Młode Spotkanie VII

[Niezłomna Cisza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

A więc pytanie o nieśmiertelność? Wolałby raczej pytanie dotyczące wojny, ale z drugiej strony była ciekawa odpowiedzi także na to pytanie. Ale skoro już mówimy o pytania na temat wojny, to trzeba odpowiedzieć na pytania Aterala.
– Myślę, że honor to przestrzeganie własnych zasad...– zaczęła. –– Różnych w zależności od smoka. Bo na przykład dla Wojownika może być to nie oszukiwanie w czasie walki, a dla Łowcy mogłoby to być dostarczenie jak największej ilości zapasów dla stada. Dla każdego honor jest czymś innym, ale chyba każdy smok jakiś posiada – skończyła i zaczęła się zastanawiać nad odpowiedzią ma drugie pytanie.
Czy wojna może przynosić korzyści? Z pewnością, tak. Ale czy tych korzyści nie można uzyskać w inny sposób?
– Wojna dla wygranej strony konfliktu może przynosić rużne korzyści... Na przykład zdobycie nowych terenów. Ale mimo wszystko niektóre. z tych korzyści można uzyskać w inny sposób... Nowe tereny można uzyskać pokojowo, rozmawiając z innym stadem i za oddanie części swoich terenów zaproponować im coś w zamian... W sumie obie strony mogłyby coś zyskać i byłby to lepszy sposób, ponieważ uniknięto by rozlewu krwi.
Widząc gdzie Mafrin skierowała swoje spojrzenie, sama zwróciła zwrok w tamtą stronę. Czyżby był to kolejny bóg? Jeśli tak, czy jemu też mogliby zadać jedno pytanie?

[Wilcza Pani]

Fao milczała przez jakiś czas, próbując przetworzyc te wszystkie kwestie i słowa które padały. Nie było to proste, bo wiele z tych opinii było całkowicie nieznanym jej kocepcjmi, jak słuszność i nieszlusznosc wojen, smocze losy i wpływ bogów na życie, honor... Zaraz, co? Zmruzyly ślepia, patrząc uważniej na Aterala. Spojrzenie tego drugiego boga, Viliara, nadawało ja niepokojem. Siła krusząca skały, oczy pełne płomieni... To zdecydowanie mówiło że Viliar nie jest smokiem. Zwłaszcza ten ogień w ślepiachwili, nieprzyjemnie przypominający jej o śnie który ostatnio miała – w którym to ona sama plonela. Brr. O czymnie mówili? A, o... wybranym smoku nazywanym Oprawca Gwiazd. Miło to nie brzmiało, ale powstrzymała się od komentarza i zamiast tego wysluchala odowiedzieć innych na postawione pytanie. Ona sama pierwszy raz słyszała o honorze, toteż w jakiś sposób musiała wyciągnąć to co uważała za prawdziwe z wypowiedzi innych.
– Myślę, że ten honor to taki zbiór cech? Każdy ma inny.. Ale polega głównie na nie robieniu niewłaściwych i złych dla innych rzeczy. I to taka troche... duma? Z siebie samego. – Mruknela niepewnie, zerkajac na czerwonoluskiego boga ukradkiem. A co myślał on, patron wojen, o których tak zarliwie wypowiadali się inni?
– Muszą być korzyści z wojen, inaczej ich by nie było. Tak jak nikt by nie polowal na sarny, gdyby nie potrzebował mięsa. – Wzruszyla bankami, nie silac sie na powtórzenie innych argumentów. Wystarczyło jej że je zapamietala – zwłaszcza utkwila jej we łbie wypowiedź Lazuru.

