Kanion Szeptów

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pomysl swietny, ale co nieco mozna bylo poprawic.Samce z natury maja ciezki, pizmowy zapach, wiec gdyby Piekny wylaczyl swoja won – zignorowal ja – wieksze problemy by nie bylo. Ale grunt, ze atak sie udal, bo won ognistej znikla. Jakby zostala wymazana gumka. Byl, a potem, juz go nie bylo. A ona sama wciaz, nawet n podczas neutralizacji ataku adepta, krazyla. I krazyla.

ukrte: dzwieki – kroki, bicie serca, oddychanie, cieplo, zapach

Ahhh....a więc zabawy ciąg dalszy. To jeszcze nie koniec? No dobra, trzeba wziąć się do roboty. Tym razem postawiłem na coś ciekawego i ryzykownego. A mianowicie szum krwi! Tak, dokładnie tak. Zaczerpnąłem maddary i nastawiłem się na wyczucie cichego szumu towarzyszącego przepływowi krwi w żyłach i tętnicach. Szukałem tego cichego odgłosu tętna, które pomogłoby mi odnaleźć Niegasnącą Iskrę. To było ciężkie zadanie. Stałem w bezruchu i mimo pomocy maddary ciężko było mi usłyszeć cokolwiek. Rozszerzając działalność swej maddary, nasilając jej możliwości szukałem dalej by w końcu....bingo! Usłyszałem lekki, cichutki szmer, którego nie da się pomylić z niczym innym.
Nie czekając, aż Niegasnąca zniknie z mojego zasięgu posłałem w jej stronę atak. Tym razem był to lodowy kolec. Długi, ostro zakończony, w którego wnętrzu czaił się ogień. Żywioły oddzieliłem od siebie za pomocą maddary tak, by wzajemnie się nie strawiły. Kolec miał wbić się w zadek Iskry, a gdy to nastanie uwolnić ogień, który miał sparzyć jej wierzchnie warstwy łuski i skóry. W całość tchnąłem maddaę.

Szum krwi? Dziwne, bo krew nie szumi. to nie potok albo strumien. Oddech mozna uslyszec, bicieserca takze – rytmiczne, slyszalne stuk- stuk.Atak ognistego sie udal, bo poczulupyw maddary, ale na pewno nie trafil w NI. Piekny musi wymyslic cos nowego.

Tym razem spróbuję czegoś innego. Niegasnąca Iskra musi używać maddary, żebym jej nie słyszał i nie czuł, prawda? A skoro tak, to może uda mi się wyczuć właśnie jej magię? Spróbujmy.
Wyciszyłem organizm jeszcze bardziej, o ile to możliwe. Odetchnąłem głęboko i zaczerpnąłem maddary. Tym razem miała odszukać inną, obcą magię. Właściwie to nie było tak trudno wyczuć delikatne drgania maddary Iskierki. Moja magia spotkała się z lekkim naporem ze strony magii Starszej, poczułem nacisk i wiedziałam już gdzie jest samica.
No to teraz trzeba zaatakować. A mój atak miał wyglądać dość prosto, a mianowicie miał to być atak tuż przy łuskach. Drobne płatki śniegu, drobinki kurzu, wszystko, co znajdowało się na łuskach samicy miało zmienić swe właściwości na trujące. Chciałem by łuski i skórę samicy przesiąknął jad, który paraliżuje i sprawia ogromny ból, jakby tysiące igieł się w nią wbijało, ale by nie pozostawiało ran. Trucizna miała wsiąknąć w samicę sprawiać jej ból i paraliżować, ale nie pozwoliłem jej na tworzenie jakichkolwiek urazów. Tchnąłem w taki atak maddarę.

