Szumiąca Dolina

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ostatnio było straszliwie gorąco, a Erlyn raczej unikała upałów i wychodziła po zmroku lub wcześnie rano. Nie mogła odmówić Khartowi spaceru, nawet jeżeli nadal ich relacja była odrobinę napięta przez sytuację z Klopsem.

Zauważyła Bayeka nad drzewami i zanurkowała ostrożnie między drzewa, manewrując tak, by nie połamać sobie skrzydeł. Wylądowała nieopodal samca, otrzepując się z pyłu jaki złapała po drodze. Edel wyściubił dziób spomiędzy ciemnej grzywy samicy, oglądając wojownika z zaciekawieniem.
– Cześć – przywitała się i od razu czmychnęła w cień, z dala od promieni słońca.

[Mroczna Nowina]

Khart przywitał przyjaciółkę szerokim uśmiechem, a także mentalnie nakazał sokołowi wylądować w koronach drzew, aby odpocząć pomiędzy szumiącymi gałęziami.
Wstał z miejsca, oglądnął tego małego ruchliwego ptaka i powoli ruszył z miejsca.
– Pójdziemy przez centrum lasu na północ jeśli nie masz nic przeciwko.
Oznajmił i lekko spojrzał przez ramię na samicę.
– Niedługo zacznie się ściemniać, uznałem to za najlepszy czas na spacer, powoli temperatura powinna opadać. Wieje tutaj, więc powinno być przyjemnie.– i zarazem dość mocno ograniczał swoje zdolności słuchu przez ten szum, jednak była to cena, którą musiał ponieść.
Khart nieczęsto podchodził tak łagodnie do tematu bezpieczeństwa, jednak ostatnio na prawdę miał dużo spraw do przemyślenia, a w tym mogła mu pomóc chyba tylko ona... No oczywiście zakładając, że faktycznie chciała to uczynić jako jego przyjaciółka.

[Odłamek Raju]

Centrum lasu na północ? Dziwnie specyficzne wytyczne, pomyślała. Ostatecznie nie robiło jej to różnicy, a przynajmniej w zalesionym terenie znajdą odrobinę ukojenia w postaci cienia.
– Brzmi dobrze – przytaknęła i ruszyła, mniej więcej się z nim zrównując. Trzymała dystans na długość niecałej łapy tak, aby oboje mieli swobodę ruchów. Zwłaszcza skrzydeł.

Edel wzbił się w powietrze i podleciał do jakiegoś kwiatka, żeby go zbadać. Erlyn uśmiechnęła się pod nosem. Jej kompan był niesamowicie ciekawy otoczeia, ale rzadko znajdował w sobie odwagę by cokolwiek zbadać z bliska.
– Uh, słuchaj, odnośnie tej... wyprawy – zaczęła w końcu, gryziona przez sumienie – nie byłam w n-najlepszym nastroju. Przepraszam. Ale – nie miała pojęcia jak się wysłowić, żeby go nie zranić tą wypowiedzią – nadal uważam, że zabijając ich nie pokazaliśmy się z najlepszej strony. – Sama co prawda nie przyłożyła łapy do morderstwa, ale też go nie powstrzymała. Nie jej rolą było moralizować Kharta. Jedynie przy młodym coś tknęło ją w piersi. Nie miała serca patrzeć jak ten robi pod siebie, a potem umiera.

[Mroczna Nowina]

Nie miało większego znaczenia gdzie i którędy pójdą, jednak uważał że mogą przy okazji przeglądnąć okolicę. Nic niezwykłego wcześniej tu nie znalazł, ale właśnie cień był zbawieniem dla jego organizmu.
Mimo sprawdzenia terenu nadal się rozglądał, ale jego wzrok równie często kierował się na samicę przynajmniej do czasu, aż koliber nie poleciał przed nimi do któregoś z kolei kwiatka. Takie małe zwierzę było wyjątkowo ruchliwe i rozpraszające jego uwagę. Zmusił się do ponownego skupienia na otoczeniu. Ten ptak w żaden sposób nie stanowił dla niego zagrożenia.
Na wzmiankę lekko skierował łeb w jej stronę, ale patrzył na to co było przed nią. Jego ślepia nieco się przymknęły jakby posmutniał.
– Rozumiem, że nie tolerujesz niepotrzebnej przemocy. To byli jednak kanibale, Erlyn. Widzieliby w nas nie tylko zagrożenie, ale również posiłek. Ta pierwsza samica, matka Klopsa nie dała nam żadnej możliwości, aby porozmawiać. Ponadto uratowałaś mnie przed jej skrytym atakiem, za co winny ci jestem podziękowanie.
Wojownik przymknął ślepia, spojrzał poważnie na samicę, po czym rozejrzał się po lesie. No tak, zabił tych, którzy stanowiliby ogromne zagrożenie dla ich stada. A co innego mu zostało?
Mógłby spróbować zostawić ich żywcem, przynajmniej śpiących, ale co później by z nimi robił, gdyby odkryli trop prowadzący do stada Plagi? Nie wiedzieli jak wielu ich pozostawili za sobą, kogo mogli jeszcze wezwać na pomoc.

