Samotna Sosna

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ni to mruknął, ni to chrząknął. To, chyba, oznaczało, że jest dobrze. – Świst powietrza również może Ci pomóc określić odpowiednią wysokość. Wystarczy tylko się w niego wsłuchać. Atak ogonem może iść tylko na trzy sposoby. Na łapy, na linię barków oraz na łeb. O innych możliwościach, na ziemi, jakoś nie słyszałem – rzucił z przekąsem. Po smokach urodzonych na tych ziemiach można było się spodziewać wszystkiego, nawet czegoś niezbyt mądrego.
Z płomieni nie zamierzał korzystać, istniało tu za duże ryzyko, że Sumienie mógłby się pomylić, więc z siły – poprzedni atak – przeszedł od razu do zręczności. Zamierzał ciąć wojownika w bark, oczywiście wcześniej do niego doskakując. Atak miał iść po skosie, z góry na dół.

I właśnie nieco wcześniej do tego stwierdzenia doszedł sam.
-Można zmienić trajektorie lotu ogona...-Dodał cicho i nie kontynuował opowiadania tego, czego się uczył z ojcem, ponieważ miał teraz inne rzeczy do roboty, niż gadanie.
Znów usłyszał skrzypienie. Pojedyncze. Od razu po usłyszeniu tego dźwięku, postanowił skoczyć do tyłu, aby nie powtarzać ciągłego ruchu uskakiwania na prawy bok.
Po uskoczeniu w tył znów usłyszał i zarazem poczuł powiew wiatru, który spowodowała łapa...
Było blisko, ale zabrakło z półtora łuski do zranienia.
Sumiennego zaczynało kusić to, aby otworzyć już oczy, jednak powstrzymał się. Musiał wykonywać polecenia swojego nauczyciela...

Zamiast odpowiedzieć, skinął tylko głową. Tak też można. Niemniej jednak, gdyby coś – cokolwiek – powiedział, zdradził by swoją pozycje, a tego akurat nie miał w swoich planach. Cienisty, aby utrudnić nieco ustalenie przez Zmierzch jego pozycji, zaczął wykonywać krótkie zmyłki. Tu odskok, tam odskok, gdzieś podbiegł, gdzieś odbiegł ...
Dopiero po jakimś czasie, zaatakował. Siłowo. Zamierzał staranować swojego przeciwnika. Rogami i kolcami na łbie. Jeśli uda mu się trafić wojownik zyska w prawym boku – kilka pięknych dziur. Ataki siłowe mają to do siebie, że są i wolne i wyraźnie je słychać
//Spróbuj raporcik z V :)

Łeb Sumiennego bez przerwy się obracał w geście nasłuchiwania. Zauważył, że tym razem Krwiożerczy próbował go zmylić i był w pewnym momencie gotowy do uskoku, ale w ostatniej chwili się powstrzymał, słysząc kolejne niewyraźnie szmery oznaczające tyle co kolejne zmyłki. Generalnie nie mógłby określić precyzyjnego położenia Krwiożerczego Obłędu, ale margines błędu nie wynosił więcej niż ćwierć ogona, dlatego właśnie przejście na prawy bok zostało dość łatwo zauważone. Kolejne szmery jedynie utwierdził go w przekonaniu o tym, iż nadszedł atak. Były to miarowe uderzenia łap, które oznaczać mogły tylko bieg. Więc pewnie szarża.
Sumienny nie widział lepszej opcji, niż przeturlanie się w bok, zarzucając łbem na lewo, uginając prawe łapy mocno i wybijając się z nich. Miało to spowodować szybkie zejście z toru po którym biegł jego nauczyciel.
Czemu tym razem nie użył siłowego rozwiązania? Za duże ryzyko, że źle oprze łapy na barkach przeciwnika. Wystarczyło nie trafić jedną, aby doszło wręcz do katastrofy...
Lepiej więc nie kombinować...

Do kolejnego ataku jednak nie doszło. Oko przez chwilę stał w ciszy, zanim cienisty raczył się odezwać. Cisza również może dekoncentrować. – Możesz już otworzyć ślepia. Nauka skończona – zakomunikował. I mimo, zakończenia ów umiejętności, wciąż stał w pozycji gotowości. Na rozstawionych łapach, chroniąc szyję, z uniesionym – niż normalnie – i lekko spiętym ogonem ... Nie sądził, żeby Oko poprosił go o naukę ataku, więc milczał. Złudzenie w tej kwestii był o wiele lepiej wyszkolony niż on sam.

