Cichy Wąwóz

[Znamię Chaosu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cichy Wawoz wydawal sie byc idealnym miejscem na odpoczynek, to wlasnie tutaj Naznaczony spedzil ostatnia noc, blakajac sie po terenach wspolnych. Zapach jakiegokolwiek stada juz dawien dawno opuscil jego futro. Byl samotnikiem, prawdziwym i niepodwazalnym, jednakze zycie w ten sposob niestety bylo trudne. Chociazby przez wzglad na tereny lowieckie. Zwierzyna lowna nie zapuszczala sie do serca smoczych ziem, a wiec Naznaczony nie mial nawet szansy na zlapanie czegos do zjedzenia. Ale znal pewna smoczyce, ktora zapewne z checia podaruje mu pozywienie. Dlategoz jego mysli skupily sie wlasnie na tejze smoczycy Zycia i wyslal do niej widziany przez siebie obraz Wawazu, ktory to tez zawieral prosbe o pozywienie i przybycie, jesli to jest mozliwe. Oblicze Swiatla...tak, to na ta smoczyce czekal.

[Księżycowa Łuna]

Młoda samiczka właśnie szykowała się na swe kolejne polowanie z nadzieją, iż ów dzień okaże się dla niej szczęśliwszy od poprzedniego. Nie było łatwo, lasy zapełniały wygłodniałe drapieżniki, zwłaszcza małe, uparte chochliki, od których dziwnym trafem Słoneczko nie mogła się uwolnić. Nie chciała walczyć, przynajmniej do czasu, aż naprawdę nie skupi się na szkoleniu umiejętności walki. Mówiono, że była szybka, ale czy szybkość, sama bez odpowiednich umiejętności, mogła jej pomóc? Słoneczko nie była tego taka pewna. Ale chciała wierzyć, że kiedyś będzie na tyle umiejętna, aby nie musieć kłopotać innych smoków o swą pomoc.
Tak, czy siak opuszczając swe leże poczuła to dziwne, ale nie nieprzyjemne szczypnięcie cudzej many, jaźń wślizgującą się do jej umysłu. Dostrzegła oczyma wyobraźni nieznane sobie miejsce, otoczone wiekowymi, uśpionymi drzewami. Do tego uczuła prośbę o przybycie, głód...
Uśmiechnęła się pod różowawym noskiem i skierowała smukły pyszczek ku terenom, gdzie znajdowało się ich na tyle, aby smoki każdych nacji mogły tam się spotykać. Rozłożyła wąskie skrzydła, najlepsze do powietrznych akrobacji i zwrotności, nie były zbyt duże, a jedyne, co je wyróżniało na tle innych ras, było umaszczenie, niezwykły kształt lotek, ich nasycona barwa. Zatrzepotała nimi, by w następnej chwili odbić się długimi łapkami od ziemi i wzbić się w powietrze. Lot niezmiernie przysparzał jej wiele radości. Kochała latać równie mocno, co biegać. Szybkość ją upajała, w tych chwilach czuła się nieskrępowana i wolna od jakichkolwiek lęków zaćmiewających jej lękliwą duszę, ale za to niezłomną. Musiało nieco upłynąć czasu, nim jej jaskrawe, zielone ślepka wypatrzyły pierwsze formacje drzew Dzikiej Puszczy, rozległej, kryjącej w sobie wiele niespotykanych kryjówek, zacisznych kątów mogących zaspokoić chęć poznania nawet w najbardziej wymagających gadach. Wiedziała, że kazała na siebie długo czekać, przez co czuła wstyd, a pierwsze uszczypnięcia złośliwych szponów niepokoju zagłębiły się w jej sercu.
Odetchnęła głęboko, czując jak muska ją zimny wiatr, zniżyła lot, wypatrując wśród poszycia znajomych z wizji kształtów, a gdy tak się stało poddała swe ciało nie nieskomplikowanym akrobacjom, mającym na celu lawirowanie pomiędzy skręconymi, zrośniętymi konarami drzew. Brak listowia ułatwiał nieco sprawę, nie zasłaniał widoku, tylko te ogromne świerki iskrzyły się zamrożoną zielenią. Wylądowała miękko w białym puchu, znacznie zmarzniętym, tworzącym chrzęszczącą skorupę, kruszącą się pod naciskiem łap, nawet tak smukłej smoczycy, jaką była Słoneczko. Ale przecież nie można było nazwać ją kruszynką! Z każdym księżycem robiła się wyższa, ale i dłuższa, żółty ogon zwieńczony jaskrawymi piórami i kostnymi kolcami dorównywał długości jej ciała, a może nawet i je przewyższał, zwinny i skrętny niczym ten u rączych drzewnych gadów. Samiczka zyskiwała coraz bardziej wyważone kształty, dorastała, jedynie wejrzenie jej ślepi nie zatraciło nic ze swej pisklęcej wręcz niewinności, ale i wrodzonego ciepła, płynącego ku innym, niczym promienie Złotej Twarzy.
Rozejrzała się dookoła, unosząc odrobinkę spiczaste uszka, aż w końcu dostrzegła znajomą sylwetkę nieznajomego. Bo właśnie nim był, nieznajomym, którego, może gdyby zechciała i gdyby on zechciał, mogłaby nieco lepiej poznać. Zapewne, gdyby nie jej nieśmiałość, potrafiłaby znacznie skuteczniej zjednywać sobie kompanów do rozmów.
Ruszyła ku niemu miękkim krokiem, stawiając ostrożnie łapy na zdradliwym puchu, który ów mianem raczej nie mógł być już nazywany. Przystanęła ogon od samca, niby nie wiele, a następnie skłoniła delikatnie łebek w powitaniu, jednocześnie na jej gadzich wargach odmalował się ten ciepły, nieśmiały uśmiech.
– Witaj, Naznaczony – ciepły, delikatny sopran przeszył ciszę otulającą ów miejsce, ale także ich.
Wiedząc, czego od niej oczekiwał, śnieg, tak jak kilka księżyców temu, zamigotał koło łap samca, aby po chwili pojawił się tam jego posiłek, mogący zaspokoić nękający go glód. Cztery sarny, może i nic wymyślnego, ale czy w dobie głodu można było pozwolić sobie na grymaszenie?
– Wybacz, że musiałeś tak długo mnie oczekiwać – dodała przepraszająco, przekrzywiając odrobinę łebek na prawo.