Z racji, ze atak Pieknego byl bardzo, bardzo blisko jej lusek, nia miala za wiele czasu na jakas reakcje. Gdy tylko poczula drgania powietrza wskazujace na pojawienie sie ataku, otoczyl a cale swoje cialo bariera. Oslonka ... odporna na snieg? Tyle zdazyla zauwazyc.Stad tez – na poczatku – Chciala nadac jej wlasciwosc ognia, ale wyczula coas jeszcze. Cos, czego nie potraf okreslic, bo nie byla adeptem. Nie znala jego mysli. Co trzeba zrobic? Bariera miala zneutralizowac obcy czar. I takie tez dostala zadanie. Ukryla swoja magie. To znaczy, nie do konca, bo maddary nie da sie ukryc – nawet bariera ochronna musiala miec wlasciwosc anty, a jest przeciez maddara w ciele, czyz nie? – ale dla sie stworzyc cos maskujace. Zagluszajace, rozpraszajace.
Zmniejsza okrag, na mniejszy od poprzedniego. I zmienila znowu kierunek.

//ukryte: kroki- dzwieki, bicie serca, oddychanie, cieplo, zapach,maddara

Co jeszcze? Westchnąłem ciężko zastanawiając się w jaki sposób mógłbym jeszcze odnaleźć swoją mistrzynię. Wyliczałem w myślach sposoby, które już wykorzystałem, były kroki, była maddara, był zapach i bicie serca, nawet ciepło i oddychanie! Czy to nie wystarczy? O czym jeszcze nie pomyślałem?
Stałem w bezruchu, skupiony, wyciszony i gotowy do dalszego działania ale...no właśnie, ale nie wiedziałem jak działać. Końcówka mojego ogona drgała lekko, zmarszczyłem nos i myślałem.
Eureka!
Zapomniałem o tym, co jest najprostsze! Zacząłem tworzyć atak. Wyobraziłem sobie ogień. Potężną falę ognia. Czerwone płomienie tworzące zarys sylwetki węża, przeskakujące z jednego miejsca na drugie. Niczym nieokiełznane, dzikie stwory przywiązane łańcuchami. Chciałem je wypuścić, uwolnić, by mogły zaatakować Niegasnącą Iskrę. Ale żeby to zrobić najpierw nakazałem im podążać tylko za tą jedną samicą. Przecież takie ataki tworzy się najczęściej. Rozkazałem swej dzikiej chordzie żmij- o ile mogę tak je nazwać, by wędrowały tylko za Niegasnącą, by nie niszczył niczego, co nie będzie białą samicą.
Czy tak można? Mam nadzieję, że tak. Spuściłem swój twór z łańcucha za pomocą maddary. Tchnąłem w swe żmije magię, która poruszyła nimi. Miały odnaleźć samicę i poparzyć ją mocno. Pozwoliłem sobie na pewne ulepszenia, chciałem, żeby były odporne na wodę i powietrze, żeby Starsza nie zniszczyła ich tak łatwo.

Woda i powietrze,niet! No coz, twor magicznyto twor magiczny – na magie najlepsza jest magia. Dodala to swojej oslony wlasciwosc niwelowania obcej magii, i po krotkiej analizie doszla do tego, ze chyba ja zostawi. Przynajmniej wtedy nie bedzie musiala zmieniac swoich wlasciwosci. Ba! Przez to nawet Pjekny nie mogl wiedziex czy trafil czy tez i nie. Ale jak to mowia, metoda prob i bledow mozna do wszystkiego dojsc

//ukryte: dzwieki – kroki, sluch – oddychanie, bicie serca, cieplo, zapach, maddara, echolokacja

