Dolina płaczących wierzb

[Niezdecydowana Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

/wyrobimy się z tą nauką w jeszcze 3-4 postach?

Niestety Zwiastunka, jak i żaden inny smok nie mieli możliwości czytania w myślach, dlatego nie miała pojęcia o czym sobie myśli Ćmiąca.
Mimo to nie przerywała sobie, żadnych uwag ani nic? No dobrze. Dalej rozglądała się i nasłuchiwała chcąc wyłapać choćby najmniejszy znak, gdy jednak dostrzegła niedaleko jasny błysk. Powoli zbliżyła się do niego, ciekawa co to w ogóle może być. Raczej nic wielkiego ani ważnego. W końcu byli na terenach wspólnych, tutaj gdyby były jakieś kamienie to prawie na pewno byłyby nazbierane, tak samo z zwierzyną.
Może to dlatego nieco ją to zdziwiło? Tak czy siak gdy zbliżała się do tego błyszczącego czegoś, cały czas nasłuchiwała i węszyła z cichą nadzieją że może znajdzie jakiś trop? Ślady łap królika, pióra jakiegoś ptaka, cokolwiek za czym mogłaby podążyć, to byłoby na pewno bardziej pouczające niż takie tropienie na ślepo nawet nie wiadomo czego.

/Czemu to wygląda jak polowanie? :( Ciężko napisać coś nowego, wnoszącego do nauki w takiej sytuacji, tak by różnił się obecny post chociaż trochę od poprzedniego :(

[Ćmienie Maddary]

/Nie pamiętam, by jakakolwiek moja nauka śledzenia przebiegała inaczej, masz propozycje?

Niezdecydowana podeszła w stronę błysku. Zaraz się okaże, czy straciła kilkanaście ważnych sekund, czy może znajdzie coś wyjątkowego. Kiedy się zbliżyła dostrzegła co załamywało promienie słoneczne. Ponad śniegiem wybijała się krwista plama. Niewielka, ale świeża, jeszcze nie zaschnięta. To ona przykuła uwagę młodej samicy. Gdyby ją powąchała zapach nadal byłby świeży. Gdyby się bardziej przyłożyła poczuła ślad zapachowy, który prowadził bardziej wgłąb drzew. Necto tylko obserwowała gotowa wytykać błędy, które młoda musiałaby szybko skorygować.

[Śnieżny Kolec.]

Khantar zdecydował się na bardzo śmiały krok, którym było poproszenie o naukę smoka z innego stada. Dlaczego ten krok był śmiały? Otóż znając Khantara łatwo było się domyślić, bo skoro nie przepadał za stadną bracią, to jak wielką niechęć miał do smoków z poza stada? No właśnie. Jednak nieubłaganie płynący czas i lenistwo swoich pobratymców w tym ojca, który nie poświęcał na jego naukę wystarczająco dużo czasu, zmusiło go do szukania nauczycieli poza granicami Cienia. Wybór padł na Sumiennego Kolca ze stada Życia na którego kolczasty przedstawiciel Cienistej młodzieży czekał niecierpliwie wśród zwieszonych smętnie gałęzi wierzb.

[Jaskiniowy Kolec]

Długo sobie nie poczekał.
Oko Zmierzchu, bo tak miał na imię smok, przybył na tyle szybko, że Plugawy nawet nie zdążył dobrze klapnąć sobie na zadzie.
Czemu więc w jego stadzie mówiono na niego Sumiennym Kolcem? Bo go zdegradowali, ale już niedługo powróci do swojej starej rangi...
Smok wylądował z pełną gracją, która przysługiwała jedynie dorosłemu wojownikowi.
Na pysku Oka nie pojawił się ani uśmiech, ani grymas. Był zupełnie obojętny, jakby przyleciał tutaj bez żadnego celu. W ciszy stanął jakiś ogon od Plugawego...
Jego ryk był słaby. Mógłby trochę podszkolić impulsy myślowe i wtedy próbować wezwać kogoś takiego jak on. No ale nic.
Zobaczmy w ogóle po co został tutaj wezwany przez młodego adepta.

[Śnieżny Kolec.]