[Ateral]

Viliar krótko, niczym władca wszystkiego, skinął łbem Opiewającemu Kolcowi.
– Oprawca Gwiazd – powtórzył.
Po czym odwrócił się i odszedł w tym samym kierunku, z którego tu przybył. Bez żadnych dalszych ceremonii i bez pożegnania.
Za to reszta smoków usłyszała łopot skrzydeł głośny niczym grzmoty w czasie burzy. Po niebie, w stronę zebranych, zbliżała się ognista sylwetka, połyskująca niczym prawdziwe płomienie.
– Jak sami słyszycie – powiedział cicho Ateral, nie zwracając uwagi na nadciągającego przybysza. – Ile smoków, tyle opinii zarówno w sprawie honoru jak i w sprawie wojen. Jednak jedna rzecz przeplata się we wszystkich wypowiedziach. Honorowe zachowanie w okresie pokoju jest łatwe. To w czasie wojen wasz charakter, wyszkolenie, zostają wystawione na prawdziwą próbę. Decyzja podjęta w takim czasie jest trudniejsza, niesie za sobą cięższe konsekwencje, i dopiero wtedy możecie o kimś powiedzieć, czy jest honorowy czy nie. Bo jednym jest twierdzenie czegoś w okresie pokoju, a zgoła innym postępowanie w okresie wojny wedle swoich wcześniejszych twierdzeń czy przekonań. Postępowanie tak, byście tego przez resztę swojego życia nie żałowali.
I jakby na zaakcentowanie tych ostatnich słów, u boku Aterala wylądowała smoczyca – bo to była ona – o jego wielkości, ale lepiej umięśniona. Jej łuski błyszczały kolorem żywego ognia, a bystre brązowe ślepia krytycznie mierzyły smoki. Nie miała żadnych kolców czy wyrostków kostnych, jedynie błoniastą krezę ciągnącą się wzdłuż kręgosłupa. Na jej smukłym pysku błąkał się krzywy uśmieszek, jakby widziała lub słyszała więcej niż wszyscy inni tu obecni.
– Być może samo to zjawisko, to testowanie prawdziwego charakteru smoka, stanowi o słuszności wojny. Ale ocenę tego pozostawiam wam – czarne ślepia spoczęły na ognistej u jego boku, a między nimi nie przemknęła nawet iskra rozpoznania.
Ale skoro to byli bogowie, jedno zawsze doskonale wiedziało gdzie i kim jest drugie i vice versa. A może... A może ich iluzoryczne reprezentacje tutaj nie świadczyły o tym, że to akurat tutaj przebywała esencja boga? Być może bogowie byli wszędzie, w każdym momencie, a te smocze postacie stojące przed młodymi były jedynie ułatwieniem dla uczestników spotkania?
– Czy ktokolwiek z was rozpoznaje mnie? – powiedziała smoczyca nieco chrapliwym, ale przyjemnym dla ucha głosem.

[Lazurowa Mgiełka]

Ateral dawał im naprawdę dużo spraw do przemyślenia. Lazur już czuła, że długo jeszcze będzie pamiętać to spotkanie oraz szukać odpowiedzi na poruszone tu "problemy". Honor, wojna, bogowie, śmierć, sprawiedliwość, wolność... Tak, było o czym pomyśleć. Czy bogowie chcieli im coś pokazać, zasiać w sercach wątpliwości? Skupmy się jednak na chwili obecnej. Jej błękitne oczy zatrzymały się na sylwetce bogini. Lazur natychmiast zauważyła, że różni się ona od Viliara, który zdążył już ich "opuścić". Nie wiedziała jednak wiele o bogach. W zasadzie wiedziała tylko tyle, ile udało jej się tu usłyszeć. Czy ktoś wspominał o takiej bogini? Zaraz, chyba tak.
– Jesteś Lahae – odpowiedziała na pytanie ognistołuskiej. potem jednak szybko przypomniała sobie, ze rozmawia z boginią. Mogła ja urazić, zwracając się bezpośrednio do niej! I jeszcze nie była pewna, czy to rzeczywiście Lahae! A jeśli się pomyliła? Oj, nie powinna decydować się, aby odpowiedzieć pierwsza. Tym bardziej, że nic więcej o bogini nie wiedziała.

[Obnażony Kieł]

Więc na miejsce przyleciała kolejna bogini. Czyżby spotkają tu wszystkich bogów? Niebieska samica twierdziła że jest to Lahae. Mafrin nie wiedziała czy ma ona rację ponieważ nie znała się na bogach. Przyglądała się czerwonołuskiej bogini z zainteresowaniem słuchając słów innych zebranych.

