Błękitna Skała

[Fantazjotwórcza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kuroi uważnie obserwowała jak Ursus wzbija się w powietrze. No, całkiem nieźle mu szło. Jednak to nie było wszystko. W końcu jeszcze trochę nauki przed nimi.
– Teraz do przodu. Przechyl swoje ciało w przód, a skrzydłami machaj tak, jakbyś przedzierał się przez powietrze. – Powiedziała po czym sama to zrobiła. Przechyliła swoje ciało w przód tak, aby móc lecieć do przodu. Następnie starała się machać skrzydłami tak, by odgarniać znajdujące się przed nią powietrze. Ciekawe jak sobie z tym poradzi Ursus.
– Im szybciej machasz, tym szybciej lecisz. Jeśli ustawisz skrzydła tak, by stawiały jak największy opór powietrzu – zaczniesz zwalniać lub nawet się zatrzymasz. – Poinformowała ursus pokazując mu o co jej chodzi. Skrzydła coraz szybciej machała skrzydłami i zwiększając przy tym swoją prędkość. Jednak już po chwili ustawiła je tak, że zaczęła zwalniać aż reszcie zatrzymała się i czekała, aż podleci do niej Ursus.

[Charyzmatyczny Kolec]

Czy czuł lęk? Bardzo prawdopodobne. Zwłaszcza, że znajdował się tak daleko od swojej ukochanej ziemi.. gdyby coś poszło nie tak, może przecież zginąć.
Zmarszczył pyszczek, nie to na pewno się nie stanie. Chyba.
Zgodnie z poleceniem smoczycy przechylił ciało w przód, a skrzydłami machał tak, jakby przedzierał się przez powietrze.
Intensywnie i szybko.
Dzięki temu nabrał całkiem sporej prędkości, więc lot nie był taki męczący. Uf, przynajmniej nie czuł już tak wilkiego strachu jak wcześniej.
Poczuł jednak, że leci stanowczo za szybko. Więc ułożył skrzydła tak, aby stawiały jak największy opór powietrza, przez co powoli zaczął zwalniać.
Spojrzał na Cichą z lekkim uśmiechem.
W miarę to mu jakoś zło.
Oczywiście mógłby postarać się bardziej.. ale cóż, zawsze pozostawała ta niepewność.
Uważnie obserwował swoją rówieśniczkę, ona latała tak jakby nie sprawiało to jej ani jednego problemu. Tego to jej zazdrościł, też tak chciał latać.
Oczywiste było, że będzie.
Ursus to dziwny smoczek.

[Fantazjotwórcza]

Ursus nieźle latał jak na pierwszy raz. Adeptka cały czas go pilnowała. Gdy tylko do niej podleciał pokazała mu łbem aby leciał dalej. Smoczyca poleciała za nim. Leciała około dwa do trzech ogonów od jego skrzydła. W końcu nie chciała aby się zderzyli.
– Skręcanie. – Poinformowała samca. Nim jednak powiedziała mu jak to zrobić sama wykonała skręt. Jednak nie taki, jaki będzie robił Ursus a o wiele ostrzejszy. Skrzydła jej ustawiły się prawie prostopadle do ziemi. Najpierw pociągnęła łeb w stronę skrętu, a za nim tułów. Na koniec ogon i usztywniła skrzydła. Potem wyprostowała swój lot i zaczęła mówić.
– Wygnij ciało w stronę, w którą skręcasz, a ogon w przeciwną. Ciało przechyl pod kątem w stronę skrętu. Lekko złóż jedno ze skrzydeł, a drugie wyprostuj. – Nie mówiła, które ma lekko złożyć, a które wyprostować. Miała jednak nadzieję, że Ursus wykona to ćwiczenie poprawnie i nie spadnie.

[Charyzmatyczny Kolec]

Ursus uwielbiał latać. Jak widać, spodobało mu się to.. czuł, że żyje.. pomimo, iż jeszcze miał sporo obaw.. cóż, nie zamierzał zbytnio narzekać. To jedyny szybki i bezpieczny środek transportu.
Poza tym są smokami, więc.. posługiwanie się skrzydłami to całkiem normalna sprawa. Tak czy siak musiał powrócić do nauki.
Usłyszał polecenie.
Skręcanie.
Nic trudnego..
Jednak nie zdołał zareagować, gdy nauczycielka nie upomniała go, które skrzydło ma wyprostować, a które zgiąć.
Przechylił ciało w prawo, a ogon powędrował w lewo. Ogólnie jego ciało zostało przechylone w prawo, skorzydło wewnętrzne nieco ugiął, a zewnętrzne wyprostował.
Tego akurat zdołał się domyśleć.
Spojrzał z uśmiechem na smoczycę i ponowił zadanie.
Ciało powędrowało w lewo, ogon w prawy, wewnętrzne skrzydło zagiął, a zewnętrzne swobodnie wyprostował.
Samczyk spojrzał na nią, czekając na dalsze polecenia.
Czy zrobił to jak jak miał?
A może były jakieś błędy?

