Samotny pagórek

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tym razem milczał zacznie dłużej, bijąc się z własnymi myślami. Ciężko powiedzieć czy wygrała któraś ze stron, czy po prostu słowa jakie padły przeważyły szale. Przekręcił się tak, by leżeć na brzuchu, łapą odgarnął grzywę, która nie związania żyła niemal własnym życiem, lądując gdzie popadnie na pysku.
– To nie ma zawiązku z tym, że jesteś z Plagi. – nutka stanowczości wkradła się w jego głos.
– Z Viliarem również. – dodał po chwili. Kłam dalej idioto...
Tym razem to on ułożył delikatnie łeb, na jej klatce piersiowej. Skierował go jednak tak, by nie widzieć jej pyska. Nie chciał widzieć jej reakcji.
– Gdybyś wiedziała, że ktoś narobił w życiu mnóstwo błędów, podejmował złe decyzję, zrobił coś gorszego i.... i poniekąd uciekł przed konsekwencjami tego. – krótka przerwa, zaledwie na oddech.
– Ale chciałby zacząć od początku i dążąc do tego, wpakował się w coś, czego do końca nie rozumie. Co byś zrobiła, względem takiej osoby?

[Odłamek Raju]

Obróciła lekko pysk by widzieć go jednym okiem. Nie poruszyła się kiedy przysunął się bliżej. Natomiast bardzo dziwnie zareagował jej brzuch kiedy Pokłosie położył głowę na jej klatce piersiowej. Dziwne! To nie powinno być jakkolwiek ze sobą związane! Brzuch jest od... jedzenia! I picia! A nie reakcji na dotyk! Absurd!

Zadane jej pytanie było dziwnie specyficzne, jednak nie skomentowała tego. Wydała z siebie ciche 'hm' i znów odchyliła pysk, myśląc. Mimowolnie jedna z jej łap sięgnęła długiej grzywy samca, by palcami ją przeczesywać. Powolne ruchy były dla Erlyn niczym terapia.
– P-poradziłabym mu, aby z-zastanowił się czego chce – odezwała się w końcu – i czy n-niezrozumiała rzecz jest tego warta. Ryzyka. – Trudno było się jej postawić w takiej sytuacji. Od początku życia miała stabilną sytuację. Może nie była najszczęśliwszą osobą na ziemi, ale zdecydowanie miała lepiej niż niektórzy.

– Niewiele jest dla mnie rzeczy n-niewybaczalnych – dodała po paru uderzeniach serca. Zaczęła mimowolnie zastanawiać się co takiego strasznego zrobił Maros, że musiał uciekać. Już w Pladze poznała dużo osób z dość przykrą historią na karku. Czy z nim było podobnie? – Z-zresztą, co miałabym robić? – spytała zaskoczona, jakby dopiero do niej dotarło meritum pytania samca. – Nie jestem sędzią ani katem. To, co zrobiłeś— – ugryzła się w język – to co ta osoba zrobiła – poprawiła się prędko – każdy ma swoje powody. Żeby kogoś ocenić... trzeba znać pełną historię. Nie tylko jej skutki. Liczy się cała przebyta droga, tak myslę. – Uśmiechnęła się lekko i wróciła do przeczesywania jego włosów palcami.

[Maros]

Obrał sobie za cel jakieś wzgórze i po prostu patrzył na nie, nic ciekawego się tam nie działo, więc nie było to zbyt pochłaniający element ich rozmowy.
– A jeśli wycofanie się z tego, oznaczało by mało przyjemne konsekwencje? –co jeśli postąpi z nim tak, jak on chciał z Pestką w pierwszym odruchu?

Ale jej stado już mogło nim być, przemilczał to jednak. Dalej nic nie mówił, chwilę mijały, a on mielił we łbie jedno z wielu pytań.
– Tak z ciekawości, o co pytałaś Viliara, w moim temacie?

