Lazurowe Jeziorko

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mruknął z uznaniem na odskok Qhira, nawet jeżeli został wykonany w panice.

Potem z błyskiem w oku spostrzegł, że młody wpadł w jakiś dziwny trans. Nihilon uśmiechnął się półgębkiem i raz jeszcze zrobił unik, choć nieco nietypowy. Gwałtownie położył się na ziemi, a ogon Qhira świsnął tuż nad nim. Orli przeturlał się na bok, żwawo prostując się na powrót.

I to by było na tyle z podstaw walki fizycznej.
– Wystarczy. Załapałeś o co chodzi – sapnął. Dawno nie miał takiego intensywnego ruchu, musi popracować nad kondycją. – Czego jeszcze chciałeś się nauczyć? – dopytał.

// Raport Atak i Obrona 1

Qhir uśmiechnął się pod nosem, słysząc, że dobrze mu idzie.

-Hmm, to może... kamuflaż? Z tak jaskrawym ciałem jak moje ciężko jest nie rzucać się w oczy, warto by było coś na to poradzić. -odpowiedział na zadane wcześniej pytanie.

// Orli Kolec

Kiwnął łbem.
– Jak sam zauważyłeś, kamuflaż służy do oszukania cudzych zmysłów, choć nie tylko oczu. Wydzielasz także zapach, głównie on zdradzi cię na polowaniu – wyjaśnił i usiadł na nowo, żeby odpocząć. – Nakłada się go albo ręcznie, albo magią. Nie jestem pewien, czy znasz już technikę magii – przyjrzał mu się z uwagą – jednak dziś nauczę cię tego pierwszego.

Poczekał chwilę, nim Qhir zada ewentualne pytania, po czym kontynuował:
– Wokół siebie masz wszystko, czego potrzebujesz. Liście, mech, błoto. Użyj go. Wcieraj w siebie, wytarzaj się – instruował spokojnym tonem.

-Hmm, nie znam jeszcze techniki magicznej, ale bardzo chętnie też bym o niej posłuchał, jeśli można! -wyrzucił z siebie pełnym entuzjazmu głosem.

Ah, ale później będzie siedzenia w jeziorze, żeby to wszystko domyć – przeleciało mu przez myśl.
Wziął długi rozpęd, wskoczył do pobliskiej kałuży, a błoto rozbryznęło się po okolicy. Kilkukrotnie przetoczył się przez brązową maź, po czym wstał i nabrał błotka w przednie łapy. Dokładnie rozsmarował je po twarzy, tak, by tylko oczy wystawały. Oczywiście nie zapomniał też o rogu. Na koniec zanurzył w błocie końcówkę ogona i wysmarował nią fragmenty ciała, które wciąż nie były błotem tknięte. Nieopodal znalazł dosyć pokaźną stertę liści, wrzucił w nią swe ciało, a listki, które podskoczyły w powietrze, przykleiły się do jego oblepionego błotem ciała. Na koniec złapał winorośl i kilka patyków. Przyłożył patyki do rogu, po czym obwiązał je winoroślą.

// Orli Kolec

– Jeżeli nie znasz maddary i nie potrafisz zaczerpnąć źródła, jedynie mogę ci powiedzieć teorię takiego kamuflażu – oznajmił, obserwując starania Qhira. Nie widział żadnego problemu z jego techniką, więc mówił dalej: – Magia nie ma takich ograniczeń jak otoczenie. Samodzielnie możesz, na przykład, wyciszać swoje kroki, otaczając łapy nakładkami, coś jak buty u ludzi, które mają wygłuszać dźwięki. Można też stworzyć cienką osłonę przylegającą do ciała niczym skórka owocu, odbijającą światło lub kolory okolicy. Więcej się dowiesz na naukach magii. Zakładam, że masz je już w planach? – przyjrzał się młodemu.

Kiedy ten skończył zabawę ze ściółką, Nihilon kiwnął łbem.
– To może jeszcze coś o pułapkach. Słyszałeś o nich kiedyś? Twoi rodzice to chyba łowcy? – dopytywał. Być może adept miał jakąś tam wiedzę z tej dziedziny.

