Skalna Polanka

[Echo Odwetu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Możesz być wojownikiem, wtedy twoim obowiązkiem byłaby walka dla stada i szkolenie innych smoków, chcących nauczyć się walki fizycznej. Możesz być Łowcą, wtedy musiałbyś polować dla stada i tych, którzy sami nie potrafią, tudzież nie mogą. Jest też ranga Uzdrowiciela, wtedy zamiast adeptem, stajesz się klerykiem i specjalizujesz się w zbieraniu ziół oraz leczeniu smoków. Czarodziej ma podobne zajęcia co wojownik, ale my walczymy za pomocą magii. – Po tych słowach samica wyciszyła umysł, wyobrażając sobie tuż przed Tchnieniem świecącą, błękitną, małą kulkę, wokół której dało się zobaczyć coś na kształt bezwonnego, szafirowego dymu. Twór był zimny w dotyku, miękki. Tchnęła weń maddarę, obserwując pisklaka. Shierr nienawidził magii, uważał, że tchórze jej używają. Lilia była zafascynowana magią, ciekawe jak z Tchnieniem.

[Wietrzny Kolec]

Wysłuchał kolejnego opowiadania Zmiany Nastawienia, tym razem o przyszłości każdego smoka. Na obecną chwilę żadna z tych ról nie interesowała go zbytnio. Nie interesowała go zbytnio walka, tak więc zostanie wojownikiem, czy czarodziejem raczej nie wchodziło w rachubę. Leczenie innych smoków również nie brzmiało jak coś, co chciałby robić całe życie? Więc może poświęci je łowom? Nie zastanawiał się długo. Wiedział, że ma jeszcze bardzo wiele czasu na podjęcie decyzji, ale głównym powodem było całkowite przyciągnięcie jego uwagi przez błękitną kulę, która pojawiła się przed nim. Drgnął lekko zaskoczony, gdy ta się pojawiła. Przyglądał jej się dłuższą chwilę co parę sekund spoglądając niepewnie w kierunku Zmiany Nastawienia. W końcu wyciągnął łapę, by jej dotknąć, choć nie zrobił tego zbyt pewnie. Pierwszy raz miał do czynienia z magią w takiej postaci. Poprzednio widział jedynie, jak Wrzask Agonii materializuje przeszkody, by nauczyć go skakać. I to było wszystko. Początkowo jedynie zatopił łapę w szafirowym dymie, ale po chwili odważył się dotknąć samej kulki. Miękka. I zimna. Ale to absolutnie nie przeszkadzało Północnemu, tak więc śmiało mógł ocenić ją jako przyjemną w dotyku. Po chwili cofnął łapę.
– To magia, prawda? – zapytał mając na myśli bardziej sposób w jaki Czarodziejka wytworzyła... coś, a nie sam twór. – Opowiesz mi o niej? – poprosił z wyraźnym zaciekawieniem.

[Echo Odwetu]

Samica wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Och, o magii mogłaby mówić całe dnie, tak więc Tchnienie mógł liczyć na sporo nowych informacji. Smoczyca chrząknęła, zastanawiając się od czego zacząć. Może od bogini, która dała smokom magię?
– Naranlea, jedna z naszych bogiń opiekuje się magią. Dzięki temu, że darowała ona nam maddarę, czyli magię, możemy ziać, latać i osiągać takie rozmiary. Za pomocą maddary można tworzyć iluzje, zarówno to realistyczne, jak i te, których nie da się dotknąć. Można atakować i bronić się za pomocą maddary, w przypadku Czarodzieja, jak równiez ratować życia, jak w przypadku Uzdrowiciela. Magia nie ma praktycznie żadnych barier, poza twoimi siłami i wyobraźnią. Dla przykładu, można stworzyć zimny ogień, gorący lód, wybuchający kwiatek, płonący deszcz... ale nie wolno nadużywać magii, bo wtedy opadniesz z sił, nie będziesz w stanie latać, normalnie funkcjonować. Jeśli naprawde przesadzi się z magią, to może się to też skończyć śmiercią. – Powiedziała i wzięła głębszy oddech. Uff! Nagadała się. A to jeszcze nawet nie wszystko! – Magia jest niebezpieczna, trudno ją okiełznać, bywa kapryśna. Trzeba być mocno skupionym, mieć wyciszony umysł. Wiedzieć, co chce się zrobić. I nie panikować. – Dodała przypominając sobie lekcję, jakiej udzieliła Białemu i moment, gdy samiec spanikował. Gdyby walczyli w pojedynku, mogłoby się to źle skończyć.