Oko Zmierzchu otworzył więc ślepia i zamrugał. Chwilę w ciszy obserwował nauczyciela.
-Dziękuję, Krwiożerczy Obłędzie-Rzekł krótko, po czym musiał go zapewnić o tym, iż odwdzięczy się, kiedy będzie to możliwe.
-Jeśli będziesz potrzebować w czymkolwiek mojej pomocy, wezwij mnie, a się pojawię...
Po tych słowach się odwrócił i powoli rozłożył skrzydła. Wzbił się w powietrze i odleciał.
Wojownik nadal nie przepadał za Cienistymi, ale ten tutaj mu pomógł, a tego na pewno nie zapomni...

Akurat cienisty nie liczył na jakieś podziękowania. Zrobił po prostu swoje i tyle. Zresztą to można było nazwać pewną wymianą. Złudzenie pomógł – i wciąż mu pomaga – mu podszlifować swoje umiejętności z ataku, a on z kolei odwdzięczył się jemu szkoląc jego ucznia. Oko musiał być jego uczniem lub też kimś, który w razie nieobecności mistrza życiowego mógł go zastąpić. – Bywaj – rzucił tylko na koniec, nim jeszcze Oko wzbił się w powietrze. Jeszcze przez chwilę go obserwował, a potem sam poszedł w jego ślady. Tyle, że pieszo.
(nie ma)

Dzisiaj przyszła pora na trening magii precyzyjnej. Najpierw więc skupienie. Samica zamknęła oczy, by nie rozpraszać się otoczeniem. Pierwszym zadaniem było znalezienie źródła maddary. Tym razem poszło z tym znacznie łatwiej, niż podczas nauki ze Spalonym, podczas której nieznośna maddara błąkała się po całym umyśle młodej. Tym razem udało się znaleźć ją od razu, więc można było przystąpić do tworzenia iluzji. Samiczka postanowiła stworzyć lisa. Zwyczajny lis, normalnej wielkości i wagi. Bystre spojrzenie czarnych ślepi, ciemny nos, rudo – białe futerko i puszysty ogon. Śnieżnobiałe zęby, czarne pazury. Ale to naturalnie nie wszystko. Lis miał zmieniać umaszczenie zależnie od terenu. Miał być szaro – biały podczas zimy, rudy w porze Liściastych Dywanów, beżowy wiosną a niemal żółty latem. Nie tracąc wyobrażenia z pamięci tchnęła w nie maddarę, a zwierzę już po chwili pojawiło się tuż przed nią. Teraz postanowiła sprawić, by wykonało jakąś czynność. Najpierw sprawiła, że lis zaczął się skradać. Czyli zgiął łapy, pochylił nisko ciało i głowę, wyprostował ogon. Następnie powoli przestawiał łapy, starając się robić to możliwe najciszej. Balansował ogonem, tak by nie stracić równowagi. Następnie zaczął biec. Bardzo szybko, sprintem, od czasu do czasu przeskakując różne kamienie, aby się o nie nie potknąć. Na końcu skoczył i zniknął. A to dlatego że lis został usunięty z wyobraźni samicy, która tym razem postanowiła zmienić otoczenie. Nadchodziła wiosna, ale ona miała zamiar stworzyć jesienny krajobraz. Najpierw podłoże. Pełne kolorowych, opadłych z drzew liści, tworząc piękne dywany. Kałuże błota, utworzone ze zmieszania ziemi i deszczu, dość częstego o tej porze roku. Pół gołe drzewa, z których spało wiele liści, ale trochę jeszcze zostało na gałęziach. Promienie słoneczne przebijające się przez małe zakamarki między drzewami, ogrzewając powoli chłodną ziemię. Nagle ciemne chmury spowiły niebo, zwiastujące opady deszczu. Wkrótce na podłoże spadły pierwsze krople. Następnie coraz częstsze, aż w końcu młoda wywołała w swojej wyobraźni istną ulewę, bijącą w łuski i ziemię. Wyobrażenie po pewnym czasie znikło, a teren wrócił do pierwotnego, prawdziwego stanu. Ostatnim tworem, jaki samica chciała stworzyć, była zwyczajna kula ognia. Okrągła, idealnie wyszlifowana, płonąca żywym ogniem, jak sama nazwa wskazuje. Owinięta pomarańczową, żywą aurą. Ważyła kilogram i miała twardość kamienia. Następnie z kuli adeptka ukształtowała stożek. Ostro zakończony, raczej dłuższy niż szerszy. Ponieważ był wykonany z owej kuli, to naturalnie także płonął. To było tyle. Wszystko znikło, a młoda adeptka kilkoma machnięciami skrzydeł zbiła się w powietrze i zniknęła.