-Ooo, brzmi ciekawie! Tak, tak, mam ją w planach! -podekscytował się, po czym odpowiedział na zadane wcześniej pytanie.
-Coś mi się obiło o uszy, kopie się głęboką dziurę w ziemi, dno wykłada naostrzonymi gałęziami, a następnie przykrywa się to wszystko trawą i liśćmi, aby zwierzęta wpadały do środka. Są może jeszcze jakieś inne techniki tworzenia pułapek? Wydaje mi się, że tylko o takiej do tej pory słyszałem. -odpowiedział, a zaraz po tym kilka listków przyklejonych do jego ciała zleciało na podłogę.

// Orli Kolec

Pokiwał głową.
– To najpopularniejsza, tak. Są jeszcze tak zwane owocówki, czyli pułapki montowane na drzewach owocowych. Tu akurat niezupełnie chodzi o kamuflaż, co wiedzę, by nie uszkodzić rośliny podczas całego procesu – objaśniał powoli, sięgając łapą po źdźbło trawy, które wyrwał. Lekko je zginał. Chciał mieć czym zająć łapy. – Inna sprawa to kosz na ryby. O ile pleciesz go zawczasu, bo trwa to długo, tak trzeba umieć go zamontować i zakamuflować na dnie jeziora czy rzeki. Hm, co prawda nie mamy tu żadnego, ale... – zastanowił się, po czym stworzył jego całką wiarygodną iluzję, jak tylko podszedł do brzegu. Zachęcił Drzemiącego Kolca do podejścia bliżej.

Kiedy iluzja magiczna pułapki znalazła się w odpowiednim miejscu, czyli gdzieś przy szuwarach, Nihilon odsunął się o parę kroków.
– Spróbuj ją zakamuflować. Masz wokół mnóstwo wodorostów i innych rzecznych elementów środowiskowych – zachęcił.

-Hmm, takie kosze na ryby są jednorazowego użytku? Czy można ich użyć kilka razy? -zapytał zaciekawiony.
Po usłyszeniu polecenia Qhir zabrał się do roboty. Na początek nabrał nieco mułu w łapy. Następnie starannie wsmarował go w koszyk. Po chwili zanurzył łeb pod wodą, zgarnął z dna rzeki nieco wodorostów i wyciągnął je na powierzchnię. Prędko powtykał wodorosty w szpary znajdujące się w koszyku, a następnie twór ten umieścił w wodzie. Na koniec z dna rzeki zgarnął nieco kamieni, po czym podsypał nimi koszyk od dołu. Co prawda nie był zbytnio zadowolony z tego co zrobił. Wykonał dwa kroki w tył, kiwnął w stronę Orlego Kolca, oznajmiając, ze już skończył, po czym usiadł obok rzeczki.

// Orli Kolec

– To zależy. Jeżeli się uszkodzi, prościej zrobić nowy niż próbować naprawić stary. Ale jeżeli nic się nie wydarzy i wykonasz solidną robotę, możesz używać tego samego kosza kilka razy. – Sam rzadko łowił ryby, choć chyba spróbuje, bo przepadał za ich smakiem. – Ostatecznie trzeba dużo czasu, aby coś tam wpłynęło, co zwykle trwa parę księżyców. Nie będąc łowcą zastawiasz tylko jeden kosz na raz. Wiesz, inni też potrzebują przestrzeni.

Przyjrzał się pracy Drzemiącego Kolca i uznał, że wykonał ją solidnie. Pochwalił go cichym pomrukiem aprobaty.
– Świetnie. To tyle z nauk kamuflażu – podsumował, zastanawiając się nad czymś. – Na co masz teraz ochotę? Perswazję czy śledzenie? – zostały im tylko te dwie lekcje, a Nihilonowi nie robiło różnicy, co przerobią najpierw.

// Raport Kamuflaż 1

-Jako łowca ile takich koszów mógłbym zostawiać maksymalnie, aby nie przeszkadzać innym w łowieniu? -zapytał zaintrygowany częścią o łowcach.

Drzemiący zareagował lekkim zdziwieniem, słysząc pomruk aprobaty.
-Hmm, to może zaczniemy od śledzenia? -odpowiedział.

// Orli Kolec

– Jeden – odpowiedział niemal automatycznie i przyjrzał się Drzemiącemu. – A co, szkolisz się na łowcę? – zainteresował się. Do tej pory nie pytał, a może powinien.

