Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Nie wspomniał o tym, że teoretycznie nie jest samotny. Przez większość dotychczasowego życia miał przy sobie rodziców i przybraną siostrę. Teraz miał już tylko ją, i szczerze jej nienawidził... Czy w sumie to klasyfikowało go jako samotnego smoka?
  Mogło być też tak, że zastanawiał się bez sensu nad detalami, a Śnieżce chodziło po prostu o aspekt stadny. Wtedy owszem, miałaby rację. Nigdy nie żył w dużej grupie.
  
  – Nie zrozum mnie źle, nie przeszkadza mi słuchanie o tematach pobocznych. – no dobrze, może odrobinę, ale nie było to coś, czego nie był w stanie przełknąć. – Po prostu nie jestem dobrym rozmówcą. Wychowywano mnie w sposób... Minimalistyczny.
  Wolał to wyjaśnić, bo nie widział powodu, by w jakiś sposób zasmucać czy, co gorsza, urażać młodą samicę. Nie przybył na te ziemie by robić sobie wrogów, a ponieważ jedyną samicą w życiu Urthemiela była cholerna Sytherai, nie wiedział o ich zakresie... Osobowości. Z góry więc uważał, że są humorzaste i w jakiś sposób niebezpieczne, toteż i do Śnieżki podchodził z dystansem. Wolał malować się jako raczej wycofany i neutralny, nawet, jeśli wewnątrz był absolutnie czujny.
  
  Na jej propozycję zamrugał powoli raz, po czym drugi.
  – A wiąże się to z jakimś ryzykiem? Dla nauczyciela, mam na myśli. Nie chciałbym przypadkiem uszkodzić twojego układu nerwowego przez swój brak finezji. – zaszurał ogonem po ziemi. Ostatnie, czego potrzebował, to uszkodzenie jej. Córki przywódcy jednego ze stad. Podpisałby na siebie wyrok śmierci, i raczej nikogo by nie obchodziły jego zapewnienia, że naprawdę był to pieprzony przypadek.
  
  Wybory Serca

• I do takich sytuacji doprowadzała nadmierna uprzejmość. Nie wypadało teraz przyznać samicy, że aż tak zafascynowany słuchaniem nie był. Był zbyt umęczony psychicznie by próbować zempatyzować się z historyjkami innych. Z drugiej strony, nie chciał też nagle wyjść na buca, bo antagonizowanie Śnieżki nie miało żadnego sensu w jego obecnej, nawiasem mówiąc, beznadziejnej sytuacji.
  – Może przy innej okazji. – uśmiechnął się minimalnie, chociaż z trudem. Sytherai za bardzo męczyła jego myśli by potrafił mieć jakąkolwiek radość ze słuchania opowieści innych, nieważne jak ciekawych. Liczył, że ta subtelna odmowa nie urazi łowczyni Ziemi.
  
  Uczenie pisklat mentalnych rozmów nieco go uspokoiło. Chyba, że Wolne Stada nie przejmowały się rzucaniem piskląt na głęboką wodę.
  Zmarszczył lekko czoło. Nie był pewien, jak konkretnie miał to zrobić. Nie zobaczy przecież umysłu Śnieżki w formie, cóż, realnej, więc zamiast tego spróbował po prostu skupić się na jej sylwetce. Może patrzenie na nią wystarczy, a magia intuicyjnie zrozumie, co chciał zrobić? Wyobraził sobie prostą wiązankę słów – zwyczajne pytanie "Czy mnie słyszysz?" ale nie był pewien, jak to przesłać w jej kierunku. Tchnął magię, ale zamiast rozbrzmieć bezpośrednio w umyśle samicy, jego głos po prostu rozbrzmiał między nimi.
  – I pomyśleć, że moja matka była jedną z najpotężniejszych czarodziejek na wyspie. – potarł powieki palcami.
  
