcale odruchowo nie skontrował jej prosto w brzuch.
– Nic jej nie zrobiłem. – dodał po chwili.


Na wiadomość mentalną, po chwili nadeszła odpowiedź?
~Tak? Jaką?~ leszy wydawał się nieco zaskoczony, akurat zajęty był pilnowaniem młodego.

[Odłamek Raju]

Wystraszyła. Hm. Powiedziałaby, że pewnie miałaby podobny odruch, ale Erlyn nigdy nie zaatakowała nikogo i niczego. Kto wie, czy w ogóle nadal to potrafiła? Niepielęgnowane zdolności całkowicie zanikają, podobno.
– Oh, no cóż – chrząknęła i przeniosła na niego wzrok. – Grunt, że nic ci nie jest. – Czy to źle, że nie przejęła się brakiem powrotu matki? Ostatecznie żyła, więc pewnie znalazła szczęście daleko stąd. Nie mogła mieć urazy do kogoś, kogo nigdy nie poznała.

~ Mógłbyś mi mówić ilekroć Maros będzie, uh, wyruszał...gdzieś? – poprosiła łagodnie. ~ Gdyby coś mu się stało... chciałabym, eghg, uh... znaczy... uhm! Poszukać go. Tak. – Oczywiście nie miała pojęcia, że tej rozmowie przysłuchuje się sam zainteresowany. W końcu dla niej rozmawiający kompan to zupełna nowość i abstrakcja.

[Maros]

Nie kontynuował tematu Pestki, uznając, że nie ma już co więcej dodać. Nie chciał denerwować jej faktem, że ta ścigana była przez piratów i może się okazać, że za kilka dni jej ciało morze wyrzuci na jakiś brzeg. Przymknął ślepia zastanawiając się nad tym, co usłyszał od leszego. Może powinien wyjaśnić jej, że nie stanowi to przed nim żadnej tajemnicy?

~Em... Mogę, w sumie dlaczego nie. ~ gdyby widziała kompana, ten właśnie nieco zakłopotany ocierał ręką kark.
~ Dlaczego szukać? Stało się coś? ~ tu wkradła się nutka zaniepokojenia, nie kontaktował się z Marosem do rozstania na plaży.

[Odłamek Raju]

Edel wyfrunął z jej grzywy i usadowił się na lewym rogu. Zerknęła w górę, choć naturalnie nie mogła go widzieć z tej perspektywy. Lekko się uśmiechnęła.

Potem miała problem z zapamiętaniem, że nagła cisza mogła być podejrzana dla Marosa.
~ Wrócił poobijany – ucięła, zastanawiając się czy drugą część powinna powiedzieć. ~ Ja... nie wiem dlaczego, ale nie mówi mi całej prawdy. Atak przypadkowo spotkanego smoka nie powoduje... no... tego – miała ochotę machnąć łapą by pokazać na rozwalonego na trawie uzdrowiciela, ale tylko przesłała obraz tego co widzi. Nędza i rozpacz, przynajmniej psychologiczna. ~ Nie chcę naciskać bo to nie moja sprawa. Po prostu... gdyby następnym razem nie wrócił, poszłabym go szukać. Choćby z dziadkiem. – Nie o takie bzdury prosiła Viliara, więc ratunek kogoś dla niej ważnego nie powinien stanowić jakiegoś wielkiego wyzwania.

[Maros]

Przeniósł na nią wzrok, niby patrząc na kolibra którego usłyszał, gdy wylatywał z grzywy. Nadal nic jednak nie mówił

~Wiem, byłem z nim tam.~ przyznał, chociaż i jemu nie podobała się wizyta na wyspie, zwłaszcza spięcie ze smoczycą i słowa jakie tam padły. Nawet jeśli nie do końca rozumiał je wszystkie, tak doskonale czuł co wywołały.
~Szukał czegoś, ale nie wyjaśnił mi czego. niedługo na nowo wraca do ludzi gdzieś. Nic więcej nie wiem .

[Odłamek Raju]

Gdyby to było możliwe to jej brwi sięgnęłyby teraz samego słońca.
~ Ludzi? – ugryzła się jednak po chwili w język. Nie powinna węszyć, to nie jej sprawa. Leszy przystał na jej prośbę i to się liczyło. ~ N-nieważne. Dziękuję. – Nie zamierzała siedzieć w takiej niezręcznej ciszy dłużej niż to konieczne.

Przeniosła spojrzenie na samca i położyła się prostopadle do niego. Ostrożnie wsunęła łapy tak, że jedna z nich leżała gdzieś pod brzuchem, zaś druga na nasadzie szyi. Głowę oparła o jego pierś. Leżała chwilę w ciszy, myśląc nad czymś.
– Mogę coś dla ciebie zrobić? – zapytała w końcu, po chwili wyjaśniając, poniekąd. – Jakoś ci w czymś pomóc...?

[Maros]

Erys nie odpowiedział już, skoro nie padły kolejne pytania. Według umowy będzie informował smoczyce o wyprawach opiekuna, tylko czy na pewno wiedział o wszystkich?

Nieco dziwiła go jej otwartość na tak bliski kontakt, chociaż pewnie robiła tak względem każdego. Tak, to mogło wiele wyjaśniać. Chwilę przed jej ułożeniem, wyprostował skrzydło tak, by nie przydusiła jego ramienia. Oddychał nieco płycej, oszczędzając jej nadmiernych ruchów łba i łap.
– Mi? – wyjątkowo głupie pytanie, przecież określiła się jasno.
-Hm... Chyba nie bardzo jest w czym. – zastanowił się chwilę. Nie, było coś chociaż głupio było mu o to wypytywać. Darował sobie, ta kwestia musiała poczekać.

[Odłamek Raju]

Powiercił się i w tym nie było nic złego ale jego spłycony oddech trochę ją zaniepokoił. Odchyliła ucho, zaś w ramach dywersji lekko odepchnęła się łapani od Pokłosia by stworzyć między nimi wolną przestrzeń na długość połowy smoczej łapy. W dalszym ciągu leżała na boku, ale nie narzucała mu się tak. Dobrze, że nie czytała w myślach. Zrobiłoby się jej przykro. W końcu dotykała innych tylko przy leczeniu, a kontakt fizyczny ograniczała do minimum. Poza Viliarem. Jego uwielbiała przytulać. Tak śmiesznie reagował!

Milczała przez jakiś czas.
– Nie lubisz polegać na innych – to nie było pytanie a ona nie była ślepa by tego nie zauważyć. – To przez zaufanie które ktoś kiedyś nadużył czy chodzi o coś innego…? – miała swoje podejrzenia ale zero odwagi by wypowiedzieć je na głos.

[Maros]

Zanim jeszcze zrezygnowała z obecnej pozycji, pazurem prawej łapy, powoli bawił się kępką jej sierści znajdującej się na łapie, ulokowanej na jego szyi. Tym razem role się odwróciły, jak widać. Nie trwało to jednak długo. Podniósł nieco czarne uszy, jak gdyby pytając co się stało.
– Coś nie tak? – dodał jeszcze nieco zdezorientowany.
Jej słowa nasunęły mu jedynie jedno, jaka matka, taka córka. Nawet jeśli się nie znały, były do siebie zaskakująco podobne.

– A co kryje się pod tym "czymś innym"? – delikatne pociągnięcie za język, może rozwinie myśl.
– Po prostu długo musiałem radzić sobie sam. – wyjaśnił po chwili.

[Odłamek Raju]

Pokręciła głową. To chyba ona powinna zadać mu to pytanie, prawda? Erlyn zawsze była sobą, nigdy niczego nie udawała. Z Marosem miała czasem wrażenie, że zależnie od nastroju trafi na jedną z dwóch wersji jego charakteru.
– Mmm, sama nie wiem... – zastanowiła się – w-wydaje mi się, żę niektórzy nie lubią ufać innym bo boją się zranienia. Albo utraty? – wzruszyła lekko ramionami. – To dla mnie nic nowego. W Pladze silne więzy tworzy kodeks, nie serce. – Smutna prawda z którą uzdrowicielka nigdy nie chciała się pogodzić.

Zostawiła go dłuższą chwilę bez żadnej odpowiedzi na to wyznanie.
– A jak... jest teraz? – spytała półszeptem, jakby obawiała się odpowiedzi. Serce zabiło jej szybciej.

[Maros]

Po chwili delikatnie pokiwał głową.
– Może coś w tym jest. – zaczął kolejny raz patrząc gdzieś w niebo.
– Ciężko włożyć łapę w ogień, gdy już raz się sparzyłeś. – chociaż to może było głupie porównanie, skwitował je cichym westchnięciem i przymknął ślepia. Kolejne słowa dały mu nieco do myślenia.
– Gdybym Ci nie ufał, nie pozwolił bym na to wtedy wieczorem... i nie było by tulu spotkań. – nie mówił jej wszystkiego, fakt. Ale to wynikało z czegoś innego niż nieufność, do tego ile się znali? Nie chciał je mieszać w sprawy z Fiainem, chociaż nieraz pojawiała się chęć, by z kimś o tym porozmawiać. Może tylko on zaczynał widzieć to w czarnych barwach?
Poza tym, nie było co ukrywać, to jak wyznanie czegoś samemu Viliarowi.

– Pytasz o to, czy nadal sam? Czy raczej o wyjaśnienie, czy chciałbym, żebyś mi pomagała?

[Odłamek Raju]

Czyli był po przejściach. Nadal nie chciała wiercić mu w brzuchu dziury na ten temat, ale trudno było go jakkolwiek pocieszyć lub zapobiec katastrofie z jej strony, kiedy nie miała zielonego pojęcia o co chodzi. Na jego zapewnienie uśmiechnęła się ulotnie.
– Ale nie ufasz mi całkowicie. – Dokończyła niewypowiedzianą część wyznania Pokłosie. – W porządku. Rozumiem. – Westchnęła i przekręciła się na grzbiet, odchylając głowę tak by rogi nie zasłaniały jej widoku gwiazd. – Plagijka, wnuczka zwaśnionego śmiertelnym boga... – brzmiała jakby mogła wyliczać bez końca i jakoś nie pomyślała o tym ile tak naprawdę trwa ich znajomość. Dla Erlyn takie rzeczy nie miały terminu ważności ani minimalnego wymogu. Z Pokłosiem czuła się po prostu dobrze, swobodnie.

Wzruszyła lekko barkami.
– Chyba jedno nie wyklucza drugiego?

[Maros]

Tym razem milczał zacznie dłużej, bijąc się z własnymi myślami. Ciężko powiedzieć czy wygrała któraś ze stron, czy po prostu słowa jakie padły przeważyły szale. Przekręcił się tak, by leżeć na brzuchu, łapą odgarnął grzywę, która nie związania żyła niemal własnym życiem, lądując gdzie popadnie na pysku.
– To nie ma zawiązku z tym, że jesteś z Plagi. – nutka stanowczości wkradła się w jego głos.
– Z Viliarem również. – dodał po chwili. Kłam dalej idioto...
Tym razem to on ułożył delikatnie łeb, na jej klatce piersiowej. Skierował go jednak tak, by nie widzieć jej pyska. Nie chciał widzieć jej reakcji.
– Gdybyś wiedziała, że ktoś narobił w życiu mnóstwo błędów, podejmował złe decyzję, zrobił coś gorszego i.... i poniekąd uciekł przed konsekwencjami tego. – krótka przerwa, zaledwie na oddech.
– Ale chciałby zacząć od początku i dążąc do tego, wpakował się w coś, czego do końca nie rozumie. Co byś zrobiła, względem takiej osoby?