[Odłamek Raju]

Trawiła jego słowa jakiś czas, krocząc przez las z poważną miną i bez słowa. Minęło trochę nim się odezwała.
– Weszliśmy na ich teren – spostrzegła po chwili namysłu. – Gdyby ktoś zbliżył się do obozu, Plaga też nie z-zadawałaby pytań. – Tego była niemal pewna. Czemu więc usprawiedliwiać się zachowaniem tamtej smoczycy?

Zauważyła jakieś nieduże drzewko, młode, rosnące między skałami – wbrew wszystkiemu – i zainteresowana podeszła bliżej. Była ciekawa jak takie rzeczy się czasem dzieją. Kiedyś widziała dwa drzewa splątane wokół siebie w jedno! To dopiero coś.
– Nie mówmy o tym – westchnęła – masz inne zdanie niż ja i to jest w porządku. Tak czasem bywa w życiu.

[Mroczna Nowina]

Kiwnął łbem lekko.
– Owszem, to był ich teren na którym powinniśmy zaprowadzić porządek. Powiedz mi jednak czy smoki które zjadali zasługiwały na taki los. Czy chciałabyś prowadzić konwersację ze smokami, które zjadły któregoś członka naszego stada. Widziałem ciała w pomieszczeniu dalej, traktowali swoich pobratymców gorzej od zwierząt. Jedna z ofiar wcale nie była starsza od Klopsa.
Wytłumaczył spokojnie swój stosunek wobec tematu i byłby gotowy kontynuować spokojną wymianę zdań gdyby Erlyn nie stwierdziła, że chce urwać ten temat. Kiwnął jej łbem.
– Owszem. Zrobię wszystko co konieczne, abyś była bezpieczna. Nawet jeśli stwierdzisz, że wolisz abym to czynił z dala od Ciebie.
Wyjaśnił z lekkim uśmiechem i podążył za nią do ciekawostki, którą wypatrzyła. Nigdy nie sądził, że ktoś będzie starał się odwieźć go od zadawania sprawiedliwości. Rozumiał jednak, że Erlyn była po prostu łagodną samicą bez skłonności do przemocy. Stała w świetle kiedy on musiał poruszać się cieniami.

[Odłamek Raju]

Ponownie zamilkła na dłużej.
– Klops to tylko dziecko, nie powinien płacić za błędy opiekunów – wymamrotała jakby od niechcenia. Naprawdę nie chciała kontynuować tej rozmowy, więc pozostałe kwestie po prostu przemilczała.

Stuknęła palcem korę małego drzewka. Była prawdziwa. Fascynujące! Nie chciała jednak go uszkodzić, więc wyprostowała się i ruszyła dalej, powolnym krokiem.
– Ah, cóż – zaśmiała się nerwowo, próbując obrócić ostatnią sytuację w żart – szkoda, że tylko ty. Kiedy l-ludzie do mnie s-strzelali, J-Jucha i A-Arkan woleli walczyć z pegazami... – wymamrotała zakłopotana, wodząc spojrzeniem po losowych roślinach które mijali.

[Mroczna Nowina]

Khart więc postanowił temat kompletnie porzucić. Kiwnął łbem lekko na potwierdzenie i urwał temat. Klops finalnie był jego podopiecznym, więc finalnie sprawa na razie skończyła się dobrze.

Na wieść o tym co się działo mogła zobaczyć, że przybrał bardziej poważny wyraz pyska.
– Oczywiście... – odparł. – Nie mogę wypełniać swoich obowiązków względem Ciebie, gdy nie jesteśmy razem. Sytuacja jest jednak skomplikowana, ponieważ muszę też wypełniać inny obowiązek związany z ochroną stada, a największą na to szansę zostając na terenach Plagi.
Mówił spokojnie chociaż po tonie głosu wydawał się być przygnębiony.
– Być może rozważysz wezwanie mnie jeśli zechcesz wyruszyć poza tereny Plagi.– Dodał pewniej, ale nie narzucał jej swojej woli, jedynie to proponował – Bez tego nie będę mógł cię chronić, a przecież to stanowi mój cel...