Puszysta szła jak zawsze kulejąc, już powoli zaczęła się przyzwyczajać do okropnego bólu, jakim jest wybity bark. Wciąż czekała z pójściem do Uzdrowiciela, albo do Elfów, nie chciała sprawiać kłopotu. Niestety jednak do bólu nigdy nie można tak do końca się przyzwyczaić, musiała robić co kilka ogonów postój, by nie tracić siły. Usiadła dopiero przy Samotnej Sośnie, owijając się puszystym ogonem. Musi zrobić dłuższy odpoczynek, bo inaczej padnie z przemęczenia, a to było idealne miejsce do odpoczynku. Siedziała, a ślepia miała wpatrzone w dal, na pewno nie była obecna tutaj duchem, jedynie ciało pokazywało o jakiejkolwiek obecności w tym miejscu.

Jak widać powrót z ostatniego spotkania z Cienistym nie mógł się zakończyć zwykłym powrotem do obozu. Gdy szłam nieopodal samotnej skały do moich nozdrzy dotarł znajomy zapach. Znajomy, bo w końcu smoki Życia nie był mi obce. Nie znałam jednak tej samicy. Jednak to nie było jedyne, co przykuło moją uwagę. Krew. Zapach ten był wszechobecny, otulając samicę jak doskonale przylegają błona. Nie mogłam tego zignorować. Musiałam się chociaż dowiedzieć, czy wszystko z nią w porządku. Podeszłam więc bliżej, poprawiając nieco torbę, którą wzięłam z zapasów Ognia. – Wszystko w porządku? – zapytałam, zatrzymując się jakiś ogon od Puszystej.

Spojrzała smętnie na ognista, gdy ta zbliżyła się nieco. Nie chciała nikogo zajmować sobą, tym bardziej nieznaną osobę, ale skoro pyta nie może skłamać, bo prawda i tak wyjdzie na jaw, a w tym przypadku jest już widoczna. Popatrzyła na krwawiącą lekko ranę, nic dziwnego że miała mniej siły. Ile można chodzić z nieuleczoną poważną raną?
-To tylko draśnięcie, podczas walki na arenie. -powiedziała pewnym głosem, tak aby nikt się nie przejmował, a może pocieszała samą siebie...
Pierwsza walka, do tego wygrana, z wojownikiem, kiedy ona była jeszcze adeptką szkolącą się na czarodziejkę, to na prawdę duży sukces. Oczywiście nie mogło się obyć bez ran, których wcześniej smoczyca nie miała. -Jestem Iskra Nadziei. -powiedziała i kiwnęła łbem, gdy przypomniała sobie o manierach, których zawsze przestrzegała.

Moje ślepia rozszerzyły się, gdy dojrzałam ranę nico lepiej, a samica stwierdziła, że to tylko draśnięcie. Spojrzałam na nią uważnie. Może upływ krwi sprawił, że przestała racjonalnie myśleć? Zbliżyłam się odrobinę, nieco uważniej przyglądając się ranie. – Cóż, nie jestem mistrzynią, ale mogę spróbować to wyleczyć. – powiedziałam, spoglądając na Iskrę. – Słodycz Zbawienia, uzdrowicielka Ognia, choć do niedawna byłam łowczynią. – i ja się przedstawiłam, po czym uniosłam prawą łapę by wskazać na ranę. – Nie gwarantuję sukcesu i będę potrzebować ziół waszego Stada. – dodałam, żeby Nadzieja nie miała żadnych wątpliwości. Oczywiście, że może się nie udać.

