Wysepka

[Uśmiechnięta Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tagigo była oczarowana. Czuła oczywiście chłód, lecz jakże przyjemny był po upalnych dniach! Z odwagą właściwą tym, którzy nie zastanawiają się przed podjęciem działań, rzuciła się na miejsce, gdzie przynajmniej w jej icenie białych płatków było więcej. Zawiodła się jednak głęboko, gdy zrozumiała, że niemożliwe jest w tym zanurkować. Jedyne, co ją spotkało, to uderzenie w nos.
– Tego tam nie ma, prawda? – spytała, łapą odruchowo rozcierając kuku na nosie.
Przyglądała się powolnemu zanikaniu iluzji. Maddara wydawała się małej niesamowicie potężna. Czy kiedykolwiek odważy się spróbować sięgnąć takich wyżyn? Chyba nigdy nie wybaczyłaby sobie porażki. Czyż nie bezpiecznej jest skupić się na tym, co zna, niż ryzykować próbując nowego?
– Czy to trudne? – padło jednak z jej pyszczka, jakby wbrew woli.

Runiczna Łuska

[Aura Nocy]

Kiedy Tagigo spróbowała wskoczyć do nie istniejącej zaspy, mimowolnie z nosa Hakaty wydarło się rozbawione prychnięcie. Na jej pytanie pokiwała głową i dopiero wtedy zmniejszyła stopniowo swoją iluzję. Jednak nawet i ta mała kopia po chwili zniknęła, fioletowe pasma na jej głowie oklapły znowu bezwiednie kiedy przestała używać swojego źródła
–  Na chwilę obecną? Tak. Nie jestem jeszcze bardzo silną czarodziejką i takie większe iluzje mnie męczą. Jednak z czasem staje się to mniej wyczerpujące, praktyka, praktyka i jeszcze raz praktyka
Hakata przerwała na moment i zerknęła najpierw na horyzont, potem na niebo i znowu na pisklę. Ot zwykła przerwa w plątaninie słów. Odezwała się do niej a im dłużej mówiła, tym coraz śmialej na jej pysk wkradał się delikatny uśmiech
– Tata unie czył cię, że nasz świat przechodzi przez różne fazy pór? Te "białe" co widziałas to śnieg. Niedługo nadejdzie Pora Liściastych Dywanów a zaraz po nim Pora Białej Ziemi. Ja wyklułam się w Porze Kwiecistych Ziem, teraz mamy Gorejącego Słońca. Dla mnie to będzie pierwsza pora Liściastych Dywanów i Białej Ziemii, tak samo jak dla ciebie


Tagigo

[Uśmiechnięta Łuska]

Przechyliła lekko łepek, zastanawiając się. Tata nic nie wspomniał... Może mu to umknęło, wszak nie tylko nią się opiekował i trudno było nie zauważyć czasami, jak bardzo zmęczony był. A może uznał to za tak oczywiste, że nie warte wzmianki?
Czy jej braki w wiedzy są bardzo poważne? Miała nadzieję, iż nie wygłupiła się zbytnio, przyznając się. A może starsza smoczyca uzna, że Tagigo jest zupełnie głupia i zdecyduje jednak ją zjeść?
– Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Ja się wyklułam chyba w porze Gorejącego Słońca... Nie widziałam jeszcze innych pór. Ale wszystko jeszcze przede mną, prawda?
Uśmiechnęła się promiennie, maskując niepewność. Kusiło ją, by dokładniej wypytać o nadchodzące pory, jednak zdecydowała się bardziej nie pogrążać. Powinna przecież wiedzieć to wszystko, a przynajmniej się domyślić! Pora Liściastych Dywanów... Czyli pewnie na ziemi urośnie strasznie dużo liści. Przynajmniej jak będzie wyglądać Pora Białej Ziemi już się dowiedziała. Dzięki iluzji Runy łatwo zgadywała, że spadnie dużo śniegu. Ciekawe, czy będzie taki mięciutki, jak wygląda?
– Uczysz się na Maga? – zapytała zamiast tego, chcąc odwrócić uwagę rozmówczyni od swoich luk w wiedzy – Moja maddara się jeszcze nie przebudziła, jestem za mała. Ale za to bardzo dobrze pływam! Nawet jeśli nigdy nie odkryję mocy, mogę być przydatna dla stada i łowić rybki. Baaaaardzo lubię rybki, a ty?
Wiecznie głodna, jak na pisklaka przystało, potrafiła pochłonąć dowolną ilość pływających stworzonek. Choć nie miała nic przeciwko mięsu, czy owocom, rybki były jej najulubieńszym daniem. Pieczone, surowe, duże i małe, wszystkie były pyszne!

Runiczna Łuska

[Aura Nocy]

– Nie ma nic złego w niewiedzy. Nie myśl sobie, że nie widzę twojego zakłopotania, kiepsko idzie ci maskowanie
Odpowiedziała jej unikając pytania odnośnie ryb, których nigdy nie jadła. Jeszcze. Jednak to była informacja tak nieznacząca, że Tagigo pewnie zaraz zapomni że o to pytała.
– Ale jak mówię, to nic złego. Rodzice potrafią być zajęci, szczególnie jak ma się więcej niż jedno pisklę w podonym wieku. Teraz już wiesz, że pory lecą w ten sposób: Pora Kwiecistych Ziem, Gorejącego Słońca, Liściastych Dywanów i Białej Ziemi
Prawda była taka, że ona też dość niedawno dowiedziała się że te "zjawiska" zmian mają nazwy. Wycieczka do Skalnego Giganta, czytanie wielu, wielu, wielu.... wielu rzeczy. Samodosknalenie się w miarę możliwości i kreatywności. Hakata ziewnęłą porządnie, czując jak dopada ją senność
– Chodź. Pokażę ci dorgę powrotną do twojego stada, bo jeszcze się zgubisz w rzekach. Trochę głupio mi cię tutaj tak zostawić a chcę wracać do jaskini i się trochę przespać

Tagigo

[Uśmiechnięta Łuska]

Mimowolnie skrzywiła się lekko na pierwsze słowa Runy. A więc przejrzała jej blef! A jeśli może to zauważyć ona, może zauważyć każdy! Co mogą pomyśleć inne smoki, gdy dostrzegą lęk i niepewność kryjącą się za uśmiechem? Że nie jest dość dobra – to z pewnością. Nigdy nie będzie dość dobra. Chciała przynieść dumę Tacie i reszcie ważnej i potężnej rodziny. Chciała, by wierzyli, że daje radę, nawet jeśli zupełnie jej nie dawała. Czas jej ceremonii zbliżał się wszak nieubłaganie, już wkrótce stanie przed dziadkiem i będzie musiała wstąpić na drogę Adepta, wybrać imię. A tymczasem czuła się zagubiona i jej niedostatki były widoczne tak wyraźnie, jak księżyc odbijający się w tafli spokojnej wody.
Musi się jeszcze wiele nauczyć, a czas jej uciekał. Musi być lepsza, bardziej gotowa... Lub lepiej udawać.
Skinęła więc tylko łebkiem, nie mówiąc już nic. Spojrzała ku wschodowi, dostrzegając pierwsze szare oznaki nadchodzącego dnia. Gwiazdy bladły, noc się kończyła, a ona przecież musi wrócić do domu nim ktokolwiek zauważy jej nieobecność. Posłusznie podążyła za starszą smoczycą, przebierając szybko krótkimi łapkami.
Dobrze, że jej pierwsza podróż poza Obóz Ziemi zakończyła się bezpiecznie.