Ołtarz Erycala

[Poszukiwacz Kości]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W końcu wojownik postanowił przybyć ze swoim problemem do patrona uzdrowicieli. Długo zmagał się z nadejściem do ołtarzu, zwłaszcza że nie mógł dojść do porozumienia ze swoim wnętrzem. Chciał zaakceptować wyrok losu, pogodzić się z utraceniem łapy i iść dalej, pozostawiając cienie przeszłości za sobą. A jednak mimo tego czas nie potrafił wyleczyć rany jaką niósł w sobie. Czuł jakby stracił resztki wstydu, stał się zbędny. Świadomość nie pozwalała mu pogodzić się z wszelkimi zarzutami jakie sobie postawił, skutecznie im się przeciwstawiał – a jednak wciąż nie był w stanie wygrać tej walki.
Wbrew jakimkolwiek przekonaniom, postanowił po prostu pójść do świątyni, spoglądając w kamienne oblicze Erycala.
– Erycalu, władco uzdrowicielskiej mocy. Przybyłem cię prosić o twe błogosławieństwo. Po utracie mojej łapy zostałem skazany na dotkliwe kalectwo które nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Każda podstawowa czynność jest dla mnie problemem. Jeśli jesteś w stanie przywrócić to co mi odebrano, jestem gotów spełnić twoje żądania. – Odezwał się, nie mając już więcej tchu by cokolwiek dopowiedzieć.

[Administrator]

/Twój podpis ma wysokość 563 piksele – proszę zmniejsz go :)

Przez długą chwilę nic się nie działo. Zimny dreszcz przeszedł po plecach Poszukiwacza Kości. Miał on bowiem wrażenie, że ktoś go obserwuje i ocenia. Wokół jednak nie było żadnych obserwatorów – przynajmniej Ognisty nie był w stanie żadnych obserwatorów dostrzec. Hm. Więc pewnie to bogowie go obserwowali.
– W zamian za sześć bursztynów odzyskasz łapę, młody Ogniku – powiedział cichy, rzeczowy głos.
A potem głos zamilkł, i znikło uczucie obserwowania. To chyba tyle.

[Słodki Kolec]

Przybyłem do świątyni, wchodząc do niej sapałem jak lokomotywa. Dosłownie, zamiast płuc miałem silnik parowy, co czasami kasłał krwią.
Powoli "doczołgałem" się, czy może "dopełzłem" do ołtarza mego patrona. Przed min się wyprostowałem. Z trudem ale nie będę narzekał
–Erycalu. Pnie uzdrowicieli. Proszę powiedz ile będę ci winien za uleczenie samego mego gardła. Bym mógł swobodnie oddychać. Mego głosu oddawać nie musisz. Niech to będzie ma kara, za mą głupotę – głos mi drżał. Byłem pierwszy raz u Erycala inie wiedziałem czy odpowie

[Administrator]

Ołtarz Erycala był pusty, cichy i spokojny. Niemal relaksujący. Przyjemne chłodne powietrze uspokajało stargane nerwy odwiedzających. Głos, który usłyszał Wieczne Ukojenie, był przeznaczony tylko dla jego uszu.
– Sześć akwamarynów – rzekł ów głos, a obecny tu smok nie potrafił stwierdzić, do którego boga ów głos należał.
A potem zapadła cisza.

[Słodki Kolec]

Przybyłem znowu na ołtarz boga uzdrowicieli, mego mentora. Spojrzałem w oczy kamiennemu Erycalowi. Ukłoniłem się z szacunkiem.
–Bądźcie pozdrowieni bogowie Erycalu, patronie Medyków. Przybyłem z zapłatą za mą krtań. – z torby wyciągnąłem sakiewkę z której wysypało się sześć akwamarynów – Teraz proszę oddaj mi to co zabrała śmierć – już nic nie mówiłem. Czekałem na mego patrona

// Proszę mi nie usuwać nieobecności. Leczenie miałem wpisane w czynności nieobecności

[Administrator]

Tak, sześć kamieni szlachetnych to była wysoka cena. Czy warta tego? To musiał określić sam Wieczne Ukojenie.
Akwamaryny, jeden po drugim, upadały na kamienie, z brzękiem sie od nich odbijając raz, po czym znikając w nicości. Bogowie odbierali zapłatę za zdrowie smoka. I kiedy ostatni kamyk zniknął z istnienia, bogowie użyli swej mocy, by kalectwo Wiecznego Ukojenia zostało wygojone w pełni. Wodnik poczuł ich złocistą moc przelewającą się po jego ciele niczym potężna fala. Nie będzie już osłabienia, nie będzie milczenia.
Przez całą tę chwilę bogowie nie odezwali się ani słowem.

– 6 akwamarynów
– kalectwo

[Wirtuoz Iluzji]

Nowa postać pojawiła się w Świątyni, szurając pazurami o posadzkę lewą łapą. A raczej tym co było zamiast niej. Kamienna proteza, z kawałkami drewna, poruszana maddara, przywlokła Kravsaxa do Świątyni.
–Eracylu, panie Uzdrowień co żądasz za moją biedną lewą łapę? – Podniósł ją w górę pokazując protezę. Zrobił mały ukłon, czekając na jego przemówienie, patrząc trochę tępo w ołtarz.

[Administrator]

//

Kamienna proteza, z kawałkami drewna, poruszana maddara,

Facepalm.


Przez Świątynię zaszumiał delikatny, ciepły wiatr. Nad Ołtarzem Erycala przetoczył się grzmiący głos, wypowiadający następujące słowa:
– Sześć tygrysich oczu niech będzie ceną.
Po czym zapadła cisza jak makiem zasiał. Powietrze znieruchomiało.

[Dynamika Ostrza]

Minęło nieco czasu, nim Dynamika powróciła do świątyni, tym razem z sześcioma nefrytami trzymanymi maddarą nad jej grzbietem, by następnie ułożyć je na ołtarzu erycala.
–Wróciłam, oto 6 nefrytów. Proszę, erycalu, zwróć mi głos. – Dynamika zwróciła się, wyczarowaną z maddary iluzją dźwięku... w przestrzeń. Bo w końcu patrona uzdrowicieli tu osobiście nie było.
Za nią pewnie szedł Zwiastun, ale czyż uleczenie było jakimś widowiskiem? Nie słyszała od ojca żeby zachodziło to w jakiś widzialny sposób...

[Sketch]

Assuremith przybyły tutaj tylko i wyłącznie z czystej ciekawości właśnie, aby zobaczyć cud i zarazem być jego świadkiem. Jak lepiej można uwierzyć w bóstwo? Czy będzie to prawdziwy pokaz magii, czy może nic się nie stanie, a Dynamika poczuje po prostu, że wreszcie może przemówić...?
No dobrze, przybył tu również dla niej, aby być świadkiem jej szczęścia. Bo czegóż innego chciałby dla niej? Pozostawało mu po prostu patrzeć z boku na jej szczęście, ale zasługiwała na nie po tym co przeżyła do tej pory.
Cieszył się, że mógł być częścią jej wybawienia i zarazem jej 'podporą' na tą chwilę. Kiedy poczuł lekki puls maddary, od razu wiedział, iż Dynamika zwraca się w stronę ołtarza. Pozostało więc czekać na to co się stanie z kamieniami i jej kalectwem...

[Administrator]

Jeśli Zwiastun Światła przybył tu na pokazy boskiej mocy, to pewnie musiał się rozczarować. bo jedyna zauważona przez niego rzecz to nagłe zniknięcie 6 nefrytów Dynamiki Życia. W Świątyni nawet powietrze było nieruchome i panowała grobowa cisza.
Z kolei Dynamika poczuła palące ciepło w gardle, kiedy tkanki zmuszane były do ekspresowej naprawy mocą odległą od smoczej. Nie było to przyjemne, ale znośne. A kiedy w końcu przeminęło... Należało spróbować głos. Który przez księżyc czy dwa pewnie będzie chrapliwy, ale potem się wyrobi.

Dynamika Życia
– 6 nefrytów
– kalectwo

[Dynamika Ostrza]

Poczuła w gardle palące ciepło, które jednak w krótce przeminęło, zastąpione lekkim drapaniem w gardle. Nefryty zniknęły. To musiało znaczyć że... mogła już teraz mówić? Musiała spróbować.To trochę jakby od nowa przypominać sobie, jak wypowiadać słowa. Poczuła się nieco jak małe pisklę.
– Th–to działa? Działa... mogę mówić! Auch...! – Pierwsze słowa były jakieś zachrypnięte, niepewne. Kolejne, radosne, gdy odwróciła spojrzenie na Zwiastuna, z promiennym uśmiechem na pysku, kolejne, jeszcze głośniejsze, bardziej radosne. I wtedy głos jej się złamał, wywołując dość bolesny kaszel. Musiała tym przecholować...
Gdy Kaszel się uspokoił, już delikatniej się uśmiechnęła do czerwonołuskiego pustynnego.
I ruszyła, lekkim, skocznym truchtem w jego stronę, a jednak mijając go, cicho, wesoło się śmiejąc, gestem głowy dając mu sygnał by szedł za nią. A może to było coś w stylu "goń mnie!"?

[Sketch]

Czy się zdziwił? Oczywiście.
Widowisko nie było niczym wyjątkowy dla kogoś, kto widział chociaż raz nagłe znikanie kamieni. Assuremith jednak był świadkiem tego pierwszy raz w życiu i jego mina wyrażała coś więcej niż chwilowe zdziwienie. Z szeroko otwartymi ślepiami spojrzał na Dynamikę, która zaczęła coś dukać, aż w końcu zrozumiał jej słowa. Wtedy lekko potrzepał łbem, aby się otrząsnąć, a na pysku pojawił się uśmiech.
–To cudowne, Dynamiko.
Stwierdził podchodząc do niej powoli, ale nagle go wyminęła dając susa w bok. Obrócił się za nią, a jego uśmiech się nieco poszerzył. On zawsze przyjmował 'wyzwania'. Dlatego też obrócił się szybko, lecz ruszył leniwie za nią, nabierając prędkości. Dawał jej czas, bo w sumie wcale nie zamierzał gonić jej za wszelką cenę. Po co mieliby łykać zimne powietrze? A prawda była taka, że on nie chciał tego czynić, ale zarazem zamierzał być niedaleko Dynamiki. Od tak, po prostu jako towarzysz w zabawie.

[Cichy Potok]

Cichy nie wiedział, że kiedykolwiek tu zawita. W końcu nie walczył często, ani też nie narażał się bez potrzeby na niebezpieczeństwo. Jak widać jednak Villar nie był dla niego łaskawy i jego żbik pokonał obronę Czarodzieja. Teraz smok czuł się osłabiony i jakoś tak...no nie miał zamiaru funkcjonować tak na granicy, czy wytrzyma, czy też nie. Dlatego przybył do świątyni Erycala. Wszedł i rozejrzał się, głupio było tak gadać samemu do siebie, ale czyż w świątyni też tego nie robił? Skłonił nisko łeb. – Bogowie, zostałem pokonany, ale nie zamierzam się poddawać i pragnę wzmocnić ponownie swe ciało, by wciąż móc wspierać swoje stado...Proszę was, abyście odegnali moje osłabienie. – powiedział cicho, czekając na to, co zazwyczaj się dzieje, a więc cenę, jaką będzie musiał zapłacić za uleczenie.

[Administrator]

Ołtarz Erycala był miejscem, gdzie wiele smoków składało podobne prośby i apele. Odpowiedź zazwyczaj była taka sama. W końcu, co nie było do osiągnięcia smoczą mocą, winno być na tyle cenne, by chcieć je chronić. Może dlatego bogowie żądali zapłaty w kamieniach.
– Sześć rubinów przynieś, a bedzie ci dane to, o co prosisz – powiedział cichy, zmysłowy głos, należący do samicy.

[Cichy Potok]

Cichemu trochę czasu zajęło zebranie kamieni szlachetnych, jednak w końcu mu się to udało. Przybył w miejsce, gdzie smoki mogły uleczyć swe śmiertelne ciało, dzięki interwencji bogów. Oczywiście wszystko miało swoją cenę i Cichy zebrał odpowiednią zapłatę. Położył przed sobą sześć rubinów, po czym skłonił nisko łeb. – Oto zapłata. Proszę was, byście pomogli mi uleczyć moje słabe ciało. – powiedział cicho, czekając na odzew.