Czarny Staw

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Erys nic więcej nie dodał, dostrzegł za to w trawie kolorową gąsienice. Ostrożnie podstawił palec, by stworzenie mogło na niego wejść, a gdy tak się stało podniósł ją, przy okazji lepiej się jej przyglądając.
– Mała Mi .. ,– mruknął do siebie cichutko.

Przez chwilę zastanawiał się nad czymś, próbując skojarzyć czy zna jakieś miejsca, gdzie mogli by czegoś takiego szukać. Dotąd jednak nie skupiał się na handlarzach, mijał ich raczej bez zainteresowania.
Na moment zostawił walkę z opornym rubinem, odstawiając moździerz na bok i wstał. Stanął przed nią, palce prawej łapy zaparły się delikatnie o jej podbródek, by podnieść łeb.
– Nie mów tak. – tym razem na pysku nie było nawet śladu po uśmiechu, brzmiał zupełnie poważnie, patrząc w jej ślepia.
– Zrobię, nie chce nic z powrotem. – dodał, gdy cofnął się po chwili.

Dokończył więc ścieranie rubinu i kolejną porcję proszku wsypał do piski. Odrobiną wody wypłukał pozostałe resztki, nic nie mogło się zmarnować. Wtedy też ściągnął po sakiewki z ziołami, z każdej porcji wycisnął jak najwięcej soku, dodatkowo miażdżąc rośliny, co pomagało osiągnąć ten efekt. Najpierw były liście babki, następnie jagody jałowca, kwiaty dziurawca, liście jemioły oraz lubczyku, gałązki macierzanki, liście nawłoci oraz ślazu. Nieco to trwało, a każdy pozyskany sok zlewał do jednej misji. Dodał nieco wody i z pomocą maddary zagotował, by na końcu pozostawić do ostygnięcia i przelać w dwie drewniane buteleczki.

– Są twoje. – przesunął je ku smoczycy, nie uznając odmowy.

[Odłamek Raju]

Oczy miała jak spodki kiedy samiec chwycił ją za brodę i zmusił do spojrzenia w jego własne. Gest drobny, dla wielu nieznaczący, a jednak w Erlyn coś się zakotłowało. Przez moment myślała, że po prostu zwymiotuje, że powinna wypić jeszcze trochę tej miodowej mięty, ale to zupełnie nie to. Nic nie odpowiedziała.

Ale gdy ten się odwrócił dokończyć eliksir (oraz coś na drogę do picia), uzdrowicielka zrobiła taaaaką minę w kierunku Erysa. "Widziałeś to, widziałeś?" zdawała się krzyczeć oczami. Ten był jednak zajęty dżdżownicą więc... nie, pewnie nie widział. Rozłożyła uszy na boki.

Przeniosła spojrzenie na fiolki, a potem Marosa. Czy to nie były...? Zamrugała.
– Dziękuję – wymamrotała, obracając eliksiry w łapie. Wyglądały tak niepozornie.

Szybko dorwało ją zmęczenie. Smoczyca ziewnęła i uznała, że nie miała sił wracać na noc do obozu. Rozejrzała się po okolicy, a namierzywszy jakieś drzewo udała się pod nie, żeby tam się położyć. Przymknęła oczy. Sen złapał ją szybciej, niż mogłaby przypuszczać.

[Maros]

Erys wiedział, widział i czuł więcej, niż smoczyca mogła myśleć. Może właśnie dlatego czasem wydawał się nieco odcięty otoczenia? Zerkając na Erlyn nieco ukradkiem, pokiwał głową równie energicznie, co ona zareagowała.

– Wyleczą cięższe obrażenia, nie całkiem, ale lepiej ucieka się z rozciętą łapą z niż połamaną. – mógłby to potwierdzić niejednym doświadczeniem, zwalenie z nieba przez rany nie należało do przyjemnych.
– Daj znać, czy wszystko dobrze gdy wrócicie, mogę tutaj poczekać.