  Wybory Serca

• Nim Śnieżka zdołała spróbować poprawić go w technice i odnieść się do jego gorzkiej porażki w czarowaniu, na miejscu pojawił się niebieskołuski samiec, który poniekąd pachniał podobnie do samicy. Umysł samca – najwyraźniej po prostu kiepski magicznie – na szczęście nie był tak tępy w pozostałych aspektach, dzięki czemu szybko połączył on fakty. Zdziwił się natomiast widząc kolejnego smoka tak żałośnie małych gabarytów. Trzeci? Czwarty? Może to faktycznie cecha Wolnych Stad, a nie odosobnione przypadki. Huh.
  
  Zmarszczył lekko czoło, słysząc zaskakujące przeinaczenie jego imienia. Nie wypadało jednak zaczynać się o to pluć, bo Urthemiel był zbyt dobrze wychowany, więc poprawił Astrala dosyć uprzejmie. Przynajmniej tak sądził.
  – Nie znam Piuma, kimkolwiek jest. Mnie zwą Urthemiel. – wyjaśnił, schylając w powitaniu łeb. – Przybyłem z niewielkiej wyspy wulkanicznej z zachodu. Na chwilę obecną nie utożsamiam się z żadnym ze stad i, nie ukrywam, odpowiada mi to, bo życie stadne jest mi... Obce i niepewne. Dowiedziałam się jednak, że tutejsze ziemie wspólne są nie tyle ubogie w zwierzynę, co absolutnie z niej wyjałowione. Dlatego szukam alternatyw. – wyjaśnił, obserwując przywódcę czujnie jadowicie żółtymi ślepiami, ale nie gapiąc się w niego jak w obraz. – Chciałem podjąć z tobą próby negocjacji dotyczące umożliwienia mi polowania na ziemiach twojego stada. Wystarczy mi nawet mały skrawek, jeden mały las, cokolwiek, bylebym mógł się jakoś wyżywić. W zamian mogę jedynie zaoferować dzielenie się jakąś z góry określona częścią swoich łupów, czy to w mięsie, czy w potencjalnie znalezionych, cennych kamieniach.
  Na tym zakończył, pozwalając Pasterzowi oswoić się z jego propozycją. Jeśli się nie uda... Cóż, zawsze mógł próbować w pozostałych dwóch stadach, ale niczego o nich nie wiedział, więc będzie musiał zaczynać od zera.
  
  Pasterz Ziemi

• Nie wnikał w komunikację między Pasterzem, a Śnieżką, bo nie była to jego sprawa. Był jedynie nieco zdziwiony tym, że przywódca zdawał się być dosyć... Prostolinijny. Przez bardzo ograniczone kontakty Urthemiela z innymi smokami, słysząc o jakichkolwiek władcach miał przed oczami wielkich dyktatorów o potężnych głosach i z pogardą wypisaną w oczach. Niebieskołuski był zaś... Cóż, po prostu był. Smok jak każdy inny, można było go pomylić z pierwszym lepszym. Czy było to coś dobrego, czy niekoniecznie, samotnik nie był jeszcze pewien. Wolne Stada zdążyły go już zadziwić kilkukrotnie. Musiał się przystosować, a to długi i męczący proces.
  
