Jezioro

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie mogła zrozumieć dlaczego ta wydra tak bardzo skupiła się na biciu bezbronnego pisklaka. No dobra.. może miała tą świecącą kulkę, którą zabrała żywiołakowi, ale to Sekcja sprawiała prawdziwe zagrożenie.. chyba. Czując, że brakowało jej już tchu, popłynęła za drapieżnikiem szybko przebierając łapami, poruszając rytmicznie całym ciałem, by dogonić potwora. ~Uciekamy~ wysłała do wszystkich, po czym sięgnęła do swojego źródła maddary i wyobraziła sobie kamienne zgrubienie o grubości kilku łusek, które miało uformować się na szczycie jej głowy. Miało być bardzo twarde od zewnątrz, ale miękkie od strony głowy uzdrowicielki, żeby sama nie dostała wstrząśnienia mózgu, po tym co chciała zaraz zrobić. A mianowicie, podpływając do wydry, chciała z całej siły przywalić w jej ciało, w jakiejkolwiek pozycji by się nie znajdowało i wyskoczyć razem z nim z wody na lodową powierzchnię. Mimo swojej wątłej budowy, to magiczny twór miał nieść ze sobą większość siły uderzenia, które, jak miała nadzieję, rozproszy głupiego potwora. Jeśli znalazłaby się w końcu na powierzchni i była w stanie ustać na łapach, pognała by przed siebie, uciekając przed żywiołakiem i złapała po drodze któregoś z mniejszych i wolniejszych pisklaków w zęby. Oczywiście, upewniłaby się czy nie zostawili kulki w tyle, zanim rzuci się do ucieczki.

[Oblubienica Mroku]

Astralis po udanym ratunku odsapnęła dosłownie na moment, przy okazji sprawdzając stan wodnego pisklęcia. Trochę się poobijała, ale pysk nie szklanka, zagoi się. W chwilę później z wody wystrzeliła Iskierka, rzucając jej w łapy kulkę. Trochę ciepła, ale do zniesienia. Zauważalnym było że nie chciał odpuścić. Chędożony natręt, a było uczyć się walki szybciej, strzeliłabym mu z łapy to by mu się odechciało! Pomyślała przekładając kulę z łapy do pyska i blokując ją zębami aby na pewno nie upadła gdzieś przypadkiem. Otrzymała także wiadomość o tym że zielona towarzyszka chce uciekać. Zarzuciła więc szybko wodne pisklę na grzbiet i pędem pobiegła do linii drzew. Gdy już dotarła na miejsce odłożyła lekko pisklaka aby odpoczął a ona sama w stanie gotowości oczekiwała w razie czego żeby rozpędzić się jak głupia i przywalić łbem w wroga gdyby tylko wyskoczył z wody i był w zasięgu jej rażenia.

[Strażnik Gwiazd]

Ostatnia tura w tym temacie! Określcie w jaki sposób uciekacie, zwróćcie uwagę na wszystkie ważne elementy!