Zawsze warto było spróbować, więc można jeszcze zmienić rangę, choć to wiedziała, to i tak doceniała smoki które to zrobiły, ona nie zamierzała zmieniać, nie chciała uczyć się od nowa. No tak, nie przedstawiła swojej profesji, ale wzmianka o arenie wyeliminowała dwie rangi. Myślała że nie ma aktualnie uzdrowicieli w wolnych stadach, oprócz elfów, ale to dobrze, każde stado potrzebowało ich w tych ciężkich czasach.
-Dziękuję, jestem czarodziejką i zastępczynią Życia. Możesz wziąć z naszych zapasów to co Ci potrzebne, spróbować zawsze możesz. -powiedziała z lekkim uśmiechem, mimo bólu. Oby się udało, wtedy możliwe że będzie miała pierwsze polowanie. Na arenę na razie nie zamierzała wchodzić, by niepotrzebnie osłabiać się.

Skinęłam powoli łbem i zbliżyłam się jeszcze bardziej, aby dokładniej obejrzeć ranę. Dotknęłam barku Iskry i wysłałam wgłąb jej ciała magię, aby dokładnie zbadać uszkodzenia. Przymknęłam ślepia, marszcząc nieco nos. Wybicie. I rana. – Będzie bolało. Muszę nastawić bark. – powiedziałam i przed Nadzieją pojawiły się iluzje ziół, kwiatów dziurawca, liści jemioły, babki i nawłoci oraz lawendę i żywokost. – Potrzebuję tych ziół. – powiedziałam i poczekałam, aż Iskra je tu przyniesie za pomocą magii. W końcu nie mam pojęcia gdzie zioła trzymają. Gdy już zioła otrzymałam, zabrałam się za ich przygotowanie. Sproszkowałam korzeń żywokostu, a następnie dodałam do niego wody w miseczce i wymieszałam, aby powstała maź. Z dziurawca uwarzyłam napar, a gdy nieco przestygł, podałam go Iskrze do wypicia. – Powoli. Uśmierzy ból. – Następnie przyszła pora na napar z lawendy. Gdy był gotowy, podałam samicy miseczkę także z nim. – To lawenda. Uspokoi cię i sprawi, że to wszystko będzie nieco łatwiejsze do przeżycia. – uśmiechnęłam się delikatnie, po czym wzięłam się za jemiołę, w międzyczasie miesiąc żywokost. Uwarzyłam napar z liści jemioły, mieszając go i pilnując, by był gęsty. Podzieliłam go na cztery części. Jedną nałożyłam na ranę, a resztę dałam czarodziejce do wypicia. – Nie będziesz już tak krwawić. Tylko pij powoli. – dodałam i zabrałam się za babkę i nawłoć. Zmiażdżyłam liście obu, najpierw kładąc babkę i dbając by sok znalazł się na ranie. Później nałożyłam nawłoć, aby działanie zostało spotęgowane. Na sam koniec przyszedł czas na nałożenie żywokostu. Rozsmarowałam go po całej ranie, aby mieć pewność, że zadziała jak trzeba. – Teraz musimy chwilkę poczekać. To. – tu wskazałam na twardniejącą skorupkę żywokostu. – Przyśpieszy proces gojenia. – powiedziałam, a gdy nadszedł czas, na zdrapanie zastygniętej mazi, zrobiłam to. Delikatnie. Następnie odetchnęłam głęboko i wzięłam łapę Iskry w swoją prawą, a lewą położyłam na jej barku. – Zaboli, ale zioła sprawią, że będzie łatwiej znieść ten ból. – dodałam i bez ostrzeżenia pociągnęłam łapę, a następnie lekko pchnęłam, aby staw znalazł się w prawidłowej pozycji. Słysząc ciche pyknięcie poruszyłam lekko łapą. Powinno być dobrze. Teraz, wciąż trzymając lewą łapę na barku Nadziei, moja magia popłynęła w jej ciało. Zamknęłam naczynia krwionośne i zaczęłam usuwać to, co było niepotrzebne. Ciała obce, uszkodzone tkanki i komórki. Oczyściłam ranę i zregenerowałam naczynia krwionośne, żeby nie dopuścić do zatoru i krwotoku. Następnie przyszedł czas na nerwy, mięśnie i skórę, idąc od dołu w górę, by nie przechodzić do płytszej warstwy, dopóki głębsze nie będą wyleczone. Na sam koniec przyspieszyłam wzrost futra. Wszystko, co regenerowałam miało taką samą grubość jak wcześniej. Nie chudsze, nie grubsze. Taką samą długość. W końcu, nieco zmęczona, odsunęłam się od smoczycy i zerknęłam na efekt.