[Odłamek Raju]

Zatrzymała się kiedy uznała, że ma dość chodzenia. Po nocy nadal była zmęczona. Usiadła pod jednym z większych dębów w dolinie, aby tu zaznać ukojenie. Zerknęła na Kharta kiedy ponownie skupiał się na sztywnej formułce ich relacji, zamiast po prostu cieszyć się chwilą.

– To miłe, dziękuję – uśmiechnęła się lekko. – Ale na razie planuję ruszać na północ, ze... z przyjacielem. Mir Płomieni była na tyle u-uprzejma, że pozwoliła mi na przelot nad ich terenami. – Zawahała się, bowiem nie była pewna czy 'przyjaciel' to odpowiednie określenie. Może "znajomy" byłoby lepsze? Weszło jednak całkiem gładko na jej język, toteż nie poprawiła się. Obie definicje nie pasowały do jej relacji z Marosem.

[Mroczna Nowina]

Przyjaciel... A więc Elryn posiadała ich więcej. Cóż, mógł się tego spodziewać skoro znała się na tych sprawach znacznie lepiej od niego. Tylko czy to oznaczało, że i ten ktoś należał do wyselekcjonowanej grupy przyjaciół? Był jej członkiem tak samo jak Khart?
Tak to dobry moment skoro już stanęli, aby nieco odpocząć.
– Dobrze, miałem nadzieje, że poruszymy ten temat.
Podszedł do niej, zdecydowanie bliżej niż zazwyczaj to robił, był wyższy, ale opuścił łeb blisko pyska Erlyn.
– Erlyn Łagodna, chciałbym prosić się o zezwolenie na formalne zaloty. Moim zamiarem jest zyskać twoją przychylność, żebyśmy mogli nazywać się partnerami, jeśli postanowisz pobłogosławić mnie w taki sposób. – oznajmił uroczyście i się szeroko uśmiechnął.

[Odłamek Raju]

Poruszą jaki temat..? Postawiła uszy na sztorc i przyjrzała się Khartowi z wyraźnym zdezorientowaniem. Kiedy ten jednak postanowił wyjaśnić o co chodzi, smoczyca zakrztusiła się własną śliną. Wewnętrznie miała ochotę piszczeć jak obdzierany z piór słowik.
– P-p-partnerami? – wydukała, smakując to słowo na języku. Nie brzmiało za dobrze. W ogóle jej imię i partnerstwo nie pasowały do siebie w jednym zdaniu! Przygryzła dolną wargę z nerwów, nie mając pojęcia jak się w takiej sytuacji zachować. Ani Abella, ani Viliar nie byli opiekunami którzy przygotowywaliby Erlyn na taką bombę.

Spróbowała się jednam zebrać do kupy.
– Co… – przełknęła ślinę – co jest nie tak z obecnym układem? – spytała ostrożnie – jestem złą przyjaciółką? – najwidoczniej musiała coś źle zrobić, że wojownikowi zamarzyło się coś więcej. Ale gdzie popełniła błąd? Nie posyłała kokieteryjnych spojrzeń innym i trzymała wobec każdego fizyczny dystans.

Na pewno wobec każdego?
Uh, tak! Maros to co innego. Nie spojrzałby na nią w ten sposób! Nosił na plecach straszliwy ciężar własnych decyzji i przeszłości, nie było w nim miejsca na coś więcej. Poza tym była z Plagi, a to automatycznie ją skreślało w oczach samców z zewnątrz. Po prostu go lubiła. Tak, jak Kharta. Będą kiedyś dobrymi przyjaciółmi.

Mhm…

[Mroczna Nowina]

