Jezioro

[Blask Księżyca]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

 Czuł się trochę dziwnie, kiedy zostawiła go samemu sobie z workiem błota, czy tam gliny. Dyskomfort bez wątpienia zdradzał zamiatający śnieg na brzegu jeziora ogon, którego czarne pióra… cóż… nie były już tak do końca czarne. Cóż, przynajmniej Szczerozłota nie miała dużo roboty, gdy odsłaniała ziemię spod białego puchu — nerwowość Snu zrobiła swoje. Usadowił się wokół chrustu i już, już miał zaproponować, że rozpali ogień (dziwnie czuł się, będąc zupełnie nieprzydatny), gdy Plagijka zrobiła to sama za siebie. Przyciągnął worek z ziemi bliżej ogniska.
 — Dziękuję — powiedział cicho, odbierając od Złotej patyk przeznaczony dla niego i uniósł łapę w taki sposób, by móc wygodnie piec mięso wysoko ponad ogniskiem. — Każda istota myśląca, jest zdolna do okrucieństwa — zgodził się — ale to dwunogi szczycą się polowaniem na nasz gatunek — parsknął, bo choć wychodził z powyższego założenia, to smoki Wolnych Stad nie zapuszczały się na tereny należące do ludzi tylko dla sportu… Albo może chodziło o wychowanie i zwyczaje danego regionu? Złudny w końcu nie przeczył, że wioska łowczyni mogła opierać się na współpracy z dwunogami, ale… jednak nie wyobrażał sobie podobnej sytuacji w tym regionie.
 — Nie wyobrażam sobie zostawienia mojego stada… — przyznał, przytulając ogon bliżej siebie i pozwalając, by pod wpływem ciepła z ogniska śnieg z jego piór stopniał. Sięgnął do mięsa, żeby zdjąć je z patyka i wsunąć między zęby.
 Niestety, przez to jak pilnie ją obserwował, nie uszło jego uwadze dziwne zachowanie Złotej: kiedy prawie upuściła swoje mięso, uniósł zad o szpon na ziemię, tak, jakby był dostatecznie blisko, żeby w porę uratować jedzenie. Nie musiał, acz to kwestia drugorzędna. Zmarszczył nieco pysk, lecz nie wypytywał jej o tę dziwną reakcję. Gdyby chciała, powiedziałaby mu więcej.
 — Musiało ci być bardzo ciężko — powiedział zamiast tego, pozwalając jej zakończyć temat tam, gdzie tego chciała. — Pewnie miałaś sporo do nauczenia się… — przekrzywił łeb w zamyśleniu.
 Kiedy Szczerozłota jadła i zaproponowała, że po skończonym posiłku wezmą się do pracy, przytaknął lekko. Sam zdążył już przeżuć i połknąć swój kawałek, tak więc, nie mając więcej do roboty, otworzył worek, w którym była glina, ułatwiając im do niej dostęp.
 — Co powinienem przygotować? — zapytał, rozglądając się wokoło. Potrzebowali chyba jakiegoś płaskiego kamienia, żeby ułożyć na nim naczynie, prawda? Z taką myślą podniósł się z miejsca i przeszedł kawałek, by złapać odpowiedniej wielkości głaz w przednią łapę i przynieść bliżej ogniska.

[Szczerozłota]

Złota zauważyła dyskomfort smoka i posłała mu niepewny uśmiech. Chyba będzie musiała przestać robić wszystko sama, skoro samczyk zaoferował swoją pomoc. Na szczęście zaraz będzie mógł swoimi łapami, samodzielnie zrobić pierwsze naczynie!
Przygotowała dwie garści gliny, którą jedną wręczyła młodzieńcowi a jedną sobie, by razem mogli zając się lepieniem.
Samica przymknęła nieco powieki, gdy ten powiedział o opuszczeniu stada. Oczywiście, że bywały dni, kiedy zastanawiała sie, czy dobrze zrobiła zostawiając Altarię, ale szybko odganiała od siebie te myśli, gdy tylko spoglądała na śpiące obok siebie pisklę, którym zajmowała się przez zniknięcie uzdrowiciela.
– Nauki było sporo, chociaż już jeden błąd popełniłam. Przez przypadek weszłam na tereny stada Ziemi, na szczęście nie było większych problemów, tak myślę – westchnęła czując jak przewraca jej się w żołądku ze stresu na sama myśl o tym wydarzeniu.
– Dobrze! Zacznijmy robić miseczki, są proste do zrobienia. Niestety nie mamy koła garncarskiego, ale jakoś sobie poradzimy bez tego, w końcu mamy naszą magię – zaśmiała się. Miała nadzieję, że Księżycowemu spodoba się użycie magii. Sięgnęła do źródła i stworzyła za pomocą maddary poziomo osadzoną drewniana tarczę którą wprowadziła w ruch.
– Musimy mieć zwilżone łapy, potem kładziesz glinę na to urządzenie i łapkami je formujesz. Zobaczysz jaka to fajna zabawa! – zawołała wesoło i sama zmoczyła łapy w wodzie, po czym nałożyła na swoje madarowe koło glinę. Delikatnie przyłożyła łapy do niego i powoli forowała naczynie, które na początku przypominał dzban, ale poprzez odpowiednie nakładanie łap, brzegi opuszczały się, tworząc miskę średniej wielkości.
Zerknęła katem oka na samczyka, czy nie potrzebuje przypadkiem pomocy.

