Ołtarz Erycala

[Administrator]

Dawni prorocy, w szczególności Białe Serce, urządzili ten ołtarzyk w jednej z licznych wnęk w świątyni. Któreś zawsze pilnowało, by paliło się na nim wonne kadzidło, ale to nie na tym polegała jego wyjątkowość. Tutaj ktoś, kto stał się kaleką nie ze swej winy, mógł prosić władcę uzdrowień, Erycala, o łaskę zdrowia... A bóg zazwyczaj odpowiadał.

Tyle że uzdrowienie z kalectwa nie było błogosławieństwem, które smok mógł otrzymać za darmo. Erycal zawsze żąda ofiary. Czy smok będzie gotów na poświęcenie w imię odzyskania pełnej sprawności? Biada temu, kto tu przybywa, a na to pytanie odpowie przecząco!

[Uśmiech Szydercy.]

Przybył tu z wyjątkowo zaciętym i pochmurnym wyrazem pyska. Czuł się jak idiota. Zad, ogon i uda nosiły na sobie dość poważne, niewyleczone rany, które uniemożliwiały mu polowanie oraz walki na arenie, przez co Szyderca... po prostu się nudził. I już nie umiał wytrzymać, za jedyną rozrywkę mając dręczenie piskląt. A przy okazji uczenie ich po raz n-ty tych samych rzeczy.
Ściskał w czarnych szponach połyskujący kamień. Rozejrzał się i skrzywił.
– Poinformowano mnie, że można się tu wyleczyć z ran – rzekł w przestrzeń. Był szaleńcem, w porządku, ale jeszcze nigdy nie gadał do siebie. Jednak Marzenie twierdził, że jego rany kiedyś zostały tu uzdrowione. Jeśli tak, mógł spróbować. Nie będzie wnikał, po co i dlaczego, ważny jest efekt. Sapnął, wypuszczając z przekąsem dym z nozdrzy i byłby usiadł, gdyby nie fakt, że w tych okolicznościach nie było to przyjemne.

[Administrator]

Przywódca Cienia nie musiał długo czekać. Choć nie przybył tu z kalectwem, jak większość smoków, Erycal najwidoczniej nie zamierzał pozostawiać go bez odpowiedzi.
~ Dobrze Cię poinformowano, Uśmiechu Cienia. Ale szybkie ozdrowienie ma swoją cenę. Opal.
Bóg Uzdrowień nie ukazał się Wojownikowi, ale jego czysty, zimny niczym woda z górskiego strumienia głos był doskonale słyszalny przy Oltarzu.

[Uśmiech Szydercy.]

Kheldar zmrużył nieufnie ślepia, słysząc głos, lecz nie widząc jego źródła. Rozglądał się ukradkiem, szkarłatne ślepia wodziły po otoczeniu. Był czujny i niezadowolony z odwiedzenia tego miejsca, jednak dla korzyści mógł znieść bardzo wiele. Dla intratnych profitów mógł nawet udawać gorącego wyznawcę latających jeży.
– Opal zatem. – wymruczał gardłowo. Odesłał swój kamień do groty, bo okazał się być szmaragdem, zamiast tego przywołał opal. Miał ochotę przewrócić kpiąco ślepiami. Czy to była jakaś różnica?
Położył na ołtarzu opal i cofnął się, ciekawy.

[Administrator]

Opal zniknął bezgłośnie. Przywódca Cienia poczuł dotyk zimnej łapy na głowie. Mógłby przysiąc, że miękkie futro musnęło jego nos. Ale nie widział Erycala. Z miejsca w którym został dotknięty przez boga rozlało się po całym ciele smoka ciepło. Zniknął ból i nieprzyjemne uczucie sztywności w zranionych miejscach. A gdy obecność i dotyk patrona Uzdrowicieli ustały, zniknęły też rany. Uśmiech Cienia był zupełnie sprawny, tak jak przed walką.

[Uśmiech Szydercy.]

Nastroszył odruchowo kolce, czując nagle dotyk, a nie widząc, co ów odczucie spowodowało. Gardłowy pomruk wydostał się z pyska, jednak Kheldar zapanował nad wrogimi odruchami i uspokoił się, czekając. I nagle poczuł ulgę w zranionych miejscach. Kły błysnęły w pełnym satysfakcji uśmiechu. Nie dziękował, w końcu nie miał za co. Nie była to bezinteresowna pomoc – zapłacił.
Odwrócił się i odszedł, opuszczając świątynie i lecąc prosto na arenę.

[Niebieski Kolec]

Pierwszy raz byłem w tej części świątyni, a raczej byłem prowadzony przez Ulotną. Powoli szedłem oparty o nią, a bardziej ona o mnie, ponieważ jestem od niej dużo większy. ~ Dużo nam jeszcze zostało?~ Spytałem badając łapą teren przed sobą. ~ Uda się?~ To pytanie wypowiedziałem z troską. Myślałem też, że miło będzie gdy pierwszym smokiem jakim zobaczę będzie ona...

