Miejsce, gdzie stosunki, niegdyś przyjacielskie, pełne miłości, zmieniły się diametralnie. Teraz jest to teren, gdzie bezbronny, młody smok może czuć się najmniej bezpiecznie.
Smok przekrzywił łeb na bok, z podniesioną brwią obserwując intrygujące zjawisko. Smok i jabłka! Zaraz.. Czy to on miał te cosie pożreć? Starszy adept przełknął ślinę, widząc, jak owoce wpadają w śnieg i tkwią rozrzucone w okolicy jego łap. – Hę.. Dziękuję. – Mruknął, przyglądając się zdecydowanie starszemu samcowi. Sten stał nad nim, więc najwyraźniej zamierzał z pełną satysfakcją obserwować jego konsumpcję. Starając się nie krzywić sięgnął po pierwsze jabłko, które ginęło mu w wielkiej łapie. Podrzucił je i szybkim ruchem szyi chwycił w powietrzu. Owoc miał dziwny smak. Był kwaśno-słodki i w żadnym razie nie przypominał mięsa. – Jak się nie ma, co się lubi.. – wymruczał pod nosem, pożerając resztę owoców jak jedną masę. Po pewnym czasie nie pozostało już nic. Podnosząc ciężki zad z ziemi otrzepał się ze śniegu i rozwinął skrzydła szybkim gestem, patrząc na Spojrzenie kątem oka. – Pewnie Cię to nie interesuje, ale zwą mnie Lunarnym Kolcem. Dzięki za zielonkę. – Rzekł niskim, chłodnym głosem.. I juz go nie było.
Niemechaniczny kompan: Grohiik, pampasowiec grzywiasty Haresis'Dea – Latawiec – KK |S:1|W:1|Z:1|M:1|P:2|A:1|
|L,Skr,A,O:1| ATUTY:
I: Okaz zdrowia: odporność na choroby, brak +2 ST po 100 księżycu
II: Empatia: – 2 ST do mediacji, -2 ST do nakładania więzi
III: Twardy jak diament: stałe -1 ST do rzutów na Wytrzymałość
IV: Pierwotny odruch: raz na walkę -2 ST do obrony
V: Wybraniec bogów: raz na pojedynek/dwa tygodnie polowania + 1 sukces. Jeśli użyte do A/MA, kara +2 ST
Co to się stało, że Seraficzna miała ostatnio tyle czasu? I zamiast wieczorem spać przechadzała się po terenach wspólnych w poszukiwaniu... właśnie, w poszukiwaniu, czego? Słońce powoli zachodziło, a kleryk nie mogła zmusić się do wzlecenia w powietrze, poszybowania do domu i spędzenia nocy w swojej własnej, bezpiecznej grocie.
Przystanęła na jednym z Czarnych Wzgórz wpatrzona w pomarańczowy horyzont. Czyżby kolejna noc spędzona w jednej z tych ukrytych grot? Całonocne obserwowanie gwiazd, by w razie czego nie stać się ofiarą nachalnych nieznajomych – lubiła to, choć chyba nie powinna kłaść swojego życia na tak cienkiej szali. Ostatnio zrobiło się niemiło. Wszystkie te wojny i zwady. Och, Seraficzna miała ich dosyć i szczerze powiedziawszy pluła na to wszystko. Nikt nie zabija kleryków powtarzała nawiną myśl dzieciństwa i uśmiechała się do zasypiającego słońca.
Nikt nie zabija kleryków? Cóż, prawdą jest że rzadko się to zdarzało ale nie można powiedzieć żeby była to jakaś reguła. Po prostu byli potrzebni, więc nikt nie miał interesu w krzywdzeniu ich. Także Spojrzenie, Mroku, pierworodny potomek Zaklinacza Cieni i jego partnerki, łowca, pierwszy z Cieni wyklutych na tych terenach nie widział w tym sensu. Choć raz już był naprawdę blisko tego by zabić pewną kleryczkę z Życia, która wyjątkowo działała mu na nerwy. Tak więc gdy spacerując po czarnych wzgórzach, poczuł zapach ziół, samicy i Życia, wszystko to razem, od razu odezwała się w nim rządza krwi. Samiec skierował się w stronę źródła owego zapachu i zaczął się skradać. Zbliżał się i wiele mysli chodziło mu po łbie. Dostrzegł ją. Był coraz bliżej, zachowywał się cicho, był niewidoczny w szarówce kończącego się dnia, a wiatr wiał mu w pysk. Idealnie. Już miał skoczyć, już miał zatopić kły w szyi i czuć jak puls w tętnicach najpierw przyśpiesza, a potem słabnie by w końcu ustać, podczas gdy ciałem ofiary wstrząsają drgawki, gdy w ostatniej chwili zosrientował się że ma do czynienia z innym smokiem. Zawiedziony rozluźnił się. Podniósł się z pozycji do skradania i rzucił okiem na młodą samicę, będąc już w pełni widocznym. Tak. To nie była ona. Szkoda. Rozczarowany łowca weschnął i ruszył dalej, mijając kleryczkę.