[Zawierzony Kolec]

Obserwował uważnie Viliara i skłonił mu się nisko na pożegnanie. Bóg niesłusznej wojny, tak...? Mimo niechlubnej domeny boskiego smoka, Piewca uznał, że wcale nie był to smok agresywny. Albo tego nie ujawnił młodym ewentualnym wyznawcom. W każdym razie Opiewający spodziewać by się mógł, że samiec będzie bardziej skory do zabijania kogokolwiek przez to, czego był patronem, ale jednak nie – nie tknął żadnego z bezbronnych smoków. A może to przez obecność Aterala? Zerknął na boga śmierci w zamyśleniu, ale już po chwili jego uwagę przykuła nowa postać, również pokryta czerwoną łuską, ale jej ślepia były tak pięknie brązowe... Rozpoznał ją od razu, a jego serce zabiło mocniej. Ze strachu? Nie, wręcz przeciwnie – z zachwytu. To ona jako pierwsza osoba przyjęła go pod swe boskie skrzydła jako jednego z Wolnych, to do niej zwrócił się w swej pierwszej modlitwie do Wolnych smoków, prosząc ją o jej aprobatę. Ukłonił jej się niżej niż Viliarowi, oddając Lahae hołd. Nie musiał mówić jej imienia, pisklę Wody go wyprzedziło. Nie miał nic do powiedzenia, ale gdy podniósł znów łeb, patrzał na nią tak, jak Chłodny patrzał na Azyl... Ale z mniej intymnymi myślami – w końcu był na to za młody. No i ona była boginią.

[Wilcza Pani]

Viliar sobie poszedł. Miło z jego strony! Normalnie, gdyby ktoś tak zrobił przy Fao, prychnelaby i wyrzuciła mu ze jest dramatyczny. To z pewnością nie była normalna sytuacja, toteż powstrzymała się od komentarza i wydawania z siebie innych dźwięków dezaprobaty. Szczerze mówiąc, z dużą ulga przyjęła odejście boga. Żadnych więcej plomienistych oczu!
Dopiero teraz zauważyła lecaca figurę, i z zaciekawieniem oglądała ladowanie smoczycy. Ta wyglądała o wiele przyjaźnie, a brązowe ślepia sprawiły że Fao poczuła się na tyle rozluzniona aby posłać bogini uśmiech.
– Bogini zmysłów? – dodała niepewnie, uzupełniając odpowiedź Lazuru. Tak mówił rymujacy smok, wcześniej, kiedy Ateral zapytał o bogów. Właśnie, Ateral. Oczekiwala że szaroluski jakoś potwierdzi lub zaprzeczy słowom zebranych, ale on tylko je podsumował. No tak, w końcu mieli wolność myśli i wyboru. Fao musiała przyznać, że o wiele ciężej było wybrać "swoją" wersję niż przyjąć coś narzuconego przez innego smoka. I znaczyło też to, że nikt nie będzie jej oceniać surowiej niż ona sama. Słowa Aterala były poważne, i niepokoily trochę Faolitiarne. Jak będzie miała wiedzieć, że w przyszłości podejmie dobre wybory? I czy osiągnie kiedyś charakter "prawdziwego smoka"?
Hmm. Może po to smoki czcily bogów – aby odczuwac, że jest ktoś większy niż ten świat, ktoś, kto zawsze będzie nas obserwował? To było pocieszające.

[Niezłomna Cisza]

Kiedy Viliar odszedł Szara poczuła lekką ulgę. Obecność boga wojny była trochę sterująca.
Ukłoniła się bogini, która teraz tutaj przyleciała i przyjżała jej się z ciekawością. Usłyszawszy odpowiedź Lazur za stanowiła się nad tym co wiedziała o Lahae.
– Lahae, bogini zmysłów... I Percepcji? – powiedziała dość niepewnie, chwilę po Faolitarnej powtarzając jak echo jej słowa. Nie było to celeowe, ale tak wyszło...
Smoczyca zastanawiała się nad tym, czy i tym razem mogą zadać tylko jedno pytanie i zaczęła myśleć nad ewentualną propozycją.