[Wietrzny Kolec]

Bogini Naranlea? To była kolejna rzecz, o której Tchnienie słyszał pierwszy raz w życiu. Nigdy wcześniej nie słyszał o jakimkolwiek bogu. Jednak pytanie również odłożył na później. Skupił się bardziej na wysłuchaniu i zapamiętaniu tego, co Czarodziejka mówi na temat swojego żywiołu. Zainteresowanie Północnego wzrastało tym bardziej, im więcej informacji podawała mu Czarodziejka. Wysłuchał do końca, a potem chwilę sam zastanawiał się nad wszystkim.
– Jak długo można utrzymywać coś stworzonego z maddary? – zapytał w końcu.
Zmiana wytłumaczyła wszystko na tyle wyczerpująco, że Tchnienie nie miał wiele pytań. A przynajmniej chwilowo na zbyt dużo nie wpadł. Możliwe, że to dlatego, iż temat bogów tak bardzo go zainteresował. Został jednak jeszcze na chwilę przy temacie samej magii.
– A czy możliwe jest, by był smok, który po prostu nie ma możliwości posługiwania się magią? – zapytał. – Albo jest możliwość, żeby komuś taką zdolność odebrać?

[Echo Odwetu]

– Dopóki pamiętasz o tym, aby podtrzymywać wyobrażenie tworu w swoim umyśle. Jeśli stracisz skupienie, lub pozwolisz emocjom zawładnąć twoim duchem, twór zniknie. Naturalnie możesz go zniszczyć bez rozpraszania się, ale trzeba też pamiętać o tym, by twór nie tyle długo się utrzymywał, co był naprawdę realny. – Powiedziała Zmiana, patrząc uważnie na pisklę. Było ciekawe jak ona kiedyś. Chociaż zadawało zdecydowanie mniej pytań niż Zmiana, gdy jeszcze nosiła inne imię, Machozi. Może to i dobrze, czarodziejka raczej nie miałaby cierpliwości, aby odpowiadać na wszystkie pytania Cienistego.
– Cóż... można wykorzystać tak dużo maddary, że starcza jej tylko na podtrzymywanie życia, lub podstawowych funkcji życiowych. Ale nie ma smoka, który nie mógłby czarować ot tak sobie. Raczej nie da się odebrać komuś zdolności posługiwania się maddarą, można go zmęczyć, każąc jej używać cały czas, wtedy po prostu jego źródło magii się wyczerpie. Bogowie prawdopodobnie też mogliby komuś odebrać możliwości czarowania... ale zwykły smok czy istota raczej nie. Chociaż elfy może mogłyby to zrobić, nie mam pojęcia. Mało wiem o ich rasie, jeśli chodzi o to, co mogą zrobić, a czego nie. – Mruknęła smoczyca, przekrzywiając łeb. Powinna zapytać Runę o to, co spytał Tchnienie. Kto wie, może dowie się czegoś nowego?

[Wietrzny Kolec]

Tchnienie zapatrzył się na krótką chwilę w jeden punkt gdzieś na ziemi przyswajając powoli to, co mówiła Zmiana. Wszystko to wyjątkowo bardzo go zaciekawiło. Magię cały czas uważał za coś niesamowitego i specjalnego. Pomimo tego, że według niej posiada ją każdy smok. Jednak wyczerpał już liczbę swoich pytań dotyczących maddary. Czarodziejka Ognia opowiadała na tyle dokładnie, że nie musiał dopytywać się o zbyt wiele rzeczy. Postanowił jednak zacząć temat, który wcześniej zostawił na tę chwilę.
– Możesz mi jeszcze opowiedzieć więcej o... – przerwał na kilka sekund przypominając sobie imię bogini, o której wspomniała smoczyca. – O Naranlei? I o reszcie bogów?
Przed chwilą powiedziała też, że mogliby odebrać komuś możliwość posługiwania się magią? To oznacza, że Ci muszą w jakiś sposób interesować się życiem smoków. I jak wielka właściwie musi być ich władza nad tym światem? Nieograniczona? Nie miał najmniejszego pojęcia. I miał nadzieję, że Zmiana oświeci go trochę w tym temacie tak, jak przy wszystkich poprzednich.