[Fantazjotwórcza]

Widać, że mimo, iż nie powiedziała mu, które skrzydło ma ugiąć, a które wyprostować to zrobił to poprawnie. Niestety skręty te nie wychodziły mu jeszcze aż tak dobrze. Młoda postanowiła więc dać mu jeszcze jedno polecenie przed lądowaniem. Zatrzymała się więc w powietrzu i wyczarowała kilka ogonów od Ursus dwa pale lewitujące w powietrzu.
– Zrób między nimi ósemkę. – Powiedziała do pisklaka rysując łapą ten kształt w powietrzu. Jeśli zrobi to poprawnie możliwe, że nie dość, iż będzie lepiej skręcał to jeszcze niedługo pewnie skończą tą naukę. Kuroi cichutko westchnęła czekając, aż Ursus wykona to zadanie.

[Charyzmatyczny Kolec]

Latanie nie było złe. W sumie dla Ursusa było całkiem przyjemne. Łatwy środek transportu i w sumie tyle, jakoś chyba nie za bardzo przepadał za taką wysokością. Wszędzie dobrze, ale lepiej gdy łapy pozostają na ziemi. Spojrzał na smoczycę, widząc, iż to jeszcze nie był koniec. W sumie nie miał nic przeciwko, lubił się z nią uczyć.
– Już się robi. – Mruknął, lecąc na ukos. Następnie przechylił ciało w prawo, a ogon powędrował w lewo. Ogólnie jego ciało zostało przechylone w prawo, skrzydło wewnętrzne nieco ugiął, a zewnętrzne wyprostował, zrobił półkole i ponownie przeleciał prostą, aby wykonać skręt. Tak też w sumie zrobił.. po prostu powtórzył czynność z przechyleniem ciała, ogonem, zgięciem i wyprostowaniem skrzydeł. Wszystko zapamiętał, spojrzał więc na nią kątem oka i uśmiechnął się lekko.
– I jak mi poszło? – Zapytał, szczerząc lekko swoje kiełki by w pewnej chwili podlecieć do niej kawałek. Nie to, że był głuchy czy coś.. po prostu zawsze wolał być bliżej swojego nauczyciela, niż nie wiadomo jak daleko i nie słyszeć co się do niego mówi. Mimo to posłusznie czekał na dalsze polecenia, w sumie.. cóż, lot jak lot. Nic niezwykłego.
Pozostało więc mu czekać na decyzję smoczycy, albo lądowanie albo kolejne zadanie. W sumie.. dla niego pierwsza opcja wydawała się być znacznie bardziej atrakcyjna, ale.. cóż. Jej wybór.

[Fantazjotwórcza]

Dobra. Prawie wszystko zrobione. Gdy ursus wykonał ósemkę przyszedł czas na ostatnie i chyba najprostsze ćwiczenie, a dokładniej... lądowanie.
– Teraz usztywnij skrzydła i nieco wygnij, by lecieć powoli ku ziemi. Zataczaj w powietrzu kręgi. Będąc nad ziemią, wyląduj najpierw na przednich, a potem tylnych łapach miękko je uginając. – Wytłumaczyła mu. Tak właśnie szybuje się gu ziemi. Nie było to wcale nudne ale też jakoś specjalnie nie porywało. Dlatego też tego ćwiczenia nie pokazywała samcowi.
– Spotkamy się na dole. – Cicho zachichotała pokazując łapą znajdującą się pod nimi ziemię. Sama złożyła skrzydła, zapikowała w dół i tuż nad ziemią je rozłożyła. Następnie miękko wylądowała i czekała aż zrobi to samo samiec jednak... w o wiele nudniejszym wykonaniu. W końcu on będzie szybować, a nie pikować.