Gdyby nie lenistwo jego pobratymców najpewniej umiałby już zdecydowanie więcej, a tak musiał posiłkować się tym, co potrafił, choć nie było tego wiele.
Gdy wylądował przed nim samiec dużo starszy niż się spodziewał, młodzik zmrużył ślepia. Gracja smoka, jego ruchy jasno świadczyły o tym kim jest, albo na kogo się szkoli. Całe swoje życie młody cienisty przeżył u boku wojownika więc z łatwością mógł takiego poznać. Zdecydowane, oszczędne ruchy... Khantar nie miał pojęcia, że ów samiec został zdegradowany i nawet jeśli by się dowiedział zapewne mało by go to obchodziło. Nie przybył do niego po to by plotkować, a po to by się uczyć.
– Witaj. Dziękuję, że odpowiedziałeś na wezwanie. – zaczął, z wyraźnym trudem artykułując słowa. To właśnie nieprzyjemny charkot zniekształcał wszystkie dźwięki jakie padały z jego pyska. – Wśród Stad zwą mnie Plugawym Kolcem. Chciałbym prosić cię o naukę skradania i kamuflażu. Jeśli dobrze dedukuję, to znasz się też na walce, chętnie skorzystałbym więc ze wskazówek dotyczących fachu wojownika, jako że sam mam zamiar się nim stać.
Grzeczna formułka nie pasowała do nieprzyjemnego, kolczastego wyglądu adepta, podobnie jak i do dziwacznie i wrogo brzmiącego głosu, ale widać bestia miała szczątki ogłady by w razie potrzeby móc się dogadać.

[Jaskiniowy Kolec]

"Zaiste..." Tylko tyle na początku wysłał do adepta. Po prostu obserwował go swoimi martwymi oczami, jakby szacując czy w ogóle warto uczyć tego smoka czegokolwiek...
"A mnie zwą Okiem Zmierzchu..." Odparł poprzez impuls myślowy, w którym był wręcz chłód. Jeśli się smok nie skupi na odczytywaniu myśli to nic nie usłyszy... Taka prawda...
A jeśli w ogóle nie słuchał myśli... Sumienny stał bez ruchu po prostu patrząc na adepta. I nic więcej...
"Mam wytrenować sobie przyszłego przeciwnika? Dobre sobie... Wybierz dwie rzeczy do nauki... Zobaczymy jak Ci pójdą, a potem pomyślę, czy będzie warto ciągnąć to dalej..."
Nie było w nim ani grama humoru. Ani grama mordu. On po prostu był cichy i spokojny, jakby był martwy...

[Śnieżny Kolec.]

W pierwszej chwili Khantar rzeczywiście nic nie "usłyszał" Przemknął mu więc cały wstęp do rozmowy. Dopiero od słów na temat, który faktycznie go interesował, pojął w jaki sposób samiec stojący przed nim się porozumiewa. Nie było to dla niego nic szczególnego. Ten sposób, podobnie jak beznamiętny ton, Khantar przyjął obojętnie. Nie obchodziło go samopoczucie innych smoków, ich problemy i wybory tak długo, jak nie miały na niego wpływu.
Samiec zmrużył ślepia, a na pysk wypłynął mu bezczelny uśmiech. Może nie zależało mu jakoś wybitnie na wskazówkach dotyczących walki, wszak jeśli chodzi o nią to ojciec był mu największym autorytetem, ale słowa smoka skłoniły go do wykorzystania ich przeciw autorowi.
– Czym byłby wojownik bez przeciwników? A może obawiasz się, że uczeń przerósł by mistrza? Jeśli tak, to faktycznie nie chcę od ciebie wskazówek dotyczących walki. – Wzruszył barkami lekceważąco w domyśle pozostawiając to, że najbezczelniej w świecie oskarżył samca o tchórzostwo. – Najbardziej zależy mi na skradaniu i kamuflażu, więc jeśli się jeszcze nie obraziłeś jak cnotliwa samica, zamieniam się w słuch.
Uśmiechnął się jeszcze raz, tym razem odrobinę kpiąco jakby był pewien, że smok zrezygnuje z uczenia go, albo co byłoby zdecydowanie ciekawsze, wpadnie w złość, lub nawet pokaże kły. O tak... Nikt nie mówił, że Khan jest normalny. Tym samym otoczka grzeczności, którą okrył się na samym początku pękła jak mydlana bańka.