Uśmiechnęłam się delikatnie, widząc, że wszystko zagoiło się jak należy. – Powinnaś się oszczędzać przez jakiś czas, ale nie musisz się martwić osłabieniem. – powiedziałam, spoglądając na nią.

Zacisnęła kły, kiedy usłyszała że będzie bolało i dobrze że zasnęła, bo słychać było jej wycie, kiedy Słodycz nastawiła jej bark. Po prostu nie wytrzymała z bólu, dlatego wydobyła z siebie te przeraźliwe dźwięki, nie wiedziała bowiem że będzie to aż taki ból. No ale wolała krótki silny, niż długi i męczący. Pierwszy raz miała coś nastawiane i wiedziała że będzie wystrzegać się by był to i jej już ostatni. Kiedy usłyszała ostatnie słowa, a ból zminimalizował się postanowiła usiąść, bo była dość wymęczona. Pierwszy raz jakikolwiek uzdrowiciel ją leczył i pewnie jeszcze wiele razy będzie musiała skorzystać z pomocy Uzdrowicieli.
-Dziękuję... -wydobyła z siebie ciche mruknięcie, ale spróbowała dodać do tego trochę magii, by smoczyca to usłyszała. Była naprawdę jej wdzięczna, bowiem nie musiała jej wcale leczyć, ale jednak to zrobiła.

(zt)

Zwiedzanie terenów to wyczerpujące zajęcie. Niemniej bardzo owocne. Jaskiniowy smok był w stanie odtworzyć w myślach już większość z terenów Cienia. Chciałby również zwiedzić te poza granicami tego stada, ale jak osiągnąć takie pozwolenie? Przecież to nie realne.
Był tu dopiero od kilku zmierzchów, ale wiedział, że zaczyna śmierdzieć jak tutejsze Cieniste smoki.
Tereny na których się znalazł w tej chwili śmierdziały jedną wielką mieszanką zapachów smoków. Krótko mówiąc tereny wspólne dla każdej nacji. Rozglądał się dookoła, ale nie znalazł żadnych śladów krwi, jakiejkolwiek walki.
A więc tereny wspólne to tereny pokoju dla wszystkich smoków. Może lepiej byłoby zamieszkać właśnie tutaj? On jednak nie był na tyle głupi, aby pozostawić Cień i ich tereny łowieckie. W końcu jedzenie samo do niego nie zawita.

Niemniej w tej chwili usiadł przy sośnie, aby odpocząć. Dłuższy lot w połączeniu z leniwie pojawiającym się wieczorem, był bardzo wyczerpujący dla kogoś kto przesiadywał w podziemiach większość wolnego czasu. Teraz jednak nie musiał się skrywać i często wędrował podczas dnia. Smoki równin nie były w stanie mu zagrozić. Nie były w stanie wyrwać mu zdobyczy. To było przyjemne jak i za razem smutne. Czasami tęsknił za potyczkami między mniejszymi 'braćmi'.
No nic. Wieczór wreszcie nadszedł i jego granatowe łuski pozwoliły mu się nieco wtopić w otoczenie...
Czekał i czekał. Mięśnie wolały odpoczywać, a on chciał iść. Zrobić cokolwiek!
Zrobił jedynie tyle, że przewrócił się na bok i leżał dalej...

Od nieco innej strony do Samotnej Sosny podeszła i Runa Ognia, wracająca spacerem z tego czy innego spotkania na terenach wspólnych. Jej wzrok padł na sylwetkę smoka i pociągnęła nosem, próbując zidentyfikować tego osobnika.
Ale niestety.
Pachniał on trochę jak cienisty, ale ani zapachu ani koloru smoka nie mogła przypisać do żadnego ze znanych jej lub znajomych z widzenia przedstawicieli tego stada. Czyli to musiał być nowy.
Zbliżyła się jeszcze trochę bardziej po czym odchrząknęła głośno, zastanawiając się czy zwróci tym na siebie uwagę nieznanego sobie smoka.