Zanim zdążył dodać cokolwiek, zauważył jak układa się pod drzewem. Cicho posprzątał swoje rzeczy, a torbę ułożył gdzieś obok pnia. Popatrzył na Erysa
– Wracaj jeśli chcesz. – ten jednak pokręcił jedynie głową i sam poszukał dla siebie miejsce.
Ułożył się obok niej, i delikatnie przykrył skrzydłem. Sam również niedługo później zasnął.

[Odłamek Raju]

Sen miała spokojny, ale to prawdopodobnie zasługa zmęczenia. Lub okoliczności zaśnięcia. Ocknęła się wczesnym porankiem, właściwie ponagliła ją wiadomość mentalna wzywająca na granicę. Uh. Zerknęła na śpiącego uzdrowiciela, ulotnie się uśmiechając. Wahała się parę chwil, ale ostatecznie musnęła nosem jego ciepły policzek.

Podniosła się cichcem i zebrała torbę, chowając do niej eliksiry oraz napar z mięty. Rozejrzała się za Erysem, który najwidoczniej ich pilnował całą noc.
~ Gdybym... gdybym jednak nie wróciła – przełknęła ślinę. Do tej pory przy poważnym zagrożeniu towarzyszył jej dziadek i wiedziała, że nie ma się czego obawiać. Nie była pewna czy Jucha i Arkan zapewnią jej chociaż ćwiartkę takiej ochrony. ~ opiekuj się nim. – Poprosiła i posłała kompanowi uśmiech.

Oddaliła się cicho na łapach, dopiero kawałek dalej wzbijając się w powietrze. /zt

[Maros]

Erys popatrzył na nią, po czym delikatnie skinął głową. Nie zadawał pytać, co nie znaczyło, że wyglądał na spokojnego.

Jakiś czas później, mruknął coś niewyraźnie pod nosem. Przekręcił łeb tak, by znowu leżał na łapach. Nie otwierał ślepi, wiedział, że jest sam. Skrzydło leżało na ziemi. Tak powoli leciał im czas, nie miał na zbyt wiele ochoty.

[Odłamek Raju]

Maros długo nie pozostawał sam. Parę godzin później nadleciał bardzo zaniepokojony Edel. Koliber trzepotał skrzydełkami, dźgał uzdrowiciela po uszach swoim długim, niezbyt ostrym dziobem. W pewnym momencie jednak wyraźnie osłabł, jakby stracił siły do lotu. Wylądował na nosie samca i zadrżał. Było wczesne południe, nie zwiastowało to niczego dobrego.

[Maros]

Z początku poruszył jedynie uchem, szybko jednak zmuszony był otworzyć ślepia i zamarł. Wpatrywał się w kolibra przez dłuższą chwilę, przez więź popłynęła nagląca prośba o wiadomość mentalną. Bez odpowiedzi, Erys wzruszył bezradnie łapami i przekazał mu to, co uzdrowicielka powiedziała mu przed odejściem.
Delikatnie wziął ptaka na łapę, by móc podnieść łeb. Nie wyglądał na dzikiego, więź nadal istniała.

[Odłamek Raju]

Edel drgnął przez moment widząc unoszące się łapsko. Ciemne, nienależące do jego smoczycy. Wzbił się w powietrze ciut wyżej, zaczepił krótkimi nóżkami o siwą grzywkę, a potem wylądował na palcach uzdrowiciela. Wyglądał na znacznie bardziej osłabionego? Przygaszonego? Niż zwykle. Wiercił się niespokojnie i dziwnie naciągał w górę szyję, odchylając ją na bok.

[Maros]

I co miał niby teraz zrobić? Poleciała na południe, bardzo wiele mu to mówiło. Zerknął jeszcze na Erysa, ten jednak nie wzniósł nic nowego. Zamiótł nerwowo ogonem, omyłkowo uderzając jego końcówką o wystający z ziemi korzeń.
– Wiedziała w co się pakuje... ,– mruknął do siebie.

[Odłamek Raju]

Musiało się coś stać bo serduszko kolibra gwałtownie przyspieszyło, a biedny wyglądał jakby dostał jakiejś zadyszki. Wzdrygnął się, strosząc przy tym piórka. Spoglądał spode łba na Marosa. Osłabł wyraźnie.