[Brak Słów]

Większość mowy przemilczała. Usilnie starała się słuchać, ale nigdy nie grzeszyła zbytnią pojętnością – sens trudnych słów, zawiłych metafor i innych środków stylistycznych zawsze się gdzieś jej wymykał przez palce, pozostawiając jej postrzępioną, niepełną informację, z której mimo chęci sensu wyciągnąć nie potrafiła.
Milczała więc, wpatrując się w skupieniu w Aterala. Powtarzała sobie w umyśle jego słowa, ciągle mając nadzieję, że zrozumie. A i przy okazji mogła przy tym wyglądać na bardziej skupioną.
A wtem coś na niebie. Ateral nie patrzył, ale ona się powstrzymać nie mogła – co rusz kukała w górę, na czerwoną sylwetkę. Wyglądała nawet znajomo...
Smoczyca wylądowała na ziemi i zadała pytanie. Gdy tylko Wrzos ujrzała jej błyszczące ślepia, uśmiechnęła się szeroko i zakrzyknęła głośno:
– Lahae! Lahae, bogini percepcji, spostrzegawczości!
Wrzos zdawała się zdziwiona i uniesiona, jakby spotkała po latach dawnego przyjaciela.
– Modliłam się do ciebie, do ciebie jako pierwszej! A ty mi odpowiedziałaś, Lahae! Ale mi miło ciebie teraz widzieć – mówiła, zapominając zupełnie o manierach.
A tyle smoków patrzyło. A i stała przed dwójką bogów.

[Kruczopióry]

Tak, to była Lahae – Kruczopióry wpatrywał się w nią uważnie, nie powtarzając jednak imienia smoczycy za innymi smokami, jako że nie odczuwał takiej potrzeby. Cóż mógł zrobić, co powiedzieć? Cóż, mógł... obserwować. Nie licząc jedynego, oczywistego pytania, smoczyca jeszcze nie nakazała młodym się wypowiadać ani nie dała im żadnej zachęty, toteż czarnołuski milczał. Po prostu stał i przyglądał się, oczekując dalszego ciągu...

[Piórko Nadziei]

Piórko pamiętał nauki Absurdu Istnienia.
"Lahae drobna, ogniście czerwona smoczyca o ciepłych, brązowych oczach. Jest boginią percepcji i córką Naranley." Hmmm. Skoro jest boginią percepcji i spostrzegawczości to chyba do niej powinienem się modlić w tej kwestii i ona również powinna być patronką łowców.
– Ja również uważam że jesteś Lahae. –
Piórkowy Kolec nie potrafił nic dodać do swojej wypowiedzi. Jego obcowanie z bóstwami było mizerne. Co prawda regularnie chodził do świątyni. Ale bogowie nie byli wylewni w swoich odpowiedziach.
Ale dlaczego Szara Łuska powiedziała Lahae że jest boginią zmysłów? Czyżby patronowała nie tylko spostrzegawczości?
Piórko postanowił zapamiętać to spotkanie. Dla niego i tak najważniejszym było to, że ta bogini była od spostrzegawczości, która dla łowcy jest tak ważna, o ile nie najważniejsza. Już wie do kogo się będzie modlić.
– Nie poznałem jeszcze ciebie i poza kilkoma informacjami, podczas nauki, nie wiele mogłem się dowiedzieć o tobie. Ale czuję że od teraz, do ciebie się będę modlił i ciebie prosił o błogosławieństwo podczas poszukiwania zwierzyny na polowaniu, lub podczas poszukiwania szlachetnych kamieni.–
Piórko ukłonił się ładnie.

[Ateral]

Smocza postać o brązowych ślepiach uniosła łeb i zaśmiała się krótko, z satysfakcją. Tak, pod imieniem Lahae znały ją smoki, a te młodziki nie miały problemu z przypomnieniem sobie nauk, by ją zidentyfikować.
A potem spojrzała na Piórkowego Kolca.
– Jak inaczej mielibyście być spostrzegawczy, jak nie dzięki zmysłom? – zapytała głośno, szybko wymawiając słowa.
Ateral milczał, stojąc nieruchomo u jej boku. Obojętny i chłodny, jak zwykle. Taka prawdopodobnie powinna być śmierć...
– Wiecie, jeden smok mało kiedy może się pochwalić zobaczeniem na własne oczy jednego boga, a wy w krótkim czasie widzieliście trójkę – Lahae wydawała się być rozbawiona, a jej ogniste łuski zapłonęły jeszcze intensywniej niż dotąd. – Pomyślałby kto, że przekrzykiwalibyście się nawzajem z pytaniami! – spojrzała na Aterala. – Może powinieneś to skończyć, nie okazują żadnego zainteresowania.
Na jej pysku pełgał ledwo zauważalny, krzywy uśmieszek...

