Samotna Sosna

[Jaskiniowy Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

A więc coś nowego...
Oko miał być podany ciężkiemu ćwiczeniu, jakim było pozbawienie się najważniejszego zmysłu podczas walki...
Dobra, niech będzie...
Wojownik zamknął oczy od razu skupiając się na pozostałych mu zmysłach. Był to przede wszystkim słuch, ale również dotyk, i ten "szósty zmysł" wyczuwania drgań maddary wokół niego. W końcu nie wiadomo czym zaatakuje go jego nauczyciel. Zgotował mu jednak warunki specjalne...
Oko Zmierzchu, bez wzroku. Co za ironia...

[Krwiożerczy Obłęd]

Na koniec, nim jeszcze zaatakował, dodał coś jeszcze. Nie, nie od siebie jednak – bo dla niego i tak do było dość dziwne określenie (aby uodpornić się na ból, trzeba go najpierw odczuć na sobie, a potem starać się z nim żyć, ale w przypadku przyrody?) – ale powtórzył dokładnie to samo co mu nie tak dawno powiedział jego nauczyciel. – Zacznij także utożsamiać się z otoczeniem. Nie ignoruj jej, ale także za bardzo nie staraj się nią przejmować. To ty jesteś tutaj obcą istotą, więc to ty musisz dostosować się do natury – dał jeszcze chwilę Sumiennemu, na cokolwiek, a potem zaatakował. Dość prosto. I zręcznościowo. Postanowił doskoczyć do jego prawego boku, aby szybkim, precyzyjnym ruchem ciąć pazurami lewej przedniej łapy. Chciał wykonać długie, ale szybkie cięcie wzdłuż boku samca, od zadu po przednią łapę, omijając jednak skrzydło. Jego planem były długie
stosunkowo płytkie, choć krwawiące i poszarpane rany.

[Jaskiniowy Kolec]

Oko nie do końca rozumiał polecenie. Jak niby miał utożsamić się z otoczeniem? Owszem, czuł jej całym ciałem. Czuł powiew lekkiego wiatru, czuł lekkie zimno bijące od ziemi i słyszał świst mroźnego powietrza. Co więcej potrzebował? Poczucia maddary. To właśnie na niej również się skupiał, ponieważ maddara w końcu była wszędzie. Tak jak natura...
Wojownik wiedział gdzie stał wcześniej Krwiożerczy i właśnie z tamtej strony usłyszał skrzypnięcie śniegu, ale znacznie zbyt mocne, aby był to krok w przód. A więc próbował doskoczyć. Ocenił swoje szanse obrony siłowej i bez większego myślenia, wiedział iż taka sztuczka nie przejdzie. Dlatego też ugiął łapy i odskoczył szybkim, zręcznym ruchem, byleby się odsunąć od atakującego go Krwiożerczego.
Polegał przede wszystkim na słuchu. Na skrzypiącym śniegu było słychać każdy krok. To z pewnością pomagało...
Po uniku Oko poczuł lekki powiew wiatru tam, gdzie łapa Wojownika Cienia przecięła powietrze...

[Krwiożerczy Obłęd]

Cienisty, jako ten widzący nie zamierzał czekać, tylko od razu zaatakował. Obrócił błyskawicznie się wokół własnej osi, no prawie, po czym posłał swój ogon w kierunku łap smoka. Na wysokości nadgarstków, czy jak to się tam nazywa w smoczej anatomii. Celował w te łapy do których miał najlepsze dojście.

[Jaskiniowy Kolec]

I tym razem Sumienny usłyszał skrzypienie śniegu. Nie było takiej możliwości, aby bronił się poprzez siłę. Nie potrafił określić na jakiej wysokości pojawi się atak... Nie mógł więc wykonać poprawnego bloku.
Pozostało więc powtórzyć wcześniejszy ruch, a mianowicie szybko ugiąć łapy i odskoczyć jeszcze dalej od Krwiożerczego.
Chwilę później Sumienny usłyszał świst ogona, który przeleciał gdzieś poniżej łba. Fajnie, że wiedział gdzie atakował wcześniej Nauczyciel, ale co z tego, skoro nie był w stanie określić tego wcześniej?