[Charyzmatyczny Kolec]

Jak potrenuje to i nawet poszybuje! Jednak obecnie, wolał wykonać to co smoczyca nakazała.
Leciał kawałek prosto, delikatnie machając skrzydłami.. Usztywnił skrzydła, wyginając je delikatnie. Następnie zaczął lecieć ku ziemi, zataczając powolne kręgi.
Leciał tak i leciał..
Cały czas.
Trochę to trwało.
Dopiero po jakimś czasie znalazł się na tyle blisko ziemi, aby ugiąć łapy. Wpierw dotknął podłoża przednimi, a potem dostawił tylne. Złożył skrzydła i z uśmiechem spojrzał na Cichą, by w pewnej chwili przekręcić łepek w bok. A więc to już wszystko.. jednakże, miał jeszcze jedną prośbę. Lot był niezwykłą umiejętnością..
– Mogłabyś poczuć mnie magii precyzyjnej? – Zapytał nagle i przechylił łepek w bok. Nie wiedział, jaka będzie jej decyzja. Może jednak się zgodzi? Cóż.. jemu bardzo na tym zależało.
Chciał w końcu zostać czarodziejem!

[Fantazjotwórcza]

Kuroi poczekała aż pisklak wyląduję. Trwało to o wiele dłużej niż pikowanie i dlatego nie lubiła tego sposobu lądowania. Tak czy siak młody znał już podstawy lotu. Samica wysłuchała więc kolejnego pytania. Magia precyzyjna? Oczywiście! Ona również chciała być czarodziejką więc po ostatnim treningu magii na pewno jest w stanie nauczyć jej również inne smoki.
– Tak. – Odpowiedziała mu krótko z delikatnym uśmieszkiem na twarzy. – Co więc wiesz o magii? Jej historii, ograniczeniach, skąd się bierze, na co należy uważać... – Dodała po chwili wymawiając każde słowo coraz ciszej. Teraz musiała jeszcze tylko poczekać na odpowiedź samca. W końcu nim zaczną, musiała wiedzieć ile on już wie o magii. Prawda?

[Charyzmatyczny Kolec]

Spojrzał na nią uważnie, odwzajemniając lekko uśmiech. A więc lot miał już opanowany.. cudownie.
Teraz jednak zajmą się czymś, co on wręcz uwielbiał. Magia była niesamowita w każdym calu.. Ona była po prostu cudowna.
– Wiem niewiele.. Magia, zwana inaczej maddarą istnieje w każdym z nas. Jest obecna w naszym duchu, umyśle.. ogólnie w ciele. Dzięki niej żyjemy i jakoś funkcjonujemy, oczywiście coraz więcej smoków zaczyna pałać do maddary coraz większe nadzieje, gdyż uważa ją za ''matkę''. Dzięki magii można tworzyć, zmieniać.. po prostu można robić wszystko na co ma się ochotę. Można jeszcze niszczyć i chronić, ale to już jest magia ataku i magia obrony. Sama magia w sobie jest nieszkodliwa, ale źle użyta może wywołać ogromne szkody. Maddara jest niezwykła, dlatego zawsze trzeba rozsądnie jej używać. Magię podarowali nam Bogowie... Jedynym ograniczeniem są nasze siły i wyobraźnia, gdy w grę wchodzi magia. Ponoć ją podarowała nam Bogini magii.. Neral.. coś tam.. Cóż, chyba nic więcej nie pamiętam. – Wyjaśnił, patrząc na nią uważnie i nie odrywając od niej błękitnych ślepi.
Uwielbiał magię, w sumie miał w planach zostanie Czarodziejem. Jak jednak to wypadnie? Czy byłby gotów na coś takiego?
Sam nie był pewien. Póki nie zobaczy jak to jest. Cieszył się jednak, że jego nauczycielką będzie ona.

[Lwia Łuska]

Lwiątko po raz pierwszy oddaliła się od rodzinnego obozu. Czuła lekką niepewność, czy taka wyprawa jest rozsądnym pomysłem a z drugiej strony cieszyła się, że odważyła się zwiedzić krainę nieco dogłębniej.
Już z daleka w oczy rzuciła jej się Błękitna Skała, górująca nad okolicą. Nie mając lepszego pomysłu, ją właśnie obrała sobie na cel. Wędrowała długo, łapy zdążyły ją rozboleć. W końcu udało jej się dotrzeć na polankę przed ogromną skałą. Pisklę usiadło i przez dłuższą chwilę oddychało ciężko, a małe kłęby pary wydobywały się z pyszczka malucha.
Gdy odpoczęła, Lwiątko zaczęła wspinać się na górę. Nie była to łatwa wspinaczka, ale Szara była wytrwalsza niż rówieśnicy. Po paru godzinach dotarła na szczyt, a widok zaparł jej dech w piersi. Całe tereny Wolnych Stad były białe od śniegu. Lwiątko uśmiechnęła się do siebie. Warto było tutaj przyjść.

