Bliźniacze Skały

[Udany Połów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ogon zawijał się rozweselony. Tymczasem samiec na pysku miał zadowolenie i rozbawienie jednocześnie, a to przy tym że leżał i tak spokojnie mimo, że dreszcze czuł już po kręgosłup. W końcu zamruczał głośnej ze śmiechem, a łeb nie chcąc się odsunąć zrobił odwrotnie – przysunął bliżej, przytulając się łbem pod jej szczękę w sposób, że trudniej miała sięgnąć go językiem. – Już żeś znalazła? A może sam ci oddam troszkę, hm? – sam śmiał się przy tym. Zaczął jak on kąsać ją po grzywie i łuskach wyszukując miejsc odsłoniętych, ale podatnych na tego rodzaju "zaczepki". Gdy straciła na czujności miał wstać, po czym podbierając jej łapy przewrócić na bok. Stojąc po jednej jej stronie, oparłby jedną przednią łapę po drugiej jej stronie nad klatką piersiową. Nie zamierzał nic ponad zabawę. Więc jego celem było liźnięcie ją końcowo po nosie, a potem odstąpienie kroku. Pytanie czy wywernowa będzie nieruchomo przyjmowała, czy sama co wykombinuje...

@Niesmak Poranka

[Niesmak Poranka]

Skoro on pozwalał na zaczepki to i ona nie chciała być dłużna. Bawiła się w najlepsze i chyba była bardziej podatna na gilgotki zwłaszcza na barkach bliżej szyi przez co śmiała się głośno, a samiec nie miał problemu z obaleniem wiwerny.
-Chyba już znalazłam.
Powiedziała z uśmiechem pokazując kilka kosmyków jego grzywy. Kosmyki nie był wyrwane, a bardziej wyczesane zębami.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Zachichotał pochylając się nad nią. – O proszę! I należy się – odparł jeszcze tracając nosem jej łuski. Zatrzymał się po tym zezujac na czesane jasne pasma. Poruszył wąsami żywo i rzekł pół żartem, pół serio. – Zdaje się, że masz chęć na zabawę z grzywami. – zarechotał. Polizał ją po nosie, po czym rzeczywiście odstąpił kroku i usiadł na wyciągnięcie łapy od niej. – Dobrze. Możemy tak się umówić na następny raz! – oczywiście chodziło mu o nastepne spotkanie.

@Niesmak Poranka

[Niesmak Poranka]

-A umiesz pleść? No ja mam ograniczone możliwości ale postaram się coś wymyślić.
Podniosła się rozbawiona siadając przy nim w tej samej odległości.
-Oczywiście, że chce się spotkać. Zawsze będę chciała! No chyba, że śmierć mi nie pozwoli ale na to się jak narazie nie zanosi.
Powiedziała pół żartem patrząc w oczy słonecznego samca.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

– Nie wywołuj Aterala, bo jeszcze nawiedzi. – uśmiechnął się lekko, a po chwili widocznie chcąc nie myśleć o możliwej tragedii, skinął pyskiem żywo i rzekł ciepło odwzajemniając wejrzenie w ślepia. – A umiem pleść i nieskromnie rzeknę, iż całkiem nie źle! Swoimi ograniczeniami też się nie przejmuj. Znam sposób na to co to przeszkadzać nic nie będą. Pokaże ci go jednak wtedy, bo teraz to na mnie pora. – wstał, zwyczajowo dotknął nosem jej bark i zechciał odejść. – do następnego. –

@Niesmak Poranka

[Niesmak Poranka]

-Do miłego zobaczenia. I już nie mogę się doczekać kolejnego spotkania. Pozdrów od mnie swoja nową rodzinkę
Powiedziała radośnie oraz szczerze po czym przytuliła na pożegnanie. Nie chciała zatrzymywać dłużej samczyka gdyż najprawdopodobniej się śpieszył.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Świat zza Chmur]

    Bliźniacze Skały. Ponoć miejsce dla zakochanych par, z tego co słyszałem. Wylądowałem na jednej z dwóch o świcie, podziwiając rozciągający się z niej widok. Może tu powinienem go potem zaprosić? Może wtedy dotrą do niego pewne sygnały?
    Położyłem się, rozmyślając o tym. I o tamtych kotach. I o tym malunku w kształcie swoich oczu na pysku, do którego się przyzwyczaiłem. Początkowo farba nieco łaskotała, ale to była tylko chwila. Chociaż zauważyłem, że delikatnie się ściera; wytrzymałe te farby. Będę musiał wziąć kiedyś receptę.