[Odłamek Raju]

Westchnęła.
– Maros – zaczęła łagodnie. – Nie doradzę ci w ciemno, jak nie znam całej sytuacji. – Uznała, że o ile gdybanie było interesującą formą rozmowy, tak nie chciałaby powiedzieć czegoś na podstawie strzępów informacji. To nie w porządku. Nacisnęła palcami na jego potylicę i pomasowała skórę w tym miejscu. – R-rozumiem, jeżeli mi z tym nie ufasz. Ale nie pros mnie o radę, kiedy praktycznie nic nie wiem. Nie będzie ona zbyt dobra... – wytłumaczyła łagodnie.

Cofnęła łapę z zaskoczenia na to pytanie.
– Uh – zdziwiła się – chyba prowadziliśmy już tę rozmowę...? – złapało ją dziwne uczucie deja vu.

[Maros]

– Mogłem nie zaczynać. – skwitował jedynie, żałując, że w ogóle się odezwał. Może przydała by się zmiana tematu? Chyba tak, ten nie bardzo się udał.
– To nie takie łatwe do wyjaśnienia. Zapomnijmy o tym .. – i najlepiej nigdy nie wracajmy. To jednak było pewnie niewykonalne.

– Miałem nauczyć Ciię tych eliksirów. – wymamrotał cicho, licząc, że mając jakieś zajęcie jakoś szybciej minie niesmak po niezręcznym temacie. Nie ruszył się jednak, dobrze mu tak było. Delikatny szum wiatru mieszał się z biciem jej serca, a ona bawił się kolejną kępką futra. Brakowało mu takich momentów.

[Odłamek Raju]

Uniosła głowę, aż ją kark zabolał od tego kąta naciągnięcia kręgosłupa, i objęła pysk Marosa w łapy. Za policzki, które pogłaskała palcami.
– Nie oceniam się, Maros. Po prostu nie mogę ci pomóc w taki sposób – wyjaśniła smutno. Wpatrywała się chwilę w jego ślepia i ewidentnie biła z myślami, ale ostatecznie zrezygnowała. Puściła jego pysk. – Dobrze, nie musimy do tego wracać. – Uśmiechnęła się smutno. Nie zamierzała na niego naciskać, chociaż zdecydowanie zabolał fakt, że samiec się wycofał. Trochę jak ten mały lisek co wysunął nos z nory, ale ostatecznie schował się z powrotem cały.

Zmienił temat. Sprytne. Ale skoro miało mu to pomóc, czemu miałaby na siłę ciągnąć niekomfortowy dla niego temat?
– Oh, tak – zgodziła się i przymknęła mimowolnie oczy. Przekręciła nieco głowę by przytknąć lewy policzek do ziemi. Obserwowała go jednym okiem, głównie ruchy jego palców. Chyba zauważył jak kojące potrafi być zajęcia czymś łap. – Jakie potrzebne są do nich składniki? Widziałam kamienie szlachetne? – przypomniała sobie jak tworzył te dwa, które jej podarował.

[Maros]

Kogoś w tej rozmowie brakowało, szybko jednak przypomniał o sobie.
~ Czego się boisz? ~ leszy na prawdę nie rozumiał dlaczego samiec tak się kryje z tym wszystkim. Nie rozumiał też wielu innych kwestii, może dlatego?
Nie dostał jednak odpowiedzi.

Nie stawiał oporu gdy ujęła w łapy jego łeb, nawet nieco przymknął ślepia czując gładzące policzki palce.
– Kiedyś wyjaśnię. – uśmiechnął się do niej delikatnie. Zapewne po tych wyjaśnieniach więcej się nie zobaczą, nie sądził, że prośba skierowana do dwóch duszków, okaże się czymś na miarę kary, a nie rozwiązaniem.

