Leszczynowy Zagajnik

[Krewetka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przytaknęła Jutrzence. A więc jedno kółeczko, już się robi.
Spróbowała przypomnieć sobie, jak skręcała na bieganiu – wygięła ciało w lewą stronę, najpierw zginając szyję, później biodra i na końcu ogon. Jej lewe skrzydło przechyliła w dół, a prawe podniosła wyżej. Coś podpowiadało jej, żeby dodatkowo schować bardziej łapki. Małe kółko zostało zatoczone, i to nie najgorsze; wróciła w to samo miejsce. Pora na skręt w prawo – całe ciało zgięło się w stronę przeciwną tej wcześniejszej, tym razem z lewym skrzydłem w górze, a tym prawym nieco niżej. Drugie kółeczko jest!
– Dobrze było, czy coś poprawić?– spytała.

[Jutrzenka Serc]

Smoczyca obserwowała Krewetkę, która odrobinę się zachwiała, ale całkiem dobrze sobie radziła. Oczywiście, Iskra musiała wtrącić swoje 5 kamienie, bo przecież inaczej byłoby za prosto. Samiczka uśmiechnęła się do niej i zbliżyła się do niej.
– Pamiętaj, aby uderzać odpowiednio skrzydłami podczas skrętu. Kiedy szybujemy, to może być prościej, ale czasami musisz nieco zmodyfikować ich ruch podczas skrętu. Dobrze. Ładnie. Teraz zrobimy sobie lądowanie, czyli ostatni element. Zwykle będziecie nieco rozpędzeni. Wypatrujesz miejsce do wylądowania i zniżasz lot. Wyciągasz lekko ugięte łapy. Skrzydła próbują wyhamować ciało, uderzając nieco mocniej skrzydłami w dół. Próbujesz zwolnić tak, aby móc potem po prostu opaść na nogi. Spróbuj teraz wylądować zaraz po mnie. – Wyjaśniła krótko i sama zaczęła zniżać lot. Po prostu poszybowała do wolnej przestrzeni, a gdy zniżyła już lot wystarczająco, to zaczęła wyhamowywać uderzeniami skrzydeł. Wyciągnięte łapy zaczęły zbliżać się do ziemi, więc gdy tylko dała radę, to dotknęła ziemi i przestała skrzydłami ruszać. Złożyła skrzydła i spojrzała na Krewetkę.

[Krewetka]

– O, okej.– odparła na uwagi dotyczące ruchu skrzydłami. Zastosuje je następnym razem, kiedy będzie skręcać. Przestudiowała manewr Jutrzenki – cień zwątpienia padł na jej myśli, przecież ona o glebę zaryje. Nie ma szans, żeby udało jej się za pierwszym razem... Kiedy piastunka wylądowała i złapała kontakt wzrokowy z uczennicą, ta wysłała jej zmartwione spojrzenie.
Zaczęła zniżać lot, machając wolniej skrzydłami. Leciała najwolniej jak mogła, żeby uniknąć kolizji; upadek z tej wysokości skończyłby się nieładnym rezultatem. Miała ochotę zamknąć oczy, wyobrażała sobie czarne scenariusze. Na wysokości trzydziestu szponów wystawiła lekko ugięte łapy i uderzała silniej skrzydłami, sprawiając, że jej ciało było nieco pod kątem. 10 szponów nad gruntem, jej tylne łapy stanęły na trawie, zaraz po nich przednie. Czy...już koniec? Udało się! – Było...w porządku? – zapytała niepewnie.

[Jutrzenka Serc]

//Przepraszam za takie opóźnienie

Samica obserwowała uczennicę, która trochę się obawiała całego procesu. Nic w tym złego, ale to też wpływało na emocje Iskry, która obserwowała uczennicę ze wstrzymanym oddechem.
– Ładnie, ale łapki możesz wyciągać nieco wcześniej. Pamiętaj poćwiczyć, ale na dziś myślę, że wystarczy. Dziękuję za naukę, Krewetko. – Powiedziała ładnie do smoczycy i usiadła. Ciekawe, czy chciała jeszcze o czymś pomówić.