Osuszył łapy i pierś z wody, wychodząc całkowicie na brzeg. Pomyślał chwilę, nim rozejrzał się wokół. Wypatrzył coś, kwitując to delikatnym uśmiechem, po czym obrócił się w kierunku Qhira.
– W porządku. Niech będzie śledzenie – podjął, przeciągając się. Strzykało mu aż w karku. – Aby wytropić zwierzynę, musisz polegać na jednym lub kilku zmysłach: wzroku, słuchu lub węchu. Niektóre zwierzęta słychać z daleka, inne wyczujesz dzięki pozostawionym przez nie śladom pokroju odchodów czy kępek sierści, które też można po prostu zobaczyć. Podpowiedziałem ci co nieco, więc dla pewności: wymień kilka rodzajów wskazówek, które uznałbyś za wystarczające, aby zacząć tropić zwierzę.

-O, rozumiem. Tak, szkolę się na łowcę! -odpowiedział dumnie.
-Wspomniane wcześniej odchody, kępki futra zwierząt, ślady łap, bądź kopyt, pióra, zapach moczu -wymienił wszystko co przyszło mu do głowy, po czym spojrzał na nauczyciela.

//Orli Kolec

Mruknął coś pod nosem i podrapał się po brodzie.
– To prawda, ale zapomniałeś jeszcze o zmyśle słuchu. Niektóre zwierzęta potrafią ryczeć z bardzo daleka, choćby jelenie. Czasami słuch okazuje się skuteczniejszy od nosa czy wzroku. – Podniósł się po wszystkim, po czym rozejrzał po okolicy. Kawałek dalej widział jakiś lasek, więc to musi im wystarczyć. – Zaczekaj tutaj. – Po tym poleceniu udał się między drzewa.

Gdy zniknął z zasięgu wzroku Drzemiącego Kolca, celowo pozostawił kilka wskazówek. Otarł się o korę jednego z drzew, pozwalając kępce futra ugrzęznąć na roślinnej łusce. Złamał kilka gałązek, niby to przypadkiem, podczas przechodzenia obok. Mocniej wciskał łapy w ziemię, pozostawiając odciski w ściółce.

Przyczaił się za jakimś głazem, po czym posłał mentalną wiadomość do adepta:
~ Spróbuj mnie wytropić.

Przytaknął przy pomocy łba, gdy Orli Kolec zalecił mu chwilkę poczekać. Przymknął na chwilę oczy, aby nie było mu zbyt łatwo znaleźć poszlak. Otworzył je dopiero wtedy gdy do jego uszu ponownie dobiegły słowa drugiego smoka.

Qhir zaczął rozglądać się po okolicy. Spacerował tu i ówdzie niuchając, czy może to jakiś zapach nie dotrze do jego nozdrzy. Nie zapomniał też włączyć do śledzenia swego wzroku. Podczas wyłapywania zapachu do nozdrzy rozglądał się po okolicy, wpierw patrzył pod swe łapy, śledząc czy nie zostały tam zostawione jakieś ślady. Niestety nic nie znalazł. Pospacerował chwilkę, spoglądając na przemian, to na podłoże, to nieco wyżej, na drzewa bądź krzaki. Po chwili dostrzegł kępek futra zahaczony o kawałek odstającej kory. Złapał futro w przednią, prawą łapę, podstawił pod nos, po czym przyswoił zapach, który to wciąż ostał się na futrze. Przez moment zerknął jeszcze na kępkę sierści, po czym zawiesił go z powrotem na kawałku kory i wrócił do rozglądania się. Futro było dobrym tropem, wskazującym na to, że północny smok znajduje się w pobliżu. Nieopodal dostrzegł także połamane gałązki. Pod takim naciskiem musiało złamać je większe zwierzę. Podążył więc za tropem, zapach w bardzo małym stopniu zaczął docierać w stronę ziemistego. Po chwili jednak rozpłynął się, niesiony przez powietrze. Kierując się chwilę w stronę zapachu zdobyczy, dostrzegł też ślady pozostawione w podłożu. Zbadał ślady. Był to kolejny dobry trop, ślady łap wyglądał na takie, które mogłyby należeć do smoka. Kierował się za nimi tak długo, aż na horyzoncie nie dostrzegł brązowego smoka. Zapach także w coraz większym stopniu zdradzał obecność drugiego osobnika. Qhir widząc Orlego Kolca, wykonał kilka susów, aby znaleźć się w pobliżu.