Nie wydawała się szczególnie zadowolona, opuścił nieco uszy. Beznadziejny rozmówca z niego. Poniósł łeb, siadając nieco sztywno.
– Tylko do jednego ich rodzaju. – zaczął, chociaż bez wyraźnego entuzjazmu.
– Szafir, agat lub rubin, dodaje się je sproszkowane do tych leczących cięższe obrażenia. Otwarte złamania, rozległe poparzenia. – zaczął wymieniać.
– Do tego sporo ziół. Babkę, jałowiec, dziurawiec, jemiołę, lubczyk, macierzankę, nawłoć oraz ślaz. Więcej, niż przy normalnym leczeniu, używa się tych samych części roślin. Musisz wycisnąć z nich jak najwięcej soku, najłatwiej zmiażdżyć je w moździerzu, późnej przełożyć na kawałek cienkiego materiału i ścisnąć nad miską. – mówiąc to wyjmował odpowiednie sakiewki, pokazując ile danej rośliny powinna użyć, a nawet jak wydobyć sok z pomocą tkaniny.
– Do miski dolewasz nieco wody i gotujesz. Później tylko należy odczekać, by wystygło i przelać do buteleczek. – tak oto, spokojnie omówili jeden z trzech eliksirów.

[Odłamek Raju]

Kto by pomyślał, że takie niezobowiązujące wyzwanie poprawi jej nastrój? Uśmiechnęła się znacznie szerzej.
– Dobrze – zgodziła się – aż będziesz gotów. – Dodała odrobinę ciszej. Nie chciała, aby wychodził poza strefę swojego komfortu dla niej. To nie powinno tak działać.

Aż wytrzeszczyła oczy kiedy zaczął wymieniać listę składników. Zdawała się nie mieć końca.
– Tyle ziół na ciężkie obrażenia? Uh – zawahała się – t-to już lepiej zapłacić u-uzdrowicielowi za leczenie – powiedziała żartobliwie, ale zapamiętała z czym ma do czynienia. Zauważyła też jeden całkiem kluczowy problem.– Skąd mam brać, ee, buteleczki? – do tej pory się nie zastanawiała nad ich pochodzeiem.

[Maros]

Odwzajemnił go, a gdy przeszli do nauki sam zaczął się uśmiechać nieco szerzej, lubił to.
– Na pewno nie opłaca się używać ich na co dzień, gdy możesz wezwać uzdrowiciela. Jak zauważyłaś, wymagają znacznie większych ilości ziół no i kamieni, a za tymi czasami trzeba się nachodzić. – wyjaśnił, jednocześnie wyjmując z torby jedną z buteleczek. W środku był płyn, zaś zamknięta była drewnianym koreczkiem. Na jej boku wyryte było kilka smoczych run.
– Czasami idzie je wyhandlować od różnych istot, takie najczęściej zrobione są ze szkła. Tak nazywają ten materiał. Ja swoje robię sam z drewna, do tego staram się nie porzucać pustych, dzięki czemu nie musze wykonywać co chwilę nowych. Niektórzy umieją robić z gliny, skórzany bukłak również się nada. – jeśli chciała mogła obejrzeć.
– Mogę zrobić ci kilka, albo poszukać czy nie mam szklanych. – zaproponował.

Dalej pozostało objaśnić ostatnie dwa eliksiry tego typu.
– Na lżejsze rany, potrzeba mniej ziół. Babkę, jałowca, nawłoć i ślaz. Zadziała na poważniejsze otarcia, jakieś drobne rany cięte, czy kłute. Na te pomiędzy, pęknięcia kości i tak dalej też jest. Potrzebny jest żywokost, ślaz, jałowiec, nawłoć, macierzanka, jemioła i dziurawiec. Wykonuje się je tak samo. – tutaj również pokazywał proporcje jakie powinna zachować.

– Ostatnio zauważyłaś jak pomocną są, gdy wiele się dzieje. To chyba wszystko.– oznajmił drapiąc się po szyi pazurem, miał nadzieję, że nic mu nie umknęło.