Zareagowała tak jak zazwyczaj... Jakby stanął jej na krtani i dodatkowo miotała się, aby zaczerpnąć powietrza. Nie rozumiał tej przesadnej ekspresji, ale nadal utrzymywał uśmiech na swoim pysku.
– Tak. W sensie, że nie tylko towarzyszami podróży. Byłabyś moją... wybranką.
Sprecyzował, gdyż sam do końca nie wiedział jak ująć słowo 'partnerzy' w swoim rozumowaniu. Teraz już jednak Velka mu wyjaśniła nieco.
Gdyby Erlyn podlegała klasyfikacji wojowniczej z północy i byłaby zawodowym dowódcą w siłach stadnych, oczekiwano by po niej, że będzie ciężko pracowała i awansowała. W przypadku, kiedy awans ominąłby ją zbyt wiele razy, zwolniłaby się ze służby. Było zupełnie tak, jakby odpowiedzialnością Erlyn było wejść w pewnym momencie z przyjacielem w umowę partnerską. Jeśli się to nie zdarzy, straci stanowisko.
Czy ten ktoś, kto dowodził jego przyjaciółmi, zastąpiłby wówczas Erlyn inną samiczą przyjaciółką najwyższego stopnia, dopóki Khart w końcu by którejś nie wybrał? Nie chciał żadnego zastępstwa!
Rozumiał silne oraz słabe strony Erlyn i wiedział, że nie poddałaby się panice w niebezpiecznej sytuacji. Ponadto, co przyznawał z zaskoczeniem, mógł jej zaufać, że we śnie nie spróbuje mu zaszkodzić. Wszystko to wyglądało na dobre cechy u partnerki, a nie miał żadnej gwarancji, że zastępcza samica również by je posiadała.
– Chcę, abyś wiedziała, jak ważna jesteś dla mnie i że nie chcę Cię stracić. Nie, nie obawiaj się, że zrobiłaś coś źle. To bardziej awans, niż degradacja.
Samiec nawet cicho się zaśmiał. Erlyn najwyraźniej wiedziała o związkach jeszcze mniej niż on.

[Odłamek Raju]

Wybranką, wybranką… awans. Co?! Kiedy… kiedy to się wydarzyło? Siedziała cała sztywna, niczym wypchana kukiełka, próbując w zwojach pamięci znaleźć moment w którym faktycznie mogłaby mu dać do zrozumienia, że w ogóle szuka partnera.

Nie szukała.

Po historii jej rodziców wybitnie bała się czegoś takiego. Miłość brzmiała strasznie. Była straszna. Nie obawiała się jej tylko ze strony dziadka bo on był wieczny. Prędzej ona umrze niż on. Zresztą… czy Khart w ogóle ją kochał? Nie wspomniał nic o tym. Traktował to tak… uh, formalnie…
– A co jeśli, uh, jeśli nie chcę a-awansować bo ch-chciałabym utrzymać obecny stan rzeczy? – samo to jak Khart o tym mówił zaczynało jej podpowiadać, że znowu doszło do jakiegoś nieporozumienia.

[Mroczna Nowina]

Khart nieco przekrzywił łeb. Czy na prawdę nie było w niej chęci do jakiegokolwiek awansu? Najwyraźniej winą nie były jej przekonania, a raczej sam cel tych awansów. On. To on jej nie pasował.
Kąciki pyska samca powoli opadły i przybrał bardziej neutralny wyraz. Jego błękitne ślepia zdradzały zmęczenie, dezorientacje i rezygnację. Zresztą podobnie jak formalne słowa, które później padły.
– W tej chwili nie wyrażasz zgody na stały związek. Po prostu akceptujesz taką ewentualność. Jeśli w którymkolwiek momencie zalotów uznasz, że nie chcesz, żeby trwały, możesz zdecydować się je zakończyć. Jeśli sytuacja potoczyłaby się pomyślnie, zakładm, że finałem zalotów okazałoby się nasze pełne partnerstwo. Zgodnie z zasadami nie mogę się do ciebie oficjalnie zalecać bez zgody twojego opiekuna, dlatego muszę porozmawiać o tym z uzdrowicielką Abellą lub Viliarem, jeśli uznajesz jego pokrewieństwo.
Wyjaśnił pomimo tego, że dostał praktycznie na wstępie odmowę. Uznał, że powinien klarowniej wyjaśnić całe wydarzenie, ale finalnie i tak musiał zapytać jeszcze raz, wprost.
– Mam rozumiem więc, że odrzucasz tą możliwość już teraz?
Zapytał nie zamierzając teraz tłumaczyć jakie konsekwencje przyjdą jeśli faktycznie z marszu mu odmówi.

[Odłamek Raju]

Padało bardzo wiele dziwnych słów. Erlyn skrzywiła się potężnie kiedy Khart wypowiedział ostatnie zdanie swojego monologu.
– Viliar jest moim dziadkiem. Mam kilka jego cech wyglądu. Nie muszę niczego „uznawać”. – Rzadko mówiła sztywno lub chłodno, a teraz było temu najbliżej. Oczywiście nadal miała ton głosu jak zazwyczaj. Był tylko minimalnie ostrzejszy.