[Echo Odwetu]

Och, temat bogów. Nie przepadała za nim, pełno tam było trudnych do zapamiętania imion i rzeczy, którymi bogowie się opiekowali. Najlepiej zapamiętała właśnie Narnleę, pewnie przez jej połączenie z maddarą, którą Zmiana kochała.
– Naranlea opiekuje się magią i inteligencją, stworzyła barierę, która chroni nas przed Równinnymi. Jest Immanor, złoty smok o niebieskich ślepiach, bóg życia... bodajże. Nie pamiętam dokładnie. Jest, a raczej był, Tarram, to chyba był bóg śmierci. Dalej jest Lahae, bogini percepcji, córka Naranlei, ma brązowe oczy i czerwone łuski. Nenya, patronka zręczności ma wiśniowe łuski, to siostra Immanora i partnerka Valanyana, który jest patronem rzemieślników. Bóg siły i brat Immanora to Kammanor, Villar to patron wojny, obecnym bogiem śmierci jest Ateral. Bóg miłości to Ueassas, syn Immanora. Thahar to patron polowań, a Erycal uzdrowicieli. – Powiedziała starając się nikogo nie pominąć. Chyba się udało jej wymienić wszystkich bogów.

[Wietrzny Kolec]

Tym razem trafił się temat, który zbytnio nie zainteresował młodego Północnego. Może nie całkowicie, jednak na pewno nie słuchał z takim zaciekawieniem, jakie okazywał wcześniej. O paru rzeczach pomimo tego chciał się dowiedzieć więcej.
– Czy każde Stado też ma swojego patrona? – zapytał o pierwszą z nich.
Według niego tak powinno być. Skoro bogowie panują nad Wolnymi Stadami, to powinni również upodobać sobie poszczególne Stado, które będą wspierać, czy po prostu na które będą zwracać większą uwagę od pozostałych. Taka była opinia Tchnienie, ale czy tak rzeczywiście było? Tego chciał się dowiedzieć jak najszybciej. Może przynajmniej ten jeden temat związany z bogami mógłby go zainteresować. Miał już przygotowane drugie pytanie, ale zostawił je na później, by mieć chwilę czasu na zastanowienie się na odpowiedzią Czarodziejki na pierwsze z nich.

[Echo Odwetu]

– Chyba tak... nad Ogniem czuwa Kammanor, nad Życiem Immanor, a nad Cieniem Lahae, o ile się nie mylę. – Mruknęła smoczyca, mrużąc oczy. Wyraźnie szukała w odmętach wspomnień informacji na ten temat, ale znalazła jedynie urywki. Nie interesował ją w przeszłości temat bogów, dlatego też miała nadzieję, że Tchnienie przejdzie na jakiś inny temat. Kto wie, może miał jeszcze kilka pytań, chociaż opowiedziała mu już sporo o świecie, mówiąc szczerze.
– Jeszcze jakieś pytania? – spytała delikatnie przekrzywiając głowę i obserwując pisklę.

//spróbuj raport

[Wietrzny Kolec]

To Tchnieniu wystarczyło. Nie miał już więcej pytań. Przynajmniej przez chwilę, gdyż po kilku sekundach zastanawiania się, któremu towarzyszyło jedynie jego milczenie nasunęła mu się pewna myśl.
– Wiesz może który z bogów opiekował się Stadem Wiatru? – zapytał cicho.
Samego Stada może i nie było, jednak sam Północny zdecydowanie bardziej zawierzyłby się opiekunowi Wiatru niż Lahae, patronce Cienia. Nie rozmyślał jednak nad tym zbyt wiele. Szybko na myśl znów nasunął mu się temat magii. Miał małe wątpliwości, jednak zastanawiał się chwile, czy on też byłby się w stanie nauczyć posługiwać nią. Prawdopodobnie był na to zbyt młody, ale czuł się na siłach, by przynajmniej podjąć próbę. A w końcu był w towarzystwie Czarodziejki. Lepsza okazja może mu się nie trafić prędko.
– Czy... Mogłabyś nauczyć mnie posługiwania się magią? – zapytał cicho, jakby było to niezręczne dla niego pytanie unosząc trochę łeb, by spojrzeć na Zmianę.

[Echo Odwetu]

//magii mogę cię nauczyć dopiero jak będziesz mieć 8 ks.

Samica delikatnie się skrzywiła i przekręciła łeb, patrząc z ukosa na pisklę.
– Niestety nie, nigdy nie pytałam o stada, które już nie istnieją... – westchnęła cicho, obserwując Tchnienie. Pisklak na pewno nie należał do tych typowych, właściwie niedługo powinien zostać adeptem. Przynajmniej Zmiana miała ceremonię w jego wieku. Właśnie, kwestia wieku... przez niego musiała chwilowo odmówić.
– Na razie jesteś na to trochę za młody... posługiwanie się maddarą nie należy do najłatwiejszych. Przykro mi... ale nie wiele ci brakuje. – Mruknęła starając się jakoś przedstawić sytuację tak, aby Tchnienie nie poczuł się spławiony.