  Nie zareagował na wzmiankę o opiekunie. Rozumiał obawy samca, i nawet, jeśli nie był entuzjastycznie nastawiony do chodzenia z kimś, stale dyszącym mu na karku, tak nie zamierzał negocjować. Nie wypadało. Miał zbyt wiele do stracenia, a Pasterz praktycznie nic.
  – Zawsze byłem, kim jestem. Na mojej wyspie była tylko garstka smoków, głównie ja, moi rodzice oraz adoptowana siostra. – powstrzymał się przed splunięciem, gdy o niej wspomniał. – Większość czasu spędzałem z ojcem, który był łowcą, i to po nim odziedziczyłem... Upodobania co do profesji. Matka była potężną czarodziejką, ale ja mam zbyt prosty łeb, bym był w stanie zrozumieć aspekty czegoś tak skomplikowanego, jak magia. – podrapał się po skroni. – Nie ruszyłbym się stamtąd, gdyby nie to, że w przypływie zazdrości siostra wpierw zabiła mi ojca, a następnie matkę. Nie mogąc patrzeć jej dłużej w ślepia, spróbowałem zniknąć gdzieś na stałym lądzie, bo nie byłem wystarczająco silny, by ją zabić. – nie wspomniał o tym, że obwiniał tutaj swoją siłę psychiczną, a nie fizyczną. – Podła żmija ruszyła jednak za mną, i w tym samym momencie natknęliśmy się na łowców smoków. Musieliśmy uciekać, i mimo wzajemnej nienawiści zdaliśmy sobie sprawę, że nie przeżyjemy samotnie. Więc wędrowaliśmy w absolutnej ciszy przez kilka kolejnych księżyców, unikając łowców i żywiąc się głównie tym, co łowcy po sobie pozostawiali, bo zwierzyna jest licha przez ich działalność... No i dotarliśmy tutaj. Nie wiem, gdzie jest teraz ta szuja, rozdzieliliśmy się od razu po przekroczeniu granicy tych ziem. Pewnie szuka swojego szczęścia w innym ze stad, albo coś ją już zeżarło.
  
  Wzruszył lekko barkami. Nie wiedział, czy śmierć Sytherai byłaby mu na łapę, czy nie. Cholera wżarła mu się w mózg do tego stopnia, że świadomość, iż nagle by jej zabrakło na tym świecie wydawała się... Nieprzyjemna.
  
  Pasterz Ziemi

• Samiec zadał mu trudne pytanie, którego, szczerze mówiąc, wolałby w ogóle nie usłyszeć. Skrzywił się nieznacznie, wzdychając cicho, postanawiając wpierw odnieść się do pierwszej części wypowiedzi niebieskołuskiego.
  – Nazywa się Sytherai, i jest hybrydą smoka wężowego z północnym. Nie posiada skrzydeł, ma złociste ślepia i bardzo bujne, rudawe włosie na głowie, częściowo splecione warkoczami, podobnie jak na ogonie. – opisał ją, a raczej jej znaki charakterystyczne, bo wątpił, by jakimś cudem dużo było smoków do niej podobnych. – Mówię ci o tym, jeśli chciałbyś się z nią spotkać, ale dodaję do tego pełną świadomość, że ona cię okłamie, bo w tym się specjalizuje. Wie, że jest przyjemna dla oka i ma przyjemny głos, co wykorzystuje bez zająknięcia. Usłyszysz od niej jej własną wersję prawdy. Może jeszcze się potknie po drodze, wpadnie na ciebie i przeprosi, że jest taką łamagą, w międzyczasie całkiem przypadkiem wrzucając ci coś trującego do pyska. Ona nie potrafi powiedzieć "dzień dobry" bez skłamania dwa razy.
  
  Skrzywił się znowu, tym razem z nutą obrzydzenia, jakby właśnie połknął surowego, tłustego ślimaka. Ową ekspresję szybko zastąpił jednak chłód, zmieszany z nutą rozgoryczenia.
  – Ja... – szukał słów, odchrząkując cicho. – Nie wiem. To ciężka i zdecydowanie niezdrowa relacja, bo mimo, że dopuściła się mordu na własnej rodzinie, jest jedyną bliską jednostką, jaka mi pozostała w życiu, i przez całe to życie towarzyszyła. Mogłem ją zrzucić w dół klifu, kopnąć nad jego skrajem, gdy nie patrzyła, ale nie zrobiłem tego. Do niektórych części swojej psychiki nie mam wyjaśnienia.
  Wątpił, by ta odpowiedź satysfakcjonowała Pasterza, ale, w przeciwieństwie do swojej siostry, Urthemiel był raczej przeciętny w kłamaniu. Przede wszystkim nie robił tego dla rozrywki, a tylko w ramach najwyższej konieczności. Teraz kłamanie nic by mu nie dało.
  
  Pasterz Ziemi