Polana

[Nebbia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zasyczenie skolopendry przecięło powietrze, a nim zdołała się cofnąć, czuła już szybki, ostry dotyk na udzie — jakby ktoś przyłożył do skóry zębiska i natychmiast je cofnął. Mięśnie napięły się w odruchu, a ogon drgnął, smagając ziemię z wyraźnym, ostrzegawczym ruchem. Nie odskoczyła, choć przez ułamek sekundy w jej spojrzeniu błysnęło coś ciemniejszego — błysk instynktu, który tylko czekał na pretekst, by odpowiedzieć siłą. Podniosła łeb, powoli, bez gwałtowności, spoglądając to na skolopendrę, to na jej towarzysza. W oczach miała już nie tylko czujność, ale i to charakterystyczne, lodowate opanowanie, które pojawiało się, gdy ktoś dotykał jej granic.
– Temperamentu jej nie brakuje. Nie zamierzałam tego dalej prowokować toteż wolę żeby twoi kompani nie okrążali mnie jak potencjalny obiad– dodała już ciszej, z lekkim westchnieniem. Nie było w tym gniewu — tylko sucha, podszyta ironią ostrożność.

Nieśmiertelne Pragnienia

[Nieśmiertelne Pragnienia]

Przechylił lekko łeb na bok, pozwalając długim, białym pasmom grzywy opaść na prawe ślepie. Przywykł do niego na tyle, by już mu nie wadziło. Od dłuższego czasu nie wiązał grzywy, więcej było z tym roboty niż pożytku.
– Przynajmniej dobrze to odczytałaś. – Tym razem na pysku pojawił się drobny, kąśliwy uśmieszek i pozostał tam na oddech, góra dwa. Równie dobrze mogła od Carathy odskoczyć, łapy miała, wyglądała na sprawną. Sama skolopendra nie była też wysokim stworzeniem, bliżej było jej do ziemi, niż jemu przed zaskakującym wzrostem, jaki zaliczył na starość.
On zaś nie zamierzał jej pomagać, niech sobie radzi.
– Znasz na pewno swoje prawa tutaj. – Tym samym zasugerował jej, by wiele nie oczekiwała co do traktowania od innych.

Nebbia

[Nebbia]

Przekrzywiła lekko głowę, przyglądając mu się uważnie spod lekko przymkniętych powiek. W jej spojrzeniu nie było ani złości, ani przesadnego dystansu — raczej chłodne, analityczne zainteresowanie, jak u kogoś, kto próbuje ocenić, czy rozmówca jest zagrożeniem, czy tylko obserwatorem. Wargi poruszyły się ledwie zauważalnie, jakby coś w niej walczyło między ironią a spokojem. W końcu, kiedy jego uśmiech rozciął ciszę, Nebbia lekko uniosła łuk brwiowy, a w kąciku pyska pojawił się cień drapieżnego rozbawienia, ledwie dostrzegalny, ale wystarczający, by zrównoważyć jego ton.
– A co do praw... – odezwała się cicho, prostując nieco szyję. Głos miała spokojny, pozbawiony emocji, ale każde słowo niosło w sobie pewność.
– Nie mam ich tu prawie w ogóle. – Na krótką chwilę wbiła spojrzenie w ziemię, po czym powoli przesunęła wzrok w stronę jednej ze skolopendr, która wciąż nie spuszczała z niej czujnych oczu. Mięśnie pod łuskami napięły się nieznacznie. Zrobiła krok w tył, ostrożnie, uważając na każdy ruch stworzenia, a potem, kiedy ogon jednej z nich drgnął, uskoczyła w bok i w kilka szybkich ruchów znalazła się przy pniu drzewa. Nie oglądając się za siebie, wbiła pazury w wilgotną korę, wspinając się po niej z zaskakującą zwinnością. Łapy pracowały płynnie, a ogon służył jej za przeciwwagę, lekko falując przy każdym ruchu. Wkrótce znalazła się dobry skok ponad głowami obcych stworzeń, zatrzymując się na jednym z wyższych konarów. Tam odwróciła się ponownie w jego stronę. Z wysokości jej spojrzenie stało się chłodniejsze, spokojniejsze, jakby dopiero teraz odzyskała poczucie przestrzeni i bezpieczeństwa. Pazury wciąż tkwiły w korze jako zabezpiecznie przed upadkiem.
– Mogę mieć tylko nadzieję że nie gustujesz w smoczym mięsie – Skwitowała to jeszcze.

Nieśmiertelne Pragnienia

[Nieśmiertelne Pragnienia]

Przytaknął leniwie ruchem łba, gdy sama przed sobą odpowiedziała na jego słowa i rozliczyła z możliwości. Już miał coś powiedzieć, gdy postanowiła przerwać ich pogawędkę i to w sposób, który nieszczególnie mu się spodobał. Nie lubił, gdy ktoś nad nim górował, poza drobnymi wyjątkami. Gdy ona przeskoczyła nad Carathą, on spiął tylne łapy i energicznie wybił się z nich do krótkiego biegu, o ile dało się tak nazwać szybkie pokonanie ledwie kilku kroków, jakie dzieliły go od Nebbii.
Zastąpił jej drogę mniej więcej w połowie dystansu do drzewa. Obejrzał na kryjówkę, którą chciała obrać i ponownie na nią.
– Nie zachowuj się jak spłoszona sarna, bo zacznę Cię tak traktować. – Mruknął cicho, zawieszając spojrzenie na jej pysku. Ten znajdował się teraz kilka pazurów od jego własnego, nie dbał już o jej komfort, skro próbowała zwiać.