[Obłęd Agonii]

Dwójka Plagijczyków znalazła się na drugim, ostatnim już prawdopodobnie przystanku, co dla białofutrej jawiło się zbawiennie. Nie chciała wąchać już tego syfu, jakim były łuski złodziei ich terenów. Tutaj jednak... Trop ich był jakby słabszy. Wylądowali, znaleźli się po wschodniej części Jeziora, nieopodal Areny Villiara. Smoczyca pozwoliła przywyknąć uczniowi na moment, po czym wskazując szponem owe miejsce, zaczęła kolejny wywód.
– Oto Arena Villiara. Walcząc na niej, nie walczysz jednak ze smokami. Twymi przeciwnikami są wzmocnione przez samego bożka drapieżniki, po jednym na każdym z piętnastu poziomów. Po pokonaniu ostatecznego rywala, demona, możesz konkurować o miano Czempiona Villiara. – objaśniła, wpatrując się w dal. Tytuł Czempiona szczerze ją nie obchodził, nie zarażała też więc młodego jakimkolwiek entuzjazmem. Starała się wyjaśnić to w miarę krótko, sprawnie by mogli już wrócić do domu.
– Nagrodą za każdy poziom jest mięso z zabitych przez ciebie zwierząt. – dodała po krótkiej chwili, przenosząc chłodny wzrok na towarzysza.

[Charakterny Zapał]

Powiódł wzrokiem na drugi brzeg jeziora. Zmrużył ślepia próbując coś na nim wypatrzeć co by mógł nazwać charakterystycznym. W międzyczasie słuchał z podzielną uwagą Juchy, co mówi chociaż i tak w trakcie oderwał wzrok od krajobrazu przekierowując go na smoczycę.
ll Jakiego znowu bożka? Wyście wierzący?
O ile tytuł Czempiona brzmiał interesująco, o tyle myśl, że miałby tym sposobem wkupywać się w łaski jakiegoś bóstwa już go nie kręciła. Najwyraźniej będzie musiał obejść się ze smakiem. Podobnie nie kręciło go mięso drapieżników, lecz ćwiczebnie najpewniej przyleci.

[Obłęd Agonii]

To było... najtrudniejsze z zadanych dotąd pytań. Jako mistrz jednak jej obowiązkiem było kształcić swego podopiecznego i przygotować go do życia w tym trudnym miejscu, więc nie zamierzała go ignorować. Odpowiedź zajęła jej jednak dłużej. Zamilkła na dĺuższy moment.
– To dość... skomplikowane. My, Plagijczycy nie wyznajemy żadnych bożków jako jedyne ze stad. Niektórzy modlą się do Kruczego Pana, patrona Cienia i Plagi, lecz nie każdy idzie tym tropem. Inni wyznają nieznane tu zupełnie bóstwa, jeszcze inni nie mają zdania... ciężko określić jedno plagijskie wyznanie. Bożek odpowiedzialny za tę Arenę niezaprzeczalnie istnieje, lecz nie oznacza to jego czci. Viliar, bóg wojny dla wielu stanowi jedynie źródło możliwości by się szkolić. Nie wiem jednak jaki jest w tym interes dlań. – wzruszyła barkami. Kwestia bóstw spływała po niej jak po kaczce i sama była ateistką. Co prawda nie negowała ich istnienia, które często objawiało się tu namacalnie, lecz z własnego wyboru nie zamierzała bić żadnemu z nich pokłonów. To, w co wierzyła lub przynajmniej chciała, to dobro dla Plagi. Jej przyszłość. Po co jej było płaszczenie się przed kimś, kto zwykle nawet nie uraczy jej odpowiedzią?