[Znamię Chaosu]

Siedzial, czekal. Nie spieszylo mu sie, choc faktycznie brzuch dawal o sobie znac. Och, gdyby ta zwierzyna lowna nie byla tak plochliwa i chociaz zapuszczala sie w serce tych terenow. Albo gdyby mogl po prostu wyjsc za bariere zapolowac, na wlasne ryzyko, ale cos czul, ze to by nie byl dobry pomysl i po prostu zerowal. Zerowal, poki nie wymysli czegos sensownego. Ale to juz raczej mial prawie gotowe. Nie zdziwil sie, gdy dostrzegl jaskrawa sylwetke na niebosklonie. Ze stoickim spokojem wciaz czekal, a gdy Oblicze wyladowala i powitala go, on rowniez skinal jej nieznacznie lbem, ot wyraz powitania. Dosc skromny i jak na jego gust, wystarczajacy. Zaraz potem pojawilo sie mieso, a jak pojawia sie mieso, to glodny smok ma sie na nie ochote rzucic i choc kazda komorka ciala Naznaczonego wolala "jesc!", on wrecz slamazarnie podszedl do zwierzyny i zaczal powolna konsumpcje. Przelykal kazdy kawalek powolnie, delektujac sie nim, zaczynajac jak zwykle od rozerwania miekkiego brzucha. Dopiero po najedzeniu sie przy uzyciu many przeniosl resztki gdzies, gdzie w spokoju beda mogly sie rozlozyc, badz zniknac pod bialym puchem, a sam samotnik wyczyscil sie o snieg, przysypujac brudy ogonem. Byl wychowanym i nie smiecil, a to co niekoniecznie bylo na widok, zakrywal, jak kazdy szanujacy sie drapieznik, w koncu padlinozercy byli najgorsza zmora drapieznikow, nieprwadaz? Zaraz potem zimne, snieznobiale slepia smoka skierowaly sie na lowczynie.
-Dziekuje.
Rzekl jak zwykle pozbawionym emocji, acz wyjatkowo melodyjnym, glebokim tonem glosu.

[Pani Wojny]

Runa przyspacerowała do Cichego Wąwozu całkiem przypadkiem. Rozglądała się za kimś do porozmawiania, w końcu trzeba było poznać jakieś smoki z innych stad, a nie tylko Ognistych... Poznanie obcych kultur wyjdzie jej na zdrowie.
A więc wędrowała, rozglądając się czujnie dookoła. Jej łapy cicho zatapiały się w śnieg, a kita na ogonie zaczynała się lepić od tworzących się lodowych sopli. Ale trudno. To w końcu tylko efekty uboczne posiadania długiego futra w kilku miejscach na ciele.