Caratha chciała za nią ruszyć, ale w ostatniej chwili zrezygnowała, gdy dostała krótkie polecenie zostania z tyłu.

Nebbia

[Nebbia]

Zatrzymała się gwałtownie, tylne łapy wbiły się w ziemię, zostawiając po sobie głębsze ślady. W pierwszej chwili nie wyglądała na przestraszoną, raczej na zaskoczoną jego nagłym ruchem. Wzrok uniosła ku niemu powoli, jakby chciała zyskać parę uderzeń serca na przeanalizowanie sytuacji. Gdy ich pyski znalazły się tak blisko siebie, że czuła ciepło jego oddechu, nie cofnęła się. Zrobiła pół kroku w bok, by nie zderzyć się z nim bezpośrednio, jednak nie uciekła ponownie. Jej ogon lekko uniósł się nad ziemię, a końcówka drgnęła, jakby była gotowa do kontrruchu w razie potrzeby. Przez krótką chwilę nic nie mówiła, tylko patrzyła na niego, oceniając, czy naprawdę chce wchodzić w rolę drapieżnika, czy tylko ją testuje.
– Ciężko czuć się komfortowo gdy jest się otoczonym – dodała w końcu, tonem bardziej rzeczowym, niż tłumaczącym się.

Nieśmiertelne Pragnienia

[Nieśmiertelne Pragnienia]

Stał w delikatnym łuku, co wcale jakoś szczególnie mu nie wadziło. Koniec ogona powoli poruszał się nad ziemią, tak by związane rzemieniem pasma grzywy nie szurały o ziemie. Gdyby znowu zmuszony został wyplątywać z nich drobne elementy leśnej ściółki, nadszedłby moment ścięcia przynajmniej połowy długości.
– Mądra decyzja. – Pochwalił trochę jak niesfornego szczeniaka, który zrozumiał, że nie warto było kombinować i grac na nerwach opiekunowi. Miał wracać do siebie, ale przy tym obrocie wydarzeń, zwęszył dla siebie okazje.
– Tak się zastanawiam, co takiego możesz zaoferować mi za spokój. – Zaczął powoli, celowo ruszając się powoli i obchodząc ją naokoło, trzymając jakieś pół kroku od niej. Nie, nie po to by jakkolwiek się jej przyjrzeć, nie interesowała go w ten sposób.

Nebbia

[Nebbia]

Przyglądała mu się spokojnie, gdy zaczął zataczać wokół niej powolny krąg. Nie poruszyła się ani o krok, jedynie śledziła jego ruch spojrzeniem, obracając głowę na tyle, by mieć go w zasięgu wzroku. Nie bała się — było w niej raczej to chłodne, mierzące wszystko milczenie, które zawsze poprzedzało słowa bardziej kąśliwe niż ostre. Gdy w końcu uniósł temat „spokoju”, rozluźniła lekko barki i pozwoliła, by na jej pysku pojawił się niemal niedostrzegalny cień uśmiechu.
– Znalazłeś chyba najbiedniejszą z możliwych ofiar na tych terenach. – odparła cicho, wciąż stojąc spokojnie, choć w jej tonie brzmiała nuta ironii.
– Nie mam przy sobie co mogłabym ci zaproponować – Odwróciła głowę w jego stronę, unosząc lekko brew, już z delikatną suchością w głosie.

Nieśmiertelne Pragnienia

[Nieśmiertelne Pragnienia]

No tak, czego niby oczekiwał po krążącym po okolicy samotniku? Bardziej były to czcze nadzieję na chociażby odrobinę rozrywki, niż realne szanse na jakiś większy zysk.
– Nawet w tym, nie ma z was pożytku. – Mruknął bez szczegolnej energii, może wręcz lekko zmęczony.
Kolejne kroki poniosły go już delikatnie na prawo, zwiększając dystans. Zerknął jeszcze na skolopendry, te zdawały się zniecierpliwione.

Nebbia

[Nebbia]

Nebbia stała jeszcze chwilę w miejscu, spokojnie, jakby wcale jej nie zależało na szybkim oddaleniu się. Czekała, aż samiec naprawdę odsunie się dalej — jego kroki były ciężkie, a skolopendry poruszały się nerwowo. Dopiero kiedy dystans wyraźnie wzrósł, a napięcie w powietrzu zaczęło opadać, jej ogon poruszył się lekko.

Bez słowa cofnęła się o pół kroku, oceniając najbliższe drzewo — wystarczająco grube, żeby ją utrzymać, i z gałęziami na wysokości, którą mogła dosięgnąć jednym płynnym ruchem. Ugięła łapy i w mgnieniu oka odbiła się od ziemi, cicho jak cień. Pazury wbiły się w korę, a jej ciało powędrowało w górę z tą charakterystyczną, płynną gracją istoty przyzwyczajonej do śliskich, kamiennych ścian. Kilka krótkich ruchów i była już ponad poziomem oczu Carathy, skryta wśród gałęzi, z dala od zasięgu irytowanej skolopendry.

Osunęła się tam wzdłuż konaru, ustawiając łapy wygodniej, a ogon zawijając pod sobą, by nie zwisał. Dopiero wtedy spojrzała w dół, na samca i jego stworzenia — bez strachu, bez wyzwania, po prostu spokojnie, z chłodnym dystansem.

– To nie powinno dziwić – Nic więcej nie dodała. Wysoko w gałęziach wyglądała, jakby wcale nie szukała przewagi, tylko… miejsca, w którym może znowu oddychać własnym tempem.

Nieśmiertelne Pragnienia