Szmaragdowe ustronie

[Osąd Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wojownik wpatrywał się w stojącego przed nim smoka. W jego wzroku widać było głębokie zastanowienie.

Wyglądało na to, że odpowiedź na to pytanie nie była taka prosta, jak na początku Siderus to sobie wyobrażał. Albo może po prostu nigdy nie dostrzegł czegoś bardzo oczywistego, co dopiero teraz uświadomił mu Ślad Chmur?

Spojrzenie jego księżycowo-srebrnych ślepi powędrowało powoli w lewo. Po chwili dołączył też do nich pysk, na którym zaczynało się malować zdziwienie.

– Nic – odpowiedział w końcu, przerywając ciszę.

Ciężko było ukryć, że był głęboko wstrząśnięty.

– A przynajmniej nic materialnego – dodał, próbując jakoś ratować tą sytuację.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Hm? Chwila. Nie wie? Nie, nie mówcie mi, że nie wie. Siderus Fioletowooki nie wie co mu daje tytuł Czempiona?
    Nic?! Naprawdę? Tyle zachodu po ten tytuł, który nic nie da-
    Ah, nic materialnego. Ale czy coś... duchowego? Przywileje? Dziwne, że nic nie dopowiedział.
    — Jesteś pewien? Nie ma gdzieś zapisków o tym? Byłeś u Viliara z pytaniem? Wiadomo w ogóle po co Viliar zrobił tę arenę? — dopytałem się, chcąc ratować sytuację. Nie chciałem wierzyć, że te walki i arena były po tytuł, który jedynie dowodził, że jest się najsilniejszym; kryształy i ich wtórne tytuły dają więcej. Czy prestiż z bycia Czempionem faktycznie był tą najwyższą nagrodą? Bo jednak tytuł wojownika Boga brzmi dobrze, ale... tylko na tle religijnym, a jak wiadomo, na Wolnych nie wszyscy wyznają tutejszą wiarę.

[Osąd Gwiazd]

– Myślę, że bym zauważył różnicę – odpowiedział Czajce. – A nie czuję nic więcej, jak przy innych moich osiągnięciach. Za bycie Czempionem nie dostaje się nawet żadnego kryształu. Nie mówiąc już o braku jakiegokolwiek uznania...

Mógł przysiąc, że inne osiągnięcia były bardziej prestiżowe niż sam czempionat boga. Wiele smoków umiera na Arenie, próbując go zdobyć. Wiele smoków poddaje się i rezygnuje. Wielu tchórzy i nie podejmie nawet próby, zasłaniając się własnym honorem. A mimo to, gdy komuś uda się pokonać wszystkie przeciwności, przeżyć i pobić obecnego czempiona... będzie delektował się tym zwycięstwem samotnie i w ciszy.

– Viliar stworzył Arenę ku własnej przyjemności – odpowiedział krótko na ostatnie pytanie Śladu Chmur. – Jedni korzystają z jej niższych poziomów jako dodatkowego treningu. Inni chcą ją przejść dla własnej ambicji, żeby udowodnić sobie bycie najsilniejszymi.

A dlaczego on chciał stawić czoła Arenie Viliara?

– Dla mnie celem było samo bycie Czempionem Boga Wojny. Czerpię wielką dumę z tego, że choć jednemu z bogów podoba się to, co robię.

Westchnął i spuścił łeb w dół.

– Cóż za beznadzieja.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Hm. Brak efektów, w tym i prestiżu – nic dziwnego, skoro Wolne przyjmują też smoki z zewnątrz, które niekoniecznie muszą szanować tutejsze bóstwa i tytuły. W większym kraju, z o wiele mocniej rozbudowaną kulturą, tytuł tylko dla prestiżu ma sens – czerpie się z tego korzyści majątkowe i ludzie cię znają oraz szanują. Na Wolnych... może być o to trudno, zwłaszcza kiedy jest się Siderusem.
    Yhm, arena stworzona dla własnej przyjemności, która daje tytuł trochę po to, aby go dać; pasuje do boga niesprawiedliwej wojny. Iiii najwidoczniej wpędziłem w Sideursa w jakieś beznadziejne myślenie. Ups.
    — Nie jest to beznadzieja — zacząłem. — Jeśli zrobiłeś to po to, aby zyskać w oczach Boga, to dla ciebie samego ma to jakąś wartość. A to, że nie idzie za tym nic więcej, to najwidoczniej ponury żart boga — powiedziałem. — Dopytywałem się, bo myślałem że jednak coś takiego oznacza wiele korzyści, skoro byle wyprawy poza Wolne dają jakieś nagrody. — Nie wspominając już o tych za wykonywanie swoich obowiązków. — Jeśli czujesz dumę z samego tytułu, to dobrze dla Ciebie. Ważne, aby mieć jakiś cel i go realizować — powiedziałem, choć sam zaprzestałem realizować swoje marzenie... Może jeszcze kiedyś do niego wrócę.

Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

– Nie mam już żadnego celu – powiedział z żalem. – Wszystko co chciałem osiągnąć: albo mi się udało i nie zostało już nic więcej, albo odniosłem nieodwracalną porażkę i cel stał się nieosiągalny.

A nie było tego w cale tak mało.

– Chciałem być prorokiem Kammanora, ale go zawiodłem. Chciałem służyć bogom najlepiej, jak tylko potrafię, ale się do tego nie nadaję. Nie otrzymałem ani daru mądrości, ani daru pięknej mowy, żebym mógł dobrze pełnić tą służbę. Jestem tylko silny i nic ponad to.

Zacisnął kły mocniej, rozgniewany swoją mentalną bezsilnością.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Oh. Smok spełniony, ciekawe. Mało takich było, choć nie powinno mnie dziwić, że jeden z nich żyje akurat na Wolnych... Chociaż też brzmiał na smutniejszego niż reszta, jakby nie cieszył się z położenia w jakim się znalazł; przykre.
    Chooociaż może nie jest wcale spełniony? Wymieniał więcej porażek niż sukcesów... Nie byłem pewien, czy przywołanie paru kapłanów o wierze równie żarliwej co on pomoże – tamci nie mieli jak usłyszeć bezpośrednio od swojego boga, że się nie nadaje, za funkcją głowy religii nie szły żadne namacalne aspekty. Siderus natomiast mógł faktycznie usłyszeć, że się nie nadaje, że nie zostanie Prorokiem... Co tu z nim zrobić...
    — Cieszę się, że spełniłeś przynajmniej część swoich celów — zacząłem ostrożnie. — Jak zawiodłeś Kammanora? Nie pochwala niszczenia obcych kapliczek? — dopytałem się, nie chcąc brzmieć jakoś agresywnie – nie popierałem tego czynu, ale w obecnej sytuacji nie chodziło i tak o moralność czy wierzenia innych, a o sam fakt, czy to właśnie jej zniszczenie miało jakiś wpływ na obecne zdanie Sideursa. Prorok w moim mniemaniu jakoby dał przyzwolenie na ich niszczenie, więc najprawdopodobniej chodziło o coś innego. Hm...

Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

– Pochwala – stwierdził to, co dla niego było oczywiste. – Nie zdołałem jednak zapobiec ich powstawaniu. Kammanor uznał, że prorok się tym zajmie, skoro ja zawiodłem.

Nie potrzebnie próbował naśladować Strażnika i słowami przemówić do rozsądku Ołtarza Wyniesionych. Nie nadawał się do tego. Powinien był po prostu się zamknąć i ją pobić.

– Wybacz, że zrzucam na ciebie ciężar moich trosk. – Głos wojownika znów nabrał formalnego tonu, gdy ten wyprostował szyję. – Mój nastrój się pogarsza i wolałbym, by ta rozmowa chyliła się już ku końcowi.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Ah, a jednak kapliczka... Najpewniej usłyszał to wprost od Kammanora; nie wiem czy się cieszyć z tego, że sam sobie tego nie wymyślił, czy smucić tym, że faktycznie jeden z bogów nie życzy sobie owych przedmiotów na Wolnych... Chyba. Ponoć mogły stać dalej, ale bez gwarancji ochrony. Hm...
    — Em, możemy porozmawiać o czymś innym, przyjemnym. Gdzie lubisz chodzić o tej porze? — zagadałem niemal od razu, słysząc jego ostatnie słowa. Pogarszający się nastrój nigdy nie jest czymś dobrym, a już w zupełności nie powinno się wtedy zostawiać kogoś takiego samotnie...

Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

– O tej porze zwykle śpię – odpowiedział płasko i przygotował się do lotu. – Wybacz. Na prawdę potrzebuję teraz spędzić czas samotnie. Mój nastrój nie nadaje się do kontynuowania tej rozmowy.

Po tych słowach wzbił się w powietrze i odleciał.

~ Żegnaj, Śladzie Chmur. Niech bogowie mają cię w swojej opiece. ~ Ostatnią wiadomość przesłał, zanim jeszcze całkiem zniknął za chmurami.

//zt

Ślad Chmur

[Lśniąca Toń]

Wieczór zatrzymała się na skraju Szmaragdowego Ustronia, jej łapy delikatnie zanurzyły się w miękkim dywanie mchu, pokryte śniegiem. Miejsce to, otoczone mglistymi pasmami zieleni, zdawało się idealne na spokojną rozmowę. Jej płetwy poruszyły się lekko w rytm chłodnego wiatru, a spojrzenie spoczęło na otaczającym ją krajobrazie. Cicha harmonia tego miejsca koiła, dając jej chwilę na zebranie myśli. Unosząc łeb, zamknęła oczy i skupiła się, by wysłać mentalną wiadomość. Jej głos, miękki jak szum spokojnego morza, popłynął w stronę przywódcy Stada Mgieł.

~ Horusie, wybacz mi zajęcie czasu. Chciałabym poprosić cię o przybycie do Szmaragdowego Ustronia, gdyż mam do ciebie prośbę, którą chciałabym jednak przekazać widząc rozmówcę. ~

Po chwili otworzyła oczy, jej spojrzenie pozostało spokojne, ale wyczekujące. Wiedziała, że jego odpowiedź może chwilę zająć, dlatego pozwoliła sobie usiąść na skraju polany. Jej łuski połyskiwały w delikatnym świetle dnia, a płetwy drgały od czasu do czasu na wietrze. Wieczór czekała cierpliwie, wiedząc, że Horus nie zlekceważy jej wezwania.

Sięgający Nieba

[Sięgający do Nieba]

Poznał partnerkę Valnara jakiś czas temu. Od tej pory nie miał z nią styczności, zresztą nie bardzo się spodziewał, żeby miał z nią często rozmawiać. Według jego wiedzy była uzdrowicielką i wolny czas pewnie z trudem dzieliła wobec znajomych ze Słońca i rodziny w Mgłach, trudno więc oczekiwać, żeby zajmowała się jeszcze innymi relacjami.
Odpowiedział krótko, że przybędzie. Spodziewał się... Raczej czegoś w stylu prośby, żeby wpuścił ją na tereny Mgieł w celu odwiedzin dzieci lub czegoś podobnego. Wkrótce przybył na miejsce i wylądował zgrabnie, uważając żeby się nie pobrudzić przez wzburzony podmuchem skrzydeł śnieg.
– Witaj, Wieczorze. Widzę, że odzyskałaś łapę – zagadnął ją spokojnie, na razie o nic nie dopytując. Smoczyca wydawała mu się jednostką konkretną, nie będzie musiał jej ciągnąć za język.

Wieczór Szeptów

[Lśniąca Toń]