//Lot I

[Tęgi Kolec]

Leniwy poranek – bądź też dla rannych ptaszków popołudnie – otwierało przed Brigimem nowe doznanie; rzecz jasna, było to ukłucie goryczy, jakie to zagnieździło się w umyśle i nie chciało wyjść. Bo choć miał czas, a czas ten spędzał nader miło, nie można było mówić tu o pracowitości, o byciu godnym Ziemnym ani też łowcą. Lecz też narastało pytanie "co to znaczy godny" i czerwony smok niewiele już wiedział. Im więcej myślał, tym więcej rozumiał, że myślenie nie jest pozytywną cechą bycia gadem ni istotą rozumną; dlatego z uśmiechem na gębie, odrzuciwszy te wszystkie wyrzuty sumienia, położył się w środku drogi i dał sobie, ot, odsapnąć.

[Sztorm]

Wracała z polowania. Planowała przelecieć się do Obozu, ale że była tuż przy granicy ze Wspólnymi, postanowiła nieco odsapnąć. Schroniła się przed słońcem w cieniu Leszczynowego Zagajnika. Zdążyła ujść ledwo kilka kroków, kiedy między listowiem wypatrzyła czerwone łuski. Zmrużyła ślepia podejrzliwie i podeszła bliżej.
Pachniał Ziemią. Nie wyglądał groźnie, nie był też przesadnie młody. Stała, obserwując go uważnie i z ciekawością, jednocześnie czując jak stróżka krwi z zabitego łosia spływa jej po boku. Kap, kap... Zajrzała w ślepia ze złota i zobaczyła w nich znajomą emocję, prostą jak droga do Świątyni. Pierwotną. Głód.
Zrzuciła z barków martwe zwierzę i pchnęła łapą o stalowych szponach w jego kierunku. Beczułkowaty korpus machnął w powietrzu sztywnymi nogami i zwalił się przed Ziemistym. Czy ona w ogóle miała jakiś przyjaciół z Ziemi? Raczej nie. Chrząknęła i zaskakując sama siebie poczuła się dziwnie, jakby się narzucała. Szpony powędrowały na kark, przeczesując grzywę w odruchu zażenowania. Szafirowe ślepia śledziły jednak samca uważnie, jak Łowca śledzi ofiarę.

[Tęgi Kolec]

Nie skupił się wystarczająco by ją usłyszeć, lecz wyostrzone zmysły nadal złapały jakiś skrawek postaci – akurat tej, co nagle plasnęła mu przed mordą.
Brigim uniósł z niedowierzaniem łeb, łuk brwiowy też, i patrzył w osłupieniu na kawał zwierzyny; zdawało mu się, że niebieska smoczyca znała go bardziej niż on sam, bowiem zapomniał o głodzie. Uczucie stało się dla niego czymś na tyle obecnym, że aż mieszającym się z innymi przeczuciami zgoła obowiązkowymi. Jednak teraz w chwili, w której truchło nic ino kusi, a milcząca, zażenowana smoczyca stała nad nim jak patron, czerwonemu nie pozostało nic innego jak skurcz żołądka. Starsza mogła posłyszeć jak soki się mieszają, bo, cholera, jeździło mu w kiszkach i nawet nie przywitawszy się, wymieniwszy wzrok i skinienie łba, Brigim wystrzelił.
Chapsnął bebech. Trysnęło. Wgryzał się jak pasożyt, jakaś nieprzerwana siła, coś, co mogło wyłącznie rozwalać i rozrywać . Kły niczym rzędy ostrzy ciągnęły futro, odrywając płaty od tłuszczu i tłuszcz od mięśni. Znikał w lśniącej posoce, łamał, zgrzytał... a język raz po raz smagał powietrze i kapiącą krew z warg.
"Zaraz" jął, przerywając sobie co chwila "się przedstawię. Dzię-kuję. Chciał-" uniósł wzrok, otworzył chrapy i upewnił się co do płci smoczycy "-abyś posiedzieć ze mną na dłużej?"
Bo chciał, ba, czuł, że chce mówić, chce pytać o łapę z materiału co jego łańcuszek, chce wskazać chmurę, co jemu wyglądała na królika, jeśli jeszcze błąka się wśród niebieskich kształtów... ale najpierw musiał przełknąć. Nie mógł obiecać jej niczego, zachęcić, nie dał rady, żarł, anihilował, wsiąkał.