[Charakterny Zapał]

Wyczuł, że smoczyca nad czymś myśli. Był prawie pewien, że właśnie nad odpowiedzią. Był więc zmuszony poczekać na nią chwilę, lecz tym razem cierpliwie. Nie nurtował go ten temat tak samo jak niektóre z wcześniejszych. Był po prostu zainteresowany ich stanowiskiem. Sam prędzej pokłoni się przywódcy niż jakiejś istocie. Nie był zwolennikiem wiary w pobożnym tego słowa znaczeniu i też nie chciał, żeby tego od niego wymagano. Czyli lepiej, że Plaga nie ma jej jednej konkretnej. Do tego z tego co wywnioskował, smoczyca także nie jest przesadnie poruszona tematem wiary. O ile prawie zjadanie ich wzrokiem na przywitanie na granicy nie było tylko na pokaz czy dla obowiązku, prędzej poruszona by była tematem patriotyzmu. Jednak tego nie był pewien, a temat jego samego narazie nie ciekawił.
Poruszył pyskiem w geście zrozumienia. Przez chwilę jeszcze myśli jego gdzieś pływały, lecz szybko się wróciły tak samo jak jego spojrzenie na smoczycę.
ll Rozumiem. Nawet ciekawe, że istnieje.
Skwitował, następnie odwracając się od jeziora.
ll To było ostatnie miejsce, prawda?
Zapytał sugerując, że mogą już wracać.

[Obłęd Agonii]

– Tak. – skwitowała z ulgą. Chętnie ochłodziłaby się w Zimnym Jeziorze, lecz wolała nie ryzykować zarażeniem się czymkolwiek, co tam mogło siedzieć. Poczekała jeszcze parę chwil, po czym dała uczniowi znak, że mogą się zbierać. Powoli ruszyła, łapa za łapą rozpedzając się do lotu, rozkładając zarazem skrzydła. Samiec mógł robić to samo. Wybiła się z ziemi dosyć ociężale, by następnie podryfować do góry i tak też zbliżyć się do terenów Plagi.

//zt

[Mackonur]

Łowca wybrał się ze swoim wilczkiem na małe pływańsko! Coś ostatnio gorąco było, a on jako w większości smok morski, bo powiedzmy to w końcu – z drzewnego nie miał aż tak dużo, no ale wracając, Axarus po prostu czuł się jak wysuszona rodzynka. Razem z Teigan wyruszyli na tereny wspólne w poszukiwaniu zimnego jeziorka, które mogłoby ich zadowolić. Tak się składa, że Mackonur nawet znał miejsce, w które w swojej nazwie miało "Zimne Jezioro", brzmiało to jak dobry strzał!
Dlatego wilcza kompania szybko znalazła odpowiednie miejsce, a Axarus wskoczył do wody! Wilczyca za nim, pływała sobie pieskiem. Łowca kochał styl żabki, którego nauczył się od Rucze, dlatego odpychał wodę na boki za pomocą przednich łap, by po chwili robić to również tylnymi! Skrzydła miał przy sobie, łebek do ogóry. I w ten sposób, bardzo szczęśliwy Mackonur spełniał się jako znakomity pływak, którym był.

/ Hess – Pływanie

[Migot Sadiru]

Czy Hess spotkała już wcześniej Mackonura? Nie pamiętała go za dokładnie, więc kiedy przybyła na jezioro to był dla niej bardziej obcym, niż kimś bliskim. Nie był to jednak problem znaczny dla małej smoczycy, bo lubiła poznawać nowego smoki. Jezioro było do tego całkiem duże, więc szła brzegiem, skacząc co chwila i pluskając mocno wodą. Może i była już starsza, ale kto powiedział, że nie może się popluskać? Pluskać, więc zaczęła, bo i do wody wejść nie mogła. Dorośli skutecznie przestrzegli ją przed tym, więc jak spoglądała na Mackonura to bardziej z zazdrości, niż ciekawości.

[Mackonur]