Zmarszczyłem nos. Mam już chyba dosyć. Magia jest na prawdę wspaniała, ale nie mam już siły....Ile można? Pomysły mi się już skończyły.
-Nie mógłbym otworzyć już oczy?– zamarudziłem. No bo co jeszcze mógłbym wymyślić? Kroki były, oddech, maddara, bicie serca też, nawet zapach i temperatura! Wykorzystałem już niemal wszystko.
Pomysł, który nagle zaświtał w mojej głowie był nieco dziwny, ale nie zaszkodzi spróbować, zwłaszcza, że innego nie mam.
Zaczerpnąłem maddary i puściłem ją po ziemi. Miała pasmo, po pasmie przeszukiwać teren wokół mnie wyszukując jednego, specyficznego kształtu. Dzięki maddarze oczyma wyobraźni mogłem dostrzec zwały śniegu kłębiące się pod drzewem, suchy, oprószony białym puchem śnieg, aż w końcu moja maddara wyczuła duży, nieregularny kształt, któym mogła być tylko Niegasnąca Iskra.
Nie spuszczając z niej "oka" zacząłem wytwarzać atak. Chciałem by powietrze wokół jej pyska zostało pozbawione dużej ilości tlenu, zwiększyłem natomiast ilość dwutlenku węgla. Efekt miał być tak, że samica miała zacząć się dusić. Czar był dość prosty, bez dodatkowych ulepszeń. I w takiej postaci wprowadziłem je w życie za pomocą maddary.

– Jeszcze musze Cię pomęczyć ~ skwitowała, a gdyby Piękny miał otwarte ślepia dostrzegły na jej pysku. Zadziorny. ~ Hm, jeśli już chcesz stworzyć sondę, to rob to, proszę, połączoną z atakiem. Kiedy poczuję, że coś próbuje mnie znaleźć, zawsze mogę zmienić pozycję, a i już, wtedy, mogę się ukryć przed działaniem twojemu maddary – nie wiedzieć czemu, wszyscy, kiedy zaczyna im brakować pomysłów, zaczynają wykorzystywań sondy. Nie czują osłabienia, jeśli posyłają najpierw sondę, a potem właściwy atak? Dziwine, naprawdę dziwne. Ukryła się przed działaniem wszelakich sond – radarów, zwykły sond, i tak dalej, i tak.

//ukryte: dzwieki – kroki, sluch – oddychanie, bicie serca, cieplo, zapach, maddara, echolokacja, sonda

-Yhm, jak uważasz.– skapitulowałem, w końcu nie będę się z nią kłócił. Albo....nie, nie będę. Jestem tutaj żeby się czegoś nauczyć i najwyraźniej tylko w taki sposób to nastanie.
Zmarszczyłem nos. Kolejna klęska. Skinąłem tylko łbem w odpowiedzi na podpowiedź samicy. Poruszyłem się nerwowo zastanawiając co dalej. Skoro jeszcze chce mnie "pomęczyć" to muszę dalej główkować nad sposobem jej znalezienia.
Z braku konkretnych, cokolwiek wartych pomysłów, zacząłem wybierać coraz dziwniejsze takie, których raczej nigdy nie użyję, ale w tym momencie musiałem się na nie zdać.
Co wymyśliłem? Troszkę to może nielogiczne, ale postanowiłem poszukać Niegasnącej Iskry po odgłosie przełykania śliny. Tak, dokładnie tak!
Zaczerpnąłem maddarę i wysłałem ją przed siebie i wokół siebie szukając specyficznego, zazwyczaj niesłyszalnego dźwięku. Ciche mlaśnięcie języka, gdy samica przełykała wytworzoną ślinę normalnie byłoby nie do wychwycenia, ale przecież od tego mam magię. Która rzecz jasna nie zawiodła mnie i wychwyciła ten specyficzny dźwięk.
Nie zwlekając zacząłem tworzyć atak. Tym razem nie kombinowałem. Stworzyłem dziesiątki małych, lodowych igiełek. Z wierzchu dodatkowo utwardzone tak, by nie pękły w zetknięciu z ciałem samicy, ponadto odporne na wysoką temperaturę. Miały spaść na kark i łeb samicy wbijając się między łuski. Ich końcówki, bardzo ostre, powlekłem kwasem. Niezbyt mocno stężonym, ale na tyle, by wywołał ból i lekkie wypalenie wierzchnich warstw skóry. Wysłałem swój atak w kierunku Niegasnącej i czekałem na jej dalsze instrukcje.