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

Nie słyszała akurat o tym, iż jest to miejsce głównie dla Zakochanych Par. Ostatnio często wybierała się na spacery, zawsze miała do tego powody. Odnowienie zapasów barwników i kadzideł, spotkanie ciekawych osób, które zaspokoiłyby jej potrzeby kulturoznawstwa, czy po prostu zwykła przechadzka połączona z modlitwą. Teraz dołączyła do tego jeszcze chęć znalezienia tajemniczego świętokradcy, który zniszczył jej kapliczkę.
Znajdowała się właśnie na przeciwnym wzgórzu i niezauważenie Czajki mogło być już uznawane za ślepotę, a zielone ślepia Veir, pozbawione źrenic, były jak zawsze czujne. Ostatnio Sakralna chyba nawet bardziej zadawała się ze Słonecznymi niż Mglistymi... ciekawe. Nie licząc swoich dzieci oczywiście.
– Witaj. Zwą mnie Ołtarzem Wyniesionych. – Przedstawiła się i ugryzła w język, żeby nie zastosować jednego ze swoich ulubionych powiedzeń, które mniej więcej przy pierwszych takich spotkaniach to bóg sprawiał, że ich ścieżki się ze sobą łączyły. Wszystko toczyło się tak, jak musiało, niczym gotowy scenariusz przedstawienia. Po chwili Veir siedziała już na szczycie wzgórza i przyjęła idealnie wyprostowaną postawę, patrząc się bezpośrednio na Ślad Chmur.
– Wydajesz się... zamyślony. Wszystko w porządku? – Zapytała, chociaż bardziej niż upewnić się, czy wszystko było z nim dobrze, liczyła raczej na jakiś ciekawy temat rozmowy. Tak właściwie, to tylko o to jej chodziło. Bo to chyba nie był świętokradca, którego szukała? Wydawał się raczej za młody, takich zniszczeń musiał dokonać doświadczony wojownik, do tego już do reszty spaczony wiarą w fałszywych bogów Wolnych Stad.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Hm? Oh, faktycznie, był tu ktoś jeszcze. Tak się przyzwyczaiłem do smoczych zapachów, że czasami umykała mi ich intensywność, zwłaszcza kiedy nie dojrzałem kogoś z powietrza, jak w tym przypadku.
    Potrząsnąłem nieco głową, jakby się rozbudzając, kiedy smoczyca przemówiła. Ta z kolei użyła jedynie swojego dorosłego imienia... to Stado chyba nie było tak spójne.
    — O, witaj. Jestem Czajka lub Ślad Chmur. I tak, wszystko dobrze, po prostu przyleciałem tu, żeby sobie... pomyśleć. Wierzysz w istnienie nieznanej, nieopisanej nigdzie rasy? — zapytałem tajemniczo, może wręcz szalenie, nie chcąc wyjaśniać póki co szerzej czego dotyczy pytanie – byłem ciekaw jej pierwszej reakcji. Nieznajomość tych kotów nie dawała mi spokoju. Czy to możliwe, żeby przez cały ten czas żyły nieodkryte tylko na tej wyspie?

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

Nie przedstawiała się jako Veir każdemu, zresztą w przeciwieństwie do większości Mgieł, jej dorosłe miano miało dla niej faktyczne i symboliczne znaczenie. Fałszywym imieniem byłoby Wrota Dziejów, to drugie było bliższe prawdy.
– Stosujesz medytację? – Zaczęła, zastanawiając się, czy u Czajka traktował to tak samo poważnie, jak ona. – Jeżeli tak, preferuję zaciemnione miejsca, najlepiej jaskinie. Dodatkowo możesz zanurzyć się w wodzie o temperaturze twojego ciała, będziesz mógł całkowicie skupić się na własnych myślach i będą nieprzerwanym, gładkim potokiem. – Wytłumaczyła, chociaż znalezienie odpowiedniej temperatury było bardzo ciężkie, smoki w końcu nie miały żadnego przyrządu do mierzenia tego. Trzeba było iść na wyczucie i zapewne rzadko kiedy faktycznie można zadbać o perfekcyjny stopień ciepła.

– Istnieje wiele miejsc, o których nigdy nie słyszałeś, a gdzie spotkać można zarówno nowe gatunki zwierząt, jak i rozumne istoty. Tyczy się to także mnie. Większość rzeczy kiedyś zbadano i udokumentowano, ale zapiski te przepadły, a razem z nimi osoby, które je spisywały. Nikt tutaj nigdy nie słyszał o trollach górskich i jaskiniowych, huldrach marach, czy rasie kryształowych kóz. Dlatego niezwykle ważne jest prowadzenie zabezpieczonych archiwów. – Zaczęła, od razu wychodził na jaw fakt, że była piastunem. Mówiła często niczym nauczyciel na wykładach, jakby czytając definicje z bardzo starych książek. Wszystko było skatalogowane w jej umyśle. Jako osoba często pytająca o kultury innych smoków, wiedziała mnóstwo o rasach, chociażby o kryształowych kozach... specjalnie o nich wspomniała, te akurat wywodziły się z miejsca bardzo bliskiego jej sercu.
– Aczkolwiek... na pewno są miejsca, których nawet nikt jeszcze nie zwiedził, albo nie wyszedł z nich żywy. Morskie głębiny, czy bardzo nisko położone jaskinie. Zakładam, że o tych terenach wiemy najmniej. – Dodała na koniec, podsumowując swoją myśl.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Chwila, że co? Czemu wyskoczyła z tą medytacją? Czy to dlatego, że powiedziałem o „myśleniu”? W sumie medytacja nie brzmi źle, czasami może by mi się przydała, ale... nie teraz. Tylko pytanie czy będąc na tyle rozkojarzonym zapamiętam co powiedziała? W jakimś stopniu... chyba tak.
    Potem zaś odpowiedziała na moje pytanie. Uświadomiła mnie tym, że na świecie faktycznie dalej mogą być niezbadane rzeczy. Widziałem za dużo podobnych miejsc, aby dalej o tym pamiętać. O części z wymienionych przez nią stworzeń czytałem, żadnego nie widziałem, zaś o owych kotach nie było nigdzie ani słowa. Jednakże, skoro nie uznała mnie za wariata, postanowiłem kontynuować.
    — Akurat ta rasa o którą mi chodzi nie jest ani w głębinach, ani w górach. Ba, jest to tak naprawdę wyspa na środku morza. Do tego jak tam leciałem, byłem w stanie już z góry wypatrzeć tamtejszych lokatorów, a mianowicie dwunogie koty! Nigdy wcześniej o nich nie czytałem, a o twoich trollach były gdzieniegdzie zapiski. Ba, wręcz ludzie z jakiegoś portu na północy dopiero niedawno je odkryli. Wydają się chcieć pozostać w ukryciu, ale skoro ja, pierwszy lepszy smok, byłem w stanie je dostrzec na tej wyspie, to jakim cudem dowiadujemy się o nich dopiero teraz? — Mówiłem i mówiłem, wylewając swoje myśli, z nadzieją że Ołtarz coś na to odpowie (może nie pochodziła stąd, skoro znała tak egzotyczne stworzenia?).

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

Postanowiła podejść do problemu dosyć poważnie i zastanowić się dokładnie, jak to możliwe, że nikt nie odkrył tych stworzeń. W pierwszej chwili chciała zasugerować, że możliwe iż chodzi o kotołaki, a nie jakieś rozumne koty, ale zakładała, że Ślad Chmur już dawno porzuciłby temat, gdyby tak było. Miała jednak pewną teorię w kwestii wspomnianych wcześniej istot.
– Mam kilka teorii, chociaż musiałabym znać więcej szczegółów. Część osób mogła je mylić z kotołakami i w ten sposób nie stanowili dla nich niczego nowego, ani zaskakującego. – Sięgnęła do swojej torby, by poszukać tam jednego z przedmiotów, które zawsze zabierała ze sobą, bukłaczka najczystszej wody źródlanej. Wzięła łyka i przyszła jej w związku z tym do głowy pewna myśl.
– A jak wyglądała kwestia tamtejszych wód? Były spokojne, czy niebezpieczne? W przypadku tego drugiego, mogłoby to wyjaśnić, dlaczego inne rasy rozumne nigdy nie znalazły tych dwunogich kotów, po prostu ich statki nie były w stanie tam dotrzeć. – Wytłumaczyła i z ciekawością zanotowała w głowie informację o trollach, które podobno jeszcze gdzieś występowały. Była ciekawa, czy rzeczywiście dorastały do takich wielkości, jak to miało miejsce w jej rodzimym państwie.
– Smoki także dosyć rzadko wędrują na zachód, a w ostatnim czasie, ze względu na inwazję, działo się to jeszcze rzadziej. Możliwe, że ktoś mijał tę wyspę, albo nawet na niej był, ale albo nie zobaczył tych dwunogich kotów, albo nie postanowił nikomu o tym powiedzieć. – Dodała, kończąc swoje spostrzeżenia na ten temat, chociaż była ciekawa innych szczegółów. Jak długo żyły tam te istoty? Czy przybyły z daleka i prowadziły koczowniczy tryb życia?
– Bardziej zaciekawi cię to, że pochodzę z bardzo daleka, a było to miejsce znacznie większe od Wolnych Stad. Liczne, smocze królestwa i w mniejszym stopniu odłamy innych ras. Spotkałam wiele smoków pochodzących z północy, ale nikt nie słyszał o moim domu, nie licząc dwóch osób. Jedna pochodziła z sąsiedniego państwa, druga z okolic i słyszała o Essyanie. – Wytłumaczyła i położyła się nieco bardziej wygodnie, trochę jak kot, łapy miała wyciągnięte przed siebie, chociaż jak na tego tego typu postawę, była dosyć wyprostowana. Nadal nie zmieniało się jedno, czyli dosyć neutralny wyraz pyska, który był jedną z charakterystycznych cech Veir. Czasami jedynie dzieliła się lekkimi uśmiechami, ale tylko w pobliżu lepszych znajomych. Brak ekspresji był czasami atutem, nikt do końca nie wiedział, co siedziało w jej głowie.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Z jednej strony jej słowa brzmią logicznie, ma też dużo racji w tym co mówi, gdyby nie to, że mówimy o wielu latach istnienia zarówno ludzi, cywilizacji, statków oraz samej kociej wyspy.
    — Wody były spokojne. Jak przelatywałem nad wyspą, to widziałem biegnącego kota. Wtedy faktycznie, nie byłbym pewien co to było, ale jednak mówimy o wielu latach istnienia tej wyspy. W ciągu stuleci na pewno sporo smoków tamtędy leciało. Żaden z nich nie natknął się na nich przypadkiem? Ta wyspa naprawdę jest tak nieatrakcyjna, że nikt nie chciał się na niej zatrzymać? To po prostu wygląda dziwnie przy założeniu, że kryli się od osiedlenia się do teraz, co na pewno trwało bardzo długo. — Ta sytuacja była na tyle nietypowa, a my niestety nie mieliśmy tyle czasu, aby się ich o to zapytać; mogłem się co prawda pytać załogę jakoś szczegółowo o tę wyspę, ale wtedy tak o tym nie myślałem.
    Potem zaś, z jakiegoś powodu, zaczęła mówić o swoim domu. Um, okej? Chociaż, nie dziwi mnie że nikt o nim nie słyszał – jeśli Essyan leżał daleko, to na Wolnych, miejscu pozbawionym kupców czy innych plotkarzy, informacje o dalszych krainach po prostu nie docierały. Ja sam kojarzę jakieś pogłoski o smoczych królestwach na dalekiej północy, ale nie było mi z nimi po drodze.
    — Essyan brzmi na ciekawe miejsce, ale wyjątkowo nie jestem obecnie w nastroju na słuchanie o dalekich, niezwykłych miejscach pochodzenia innych smoków. Te koty za bardzo zajmują mi myśli... — wyjaśniłem, wysyłając też przepraszające spojrzenie. Było mi głupio, że akurat kiedy trafiłem na obcego, myślałem o czymś innym... — Musiały umieć się naprawdę dobrze ukrywać. Mówiłem, że spotkałem jednego tu, na Wolnych? — wróciłem do swojego tematu.

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

Myślała i myślała, powodów mogły być setki... i nagle coś ją natknęło! Spojrzała nieco w stronę słońca i kilka razy kiwnęła głową, jak gdyby coś ją zainspirowało, czy raczej ktoś, o ile miało to sens.
– Słyszałeś o zawirowaniach w czasie? – Powiedziała po dłuższej wypowiedzi Śladu Chmur. Odnotowała, że nieznajomy nie chce słuchać o jej domu, co zapewne skwitowałaby grymasem, ale nawet nie mrugnęła okiem. W mimice Veir rzadko kiedykolwiek coś się działo, a wisienką na torcie były charakterystyczne, pozbawione źrenic oczy hitaryjczyków, w których ciężko było doszukać się jakichś emocji.
– Wiem o kilku miejscach na świecie, w których czas nie do końca działa według znanych nam zasad. Ludy znikają i pojawiają się na zmianę, istnieją w różnych punktach w historii. Może gdy przybędziesz tam znowu, po kotach nie będzie śladu, gdyż już ich tam nie ma, albo jeszcze się nie pojawiły. – Powiedziała, delikatnie ruszając przednią łapą w powietrzu, kończąc w ten sposób swoją myśl. Był to jej sposób na mówienie o Essyanie, a jednocześnie nie nazywanie tego w ten sposób... chociaż wiedziała, że istniało jeszcze jedno miejsce, jeden kontynent. Tam również ciężko było się dostać ze względu na problemy z czasem. Mowa o krainach, z których pochodziła Mahvran i o ile Veir ufała jej tak bardzo, jak łowcom smoków, to wierzyła, że akurat informacje o jej stronach były prawdziwe. Nie miała żadnych powodów, żeby kłamać.
– Tutaj? Co właściwie tu robił i dlaczego przybył akurat teraz? Był zainspirowany twoją wizytą? – Zapytała. Oczywiście nie wykluczało to jej teorii o zakrzywieniach w czasie, razem z opuszczeniem tego miejsca one mijały. Była całkiem pewna, że to mogło być to rozwiązanie, którego szukali. Jeżeli tak, to miejsce mogło być silne związane z jej patronem, bogiem czasu, Ognvarem. Interesujące. Może sama by się tam wybrała? Musiała dopisać to do listy miejsc, które powinna zwiedzić.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Zawirowaniach w czym? W czasie? Nie przypominam sobie, żeby jakiś duszek potrafił coś takiego. Słyszałem o zabawie wiekiem, ale że czasem jako całością? Patrzyłem na nią nieco zdziwiony. Tamta wyspa pewnie nie była czymś takim, a raczej ja nie odniosłem takiego wrażenia.
    — Um, wątpię żeby to było zawirowanie w czasie. Byłem tam z Obejmującym przez jakiś czas i nie odczuliśmy żadnych negatywnych skutków, nikt nam nie mówił po powrocie że zniknęliśmy na parę księżyców. Do tego wcześniej była tam inna znana ziemnemu smoczyca, która też podlegała raczej zwykłemu upływowi czasu. Zresztą myślę że jeśli byłoby to na tyle dziwne i nietypowe, to powiedziano by nam, że jest to dla nich jakaś nietypowa anomalia. Podchodzili do tych kotów normalnie — powiedziałem, nie negując jej teorii (bo po co bym miałbym, skoro sednem nie jest kłótnia światopoglądowa).
    — Spotkałem go jeszcze przed podróżą na ich wyspę. Właściwie był pierwszym kotem, którego spotkałem. Chce zwiedzić świat, z tego co rozumiem. Powiedziałem o nim Ciiriohowi i postanowiliśmy się do nich wybrać, bo tak się złożyło, że coś o nich wiedział. A, jego pobratymcy na wyspie wiedzieli że uciekł, więc nie mogło minąć za wiele czasu pomiędzy jednym a drugim wydarzeniem — odpowiedziałem zwyczajnie, zapewne rujnując jej tym samym jej teorię. Chyba że znajdzie na to jakieś usprawiedliwienie – tacy zawsze uzasadnią obalenie tezy...

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

– Zawirowania w czasie działają różnie. Mogą absolutnie nie wpływać na nikogo w środku, miejsce istnieje po prostu w kilku miejscach na przestrzeni historii. Odwiedzasz tylko jeden z tych punktów. – Wyłapała delikatne zdziwienie na pysku Śladu Chmur, ale spodziewała się tego. Kto nie zobaczył tego w akcji, ten raczej nigdy w to nie uwierzy. Gdyby wychowała się w innym miejscu i z inną religią, zapewne uważałaby osobę głoszącą takie teorie za obłąkaną. Perspektywa wiele zmienia.
– Czy pytałeś koty o iluzje? Albo to, czy mieli wielu gości w przeszłości? Nie liczę tych ludzi, którzy niedawno odkryli wyspę. Znam pewnego duszka o imieniu... Marcel? Widziałam jak za granicami Wolnych sprawnie pokrył bardzo duży kawałek terenu iluzją, która była niemal niemożliwa do wykrycia. Jednym ruchem sprawił, że wszystko zmieniło się raz jeszcze, ale tym razem w to, co znałam osobiście. Możemy mieć zatem do czynienia z jakimś duszkiem, który ukrył to miejsce i dopiero niedawno postanowił przestać, albo go zabrakło. – Powiedziała po chwili zastanowienia. Hah! Ta teoria podobała jej się znacznie bardziej niż zakrzywienia w czasie, które były prawdziwe, ale bardzo rzadkie. Tutaj coś takiego mógł stworzyć każdy nieco potężniejszy duszek.
– Rozumiem. Zatem szansa na zakrzywienia w czasie maleje, skłaniałabym się zatem do teorii o iluzjach. – Powiedziała, tym razem była już przekonana, że to albo to, albo dziwny traf i wiele niepowiązanych ze sobą zbiegów okoliczności. Po chwili Veir spojrzała się delikatnie na boki i postanowiła spróbować czegoś nowego.
– Gdzie dokładnie znajduje się ta wyspa? Czy zamierzasz w przyszłości odwiedzić ją ponownie? W takim wypadku chętnie wybrałabym się z tobą. – Zaproponowała. Normalnie raczej by się na to nie zdecydowała, zwłaszcza z kimś kogo dopiero co poznała. Jednak spędziła ostatnie pięćdziesiąt księżyców zamknięta niemal cały czas w Wolnych Stadach, była zainteresowana ponowną eksploracją i spisywaniem nowych kultur. Przy okazji... chętnie spróbowałaby zaproponować im wiarę w pewnego boga.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Hm, teoria o duszku brzmi już lepiej niż o jakichś zawirowaniach w czasie. Możliwe, że faktycznie mają tam jakiegoś duszka opiekuńczego. Albo mieli, mogę się ich o to zapytać następnym razem.
    — Nie pytałem się ich o iluzje. Tak naprawdę niewiele rozmawialiśmy, nie znają aż tak dobrze smoczego, a ja nie znam ich języka. Nie próbowałem po elfiemu lub ludzku, ale wydaje mi się że wiedziałbym, gdyby potrafili lepiej mówić w tych językach. — Zastanowiłem się chwilę. — Nic mi też nie mówili o swojej wierze lub jakichś duszkach. Jedynie pomalowali pysk i dali jakiś napój do wypicia, który sprawił, że obudziłem się na Wolnych, nie pamiętając co tam robiliśmy. — Co nie było takie dziwne, bo słyszałem o podobnych sytuacjach, ale nie spodziewałem się, że sam padnę tego ofiarą.
    Już chciałem się skrzywić słysząc jej propozycję, ale powstrzymałem się. Towarzystwo nie zaszkodzi, ale... pytanie jak zareaguję na kolejnego nowego smoka. Zresztą to sprawa na przyszłość, póki co mam co robić na Wolnych.
    — Zobaczymy. Nie wiem jak zareagują na innego nowego smoka. Mnie przyjęli dosyć dobrze, ale jak nie będzie to problemem, to dam znać co, gdzie i kiedy — powiedziałem, uśmiechając się przy tym lekko. Trochę źle się czułem odtrącając ją, ale miałem parę powodów ku temu.

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

– Jeżeli są tak odizolowaną społecznością, to zapewne korzystają z innego języka. Zakładam jednak, że da się w jakiś sposób dogadać za pomocą maddarowych iluzji i gestów, uniwersalny sposób. – Powiedziała i już chciała dodać, że mimo wszystko spróbowałaby ludzkiego (trochę znała ten język, ale nie na tyle, żeby składać dłuższe zdania), Ślad jednak wspomniał o tym dziwnym napoju, co bardzo kontrastowało z resztą opowieści.
– Czy to na pewno nie był alkohol? Spożycie zbyt dużej ilości często się w ten sposób dla nas kończy, jako rasa nie jesteśmy przyzwyczajeni do spożywania takich trunków. Nie to co krasnoludy lub ludzie. Chciwi kupcy często korzystają z nieświadomości smoków, oferując im różnego rodzaju wywary, a potem mogą je okradać, gdy już leżą nieprzytomne. – Nim zacznie snuć kolejne teorie, chciała najpierw upewnić się, że rozwiązanie nie było tym najprostszym.
– Piłeś kiedyś herbatę z grzybami i lulkiem czarnym? – Zapytała jak gdyby nigdy nic, skoro mowa już o magicznych trunkach. Znała ten jeden, który odpowiednio przygotowany miał bardzo ciekawe efekty. Wypije się tego wystarczająco dużo, a świat już nigdy nie będzie taki sam. Veir wiedziała zaskakująco dużo o wielu aspektach życia, o sztuce, walce, rasach, religii, a teraz wychodziło na to, że również o różnego rodzaju herbatach!
– W porządku. Nie przejmuj się, nie obrażę się jeżeli postanowisz wyruszyć beze mnie. W końcu w ogóle się nie znamy. – Zauważyła, unosząc lekko jedną z przednich łap do góry. Znalezienie tej wyspy nie powinno być trudne samo w sobie, dlatego potencjalnie mogła się tam udać sama, jeżeli taka będzie potrzeba. I miała już informację, żeby nie pić podejrzanych napojów od kotów. Coś jej mówiło, że siedlisko stworzeń, o których mówił Ślad było pełne mrocznych tajemnic, czekających na odkrycie.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Hm, maddarowe iluzje. Fakt, były uniwersalne, ale myślę że niewiele by się różniły od rozmowy z nimi, tym bardziej że i tak tylko my mielibyśmy do nich dostęp (czy one potrafią jakoś czarować?).
    — Tak, mają swój język. I nie pomyślałem o maddarze, ale to dlatego że ich znajomość smoczego dawałaby podobne skutki. Tylko raz, z tego co się orientuję, powiedziałem coś w niezrozumiały dla nich sposób, ale szybko się poprawiłem. — Słysząc następną wiadomość, na moim pysku pojawiła się wyraźna odraza.
    — Alkohol? Nie, od razu bym wyczuł to paskudztwo. I wypiłem trochę, chyba maksymalnie połowę? Biorąc małe łyki. Miałem poczucie, jakbym po jakiejś ilości po prostu stracił świadomość. Pstryk, czerń i budzę się na plaży. — pstryknąłem — A im nic po tym nie było, bo kocica która nam to dała, również wypiła podobny napój. Była tam woda i chyba jakieś zioła? Czy cośm — Zmarszczyłem pysk próbując sobie przypomnieć, ale nie byłem w stanie.
    Słysząc kolejne pytanie zastanowiłem się chwilę, ale ostatecznie pokręciłem głową. Piłem wiele herbat, ale unikałem tych bardziej... specjalnych, a ta pewnie się do tego zaliczała (jak większość napojów z grzybami...), zaś słysząc jej wypowiedź, pokręciłem nieco głową.
    — Oh daj spokój. Może zabrzmię naiwnie, ale nie mam powodu aby nie wierzyć komuś z Wolnych. Nie wiem jaki mogłabyś mieć powód w jakimś oszukaniu mnie, zwłaszcza że dzielisz się ze mną swoimi przemyśleniami, zamiast trzymać je dla siebie — A ja już się nauczyłem, że co bardziej podejrzane osoby to te pytające, a nie gdybające. Gdybające też chcą wiedzieć rzeczy, ale razem z tobą. — Chyba że faktycznie zrobisz coś, abym stracił do ciebie zaufanie, ale nie jest to łatwe. — Chyba że wyskakujesz z krzaków i nazywasz mnie paranoikiem...

Ołtarz Wyniesionych

[Ołtarz Wyniesionych]

– Nikt nie opisał tej wyspy... dlatego byłbyś pierwszym, który zapisałby to w archiwach, jeżeli byś się na to zdecydował. Przy okazji mógłbyś zacząć tworzyć jakiś podstawowy słownik języka kociego na smoczy, zaczynając od prostych zwrotów i słówek. Sama znam dwa języki i niego ludzkiego, dlatego mogłabym pomóc. Ten kot, którego tutaj spotkaliście byłby dobrym nauczycielem. – Powiedziała, ponownie oferując swoją pomoc. Zresztą zaoferowała się w podobny sposób Strażnikowi Gwiazd, dlatego mogłaby pracować nad dwoma projektami jednocześnie. – Gdyby ci się udało, za setki księżyców byłbyś znany jako Ślad Chmur, który skatalogował nową rasę. – Dodała chwilę później, po czym zaobserwowała dziwną minę w kwestii alkoholu. Czyżby jakiś przeciwnik? Veir nigdy się nie upijała, ale przywykła do picia niewielkich ilości miodu pitnego na północy, bardzo rozgrzewały ciało podczas niskich temperatur, które niemal zawsze im towarzyszyły.
– Och, alkohol nie jest zły, jeżeli nim się delektujesz. Powolne łyki, maksymalnie jeden kielich. Niektóre smakują bardzo dobrze, szczególnie te drogie. – Miała ochotę, żeby wyciągnąć srebrny kielich ze swojej torby i nalać troszeczkę samcowi, ale niestety nie miała przy sobie żadnego trunku innego niż krystalicznie czysta woda z górskiego potoku.
– Fascynujące. Następnym razem jedna osoba musi nie pić... tego czegoś. Będzie mogła obserwować jak zachowują się te, które spożyły trunek. – Przyłożyła lekko palec przedniej łapy do nasady pyska w zamyśleniu. Ta wyspa była bardzo niecodzienna, aż dziwiło ją, że Ślad opowiadał o tym wszystkim z takim spokojem.
– Rytualna herbata z lulka czarnego i specyficznych, ciemnych grzybów sprawiała, że zmysły otwierały się na nowe horyzonty. Lepiej się czuło, myślało i walczyło, o wiele dłużej pozostawało się przytomnym. Efektem pożądanym było także zwiększenie więzi z bogami. – Powiedziała, chociaż część słów była dosyć zagadkowa i mało konkretna. Nie wspomniała jednak o tym, że niektóre smoki robiły się po tej herbacie bardzo agresywne, a gdy już skończyły się jej efekty – spały bardzo długo.
– Och, ja jestem z natury bardzo spokojna. O ile nikt nie dewastuje moich kapliczek. – Lekko się uśmiechnęła, co nie zdarzało się jakoś bardzo często. Do tego, co doprowadzało ją do szału można doliczyć zagrażanie jej rodzinie i Mahvran Chimeryczną.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Hm. Wizja zapisania się jakkolwiek brzmiała kusząco. Nigdy nie myślałem o zostaniu badaczem, przecież nie dokumentowałem nawet swoich podróży, ale tym razem mógłbym zrobić wyjątek.
    — Hm. Już ktoś z załogi statku co często przepływa obok tej wyspy zaczął go robić. Ale stworzenie pełnego słownika nie brzmi głupio, ale pewnie musiałbym tam spędzić więcej czasu niż bym chciał, a skoro Wolne dają możliwość Błogosławieństwa dla bezpieczeństwa, wolałbym z niego korzystać. Wiesz coś o jakiejś długotrwałej ochronie? — zagadałem, delikatnie się nad tym zamyślając.
    Temat alkoholu pominąłem, uważając że nie jest warty dyskusji – ona lubi, ja nie i tyle w temacie. Zaś na jej wzmiankę o niepiciu pokręciłem głową.
    — Nie wiem czy będzie to takie proste. Kocica która go robiła, nalegała abyśmy się napili, chociaż... — złapałem się łapą za brodę w ludzkim geście rozmyślania. — Może dałoby się to jakkolwiek zrobić, ale nie wiem kiedy po wypiciu zaczęłyby występować jakieś efekty. No i czy kocica by w nas tego nie wmusiła jakbyśmy za długo zwlekali — dodałem potem swoje obawy, chociaż i tak jak już, to przekonamy się na miejscu; teraz gdybałem dla samego gdybania.
    Znowu skinąłem głową jak opowiedziała o owym naparze. Czyli jej kultura była jedną z tych szprycujących się podejrzanymi specyfikami dla uzyskania jakichś efektów; dobrze wiedzieć.
    — Hm? Wybudowałaś tu na Wolnych jakieś kapliczki? — Zainteresowałem się, kiedy tylko podjęła temat.

Ołtarz Wyniesionych