Czy to był... potencjalny nowy członek jego nowego KLUBU PŁYWACKIEGO!? Axarus chyba znał już tę samiczkę! Na początku trochę mogło pobawić się w Mroczną Nowinę i postalkować Mackonura, ale ten w końcu uświadomił sobie, że jest tutaj ktoś jeszcze! Wyszedł na brzeg, uśmiechnął się do samiczki i tak... no znowu musiał jej przypomnieć, że nie umie mówić! Zaczął wydawać z siebie dziwne dźwięki i pokazywać na blizny na gardle, które zadał mu PEŁNIA, jego własny brat! Znaczy, nie był jego bratem, ale łączyła ich braterska więź! Łowca chciał nauczyć Hess pływania, ale jak ją do tego zachęcić? Teigan po chwili wyszła z wody, zaczęła otrzepywać futro i położyła się obok Opalowej, pacając ją łapkami.
Axarus zrobił takie CHODŹ ZA MNĄ! Wskoczył do wody, zrobił nura jak przystało na Mackonura, no i obrócił się w kierunku Hesshe, by móc jej pokazywać swoje ruchy. Najpierw skrzydła dał bliżej ciała, ogon do góry, łebek koniecznie nad wodą! Księżycowy, czy tam już Słoneczny, zaczął pracować swoimi przednimi łapami! Zagarniał nimi wodę na boki, lewa w lewo, prawa w prawo! W ten sposób poruszał się, ale po chwili dołączyły do tego również ruchy łap tylnych. Wtedy gdy przednie kończyły, tylne zaczynały. Czy Hess powtórzy? Jeżeli to jej nie zachęciło, to po chwili do Axarusa dołączyła Teigan! Ona również szczekała i chciała, by Opalowa pływała z nimi. Wilczyca oczywiście używała "stylu pieska".

[Aromat Kawy]

Do tej pory zwiedziła zaledwie ułamek terenów stada, a wizyta na terenach wspólnych ograniczyła się do Dzikiej Puszczy. Vell zdecydowanie bardziej lubiła spacerować, niż siedzieć w miejscu, a więc któregoś dnia poleciała mu Zimnemu Jezioru. Wylądowała na jego zachodnim brzegu, od strony Czarnych Wzgórz, i przyjrzała się widokowi. Rany! Nigdy nie widziała tak dużego zbiornika wodnego! Nawet Sorcorr, który dogonił ją po chwili, zawisnął w powietrzu, by z zaciekawieniem rozejrzeć się po okolicy.

[Muza Fal]

Po dołączeniu do stada Mgieł Mene w końcu uznała, że ma pewną dowolność w poruszaniu się po terenach Wolnych Stad, a przede wszystkim, dzięki temu, że mogła chodzić po terenach Mgieł, mogła również dotrzeć do terenów wspólnych, które zewsząd były odgrodzone terenami innych stad.
Odkrywszy jezioro chciała w nim wpierw zanurkować, ale z jakiegoś względu woda była tak nieprzyjemna, że Mene szybko porzuciła pomysł kąpieli. Testowała wodę łapą parę razy, chcąc sprawdzić, czy się przyzwyczai, ale nie, woda za każdym razem była tak samo przejmująco zimna.
Mniej więcej wtedy też dostrzegła, że jakaś smocza sylwetka usiadła po prawie przeciwnej stronie jeziora. Morska smoczyca przestała moczyć łapę w wodzie i zupełnie zainteresowała się smokiem. Na terenach swojego stada nigdy go nie widziała, więc czy to mógł być smok z któregoś z pozostałych stad?
Chwilę się namyśliła, a potem rozłożyła skrzydła i przeleciała na wyspę na środku jeziora tuż nad taflą wody i stamtąd przyjrzała się lepiej Sowiej Łusce, kiedy tylko stanęła na najbliższym brązowej smoczycy skraju wyspy. Nie kryła się ze swoją obecnością, a wręcz przeciwnie, z zaciekawieniem przyglądała się przybyszce. Nie podlatywała jednak bliżej, jakby chciała wpierw dobrze ocenić, kim tamta jest.

[Aromat Kawy]

Vell nie była tak spostrzegawcza jak jej sowa, więc nic dziwnego, że to Sorcorr pierwszy zauważył towarzystwo w postaci innego smoka. Wylądował na jej lewym barku i trącił dziobem bok szyi druidki, którą pochłonęły myśli. Obróciła pysk w kierunku kompana, wydając z siebie ciche 'mmm?'. Puchacz zahuczał cicho, wskazując dziobem wysepkę na której... oh? Ktoś był?

Zmrużyła ślepia by lepiej widzieć tę postać. Nie kojarzyła jej z wędrówek po obozie, ale nie wykluczała możliwości, że nadal miała do czynienia z kimś ze stada. Nadal poznawała nowe pyski.
– Hej? – odezwała się, niezbyt pewnie. Nie pomyślała też o tym, jak słabo mógł ponieść się jej głos.