Co więcej, na polanie po chwili zjawił się ktoś jeszcze. Spasiony krokodyl w końcu dogonił ptaszka. Jak do tej pory był raczej leniwy i niechętny do ruchu, tak teraz wyglądał na rozdrażnionego. Kłapnął szczękami, rozglądając się. Zupełnie jakby czegoś – lub kogoś – szukał.

[Maros]

Ciekawe, czy tak samo zachowywał się Ennorath i Królewicz, gdy znikał za barierą. Sięgnął do bukłaka, by do najmniejszej miseczki nalać wody i podsunął pod dziób kolibrowi, który za dobrze nie wyglądał.

Gdy do uszu dobiegły go szmery, obrócił łeb. Wstał powoli widząc zdenerwowanego gada, jakoś nie miał ochoty poczuć jego szczęk zaciskających się na jakiejś części jego ciała.
– Nie ma jej tu. – tak na wszelki wypadek obserwował go uważnie.
Trzeba było jej nie puścić, tylko w sumie co on miał tu do gadania?

[Odłamek Raju]

Kompani pozostawali niespokojni jeszcze długi czas, aż powoli zachodziło słońce. Czy Maros naprawdę spędził cały dzień na czekaniu? W końcu jednak obaj się rozluźnili – krokodyl nawet padł na trawę z głośnym plaskiem.

W końcu do głowy Marosa dotarł słaby impuls magiczny, który zaraz zamienił się w mentalną wiadomość.
~ U-umieram, a-ała... b-boli... – brzmiała na niezwykle wycieńczoną, jakby naprawdę wyziewała ducha. Poniekąd się tak czuła. W końcu do tej pory nigdy nie była zraniona!

[Maros]

Ano czekał, tak jak powiedział. Trochę pogadali z Erysem, krokodyl go nie zjadł więc to jakiś sukces, łapą niemal mu odpadła od trzymania jej uniesionej dla kolibra. Przynajmniej do momentu, w którym na nowo nie ułożył się na ziemi.

Szybko jednak spokój się skończył, a jemu samemu zrobiło się aż zimno. Niewiele brakowało, by sam odpowiedział na wiadomość, od czego w porę odwiódł go Erys.

~Gdzie jesteś?

Założył nawet torbę, kolibra sadzając gdzieś między uszami. Gotowy by ruszyć we wskazane miejsce, teraz i jemu udzieliło się układania najgorszych scenariuszy..

[Odłamek Raju]

Gdzie była? To dobre pytanie! Ledwo znalazła w sobie siły, aby wrócić na granicę – co dopiero przelecieć całe tereny aż do ich skraju. Może to te jej nocne przebieżki się do czegoś wreszcie przydały.
~ W Szklistym... uh... Zagajniku? – bąknęła niemrawo.

Edel cały się podrywał, szarpiąc lekko za włosy Pokłosia. Krokodyl natomiast, mając silniejszą więź z uzdrowicielką, podniósł się i zaczął maszerować. Wiedział gdzize idzie.

[Maros]

Odesłał Erysa do obozu, a przynajmniej taką miał nadzieję, że tam wróci. Wolał, by nie chodził sam po wspólnych. Sam nie myśląc wiele wybił się z ziemi, by wzbić się w powietrze, marny z niego biegacz. Obranie odpowiedniego kierunku zajęło chwilę czasu. Na moment zapomniał nawet o ptaki w grzywie, pozostało liczyć, że ten utrzyma się sam.

//Zt

[Maros]

Nie mieli tu daleko, wystarczyło przejść kawałek równiny, między Kurhanami i już było się przy Stawie.
– Chcę byś z tobą szczery, ale musisz mi jedno obiecać. – zerknął na smoczyce idącą obok, jak by chcąc wybadać nastrój jaki towarzyszył jego słowom.
– Nie pójdziesz kolejny raz za mną, jak wtedy. Dobrze? –brzmiał zupełnie poważnie, nie chciał powtórki z tamtego, co prawda teraz miało być więcej uczestników a on pewnie nieraz obejrzy się za siebie.