[Piórko Nadziei]

– O wielka Lahae. My nie okazujemy braku zainteresowania bogami. Przynajmniej ja nie okazuję i mam bardzo wiele pytań, ale boję się je zadawać. Nie wiem czy takiemu młodemu, niedoświadczonemu i nic nie znaczącemu młodzikowi jak ja, wolno coś takiego uczynić. Poza tym jestem onieśmielony widokiem bogów, wasza mądrością, mocą, dostojeństwem i majestatem. Ale jeśli tylko można zadawać pytania to i ja mam kilka. Ale jeśli wolno mi zadać choć jedno pytanie, to powiedz mi proszę, czy możliwe jest aby specjalizować się we wszystkich umiejętnościach, stając się tak doskonałym smokiem jakim jest na przykład nauczyciel, do którego podążają inne smoki z kamieniami szlachetnymi, jako zapłata za naukę. Wiem że on ma boskie pochodzenie. Wiem że wszystkie smoki mogą dojść do doskonałości w jednej dziedzinie, czasami wyjątkowo w dwóch. czy istnieje takie błogosławieństwo aby osiągnąć doskonałość w trzech albo czterech umiejętnościach? To samo pytanie dotyczy naszych zmysłów. Przez ciągłe ćwiczenia można wyrobić sobie lepszą spostrzegawczość, większą inteligencję, być bardziej zręcznym lub silniejszym. Ale czy da się dzięki jakiemuś błogosławieństwu być i bardzo mądrym, i bardzo silnym, i bardzo zręcznym, i bardzo zwinnym? –
Piórko patrzył uważnie na reakcje bogini. Nie wiedział czy się nie zniecierpliwi jego gadaniną i czy nadmiernie nie ośmieli do pytań innych smoków. Jednak Piórko, który podczas nauki zachowywał milczenie, zapytany jednak, wylewał z siebie potoki słów, niczym wodospady po deszczowych porach.
– Ośmielę się zapytać jeszcze o coś co już tutaj pytałem. O długość życia smoków która, jak już wiem, może być przedłużona dzięki bogom, gdy jakiś smok będzie im służył. Mamy właśnie proroka, który żyje nieprzeciętnie długo i jest waszym głosem pośród nas, śmiertelnych. Ale on już jest, a wy nie potrzebujecie następnego. Więc jest jakaś szansa aby inne smoki, które zechcą wam się poświęcić, uzyskały taką zdolność długowieczności w zdrowiu i mocy, służąc wam jakoś inaczej niż prorok? –
O tak. Piórko zadając jedno pytanie, miał zwykle w głowie kilka następnych.
– A i o mgłę chciałem zapytać, która spowiła Obóz Życia. Czy zdradzicie nam jej tajemnicę? Skąd pochodzi, dlaczego przykryła cały obóz, jak przeniknęła barierę i jak z nią walczyć? Wybaczcie mi tyle pytań. Już milknę. Zamieniam się w słuch.–
Piórko mocno ukłonił się i cofnął o dwa kroki aby dać wyraźny znak, że to jest koniec jego serii pytań.

[Zawierzony Kolec]