[Muza Fal]

O! Obca smoczyca w końcu zauważyła ją, co Mene przyjęła z wielkim zaciekawieniem i klekotem, który wyrwał się z jej krtani. Miała nawet wrażenie, że brązowa smoczyca coś powiedziała, ale nawet kiedy Mene nadstawiła ucha, okazało się, że nic do niego nie dotarło.
Dlatego nie zastanawiając się więcej, postanowiła zbliżyć się jeszcze, skoro jej obiekt zainteresowania nie wyglądał zbyt drapieżnie. Zmoczyła więc łapę jeszcze raz w wodzie i ku swojemu zaskoczeniu uznała, że po tej stronie nie jest tak źle z niemiłym odczuciem i da się pływać. Czym prędzej więc wskoczyła do wody, wślizgując się pod jej powierzchnię niczym wąż znikający w gęstwinie.
Przez parę dłuższych chwil zniknęła z oczu Sowiej Łusce, bo przemieszczała się niepostrzeżenie pod wodą, nie mącąc jej tafli. Wynurzyła się też cichaczem, zaraz przy brzegu, niedaleko od swojej "zdobyczy". Najpierw z wody wynurzyły się śmieszne, tępe, małe różki, potem czoło i w końcu oczy, może kawałek nozdrzy. I nic więcej. Mene z tej pozycji obserwowała smoczycę, lustrując ją uważnie. Błyszcząca ozdoba na uchu zdecydowanie przykuwała wzrok.
"Jaka ładna" – pomyślała Mene i zarechotała jak żaba.

[Aromat Kawy]

Mrugnęła widząc jak nieznajoma nurkuje i... rechocze? Wymieniła się z kompanem spojrzeniami. On również był zdziwiony. Jakby tego było mało, smoczyca częściowo się wynurzyła, pokazując swoje ślepia i błony.
– Em – rozejrzała się zmieszana. Co powinna robić w takiej sytuacji? – Hej? – powtórzyła. Być może nie została usłyszana z takiej odległości.

Szkoda, że woda skutecznie zmywała dużą część zapachu. Może wtedy zagadka o przynależności Mene by się rozwiązała.

[Muza Fal]

Tym razem Mene zaklekotała jak delfin i niedługo potem wynurzyła cały łeb, szyję i kawałek grzbietu, podpierając się o wypłycające się dno jeziora łapami.
– Cześć! – Przywitała się w końcu, strosząc płetwę na szyi w ekscytacji. – Jestem Mene. A ty? Masz bardzo ładny kolczyk. – Przestała być już dziwna. Od razu się przedstawiła i pochwaliła rzecz, na którą wcześniej intensywnie patrzyła.
Zmąciła wodę machnięciem silnego ogona.

[Aromat Kawy]

Oh, to jednak smok! Podobny do kilku jakie mieszkały w obozie Ziemi. Duże błony, śliskie ciało. Morski gatunek, tak to chyba się nazywało? Miała ładne, opalizujące kolory.
– O-oh – nieco się zakłopotała niespodziewanym komplementem. – Dziękuję. Wytwór krasnoludów. – Przynajmniej tak twierdził Akrir, a raczej nie miał powodu by ją okłamywać. – Miło poznać, ja jestem Niravell. Może być Vell. Jak jest krócej. – Przedstawiła się, a jej wzrok mimowolnie powędrował w kierunku ogona smoczycy.

[Muza Fal]

Mene po wypełznięciu z wody wyglądała jak diamentowy pył czy może inny, drogocennie skrzący się piasek. Jej łuski opalizowały i migotały, lecz wraz z wysychaniem traciły trochę ze swojego blichtru, pozostając tylko lekko opalizujące, jeżeli odpowiednio padło na nie słońce.
W międzyczasie płetwy na szyi i grzbiecie smoczycy opadły, lecz podskoczył od razu, kiedy usłyszała coś sobie nieznanego.
– Krasnoludy? Brzmią prawie jak krasnorosty. Kto to taki? – Zapytała, sądząc, że to coś więcej, niż glon, skoro potrafiły wykonać taką ładną, błyszczącą ozdobę.
Morska smoczyca z miłym wyrazem pyska wyglądała na bardzo zadowoloną, że przydybała kogoś nowego, nieznajomego, i mogła zamienić z nim parę słów.
– Nie mieszkasz na terenach Stada Mgieł, prawda? Nie widziałam cię wcześniej. – Zauważyła dość odważnie, bo miała bardzo duże szanse nie spotkać wszystkich przedstawiciel Mgieł, jednak skoro przeżyła już jedną (swoją) ceremonię, to miała równie duże szanse spotkać większość swojego stada. Zaryzykowała więc takie stwierdzenie.

[Infamia Nieumarłych]

• Szczerze mówiąc, w świetle rozpoczynającej się inwazji łowców smoków spodziewała się nawału nowych obowiązków. Myślała jednak o zwiększonej częstotliwości patroli, częściej urywanym śnie... A nie uczeniu stadnych piskląt pływania. Piskląt i adeptów. Cóż.
  Ponieważ Veir zrezygnowała z zabawiania młodych, Infamia przystała na prośbę młodego pokolenia i zobowiązała się do nauczenia ich jednej z tych podstawowych zdolności. Przyleciała więc nad Zimne Jezioro, bardzo wczesnym świtem. Właściwie było jeszcze półciemno. Zimna kąpiel pewnie ocuci jej uczniów.
  