[Nathi]

Młody Adept szedł jak zwykle pewnym, choć spokojnym krokiem. Tym razem zaszedł aż do Cichego Wąwozu. Zwiedzanie różnych terenów Wolnych Stad zdecydowanie mu się podobało. Żałował tylko, że odkąd się urodził, wszędzie leżał śnieg. Chciał w końcu zobaczyć zielone korony drzew, poczuć ciepło letniego słońca, o którym tak wiele słyszał. Inne smoki często nie rozumiały, że on też chciał poznać naturę i podziwiał ją. Często sugerowano mu, że nie pasuje do stada. W końcu należał do Życia, a jedno życie już odebrał.
Ostatnio wszyscy, którzy go otaczali doprowadzali go do szału. Miał dość wszystkiego i wszystkich. Nie dostrzegał swojej winy, ale wiedział, że z jakiegoś powodu wszyscy są przeciwko niemu. Zawsze on był wszystkiemu winien. A chciał tylko szacunku.
Głowę miał jak zwykle spuszczoną. Uniósł ją, gdy znalazł się wśród skał, usiłując określić ich wysokość. Teraz potrafił również latać, ale wolał nie posługiwać się zbyt często tą umiejętnością. Postanowił chwilę odpocząć, przysiadając na śniegu. Gdzieś z przodu zauważył jakąś postać, chyba pisklęcą. Nie rozpoznał tego zapachu, ale postanowił nie zwracać na nią większej uwagi. Po prostu siedział, podziwiał okolicę i spokojnie oddychał, rozmyślając.

[Pani Wojny]

Zauważyła przychodzącego smoka i obserwowała jego kroki z zaciekawieniem. Kiedy usiadł, przekrzywiła łeb w bok. Wydawał się przybity z jakiegoś powodu.
– Dzień dobry? – powiedziała w jego stronę uprzejmym tonem, zastanawiając się, czy drugi smok nie wolałby raczej samotności i spokoju niż Runy zaczynającej rozmowę.
Uniosła ogon i porządnie targnęła jego końcówką, pozbywając się większości sopli. Jej pysk przybrał wyraz zamyślenia.

[Nathi]

Biały rzucił Wojennej nieufne spojrzenie spode łba. Wstał powoli, choć sprawnie, uważnie obserwując smoczycę. Zapamiętywał charakterystyczne cechy jej wyglądu. Nie powiedział tego na głos, ale jej wygląd zdecydowanie go zaciekawił. Nigdy dotąd nie widział smoka o tak kolorowych łuskach, może poza Obliczem Światła. Szczególnie ciekawe zdawały się być złociste wzory i grzywa, przypominająca mu ogień. Może to właśnie z tego stada pochodziła Adeptka? Nigdy dotąd nie spotkał smoka z Ognia, ale ten zapach nie przypominał mu ani jego stada, ani Cienia. Złocistym wzorom przypatrywał się trochę dłużej, ale po chwili uznał, że powinien jej odpowiedzieć.
– Tak? – spytał, jakby z założeniem, że przyszła do niego, jakby chciała jakiejś konkretnej rzeczy.

[Pani Wojny]

Runa uśmiechnęła się do drugiego smoka ciepło. Był większy od niej, i pachniał bardzo podobnie do Oka Zmierzchu – czyli pewnie pochodził z tego samego stada. Ciekawe czy był równie gderliwy...
– Jak się nazywasz? – zapytała uprzejmie – Ja jestem Wojenna Łuska – dodała mierząc wzrokiem większą od jej własnej sylwetkę drugiego smoka.
Czy to się kiedykolwiek zmieni? Czy zawsze już będzie najmniejszym i najbardziej niepozornym smokiem? Prychnęła pod nosem cicho, a jej spiczaste uszy lekko oklapły.

[Nathi]

Zmrużył oczy, gdy Wojenna uśmiechnęła się. Ani trochę nie miał zamiaru odwzajemnić uśmiechu. Nie rozumiał, co smoki chcą przez to osiągnąć. Przecież wtedy stawały się słabe, nieszkodliwe. On chciał, aby go szanowano, ale też bało. Miał na tym punkcie obsesję. Uniósł lekko łeb, ale wciąż patrzył nieufnie. Nogi miał lekko ugięte, jakby gotowy w każdej chwili do ataku, ucieczki, odlotu, lub wykonania dowolnego innego ruchu.
– Jestem Biały Kolec, Adept Życia, przyszły wojownik, uczeń samego Przywódcy, Złudzenia Życia. Kiedyś zastąpię go na tym stanowisku, aby potem zostać władcą wszystkich Wolnych Stad – powiedział, spoglądając w oczy Wojennej. Oczekiwał reakcji na jego słowa. Również na komentarz dotyczący jego imienia. Było proste. Można by pomyśleć, że jest zupełnie sprzeczne, ale tak naprawdę miało głębokie znaczenie, które nie każdemu wyjawiał.
– Wojenna? Tak ci śpieszno do wojny? Walki? Śmierci na polu bitwy? – zaciekawił się.