//Orli Kolec

Drzemiący Kolec nie potrzebował wiele więcej, aby załapać o co w tym wszystkim chodzi. Bez problemu odnajdował ślady, które pozostawił po sobie jego nauczyciel. Wkrótce Qhir odnalazł Nihilona, który rysował bliżej nieokreślone kształty na ziemi. Przeniósł wzrok na adepta, kiedy ten w podskokach był już tuż przy nim.
– Bardzo dobrze. Widać, że łowiectwo masz we krwi – odparł, zwieńczając tym samym naukę.

Kolejna, a zarazem ostatnia, lekcja miała dotyczyć czegoś zgoła innego. Orli momentalnie pożałował nie oswojenia większego drapieżnika, ale będą musiały im wystarczyć rekwizyty z maddary.
– No to perswazja, mhm? – strzelił karkiem, zastanawiając się nad czymś. – Wielu by pewnie próbowało ci wciskać nauki pertraktacji czy przekonywania, ale nie sądzę, że jest to tak potrzebne, jak wiedza o drapieżnikach lub oswajaniu zwierząt. Z tym stykać się będziesz niemal codziennie jako aspirujący łowca. Tak więęęc...

Przeniósł się do siadu, patrząc na ucznia z zadumą wymalowaną na pysku.
– Możemy przerobić albo odstraszanie drapieżników tak, by nie musieć z nimi walczyć, albo oswajanie zwierzęcia, by zostało twoim kompanem. Co cię bardziej interesuje? – zapytał.

// Raport Śledzenie 1.

Ucieszył się, słysząc aż tak wielkie pochwały, jak posiadanie łowiectwa we krwi! Uśmiechnął się lekko pod nosem, po czym wsłuchał się w kolejne słowa nauczyciela.
-O, myślę, że odstraszanie drapieżników może być czymś nieco bardziej wartym przećwiczenia! Ale o przebiegu oswajania też chętnie bym posłuchał, jeśli można -odpowiedział zaciekawiony każdym tematem, aczkolwiek wybrał ten, według niego, bardziej użyteczny.

//Orli Kolec

Podrapał się po nosie. Więc czekało go dużo gadania, no trudno. Sam się na to pisał.
– Zwierzęta oswaja się zawsze w ten sam sposób: wpierw musisz je uspokoić i przekonać, że nie jesteś dla niego zagrożeniem. Spokojna postawa, zero gwałtownych ruchów i czasem nawet spolegliwa mowa ciała jest tu kluczowa. Zaoferowanie mu posiłku również może okazać się pomocne. Ba, nawet nierzadko ułatwia przekonanie do siebie takiego zwierzęcia – mówił powoli, powtarzając daną kwestię, jeżeli Drzemiący Kolec o to poprosił. – Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, będziesz mógł spróbować nałożyć mu więź. To taka, hm, maddarowa pętla. Nie widać jej, jest nieco innym tworem od tych, które poznasz na naukach magii, ponieważ ma trwałe działanie. O szczegóły zapytaj nauczyciela maddary, bo teraz i tak niewiele z tego zrozumiesz. – Przynajmniej Orli tak sądził. Bez podstaw trudno tłumaczyć bardziej skomplikowaną dziedzinę danej rzeczy. To jak chcieć się uczyć beczek w locie, gdy nie potrafi się nawet latać.

No ale nie tego miał go teraz uczyć. Usiadł i zaczął przygotowywać czar, tkając sylwetkę rozwścieczonego, rogatego demona, który przewyższał Qhira wzrostem oraz drapieżnością.
– Jeżeli nie chcesz walczyć, gdy rzuci się na ciebie jakaś bestia, po prostu ją przegoń. Pokaż, że jesteś groźniejszy. Większy. Rycz, uderzaj łapami lub ogonem w ziemię. Opcjonalnie możesz udawać trupa lub słabiaka, który nie stanowi dla drapieżnika konkurencji, ale to takie... nieeleganckie – zmarszczył nos. – Śmiało, spróbuj. – Po zachęceniu młodzika, Nihilon dokończył zaklęcie. Przed adeptem stanął czarnołuski demon o trójkątnym pysku z którego buchał siarczany dym. Nerwowo tupał kopytami, a przednie łapy, wyposażone w szpony, przecinały złowrogo powietrze.