Chwila nieuwagi i mógłby dać się podejść nieznajomej. Tereny równinnych jednak nauczyły go dbać o swój własny zad i wyczuł potencjalne zagrożenie niedługo po tym jak wyczuła go samica. Jednak to nie był powód dla którego powinien się podnieść i stanąć w pozycji gotowości.
Jeśli miałaby złe zamiary, już rozpoczęłaby atak. Śmierdziała jak każdy smok, którego miał okazję poznać w ostatnich dniach pobytu na tych terenach. Niemniej to nie był zapach Cienia. Czuł lekką woń spalenizny i siarki. Z tego co wiedział o tych terenach, tylko jedno stado posiadało wulkan...
–Witaj nieznajoma...-Rzekł krótko nie fatygując się mocniej niżby musiał. Po prostu podniósł łeb i wykręcił w stronę samicy Ognia. Obejrzał ją od łap po smukłą szyję i łeb, a potem znów położył na chwilę łeb, westchnął i zmienił pozycję, tak aby siedzieć na łapach.
–Dużo tu samic. Smoki równinne nie pogardziłyby tymi terenami, gdyby tylko mogły przedostać się przez barierę...– Jego głos był szorstki i niski. Poza tym zalatywał strasznym akcentem. Niemniej nie starał się być niemiły, a jedynie stwierdzał fakty.

Spojrzała na Jaskiniowego Kolca z mieszaniną rozbawienia i irytacji. Zastrzygła uszami.
– To kretyński komentarz o ile kiedykolwiek taki dane mi było usłyszeć – mruknęła pod nosem.
Jaskiniowy wyraźnie uważał, że samice Wolnych Stad nic nie zrobią Równinnym. Zdziwiłby się.
Usiadła niedaleko od niego, ale nie na tyle blisko, by mógł jej dotknąć, lub ona nie miałaby czasu na reakcję. Przednie łapy owinęła ogonem, pozwalając futrzastej kicie na końcu opaść na jej stopy.
– Bardzo jasne jest to, że nie jesteś na tych terenach długo – powiedziała głośniej – Jak się nazywasz?

Jaskiniowy nachylił się lekko, aby wyrównać poziom swoich ślepi z ślepiami samicy. Uśmiechał się lekko, miło, nie szyderczo. Długo się tak wpatrywał w Runę bez słowa, aż w końcu lekko kiwnął łbem.
Z jego pyska nie znikał 'przyjemny' uśmiech.
–Ten nie chciał urazić Ciebie i samic spod bariery. Stwierdził tylko fakt, że jest tu wiele pięknych samic, do których z pewnością należysz...
Odwrócił wreszcie wzrok, cofając też cały swój łeb.
–Ten zwie się Jaskiniowy Kolec. Ale wierzę w to, że nie na długo... A Ty?
Dopiero po pytaniu uśmiech zniknął mu z pyska. Niezbyt zgrabnie przywitał samice, ale już tego nie zmieni, choćby chciał. Niemniej mówił szczerze- nie chodziło mu o obrażenie samic. Wiedział doskonale, że płeć nie miała nic do rzeczy. Samice tutaj potrafiły się bronic. Za barierą nie raz też widział samice-wojowników. Nie każda smoczyca chciała mieć potomstwo z pierwszym lepszym samcem... To jasne.

Prychnęła cicho, ale trudno było stwierdzić w odpowiedzi na które słowa.
– Jestem Runa Ognia – powiedziała, przekrzywiając łeb na bok i zastanawiając się jaka będzie jego reakcja na tę informację.
O ile zareaguje. Bo Brak reakcji powie jej równie dużo o nim... Ale na pierwszy rzut oka nie do końca pasował do charakteru, jaki Runa miała za "cienisty". Ciekawe jak się dogadywał z resztą swojego stada.
Zmrużyła żółte ślepia.

Smoki Wolnych Stad

Samotna Sosna

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu