Ustronie

[Keri]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Sheasta oceniła swoje możliwości.
– Prawdopodobnie wywrócę się przy pierwszych kilku próbach.
Ustawiła się podobnie jak do skoku wzwyż, jednak odstęp między przednimi a tylnymi łapami był większy. Wygięła grzbiet do dołu, a potem odepchnęła się całym ciałem od ziemi. Najpierw wyprostowały się do przodu tylne nogi i plecy, a potem płynnym ruchem dołączyły do nich przednie. Skok nie poszedł najgorzej, jednak lądowanie pozostawiało wiele do życzenia. Do następnej próby wzięła rozbieg. Po osiągnięciu pożądanej prędkości trzy ostatnie przełożenia łap wykonała w formie susów, żeby następnie odbić się płynnie od ziemi. Rezultat i ocenę pozostawiła nauczycielce.

[Bezkresna Galaktyka]

–Lepiej spróbować i się wywrócić, niż się nie nauczyć. – Odpowiedziała jej z pokrzepiającym uśmiechem. Następnie przeszła do obserwacji.
–Hmm. – Mruknęła, analizując wykonanie ćwiczenia. Widać było postępy, ale Pierzasta dostrzegła jeszcze pewne niedociągnięcia.
–Jest już lepiej niż na początku. Tylko za bardzo do tyłu odstawiasz tylne łapy w pozycji. Rozkrok miał być na boki, a nie w przód i do tyłu. Jeśli odbijasz się najpierw tylnymi łapami, twoje ciało przechyla się za mocno ku dołowi podczas skoku i wtedy jest problem z lądowaniem. Ugnij wszystkie łapy i odbij się nimi od ziemi, a w powietrzu ustaw je tak, by podczas lądowania został przeniesiony na nie twój ciężar. Głowa musi być ustawiona w taki sposób, żebyś widziała, co się dzieje z przodu i musi być to ustawienie wygodne. Pamiętaj, żeby skrzydła były dobrze dociśnięty i żeby ogon nie przeszkadzał. Spróbuj jeszcze raz. – Powiedziała. Miała nadzieję, że jej polecenia są zrozumiałe.

[Keri]

Sheasta posłusznie poprawiła pozycję, przyjrzała się samej sobie w myślach przez chwilę, po czym wzięła rozbieg i trochę wolniej, aby mieć czas pomyśleć o wszystkim, wykonała ćwiczenie jeszcze raz. Niestety zapomniała zupełnie o skrzydłach i niesiana silnym podmuchem wiatru, przeleciała parę metrów i przekoziołkowała następnie dwa. Wesoło parskając, podniosła się i wykonała ćwiczenie ponownie, tym razem pamiętając o skrzydłach. Przy następnej próbie sprawdziła czy potrafi wykonać całą sekwencję instynktownie, nie myśląc o tym. Głodna doświadczeń smoczyca próbowała jeszcze paru dziwnych rzeczy, między innymi kilku skoków pod rząd. Oczywiście zawsze słuchała rad i wskazówek Cioci. Po chwili powtarzania, usiadła na ziemi, aby odpocząć.

[Bezkresna Galaktyka]

–Wszystko w porządku? – Zmartwiła się, gdy mała przekoziołkowała na początku. Nie chciała, by jej uczennica doznała kontuzji z jej winy.
Sheasta miała za sobą dużo powtórzeń, dzięki czemu jej styl stawał się coraz lepszy. Pierzasta postanowiła wprowadzić nowe ćwiczenie.
–Teraz jeszcze poćwiczymy skoki przez przeszkodę. Przy przeskakiwaniu szczególnie ważne jest, by podciągać łapy na tyle, by nie zahaczyć nimi o nic. – Objaśniła, ruszając w stronę jakiejś gałęzi. Sięgała ona samiczce prawie do kolan. Ustawiła ją w odległości kilku ogonów na wprost Sheasty.
–Zrób rozbieg i przeskocz nad tą gałęzią. – Poleciła, siadając obok przeszkody.



//Pamiętaj o dokładnym opisie: jak ustawiasz łapy, ogon, skrzydła itp. Jak mocno się wybijasz, jak wyginasz ciało itp. Im opis jest dokładniejszy, tym lepiej.