[Tejfe]

Lecąc wysoko na nieboskłonie , z oddala zauważyła małą szarą plamkę. Bez wątpienia był to smok. A raczej pisklę, o znanym jej kształcie. Podleciała bliżej. Lwiątko stała stała na szczycie Błękitnej Skały i przyglądała się terenom Wolnych Stad. Tehanu podeszłą bliżej. –Pięknie, co?– spytała, również czując tą cudowne uczucie jakie dawało wpatrywanie się w niesamowity widok. Zastanowiła się jak samiczka tutaj weszła. Latać przecież nie umiała. Najprawdopodobniej bardzo się przy tym namęczyła, a nie musiałaby, gdyby potrafiła pewną umiejętność. –Wyglądasz na zziajaną. Wchodziłaś pieszo, co? Może nauczyć Cię latać, wtedy problem zniknie i zaoszczędzisz sobie sił i czasu. – zaproponowała. Chciała by Lwiątko się zgodziło, gdyż nie tylko jej by sprawiło to przyjemność. Hipnotyzująca lubi uczyć, co wszem i wobec ogłasza.

[Lwia Łuska]

Lwiątko, słysząc znajomy głos, drgnęła. Nieco się przestraszyła, gdy smoczyca pojawiła się tak niespodziewanie.
Odwróciła się przodem do Hipnotyzującej i skinęła głową. Tak, widok chwytał za serce. Szczególnie miło było tu być ze świadomością, że szczyt zdobyło się nakładem dużego wysiłku. Ta świadomość objawiała się bólem mięśni, który – o dziwo – był nawet przyjemny.
– Naprawdę? Mogłabyś mnie nauczyć latać? – spytała z nadzieją zarówno w głosie, jak i w złotych ślepiach. – Byłoby wspaniale!
Swój zapał do nauki Lwiątko szybko przetworzyła na energię. Przyjęła pozycję, którą nauczył jej tata: łapy ugięte i rozstawione, ogon zawieszony nisko nad ziemią, łebek pochylony. Zachowała przy tym rozluźnienie i gibkość ciała.
– Jestem gotowa! – oznajmiła.

[Tejfe]

Zaczarował ją entuzjazm samiczki. –Oczywiście, że Cię nauczę. Sama to przecież zaproponowałam.– rzekła, wyraźnie rozbawiona. Patrzyła jak młoda przyjmuje pozę. –Jeżeli jest Ci wygodnie to możemy zaczynać, ale zaraz...– podeszła od tyłu do Lwiątka i krytycznie przyjrzała się ustawieniu ogona. –Wydaje mi się, że powinien on być wyżej. Niech tworzy równą linię z kręgosłupem. Podczas lotu Ci się to przyda, gdyż będzie on jakby sterem.– powiedziała ciepłym, przyjemnym tonem. –Teraz przyzwyczaimy twoje skrzydła do ruchu. Zacznij nimi machać do przodu i do tył€, w górę i w dół. Niech poczują wysiłek.– powiedziała i czekała, aż szare dziecię wykona zadanie. Wpatrywała się na spadający z nieba, biały, mokry śnieg.

[Lwia Łuska]

Lwiątko spojrzała na swój ogon i natychmiast zgodnie z zaleceniami Adeptki ustawiła go w równej linii z kręgosłupem.
Na kolejne słowa smoczycy, pisklę drgnęło i spojrzało na nauczycielkę nic nierozumiejącym wzrokiem.
– Barszcz z uszkami? – powtórzyła za Hipno. – Jesteś pewna, że to miałaś na myśli?
Szara domyśliła się, że chodzi o skrzydła, więc rozłożyła je. Zaczęła wprawiać je w ruch: najpierw w przód i w tył, potem do góry i na dół.
– Tak dobrze? – spytała.

[Tejfe]

// Nie mogę z tym Barszcz z uszkami. :mrgreen: //

Zaniepokoiło ją zdziwienie Lwiątka. Była to przecież nauka lotu, więc oczywiście, że miała na myśli skrzydła! Jednak nie musiała jej tego powtarzać, gdyż było to chyba tylko pytanie na tak sobie, bo samiczka zaczęła nimi machać, bez jej potwierdzeń. –Tak, bardzo dobrze.– spojrzała zadowolona na poczynania Szarej. –Kochanie, teraz będzie najlepsze. Wzbijesz się w powietrze.– mówiła słodko, chcąc dodać odwagi pisklęciu. –Odbij się od ziemi, tak jak przy skokach i jak najmocniej zacznij machać skrzydłami. Z całej siły. Będziesz się podnosić do góry, skupiaj się na razie na układzie góra-dół. Kiedy już będziesz na odpowiedniej pozycji, ustąp. Wyrównaj opór naciskania ramion na powietrze. Zmniejsz nacisk skrzydeł. Teraz kolej na skupienie się na układzie przód-tył. Pnij do przodu. Ja cię dogonię.