[Czarci Pomiot]

Czarne chmury wisiały tego dnia nad terenami wspólnymi Wolnych Stad. Może i dobrze, sucha ziemia i spieczone na słońcu rośliny zasługiwały na chwilę odpoczynku. Chociaż dzikie zwierzęta i smoki pewnie miały o tym nieco inne zdanie. Tylko głupiec wychodziłby na spacery w pełnym deszczu, w dodatku takim, któremu towarzyszyły pioruny. Ale Pomiot głupia nie była, co najwyżej odrobinę kierowała nią brawura. No i być może chęć uniknięcia ciekawskich ślepi innych gadów, które pewnie siedziały teraz w swoich jamach.
Wielkie, czerwone cielsko skutecznie kryły gęste strugi deszczu, które znacznie ograniczały widoczność, ale też ogólna ponurość krajobrazu. No i sam fakt, że skryła się pośród leszczyn. Środkowe pary łap oparła o jedne z niższych gałęzi większego okazu, a przednimi zdawała się coś operować na jednym z wyższych odgałęzień. W końcu dało się słyszeć świst przecinających powietrze szponów i trzask niszczonego drewna. I tak oto stała Czart, ściskając w jednej z przednich łap niezbyt długi, acz dość gęsto obrośnięty liśćmi patyczek. Druga zaś wykonała kolisty łuk nad pękniętym miejscem na krzewie – Przepraszam – wymruczała cicho do rośliny, chcąc pokajać się za ten akt wandalizmu, a jednocześnie w powietrzu dało się wyczuć delikatne drgania maddary. Na oderwanym końcu pojawiła się gumowata substancja, o kolorze przybliżonym do barwy drzewa, która skutecznie przytwierdziła się do drzewnej rany. Skoro już poharatała drzewko, to wypadałoby chociaż jakoś zablokować dostęp do odsłoniętej na czynniki zewnętrzne części. Z chorobami roślin nie było żartów! A przynajmniej tak myślała, nie miała za dużo pojęcia o florze.
W końcu powoli odstawiła przednią część ciała na ziemię, nie chcąc przysporzyć leszczynie więcej nieszczęść. Łeb uniósł się w górę, a oczy z niepokojem lustrowały okolicę. Obawiała się towarzystwa, a już szczególnie znajomego towarzystwa. Ona, wielka, groźna Pomiot, z jakiegoś powodu interesowała się roślinkami? I to nie do celów jadalnych czy leczniczych? Każdy pomyślałby, że w trakcie tego przydługiego snu jakiś kamień jej spadł na głowę i teraz zaczyna świrować. No i Axarus nastraszył ją też Alaleyą. Z duchami to już szczególnie wolała nie mieć kłopotów, więc za każdym razem jak zaczynała coś przy nich gmerać zaczynała się odrobinę stresować. Towarzyszący jej deszcz był zarówno zbawieniem, jak i zgubą – nie widziała czy cokolwiek się do niej zbliża, a jego odgłosy skutecznie zagłuszały wszelkie dźwięki. Więc stała tak, lekko dzika, ze swoim nowozdobytym kijkiem w łapie i wpatrywała się w jakiś punkt pośród tej szarugi.

[Pamięć Barw]

Pogodą była jaka była. Jednak wyszła z groty i ruszyła na tereny wspólne nie patrząc na to, że padało. I tak ruszyła w przerwie, gdzie padało lżej, więc nie ma co narzekać. Starała się kryć i tak pod drzewami, a krzak róży jaki poszukiwała na szczęście nie znajdywal się na otwartej przestrzeni. Od czasu pochówku Palmy zastanawiała się jak trzyma się miejsce spoczynku jej brata. A odwiedzenie go w czasie deszczu zminimalizuje szanse na ciekawskich obserwatorów. Chociaż bardziej obawiała się nie tyle co ich, a pewnego truciciela życia.
Kokatrys jak zwykle towarzyszył jej siedząc na grzbiecie, bo jaśnie pan nie przepada z a błotem. Jednak skrycie, podobało jej się że w końcu się przestawił i na powrót spowrotem tak siedzi. Jednak kiedy zaczęli już wracać zszedł z grzbietu, jakby naszła go dzika chęć spacerować samemu. Szedł własną, pokrętną drogą przez Leszczynowy Zagajnik. Ona jednak nie ganiła go za to a pozwoliła mu się wybiegać, samej idąc spokojnie i trochę z tyłu. Pod koronami drzew nie padało tak bardzo jak na polanie, to też nic ją nie goniło, a sam kompan ostatecznie zniknął jej z pola widzenia.
Mocno skręcił w bok i napotkał spojrzeniem innego smoka jaki przykuł jego uwagę. Postać opierała się o drzewo i robiła coś jego gałęzi. Pozostał jednak tylko obserwatorem, czyhającym na objawienie się Alaleyi. Zatrzymał się parę ogonów dalej i przyglądał się. Uznał, że kolejny dziwaczny charakter, ale nie odszedł nawet jak zaczął się rozglądać. Między drzewami uznawał się za niewidocznego.

[Czarci Pomiot]

Czarcia powiodła raz jeszcze ślepiami po zaroślach i spuszczając rogaty łeb na poziom barków wciągnęła powietrze nozdrzami. Jedyne co czuła, to woń roślin, zmieszana z zapachem mokrej gleby. Nic co wzbudziłoby w niej niepokój. Wzrok natomiast zdawał się zupełnie przeoczyć czającego się w krzakach kokatrysa, czy to przez jej rozkojarzenie, fakt, że wypatrywała raczej większych przybyszy, czy raczej ogólną, zaćmiewającą wzrok szarugę. Być może wszystkie te rzeczy na raz. Morda Pomiotu zmarszczyła się w ponurym wyrazie, po czym niby sapiąc parsknęła i ułożyła sobie zdobytą gałązkę na grzbiecie, pośród wypustek, które jako tako przytrzymają ją w miejscu w czasie przemieszczania się. Pluła sobie w brodę, że nie była jednym z tych smoków, które noszą ze sobą jakieś worki czy inne sakiewki, w takim momencie mogłyby jej się przydać. Ale okrutnie nienawidziła uczucia takich rzeczy, dyndających jej gdzieś koło łap.
Nie doczekała się gniewu duchów. To chyba były tylko jakieś głupie historie opowiadane pisklakom, żeby nie niszczyły roślin, prawda? W końcu nie spadł z nieba jakiś piorun duchowej zemsty i nie zabił jej na miejscu. Tyle razy to robiła i jeszcze nic jej się nie stało! To musiały być jakieś bzdury.
Nic nie usiłowało jej zabić, nic się nawet nie pojawiło, więc nie miała co marnować tu czasu. Teraz tylko znaleźć jakąś polankę, z której mogłaby wystartować…
Trzy pary łap ruszyły wolnym krokiem przed siebie. Zamierzała trzymać się linii drzew. Wolała uniknąć gęstego deszczu dopóki nie będzie musiała wyjść w końcu na otwartą przestrzeń. I może coś ją ruszyło. Może podświadomie wyczuła skupione na sobie ślepia. A może to po prostu miała dziś szczęście. Gdzieś pośród roślin błysnęło jej jaskrawe umaszczenie zwierzęcia. Z sykiem cofnęła się dwa kroki. Czyli jednak jakiś wysłannik Alaleyi ją znalazł? Błysnęła kłami, a z gardła wydobył się ostrzegawczy warkot. Kolczasty ogon zdzielił glebę na prawo od jej boku, wyrzucając z plaskiem w powietrze mokrą glebę. Póki co nie atakowała, licząc, że ten pokaz zniechęci kokatrysa do podchodzenia bliżej.

[Pamięć Barw]

Krople deszczu przedzierające się przez korony drzew kąpały mu na dziób, lecz prawie tego nie czuł skupiony na niezrozumiałych wyczynach smoczycy. Chociaż bardziej skupiony był na myśli o duszku Alaleyi jaki nie zjawił się na miejscu zbrodni przeciwko jej drzewom. Zastanawiał się, gdyż złościło go to po części. Bowiem nie fair to było, bo nie możesz zebrać ani jednego owoca z krzaka, ale już ułamać gałąź drzewu tak. No coś ty jest nie halo.
Przymrużył jadowite ślepia łypiąc nimi na zdenerwowanego smoka i patrzył co tam wyczyniał. Na ostrzegawczy warkot nieco nastroszył przemoczone pióra wrazie ataku na niego i odpowiedział smoczycy również ostrzegawczym syknieciem przy którym uniósł łepek wyżej dla pokazania pewności swoich działań. Nie podchodził bliżej nie zamierzał nawet, lecz także nie cofnął się. Stał w tym samym miejscu. W razie czego po prostu uniosł dziub i zapiał głośno zdradzając swojej kompance miejsce w jakim się znajduję. Ale po tym już tylko spojrzał na smoczyce. A za nim po jakiejś chwili zaczęło coś szeleścić. Jakby zaraz coś dużego miało się wyłonić zza kokatrysa.

[Czarci Pomiot]

Czart wpiła swój wzrok w dziwne stworzenie, a całe cielsko jakby zamarło w bezruchu, w oczekiwaniu na dalsze poczynania zwierzęcia. Nie była przyzwyczajona do takich reakcji. W końcu był z niej kawał bydlęcia, a to jakiś zwyczajny kurak. Trochę dziwny, owszem, jakoś za bardzo łuskowaty. Ale wciąż, jej mały pokaz powinien byle jakie ptactwo odstraszyć. Kłapnęła ostrzegawczo mordą, zwieńczając to gardłowym warkotem. Przesłanie było proste. Obecność gapiącego się na nią koguta wyraźnie ją irytowała i denerwowała, więc dawała mu wybór – albo się ruszy i zostawi ją w spokoju, w końcu była tu pierwsza. Albo… Sama go stąd ruszy. Może i mógł być sobie tym wysłannikiem Alaleyi, ale nie da się zastraszyć. A jak Alaleyia chciała ją ukarać, to niech się lepiej ruszy sama. Pomioci łeb obniżył się poniżej jej barków, by mogła, niczym rozwścieczony byk, machnąć nim groźnie na boki. Cierpliwość Czarciego powoli się kończyła, ale dawała jeszcze zwierzakowi szansę na oddalenie się. Niech zna jej łaskę. W końcu dziwny szelest przerwał jej pokaz, jednak łeb nadal pozostawał niebezpieczne nisko, jakby gotowy do szarży. Jej czerwone ślepia natomiast podążały w tę i z powrotem od kokatrysa do podejrzanie szeleszczącej roślinności tuż za nim.

[Pamięć Barw]

Kokatrys odważnie spoglądał w oczy wojowniczki, na szelesty w zaroślach za nim jakby nie reagując. Iż wiedział, że wyjdzie z nich zaraz jego kompanka. Co też się wcale nie przeliczył, bo zaraz widok smoczycy przed nim zasłoniły mu pomarańczowe łuski.
Pamięć wylądowała między towarzystwem, prawym bokiem zwróconym do wodnej. Zdziwiła się trochę, że nie trafiła w sam środek bitwy. Zwykle kokatrys ją woła dopiero jak zostanie ranny w walce, a tu żadno nie wyglądało nawet na zmęczone. Tylko jedno na bardziej poddenerwowane. Zaś sama uniosła głowę i zmrużyła ślepia zerkając na smoczyce. Ogon sam się niósł w okazaniu budzącej się złości, lecz nie chciała awanturować się o błahostki o jakich nie wie. Więc:
– Co się tu stało? – rzekła z powagą do obcej smoczycy. Czuć było od niej wodą, to wolała nie psuć relacji między stadnych przez potyczkę dwóch tylko smoków. Jednakże nie wystawi jej swojego przyjaciela na potyczkę z nią czego by się nie tknął.

[Czarci Pomiot]

Jasna, pomarańczowa plama przesłoniła jej widok na drapieżnika. Spodziewała się czyjegoś nadejścia, chociażby przez tą szeleszczącą roślinność, ale na pewno nie drugiego gada. Kłapnęła mordą, rzucając do postaci krótkie, wyraźne ostrzeżenie. Pomiot życzyła sobie, by smok trzymał należyty dystans. Nie musiała już zniżać się do szczególnie zwierzęcych gestów i pokazów siły. Jasnołuska nieznajoma zapewne rozumiała zwyczajny język, chociaż Pomiot nie była w nastroju na przedstawianie w normalnym języku swoich żądań. Pociągnęła nosem raz, potem jeszcze kolejny. Zapach gleby i lasów. Ziemna. Jej postawa zmieniła się powoli na nieco bardziej rozluźnioną, mięśnie nie były już tak bardzo napięte, a łeb uniósł się wyżej, by rozdrażnionym spojrzeniem śledzić ruchy Ziemistej.
Co się tu stało? Z czarciej paszczy wydobył gorzki, ironiczny śmiech, by za chwilę w odzewie burknąć:
– Żartujesz sobie, prawda? – Nie miała w zwyczaju w ten sposób rozpoczynać rozmowy, ale musiały sobie parę rzeczy wyjaśnić. – Co się tu stało? Cóż, mój wymarzony spacer po wspólnych terenach jakoś nie zawierał w sobie czających się po krzakach drapieżników. – Tacy już byli ziemiści w jej mniemaniu – głupio bohaterscy, nigdy nie liczący się z konsekwencjami swoich czynów. Cóż, taka była przynajmniej jedna Ziemista, którą poznała wiele księżyców temu, a to już był powód dla kreowania w jej głowie stereotypów. – Następnym razem pilnuj swojego kuraka. Ktoś może nie być równie wyrozumiały co ja. – Wierciła samicy wzrokiem dziurę w głowie, oczekując na jej odpowiedź.

[Pamięć Barw]

Mrużyła ślepia patrząc na smoczyce i słuchając jej zażaleń o swoim kompanie. Spostrzegła w trakcie, że chyba źle się na początku wyraziła. Jednak drugi raz i tak zagrodziłaby jej drogę do kokatrysa, to by pewnie podobnie wyszło nie ważne co by rzekła. Poczekała aż ciemno czerwona się wypowie w trakcie lekko tracąc zapał. Nie umiała długo trzymać w sobie agresji a na dodatek była nią już zmęczona, lecz nie opuściła na ostrożności. Odezwała się po prostu spokojniej, może druga strona też zejdzie wtedy z tonu.
– Raczej ciebie nie atakował, to myślę, że trochę przesadzasz. Ale rozumiem, że nie lubisz takich niespodzianek, ją też nie, i dopilnuję Agree następnym razem. – ale miała nadzieję, że następnego razu nie będzie. Jesli jeszcze raz będzie musiała się za niego stawiać, nie będzie się mógł od niej oddalać. Spojrzała tego o którym jest mowa. Wie, że większość zrozumiał, ale i mentalnie mu przekazala, że nabroił i będzie pogadanka. Skierowała ślepia ponowie na drugą smoczyce.
– W każdym razie miło, że mi go nie utłukłaś. – spojrzała na nią intensywnie, czekając na odpowiedź niezależnie jaka miała być.