Nie, nie było to wcale głupie. Bo ona, to znaczy jej bariera, chroniła ją przed zbyt głośnym biciem serca, wdechów i wydechów oraz kroków, czyż nie? A maddara działa tylko na odpowiednią komendę. Reszta, no cóż ... nie jest chroniona. Do swojej ukrytej "kolekcji" dodała także przełykanie. W dodatku, teraz, nie sposób było ją także znaleźć po różnych odruchach w pysk. Przełykania, mlaskania, i tak dalej, i tak dalej.

//ukryte: dzwieki – kroki, sluch – oddychanie, bicie serca, cieplo, zapach, maddara, echolokacja, sonda, przełykanie śliny

Skoro się nie śmieje, to znaczy, że to chyba nie był taki zły pomysł, prawda? Przez moment stałem w bezruchu czekając na jakąś reakcję Niegasnącej Iskry, chociażby taką negatywną. Ale skoro niczego nie usłyszałem, toteż postanowiłem zaatakować po raz kolejny. Tylko jak?
No cóż, jak widać, moje pomysły są coraz bardziej śmieszne i surrealistyczne, ale tym razem, myślę, że wymyśliłem coś nawet godnego uwagi.
Otóż korzystając z wiedzy na temat piorunów postanowiłem, że użyję wyładowań elektrycznych. Jak wiadomo piorun uderza w najbliżej znajdujące się obiekty, a skoro tak, to jeśli stworzę taki piorun, upewnię się, że nie zaatakuje mnie, to jest duże prawdopodobieństwo, że wyląduje na samicy.
Gdy tylko pomysł ten zaświtał mi w głowie wziąłem się do roboty. Wyobraziłem sobie normalny piorun. Wielki, lśniący niebezpiecznie, miał uderzyć w prawy bok samicy. Jego celem było oparzyć samicę dość mocno, ale nie na tyle, by zrobić jej wielką krzywdę. Jako że w okolicy nie było praktycznie niczego prócz naszej dwójki piorun powinien w nią trafić bez problemów, zwłaszcza, że ja sam, pozwoliłem sobie dodać mojemu atakowi takich właściwości, by szerokim łukiem omijał moją postać. Piorun miał się pojawić nad naszymi głowami i generować ciąż nowe wyładowania, tak jakby "nigdy się nie kończył." W ten sposób, gdyby jedno odnóże piorunu nie trafiło w Iskrę, to na pewno trafi inne.
Dobry pomysł? Bo innego nie mam. Tchnąłem więc maddarę w swoje wypociny i czekałem na rezultaty.

Piekny zaatakowal, a ona sie obronila. Blyskawicznie, stosujac odpowiednie uziemienie. I odpowiednia obrone. – Jrszcze ze 2-3 ataki i bedziesz mogl otworzyc swoje slepia – odparla ze sporym usmiechem. Wyszczerzem! Nigdy nie prowadzila dlugich nauk, wiec i ta nauka nie bedzie dluga. Tym razem rozrzeszyla okrag, od czasu sie zattrzymujac. I ruszajac po jakims czasie, kilkunastu sekundach.Sama zas sie ukryla, po raz kolejny.
//ukryte: + ladunki ujemne