[Jaskiniowy Kolec]

Chciał zobaczyć kły, albo złość?
Mógł sobie pomarzyć. Nie dostał nic poza spokojem i chłodem głazu.
"Byłby wojownikiem ze spokojnym życiem... Nie jestem Twoim mistrzem, więc możesz mnie przerosnąć. Mam to gdzieś. I jeśli tak właśnie myślisz o tym wszystkim to może nie chcesz nauki czegokolwiek...?"
Oko Zmierzchu nie należał do smoków, które dawały sobą pomiatać i nienawidziły adeptów, którzy się odnosili do niego w taki sposób. Tchórzostwo? Mógł go o to posądzać. Nie zależało mu na zdaniu jakiegoś tam adepta. Pogadamy jak stanie się starszy, jak poczuje ból złamanych kończyn, albo spaloną skórę ciała, gdzie każdy oddech po prostu boli.
Zresztą wygląd tego smoka przypominał mu przywódce Cienia. Miał zamiar o to zapytać. Nie był z tych, którzy nie potwierdzali swoich przypuszczeń.
"Wyglądasz jak przywódca Cienia. Pachniesz też nieco mocniej Cieniem. Jesteś jego potomkiem?
To by wszystko wyjaśniało. Jego zachowanie, jego styl bytu...
"To pytanie retoryczne. Znam odpowiedź. Nauczę Cie czego zechcesz choćby dlatego, że szanuję Twojego ojca. Od czego chcesz zacząć?"
Zimny i bezwzględny. W nozdrzach miał Plugawego. Dla Uśmiechu jednak zrobiłby nieco więcej, niż wsadziłby go do nozdrzy, albo w inne miejsce...

[Śnieżny Kolec.]

Jeśli Sumienny sądził, że potomek Uśmiechu był wychowywany w otoczeniu pełnym miłości, zrozumienia i wszystkich tych pisklęcych bzdet, to bardzo się mylił. Szyderca doskonale wiedział co robi taszcząc ze sobą jajo, które sam spłodził. Khantar miał więc szacunek do bólu, bo tego ojciec nigdy mu nie szczędził. Miał szacunek także dla wszelkich autorytetów, ale te najpierw musiały się nimi stać. Jego w połowie równinna natura instynktownie podpowiadała mu, że szanować powinien tylko silniejszych i tych, którzy nie okazują strachu. Gardził tchórzami, podobnie jak jego ojciec.
Ślepia młodzika zwęziły się jeszcze bardziej, ale cień uśmiechu nadal pozostawał na kolczasty pysku. Nie dostał prawdziwego gniewu, ale postawa Sumiennego nadal była wystarczająco ciekawa, by uparcie wdawał się w dyskusję.
– Wojownik, który szuka spokojnego życia? Może minąłeś się z celem i powinieneś zostać klerykiem.
Właściwie w słowach tych nie było jadu, były raczej czystym stwierdzeniem faktu. Oczywiście Khan był młody, brak mu było doświadczenia, ale wyrobił sobie już poglądy na świat i zapewne mocno różniły się one od tego, co wyznaje większość Wolnych Stad. Khantar rzeczywiście był przekonany, że może już wracać do obozu i szukać sobie innego nauczyciela, kiedy padły kolejne słowa. Uniósł łuki brwiowe w autentycznym zdziwieniu, a potem roześmiał się, co w jego przypadku wcale nie brzmiało przyjemnie. Cóż, nie daleko pada jabłko...
– Jeśli masz mnie uczyć tylko ze względu na mojego ojca, to naprawdę niczego od Ciebie nie chcę. Przecież widzę, że tak naprawdę wcale nie masz chęci mnie uczyć. Po co się zmuszać? Czyżby Szyderca miał aż tak dobre stosunki z Życiem, że zrobią coś wbrew sobie? – Westchnął głęboko, teatralnie ukazując politowanie dla głupoty takich działań, nadal ukazując przy tym rzędy kłów w uśmiechu. Pokręcił głową. Był pełen podziwu dla swego rodziciela, ale gdzieś wewnątrz trzewi rodziło się też nowe uczucie. Jakaś niechęć wobec życia tylko w jego cieniu. Wiedział, że tak jak inni w jego oczach muszą zasłużyć na szacunek, tak i on musi na niego zasłużyć u innych. Tylko jakże trudno to osiągnąć gdy ma się spaczone ideały? Tak szybko jak przyszło rozbawienie, przyszła więc tez powaga. Khan zlustrował pysk samca.
– Nie chcę by na moje prośby odpowiadano tylko ze względu na ojca. To nie ma sensu. – Czyżby za pozornym spokojem kryła się nuta goryczy? A może to tylko przywidzenie? – Ty jednak zastanów się czy nawet jeśli jestem potomkiem Uśmiechu, naprawdę zasługuję na pomoc. Bo wierz mi, ojciec nie spojrzy na ciebie przychylniej tylko dlatego, że niańczysz jego pisklaka.
Przechylił łeb lekko w bok, a fioletowe ślepia stały się niepokojąco obojętne. Niepokojąco, ponieważ niezwykle rzadko taka obojętność mu się zdarzała.