[Krwiożerczy Obłęd]

Ni to mruknął, ni to chrząknął. To, chyba, oznaczało, że jest dobrze. – Świst powietrza również może Ci pomóc określić odpowiednią wysokość. Wystarczy tylko się w niego wsłuchać. Atak ogonem może iść tylko na trzy sposoby. Na łapy, na linię barków oraz na łeb. O innych możliwościach, na ziemi, jakoś nie słyszałem – rzucił z przekąsem. Po smokach urodzonych na tych ziemiach można było się spodziewać wszystkiego, nawet czegoś niezbyt mądrego.
Z płomieni nie zamierzał korzystać, istniało tu za duże ryzyko, że Sumienie mógłby się pomylić, więc z siły – poprzedni atak – przeszedł od razu do zręczności. Zamierzał ciąć wojownika w bark, oczywiście wcześniej do niego doskakując. Atak miał iść po skosie, z góry na dół.

[Jaskiniowy Kolec]

I właśnie nieco wcześniej do tego stwierdzenia doszedł sam.
-Można zmienić trajektorie lotu ogona...-Dodał cicho i nie kontynuował opowiadania tego, czego się uczył z ojcem, ponieważ miał teraz inne rzeczy do roboty, niż gadanie.
Znów usłyszał skrzypienie. Pojedyncze. Od razu po usłyszeniu tego dźwięku, postanowił skoczyć do tyłu, aby nie powtarzać ciągłego ruchu uskakiwania na prawy bok.
Po uskoczeniu w tył znów usłyszał i zarazem poczuł powiew wiatru, który spowodowała łapa...
Było blisko, ale zabrakło z półtora łuski do zranienia.
Sumiennego zaczynało kusić to, aby otworzyć już oczy, jednak powstrzymał się. Musiał wykonywać polecenia swojego nauczyciela...

[Krwiożerczy Obłęd]

Zamiast odpowiedzieć, skinął tylko głową. Tak też można. Niemniej jednak, gdyby coś – cokolwiek – powiedział, zdradził by swoją pozycje, a tego akurat nie miał w swoich planach. Cienisty, aby utrudnić nieco ustalenie przez Zmierzch jego pozycji, zaczął wykonywać krótkie zmyłki. Tu odskok, tam odskok, gdzieś podbiegł, gdzieś odbiegł ...
Dopiero po jakimś czasie, zaatakował. Siłowo. Zamierzał staranować swojego przeciwnika. Rogami i kolcami na łbie. Jeśli uda mu się trafić wojownik zyska w prawym boku – kilka pięknych dziur. Ataki siłowe mają to do siebie, że są i wolne i wyraźnie je słychać
//Spróbuj raporcik z V :)

[Jaskiniowy Kolec]

Łeb Sumiennego bez przerwy się obracał w geście nasłuchiwania. Zauważył, że tym razem Krwiożerczy próbował go zmylić i był w pewnym momencie gotowy do uskoku, ale w ostatniej chwili się powstrzymał, słysząc kolejne niewyraźnie szmery oznaczające tyle co kolejne zmyłki. Generalnie nie mógłby określić precyzyjnego położenia Krwiożerczego Obłędu, ale margines błędu nie wynosił więcej niż ćwierć ogona, dlatego właśnie przejście na prawy bok zostało dość łatwo zauważone. Kolejne szmery jedynie utwierdził go w przekonaniu o tym, iż nadszedł atak. Były to miarowe uderzenia łap, które oznaczać mogły tylko bieg. Więc pewnie szarża.
Sumienny nie widział lepszej opcji, niż przeturlanie się w bok, zarzucając łbem na lewo, uginając prawe łapy mocno i wybijając się z nich. Miało to spowodować szybkie zejście z toru po którym biegł jego nauczyciel.
Czemu tym razem nie użył siłowego rozwiązania? Za duże ryzyko, że źle oprze łapy na barkach przeciwnika. Wystarczyło nie trafić jedną, aby doszło wręcz do katastrofy...
Lepiej więc nie kombinować...

