Komnaty z posągami

[Złoty Bażant]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zastanowił się, te włosy miały coś wspólnego z elfami na to wygląda, ale jak elfy i po co miałyby kraść posąg ? A może to nie elfy, może tam w ich siedlisku kryła się tylko kolejna poszlaka.
– Hej Ukojenie, co o tym myślisz ? Te włosy pachną elfami a z tego co wiem to osiedliły się one w Dzikiej Puszczy, może warto byłoby to sprawdzić, co ?– spytał, sądził że będzie najlepszym rozwiązaniem pójść tam i sprawdzić czemu włosy się tu znalazły. Oczywiście zatrzymał te włosy i czekał jeszcze tylko co powie Wieczny.

[Słodki Kolec]

Popatrzyłem na włosie i analizowałem to co powiedzia mój brat. Dziką puszcza. Hmmm... To może mieć sens. Dawno tam nie byłem, a u tych dwónogów tym bardziej. Choć ją je pamiętam jako miłe stworzenia.
–Dobrze, wić prowadź do puszczy mój łowcę.[/i] – zaśmiałem się. Następnie przeciągnął em się. Od tego zimna cały kręgosłup mi ścierp. No nic powoli wyszedłem z świątyni i ruszyłem w stronę Dzikiej puszczy

[Administrator]

//Event. Czekam na kontynuację, Wieczny i Szkwale :)

[Gra Pozorów]

Sam nie wiedział po co przyszedł. Raczej nie spodziewał się za wiele. Podobno Thahar był jednak najłagodniejszym z obecnie aktywnych istot wyższych, więc może nie zgromi go za jego ponure myśli? Heh, marzenie ściętej głowy. Pozostaje liczyć, że bóg go wysłucha, nawet jeżeli z pyska samczyka nie wypadnie żadne słowo. W końcu wszechmocny powinien wiedzieć o co chodzi, prawda? Ostatnio Iphi nie był zbyt rozmowny...
Znalazł się pod posągiem boga. Czy się ukłonił? Nie bardzo. Za co miał dziękować? Nie zyskał nic w ostatnim czasie, jedynie tracił. Nie miał już niczego. Nie chciał też za bardzo o nic prosić. Bogowie nie mogli mu dać tego, czego chciał. Jak na ironię. Postanowił więc po prostu tu posiedzieć. Wyciszyć się, może Thahar usłyszy jego chaotyczne myśli. Czy chciałby być lepszy? Na pewno. Brakowało mu wprawy w łapach i tej wrodzonej precyzji. Brakowało mu też doświadczenia, a nie miał za bardzo okazji go nabierać. Iphi skrzywił się na samą myśl. O co mógł prosić boga Łowów? Chyba tylko o to, by chociaż on go nie oceniał i nie odrzucał za to, jakim był.
Kleryk siedział z lekko spuszczonym pyskiem. Zamknął ślepia. Z jakiegoś powodu tutaj czuł się lepiej, niż w domu. O ile jeszcze miał dom w który wierzył. Filuterny położył łapę na piedestale na którym powinien stać posąg i zamarł w bezruchu. Pozostaje podziękować za to, że ma się szanse oddychać, chyba...

[Mistrz Gry.]

Do Świątyni zawitał zagubiony Kleryk Ziemi. Podobnie jak Despotycznemu, nie sprzyjał mu humor. A jednak, ledwie ustawił się przed piedestałem, Filuterny Kolec poczuł na swoich błonach ciepły powiew. Poczucie czyjejś obecności, która słucha wszystkich tych zamąconych myśli i ich nie ocenia. Po prostu słucha.
– Tak długo, jak będziesz szanował inne smoki i nie czynił im krzywdy, nigdy cię nie odrzucę, Filuterny. Nie obawiaj się o to, i nie obawiaj się wrócić do domu. Założę się, że Pyzaty za tobą tęskni. – Filuterny usłyszał czyjś pogodny śmiech i poczuł, jak na krótką chwilę przytulają go niewidzialne łapy. Uczucie było prawie tak miłe, jak przy matczynym uścisku.

[Błysk Przeszłości]

Gdzie jest Krwawy?
Zgubił go ze ślepi w trakcie lotu z powodu niesprzyjającego wiatru i musiał nawet na chwilę wylądować, aby odsapnąć. Widział jednak, w którą stronę leci. Połączenie Krwawego ze Świątynią niestety kojarzyło mu się tylko w jeden sposób.
Pierwszym miejscem do sprawdzenia było oczywiście miejsce poprzedniej tragedii szukanego wojownika. Zamącony żwawym krokiem skierował się właśnie w stronę pomnika Nenyi mając nadzieję, że nie zobaczy go tam już martwego, czy coś... po tym smoku można się wszystkiego spodziewać.
Szukał swoim wzrokiem go w milczeniu, gdyż nie chciał zakłócać świątynnej ciszy.