[Jaskiniowy Kolec]

Na prawdę myślał, że o to chodziło? Niech pozna prawdziwego smoka, który stał przed nim. Ale zapewne i tak mu się to nie uda...
"Liczę, że kiedyś wyrośniesz na takiego, że zabijesz swojego ojca. Dlatego właśnie zamierzam pomóc Ci w nauce... Nie obchodzi mnie, czy planujesz takie rzeczy. Zawsze istnieje cień tego, że zabijesz swojego ojca, a to mi wystarczy..."
Oh. Szanował Uśmiech Cienia, oczywiście. Ale zarazem chciał się pozbyć przywódcy, który z góry uznał, że go zna i nie wysłuchał nawet do końca. Uśmiech od kiedy wyćwiczył się, po prostu spoczął na laurach. Wolał leżeć, niż dążyć do czegoś więcej. Przestał się rozwijać. Był nudny, jakby to powiedział Naznaczony...
Adept jednak miał jeszcze wiele możliwości. Wiele rzeczy mógł zrobić...
Sumienny obdarzył go chłodnym uśmiechem, po czym w jego łbie znów pojawiły się jego myśli....
"Przychylność Twojego ojca jest mi niepotrzebna. Za to jego śmierć mogłaby tylko pomóc... Zamierzasz tak paplać nie wiadomo o czym, czy po prostu przejdziemy do nauki tego, czego tam chciałeś...?

[Śnieżny Kolec.]

Na pysk Khantara wypłynął szeroki, drapieżny i iście ojcowski uśmiech. Na dnie fioletowych ślepi pojawiła się szalona iskra. Cóż, nie codziennie słyszy się takie rzeczy ciśnięte prosto w pysk. Tylko że Khan w żadnym wypadku nie poczuł się urażony. O nie. Poczuł się zaintrygowany. Pozwolił by ekscytacja nastroszyła wszystkie kolce i wprawiła w ruch długi ogon. Jakże podobało mu się to, co usłyszał. Nie miał jednak zamiaru dalej strzępić sobie jęzora tym tematem. Chyba zostało już wszystko powiedziane.
– Zacznijmy od skradania. Muszę zacząć polować samodzielnie. Dość mam proszenia się o mięso. – Odparł rzeczowym tonem pozbawiając swój pysk wcześniejszego uśmiechu – od czego mam zacząć?

[Jaskiniowy Kolec]

Podobało czy nie. Wszystko jedno. Skupmy się teraz na tym po co tu się znaleźli...
"Przede wszystkim zacznijmy od tego po co w ogóle się skradamy. Czego unikamy przy skradaniu się? Znasz jakiekolwiek zasady?
Pytania były bardzo proste, ale dla kogoś kto znał temat. Jeśli Plugawy pierwszy raz słyszał o skradaniu... Wyjdzie na to, że będzie musiał podać młodemu wszystko na tacy.
Na szczęście robi się to tylko raz w życiu, potem smok już zapamiętuje...