Słysząc głos bogini na własne uszy po raz drugi w życiu, samiec czuł prawdziwy zachwyt. Smok westchnął głęboko, kłaniając się ponownie przed czerwonołuską. Chciała pytań? Spojrzał na Aterala, po czym znów na Lahae. Nagle zabrakło mu pomysłów. Adept Życia wahał się dłuższą chwilę, chłonąc ślepiami zachwycającą osobę stojącą przed młodymi smokami i uśmiechając się na myśl o tym, że dane mu było spotkać ją przed śmiercią. Jego pytanie było ciche, tak by nie dosłyszało go zbyt wiele smoków.
– Czerwona Lahae, ja mam pytanie...
Czy ma modlitwa ci się podobała?
Nagle speszył się, zdając sobie sprawę z głupoty tego pytania. Były smoki, które mawiały, że nie istnieją głupie pytania, ale... Piewca szczerze w to wątpił. Samczyk zadrżał lekko, po czym rozejrzał się pospiesznie po zebranych, a następnie opuścił zawstydzony łeb. Musi szybko zmienić temat!
– A jakie jest twoje, bogini, zdanie:
Który ze zmysłów to rzecz doskonała?
To pytanie też nie należało do najmądrzejszych, ale Piewcę ciekawiło, który zmysł osobiście najbardziej lubi wykorzystywać bogini. Węch? A może słuch?

[Niezłomna Cisza]

I posypią się pytania... Ona sama nie miała zbytnio pomysłów na to jakie pytania mogłaby zadać, z reguły wolała polegać na pytania innych. Ale skoro bogowie sami chcą? To czemu by nie? Może coś wymyśli. Ale najpierw chciała odpowiedzieć na jedno z pytań Piórka, które brzmiało "z kąd pochodzi mgła?".
– Jest wywołana przez mroczne elfy. Podobno poszukują jakiegoś drzewa, które maja elfy, które mieszkają na terenach wolnych stad... Nie wiem dokładnie o co chodzi z tym drzewem, ale wiem, że to z jego powodu mroczne elfy to wszystko wywołały. – powiedziała po czym przeszła do pytań. – Co zrobić, by pokonać mgłę? Dlaczego mrocznym elfom tak mocno zależy na tym drzewie? Czy mgła działa także na naturę i na terenach Życia nie ma teraz nawet żywych roślin?

[Obnażony Kieł]

Pytanie... pytanie żadne nie przychodziło jej do łebka! Kiedy potrzeba to zawsze brakuje pomysłów! Spojrzała na zebranych zadali już naprawdę wiele pytań może Lahae nie będzie jej miała za złe jeżeli się teraz nie odezwie? Mimo wszystko myślała intensywnie nad rzeczami które ją interesują. Może zaraz coś wymyśli? Mafrin wydawało się że minęło już sporo czasu. Zapytała:
– Co dzieje się ze smokiem po śmierci? – Może nie było to najciekawsze pytanie ale nic innego nie umiała wymyślić.

[Lazurowa Mgiełka]

Pytania... Tego było wiele. Raz się pojawiały, raz znikały z jej głowy. Wszystko zależało od okoliczności. Wiedziała, że zobaczenie bogów na własne oczy to rzecz niespotykana i niezwykła. Tym bardziej nie wiedziała, czemu doświadczyli tego zaszczytu. Ale skoro już mogli pytać i być może otrzymają odpowiedzi na swoje pytania...
– Czy jesteście jedynymi istniejącymi bogami? Czy może inne, obce stada mają własnych... Czy może czczą was, ale pod innymi imionami? Czy wasz wygląd zawsze jest taki sam, niezależnie od tego, kto oddaje wam cześć? – Zapytała. Być może było to wiele pytań, ale on uznawała to za jedno. po prostu starała się przekazać je w taki sposób, aby było zrozumiałe – bo czasem miała problem z wyrażeniem się w ten sposób, by wszyscy to zrozumieli.

[Wilcza Pani]

– Nie, nie kończ, jest świetnie! – zaprotestowala głośno, zwracając się do Aterala. No co też Lahae mówi! – To jest, proszę, o Ateralu. – Zmitygowala się, naśladując styl Piorkowego. Musiała przyznać, że ładnie się wypowiadalal. O, i jego pytanie było ciekawe. Tak samo jak kolejne. I trzecie też. I czwarte... Jej najbardziej spodobało się piąte, zadane przez Lazur.
– Czemu jesteście "naszymi" bogami? Czemu się z nami spotkacie, blogoslawicie i patronujecie? – zapytała. Ta dam! Może i było dziwne, i niekoniecznie praktyczne jak pytania Piórka i Szarej ale... cóż. Była pisklęciem. A pisklęta lubią wiedzieć, czemu ktoś je lubi. No, w tym przypadku nie nią konkretnie, ale wszystkie smoki. Bo przecież bogowie by się nimi nie zajmowali, gdyby ich nie lubili?