Wbrew pozorom, w łapach czy pysku Destrukcyjnej, kula nie była wyłącznie ciepła[/b]. Jeżeli zamierzała bezpiecznie donieść ją aż do Skał, będzie musiała wykombinować coś lepszego, bądź przekazać kulkę tej, która zdawała się nieść ją bez problemu. W innym wypadku, jeżeli Astralis zignorowałaby temperaturę, mogłaby zaryzykować poważne poparzenie sobie warg, języka, czy dłoni. Zachodnia, choć nie miałaby z tym przedmiotem najmniejszego problemu, na tym etapie miała na głowie nieco inne zmartwienia. Nie mogła obserwować jak spektakularnie Ognista ślizga się po lodzie, próbując odeskortować Modraszkę, bowiem skupiona była na własnej obronie. Niestety tym razem maddara nie słuchała jej tak sprawnie jak wcześniej i choć w powietrzu zamigotała forma rubinowej tarczy, bez wsparcia Mirri, być może kryształowe szpony zdołałyby brutalnie dosięgnąć jej ciała. Chociaż czy na pewno?
Kleryczka poczuła wydostającą się z jej źródła moc, lecz samo kamienne zgrubienie nie było tak imponujące, jak pragnęła. Najważniejsze jednak, że nie poddawała się i mimo przewagi drapieżnika zrobiła co mogła, żeby powstrzymać go przed trafieniem Iskry. W zasadzie cała trójka od początku angażowała się ponad swoje siły i zagrożenie, które stanęło na ich drodze.
Żywiołak poczuł uderzenie Ziemistej, lecz było na tyle słabe, że młoda nie zdołałaby go ponad siebie wyrzucić. Bogom dzięki, że także kąt jej uderzenia okazał się nieadekwatny, bo mogła ześlizgnąć się z magicznej formy wydry i popłynąć dalej ku dziurze w lodzie. A potem wybawienie i pierwszy, prawdopodobnie łapczywy oddech.
Lekko rozproszony żywiołak oraz tarcza Iskry zadziałały w miarę skutecznie, choć jeden z powstałych szponów zdołał przebić się przez osłonę i boleśnie zarysować łuskę Ziemistej. Nie była to żadna potworność, nawet jeżeli i ona wyczuła w powietrzu trochę własnej krwi.
Chwilę później magiczna łapa zniknęła, a spojrzenia Mirri i Iskry mogły spotkać się ponownie.

Co do Destrukcyjnej, galop nie wyszedł jej zbyt sprawnie, a w połowie drogi jej łapy na parę uderzeń serca wręcz odmówiły jej posłuszeństwa. To właśnie wtedy boleśnie gorąca kula wyleciała z jej pyska i potoczyła się po lodzie – na szczęści w stronę brzegu. Zatrzymała się kawałek przed nim, na jakiejś lodowej grudce, zaledwie parę kroków przed bezpiecznym lądem. Podniesiona łapami Mirri kula zachowywałaby się tak samo uciążliwie, okrutnie paląc łuski posiadacza, jakby domagała się by niósł ją właśnie najmłodszy uczestnik.
Cokolwiek zamierzali w tej kwestii zdecydować, żywiołak nie przestał być ich zagrożeniem i gdy w pośpiechu zaczęli się od niego oddalać, zauważyli jak wynurza się z czeluści jeziora. Na powierzchni stwór był równie imponujący, jego wodnista skóra lekko falowała, a jednocześnie mieniła się, niczym oświetlone słońcem kamienie szlachetne.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Wzięła głośny haust życiodajnego powietrza, gdy w końcu wydostała się z wodnej pułapki. ~Szybciej, szybciej!~ Wysłała wszystkim wiadomość, dzikim pędem biegnąc przed siebie. Ślizgając się łapami i ryjąc pazurami po lodzie, chwyciła w przednią łapę świecącą kulkę. – Aaach! – Od razu tego pożałowała, a wiadomość wraz z bólem przeszła błyskiem przez jej umysł. To najmłodsze miało nieść kulkę. Wypuściła kulkę z łapy i, gdy ta jeszcze była w powietrzu, smoczyca przywołała maddarą drewnianą paletkę, w kształcie płaskiej deski, która uderzając w kulkę, posłała ją w stronę Modraszki. – Łap! – krzyknęła do pisklęcia i mając nadzieję, że Iskra da radę umknąć żywiołakowi, skupiła uwagę na jeszcze jednym pisklęciu stąpającym na lodzie. Wybijając się z ziemi, wskoczyła na Arakai, przytulając się brzuchem i łapiąc wszystkimi łapami. Nie zamierzała jednak jej zgnieść pod swoim ciężarem, bo to by było głupie, oj nie! Zaraz uderzyła skrzydłami z dwukrotną siłą, niż by to zrobiła normalnie, chcąc unieść je dwie w powietrze. Kontrolowała lot ogonem, żeby nie stracić w trakcie równowagi, bo to by się pewnie skończyło tragicznie. Leciała nisko, około połowy skrzydła nad ziemią. Gdyby udało im się dotrzeć do brzegu, po wyhamowaniu najpierw wypuściłaby pisklę z uścisku. Zaraz po niej, sama wylądowałaby na lekko ugiętych łapach, ryjąc ostro pazurami o ziemię. To już by byli chyba wszyscy, bo wężowa wywerna z Ognia stała przez cały czas na brzegu, a Destrukcyjna ratowałaby Modraszkę. Tylko zostało trzymać kciuki, żeby Iskrze udało się zwiać przed potworem..

[Oblubienica Mroku]

Astralis po zaryciu w glebę na chwilę się oszołomiła, ale wstała na równe nogi tak samo szybko jak upadła. Lekko się ślizgając zauważyła że tej przeklętej wydrze zechciało się spacerków na powierzchni. Dobra, pora salwować się ucieczką, wróci się tu kiedyś i przerobi ją na smaczny obiad. Zauważyła, że prawdopodobnie jedyną zdolną do niesienia kuli jest mała wodna. Gdy Mirri posłała kulę w stronę pisklęcia, Astralis dosunęła ją w łapki modraszki i zaczęła ją odciągać. Do brzegu nie było już tak daleko, więc jak tylko dotrze na stały ląd będzie to pora dawać drapaka na pełnej prędkości, dobrze byłoby jeśli małe wodne było w stanie uciekać samo obok niej, ale jeśli to się nie uda postanowiła że zarzuci je na plecy, jakoś da radę, ważne aby zabrać tą przeklętą kulkę i zwiać od tego natarczywego stworzenia. Zauważyła też, że zielono-łuska ratuje jej ognistą towarzyszkę która od początku stała jak zmrożona. Astralis jednak nie była aż tak dobroduszna, plus nie miała tyle siły toteż jeśli trzeba by ich ratować dalej, niestety zostawiła by ognistego samca aby ten sam uciekał, jej zadaniem było przetrwać i wyciągnąć stamtąd wodne pisklę, więc tego się trzymała. Oby tylko Iskierka dotarła do brzegu bez większych przeszkód.

[Jutrzenka Serc]

Mirri wypruła z wody, więc i Iskra poderwała się na łapy. Krew popłynęła po fioletowych łuskach, ale samica nie mogła się tym zająć nawet na chwilkę. Zresztą, adrenalina swoje robiła i jeśli nie zemdleje, to nie zauważy powagi rany.
Smoczyca obróciła się w kierunku brzegu, gdzie Astralis uciekała z Modraszką. Mirri już ruszyła, więc i ona wybiła się z całych sił łapami do przodu. Wbijała szpony w lód, próbując utrzymać się na łapach. Nadawała sobie prędkość, chcąc biec ile sił w łapach. Mirri złapała Arakai, więc i Iskra czuła się w obowiązku coś zrobić z Zoddem. Podbiegła do niego i pchnęła go w kierunku brzegu, wpadając nawet na niego lekko.
– Chodź! – Zawołała i po tym ruszeniu chciała zepchnąć go z lodu, zapierając się złotymi szponami. Jeśli jej się uda, to może uda jej się dopchnąć samca na grubszy lód, gdzie żywiołak im krzywdy nie zrobi.

[Aria Ciszy]

A no nie była zbyt pomocna.. Cały czas trwania tych wszystkich perypetii była zmrożona ze strachu, i nie potrafiła się ruszyć. Na sam koniec, gdy nieco jej odwagi przyszło, zaczęła działać, żeby chociaż przez króciutki czas pokazać, że jest coś warta. Wzięła się do roboty, to znaczy, zaczęła szybciej uciekać po lodzie przed tym dziwnym czymś, odciążając tym samym Astralis. Mirri cisnęła ku niej kulę, którą stara się złapać. Gdy już to się jej udało, to gnała dalej, żeby być jak najdalej od tej paskudnej, głębokiej wody, z której wyłaził ten paskudnik. Może się uda zabrać, nieco oddalić? Reszcie i tak nie była w stanie pomóc, mogła przynajmniej przenieść kule..

[Strażnik Gwiazd]

Mirri, Iskra i Astralis wyjątkowo zaangażowały się w pomoc swojej drużynie, jak i ogólną ucieczkę. Słusznie, bo ostatnie momenty musiały być dla nich przerażające, skoro tuż za grzbietem mieli doświadczonego, gotowego ciskać w nich kryształowi szpikulcami żywiołoka. Bez przenośni, bo kilka takich ślicznotek świsnęło niedaleko łba kleryczki albo tuż przy boku Iskry. Dlaczego nie trafiały?
Koniec końców Modraszka zdobyła kulę, Zodd został zepchnięty bliżej bezpiecznego brzegu, a drapieżnik zwyczajnie zaniechał dalszego polowania. To nie czyniło go mniej niebezpiecznym, bo nie schował się pod lodem, a zamiast tego łypał wzrokiem na oddalające się sylwetki. Co takiego powstrzymywało go przed dalszą pogonią?

Podróż minęła młodym podejrzanie szybciej i bez wysiłku, jakby dotknęła ich sama magia boginki, ale przez początkowy stres mogli nawet nie zauważyć, że wpłynęła na nich jakaś obca siła.

Powrót na Skały Pokoju

// Jeżeli wasze postacie mają jakieś komentarze dotyczące zdarzeń, zakładajcie że przybyliście na skały w podobnym czasie co pozostałe drużyny.

[Agnar]

Ahh jezioro takie ciche o tej porze roku. Agnar przybył tu by odpocząć po ciężkich walkach. Zanurzył się więc w chłodnej wodzie czując jak schłada jego rozgrzane od słońca ciało. Zanurkował też kilka razy by przemyć zaschniętą krew z rogów. Musiał w końcu dbać o swoje złote rogi i wspaniałą sierść. Szczególnie dużo uwagi poświęcił tej pod naszyjnikiem który zdejmował tylko na walki i w wyjątkowych sytuacjach. Gdy już futro lśniło dawnym blaskiem oparł się o brzeg i rozluźnił ciesząc się chwilą.

[Ostoja Zimy]

Rzadko przychodziła nad jezioro, w sumie tylko po to by zaczerpnąć łyk świeżej i chłodnej wody. Była akurat w trakcie lotu i z góry widziała, jak smok właśnie bezcześci czystość wody swoim ciałem. Westchnęła ciężko i zapikowała, skoro się nie napije to chociaż przemyje kark gdyż słońce ostatnio paliło niemiłosiernie, a posiadanie grubego futra nie pomagało. Wylądowała na ugiętych łapach, zmierzyła smoka wzrokiem. Kiedyś się spotkali, jednak ich było ono bardzo krótkie, nawet nie była pewna czy pamięta jego imię.
– Hej – powiedziała i usiadła przy brzegu, zamoczyła łapę i mokra kończyną przejechała sobie po karku by go odrobinę schłodzi. – Kiedyś się widzieliśmy, ale chyba... zapomniałam jak masz na imię, przepraszam – zaśmiała się gardłowo dalej chłodzac sobie szyję.

[Agnar]

A więc jednak ktoś jeszcze zjawił się na jeziorze. No i dobrze przynajmniej nie będzie tu siedział cały czas sam. Spojrzał badawczo na samicę i szybko doszedł do wniosku że już ją kiedyś widział.
– O Hejka. Nic się nie stało, heh sam nie pamiętam twojego imienia. Ja jestem Obronny Kolec ale mów mi Agnar. I faktycznie widzieliśmy się ostatnio ale to chyba było jakoś dawno. Co u ciebie?
Powiedział z uśmiechem i wypłynął na płyciznę by być tylko do połowy piersi w wodzie. Góra szybko wyschnie na słońcu ale nadal będzie mu chłodno od dołu.

[Ostoja Zimy]

Jej oczy zwęziły się w cienką nić. Imię smoka rozbrzmiewało w jej głowie, na okrągło. Agnar, Agnar, Agnar. Uśmiechnęła się drapieżnie, przekręciła również głową aby z kręgów szyjnych wydobył się charakterystyczny trzask. Jak to rozegrać? Czy jest gotowa zanurkować w otchłań i stać się tym, kim nie jest?
Przymknęła delikatnie oczy i wstała, leniwie, powoli, z gracją
Podeszła spokojnie do smoka, uśmiechając się złudnie ciepło. Zbliżała się nieubłaganie, była na tyle blisko by spojrzeć mu w oczy.
– To Ty... Biedaczysko – powiedziała przejęciem, starając wykrzesać z siebie jak najwięcej uczucia ciepła w swoim głosie choć było to trudne. Skuliła uszy i zakryła łapa pysk. – To właśnie o Tobie mówiła Mirri, jak się z tym czujesz Agnarze? – zapytała smoka.

[Agnar]

Zaskoczyło go podejście samicy. Trochę dziwne jak na takie losowe spotkanie. Podniósł jedną brew zastanawiająco gdy ta wypowiedziała swoje słowa. Czemu miałby być biedny z powodu że Mirri o nim mówi?
– Emm nie za bardzo rozumiem pytania. O czym Mirri mówi? I z czym mam się jakoś czuć?
W jego głowie zaczęły kotłować się pytania. Czy ma się obawiać? Czy coś się stało? Sam nie wiedział na czym ma się skupić.

[Ostoja Zimy]

Wybornie. Popatrzyła na jego skonsternowany pysk a ona sama zanurzała się coraz głębiej w mrok otchłani. – Och, nie mówiła Ci? Myślałam, że po tym jak na nią się wściekłym. Powiedziała Ci. – oznajmiła z przejęciem w głosie i złapała się za pysk – Agnarze, przepraszam! Ale ja kocham Morris również! Ale ona.. ona..ona chciała, żebyśmy były we dwie, a Ty...a Ty miałeś n dawać pisklęta
Miałeś być tylko po to, bo razem nie możemy. Ale ja się nie zgodziłam Agnarze, nie mogłabym wykorzystywać drugiego smoka. – zapłakała goszko uwalniając swój ból, nienawiść, gniew i żal. Czy jej uwierzy? To się jeszcze okaże.

[Agnar]

Agnar po wysłuchaniu wszystkiego spuścił głowę myśląc intensywnie nad tym co powiedziała. Wyglądało to trochę jak by się załamał. Minęła chwila ciszy i nagle samiec wrócił głową do poprzedniej pozycji a na jego pysku nie było widać ani krzty smutku.
– Wybacz ale chyba ktoś zrobił ci niesmaczny żart. Znam Mirri i wiem że nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego. Ona jak mówił jej tata, ma charakter pisklaka. Nigdy by się nie posunęła do czegoś takiego. Zresztą jeśli chodzi o pisklaki to sama powiedziała że decyzję podejmujemy razem. Jeśli by chciała mnie wykorzystywać by po prostu to ze mną zrobiła. Czekanie aż zdobędę pełną rangę i dawanie mi też decyzji zamiast proszenia o pisklaki jest trochę... Niepotrzebne. Ale rozumiem że ty ją kochasz tak? Porozmawiam na ten temat z nią. Jednak muszę przedtem się dowiedzieć trochę rzeczy o tobie. Jeśli chcesz mi oczywiście o sobie powiedzieć.
Zapytał nad wymiar spokojnie. Miał też nadzieje że te całe nieporozumienie to wynik żartu a nie celowego kłamania na co by wskazywały nad wyraz teatralne gesty samiczki.

[Ostoja Zimy]

Gdyby była na miejscu samca, zareagowałaby tak samo. Pewnie większość smoków nie spodziewałaby się tego po Mirri, właśnie dlatego Zima to robi, chce aby smoczyca poniosła bolesną lekcję i konsekwencję swoich słów. Samiec wydawał się całkiem uprzejmy, bo gdyby jej ktoś takiego naopowiadał o jej lubej, bezceremonialnie strzeliłaby mu w pysk.
Smoczyca zatraciła się już całkowicie, w swojej zemście, w swoim bólu.
– Czyżby? – uniosła łuki brwiowe. Maddara zawibrowała w powietrzu, tworząc mleczną mgłę zaraz obok nich, twór powoli nabierał barw wyglądając teraz niczym ekran w kinie. Na nim była postać Mirri i Sahidy w jej własnej grocie. Siedziały obok misy z naparem z herbaty i rozmawiały. Postaci zaczęły być bardziej intensywne, postać wojowniczki wstała i cofnęła się ale milczała, słuchając słów zapłakanej Mirri.

...Jak się częściej spotykaliśmy to go polubiłam bardziej, wiesz? I.. on jest taki szczęśliwy gdy jest ze mną.. i ja też. Ale.. – ścisnęła jej łapę trochę mocniej i gorycz zalała jej pysk. – Ja nie wiem, czy to ta miłość jak u moich tatów. On praktycznie jest na każde moje zawołanie. Nie jest w stanie mi odmówić. Ja.. czuję się przy nim silniejsza. Jakby był moim kompanem, albo czymś niżej. Ale.. teraz jak o tym mówię.. – łza spłynęła po jej policzku(...)

Sahida milczy.

– Sahi.. czy ja jestem zła? Przecież on jest ze mną szczęśliwy.. – bogowie, jak to brzmiało. – Ja.. ja ciebie też lubię, ale inaczej, wiesz? Czuję się dziwnie gdy jesteś blisko. Agnar jest w Ogniu i nie spotykamy się tak często. Pisklaki też pójdą do Ognia. Nawet nie zauważysz.. mgła..

Mirri coś dalej mówiła, płakała, a wojowniczka stała jak wryta, nie wiedząc co zrobić. W końcu odezwała się smoczyca, a jej głos drżał, z tworu biło uczucie bólu, żalu. Rozdarcia.

Coś... coś razem wymyślimy Mirri, nie.. nie jesteś zła. Tylko, tylko błagam, nie... nie oczekuj ode mnie, że... że ja będę .. z Wami. Nie umiem, nie potrafię, nie chcę – głos jej się totalnie załamał i przytuliła Sekcję mocniej – Musisz... musisz wiedzieć, co czujesz, nawet.. jak to rani innych. Bo... nie możesz udawać, nie możesz, to Cię zabije, wiesz? A pisklaki... nie jestem.. samcem, nie wiem jak mogłabym Ci w tym pomóc... mnie znaleziono, może my też.. miałybyśmy takie...

Smoczyca nie wytrzymała i zapłakała, z kolei Mirri zaczęła popadać... w obłęd.

J-ja chcę cię tak lubić.. wiesz? Żebyśmy były partnerami.. ale takimi prawdziwymi! M-może razem mogłybyśmy go mieć pod sobą? Byśmy były razem, a.. a on by nam usługiwał? Kochałby nas, byłby szczęśliwy! I my byłybyśmy szczęśliwe, wiesz? Nikt by się nikim nie dzielił! I nawet mogłybyśmy mieć wtedy pisklaki. N-nasze pisklaki!

W tym momencie niebieska smoczyca rzuciła się na Mirri, przygwoździła ją do ziemi, nawarczała na nią i odleciała zostawiając ją samą.


Sahida patrzyła na maddarowy ekran ze szczerym smutkiem, gdy cała scena dobiegł końca, mgła się rozpłynęła, a oczy samicy powędrowały na Agnara.
– Możesz dalej nie wierzy, zresztą, zapytaj jej sam. – powiedziała w końcu.