Wieczór stała spokojnie w mroźnym powietrzu, pozwalając, by opadający śnieg delikatnie osiadał na jej łuskach, a płetwy lekko drgały w rytm zimowego wiatru. Otaczająca ją cisza zdawała się współgrać z jej spokojną postawą. Jej spojrzenie skierowało się na Horusa, gdy ten wylądował, jego sylwetka wyraźnie odznaczała się na tle zimowego krajobrazu. Skinęła łagodnie głową na powitanie, a na jej pysku pojawił się subtelny, uprzejmy uśmiech.
-Witaj, Sięgający- powiedziała cicho, jej głos był spokojny, ale pełen szacunku i wyraźnego przekazu. Przesunęła wzrok na swoją łapę, którą uniosła lekko, by poruszyć nią z płynną naturalnością.
-Tak, odzyskałam łapę. To zasługa świątyni. Dzięki ich pomocy mogę znów czuć się pełna sił- dodała, jej ton był wdzięczny, ale jednocześnie powściągliwy. Zrobiła kilka kroków naprzód, zbliżając się do niego, by ich rozmowa była bardziej bezpośrednia. Jej łagodne spojrzenie nie traciło stanowczości, zdradzając, że ma coś ważnego do powiedzenia.
-Dziękuję, że przybyłeś. Chciałam cię prosić o coś istotnego, o możliwość dołączenia do Stada Mgieł- jej słowa były wyraźne, a ton zdecydowany.
-Chciałabym być bliżej swoich piskląt i partnera, wspierać ich nie tylko jako matka, ale także jako czarodziejka, broniąc ich oraz stada w którym żyją. Rozmawiałam już z Rytmem Słońca na temat opuszczenia mojego stada, a on wyraził zgodę na ten krok- wyjaśniła, zatrzymując na chwilę spojrzenie na Horusie, jakby chciała podkreślić wagę swojej decyzji.
Zamilkła na moment, pozwalając, by jej słowa wybrzmiały w otaczającej ciszy. Jej postawa, choć łagodna, niosła w sobie nieodpartą determinację i pewność. Płetwy jej poruszyły się lekko, a spojrzenie pełne nadziei i oczekiwania skierowane było na Horusa, czekając na jego odpowiedź.

Sięgający Nieba

[Sięgający do Nieba]

Pragnęła do nich dołączyć... Może nie powinien być zaskoczony. Smoczyca miała tu swoje dzieci, właściwie to bardziej zaskakiwalo, że zdecydowała się na to dopiero teraz, niż ze zrobiła to w ogóle.
– Czy stoi za tym coś jeszcze? Jestem trochę ciekawski ze względu na to, że niedawno dwójka smoków odeszła ze Słońca i dołączyła do Mgieł w poszukiwaniu spokoju i dyscypliny. – Był zwyczajnie ciekaw, czy stoi za tym coś jeszcze, czego Wieczór mu nie powiedziała, zapewne nie chcąc się wyrażać negatywnie o swoim stadzie. A może jej to w ogóle nie przeszkadzało i faktycznie chodziło głównie o rodzinę.
– Będziesz musiała zaakceptować nasz kodeks i żyć według jego zasad, ponadto czeka Cię zmiana profesji. Mamy już komplet uzdrowicieli. Jestem pewien, że jesteś utalentowana i masz za sobą księżyce doświadczenia, aczkolwiek kolejny uzdrowiciel na ten moment zwyczajnie nie jest nam potrzebny. Będziesz musiała od nowa udowadniać swoją lojalność z pozycji adepta. – Matka części jego wnuków czy nie, musiała dostosować się do wymogów, które miał wobec zmieniających stado. I tak uważał, że postępuje bardzo łagodnie – wciąż pamiętał, że jego własna rodzina mogła poruszać się tylko po skrawkach ziem Plagi i musiała oddawać część łupów do skarbca przez pierwsze kilka księżyców. O jakiejkolwiek swobodnie mogli zapomnieć.

Wieczór Szeptów

[Lśniąca Toń]

Wieczór spojrzała na Horusa z niezmiennym spokojem, a delikatny ruch jej płetw na wietrze zdawał się podkreślać wyważenie jej słów. Pozwoliła, by cisza trwała chwilę dłużej, nim odpowiedziała, nie spiesząc się z reakcją.
-To nie był już mój dom- powiedziała cicho, jej głos spokojny, ale niosący wyraźną pewność i finalność tej decyzji. Słysząc o wymaganiach i zmianach, jakie ją czekają, skinęła lekko głową, wyrażając gotowość. Jej spojrzenie stało się bardziej skupione, gdy przetwarzała jego słowa.
-Rozumiem, zapoznam się z kodeksem i będę go przestrzegać. Nawet nie śmiałam myśleć, że w twoim stadzie zostanę uzdrowicielką. Dla twoich smoków jestem kimś obcym. Zostanie ponownie adeptem brzmi kusząco – to szansa, by pokazać, na co mnie stać- dodała z subtelnym uniesieniem kącika pyska, zdradzając lekkie rozbawienie wspomnieniem o pozycji adepta. Jej oczy zatrzymały się na przywódcy, pełne determinacji i szacunku. Każde słowo, choć wypowiedziane spokojnie, niosło w sobie nieustępliwą gotowość, by odnaleźć się w nowym miejscu i udowodnić swoją wartość.

Sięgający Nieba

[Sięgający do Nieba]

Odpowiedź była niejasna i mogła oznaczać wszystko, lecz mógł to zinterpretować w najbardziej oczywisty sposób: że zmiany w stadzie również jej nie podpadły do gustu albo wydarzyło się coś jeszcze, na przykład rozpad jakiejś ważnej dla niej relacji. A może po prostu została sama, gdyż wszyscy jej bliscy zniknęli bądź odeszli? To wcale nie było takie rzadkie.
Nie skomentował, postarał się za to, żeby w jego oczach pojawił się wyraz zrozumienia.
– Przeczytaj. Tutaj znajduje się całość – rzekł, a w powietrzu pojawił się szary odłamek skały lekki niczym piórko od góry do dołu zapisany tekstem. Raczej szybko stało się jasne dlaczego dał jej to do przeczytania, a nie sam wszystko cytował. Gdzieś w połowie tego kolosa pewnie by ochrypł.
– Kim teraz zamierzasz zostać? I... Valnar oraz reszta rodziny znali Twoje plany, czy to będzie dla nich niespodzianka? – spytał, tym razem znacznie luźniejszym tonem. Trochę już poznał Wieczór, od początku wydawała mu się rozsądna i sensowna, dlatego nie miał co do niej większych wątpliwości jeśli tylko zaakceptuje ich kodeks. Nie chciał tego mówić głośno, ale uważał, że dzieciakom przyda się opieka matki. On sam miał po dziurki w nosie tego, że Valnar do dzisiaj mieszkał w jego grocie, a jego dziećmi zajmowali się głównie on i Veir albo starsze rodzeństwo. Pisklęta potrzebowały rodziców, którzy naprawdę poświęcą im czas.

Wieczór Szeptów

[Lśniąca Toń]

Wieczór przyjęła kamienny odłamek z subtelnym skinieniem głowy, a jej ruchy były jak zawsze pełne gracji i spokoju. Łapy uniosły się z wyczuciem, otaczając skałę powłoką maddary, która delikatnie uniosła ją przed jej pysk. W ciszy wodziła wzrokiem po tekstach wyrytych na powierzchni, a każdy zapis zdawał się wchłaniać w jej pamięć z pełną uwagą. W czasie czytania ogon smoczycy przesunął się powoli po śniegu, rysując prostą, harmonijną linię w białej powierzchni. Świat wokół wydawał się niemal zamarły, gdy całą swoją uwagę skupiła na treści kodeksu. Gdy zakończyła lekturę, jej spojrzenie uniosło się na Horusa. Na jej pysku pojawił się delikatny, łagodny uśmiech, przypominający ciepło zimowego słońca.
– Kodeks jest przejrzysty i surowy, ale sprawiedliwy. Nie widzę niczego, co mogłoby stanowić przeszkodę w jego przestrzeganiu – odpowiedziała spokojnym, ale stanowczym tonem. Jej słowa niosły pewność i akceptację, a sposób, w jaki mówiła, zdradzał wewnętrzną gotowość do przyjęcia nowych zasad. Przez moment pozwoliła, by cisza otuliła ich rozmowę, jednocześnie obserwując reakcję rozmówcy. Jej łuski delikatnie lśniły w blasku zimowego światła, a płetwy poruszały się subtelnie w rytm chłodnego wiatru, gdy dodała.
– Chcę zostać czarodziejką. Moje umiejętności w tej dziedzinie są już rozwinięte, a wierzę, że mogę je wykorzystać, by przysłużyć się Mgłom – mówiła z przekonaniem, a jej głos pozostawał spokojny i wyważony. Gdy Horus wspomniał o rodzinie, jej spojrzenie na moment złagodniało. W jej oczach pojawiło się ciepło, które kontrastowało z chłodem otaczającego ich krajobrazu.
– Z moich dzieci tylko najmłodszy syn wie o moich planach. Jeszcze nie miałam okazji podzielić się tym z resztą rodziny, ale sądzę, że będzie to dla nich miłe zaskoczenie – przyznała cicho, choć jej głos brzmiał pewnie, a na pysku widniała lekka nuta rozbawienia. Pozostała na miejscu, stojąc w bezruchu, ale z naturalną elegancją, która była dla niej charakterystyczna. Jej obecność zdawała się harmonizować z otoczeniem, a jej łagodny, wyważony ton nadawał rozmowie poczucie spokoju i zrozumienia.

Sięgający Nieba

[Sięgający do Nieba]

Tak jak się spodziewał kodeks został przez Wieczór zaakceptowany. Większego wyboru nie miała, a zapewne część tych zasad nie była dla niej nowością, byłby zdziwiony gdyby Valnar czegoś jej nie wspominał na ten temat.
– A zatem chodźmy. Pokażę Ci obóz i zwołam stado w celu oficjalnego przyjęcia Cię do Mgieł – poinformował ją i kiwnął na nią, po czym zawrócił w kierunku z którego tu przybył. Czekał ich spacer przez to, że Wieczór nie miała skrzydeł – jak oni potrafili tak żyć? – ale trudno. W którymś momencie zatrzymał się i obrócił, jak gdyby coś mu przyszło do głowy.
– Przy okazji... Może uda Ci się przekonać Valnara, że powinien się usamodzielnić i wyprowadzić z mojej groty w poszukiwaniu własnej. Jest jeszcze Vestra. Powinien zostać adeptem, ale wciąż nie posiadł odpowiednich umiejętności. Nauczyłem go tego i owego, ale to za mało, a młody potrzebuje uwagi nie dziadków, tylko rodziców. – Jeśli się okaże, że cała rodzina będzie zamierzała zamieszkać u niego, będzie musiał zaprotestować. Istniały pewne granice, a jego jaskinia nie była aż tak duża, żeby ich wszystkich pomieścić.

Zt

Wieczór Szeptów

[Lśniąca Toń]

Wieczór podążyła za Horusem, stawiając spokojne, wyważone kroki. Chłodny wiatr delikatnie muskał jej łuski, a płetwy poruszały się lekko przy każdym kroku. Brak skrzydeł sprawiał, że droga była dłuższa, ale nie okazywała zniecierpliwienia, pozostając w swoim zwyczajowym, pełnym spokoju rytmie. Słuchając słów Horusa o Valnarze i Vestrim, uniosła lekko łeb. Jej spojrzenie na chwilę zawisło na przywódcy, gdy zatrzymali się na moment. Jego uwagi nie były dla niej zaskoczeniem, choć ton, w jakim je wypowiedział, zdradzał pewien ciężar.
– Porozmawiam z nim – odpowiedziała krótko, ale z wyczuwalnym zdecydowaniem. Nieco później, gdy ruszyli dalej, zatrzymała wzrok na horyzoncie, gdzie w oddali majaczyły zamglone kontury ich celu. Jej ogon przesunął się delikatnie po ziemi, rysując w śniegu subtelne linie. W milczeniu przetwarzała usłyszane słowa, zastanawiając się, jak najlepiej podejść do rozmowy z synem. Każdy krok zbliżał ją do nowego początku, który miał nie tylko ją, ale i całą rodzinę poprowadzić w inną stronę.

//zt
Sięgający Nieba

[Oblicze Parszywe]

Coraz częściej znikał z obozu kiedy tylko rodzina spuszczała z niego wzrok. Wykorzystywał każdą okazję żeby się wymknąć. Jasne, były momenty kiedy przyznawał się do wyjścia, nigdy jednak nie mówił gdzie dokładnie idzie bo sam tego nie wiedział. Szedł tam gdzie niosły go łapy. Przeskakiwał kamienie na rzekach, wdrapywał się na drzewa, w piersi czuł przygodę i nie mógł odpuścić takiej okazji. Chciał poznawać miejsca, smoki, stada, dźwięki. Tutaj mógł też poćwiczyć swój… cóż, dość kiepski ryk bez obawy, że ktoś go usłyszy. Nie chciał kolejnej kompromitacji. Był w sercu Szklistego Zagajnika i podziwiał drzewa, które może nie powalały ilością zieleni, to jednak ich rozmiar robił na Letharionie wrażenie. Usiadł przy jednym z nich, a przednie łapy wyciągnął do góry i zaczepił się przerośniętymi, zakrzywionymi pazurami kory pnia. Silnym ruchem podciągnął się nieco i w ten sam sposób zaczepił się tylnymi łapami. To było to. Kilka razy się podciągnął w ten sposób, zsypując na ośnieżoną ziemię niewielkie ilości kory. W końcu nie chciał uszkodzić czegoś tak niesamowitego. Kiedy wreszcie dotarł na odpowiednio grubą gałąź, usiadł i wziął głęboki wdech. Wypiął dumnie pierś, a łeb skierował w stronę nieba. Szczęki pisklaka rozwarły się, ale zamiast dumnego ryku, jedyne co się z nich wydostało to przeraźliwe skrzeczenie niczym ranna zwierzyna. Nieprzyjemne i wwiercające się w uszy, nawet jego własne uszy nienawidziły tego dźwięku. Szybkim ruchem złapał się za pysk, zamykając go i wbijając pazury u nasady. Nie na tyle mocno żeby zrobić sobie krzywdę, ale wystarczająco do przywrócenia równowagi w emocjach.
-Mysie łajno!
Warknął przez zaciśnięte zęby, zgrzytając nimi. I wtedy usłyszał skrzypiący śnieg. Puścił pysk i oparł ciężar ciała na dwóch łapach, chcąc zobaczyć dokładniej kto idzie. Niczym surykatka balansował na gałęzi, do czasu aż ta nie pękła.
-Gówno!
Malec zleciał prosto w zaspę, gwarantując sobie tym samym miękkie lądowanie. Przynajmniej jeden plus całej akcji. Szybko wyskoczył i otrzepał się ze śniegu, na chwilę zapominając przez co właściwie spadł. Pomruczał pod nosem i zaraz wbił spojrzenie w smoka, którego nie znał. Czy wszystkie smoki musiały być takie duże?! Dlaczego on nie mógł mieć długich, pięknych łap tylko był jakimś niskopodłogowym żukiem?
-KTO?!
Może zabrzmiał bardziej emocjonalnie niż planował. Nie kierował nim jednak strach, nie posiadał go. Kpił z niebezpieczeństwa. Teraz jednak miał przed sobą smoka, który z łatwością mógłby go zjeść. Zmrużył oczy w wąskie szparki i tylko obserwował z typową dla siebie podejrzliwością.

Pełnia Rozkoszy

[Pełnia Rozkoszy]

Czasami niepokoiła go odwaga tak młodych smoków, które w ciemno zapuszczały się dalej od stadnych obozów lub grot rodziców. O ile na wspólnych bardzo trudno było trafić na jakąkolwiek zwierzynę, nie będącą drobną wiewiórką i to samo dotyczyły drapieżników, tak smoki same w sobie potrafiły stanowić jakieś zagrożenie.
Nie mógł więc nie sprawdzić, skąd dobiega pisklęcy ryk i ledwie oddech później trzask gałęzi. Skrzywił się lekko, gdy ten spadł do zaspy i gdyby nie śnieg, mogło skończyć się to siniakami. Podszedł bliżej, zostawiając między nimi odległość niecałego ogona. Nie chciał go wystraszyć.
– Jesteś cały? – Jeśli tutaj zyska pewność, że nie zrobił sobie krzywdy, spokojnie mógł przejść do jego pytania.
– Możesz mi mówić Ari, jestem ze stada Ziemi. – Wyjaśnił spokojnie, lekko się przy tym uśmiechając.

Letharion

[Oblicze Parszywe]

Rozchylił paszczę, dłubiąc zakrzywionym pazurem między zębami, po czym przytaknął. Był cały. To nie był jego pierwszy ani ostatni upadek, a siedzenie na drzewach szło mu coraz lepiej. A więc brązowy był ze stada Ziemi? Chyba nie znał jeszcze nikogo stamtąd. Kiedy się zastanowił, faktycznie wyczuwał od niego inny zapach niż Słońce czy Mgły. Może skoro już tu był to mógłby go czegoś nauczyć?
-Letharion.
Przez cały czas wpatrywał się w piastuna, swoimi wielkimi, zielonymi oczami, jakby szukał czegoś w jego wnętrzu. Wiedział, że dorosłe smoki są skarbnicą wiedzy.
-Szybko chodzi? Nauczy.
Bardziej stwierdził niż zapytał. Może jednak Ari mu nie odmówi i okaże się przydatny.

Pełnia Rozkoszy