  Wzięła głęboki wdech, czekając, aż wszyscy się przygotują, po czym przeszła do rzeczy.
  – Pływanie, tak jak bieg, nie ma w sobie zabójczej filozofii, więc nie będę mówić aż do uschnięcia mi wnętrza pyska. – pomasowała powieki palcami. Nie chodziło o to, że była ledwo wybudzona. Wręcz przeciwnie. Teraz zbliżała się jej pora pójścia spać. – Smoki morskie są do tego, z oczywistych względów, przystosowane najlepiej, ale ponieważ nie widzę w żadnym z was ani szczypty tych genów, nie jest to dla was interesujący szczegół. Po wejściu do wody, o czym wiecie, o ile któreś z was już kiedyś tego próbowało, poza zazwyczaj niezbyt urokliwą temperaturą ma się do czynienia z jej naporem na wasze ciało. Jest to głównie odczuwalne w aspekcie oddychania. Pływając musicie więc dbać o to, by oddychać równomiernie i rytmicznie zagarniać wodę za siebie odpowiednio wyważonymi ruchami łap. Tak, jakbyście chcieli ją kopnąć za siebie, raz za razem.
  Smagnęła rozwidlonym jęzorem powietrze. Przypomniała sobie nagle ciekawostkę, którą usłyszała od kogoś kilkanaście księżyców wcześniej. Złośliwa idea zakiełkowała jej we łbie, ale odłożyła ją na późniejszy moment.
  – Jeżeli dojdzie do sytuacji, w której czujecie, że zaczynacie tonąć i tracić kontrolę, musicie wbić sobie jedną kluczową zasadę do łba. Panika. Was. Zabije. Chaotyczne machanie łapami na wszystkie strony, kierowane ślepym instynktem nakazującym ucieczkę i walkę o życie nie pomoże, tylko sprawi, że jeszcze szybciej zejdziecie na dno i pozbawicie się ostatków sił. Nie panikować. Nigdy. Zachowanie spokoju będąc w wodzie jest kluczowe, jak zresztą w większości sytuacji życiowych. – Zerknęła mimowolnie na najmniejszą z istot, wężową samiczkę. Z najmłodszymi może być najciężej zapanować. – Wejdźcie najpierw do wody i oswójcie się z nią, przyzwyczajcie do nacisku, jaki wywiera na waszą klatkę piersiową, popracujcie nad oddechem. A potem odbijcie się nieco od dna i zacznijcie rytmicznymi ruchami zagarniać wodę za siebie. Ci z was, którzy mają skrzydła niech pamiętają, by trzymać je wzdłuż ciała, ale nie przyciskajcie ich na siłę do boków, bo tylko usztywnicie samych siebie, a nie o to w tym chodzi. Ogon, tak jak podczas biegu czy lotu, jest dla was sterem, więc pamiętajcie o tym. Skręcanie jest też zresztą podobne. Popłynę z wami, by mieć na każdego oko, i przy okazji zaprezentuję nurkowanie, którego też spróbujcie chociaż raz na piętnaście uderzeń serca.
  Normalnie nie weszłaby do wody, ale bała się trochę o najmłodszą z grupy.
  
  – Ty, mała, trzymaj się blisko mnie. – powiedziała do pisklęcia, nie znając jego imienia, po czym faktycznie weszła do lodowatej wody jako pierwsza, jednocześnie sięgając po swoją magię.
  ~ Nie chciałbyś nauczyć się pływania, proroku? Przyszło mi uczyć tej pięknej sztuki grupkę młodych, towarzystwo w sam raz dla ciebie. ~ przesłała ze sztucznie przesłodzonym tonem mentalną wiadomość do Strażnika Gwiazd, nim nie wróciła skupieniem do swojej obecnej gromady.
  Dbając o to, by mieć małą Raksh po swojej prawej stronie, zaczęła płynąć przed siebie, z głową trzymaną nad taflą, oddychając miarowo. Przywykła już do tego. Napływała się trochę w życiu. Cały czas miała oko na wszystkich, gdyby zaczęli tracić nad sobą kontrolę, i prowadziła ich przez kilkadziesiąt ogonów przed siebie, by następnie zakręcić w prawo, w drogę powrotną, w trakcie której po prostu zanurzyła się całkowicie, zagarniając wodę skrzydłami.
  
  Opalizująca Łuska Czarna Łuska Samotny Kolec Raksh

[Czarna Łuska..]