[Pani Wojny]

– Jeśli mi z powodu mojego imienia jest spieszno do wojny, to tobie do śniegu – odparła pogodnym tonem, nawet odrobinę niewzruszona deklaracjami Białego Kolca – A bycie przywódcą to ciężka praca. Myślisz, że podołasz? – zapytała, zastanawiając się, jak ktoś kto pochopnie wyciąga błędne wnioski o innych smokach na podstawie ich imion może kimkolwiek zarządzać.
Przekrzywiła łeb na bok.
Może ten smok nie wie na czym polega przywództwo. Czeka go więc brutalne obudzenie z marzeń pewnego dnia. Uśmiechnęła się ze współczuciem na tą myśl.

[Nathi]

Wzruszył barkami.
– Biel to kolor. Wiele rzeczy jest białych, a biel jest symbolem wielu rzeczy. Ale niewiele rzeczy nazywa się wojną, mylę się?
Przemyślał słowa Adeptki Ognia zastanawiając się, czemu miałby nie podołać. Chciał nim zostać odkąd wybrał się na pierwszą Ceremonię w swoim życiu. Był pewny, że żaden Przywódca nie miał zamiaru nim zostać tak wcześnie. Ale on przygotowywał się do tego i oswoił się z tą myślą. Z czasem wmówił sobie, że jest to coś pewnego, a każdy, kto stwierdzi inaczej zginie, gdy już dojdzie do władzy. Poza tym Złudzenie sam go wybrał na swojego ucznia. Dla Nathiego oznaczało to tylko jedno – chce go przygotować do przejęcia swoich obowiązków.
– Jeszcze pytasz? – oburzył się. – Jestem urodzonym przywódcą. Urodziłem się z zamiarem władania innymi. Złudzenie jest słaby. Nigdy nie zabił smoka. Ja zabiłem – spojrzał na Wojenną, jakby wyczekując jej reakcji. Z początku męczyły go koszmary, ale potem nabrał dumy z zabójstwa własnego brata. Czerpał z tego siłę. – Umiem decydować i zarządzać. Najpierw zrobiłbym w stadzie porządek. Skazał na śmierć tych, którzy na to zasługują. Którzy nie obdarzyli mnie szacunkiem lub osłabiają stado. Oko Zmierzchu... To nowe pisklę, Severine... Eliksir... Nie, ona już nie żyje... – wyliczał pod nosem. Na chwilę zamilczał, jakby się zastanawiając. – Potem umocniłbym stado jeszcze bardziej, każąc wszystkim intensywnie ćwiczyć. Zabroniłbym szkolenia się na magów, Maddara jest złem. Ograniczyłbym liczbę Łowców. A potem zaatakuję pozostałe Stada, jednocząc je wszystkie w jedno.
Gdy skończył, wypiął dumnie pierś, oczekując na podziw, czy zachwyt ze strony Wojennej.
– A w Ogniu? Jakiego macie Przywódcę?

[Pani Wojny]

Runa zachichotała, przyjmując to wszystko za doskonały żart.
– Ale jak zaatakujesz inne stada, skoro właśnie osłabiłeś swoje zabijając tych, którzy się z tobą nie zgodzili! – zapytała, strzygąc uszami, niezbyt przejęta tonem Białego Kolca – Jeśli aby władać musisz się ograniczać do zabijania tych, którzy się z tobą nie zgodzą, to o ile dobrze pamiętam te historie, idealnie nadajesz się na przywódcę Równinnych – jej pysk zadrgał, grożąc parsknięciem śmiechem, ale Runa jakoś się powstrzymała – Naprawdę uważam, że powinieneś co nieco zwolnić i zacząć od podstaw.
Mrugnęła przyjaźnie do Białego Kolca.
– Nigdy nie poznałeś Oceanu Ognia?