Seraficzna Łuska, która z reguły nie mogła zauważyć Spojrzenia (był doświadczonym łowcą dwa razy od niej starszym i co bądź co bądź doskonale się skradał), wpatrywała się w to swoje idealnie zachodzące słońce ze złudnym spokojem i naiwnością. Właśnie pomyślała, że miło byłoby odwiedzić Cichego Kolca. Jej brat był jej naprawdę bliski, a spotykali się rzadziej niż rzadko. Przynajmniej jak na rodzeństwo. Teraz wszystkie dzieci Życia powinny trzymać się razem i okazywać sobie wsparcie. Taki zaściankowy konwencjonalizm.
I wtedy zauważyła Spojrzenie. Oczywiście, gdy ten zrezygnował z zabicia jej. Czyżby poznał jej matkę? A może jeszcze kogoś innego? W każdym razie zrezygnował z zamordowania niewinnego kleryka i ujawnił się, strasząc biedną Seraficzną, bo przecież nie słyszała go wcześniej, a ten nagle pojawił się tuż koło niej! Podskoczyła, dosłownie przerażona wydobywając z siebie stłumiony krzyk. Stłumiony, gdy okazało się, że mija ją smok, nie inny drapieżnik, i że mija ją, a nie atakuje (biedne nieświadome dziecko). Wzięła głęboki wdech – nie dość, że Cień to jeszcze Dwuznaczna.
– Przestraszyłeś mnie – powiedziała impulsywnie. To do siebie to do niego. Nie czuła się już swobodnie. W zasadzie zastanawiała się czy nie uciekać. Ale ciekawość wzięła górę. I ta odwaga utożsamiana z głupotą. Zerknęła na Spojrzenie. Ciemny smok o pierzastych skrzydłach. Chyba łączyła ich różnorodność gatunkowa. Wyglądał groźnie z tymi wszystkim kolcami i rogami, choć nie tak groźnie, jak Wizja Zniszczenia. Miła, ale wielka i potężna smoczyca, z którą ostatnio się spotkała. Zastanawiała się czy ma do czynienia z wojownikiem, czy może jednak nie.
Miał już odejść, skierować się do swojej groty i zasnąć zaraz po tym jak zabawi się z Aluzją ale zrezygnował jak tylko dostrzegł reakcję Seraficznej, a potem usłyszał jej słowa. Na ich dźwięk zatrzymał się w miejscu i obrócił się z szerokim, acz niezbyt ciepłym uśmiechem. W zasadzie można było go nazwać zimnym jak lód.
-Serio? A co takiego we mnie strasznego? -rzekł Mrok kierując na nią spojrzenie swoich dwukolorowych ślepi. Jednego o kolorze ciemnego srebra a drugiego złocistego. Oba ślepia pozbawione były tęczówek, a jedynie cienka, czarna źrenica o kształcie sierpa przecinała oko.
– Co kleryczka robi sama w tak niebezpiecznej okolicy? Na tych terenach nie brakuje... Niebezpieczeństw.
Zadając pytanie obrócił się przodem do Seraficznej. Najwidoczniej nie zamierzał odchodzić w tej chwili.
– Nic – odpowiedziała Seraficzna raczej z wrodzonej uprzejmości niż ze szczerego serca. Nie, nic. Tylko te niezwykłe, przerażające oczy z kocimi źrenicami. I ten ironiczny/zimny uśmiech, który przeszywał ją na wskroś ze skutkiem większego dyskomfortu niż prawdziwy, naturalny mróz. Cóż. Czego mogła się spodziewać po cienistym? Jednak stado prędzej czy później kształtowało swoich członków, powodując, że dzieci/podwładni (trudno powiedzieć jak ich traktował) Uśmiechu szczycili się pewną osobliwością. Nawet jeśli się do niej nie przyznawali.