[Zorza Północy]

Ulotna jeszcze długą droge myślała nad zajściem w grocie ojca. Nie poznawała go, był jakiś inny, obcy. Nigdy się tak nie zachowywał. Starała się jednak teraz o tym zapomnieć, chciała podnieść na duchu przyjaciela, wesprzeć go, zwłaszcza, iż czekało ich nie łatwe zadanie.
Trzymała się blisko jego boku, pomagając mu pokonać ten niebotyczny dystans do świątyni.
– Teraz ostrożnie i skręcamy w lewo – zamruczała, gdy znaleźli się w świątyni.
Uśmiechnęła się i poklepała przyjaciela po barku.
– Nie, praktycznie już jesteśmy na miejscu. Chodź, podejdziemy do ołtarza. Musimy zmówić modlitwę, zobaczysz, Pan Uzdrowień wysłucha naszych błagań – szepnęła, podprowadzając Nake'a do kamiennego ołtarza.

[Niebieski Kolec]

Błagań? Tylko, że ja nie umiem... Pierwszy raz w tej części świątyni i muszę myśleć nad długą modlitwą. Jednak przez całą drogę nic nie wpadało mi do łba... Może to dlatego, że niezbyt często odwiedzam świątynie w ogóle. ~ Mogłabyś zacząć? Ja nie mam pomysłu co powiedzieć.~ Powiedziałem lekko zawstydzony sprawdzając czy pióro od niej jeszcze się trzyma.

[Zorza Północy]

Uśmiechnęła się i położyła łapę na prawym barku Nake'a. Odetchnęła cicho, wiedząc, że to jest niezwykle ważna chwila dla przyjaciela. Spojrzała na Ołtarz Erycala i pokłoniła się lekko, oddając cześć Najwyższemu Panu Uzdrowień.
– Erycalu, Panie Wskrzeszeń, Patronie Uzdrowicieli, Rozświetlający Mrok Choroby, spójrz proszę łaskawie na tego smoka, który staje przed Twym obliczem, chcąc błagać o łaskę Twego daru, jakim jest ozdrowienie – szepnęła, a następnie musnęła nosem szyję przyjaciela.
– Powiedz, o co prosisz, Nake – poprosiła.

[Niebieski Kolec]

Słowa Ulotnej były piękne... Wiedziałem, że za żadne skarby bym czegoś takiego nie wymyślił. Chociaż teraz czas na mnie... ~ Erycelu, Panie uzdrowień czy byłbyś łaskaw przywrócić mi zdolność widzenia bym mógł godnie reprezentować stado, przyjaciół i rodzinę zdobywając dla nich pożywienie...~ Powiedziałem schylając łeb i wierząc w to, że niedługo przejrze na oczy.

[Administrator]

Nie odpowiedział wam Erycal. Usłyszeliście głos, owszem, ale nie należał on do boga uzdrowień... Był to głos wysoki i melodyjny, należący do samicy. Więc to któraś z bogiń postanowiła przekazać wam warunek uleczenia.
– Przynieś w darze siedem korali, a zostaniesz uzdrowiony, Zapomniany Kolcu.
Głos nie powiedział nic więcej. Zapomniany nie zaczął nagle ponownie widzieć.

[Uśmiech Szydercy.]

Jakiś czas po Zapomnianym, w świątyni pojawił się ktoś, kto najmniej tam pasował. Po raz drugi w swym marnym żywocie i wyjątkowo niechętnie, ale z musu. Zianie ogniem było dla niego bardzo, bardzo ważne, wręcz kluczowe i bez niego czuł się wybrakowany.
Rozejrzał się z wyjątkowo ponurym wyrazem pyska i stanął przed ołtarzem.
– Czy jesteś w stanie sprawić, bym znów mógł ziać? – spytał w przestrzeń. Jak zwykle czuł się z tym wyjątkowo idiotycznie, ale ostatnim razem nie pożałował. Uśmiechnął się do siebie krzywo.

[Administrator]

Wokół łba Uśmiechu Cienia zaczęło coś wirować. To coś było krwistoczerwone, ale nie pachniało niczym. Uśmiech słyszał tylko świst... Po chwili obraz zaczął się zatrzymywać, by w końcu znieruchomieć przed łbem przywódcy w postaci sześciu połyskliwych rubinów.
– Z takim darem na pewno wszystkie dolegliwości znikną – cichy głos, ledwo słyszalny szept.
I na tym się skończyło.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca uniósł lekko łuk brwiowy, a potem podniósł łeb, kiedy nad jego głową coś zaczęło latać. Początkowo nie do końca zrozumiał, lecz szybko pojął przesłanie. Prychnął. No tak. W końcu dlaczego dobrzy i kochający smoki bogowie mieliby pomagać mu za darmo? Zaiste, naiwny był.
– Wrócę niedługo – rzucił w przestrzeń i opuścił świątynie. Zebranie takiej kolekcji nie powinno zająć mu długo.

Dodano: 2015-03-20, 01:25[/i] ]
Kilka księżyców po swej ostatniej wizycie, w świątyni pojawił się smolistołuski samiec. Wpadł doń gwałtownie, stawiając energiczne, długie kroku. Zadarł łeb i sapnął, wypuszczając dym nozdrzami. Odkąd stracił ogień, gardło drapie go mniej, chrypa tak nie doskwiera... ale niewielka to cena. Bez ognia czuje się jak bez oczu czy skrzydeł.
– Mam to, czego chciałeś – rzekł głośno, mniemając, że wcześniej to Erycala głos usłyszał. Przed samcem pojawiło się sześć rubinów.