Była nauczona stagnacji jak mało kto. Wyczekiwania aż ktoś ją weźmie ze sobą i zorganizuje jej dzień. To się zmieniło odkąd przybyła do Wolnych i przeszła pierwsze szkolenia. Nauczyła się (oprócz umiejętności bojowych) organizować sobie samej dzień i zajęcia. Toteż nic dziwnego, że gdy dotarły do niej pogłoski o zbierającej się grupce młodych smoków chcących poprosić Mahvran o szczyptę wiedzy na temat pływania, zgłosiła się do nich na ochotnika.
Przyleciała nad jezioro i wylądowała z szelestem piór naprzeciwko wywerny. Skinęła jej głową na powitanie, a potem zaczekała w milczeniu na resztę.
Kiedy Infamia zaczęła tłumaczyć podstawy nie-ginięcia pod wodą, ze skupieniem słuchała każdego wypowiedzianego zdania. Od razu, gdy smoczyca wspomniała o panice, przypomniał się jej incydent wepchnięcia jej przez Kharta do rzeki. Nie wspomniała tego przeżycia ani trochę miło, bo wtedy istotnie spanikowała i robiła dokładnie to, czego robić nie powinna, czyli nie panowała nad oddechem, ani synchronicznym poruszaniem łapami. Gdyby Nowina jej wtedy nie wyciągnął, prawdopodobnie nie stałaby tu teraz. A teraz należało się skupić na nauce, aby w przyszłości przynajmniej nie utonąć.
Widząc jak brązowa smoczyca wchodzi do lodowatej wody, Czarna ruszyła za nią. Była czysto-krwistym północnym, więc była niejako przystosowana genetycznie do mrozów, więc chłód ogarniający stopniowo jej łapy, potem brzuch i barki, był tylko delikatnie nieprzyjemny z początku. Oczywiście musiała – jak mówiła wcześniej Mahvran – zapanować wpierw nad oddechem. Zyskać pewność siebie. Wyzbyć się strachu i uprzedzenia. Wpierw, dotykając jeszcze dna, patrzyła jak to robią inni. Zdumiały ją ruchy Mahvran, które były takie płynne i powolne, jakby nic nie ważyła. Spuściła głowę i napiła się wody jeszcze przed ćwiczeniem. Przełknęła lodowaty łyk i oblizała wargi. Wzięła kilka głębszych wdechów, a potem odbiła się od dna do przodu i wypłynęła na głęboką wodę. Nie minęły 3 uderzenia serca, a już ogarnął ją niepokój. Świadomość, że w razie czego nie będzie miała o co się podeprzeć sparaliżowała ją wewnętrznie i trochę zakłóciła rytm oddechu. Nie było łatwo zachować jej spokój w takim momencie. Co innego stanąć twarzą w twarz że śmiercią, a co innego znaleźć się w obcym środowisku. Toń wody zawsze napawała ją lękiem przez zespół niezbadanych cech. Bezsilność w razie pożarcia przez nienaturalne środowisko, napawała ją przerażeniem.
Starała się o tym nie myśleć, zostawić swoje obawy i rzucić je w przeszłość i panować nad oddechem i nie dopuścić do głowy negatywnych myśli. Aby to zrobić musiała najpierw podejść do tego przeżycia jak do śledzenia. Zbadać ten nieznany świat, poznać jego właściwości i... – choć to zabrzmi głupio- zaprzyjaźnić się z nim. Zmieniła więc swoje nastawienie i od razu naszło ją ciekawe spostrzeżenie. Zauważyła, że nie od razu tonie jak kamień. Zanurzała się szybciej na wydechu, a na głębokim wdechu unosiła się do góry. To cenne spostrzeżenie pozwoliło jej opanować technikę unoszenia się na powierzchni. Smoczyca powoli wyciągnęła przednią lewą łapę do przodu i zamachnęła się nią jak do biegu. Tylną prawą zrobiła podobny ruch. Poczuła wirujące prądy muskające jej skórę, a także, że przesunęła się trochę do przodu i znów zwalniała. Potem poruszyła prawą przednią łapą i lewą tylną. Trochę podskakiwała, ale szybko spostrzegła, że Mahvran pracowała także grzbietem, co było cenną wskazówką. W ślad za Przywódczynią rozluźniła grzbiet i od razu było lepiej. Ogon falował pod wodą blisko powierzchni. Pomagała nim sobie, gdy przechylała się na lewą lub prawą stronę, wykorzystując go do utrzymania równowagi. Oddech! Kontrolowała swój oddech. Z początku było trudno nie przekładać wewnętrznych obaw na rytmikę i tempo wdechów i wydechów, ale z czasem wejdzie jej to w nawyk.
Płynęła powoli do przodu, niedaleko Mahvran. Starała się utrzymywać skrzydła blisko ciała, ale nie dotykać nimi boków. Wyczuwała na skórze prądy wody, które prześlizgiwały się pod jej ciałem. To było specyficzne uczucie. Jakby nieważkości. Zupełnie inaczej jak w trakcie latania. W wodzie czuła się lekka jak piórko, ale trochę uciskana, jakby ją ktoś ciasno owinął w lodowaty koc. Jednak obróciła to uczucie w coś pozytywnego i od razu poczuła się lepiej, gdy skupiła się na prądach łaskoczacych jej skórę.
Będąc już parę ogonów od brzegu postanowiła zaryzykować i zanurzyć głowę. Już to kiedyś robiła – z brzegu. Ale podwodny świat jej aż tak nie fascynował, żeby wykonywała ten manewr przesadnie często. Teraz chciała to zrobić całym ciałem. Pochyliła głowę do przodu i pociągnęła nią całe ciało nurkując po łuku. Odepchnęła się jednocześnie wszystkimi czterema łapami i wciągnęła całe ciało, aż po czubek ogona pod wodę. Kilka bąbelków wyleciało jej przez nos, gdy ciśnienie wody ścisnęło jej czaszkę. Nie bardzo spodobało się jej to uczucie, tak jak oddalające się lustro powietrza nad nią. Wygięła ciało w górę w ostry łuk i zaczęła przebierać łapami chcąc się wydostać na powierzchnię. Początkowo trochę się bała, że ciemność ją pochłonie, ale ulgę i otuchę sprawiło jej zbliżanie się do powierzchni. Po kilku mocnych uderzeniach serca wypłynęła wynurzając głowę, a potem grzbiet. Odetchnęła z ulgą o potrzepała głową. Obejrzała się dookoła i spostrzegła, że była już trochę za daleko od brzegu i grupy smoków. Czas nauczyć się skręcać i przy okazji zawrócić. Wzięła sobie do serca porównanie Mahvran pływania do biegu. Jak dotąd rzeczywiście dostrzegała wiele cech wspólnych. Więc może skręcało się podobnie jak w biegu? Nie pozostało jej nic innego jak spróbować. Lekko wygięła ciało w lewą stronę i zaczęła zagarniać wodę przednimi i tylnymi łapami wyrzucając ją bardziej na prawo. Pochyliła też ciało lekko w lewą stronę. Efekt była natychmiastowy. Skręcała. Pamiętała, żeby pilnować oddechu i nie panikować. Niedługo dotrze na brzeg. Wolno zakręciła aż zawróciła i teraz płynęła w stronę grupy ćwiczących smoków. Dla nabrania wprawy płynęła w ich stronę łagodnym zygzakiem. Prawdziwym testem na koniec było nie zderzyć się z żadnym smokiem będącym aktualnie w wodzie. I o dziwo ominięcie ich przyszło jej z łatwością. Kiedy dotknęła łapami gruntu wyszła do połowy z wody i obróciła się do Mglistych. Szczególną uwagę przykuło jej zachowanie Przywódczyni względem Raksh. Nigdy nie widziała takiej troski u smoków. Widok ten dawał jej parę powodów do rozmyślań.

