Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• W przeciwieństwie do Rejwachu, nie darzyła terenów wspólnych przesadną miłością. Ot, uznawała ich istnienie, a czasem też ich wartość – smoki Mgieł bardzo rzadko opuszczały stadne granice, coraz bardziej zamykając się w swoich czterech ścianach, a to czyniło ziemie neutralne dobrym miejscem do ucieczki od znajomych pysków. Które od dłuższego czasu działały jej głównie na nerwy, zamiast przynosić ukojenie.
  Mogła posłuchać ojca, który próbował ostudzić jej przywódcze ambicje. Ale była młoda i głupia. Poniekąd nadal była.
  Parsknęła głośno.
  
  Hiena wierzgnęła łbem i zachichotała nerwowo, wyczuwając irytację podążającej nieco za nią smoczycy. Zakręciła energicznie kółko w miejscu, po czym podskoczyła do smoczycy i skubnęła ją zaczepnie w ramię lewego skrzydła.
  
  Nie miała serca wylewać swoich frustracji na Vídbláinn, spośród wszystkich możliwości, toteż pozwoliła jej na swoje wybryki, wciąż podążając kawałek za zwierzęciem. Hiena szła urywanym slalomem, wiecznie zbyt energiczna, co kilka kroków wydając z siebie nerwowy, typowy dla swojego hienowatego gatunku śmiech, roznoszący się głuchym echem po Czarnych Wzgórzach.
  Czarodziejka pozostawała czujna, chociaż łeb miała raczej spuszczony, idąc powolnym krokiem przed siebie. Siedzący na skale kilka ogonów dalej samiec nie umknął jej uwadze, chociaż traktowała go raczej jako wątpliwej jakości ozdobę, aniżeli żywą istotę godną uwagi. WIęc po prostu szła dalej.
  
  Vídbláinn zaśmiała się znowu, tym razem znacznie głośniej, zaczynając rozkopywać ciemną ziemię celem napastowania bogom ducha winnej myszy.
  
  Rejwach Pyłu

• Nie sądziła, że zostanie zaczepiona; smoki stawały się coraz bardziej nieufne – a przynajmniej powinny, w świetle ostatnich wydarzeń. Pachnący intensywnie Ziemią samiec zdawał się jednak to zignorować. Hah! Jakby tego było mało, to on nawet wiedział, kim ona była. No proszę. Z jakiegoś powodu to nie zdarzało się zbyt często. Minęła wieczność od jej ostatniej rozmowy z, hm, zwyczajnym przedstawicielem drugiego stada. No, nie licząc tego adepta Słońca, ale adept to jak nie smok... Niewyrośnięte toto jeszcze. Mentalnie, głównie.
  
  Smok po jej prawej był już zdecydowanie dorosły. Przynajmniej jego ciało to sugerowało. A co z głową? To można zbadać tylko w jeden sposób. Infamia postanowiła potraktować rozpoczętą właśnie rozmowę jako wyczucie gruntu, a gruntem był stan wrogiego stada. Czy ten samiec może być problemem, czy może przyda się w walce z łowcami?
  – Hmm? Ah. – Uśmiechnęła się drwiąco półgębkiem, patrząc uważnie na przyozdobionego kolorowym futrem smoka. Natura naprawdę lubiła czasem zaszaleć. – A dlaczego miałabym? Co cennego mógłbyś mi zaoferować w zamian?
  Oczywiście, że przeszła do negocjacji. Opowiedzieć swoją historię to mogła, bo zawsze mogła coś pominąć, skłamać, lub podkoloryzować. Żadna strata, jeśli i tak nie powie prawdy. Za to mogła też coś ugrać, kosztem utraty sporych ilości śliny na rzecz mówienia. Jeśli Nieznajomy sądził, że dostanie darmową opowieść o dwustu księżycach jej życia, to albo się przeliczył, albo faktycznie stan Ziemi był niezmiennie... Zły.
  Tak. Z wielu rzeczy można wyrosnąć, w tym z nienawiści, ale nie gdy jest się akurat Infamią.
  
  Kompana smoczycy znów zachichotała, po czym zakręciła kółko w miejscu, jakby goniąc własny ogon i cofnęła o kilka kroków, szukając jakiegoś zajęcia w okolicznej trawie.
  
  Rejwach Pyłu

• Nie była świadoma tego, co faktycznie rozgrywa się we wnętrzu samca. Była w stanie dostrzec mniej lub bardziej subtelne niuanse w mowie jego ciała, ale nie podpowiadały jej niczego konkretnego. Uznała więc, że wypada pozostać po prostu czujną w obecności tego smoka, czysto profilaktycznie. Już sam fakt, że pachniał ewidentnie Ziemią był jedynym, co właściwie musiała wiedzieć, by zbudować fundamenty opinii. I może też dach i okna. I w sumie postawić też część mebli.
  
  Uniosła lekko łuki brwiowe. Ilekroć dowiadywała się, że ktoś o niej słyszał, nie mogła nie zastanawiać się – skąd. I w jakim świetle przedstawiano o niej informacje. Nie, nie informacje – jak już to raczej plotki.
  Ta, z którą wyskoczył Rejwach, była akurat dosyć trafna.
  – A któż ci o mnie opowiadał? – uśmiechnęła się oszczędnie półgębkiem. – Zawsze ciekawiło mnie, jakie historie na mój temat krążą pomiędzy Ziemnymi pyskami.
  Może jednak nie ciekawiło jej to aż tak bardzo, ale podpytać nie zaszkodzi. Kwestię duszka też postanowiła zbadać, ale w drugiej kolejności. Bo i kto mówił, że nie może pociągnąć w rozmowie po jednym sznurku na raz? Wszystko w swoim czasie.
  
  Rejwach Pyłu

• Błąkał się, jak gdyby był duchem którego ktoś sprowadził na ziemię. Poniekąd tak było, choć zacząłem lekko tracić poczucie kto tu jest tym sprowadzonym – Ja czy on? Ciężko było mi wyczuć w nim od tego czasu coś więcej niż zdezorientowanie.
  Ale.. Uspokoił się. Ostudził się w nim ten zwierzęcy, dziki i nieokrzesany zapał do rzucania się bez pytania na cokolwiek, kogokolwiek. Choć zdawał się być... Bardziej nieufny? Ciężko stwierdzić, bardzo ciężko.
  
  Cicho. Nic nie być.
  
  Bo nie było. Wyglądało na to że byliśmy tu sami. Na Wzgórzu zachodziło właśnie słońce a Bestia na siadła sobie na samym jego środku, wręcz szczycie i nawet za mocno nie rozglądała się po otoczeniu. Wdechy brała powolne i zrelaksowane, czasami tylko poruszając się lekko, by nie czuć uporczywego bólu krzyża. Nie to że zawsze mu dokuczał, jednak siedzenie w jednej pozycji czy pokonywanie dalszych dystansów po prostu.. bolało.
  
  Gdzie smoki?
  
  Z daleka od Ciebie, na szczęście.
  Bałem się spotkania z kimś innym, choć jeszcze nie wiedziałem czy bardziej boję się reakcji na kogoś, kogo już spotkał i w jakiś sposób.. Nie pamięta tego dokładnie, czy bardziej spotkania z kimś nowym gdzie może nas to zaprowadzić znów na złą dróżkę, niezbyt przyjemnych przygód.
  U Bestii wszystko zaczęło przypominać jeden bardzo skomplikowany ale monochromatyczny obraz a ja pamiętałem wszystkie zdarzenia jeszcze dokładniej, niż wcześniej.
  Okropne. Dziwne. Dziwnie okropne.

• Miał wrażenie że coś spada mu na pysk. Miał wrażenie że w środku Lata, gdy słońce grzało niemiłosiernie delikatnie otulają go jakieś małe, zimne płatki śniegu. Łaskotały go po zabliźnionym pysku. Nie wiedziałem czy powoli opuszczają naszą dwójkę również zmysły.
  Że obraz, widziany ślepiami zaczyna nie być prawdziwy.
  Że słyszymy coś, co nie miało prawa wydać dźwięku.
  Że czujemy kogoś, kto nigdy nie istniał.
  
  Znajome.
  
  To ostatnie, prawda?
  I zaraz po tym przyszedł głos, również znany za którym Bestia odwróciła łeb. Patrzyła się na nią z niezrozumieniem, kiedy to wypowiadała kolejne słowa. Wiedziałem że to Mirri, że nie może zobaczyć jego pustego wzroku a jednocześnie aż dziwnie mi było wiedzieć. Bo...
  
  Kto to być?
  
  Nie pamiętał. Wszyscy, których spotkał do tej pory zlewali mu się w jedno, miał wrażenie że wszystko przeżywał z jednym smokiem. Z jednym się pobił, z jednym sypiał, z jednym polował, ten jeden umarł i ten jeden go zabił. Mirri miała to nieszczęście spotkać go jako pierwsza z tych znajomych. Nowe smoki zapisywały w jego umyśle nowe historie.
  Ale ciekaw byłem co zrobi na jej pytanie, gdyż towarzyszyła jego obliczu po nim długa cisza.
  – Vedi-lumi znahhh Cihhee.. – hm. Nawet ładnie to powiedział.
  
  Sekcja Zwłok

• Jej żarcik był dla mnie tak nie na miejscu, był... okropny. Pazerna, OKROPNA smoczyca, która to wydaje się być zadowolona z tego że zerżnęła jakiegoś dzikusa dla samych piskląt. Z czego jedno z nich zostawiła z nim i jak to się skończyło??
  Na szczęście, Bestia nie zrozumiała jej żartu. Strzygła uszami na imię "Asu" i przez chwilę wydawała się jakaś taka nieobecna.. Asu w skołowanym umyśle była jakimś ważnym imieniem. Jednak Stwór nie potrafił sobie niestety przypasować tego do jakiejś konkretnej persony.
  
  Samica być czymś złym?
  
  Dla mnie? Owszem.
  Ale dla Ciebie zawsze była kimś... Dobrym. Dawała jedzenie, miała delikatne łapy i co najważniejsze w jakiś sposób próbowała Ci pomóc. Niestety, nie wymazuje to jej działań bowiem była pierwszą, która Cię wykorzystała. Ale dała Ci też coś na kształt.. Szansy.
  – Uhhhmyyyc? – Bestia zagaiła, warcząc w geście pytającym a mnie aż zmroziło i zemdliło. Nawet nie zareagował na badającą go maddarę ale mi to nie umknęło i jeszcze... Jeszcze śmiała zarzucać zaniedbanie??
  W sumie miała trochę racji, jednak bycie mytym i przystrzyżonym przez obcego smoka było dla mnie tak uwłaczające iż ja sam bym się nie zgodził. Ale... No właśnie. Ja sam pewnie bym to zrobił, Bestia nie była jednak aż tak zaradna, jak na dzikiego zwierza przystało. Czy może.. Ta okropnie poniżająca propozycja samicy, była czymś na kształt odkrycia drogi do cywilizacji?
  
  Czyli Samica nie zła?
  
  .....Eh. Nie.
  Chce dla Ciebie dobrze. Nazywa się Mirri.
  
  Mirri...
  
  Stwór kiwnął łbem, nie rozumiejąc że go nie widzi. Ale przy okazji wydał zadowolony pomruk, który to Ziemista mogła odebrać za zgodę.
  
  Sekcja Zwłok