[Nathi]

– To nie tak – usprawiedliwił się. Otworzył usta, jakby chcąc coś dodać, ale zaraz je zamknął. Nie spodobało mu się odnalezienie takiego paradoksu w jego własnych słowach. Dłuższa chwila minęła, zanim znalazł odpowiedź. Mówił poważnym, choć smutnym tonem.
– Nic nie rozumiesz. Jak wszyscy – spojrzał na szczyt ściany wąwozu, a potem z powrotem na Wojenną. – Gardzą mną odkąd się urodziłem. Nie szanują, obrażają, a jako pisklę zaniedbywali. A ja? Nie miałem jak się bronić. Nie będę walczyć u boku takich smoków. Moje Stado będzie potężne bez względu na jego liczebność. Bo my będziemy gotowi do wojny. Tylko do niej – spojrzał na Adeptkę jak na przyszłego rywala, jakby badając jej możliwości w walce fizycznej. Zignorował uwagę o Równinnych.
Zaraz potem zmienił ton, jakby zapominając o tym, o czym poprzednio rozmawiali.
– Jesteś pierwszym smokiem z Ognia, jakiego spotkałem. Nie wiem nic o tym, jakie zasady u was panują i jakie rządy obejmuje wasz Przywódca – uznał, że warto dowiedzieć się o innych przywódcach, niż Złudzenie. Od zawsze go to ciekawiło.

[Pani Wojny]

– Jeżeli chcesz być zrozumianym, to zamiast użalać się nad sobą że tak nie jest, może powinieneś cofnąć się o parę kroków i zastanowić się jak mógłbyś wyrazić swoje myśli, aby być zrozumiałym? – Runa spojrzała na starszego smoka z sympatią w żółtych ślepiach – A może nawet zastanowić się, czy w twoich planach nie ma błędu i nie mógłbyś być w stanie zrobić tego inaczej, a lepiej?
Zastrzygła uszami, słysząc pytania Białego Kolca o jej stado. Nie, nie ufała temu smokowi. Nie miała ochoty zdradzać mu niczego poza imieniem jej przywódcy. Poza tym miała wrażenie, że te informacje i tak byłyby dla niego nieprzydatne.
– Jeśli twoje stado będzie gotowe tylko do wojny – zaczęła cicho – To wyginiecie podczas suszy. Mrozów. Deszczów. Rozsypiecie się niczym spróchniałe drzewo przy byle dotknięciu kłopotów. A jeśli chcesz, aby ktokolwiek za tobą podążał... Musisz popracować nad tym, by inni cię rozumieli. Inaczej nikt z własnym rozumem nie będzie posłuszny przywódcy, którego rozkazów by nie rozumiał do końca, oraz którego zamiary nie pokrywałyby się z pragnieniami i marzeniami innych członków stada. Smoki to nie bezwolne kamienie, które będą tkwić w miejscu i poddawać się działaniu mchu i deszczu – uśmiechnęła się wesoło – Jeśli dojdzie do tego, to raczej wolałyby żyć w innym stadzie niż tracić zdrowie i życie w walce, w którą nie są w stanie uwierzyć ani jej zrozumieć. I tak Stado Życia może przestać istnieć. Czy tego byś chciał? – przekrzywiła łeb, patrząc na Białego Kolca.

[Nathi]

Milczał przez chwilę, jakby zastanawiając się, czy chce coś powiedzieć. W końcu jednak się przełamał.
– Walki byłyby męczące. Ale czy nie warto poświęcić te kilka księżyców na intensywny trening, by potem stoczyć wojnę, podbić wszystkie tereny i stworzyć jedno, wielkie stado? Bez wojen, bez potrzeby jakiejkolwiek walki? Z nowym systemem? W którym każdy czułby się bezpieczny? Czy chwila męki, poświęcenia nie jest warta sukcesu i tysięcy księżyców pokoju, w idealnym świecie? – wpatrywał się oczekująco w oczy Runy, jakby nie chodziło mu tylko o odpowiedź na te pytania, jakby kryło się za nimi coś więcej. Temat, który Biały chciałby rozwinąć w zależności od odpowiedzi. Musiał w końcu zadać odpowiednie pytanie tak, żeby w końcu wyszło na jego.

[Pani Wojny]

Wojenna Łuska zamrugała ze zdziwieniem. Po raz pierwszy jej rozmówca zaczął mówić rozsądnie, a nie jak rozkapryszony pisklak. Uśmiechnęła się z dumą, zadowolona, jakby to ona się do tego przyczyniła.
– Biały Kolcu, problem jest taki, że nie jesteśmy wszyscy tacy sami – powiedziała spokojnie, z rozbawieniem, jakby ta odpowiedź była dla niej oczywista – Tak długo jak istnieje wiele smoków o różnych charakterach nie będzie wielkiego pokoju ani jednego stada. A gdyby tak się stało... to życie byłoby niezmiernie nudne – wzruszyła ramionami.
Biorąc pod uwagę, że z niektórymi w Ogniu Runa chciałaby się rozstać... Pomysł Białego Kolca wydał jej się bardzo nierealistyczną utopią. I bardzo dobrze, że nierealistyczną, przynajmniej według Runy!