[Śnieżny Kolec.]

Khan przede wszystkim nie był głupi, a to wystarczyło by logicznie rozwiązać problem. Niuansów nie znał, nie był przecież łowcą i nie zamierzał się nim stać, ale jego szczątkowa wiedza powinna tutaj wystarczyć.
– Zasad nie znam, ale mogę ci powiedzieć, co na ten temat myślę. – Oczywiście młodzik nie czekał na aprobatę, a od razu przystąpił do opowiadania Sumiennemu jak należy zachowywać się podczas skradania.
– Skradasz się po to, żeby upolować zwierzynę... w sumie można podkraść się także do smoka, podejrzewam, że zasady są podobne. Trzeba zachować ostrożność w trakcie poruszania się. Hałas i gwałtowne ruchy na pewno nie pomogą podczas polowania. Wychodzi więc na to, że trzeba omijać wszystko, co mogłoby zdradzić pozycję w jakiej się znajdujesz. Kierunek wiatru pewnie też ma wpływ. Jeśli nie stoi się od zawietrznej, ofiara bez problemu wyczuje zapach oprawcy.

[Jaskiniowy Kolec]

"A więc coś jednak znasz z tych zasad... Skradanie się to nie tylko ciche stąpanie, pozwalające się przybliżyć do ofiary. Poruszając się musimy iść bezszelestnie, czyli nie naruszać dźwięku, nie łazić po otwartych terenach, czyli uważamy również na wzrok, no i oczywiście zapach niosący się z wiatrem... Jeśli do tych trzech aspektów dodasz poruszanie się. Będziesz się skradał... Pozycja jaką przyjmujesz, to pozycja gotowości, jednak z nieco mocniej ugiętymi łapami. Dbaj jednak o to, aby Twoje podbrzusze i brzuch nie szurał po ziemi... Omijamy kamienie, suche liście, gałęzie, zdradliwe i podmokłe tereny... Staramy się chodzić zygzakiem najlepiej z kryjówki do kryjówki. Niemniej jednak nie zatrzymujemy się bez konieczności. Jeśli zwierzyna kątem oka na Ciebie spojrzy, będziesz musiał przystanąć w miejscu i zdać się na swój wrodzony kamuflaż... Jeśli się nie uda to zawsze możesz spróbować dogonić biegiem swoją zdobycz..."
Sumienny po prostu przeszedł się kawałek od adepta i usiadł na zadzie.
"Postaraj się do mnie podkraść..." Po czym biały wojownik zamknął ślepia, aby nie podglądać poczynań.
Jeden aspekt wyłączył. Nie będzie widział Plugawego.

[Niebieski Kolec]

Kolejny parny dzień. Aż się chodzić nie chce. Ale w grocie byłoby jeszcze gorzej. Tak więc szedłem sobie pomiędzy wierzbami delektując się miłym chłodem. Przystanąłem pod jedną z większych wierzb i zacząłem myśleć... O pisklakach. Wiem, że muszę czekać jeszcze trochę czasu, ale może jakieś przygarne. Może... Nauczanie też szło mi dobrze, ale teraz lepiej byłoby żeby nikt nie przerywał tej błogiej ciszy...

[Cętkowane Pióro]

Pisklaki nie zawsze były słodkie i przyjemne i o tym zaraz się przekona właśnie Zapomniany.
Gdy tylko większy samiec przystaną by odpocząć chyba od wędrówki, mógł poczuć jak coś uczepiło się jego ogona, gryząc go i szarpiąc lekko gdy jednak nie przyniosło to skutku, prychnął niezadowolony, obserwując są niedoszłą ofiarę.
– Umiem gryźć mocniej. Jeśli nie chcesz poczuć bólu, lepiej naucz mnie skoku! – Krzyknął w stronę samca, wskazując na niego szponiastą łapką. Musiał nauczyć się skakać a ojca nie chciał męczyć kolejną nauką, dlatego miał zamiar poszukać sobie ofiary tutaj gdzie to były eeee... chyba wynikało że tereny wspólne? Skąd on się tu jednak znalazł? Sam nie wiedział