– W zasadzie to – Seraficzna nabrała odwagi i na lodowaty uśmiech odpowiedziała chwilowym, sztucznym wyszczerzeniem śnieżnobiałych zębów (była w końcu fanką mięty) i tym razem szczerą odpowiedzią. – Wiele rzeczy – gdzie podział się zdrowy rozsądek tej baby? Nagłe pojawienie się cienistego, zaczepki, pogaduszki. Ten smok był od niej z dwa razy starszy! Gdzie jest ten przycisk włączający alarm – ZMYWAJ SIĘ STĄD?
– Zakładam, że nikt mnie nie zabije – odpowiedziała na drugie pytanie, naśmiewając się ze swojej wcześniej naiwności, bo teraz nie była tego taka pewna.
W zasadzie to spojrzenie był niedo starszy niż wyglądało to na pierwszy rzut oka. Faktycznie miał sporo ponad 50 księżycy na karku. To jego niezbyt imponujący wzrost i zwarta sylwetka odejmowały mu trochę wieku.
Gdy usłyszał dwie sprzeczne odpowiedzi jego uśmiech nieco się poszerzył, lecz chwilę potem zelżał do niewielkiego grymasu, gdy łowca odpowiedział:
– Wiele? Aż tak straszny nie jestem. Nie widziałaś chyba strasznego smoka.
Mówiąc to usiadł naprzeciw swojej rozmówczyni, wdzięcznie poprawiając ułożenie pierzastych skrzydeł na grzbiecie i owijając ogon wokół siebie. Teraz to na pewno można powiedzieć że nigdzie się nie wybierał.
– Może i nikt. Ja z pewnością tego nie planuję. Ja morduję tylko zwierzęta w lesie, zabijam matki na oczach potomstwa i przerywam zabawy leśnych istot urywając im łby. Ale smokowi jeszcze nigdy nic nie zrobiłem. Ale czy na pewno NIC nie zrobi Ci krzywdy? W mroku nocy, trudno dostrzec skradającego się wilka -odparł łowca spokojnym, głebokim tonem. Młoda kleryczka wydawała się być naiwna. Zupełnie jak jej przywódca. Złudzenie nigdy nie wydawał się być odpowiednim kandydatem na to stanowisko. Nie potrafił pojąć że świat ma tą gorszą stronę.
I klaps. Spojrzenie na stałe zadomowił się w tej rozmowie. A była, kotku, szansa, żeby jednak tego nie zrobił! Trzeba było nic nie mówić, milczeć, patrzeć w dal, a najlepiej stwierdzić, że się śpieszysz i odlecieć, ale kto tu słucha, starego, ale zdrowego na umyśle narratora.
Seraficzna niestety nie mogła nacieszyć się tonącym słońcem. Zamiast widoku horyzontu zadowolić musiała się obserwowaniem Spojrzenia. Ona, jako dosyć chuda i mała smoczyca wyglądała przy dorosłym cienistym jak pisklę. Albo gorzej. Mimo to wyciągała dumnie głowa nie okazując spojrzeniem niepokoju szybciej bijącego serca. Nawet gdy Spojrzenie dotknął jej czuły punkt – nigdy nie lubiła słuchać o zabijaniu. A obrazowość opisów łowcy tylko utwierdzała ją w przekonaniu, że ekstremalnie się tym brzydzi.
– Miło – skomentowała to krótko zatrzymując proces wyobrażania sobie tych drastycznych scen. – Tylko chore wilki zbliżają się do miejsc gęsto zaludnionych przez smoki, a wspólne tereny bardziej nasiąknięte są naszym zapachem niż obozy – odpowiedziała. Nigdy nie bała się drapieżników. Przynajmniej nie tych obcych w kwestii gatunkowej.
Seraficzna w porównaniu do starszego smoka wcake nie wyglądała na tak małą. Smoki rosną głównie do 20 księżyca życia, więc kleryczka, która zbliżała się do tego wieku, była porównywalna wzrostem do siedzącego przed nią łowcy.
– Miło? Nawet nie wiesz jak bardzo. Uczucie gdy spod twoich pazurów, które właśnie rozorały sarnie szyję, tryska krew jest wspaniałe -rzekł Mrok, mówiąc zadowolony. Trochę wręcz rozmarzony- Tylko wiesz czego mi brakuje? Strachu. Gdy zabijasz tak szybko, ofiara nie ma czasu na reakcję. Nie jest sobie uświadomić swojej beznadziei. Nie jest w stanie szarpnąć się, próbując naiwnie uciec od nieuniknionego końca. Choć czasem zdarza się, że szpony nie przetną tętnic gładko, więc śmierć nie jest szybka. Zdarza się też że jedynie krtań jest rozerwana, więc ofiara się dusi. Ale z rzadka.
Po tych słowach rozejrzał się wokół jakby sprawdzając czy nikt ich nie ogląda lub nikt na nich się nie czai. Choć wzrok samca nie był zbyt dobry w świetle dnia, to w mroku sprawdzał się doskonale. Zachowanie to stanowiło jego odruch. Przywyczajenie. Tik.
-Wilki przychodzą wszędzie gdzie mogą znaleźć łatwy łup. W nocy nie ma tu wielu smoków, a zagubione pisklę nie stanowi dla takiego wilka problemu. Myślisz że jak daleko od obozu można natrafić na drapieżnika? Bo ja wiem że bardzo niedaleko.
Smoki, a jeśli nie smoki to przynajmniej Seraficzna, miała w zwyczaju ciągniecie z pozoru prymitywnych dyskusji w nieskończoność, podśmiewając się pod nosem z ich niezwykłej trwałości. Kogo by nie spotkała rozmawiała o gwiazdach, pogodzie albo o niebezpieczeństwa, gorzej o wilkach. Pod maską ironii temat wydawał się poważny, choć to też była maska pisklęcych strachów.
Miłośnik zabijania, gorzej miłośnik cierpienia zwierząt. Gorzej wybrać nie mogła. Gdyby miała pięć księżyców, a Spojrzenie nie wyglądał ekstremalnie groźnie (umówmy się że była różnica między urodzoną kościstą kruszyną, a łowcą, któremu niedługo stuknie sześćdziesiątka) z pewnością wyłożyłaby mu, co sądzi o takim światopoglądzie, a on, w tym idealnym świecie byłby skłonny to rozważyć.
Ale Seraficzna nie była Velum, niedługo miała osiągnąć dorosły wiek i mimo dawnej bezczelności i przesadnego narcystycznego optymizmu, teraz myślała raczej zdrowo. Nie zamierzała plątać się w dyskusję o zabijaniu. Uśmiechnęła się uprzejmie, chcąc okazać zrozumienie? to ze go słucha? aprobatę? Ważne, żeby nie postanowił jej zabić, albo oślepić.
– Nie jestem pisklęciem – zaznaczyła. No właśnie! Zamiast głębokich rozważań, gadka o wilkach. – Będę uważać, choć, mimo tych uprzejmych ostrzeżeń – nie dało się zatrzymać fałszu w słowie "uprzejmy". – Nie słyszałam jeszcze o smoku, którego pożarłby wilki na Czarnych Wzgórzach.
Oj, ale czemu nagle zrobiło się nie miło? Spojrzenie był porpostu szczery, a rozmowa zeszła po prostu na temat, w którym, jak każdy łowca, sie specjalizował. Widząc nieco kpiący (a przynajmniej tak go zinterpretował) uśmieszek rozmówczyni, która postanowiła nic nie odpowiadać, uznał że nie będzie drążyć teamtu, który szybko się z resztą wyczerpał.
– Oczywiście że nie jesteś. Nie mówiłem o Tobie, kleryczko -rzekł wywracając ślepiami- Nie słyszałaś o pisklakach zjadanych przez wilki, ale z pewnością słyszałaś o pisklętach, które zniknęły pod nieuwagą opiekunów, co? Zaufaj łowcy. Wilki i inne drapieżniki nie unikają jakoś specjalnie smoków.
O tak. Zdecydowanie. Można by nawet powiedzieć że smoki są traktowane jako potencjalny posiłek.
Nagle zaczął wiać lodowaty wiatr, a zaraz po nim zaczął padać śnieg, tworząc razem zadymkę. Wpierw niewielką, lecz szybko nabierającą mocy, w miarę jak śniegu było więcej, a wiatr silniejszy. Odczuwalna temperatura spadała gwałtownie. Czując nagłe zimno pustynno-północny łowca opatulił się jedynie czym miał pierzaste: skrzydłami. Nie cierpiał zimna. Był bardziej pustynnym niż północnym. Wkrótce zrobi się naprawdę zimno.
Ta edukacyjna pogaduszka chyba nie należała do bardzo interesujących. Spojrzenie chyba szczerze nie chciał, żeby zaatakowały ją wilki i bardzo starał się namówić ją, aby mimo wszystko się ich bała. Czyżby dlatego tu stał? Doświadczony w zmaganiach z drapieżnikami, aby chronić ją przed potencjalnym zagrożeniem.
Halo? Pobudka? Naprawdę Seraficzna wciąż zapominała o tym, że rozmawia z cienistym, który nawet nie stwarzał pozoru wyjątku od reguły. Może bawiła go ta rozmowa, albo coś innego trzymała go przy w tym miejscu, ale z pewnością nie obchodziło go czy Seraficzną coś zje, czy może jednak nie.
– Upajasz się strachem? – kleryk niepostrzeżenie wróciła do wcześniejszego tematu poruszonego przez łowcę. Dlaczego? Po co? Nierozsądne dziecko Życia. Spojrzenie miał rację. Złudzenie i jego podopieczni nie zdawali sobie sprawy z niebezpieczeństwa, jakie na nich czyhało. Albo gorzej. Zdawali sobie sprawę i nic z tym nie robili. – Wy cieniści chyba lubicie cierpienie, czyż nie? Ja osobiście tego nigdy nie zrozumiem tej fascynacji.
Oh stereotypy. Cienie nie były z natury złe tylko po prostu inne. Gdyby chciały komukolwiek zadawać krzywdę, nie zostałyby w wpuszczone na tereny wolnych stad, prawda? Wbrew pozorom Cień może być dobrym sojusznikiem. Tylko trzeba się umieć z nimi porozumieć. Śnieżyca nabierała na sile, a łowca coraz ciaśniej owijał siebie skrzydłami. Co ciekawe samica z Życia nie wydawała się przejmować mrozem. Zapewne było w niej więcej północnego niż w Mroku.
– Lubię ekstremalnie skrajne uczucia. Te negatywne, gdy nie przytrafiają się mi, a pozytywne gdy ja je odczuwam. Wtedy czuję że ten świat żyje. Że coś sie dzieje. Lubię zabijać zwierzęta, bo to daje mi satysfakcję tak jak wojownikowi wygranie pojedynku. Uwarzasz to za bestialstwo? Dla mnie większym złem jest zabijanie bez nawet śladu uczuć. Traktowanie tego jak rutynowy obowiązek.
Antrasmer spojrzał się na pokryte już chmurami niebo. Nie. Nie rozpogodzi się.
– Czy Cienie lubią cierpienie? To nie reguła ale częste zjawisko. Nie do końca wiem co kieruje Ankaą poza żądzą krwi. Nawet ja nie do końca umiem ją rozgryźć. Uśmiech na przykład nie ma nic przeciwko zadawaniu bólu ale nie jest od tego uzależniony. A ty, co sądzisz o swoim i o moim stadzie? Tylko bądź szczera.
Zadając pytanie przekrzywił lekko łeb najwyraźniej zaciekawiony, co też kleryczka odpowie.
Seraficzna nie uważała, by ta śnieżyca była jakaś wyjątkowa paskudna. Zima praktycznie się kończyła, a to, było jak wywalanie ostatnich płatków śniegu na zmęczoną ziemię. Adeptka przycisnęła tylko skrzydła do boków. To ją rozgrzewała. Nie dawała jednak po sobie poznać, że mróz wyjątkowo jej doskwiera.
– Nie powiedziałam, że to bestialstwo – wzruszyła barkami, choć rzeczywiście, interpretowało to zachowanie jako zbyteczne okrucieństwo. Nie mniej jednak jej rodzina także zabijała zwierzęta. Ona osobiście nigdy nie splamiła się cudzą krwią, ale czy nie mogła zaprzeczyć, że nie próbowała. Seraficzną dziwiła ta szczera i z pozoru niewinna wylewność. Seraficzna mogła się tylko domyślić, że Spojrzenie nazywa Anką Dwuznaczną Aluzję. W sumie. Łowca nie wydawał się taki straszny, jak na pozór jej się wydawało. On rozumiał. Nie bronił wojowniczki ani jej nie skazywał, tak jak jej stadni przyjaciele. Rozumiał. Nie ważne, ze sam nie do końca znał jej myśli. Chyba ich to łączyło. Seraficzna też pragnęła rozumieć, a nie oceniać.
Co myśli o ich stadach? Szczerze się uśmiechnęła i spojrzała Spojrzeniu prosto w oczy swoim lazurowym spojrzeniem pełnym dumy i wrodzonej odwagi. Cóż, graniczącej z głupotą, ale wciąż urzekającej.
– Myślę, że minie mnóstwo czasu zanim powstanie między nimi fala porozumienia – nie miała na myśli siebie i Spojrzenia. Oni chyba już nawiązywali jakąś cienką nić. Czy jednak nie byli wyspą w wielkiej międzystadnej kłótni?
Seraficzna zdawała się być pierwszym smokiem z Życia, który nie wywarł na nim złego wrażenia. Ba. Może nawet to wrażenie jest pozytywne? Jej zachowanie wcale go nie prokowało. Była w miarę szczera i nie zachowywała się jak drżypłoszka. Zimno już nie przybierało na sile, a Spojrzenie zaczął się do niego przyzwyczajać. Nie było już tak źle.
-Sądze że aż do zmiany przywódcy – odparł łowca. Osobiście uważał że zachowanie wielu smoków z Życia wywołane ułomnym przywódstwem
– Ponoć panują u was jakieś niepokoje. O co dokladnie chodzi?
Granatowołuski samiec podszedł bliżej do samicy, na odległość odpowiednią do prowadzenia rozmowy. Do tej pory siedzieli dość daleko od siebie. Teraz mogli mówić ciszej i bez problemu patrzeć sobie w oczy.
Drgnęła, gdy Spojrzenie wspomniał o przywódcy. Czy naprawdę wszyscy tak uważali? Złudzenie był najlepszym ojcem stada, jakiego mogła sobie wyobrazić. Nie widziała w nim żadnej ułomności, wady. Był dobrym tatą, przyjacielem, wojownikiem. Każdego potrafił wysłuchać, a gdy ktoś wykazywał się głupotą, czy go nie karał? Surowo, ale skutecznie.
Nie mogła ukryć zdenerwowania. Grymas niezadowolenia przemknął przez jej pysk. Poza tym do tej pory nastrój raczej się poprawiał. Nie można było nie zauważyć, że w tej chwili opadł w nagłym tempie. Seraficzna odwróciła na chwilę wzrok. Nic jednak nie powiedziała. Nie zamierzała kłócić się z obcym smokiem. Miał prawo wyrażać swoje zdanie. Każdy miał prawo wyrażać swoje zdanie, nawet negatywne. I tak łowca był lepszy od Hipnotyzującej, która nie dążyła do zrozumienia lecz do buntu, obelg i nienawiści. Kleryk miała zaś prawo milczenia. Spojrzenie dał jej to prawo, nie narzucając się z opinią. Podniosła na niego wzrok. Czy naprawdę był taki jak się zdawał?
– W każdej rodzinie zdarzają się zwady – odpowiedziała obojętnie. Nie chciała osłabiać wizerunku Życia w opinii międzystadnej. Poza tym nie była aż tak bezmyślna, by wylewać się ze swoimi wątpliwościami obcemu smokowi. Zwłaszcza smokowi z Cienia. A dopiero co smokowi, który pachniał powodem tych sporów. Spojrzenie przybliżył się, a Seraficzna zadrżała. Nie bała się. Tylko czuła w związku z tym jakiś inny osobliwy niepokój. Patrzyli sobie w oczy, a ona nie wiedziała o co zapytać.
– Czy kiedy polujesz, przeszkadza ci ograniczenie terenowe? – spytała od niechcenia pragnąc przerwać niezręczną ciszę, która zawisła w wiecznym szumie śnieżycy. Poza tym nie chciała, by Spojrzenie drążył temat Życia.