[Berius]

Ale krwawy wcale nie był przy pomniku Nenyi. Zamącony mógł go zobaczyć ja wylatuje z komnaty gdzie mieścił się piedestał Viliara. Wojownik wyglądał o niebo lepiej niż w momencie opuszczania groty wspólnej acz jednak nie uśmiechał się tak jak dawniej. Powolnym szybowaniem zmierzał w stronę wyjścia. Bez problemu zauważył ziemskiego samca. Mimo wszystko nie pokusił się o rozpoczęcie rozmowy wylądował tylko obok niego i nie przestając zmierzać do wyjścia zaczął mówić.
-Cieszę się że wróciłeś cały i zdrowy a mrokiem się nie martw niedługo się go pozbędziemy. Miłego wieczoru.
Po tych słowach przytaknął mu krótko i skierował się kulawo do wyjścia. Nie wiedział po co dokładnie samiec przyszedł do świątyni ale uznał że był to powód związany z modlitwą i jak w jego przypadku z wyciszeniem więc nie chciał mu przeszkadzać.

[Błysk Przeszłości]

Widząc pomarańczowołuskiego niepokój zniknął z pyska Malstroma, a i nawet zamienił się w delikatny uśmiech.
– Oh, Krwawy, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę. – rzekł z wyraźnie słyszalną ulgą w głosie – Bałem się, że znowu będziesz próbował... no wiesz... Ale na pewno wszystko w porządku? Świat zachował się wobec ciebie jak dupek, dopiero teraz byłem tego naocznym świadkiem. – Szybko zagadał i zaczął iść przy Krwawym, po stronie, gdzie brakowało mu łapy. W razie czego będzie mógł go dzięki temu asekurować i złapać, jak się przez przypadek przewróci. Zamącony myślał, że Beri przez swoją panikarską naturę będzie w znacznie gorszym stanie emocjonalnym niż teraz... ale dlaczego on dalej myślał, że będzie w stanie pokonać Mrok, skoro przed chwilą nie dali rady? I po co to robić, skoro bardzo wyraźnie było widać, że Mrok od samego początku nie był sobą?
Dotrzymując kroku wojownikowi, morski samiec zmienił swój ton głosu na delikatniejszy. Może teraz w samotności będzie w stanie wytłumaczyć Krwawemu, o co dokładnie chodzi z tym niecodziennym stworzeniem.
– Krwawy, proszę... zostawcie Mrok w spokoju... On nie jest taki, jak myślisz. On sam nie wie czym był, jak powstał i dlaczego robił to, co robił... Ale już nad tym panuje. On szuka siebie. Tak, jak ja przez większość życia, tak jak i... Ty, z mojej perspektywy. Postaw się na jego miejscu, co byś czuł, gdybyś nim był? – spróbował to zrobić w taki sposób licząc na to, że koniec końców mądry starszy wojownik przystanie na moment i przemyśli tą sprawę.

[Berius]

Na słowa swojego przyjaciela zatrzymał się. Wiedział już że ta rozmowa nie będzie przyjemna dla żadnego z nich. Westchnął krótko i zaczął mówić bez odwracania się.
-Posłuchaj, Mrok zabił wiele smoków. Musi zginąć żeby to już więcej się nie powtórzyło. Zresztą z kąt możesz mieć pewność że mówi prawdę. Czy jak by powybijał całą ziemię a potem powiedział że nie był sobą to też byś mu uwierzył? jedno słowo nie zmyje jego win tak jak moje słowa nie zmyły moich.
Nastała chwila ciszy w której Krwawy bił się z myślami w końcu warknął i gwałtownie odwrócił się do samca.
-No dobra niech ci będzie. spróbuje znaleźć sposób by... Nie uśmiercić go. Co nie oznacza że nie zostanie unicestwiony. Jeśli jednak nie będzie innego sposobu to zostanie zabity. Od ciebie oczekuje że nie będziesz się w to mieszał. Nie chcę by twoja pewność co do intencji Mroku cię zabiła.

[Błysk Przeszłości]

Mętny był już przyzwyczajony do tego, że ważniejsze osoby nie muszą się patrzeć na niego, by coś do niego mówić. Jego osoba nie jest warta nawet ułamku sekundy uwagi ślepi wyższych rozmówców. Dlatego bez zwracania na to uwagi, wciąż wpatrywał się w pysk Krwawego mimo małej ignorancji z jego strony.
– Ja raz Tobie wybaczyłem błędy i tego nie żałuję. Poprawiłeś się. Jesteś lepszym smokiem. Dlatego po prostu chciałbym, abyś błędy wybaczył raz i Ty. – rzekł spokojnie, po czym aż zatrzymał się, z neutralnym pyskiem, lecz delikatnie podkulonym ogonem, wraz z usłyszeniem warknięcia ze strony starszego wojownika.
– A ja nie chcę stracić tak miłego przyjaciela przez oślepienie chęcią zemsty. Już straciłeś przez to łapę... Ale dziękuję, że chociaż się nad tym zastanowisz, Płomienny.

[Berius]

Krwawy odetchnął i usiadł na ziemi. Przez chwilę się nad czymś zastanawiał a potem spojrzał na sklepienie świątyni. Następnie znów spojrzał na Zamąconego.
-Mętny posłuchaj ja się po prostu boję. Boję się o was wszystkich. Mrok to nie jest jakiś drapieżnik to istota dorównająca boskiej. Jeśli cokolwiek się stanie komukolwiek z smoków ziemi nigdy sobie tego nie wybaczę. Tu chodzi o wasze bezpieczeństwo. Bez wyjątków.
Po dłuższej przerwie przetarł pysk łapą i spojrzał na wyjście z świątyni.
-Nie będę ryzykował waszego bezpieczeństwa by zobaczyć co się stanie jak przyprowadzicie mrok z powrotem na te ziemi.

[Błysk Przeszłości]

Siedział cały czas w bezruchu, jak pomnik wpatrując się w Krwawego i go wysłuchując do końca. Zabrał potem głos, nadal wyrażając swoje lekkie zamartwianie się niedaleką przyszłością przyjacielskiego wojownika.
– Chodzi mi też o to, że jego nie da się zabić. Sam mi powiedział, że nawet Viliar nic mu nie zrobi, a co dopiero Ty? Ehh... Po prostu uważaj na siebie, dobrze? Chcę tylko Cię uświadomić, że porywasz się ze szponem na Złotą Twarz. Martwy się do niczego nie przydasz, a kolejną próbą ataku na Niego możesz go moim zdaniem tylko rozzłościć i nastawić przeciwko Wolnym, ryzykując właśnie nasze bezpieczeństwo. – Wytłumaczył swoje stanowisko na spokojnie i minimalnie przesunął ogon po posadzce.
– No chyba, że masz jakąś "tajną broń", o której jeszcze nie słyszałem. Ale wciąż... I tak się pewnie nie dogadamy co do zdań o tej sprawie, więc... cóż. Pozostaje mi Ci tylko życzyć powodzenia i tego, żebyś wrócił z taką samą ilością kończyn, gdziekolwiek nie idziesz. – Obniżył na chwilę wzrok z jego pyska na brakującą łapę – Albo z jedną więcej. Trzymaj się. – No właśnie, a kto wie, może jeszcze Beri zaprzyjaźni się jakimś cudem z Mrokiem, a ten mu stworzy nową łapę tak, jak Błyskowi załatał jego dziury? W końc z tego, co Malstrom pamiętał, Mrok miał jedną dodatkową.
Nie zatrzymywał już Beriego. Widział, że patrzy się w stronę wyjścia, więc spokojnie czekał na to, co się wydarzy. Nie chciał opuszczać jeszcze tego miejsca, bo... może miło byłoby się jeszcze przy okazji pomodlić.

[Berius]

Nie da się zabić. Prawda ale czy na pewno trzeba go zabić? Krwawy miał w zanadrzu plan B tylko czy był on na tyle dobry żeby stać się planem A? Może nie teraz ale gdy Zamącony wspomniał o tajnej broni Krwawy wyprostował się momentalnie.
-Nie mam tajnej broni ale...
W tym momencie wstał i skierował się do wyjścia odwracając głowę w połowie.
-Wiem co może nią być i chyba dam radę to znaleźć. Widzimy się niedługo przyjacielu do zobaczenia.
Uśmiechnął się do wojownika, ukłonił się i wyleciał na zewnątrz.

[Błysk Przeszłości]

– Ehh... No dobrze... Do zobaczenia. Oby zobaczenia – westchnął ulegle i odprowadził pomarańczowołuskiego wzrokiem do wyjścia. Następnie spokojnym krokiem udał się wgłąb świątyni, w ciszy rozglądając się wokół po pomnikach. Przede wszystkim w ciszy. Teraz jej potrzebował najbardziej.

//zt

[Pamięć Barw]

– Agree! – rozniósł się głos przed komnatą. Nie chciała krzyczeć w świątyni, ale sam szept raczej nie pomoże w przywołaniu tego jej kurczaka. Więc mówiła po prostu głośniej, a echo niosące się korytarzami i tak robiły swoję.
Niedługo po zawołaniu, przeszła do komnaty ze skupieniem i lekkim zmartwieniem rozglądając się po pomieszczeniu. Szczerze mówiąc, to zaczynała żałować, że go od tak puściła samego. Po lasach to jasne, w końcu te tereny zna. A tu? W świątyni jest chyba pierwszy raz! Nie, na pewno pierwszy, bo pierwszy raz sama go zabrała, a raczej nie bywał tu samodzielnie.
– Agree. No weź, choć tu! – spróbowała jeszcze raz w tym pomieszczeniu i przy braku odpowiedzi, siadła na kamień musząc się nie tyle co zastanowić, a też trochę uspokoić.
I jak ja się mam zająć pisklakiem, skoro nawet kurczakiem nie potrafi...
Zerknęła wyżej z przygnębioną miną na posągi.
– A może wy macie pomysł, gdzie poszedł? – zwróciła się w sumie nie koniecznie wyczekując reakcji.

[Mackonur]

Przyszedł do Świątyni razem ze swoją nieodłączną kompanią! Ctouklissowi bardzo spodobała się forma przemieszania się na grzbiecie Axarusa, podpatrzył to u jednej, białej samiczki, która również hodowała kraby! Kompan usadowiony był więc w wygodnym miejscu, z którego obserwował świat. Teigan oczywiście szła gdzieś za Mackonurem i pilnowała, by temu przypadkiem nic się nie stało, albo żeby on sam nie narobił kłopotów! Była chcąc czy nie chcąc... odpowiedzialna za niego! Celem wizyty w Świątyni była oczywiście modlitwa do patronów Axarusa: Uessasa i Thahara! Oh, nie byli jednak sami w komnacie z posągami. Teigan trzepnęła Mackonura łapką, a ten zauważył będącego tutaj smoka, a raczej smoczycę! I coś mówiła o Agree... agree... agreście? Zgubiła go? Axarus też czasami gubił swoje jedzenie, żaden z tego wstyd! CHWILA! Czy ona właśnie się ich zapytała o zdanie w tej kwestii? Przecież nawet do niej nie podeszli i się nie przedstawiali! To musi być jakieś... medium! Prawda była taka, że samica po prostu mówiła do posągów, ale oni o tym nie wiedzieli!
~ My? Zgubiłaś agrest, no nie? Pomogę ci go znaleźć! On rośnie na takich krzaczkach w lesie! Biały puch już schodzi powoli z ziemi, to też agrest powinien być gotowy do wyrwania! – Zaoferował samiczce swoją, a raczej ich pomoc! Znał się na tropieniu owoców, tak właściwie, o wiele łatwiej je znaleźć niż na przykład zwierzęta! Niby te drugie są o wiele większe, ale takie krzaczki i drzewka nigdzie nie uciekają!
~ Znam DWÓCH najlepszych tropicieli na świecie! Jeden to nawet nazywa się TROPICIEL! Myślisz, że tak się urodził i go nazwali tym imieniem i dlatego został tropicielem, czy może przybrał takie miano, bo był świetny w swym fachu? Zawsze się nad zastanawiałem! – Pochwalił się swoimi znajomościami, ale być może nie były one potrzebne! Z nosem przy ziemi zaczął węszyć i szukać śladów agrestu, owoce tak po prostu nie znikają sobie od tak!
~ Teigan, Ctoukliss... szukajcie agrestu! – Polecił swoim kompanom, Krab Ctoukliss skoczył z grzbietu Mackonura i zaczął swoim boko-krokiem przemierzać świat w poszukiwaniu zaginionego obiadu Pogodnej. Teigan chyba rozumiała o co chodziło w tej całej sytuacji, więc rozglądała się nie za owocami, a za jakimś stworzeniem, które mogło być w okolicy! To ona była MÓZGIEM tej kompanii, musiała myśleć!