[Więzy Krwi]

Mimo chłodnej pory, okazjonalnie przychodził także i pogodny dzień. Pogodnu jednak niekoniecznie znaczył ciepły. Słońca wyszło zza chmur, przez co wszystko wokół szkliło się białym śniegiem, a w powietrzu dało się odczuć przenikający mróz. Chociaż doprawdy nie były to najlepsze warunki dla łowczyni z Plagi. Odbijające się światło nieco drażniło jej delikatne oczy.
Samica przemierzała teren, zatrzymując się w zagajniku by się zrelaksować i wziąć oddech. Tymczasem samica zaczęła rozglądać się po ziemi między leszczynami, zastanawiając się czy znajdzie jakieś orzechy. Świeżych na pewno nie będzie o tej porze, jednak może jakieś zostały niezauważone? Isima naprawdę miała to do siebie że po okresie samotnego wykarmiania stada, nie gardziła żadnym pożywieniem jakie mogła znaleźć. Nawet jeżeli nie było już tak desperackiej potrzeby.
Nie zdawało się jednak żeby gryzonie zostawiły wiele. Jeżeli już, to znajdowała puste łupiny. Końcowo samica oparła się grzbietem o drzewo, przymykając lekko oczy. Plaga ponownie stała w stabilnej sytuacji i nie musiała się martwić. Jednak nadal pozostawała czujna, znajdując się na ziemi która nie należała do nich. Nawet jeżeli nie należała do nikogo.

/Sekcja Zwłok/

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Na Wspólnych nie znajdziesz żadnych owoców ani większych zwierząt - odezwała się w końcu, podchodząc bliżej do Plagijki, która chyba była zmęczona szukaniem jedzenia. - Ani tez ziół, czy kamieni. Pewnie bogowie chcą, by tak było, bo o pustkowia smokom nie chciało by się bić.

Usiadła dwa ogony przed czerwono-zieloną smoczycą i obejrzała ją dokładnie z daleka, od czubka ogona aż do nosa. Zabawne, miała tak jakby dwa łby, ale nie do końca.

- Jestem Sekcja Zwłok, uzdrowicielka Stada Ziemi - przedstawiła się, kładąc przednią łapę na piersi. - A ty musisz być piastunem albo łowcą, bo inaczej już bym cię widziała na Polach pojedynkowych.

Przejechała ogonem po ziemi, zdradzając niewielką ekscytację spotkaniem z nieznajomą smoczycą. Tylko można było zgadywać o czym teraz myślała Sekcja Zwłok, choć zdawała niemo oceniać wzrokiem każdy najmniejszy element wyglądu wywerny.

Dodano: 2022-03-25, 14:12[/i] ]
// TEMAT WOLNY

[Bezmiar Barw]

//inny czas

Szybował nad terenami wspólnymi, odrobinę już znudzony wiecznym przesiadywaniem na tych stadnych. Naokoło było tak wiele do sprawdzenia, niestety ograniczały go granicę, których nie powinien przekraczać, by nie narobić kłopotów siostrze. Dlatego właśnie znalazł się tutaj, a nie za granicą z Ziemią, czy gdzieś na ogromnych terenach nienależących do smoków.
Skrzydła męczyły się jednak po pewnym czasie, nie dając mu wyboru, pora znaleźć miejsce na ładowanie. Padło na skraj zagajnika, gdzie opadł w miarę lekko na ziemię. Powoli ruszył przed siebie, wchodząc między drzewa.

[Maros]

Tak się złożyło, że właśnie tutaj na spacer wybrał się czyiś kompan. Spore kocisko, znacznie większe niż te spotykane przez smoki na terenach stad powoli kroczyło skrajem zagajnika, przynajmniej do czasu.
Gdy tylko poczuł zapach obcego smoka zwolnił, by w końcu zatrzymać się. Obniżył łeb wciągając powoli powietrze przez nozdrza. Były też jakieś ślady, tylko co z nimi?