[Strażnik]

Prawdę mówiąc spodziewał się, że nawet na luźną interakcję z samicą będzie musiał zapracować jakąś konkretną, wartą uwagi akcją. Tak po prostu odezwać się, ino dla drobnego żartu, sprawiało wrażenie opcji zupełnie niedostępnej.
Mówić tak, bez dostatecznego usprawiedliwienia do mówienia? Za darmo?

Sarna spojrzała na niego z oddali, wyjątkowo ciągnąc przy tym także wzrok pasącego się obok niej koziołka. Obie istoty zdawały się zaskoczone nietypową iskrą nerwowości, która skubnęła obrońcę.

Chwilę zwlekał z odpowiedzią, jakby chciał rozważyć jej ewentualny motyw. Mogła być w końcu zirytowana i swoje emocje chciała wyrazić w dobrze zakamuflowanej metaforze topienia go w rzece. Mogła też zaczepić go od tak, z nudy, dla zabawy i nie spodziewała się nawet, albo wręcz nie chciała, żeby poświęcał temu aż tyle uwagi. To ostatnie było jednak zbyt skomplikowane, jak na jego odruchowe procesy.

~ Nie potrafię stwierdzić na ile retoryczna jest twoja sugestia ~ odpowiedział apatycznie, przez nieudolną próbę balansu naturalnej nerwowości z zaciekawieniem.