Sięgnęła łapą do pyska i potarła nią o lewy polik. Rany, ale kicha. Co ona miała z tym zrobić? Khart przez chwilę wyglądał tak, jakby skopała mu bezlitośnie tego sokoła!
– Czy jest jakaś różnica w tym czy zrobię to teraz lub po tych całych zalotach? – zapytała, szczerze nie rozumiejąc.

I wtedy coś do niej dotarło. O ile znała definicję tego słowa, tak Oddany nie raz pokazywał, że jego pojmowanie świata i norm społecznych odbiegało od normy. Musiała więc o to zapytać, nawet jeżeli wypowiedzenie tych słów powodowało u niej wewnętrzne zakłopotanie.
– Na czym m-miałyby polegać te twoje zaloty…?

[Mroczna Nowina]

Khart kiwnął lekko łbem.
– Wybacz jeśli to źle zabrzmiało. Nie chciałem zasugerować niczego nieprzyjemnego.
Samiec cicho westchnął. Ta rozmowa była trudna, bo balansowała na granicach jego wiedzy. Wyraził to również czymś tak banalnym jak kilkukrotnym uderzeniem pazurem o ziemię w geście zastanowienia. Nie każdy lubił przyznawać się do pokrewieństwa tak oficjalnie i chociaż wiedział, iż Erlyn jest dumna z Bogskiego dziadka, nadal wolał jej dać możliwość czy wybiera bardziej Abellę na opiekunkę czy Viliara.
– W takim razie jeśli się zgodzisz pójdę do twojego dziadka i poproszę go o zgodę.
Stwierdził spokojnie i odwrócił na chwilę wzrok.
– Istnieje spora różnica. Jeśli ich nie zaakceptujesz teraz, dasz mi wprost do zrozumienia, że nie widzisz we mnie potencjalnego partnera dla siebie. W takim przypadku nie będę już nękał Cię spotkaniami, które nie będą miały formalnego charakteru. Nadal oczywiście pozostaniesz moją przyjaciółką, jednak będę musiał uszanować fakt, że nigdy nie będę godnym Ciebie.
Chwilę zamilkł, aby przemyśleć konsekwencje drugiej drogi jaką mogli obrać.
– Jeśli odrzucisz nasze zaloty w ich trakcie, będę wiedział, że zaakceptowałaś możliwość bycia moją partnerką i rozważałaś również urodzenie moich dziedziców. Starałbym się spełnić twoje oczekiwania jak i lepiej poznać twoje zwyczaje.
Zrobił niewielki krok w tył. Pozostawał skupiony i z pyska wydawał się być przygnębiony. Zaczynali brnąć do spraw o których wiedział najmniej.
– Myślę, że spotykalibyśmy się częściej i częściej przebywalibyśmy ze sobą. Ponadto starałbym się poznać lepiej twój charakter, zwyczaje i charakterystyczne zachowania, które umożliwiałyby nam współpracę bez słów. Być może też nabrałabyś większego zaufania do mnie i moich działań. W rezultacie tego wszystkiego zapewniłbym Ci godny byt, a oboje zapewnilibyśmy Pladze przyszłość w postaci naszych dziedziców.

[Odłamek Raju]

Nie wiedziała czy bardziej jej szkoda Kharta z powodu tego sztywnego wychowania czy dlatego, że naprawdę nie widziała w nim partnera. Nie dlatego, że nie był godny czy z innego bzdurnego powodu. Po prostu nie myślała o nim w ten sposób. Nie chciała go wodzić za nos. Ale też nie miała serca spowodować redukcji jego własnej wartości.

Kiedy zaczął mówić o „dziedzicach”, Erlyn kaszlnęła i uniosła łapy.
– D-dobrze, starczy, r-rozumiem! – zapewniła. Nie chciała się wyobrażać w tej pozycji z Khartem. Równie dobrze mogłaby myśleć tak o sobie i Abelli czy Mahvran! W jej oczach bliżej mu było do brata niż kochanka. Był dorosły, kiedy ona była malutka! Nawet się z nią wtedy bawił. To takie dziwne.

Widziała jednak, że go nie przekona. Może Viliar to zrobi. Przecież jeśli jej opiekun odmówi to ze słów Kharta wynikało jedno: sprawy nie będzie. Idealne rozwiązanie!
– W-więc przekonaj mojego dziadka, skoro takie są twoje zwyczaje – oby bóg wojny był w nastroju na tego typu modlitwy.

[Mroczna Nowina]

Idealnie byłoby, gdyby Erlyn była po prostu szczera, jak to miała w zwyczaju. Khart oczywiście nie był świadomy jej rozterek, bo właściwie nie widział żadnych nieprawidłowości w swoim rozumowaniu. Byli przyjaciółmi, oboje byli zdolni i dorośli do posiadania dziedziców, a także wilkowaty samiec ufał jej na tyle, żeby odsłonić się przy niej. Zaryzykować.
Znowu podobna reakcja była niejednoznaczna. Khart wiedział, iż Erlyn nie będzie chciała słuchać o potomstwie, ale nie spodziewał się takiego odpychania od siebie tego tematu. Była uzdrowicielką i na pewno pojmowała jak istotne dla nich, smoków wolnych stad, była reprodukcja. Wiek nie miał żadnego znaczenia dla reprodukcji, a przynajmniej na to wskazywała wiedza jaką posiadał.
Miał więc iść rozmawiać z bogiem? W porządku, nie obawiał się tego wydarzenia. Khart jednak nie dostał tak na prawdę żadnej odpowiedzi, a właśnie jej przede wszystkim oczekiwał...
– Chyba podstawowe pytanie brzmi: czy sama sobie życzysz moich zalotów?

[Odłamek Raju]

Coś czuła, że nie ważne co powie to Khart i tak nie odbierze tego za dobrze.
– Khart – zaczęła spokojnie – wyglądałeś tak jak teraz, kiedy ja byłam małym smrodem – jak tak pomyślała to podobnie musiało być z Marosem, ale różnica była taka, że ona nie poznała go będąc pisklęciem. Poza tym, nadal nie byli nawet przyjaciółmi, chyba. W końcu ani ona ani on nie określili siebie w ten sposób. Nawet jeżeli czuła się przy nim tak, jakby znali się od dawna. Swobodnie, dobrze. – To jest dla mnie trochę dziwne – i nie chcę cię zranić, więc lepiej by zrobił to ktoś inny? Ależ to brzmiało samolubnie! Z drugiej strony, może Kharta mniej zaboli porażka na etapie proszenia o zgodę jej opiekuna, niźli odmowa z jej strony...? Powinna o to go zapytać? Ugh!

Opuściła łapy na ziemię.
– Zresztą, to nie ma znaczenia. Viliar się nie zgodzi. – Dodała w końcu.

[Mroczna Nowina]

A więc problemem był jego wiek? Nigdy nie wydawało mu się to istotne. Khart po tych słowach wydawał się kompletnie zdezorientowany. Cóż, albo to była wymówka, albo faktycznie jakiś problem, którego nie mogłaby przepracować. Jego zdezorientowanie stało się nagle zwykłym niewzruszeniem. Kiwnął lewym barkiem i przymknął ślepia na moment.
– Ma to ogromne znaczenie...!
Khart w nietypowym dla siebie geście frustracji przejechał łapą po poliku, wyrywając zza ucha kilka luźnych włosków.
Utrzymanie przyjaciół blisko siebie okazało się trudniejsze, niż przypuszczał. Sądził, że wymyślił idealne rozwiązanie pozwalające mu zatrzymać przy sobie Erlyn, a jednak poniósł sromotną porażkę. Zasada 1 była zdecydowanie najtrudniejszą, z jaką się spotkał, może z wyjątkiem Zasady 2, której wciąż do końca nie rozumiał.
– Erlyn, nie mam zamiaru nikim cię zastępować, przynajmniej dopóki nie postanowisz wziąć za wybranka kogoś innego.
Wydawało się, że wojownik nie zdoła powiedzieć ani zrobić nic, co zmieniłoby zdanie przyjaciółki. Odwrócił się i pewnym krokiem opuścił ją, kierując swoje kroki w stronę terenów Plagi. Musiał poćwiczyć, by po części odreagować gniew.
zt

[Odłamek Raju]

Wzdrygnęła się kiedy Nowina gwałtownie się uniósł, co było do niego niepodobne. Położyła po sobie uszy słuchając jego... dziwnej odpowiedzi. Co to właściwie miało znaczyć? Że jak znajdzie sobie partnera, to nie będą już przyjaciółmi? Ich relacja miała termin ważności? Co... co za bzdura!

Nastroszyła się na moment jak szczotka, ale ostatecznie nic nie powiedziała. Siedziała chwilę sama, zostawiona tu przez wojownika o tej niesmoczej porze. Rzuciła Edelowi wymowne spojrzenie, a potem pobiegła przed siebie. Akurat się ochłodziło. /zt