-Yhm. -ponownie kiwnął głową w geście zrozumienia.
-O, to będę musiał dopytać na naukach maddary, bo temat oswajania brzmi ciekawie. -zgodził się ze stwierdzeniem nauczyciela, po czym ponownie zamienił się w słuch.

Ciarki przebiegły po ciele młodego smoka. Wykonał krok do tyłu, a jego ciało ponownie zadrżało, nigdy wcześniej nie widział czegoś tak... przerażającego. Jego oddech przyspieszył, a serce zaczęło mocniej bić. Przymknął oczy, trzepnął łbem na boki, próbując w ten sposób pozbyć się strachu. Nagle jego temperament uległ zmianie. Nabrał sporo powietrza do płuc, po chwili wypuszczając je melodyjnie i hucznie przez nozdrza. Uniósł obie przednie łapy przed siebie, sprawiając tym samym wrażenie dużo większego, niż był w rzeczywistości. Stojąc wciąż na tylnych łapach, uderzył żwawo przednimi w podłoże. Powtórzył to jeszcze dwukrotnie, a krótką chwilę później zaryczał donośnie. W trakcie ryku niedobory hałasu pomagał uzupełnić mu ogon cyklicznie stukający o glebę.

Orli Kolec

Zastanawiał się, czy może nie wybrał zbyt brutalnego i strasznego zwierzęcia do ćwiczeń, ale przecież w dziczy Drzemiący Kolec nie bardzo będzie miał na to wszystko wpływ. Zresztą był starej szkoły: najlepszym motywatorem jest przyparcie do ściany.

Iluzoryczny demon odpowiadał na agresję Qhira w podobny sposób. Rozkładał skrzydła, tupał kopytami, ryczał. Przekrzykiwał się z nim. W którymś jednak momencie wykonał krok do tyłu, choć nadal nie wyglądał na przekonanego. W tym momencie odezwał się Orli:
– Teraz na odwrót. Spróbuj wyglądać na zerowe zagrożenie. Przygarb się, stul uszy, podkul ogon. Możesz nawet próbować położyć się na grzbiecie, by podkreślić swoją uległość. To mało eleganckie, ale czasem działa lepiej niż próba wystraszenia, zwłaszcza czegoś większego, co jest bardzo terytorialne. – Starał się to tłumaczyć w taki sposób, aby adept nie czuł się źle z obraniem drugiej taktyki.

Qhir nie miał żadnych oporów, aby spróbować drugiej wersji odstraszania drapieżnika. Ta wydawała mu się bardziej intuicyjna. Zamierzał jednak milczeć co do tego, jako że drugi smok miał już mocno wyrobione zdanie co do tego, która technika jest tą bardziej elegancką.

Kiwnął prędko łbem, po czym zabrał się za wykonywanie polecenia. Zgiął łapy, po czym delikatnie ułożył swe ciało na podłożu. Ułożony tak na prawym boku postanowił uspokoić nieco oddech. Podkulił też przednie oraz tylne łapy tak, aby znajdowały się jak najbliżej brzucha. Podobnie zrobił z ogonem, podciągnął go ku sobie i schował między podkulonymi już łapami. Następnie położył uszy tak, aby te przylgnęły do szyi.

Orli Kolec

Obserwował ćwiczącego młodzieńca, który ostatecznie lepiej sobie raczej będzie radził z odstraszaniem – zwyczajnie jego wygląd nie był... jak to się mówi? Słodki?
Niemniej jednak, na potrzeby szkolenia, Orli kierował swoim tworem tak, jak zachowałby się w tej sytuacji dziki demon. Bestia parskała dymem z nozdrzy, nieco zdezorientowana. Ryknęła parę razy, tupnęła, lecz po chwili się znudziła. Tutejsze drapieżniki nie zjadały nieprzytomnych smoków, ani nawet martwych, więc po kilku symulowanych krokach odchodzenia, iluzja się rozpłynęła.

– No, to wszystko – podsumował zmęczonym głosem cały dzień nauk. Bo, jak się okazało po spojrzeniu na niebo, faktycznie się już ściemniało. – Zmykaj do domu, zanim zapadnie zmrok. – Po tych słowach Nihilon sam się lakonicznie pożegnał z adeptem i udał na spoczynek. Robił się na to wszystko za stary. //zt

// Raport Perswazja 1.

Smoki Wolnych Stad