[Odłamek Raju]

Z pisklęcą fascynacją obejrzała pustą fiolkę. Znała fakturę jaką było szkło, ale do głowy by jej nie przyszło zastępować ją drewnem!
– P-pomysłowe! – bąknęła, oddając mu buteleczkę. – Mój tata miał p-pracownię w której rzeźbił z kości. Czasem jej używam. Myślisz, że f-fiolka z kości ma sens? – rzadko mówiła o tym zainteresowaniu bo nie uważała je za szczególnie eleganckie. Dla wielu było pewnie też dziwactwem.

Powtarzała pod nosem kolejne składniki i robiła co raz bardziej zdziwioną minę.
– A-ale to głupie! – przeniosła się do siadu. – A co jak ktoś nie ma ani złamanej kości ani nie jest to rana magiczna? Czemu taki eliksir ma zadziałać? – oburzyła się teatralnie ale nie na Pokłosie, bo przecież nie on wymyślił ani recepturę, ani samą ideę eliksirów.

[Maros]

Pokiwał delikatnie głową.
– Jeśli będzie dostatecznie szczelna, by jej zawartość nie wylała się w torbie, to tak. – swoją drogą, było to dość niecodzienne zainteresowanie. Nie postrzegał tego w negatywny sposób, kości jak każdy inny materiał, bardzo łatwo można było je nabyć, nawet smocze.

– Jeśli dobrze dobierzesz eliksir, do powagi rany to zadziała. Całkiem wyleczy najlżejsze obrażenia, te cięższe zaleczy do stanu lekkich. Jak z twoją strzałą. – wyjaśnił sięgając po trzy miski. Jedna z nich postawił przez Erlyn, jeśli chciała mogła zabrać również kawałek materiału do wyciśnięcia soku jak i moździerz. Z boku spoczął bukłak z wodą.
– Ale niestety urwanej łapy już nie naprawi, ani dziury w klatce piersiowej. – skwitował to westchnieniem.

– No dobrze, teoria była, czas na praktykę. – delikatny uśmiech powrócił na pysk, gdy tylko odepchnął od siebie widok Nozzadrychy.
Do wszystkich rzeczy dołożył jeszcze rubin z torby.
– Spróbuj zrobić jeden, zobaczymy jak wyjdzie. – nie mogło być nauki bez ćwiczeń, co to była by wtedy za nauka.

Podczas gdy smoczyca zajęła się eliksirem i on nie pozostał bez zajęcia. Z kilku sakiewek wyjął odpowiednie zioła, które jedno po drugim miażdżył w moździerzu, następnie trafiały one na materiał, który ściskał nad miską, pozyskując w ten sposób jak najwięcej ich soku. Do pierwszej miski cztery liście babki, cztery jagody jałowca, cztery liście nawłoci, cztery liście ślazu.
Do drugiej, w podobny sposób co pierwsze, osiem korzeni żywokostu, cztery liście ślazu, cztery jagody jałowca, osiem liści nawłoci, cztery gałązki macierzanki, cztery liście jemioły, osiem kwiatów dziurawca.
Nie spieszył się, każde z ziół wykorzystując jak tylko się dało. Do obu misek dolał nieco wody i z pomocą maddary zagotował. Pozostawił do ostygnięcia, a gdy płyn byłby już chłodny, przelał do buteleczek dzieląc na równe części. Każdą zamknął szczelnie, sprawdzając czy nie cieknie.

[Odłamek Raju]

Czy jej twory z kości bywały szczelne? Nigdy się nad tym nie zastanawiała. Ostatnio zrobiła tylko ten hełm dla Edela, a poza tym nie znajdowała ani czasu, ani natchnienia. Może pora to zmienić. Wydała z siebie cichy pomruk przytaknięcia.

Ostrożnie przysunęła bliżej siebie miseczki, materiał oraz moździerz. Wyglądała trochę jak pisklę, które nie było pewne jak się bawić zabawkami podarowanymi przez rodzica. Miała zrobić eliksir...? Uh. Bała się, że zmarnuje zioła i nic z tego nie będzie. Niby Plaga nie była biedna pod tym względem, a jednak z tyłu głowy miała wygrawerowaną naukę o chomikowaniu wszystkiego co przydatne. Wyjęła mniejsze listki babki, ślazu, nawłoci oraz pojedynczą, tycią jagodę jałowca. Dzięki materiałowi od Pokłosia udało się jej bez problemu wycisnąć soki do miseczki. Dodała odrobinę gorącej wody i zamieszała, choć przez moment bulgotała i Erlyn prawie odskoczyła ze strachu. Szczęśliwie tego nie zrobiła. Gotową miksturę przelała do drugiej miski (bo fiolki jeszcze nie miała) i zerknęła na to jak sam uzdrowiciel pracował.

Trochę za bardzo zafiksowała się na jego łapach.
– Masz silne, pewne palce – wypaliła bez namysłu to, co akurat pomyślała. Spaliła buraka pod futrem i niemalże wcisnęła mu tę miseczkę. – S-skończyłam.

[Maros]

Sam również obserwował pracę uzdrowicielki, nieco szerzej uśmiechając się gdy widział jej wybory ziół.
– Nie musisz wybierać tych najbardziej lichych. – wtrącił cicho, gdy obaj skupieni byli na swojej pracy.
Niby przywykł do zapachu ziół, czasem jednak ich zbyt intensywna woń stawała się nieco nieprzyjemna. Nie objawiało się to w jakikolwiek sposób.

Przy następnych słowach przyjrzał się jej nieco zmieszany. Chyba nie przywykł do pozytywnych komplementów.
– To chyba dobrze. – chwycił miskę, by jej zawartość nie rozlała się. Jej zawartość wyglądała poprawnie. Powoli ją wystudził, przelewając z naczynia, do naczynia, by finalnie wlać do jednej z buteleczek pustych i zatkać koreczkiem.
– Ten jest twój. – wyciągnął ku niej prawą łapę, a w niej wyrób Erlyn.

// raporcik z eliksirów leczących I

[Odłamek Raju]

Skrzywiła się lekko.
– Plaga lubi być... o-oszczędna – chwilę jej zajęło dobranie odpowiedniego określenia.

Chwyciła małą buteleczkę. Nie było to nic zaskakującego, widziała je już i nawet używała, ale nigdy nie zrobiła tego sama. Oglądała nie tylko ciecz w środku, ale też Marosa którego lico prześwitywało przez szkło. Zanim się zorientowała co robi, stanęła na palcach (bo nadal była od niego niższa, zasługa Viliara) i polizała go nieśmiało po prawym poliku. Ot, niezobowiązujący buziak.
– Dziękuję. – Schowała fiolkę do torby.

[Maros]

Pokiwał głową na znak, że rozumie podejście Plagi. Sam zbierał u siebie wiele rzeczy, bo może kiedyś się przydadzą.

Gdy zbliżyła się, zamarł na moment nie wiedząc czego się spodziewać, szybko jednak otrząsnął się z tego czując na policzku ciepły oddech. Gdy już się odsuwała, zdążył jedynie delikatnie musnąć ja bokiem pyska, głównie miękkim nozdrzem.
– Nie ma za co. – kolejny raz chciał coś zrobić i skończyło się tylko na chęciach. Nieco niezdarnie zaczął wiązać sakiewki z ziołami.

[Odłamek Raju]

Uszy rozlazły się jej na boki. O ile z Pokłosiem czuła się na tyle swobodnie, by okazywać mu niemalże tyle czułości co Mahvran, Abelli czy Viliarowi, tak zdecydowanie nie przywykła do bycia odbiorcą.
– Y--yhym – wymamrotała nieśmiało, palcem zaczesując zbłąkany kosmyk ciemnej grzywy. Edel poderwał się i zatrzepotał skrzydełkami. – Oh. M-muszę iść. Mamy chyba zaraz c-ceremonię. D-do zobaczenia? – posłała mu pokrzepiający uśmiech, a po pożegnaniu się oboje rozeszli się w swoje strony. /zt x2