[Keri]

Sheasta wzięła głęboki wdech i ruszyła. Stępa, kłusem, galopem, wy wreszcie przejść do czegoś podobnego do biegu geparda. Przy gałęzi ostatni gepardzi sus skończyła opadając na przednie łapy, a po chwili tylne stanęły w idealnym rozkroku i stworzyły tym samym pozycję do wybicia się. Skok wykonała jak poprzednie, z tym że przednie łapy przykleiła do ciała zupełnie jak skrzydła (o których starała się pamiętać), zaś tylne odepchnęła mocno do tyłu. Opadła na przednie łapy, dopiero po chwili dokładając tylne, aby przypadkiem nie zahaczyły o gałąź. I jeszcze raz. Po paru próbach podeszła do gałęzi na jakiś metr, może nawet nieco bliżej, rozstawiła nogi, przykleiła skrzydła do ciała i wybiła się mocno do góry i do przodu. Spadając ustawiła się szybko w stronę ziemi i opadła na przednie nogi tak, że przez chwilę stała na nich prawie pionowo, po czym dołożyła tylne. Oczywiście i teraz nie obyło się bez paru powtórzeń...

[Bezkresna Galaktyka]

Uśmiechnęła się. – Brawo! Umiesz już skakać. – Pochwaliła Sheastę. – Myślę, że to będzie na tyle. Możesz odpocząć. Na prawdę wiele powtórek dzisiaj zrobiłaś. –
Owinęła ogonem swoje łapy, pozwalając sobie na chwilę wytchnienia. Do tej pory była bardzo skupiona, więc teraz cieszyła się z tej krótkiej chwili relaksu.


//raport

[Keri]

//Jeśli mogłabyś, chciałobym wbić lot od razu na 3 i w związku z tym proszę o tasiemce :)

Po chwili odpoczynku, Sheasta przeciągnęła się i wstała. Słyszała od kogoś, że aby latać, trzeba najpierw nauczyć się biegać i skakać. Teraz nadszedł czas na naukę najlepszej rzeczy, jaką mogła sobie wymarzyć.

Smoczyca zamachała skrzydłami na próbę, wydały jej się ciężkie, ale wiedziała, że to się zmieni. Najpierw spróbowała podskoczyć w miejscu i w krótkim momencie zawiśnięcia w powietrzu rozłożyć skrzydła. Rozpostarcie wielkich w porównaniu do reszty Sheasty skrzydeł nie było proste, smoczyca musiała jakby wepchnąć je pod powietrze i utrzymać. Kolejna próba odbyła się w biegu. W momencie kiedy przy zwykłym skoku skrzydła pozostawały ciasno przy ciele, tym razem powiewały luźno z obu stron, a gdy jak poprzednio nastąpił moment zawiśnięcia, Sheasta wypchnęła je do przodu pozwalając im się rozłożyć. Podczas powtarzania tych czynności, przypomniała sobie jak startują łabędzie i ugiąwszy lekko nogi, spróbowała je naśladować, mocno i miarowo machając w pełni rozpostartymi skrzydłami, stopniowo zwiększając szybkość. Wszystkie te próby powtarzała po kilka razy, z uporem wytykając błędy samej sobie i konsekwentnie je poprawiając.

[Bezkresna Galaktyka]

Pierzasta przyglądała się Sheaście ze szczerym zdumieniem. Tak wielkiego zapału do nauki jeszcze nie widziała. Nawet ona w czasach swojej młodości (jakby teraz była stara...) nie paliła się do lotu aż tak!
Przyglądała się próbom małej, mimo że jeszcze nie zdążyła wydać samego polecenia.
–He he he, a rozgrzewka to gdzie się podziała? – Zawołała do niej.
–Nie tak prędko, nie chcemy mieć tu żadnych kontuzji przecież. Latanie jest trudniejsze i bardziej niebezpieczne od zwykłego biegu czy skoku, więc najpierw musisz rozgrzać mięśnie swoich skrzydeł. Wstrzymaj się od podskakiwania i najpierw zacznij machać nimi do góry i w dół, a następnie w przód i w tył. W ten sposób przygotowujesz je do wysiłku, na jaki będą narażone i zmniejszasz ryzyko jakiegoś wypadku. Jak już je rozruszasz na tyle, że poczujesz rozlewające się w nich ciepło, możesz przejść do następnego etapu. – Wytłumaczyła, uśmiechając się kącikami pyska.
–By wznieść się w powietrze musisz odbić się od ziemi mocno i zacząć machać skrzydłami, tak jak już sama odkryłaś. Szybkością i siłą z jaką machasz kontrolujesz swój lot, ale nie tylko tym. Kąt ustawienia twojego ciała i skrzydeł ma wpływ na to, w którym kierunku lecisz. Jak już wzbijesz się w powietrze, zawiśnij tak dwa ogony nad ziemią i poczekaj na mnie. Żeby zatrzymać się, musisz zwolnić ruchy skrzydeł, jednocześnie pracując nimi tak, by nie opadać. Pamiętaj też o tym, by bić nimi pionowo, żebyś nie posuwała się naprzód, lecz do góry. Nie chcemy tu żadnych złamań skrzydeł ani innych nieszczęść, więc ostrożnie. Czekaj na moje polecenia i nie próbuj wcielać własnych pomysłów w życie. To przyjdzie później, jak już opanujesz podstawy.
A teraz rozgrzewka. – Przypomniała jej na wszelki wypadek. W przypadku tak palącego się do latania pisklaka szczególnie ważne było przypilnowanie jej, by dobrze się rozruszała.

[Keri]

– Tak jest, Ciociu! – Uszczęśliwiona Sheasta gotowa była w tym momencie wyjść za Barierę i spędzić tam trzy księżyce, gdyby tylko jej nauczycielka życzyła sobie tego.

Powoli zaczęła poruszać wielkimi skrzydłami do przodu i do tyłu, czuła jak budzą się do życia nowe, nieznane jej mięśnie. Teraz do góry, tak aby się złączyły i na dół, możliwie pod brzuch. Następnie jedno w górę, drugie w dół, wszystko powoli i dokładnie, po parę razy. Chwilę potem zaczęła wykonywać wolne, ale olbrzymie koła swoimi skrzydłami, które teraz wydawały się cieplejsze i jakby bardziej należące do niej. Do przodu, do tyłu, do przodu... Przypomniała sobie nagle jak strzelają kości podczas przeciągania się i parę razy złożyła i rozłożyła kończyny lotne, a następnie zabrała się do rozgrzania nóg na wypadek lądowania, którego już przy skoku nie za bardzo lubiła. Powolne kółka łapami, a następnie krótka przebieżka jej zdaniem wystarczyły. Przyszedł czas na wykonanie dalszych poleceń Cioci. Wystartowała z miejsca, energicznie poruszając skrzydłami do przodu, do góry, do tyłu, a następnie do dołu. Bardziej niż na siłę, stawiała na precyzję, miarowość i stopniowe zwiększanie szybkości machania. Jako że jej skrzydła były stanowczo za duże jak na normalnego smoka i przy silniejszych podmuchach wydłużały skok małej prawie o połowę, wzniesienie się nie poszło tak trudno, jednak Sheasta chciała mieć pewność i opadła na ziemię powoli zmniejszając częstotliwość cyklów. Przy następnym starcie zawisła posłusznie na wskazanej wysokości dwóch ogonów i czekając na dalsze instrukcje, bardzo ostrożnie sprawdzała co da przeniesienie części ciężaru ciała do przodu, do tyłu, w lewą, lub też w prawą stronę oraz niewielkie ruchy ogonem. Nie starała się wykonywać jakichkolwiek manewrów, po prostu kierowana chęcią poznawania świata, sprawdzała siły działające na nią w każdym z tych przyadków.

[Bezkresna Galaktyka]

Gdy Sheasta odbiła się od ziemi, rzeczywiście duże skrzydła sprawiły, że szybko wzniosła się nad ziemię. Pierzasta szybko wzbiła się w powietrze i doleciała do małej. Sheasta miała przy okazji możliwość obserwacji Pierzastej.
–Teraz pochyl ciało lekko do przodu, aż zaczniesz sunąć w tym kierunku. Skrzydłami bij pod kątem, tak jakbyś odbijała się nimi od powietrza w stronę, w którą chcesz lecieć. Na razie nie wykonuj gwałtownych ruchów, dopóki dokładnie nie poznasz, jaki wpływ na lot ma ustawienie ciała. Żeby się zatrzymać, powracasz do swojej poprzedniej pozycji. Za to żeby skręcić musisz zwrócić głowę w bok, a za nią resztę ciała. Ogon ma powędrować za nim, łapiąc równowagę. –
Dała Cienistej smoczycy trochę czasu na próby, które wydawało się, że mała bardzo lubi. Jak już poćwiczyła najprostsze manewry. Smoczyca podążając za nią w bezpiecznej odległości, przysunęła się bliżej do boku i zaczęła dalej mówić.
–Teraz wykonaj pełne obroty w poziomie w obie strony, a potem slalomy i ósemki. Pamiętaj, by ogon utrzymywał twoje ciało w równowadze. – Pierzasta zdecydowała się polecić wykonanie tych figur, korzystając z okazji braku silnego wiatru, a także tego, że jej uczennica była bardzo ambitna. Sama odsunęła się na odległość kilku ogonów, lecąc tak, by nie przeciąć toru lotu Sheasty.

[Keri]

Skrzydła powoli biły powietrze, a Sheasta coraz bardziej przyzwyczajała się do latania. Skręcanie próbowała opanowywać tak jak skręty w biegu, przerzucając po prostu ciężar ciała w odpowiednią stronę. Szybko zorientowała się, że zapomina zupełnie o ogonie. Poprawiła to i stwierdziła, że jest jej znacznie wygodniej. Spróbowała także odepchnąć powietrze ustawiając odpowiednio skrzydło prawe i zagarnąć więcej lewym, rzeczywiście po jakimś czasie zadziałało. Spróbowała poszybować kawałem, mocno odpychając się skrzydłami, a następnie rozłożyć je szeroko i tylko lekkimi ruchami korygować ułożenie. Jako że umiała już zawisać w powietrzu, przy okazji spróbowała latać do tyłu. Co prawda nie dało się na jej poziomi uniknąć wznoszenia, jednak smoczyca powtarzała uparcie, aż efekty ją zadowoliły. Przy następnym ćwiczeniu ciężko było utrzymać się wysoko cały czas skręcając, dlatego na początku koła wykonywane przez Sheastę były bardzo obszerne, dopiero potem zacieśniła je, a gdy trafiła na prąd wznoszący, jej dziwienie było ogromne gdy poczuła, że się wznosi. Po kołach przyszedł czas na slalomy, które były śmieszne, bo smoczycy wydawało się, że po prostu przestępuje powoli z nogi na nogę w powietrzu. Slalomy były o tyle ciężkie, że traciło się na nich sporo prędkości i Sheasta musiała się trochę napocić, zanim osiągnęła zadowalający ją efekt. Najciekawszym i koronnym ćwiczeniem były ósemki, w które smoczyca włożyła całe swoje serce. Wystarczyło złapać odpowiedni rytm i od razu zamieniało się w błyskawicę śmigającą po niebie z nieprawdopodobną prędkością. Po zatoczeniu kilku takich cykli, Sheasta spróbowała zrobić kilka kolejnych pochylając się do wewnątrz każdej pętli, z dwóch składających się na ćwiczenie. Po wykonaniu tego wszystkiego i oczywiście solidnej liczbie powtórzeń, opadła powoli na ziemię i poczekała na dalsze instrukcje.

[Bezkresna Galaktyka]

Kremowa obserwowała wszystko czujnie. Nie mogła pozwolić na żaden wypadek przy nauce. Na szczęście Sheasta wydawała się czuć w powietrzu może nawet lepiej niż na ziemi.
Pierzasta wylądowała obok. Nadal nie mogła się przyzwyczaić, że jej uczennica wyprzedza ją zamiast poczekać na polecenia. – Hej! Czy ja wspominałam o lądowaniu? – Zawołała z pozornie poważną miną, ale zaraz się zaśmiała. – Możesz z powrotem wracać do góry. Jednak skoro już wylądowałaś, przećwiczymy wzbijanie się z rozbiegu. – Powiedziała, wpatrując się w małą uczennicę. – W biegu przygotuj skrzydła i odbij się od ziemi, machając nimi jak zwykle. Jak już wzniesiesz się na tyle wysoko, by mieć dużo przestrzeni, poćwiczymy pikowanie. Będziesz musiała złożyć skrzydła i przechylić się ku dołowi, lecąc w dół z dużą szybkością. Nie jest to jednak najbezpieczniejsza technika jak na początek, dlatego zachowaj ostrożność i nie przesadzaj z szybkością. Jak poczujesz, że tracisz kontrolę nad lotem, przejdź do zwyczajnego latania. – Po tej obszernej wypowiedzi Pierzasta przygotowała się do szybkiego wzbicia się w powietrze i czekała na wykonanie ćwiczenia. Uważnie obserwowała pisklaka – Czy wszystko jest jasne? – Upewniła się. Była gotowa na wytłumaczenie czegoś, jeśli Sheasta miałaby jakieś wątpliwości.

[Keri]

Smoczyca wzięła rozbieg (dosyć długi, wolno się rozpędzała), pod koniec którego powoli rozluźniła skrzydła trzymane dotychczas przy ciele i skoczyła. Przy momencie zawiśnięcia w powietrzu, rozłożyła skrzydła i zamachała nimi energicznie. Gdy już była w powietrzu, poszukała ostrożnie prądu wznoszącego. Nie wiedziała do końca co to takiego, ale wiedziała, że dzięki niemu o wiele łatwiej jest się wzbić. Po znalezieniu takowego, zaczęła zataczać powolne koła, coraz bardziej wznosząc się do góry. Gdy osiągnęła znaczną wysokość (i skończyła podziwiać świat), wyleciała z prądu i po chwili szybowania złożyła skrzydła. Uczucie, jakie ją ogarnęło, było najwspanialszą rzeczą od chwili narodzenia, czuła że stała się jednością z powietrzem. Ziemia zaczęła zbliżać się w zastraszającym tempie, dlatego Sheasta szybko (może nawet trochę za wcześnie, chociaż nie ma "za wcześnie" w pierwszej próbie) i z niemałym trudem rozpostarła skrzydła, które powoli ją wyhamowały i z szaleńczego nura w dół, wróciła do spokojnego szybowania. Jej serce jednak nie było spokojne – chciało spróbować jeszcze raz. Tym razem już szybciej, odszukała używany już prąd i wzniosła się trochę wyżej. Tym razem po złożeniu skrzydeł, postarała się nie składać ich całkiem, ale przygotować do hamowania. Smoczyca próbowała co jakiś czas lekko hamując, utrzymać w miarę stałą prędkość i wyhamować ostatecznie znacznie niżej, po czym wylądować. Następnie podleciała do Cioci i spytała:
– Jak mi poszło?

[Bezkresna Galaktyka]

Uśmiechnęła się z dumą do Sheasty. – Bardzo dobrze. Fascynuje cię latanie, prawda? – Spytała, ale jednocześnie już przystępowała do kolejnego ćwiczenia. Sheasta miała większe ambicje niż nauka podstaw, więc trzeba było przygotować jej ambitniejsze zadania.
–Teraz rozpędź się do dużej szybkości lecąc do przodu, a następnie zahamuj. Postaraj się to zrobić tak skutecznie, by zawisnąć w powietrzu. Zrób to ćwiczenie w kilku wersjach, pod różnymi kątami i w różnych kierunkach. To będzie pierwsze.
Potem zacznij się obracać w powietrzu po ciasnych okręgach, a więc wokół własnej osi. Wypróbuj to w obu kierunkach.–
Oddaliła się, by zrobić Cienistej smoczycy miejsce do wykonania jej zadań. Cały czas była na niej skupiona.

[Keri]

Sheasta posłusznie zabrała się do roboty. Najpierw postanowiła nabrać trochę wysokości, a gdy już jej się to udało, zaczęła energicznie i coraz szybciej machać skrzydłami, kierując cały impet do przodu. Oczywiście w takim wypadku zmniejszenie siły nośnej spowodowało stopniowe opadanie, ale właśnie dlatego smoczyca najpierw podleciała do góry. Gdy już poczuła, że szybciej prawdopodobnie nie poleci, poderwała całe ciało do góry, a skrzydła ustawiła tak aby napotkały jak największy opór powietrza. W następnej próbie wzbiła się bardzo wysoko i zanurkowawszy w dół, po krótkiej chwili przewróciłą się na plecy i postarała wyhamować. Po chwili wróciła z powrotem do normalnego lotu. Przy kolejnej próbie znowu wzniosła się wysoko i zanurkowała, tym razem jednak zamiast spadać z ciasno przyklejonymi do ciała skrzydłami, pozostawiła je rozpostarte i w miejsce klasycznego hamowania po prostu powoli poderwała całe ciało do góry, przechodząc do szybowania.
Smoczyca nie za bardzo wiedziała o co chodziło Nauczycielce z drugim poleceniem, jednak spróbowała je wykonać, na tyle, na ile je zrozumiała. Zaczęła od pojedynczych obrotów. Kiedy nabrała odpowiedniej szybkości, przechyliła płynnie całe ciało, od prawego skrzydła począwszy, w prawo, a następnie siłą rozpędu na plecy i dalej w prawo. To samo wykonała po chwili w lewo. Oczywiście w tych pierwszych próbach nie obyło się bez straty wysokości, dlatego Sheasta postarała się to wyeliminować powtarzając ćwiczenie po kilka razy, a następnie zaczęła wykonywać po dwa, trzy i więcej obrotów na raz. Ostatnim za co się zabrała, był krótki korkciąg, którego wykonanie nie było wcale takie łatwe, ponieważ smoczyca tylko raz czy dwa widziała bawiące się w ten sposób młode smoki. Pierwszy korkociąg po prostu jej nie wyszedł, zamiast pięknego, spiralnego opadania w dół, jedyne co była w stanie zrobić to kręcić się dookoła własnej osi, spadając w dół. Po wyhamowaniu i ponownym wzbiciu się, stwierdziła, że korkociąg trzeba zacząć jeszcze przed początkiem nurkowania, przewróciła się w tym celu przez prawe skrzydło w prawo i do przodu i zanim się obejrzała, już spadała. Wyhamowała na dużej wysokości, ponieważ przerwanie korkociągu samo w sobie jest trudne. Po kilku powtórkach podleciała do Nauczycielki i poczekała na dalsze ćwiczenia.

[Bezkresna Galaktyka]

Czujnie obserwowała każdy ruch samiczki. Radziła sobie, a do tego nawet sama wymyślała sobie kolejne ćwiczenia. Teraz już Ważka nie martwiła się tak, ponieważ Sheasta przywykła do poruszania się w powietrzu i nie miała jak dotąd żadnych poważniejszych problemów. Korkociąg zainteresował smoczycę Życia. Tej figury nie widywała, więc zawsze to jakaś nowość.
–Bardzo dobrze. Nie zapominaj tylko o ogonie. Teraz mam kolejne dwa ćwiczenia dla ciebie. Najpierw wykonaj pętlę czyli musisz obrócić się w powietrzu, ale tym razem tak, byś znalazła się w powietrzu do góry brzuchem. Taki jakby przewrót w przód, ale podczas latania. – Zrobiła krótką pauzę, upewniając się, że ćwiczenie jest jasne. Sheasta w każdej chwili mogła zapytać, gdyby miała jakieś wątpliwości. Do tej pory jednak radziła sobie bez tego.
–Drugie będzie spokojniejsze. Twoim zadaniem będzie rozłożenie skrzydeł w powietrzu lecz nie machanie nimi. Postaraj się przez jakiś czas lecieć w taki sposób, by nauczyć się jak najlepiej wykorzystywać warunki atmosferyczne. Widziałam, że już odkryłaś prądy wznoszące i sama już trochę eksperymentowałaś, więc to ćwiczenie powinno być dla ciebie łatwiejsze. Takim sposobem postaraj się wykonać kilka zakrętów lub kół. – Wytłumaczyła. Potem lekko zamyślonym wzrokiem przyjrzała jej się, jakby do jej głowy właśnie wdarła się jakaś myśl. Zaraz jednak potrząsnęła łbem, by się nie rozpraszać.