Usłyszawszy słowa Niegasnącej Iskry aż zachciało mi się dalej atakować. Co prawda całe ćwiczenie jest ciekawe i można nawet przywyknąć do atakowania na oślep, ale kończą mi się już pomysły więc taka wiadomość jest na prawdę pocieszająca.
No ale wracając do nauki. Jakiś pomysł? Hmmm.....jasne, że tak! Wstąpiły we mnie nowe siły, więc i nowe pokłady pomysłowości, jeśli mogę to tak nazwać.
A więc mój pomysł- telepatia. No bo tak sobie myślę, że przecież komunikując się w ten sposób nakierowujemy swoje słowa w konkretną stronę, nawet jeśli odległość jest daleka, czemu więc teraz miałoby to nie zadziałać.
Najpierw jednak stworzyłem atak. Chciałem, żeby to było coś ciekawego i niekonwencjonalnego. Pamiętając, jak Iskra potraktowała mnie smrodliwą bombom, postanowiłem, że odwdzięczę jej się tym samym. Atak może nie rani, ale przynajmniej trochę się zemszczę.
Wyobraziłem więc sobie jak w stronę Niegasnącej Iskry przetacza się niedostrzegalny dla oka obłok. Coś na kształt chmurki, albo mgiełki, ale pozbawione widocznych elementów, jak kolor, czy kształt. Do zwyczajnego składu powietrza zacząłem dorzucać różne pachnące rzecz. Mieszałem zapach fekaliów, żrący smród rozkładającego się ciała, z odrobiną stęchlizny i kropelką siarkowego smrodku. Owa mgiełka powstała w moim umyśle szybko, a teraz wystarczyło tylko odszukać Niegasnącą Iskrę. Odnaleźć połączenie między mną, a nią nie było trudno. Magia odnalazła dostęp do jej umysłu i właściwie korciło mnie, żeby coś jej krzyknąć w głowie, ale powstrzymałem się, a zamiast tego tchnąłem maddarę swoją smrodliwą bombę i zaatakowałem.

Pomysl dobry, ale nie na wszystkie smoki. Bo jedne blokuja umysly i kazda, nawet najdrobniejsza proba zalozenia petli przy zakladaniu polaczenia mentalnego, spelzla na niczym, a drugie nie. Na szczescie NI nigdy nie probowala blokowac swojego umyslu. No, az do teraz. Otoczyla swoj pysk banka, ktora miala przepuszac powietrze. To, ktorym sie oddycha. I dzwieki takze.
//ladunki ujemne, zablokowany umysl – na telepatie.
///a to MO Ci adminka zatwierdzila? ;)

//Jeszcze nie składałam. Muszę to dopiero napisać, a nie mam kiedy :/

Zadziałało, czy nie? Teoretycznie poczułem ten delikatny dreszczyk, gdy moja maddara znalazła Niegasnącą Iskrę, ale co z atakiem? Powiódł się? Co się dzieje? Dobra, cofam wszystko co mówiłem, na temat takiego atakowania. To jednak nie jest fajne, a frustrujące. Ja chcę widzieć!
Tymczasem jednak postanowiłem zaatakować po raz kolejny. Atak był prosty. Wiatr. Nic specjalnego. Wiadomo, że przy zetknięciu z przeszkodą wiatr odbija się, zmienia kierunek, a skoro tak, to postanowiłem właśnie w ten sposób znaleźć Iskrę i tak też ją zaatakować.
Wyobraziłem sobie lodowaty wiatr, mrożący łuski, odbierający dech. Miał wyjść ode mnie, oczywiście ignorując moją osobę i rozprzestrzenić się wokół. Dopiero gdy napotka przeszkodę w postaci Niegasnącej Iskry, jego temperatura miała jeszcze się zmniejszyć. Chciałem, by samica nieco się zmroziła, choć oczywiście nie zamierzałem jej zamrażać.
Pomysł nikły, ale może akurat się powiedzieć. Tchnąłem maddarę w atak, a wokół rozhulał się głośny, świszczący wiatr.