[Kruczopióry]

Spojrzał w górę, na Lahae, przystając. Ta bogini zachowała się inaczej od Viliara; kiedy czerwonołuski ograniczył pytanie do jednego, patronka percepcji wręcz zachęcała, aby ją tymi pytaniami zalać. Od początku wyczekiwał na właściwy moment, aby zapytać o mgłę, ale Viliarowi... nie ufał. Bo kto by ufał bogowi niesprawiedliwej wojny...? teraz jednak został uprzedzony przez inne smoki, z czego zresztą się cieszył – to oznaczało bowiem, iż choć w większości pozostają tutaj pisklęta, pozostając świadome realnego zagrożenia.

A poza tym... nie wypadało zadawać zbyt wielu pytań. Skoro pozostali wyręczyli go w najważniejszym... mógł wymyślić inne.
– O ile się nie mylę, jesteś patronką Stada Cienia – zaczął, wpatrując się uważnie w boginię. – Czy mogłabyś więc opisać, na czym polega podobny patronat? Czy ogranicza się do wsparcia umiejetności smoków, czy też podejmujesz konkretne akcje w ich ochronie? I czy oznacza na przykład, że... wiesz o smokach Cienia więcej niż o innych? – Jego oczy pozostawały wlepione w Lahae. Może...? – Na przykład... czy oznacza to, iż wiesz, skąd każdy z nich się wziął...?

Nie przyszło mu do głowy wcześniej pytać bogów. Ani przez moment, aż do dnia dzisiejszego, nie przeszło mu przez łeb, iż oni... Iż oni mogą wiedzieć... więcej niż inne smoki. Ba, wręcz powinni, i to nie tylko Lahae! Ale czy wiedza jest równoznaczna z chęcią udzielenia odpowiedzi na każde pytanie...?

[Brak Słów]

Z fascynacją przypatrywała się bogini – każdej jej drobnej ekspresji, każdemu ruchowi, każdemu błyśnięciu czerwonych łusek. Także i słowa Lahae Wrzos chłonęła łapczywie, jak gdyby to te nieskierowane nawet ku niej dźwięki same w sobie były błogosławieństwem. Propozycja czerwonołuskiej wstrząsnęła pisklęciem, które w wyraźnym zaskoczeniu drgnęło, siedząc na ziemi.
– Nie, nie, nie Lahae! – zaczęła szybko przekonywać bognię. – Mów, mów dalej, mów więcej! Bogini, powiedz nam więcej! Powiedz nam o sobie, czy lubisz polować? Czy bogowie polują? Czemu patronujesz zmysłom akurat? Dlaczego postanowiłaś patronować mojemu stadu? – sypała pytaniami jak mag zaklęciami.
Usłyszała zaraz potem komentarz Kruczopiórego. Ale czemu on w ogóle pytał? Nie dość, że Wrzos nie mogła zrozumieć, po co mu taka wiedza, to nie rozumiała też, dlaczego by po prostu nie spytał każdego z osobna. Przecież to proste pytania, kto pyta nie błądzi! Nie zjedliby go w końcu za to, czyż nie?
Zmrużyła ślepia, zerkając na niego.

[Wyrwany Kolec]

Długo milczał, ponieważ tylko jedna myśl nie dawała mu spokoju.
– Mgła przykryła tereny stada życia których nawet nie poznałem. Nie wiem czy miejsce które moi rodzice i inne smoki uważali za dom wciąż istnieje. Martwi mnie to, że są smutni i nie potrafią poradzić sobie z tą sytuacją. Wierze, że już niedługo zbierzemy się wszyscy ale nie wiem czy sami mamy moc by ją zwalczyć. To wielki zaszczyt moc osobiście was zapytać. – pokłonił się przybyłej smoczycy i opuścił wzrok.
– Jest tylko jedna rzecz o którą jeszcze chciałbym spytać, czy pomożecie nam wrócić do domu? Jestem pewien, że każdy smok tutaj pragnie tam wrócić nawet jeżeli nigdy go nie widział.