Możesz spróbować go znaleźć jeśli nudzi Ci się.

Kompan poruszył uchem, gdy przez więź popłynęły słowa. No tak, nawet jak smoka nie było, to tak jak by był.

Popatrz na ślady, sprawdź zapach. Jeśli zrobisz tak ze zwierzyną, będziesz wiedzieć czyje ślady znalazłeś, ze smokami też. Nie deptaj tylko po nich. Jak ruszysz za nimi, patrz za kolejnymi, użyj nosa, nasłuchuj. Wypatruj sierści, odchodów, czegokolwiek co naprowadzi dalej.

Emis zawahał się, ale w końcu kolejny raz skierował wzrok na ziemię przed swoimi łapami, gdzie wyraźnie rysowały się odciski smoczycy łap. Przyjrzał się im, tak by dobrze zapamiętać ich kształt, a na końcu ponownie zapoznał z zapachem.
Ruszył za nimi, idąc z boku, nie spuszczając z nich ślepi. Nie spieszył się, spokojnie wypatrując kolejnych odcisków, czasem sprawdzał również zapach unoszący się nad nimi. Dopiero po czasie przypomniał sobie, że powinien być chyba cicho? No dobrze, niech tak będzie. Ugiął łapy, ogon uniósł na ziemię by nie rzucać się w oczy i większą uwagę przykładał do tego, gdzie stawia łapy. Postawione na sztorc uszy bacznie nasłuchiwały, może usłyszy smoka z daleka. Po drodze nie zapomniał wypatrywać łusek, sierści, czy co tam może mieć nieznajomy na sobie. Gdy znalazł białe pióro zwątpił jednak, czy aby na pewno śledzi smoka. Może że skrzydła?
W końcu dostrzegł go, jak spacerował między drzewami.
Zwolnił, poruszył nerwowo ogonem, nie ruszył się.

Brawo, no to teraz możesz sam śledzić na polowaniu.

//Emis – raport śledzenie I

[Bezmiar Barw]

Cienie naokoło tańczyły w tylko sobie znanym rytmie, raz po raz zmienianym przez podmuch wiatru. Obecna pora wydawała się idealna, nie za zimno, nie za ciepło, a przede wszystkim nie padało.
Jak się okazało, nie był sam o czym z początku nie zdawał sobie sprawy. Dopiero gdy tygrysi ogon w nerwowym ruchu uderzył w krzew, a ten zaszeleścił, obrócił łeb ku źródle hałasu. Delikatny uśmiech znikł z pyska, gdy obracał się przodem do sporego kotowatego. Pierwszy raz takiego widział.
– Dobry kotek... – zaczął cicho, powoli przestawiając tylną łapę krok w tył. Najpierw jedna, potem druga. Może jeśli nie zacznie uciekać, ten zostawi go w spokoju?

[Maros]

Co na to Emis? Po prostu patrzył, złote ślepia powoli przesuwały się po ciele smoka, a gdy zorientował sie, co ten planuje powoli ugiął łapy. Naznaczony pasami ogon poruszył się nad ziemią, gdy jego pozycja nabrała znacznie bardziej drapieżnego wyrazu. Pochylił łeb jak by zaraz miał skoczyć do przodu, najpierw jednak wykonał kilka kroków, tak by smok znalazł się w zasięgu.
W końcu spiął mięśnie i wykonał długi, aczkolwiek niezbyt wysoki skok, dzięki któremu miałby znaleźć się zaraz naprzeciwko. Prawą łapą wykonał by szybki ruch po skosie, nie wysunął jednak pazurów. W normalnej walce, wraz z takim ruchem, na klatce piersiowej pojawiły by się skośne cięcia, długie, nie za głębokie.

Bawisz się smokiem?

No i musiał ruszyć zad, a tak miło grzał się w słońcu.