[Krwiożerczy Obłęd]

Do kolejnego ataku jednak nie doszło. Oko przez chwilę stał w ciszy, zanim cienisty raczył się odezwać. Cisza również może dekoncentrować. – Możesz już otworzyć ślepia. Nauka skończona – zakomunikował. I mimo, zakończenia ów umiejętności, wciąż stał w pozycji gotowości. Na rozstawionych łapach, chroniąc szyję, z uniesionym – niż normalnie – i lekko spiętym ogonem ... Nie sądził, żeby Oko poprosił go o naukę ataku, więc milczał. Złudzenie w tej kwestii był o wiele lepiej wyszkolony niż on sam.

[Jaskiniowy Kolec]

Oko Zmierzchu otworzył więc ślepia i zamrugał. Chwilę w ciszy obserwował nauczyciela.
-Dziękuję, Krwiożerczy Obłędzie-Rzekł krótko, po czym musiał go zapewnić o tym, iż odwdzięczy się, kiedy będzie to możliwe.
-Jeśli będziesz potrzebować w czymkolwiek mojej pomocy, wezwij mnie, a się pojawię...
Po tych słowach się odwrócił i powoli rozłożył skrzydła. Wzbił się w powietrze i odleciał.
Wojownik nadal nie przepadał za Cienistymi, ale ten tutaj mu pomógł, a tego na pewno nie zapomni...

[Krwiożerczy Obłęd]

Akurat cienisty nie liczył na jakieś podziękowania. Zrobił po prostu swoje i tyle. Zresztą to można było nazwać pewną wymianą. Złudzenie pomógł – i wciąż mu pomaga – mu podszlifować swoje umiejętności z ataku, a on z kolei odwdzięczył się jemu szkoląc jego ucznia. Oko musiał być jego uczniem lub też kimś, który w razie nieobecności mistrza życiowego mógł go zastąpić. – Bywaj – rzucił tylko na koniec, nim jeszcze Oko wzbił się w powietrze. Jeszcze przez chwilę go obserwował, a potem sam poszedł w jego ślady. Tyle, że pieszo.
(nie ma)

[Zwiastująca Łuska]

Dzisiaj przyszła pora na trening magii precyzyjnej. Najpierw więc skupienie. Samica zamknęła oczy, by nie rozpraszać się otoczeniem. Pierwszym zadaniem było znalezienie źródła maddary. Tym razem poszło z tym znacznie łatwiej, niż podczas nauki ze Spalonym, podczas której nieznośna maddara błąkała się po całym umyśle młodej. Tym razem udało się znaleźć ją od razu, więc można było przystąpić do tworzenia iluzji. Samiczka postanowiła stworzyć lisa. Zwyczajny lis, normalnej wielkości i wagi. Bystre spojrzenie czarnych ślepi, ciemny nos, rudo – białe futerko i puszysty ogon. Śnieżnobiałe zęby, czarne pazury. Ale to naturalnie nie wszystko. Lis miał zmieniać umaszczenie zależnie od terenu. Miał być szaro – biały podczas zimy, rudy w porze Liściastych Dywanów, beżowy wiosną a niemal żółty latem. Nie tracąc wyobrażenia z pamięci tchnęła w nie maddarę, a zwierzę już po chwili pojawiło się tuż przed nią. Teraz postanowiła sprawić, by wykonało jakąś czynność. Najpierw sprawiła, że lis zaczął się skradać. Czyli zgiął łapy, pochylił nisko ciało i głowę, wyprostował ogon. Następnie powoli przestawiał łapy, starając się robić to możliwe najciszej. Balansował ogonem, tak by nie stracić równowagi. Następnie zaczął biec. Bardzo szybko, sprintem, od czasu do czasu przeskakując różne kamienie, aby się o nie nie potknąć. Na końcu skoczył i zniknął. A to dlatego że lis został usunięty z wyobraźni samicy, która tym razem postanowiła zmienić otoczenie. Nadchodziła wiosna, ale ona miała zamiar stworzyć jesienny krajobraz. Najpierw podłoże. Pełne kolorowych, opadłych z drzew liści, tworząc piękne dywany. Kałuże błota, utworzone ze zmieszania ziemi i deszczu, dość częstego o tej porze roku. Pół gołe drzewa, z których spało wiele liści, ale trochę jeszcze zostało na gałęziach. Promienie słoneczne przebijające się przez małe zakamarki między drzewami, ogrzewając powoli chłodną ziemię. Nagle ciemne chmury spowiły niebo, zwiastujące opady deszczu. Wkrótce na podłoże spadły pierwsze krople. Następnie coraz częstsze, aż w końcu młoda wywołała w swojej wyobraźni istną ulewę, bijącą w łuski i ziemię. Wyobrażenie po pewnym czasie znikło, a teren wrócił do pierwotnego, prawdziwego stanu. Ostatnim tworem, jaki samica chciała stworzyć, była zwyczajna kula ognia. Okrągła, idealnie wyszlifowana, płonąca żywym ogniem, jak sama nazwa wskazuje. Owinięta pomarańczową, żywą aurą. Ważyła kilogram i miała twardość kamienia. Następnie z kuli adeptka ukształtowała stożek. Ostro zakończony, raczej dłuższy niż szerszy. Ponieważ był wykonany z owej kuli, to naturalnie także płonął. To było tyle. Wszystko znikło, a młoda adeptka kilkoma machnięciami skrzydeł zbiła się w powietrze i zniknęła.

[Iskra Nadziei]

Puszysta szła jak zawsze kulejąc, już powoli zaczęła się przyzwyczajać do okropnego bólu, jakim jest wybity bark. Wciąż czekała z pójściem do Uzdrowiciela, albo do Elfów, nie chciała sprawiać kłopotu. Niestety jednak do bólu nigdy nie można tak do końca się przyzwyczaić, musiała robić co kilka ogonów postój, by nie tracić siły. Usiadła dopiero przy Samotnej Sośnie, owijając się puszystym ogonem. Musi zrobić dłuższy odpoczynek, bo inaczej padnie z przemęczenia, a to było idealne miejsce do odpoczynku. Siedziała, a ślepia miała wpatrzone w dal, na pewno nie była obecna tutaj duchem, jedynie ciało pokazywało o jakiejkolwiek obecności w tym miejscu.

[Słodycz Zbawienia]

Jak widać powrót z ostatniego spotkania z Cienistym nie mógł się zakończyć zwykłym powrotem do obozu. Gdy szłam nieopodal samotnej skały do moich nozdrzy dotarł znajomy zapach. Znajomy, bo w końcu smoki Życia nie był mi obce. Nie znałam jednak tej samicy. Jednak to nie było jedyne, co przykuło moją uwagę. Krew. Zapach ten był wszechobecny, otulając samicę jak doskonale przylegają błona. Nie mogłam tego zignorować. Musiałam się chociaż dowiedzieć, czy wszystko z nią w porządku. Podeszłam więc bliżej, poprawiając nieco torbę, którą wzięłam z zapasów Ognia. – Wszystko w porządku? – zapytałam, zatrzymując się jakiś ogon od Puszystej.

[Iskra Nadziei]

Spojrzała smętnie na ognista, gdy ta zbliżyła się nieco. Nie chciała nikogo zajmować sobą, tym bardziej nieznaną osobę, ale skoro pyta nie może skłamać, bo prawda i tak wyjdzie na jaw, a w tym przypadku jest już widoczna. Popatrzyła na krwawiącą lekko ranę, nic dziwnego że miała mniej siły. Ile można chodzić z nieuleczoną poważną raną?
-To tylko draśnięcie, podczas walki na arenie. -powiedziała pewnym głosem, tak aby nikt się nie przejmował, a może pocieszała samą siebie...
Pierwsza walka, do tego wygrana, z wojownikiem, kiedy ona była jeszcze adeptką szkolącą się na czarodziejkę, to na prawdę duży sukces. Oczywiście nie mogło się obyć bez ran, których wcześniej smoczyca nie miała. -Jestem Iskra Nadziei. -powiedziała i kiwnęła łbem, gdy przypomniała sobie o manierach, których zawsze przestrzegała.