[Wietrzny Kolec]

// Od wczoraj jest ^^

Tchnienie spuścił odrobinę głowę i wbił wzrok w ziemię. Mógł się tego spodziewać, przecież Czarodziejka była młoda. Miała całkowite prawo nie pamiętać żadnej rzeczy związanej z Wiatrem. Mimo tego czuł się jednak odrobinę zawiedziony.
– Trudno. – mruknął niemrawo, po czym jednak znów podniósł głowę, by nie sprawić wrażenia aż takiego mruka. – Zapytam więc kogo innego. – dodał odrobinę weselej.
Zdziwił się jednak odrobinę, kiedy Czarodziejka odmówiła mu spełnienia jego prośby. Czyżby posługiwanie magią, nawet na jakimkolwiek, podstawowym poziomie było aż tak trudne? Zdawało mu się, że da radę, że potrafiłby opanować magię. A przynajmniej czuł się na siłach.
– Nie jestem za młody! – zaoponował. – Dam sobie radę! – zapewnił dodatkowo.
Zdawał sobie sprawę, że to dorosła smoczyca miała podjąć decyzje, jednak nie chciał poddać się na samym początku i odpuścić naukę czegoś takiego, jak magia, która jeszcze przed chwilą tak go zafascynowała.

[Echo Odwetu]

Smoczyca westchnęła głośno. To ostatnia nauka magii darmowa jakiej udzielam! Warknęła w duchu i spojrzała uważnie na Tchnienie, jednak bez cienia złości.
– Więc powiedz mi jak można wykorzystywać magię, jakie są jej granice. – Mruknęła mrużąc odrobinę ślepia, w oczekiwaniu na odpowiedź młodego samca. Kto wie, może tym razem odpowiedź samczyka ją zaskoczy i nie będzie on już pytał o Wiatr, nieistniejące teraz stado.

[Wietrzny Kolec]

Tchnienie wyraźnie się ucieszył. W końcu udało mu się przekonać Czarodziejkę, by ta nauczyła go magii! A to zdecydowanie było coś. Wsłuchał się więc uważnie w jej pytanie czując się zobowiązanym do spełnienia jej oczekiwać. Nie uznał pytania za trudne. W końcu sama dała mu odpowiedź jeszcze niedawno, kiedy opowiadała mu o smoczym świecie, a w tym o magii. Przypomniał sobie więc jedynie to, co mówiła sama Zmiana.
– Można atakować lub leczyć za pomocą magii. Albo tworzyć to, co tylko się zechce. – mówił pamiętając dobrze wcześniejsze słowa nauczycielki. – A jej granicą jest tylko wyobraźnia lub siły smoka, który jej używa. – skończył.
Nie mógł powiedzieć, że teoria go nudziła. Pomimo tego, że wszystkie odpowiedzi znał właśnie z ust Czarodziejki. Jednak nie mógł doczekać się tego, by sam mógł spróbować jej użyć.

[Echo Odwetu]

– Czyli jednak ktoś mnie słucha, dobrze wiedzieć. – Żart? Powaga? Właściwie trudno stwierdzić, bo czarodziejka już wyciszyła swój umysł. – Kilka zadań wyciszających. Rób głębokie wdechy i powolne wydechy, możesz zamknąć oczy. Przywołaj w umyśle widok, który cię uspokaja. Usuń wszystkie myśli, skup się jedynie na własnym oddechu. – Mówiła monotonnym, spokojnym głosem, uważnie obserwując Cienistego i czekając, aż da jej znak, że się wyciszył. Kto wie, może ją zaskoczy i jak Lilia będzie miał talent...

[Wietrzny Kolec]

Północny wyraźnie ucieszył się ze swojej dobrej odpowiedzi. Co prawda pytanie było banalne, ale jednak uznał to za dobry początek nauki, do której albo nie dorósł, albo zrobił to dosyć niedawno. Następne ćwiczenie przyjął jednak z powagą. Może nie było one bardzo trudne, ale zdecydowanie nie zdawało się też łatwe dla pisklaka, który pierwszy raz był zmuszony do takiego wyciszenia się. Wbił wzrok w jeden punkt gdzieś na ziemi i zaczął głębiej oddychać. Powoli wdychał i wydychał powietrze próbując myśleć jedynie o tym. Jednak każdy, nawet najmniejszy ruch wyprowadzał go z tego stanu. Potrząsnął więc delikatnie głową i spróbował jeszcze raz tym razem zamykając oczy. Od razu czuł poprawę. Raz jeszcze skupił się na swoim miarowym oddechu. Tym razem już nie widział niczego, co mogłoby wytrącić go z tego rodzaju równowagi, więc po krótkiej chwili trwania w tym stanie kiwnął delikatnie łbem dając znak nauczycielce, że dał radę.