//Ah, to dobrze ;)

Poprzedni atak byl poprawny, tak jak i ten, wiec ognisty nie musial sie o nic martwic. Ze mu nie wyjdzie, albo cos w ten desen. ~ Mozesz otworzyc slepia – zakomunikowala, ale tym razem normalnie. Bez jakis zamaskowan. Zreszta, i cala reszta – czyli wszystkie wlasciwosci maskujace znikly. Nie byly juz potrzebne. Oczywiscie, to wszystko zniklo, kiedy NI sie obronila. A adept zaatakowal. – Ale atakuj juz normalnie, nie bede Ci przeszkadzac – oznajmila, wyszczerzajac sie. Jeszcze kilka atakow i bedzie ok. Koniec

Odetchnąłem głęboko. Nie omieszkałem też wydać z siebie głośnego, nader egzaltowanego Nareszcie. . Pomału otworzyłem ślepia wiedząc, że zapewne promienie słońca uderzą we mnie boleśnie. Nie myliłem się. Jasne światło zalało mnie falą. Musiałem zamknąć oczy i otworzyć je jeszcze raz, bo wszystko wydało mi się zbyt jaskrawe.
No dobrze....Mam atakować, tylko teraz już normalnie. Słowa Niegasnącej "Nie będę ci przeszkadzać" wydały mi się jakieś dziwne. Czyżby coś kombinowała? Zapewne. Ale i tak pewnie przekonam się po fakcie, więc teraz nie pozostaje mi nic innego jak zacząć atakowac.
No więc wyobraziłem sobie jak na samicę spada deszcz. Nie mam tu jednak na myśli deszczu zwykłego, składającego się z wody, o nie. Chciałem, żeby to była kamienna ulewa. Dziesiątki małych, kanciastych kamieni, które miały spaść na całą Niegasnącą Iskrę co prawda nie powinny wywołać trwałych uszkodzeń, ale na pewno spadając z dość wysokiej odległośc- trzech ogonów- powinny nieźle poobijać samicę. Jedyny fragment jej ciała jaki pominąłem to łeb, tak dla bezpieczeństwa. Szaro bure, kanciaste, małe kamyki spadły na samicę, gdy tchnąłem maddarę w swoje wyobrażenie.

Ta nie czekala. Blyskawicznie otoczyla sie kopula. Kopula z najtrwalszej substancji, jaka mozna bylo spotkac na tych ziemiach. Pomimo, ze Piekny nie atakowal jej lba, i tak go ochronila. Na wszelki wypadek. W koncu kamienie moga sie odbic, czyz nie? Skinela krotko glowa. Dobrze, bardzo dobrze. Pora na kolejny atak.

Uśmiechnąłem się lekko widząc jak mój deszczyk spada na Niegasnącą Iskrę. Działa!
No dobra. To teraz coś innego. Wyobraziłem sobie jak śnieg pod łapami Iskry zamienia się w gorącą magmę. Czerwono-czarna, gorąca, gęsta ciecz miała pojawić się nagle i mocno sparzyć łapy samicy. Wokół unosił się odór palonej siarki, powietrze zrobiło się ciężkie od wysokiej temperatury, a wokół samicy unosiła się para, powstała przez topiony śnieg.
Mój atak był prosty. Magma miała zatopić łapy Niegasnącej mniej więcej na dwa pazury i doprowadzić do całkowitego spalenia łusek, skóry i wszystkich tkanek. Tym razem nie kontrolowałem wysokości temperatury, wręcz przeciwko miała być bardzo, bardzo wysoka, tak, by z łap samicy nie zostało wiele.
Dodatkowo, żeby Niegasnąca nie zorientowała się za szybko, że ją atakuję, nieco zamaskowałem swój atak. No i teraz dopiero tchnąłem w całość maddarę.

Stworzyla pod swoimi lapami tarcze, ktora blyskawicznie miala ja uniesc do gory. Sama tarcza zas miala byc odporna na wysoka temperature. Po prostu! No i byla wytrzymala, i dopasowana do ciezaru jej ciala. Kiedy atak Pieknego zniknal, tarcza powinna opasc na ziemie, a potem zniknac. Skinela z usmiechem glowa.

Smoki Wolnych Stad

Kanion Szeptów

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu