Wnętrze Skalnego Giganta

[Wyśnione Szczęście]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie dziwiła mu się. Nie żył od czterdziestu księżyców. Nawet jeżeli nie odczuł tego biegu czasu w sensie dosłownym, zapisywał te rzeczy jeszcze zanim odszedł ze świata śmiertelnych. To była... przygnębiająca wizja. Tak długo bez jednego rodzica, a teraz czekało ją drugie tyle bez kolejnego.

Drgnęła jej powieka na widok dematerializującego się w oczach ojca. Ślepia Bealyn się zaszkliły. Nie była chyba gotowa na pożegnanie. Dopiero co zrobiła to z mamą... a z tatą nigdy nie miała przecież tak naprawdę okazji.
– Nigdy w to nie wątpiłam – zapewniła cicho, lekko przy tym czkała. Na jego nadzieje pokiwała pyskiem. – Jestem. Chociaż... bez was czuję się niezbyt kompletna – przyznała, zwalczając chęć zamknięcia oczu z powodu napływu łez. Chciała patrzeć na czarodzieja tak długo, jak to tylko możliwe.

Próbowała go przytulić, choć nie było to możliwe.

[Maros]

Podniósł prawą łapę, by odwzajemnić ten gest. Niestety z wiadomym skutkiem. Dopiero teraz dostrzegł, że zwyczajnie znika. Przeczucie go nie myliło. Chociaż raz mogło, jeden, jedyny raz mogło.
– Nie płacz, dość już łez przelałaś, a tak ładnie wam z uśmiechem. – Zawarł w tym również Erlyn, uwielbiał, gdy jej ślepia cieszyły się w pełni szczerze.
Tym bardziej przykrym było, ile trosk jej doprawił. Czy wtedy, gdy porwał się na wyprawę do jeziora, czy bardziej błahe sprawy, jak kłopoty z chmielem lub niedbale związana grzywa.

Zadziałał odruch, w którym grzbietem palca spróbował zetrzeć łzę spływającą po futrze.
– Uważaj na siebie skarbie. Świat jest piękny i ciekawy, ale i równie niebezpieczny momentami. Erys nieraz Ci to mówił. – Niestety, przez śmierć we śnie, nie zdołał zwolnić ich z więzi. Co wtedy czuli?
– Pamiętaj, że zawsze będziemy tutaj. – Przesunął łapę na wysokość jej serca, ta jednak była już ledwie widoczna.

W końcu znikł całkiem...

[Wyśnione Szczęście]

W zdławiony sposób zaśmiała się, jakby naprawdę próbowała odebrać to jako coś pozytywnego. Łza nie została jednak starta, a spadła bezgłośnie na ziemię. Bealyn cały czas patrzyła jak widmowa sylwetka stopniowo zanika, niczym magiczny twór powolnie odcinany od źródła. Wspomnienie Erysa spowodowało u niej jednoczesny ścisk w klatce piersiowej oraz nostalgiczny uśmiech. Tęskniła za leszym...
– Wiem – wyszeptała. Prawdopodobnie gdyby była zwykłą śmiertelniczką, zniosłaby to wszystko o wiele gorzej. Mając jednak opatrzność Viliara i wiedzę, która ją uspokajała, nie potrafiła pogrążyć się w rozpaczy. Właściwie zniosła to wszystko całkiem nieźle.

Zamarła w bezruchu, patrząc na miejsce, gdzie przed chwilą stał jej tata. Teraz nie zostało po nim już nic. Przynajmniej zdołała z nim porozmawiać, podobnie jak jej mama. Obraz białowłosego czarodzieja nie zatrze już ząb czasu, i to nie tylko za sprawą rysunków. Na tym etapie nie zapomni.

Siedziała wewnątrz giganta jeszcze jakiś czas. Po chwili namysłu zaczęła zapisywać jedną z pustych ścian o kronikę zdobycia Iskry Viliara. Notatki znała wręcz na pamięć, tę historię wkuła kilkakrotnie. Dopiero gdy skończyła, podpisując swoje dzieło, cicho westchnęła i opuściła to miejsce, wracając do domu. /zt

[Trans Bitewny]

Tak jakoś to się zdarzyło, że czasem Kaynya zostawiała Transowi Piranię. A nawet i Zeyę, jeśli ta sama by chciała, lecz ostatnio coś dużo drzemała. Trudno! Tak czy inaczej, tym razem przyszło mu spotkać się z synem. A ten, z kolei, wyglądał na wyjątkowo sztywnego. Dał mu kuksańca w bok.
– No, to jak leci? Kay ma niezły charakterek, co? – zagaił wesoło, zerkając ku pisklęciu. No, no. Trzeba go jakoś rozruszać! – Ja to cię mogę nawet zostawić samego, jeśli się wstydzisz. Tylko potem, żebym cię znalazł, bo jeszcze cię muszę odstawić! – zaśmiał się cicho, puszczając synowi oczko.

[Roztrzaskany Kolec]

Milczał przez większość drogi. Spoglądał to tu, to tam. Dziwnie mu było patrzeć na ojca. Zachowywał się tak... odmiennie. I robił tak wiele na raz, że po prostu za nim nie nadążał. Właściwie to sam nie był pewien, czy w ogóle go lubił. Był jednak możliwością, by nie chodził sam na sam z pandą, a to zdecydowanie była przyjaźniejsza opcja od kompanki Matki.
Zadrżał, częściowo ze strachu, zaskoczenia, ale także i ze złości, słysząc, w jaki sposób odnosi się do jego Matki.
– Nie nazywaj jej tak – powiedział cicho, ale zaskakująco stanowczo. Zacisnął pysk w wąską linię. Dlaczego musiał być taki głośny? Ale... był jego szansą. Na zyskanie informacji. Cierpliwie czekał na ten dzień, kiedy przyjdzie mu dostać się pod jego pieczę na tę niedługą chwilę. Pomimo obawy, zdecydował się dodać coś więcej.
– Czy... masz jakieś, jakieś informacje naa temat tego. B. Bogów? – ledwie mu to przeszło przez gardło. Z trudem przełknął ślinę. Pamiętał, jak Kaynya opowiadała mu co nieco o świątyni. I o innych rzeczach, znacznie ważniejszych, także. Jednak nie czuł, by to było wyczerpujące. Aby czuł się, cóż. Odpowiednio doinformowany.

[Trans Bitewny]

Zamrugał ze szczerym zdziwieniem.
– Hę? No dobra, dobra. Spokojnie, młody. Wyluuzuj – powiedział tylko, wzruszając barkami. – Z takimi nerwami to nie będziesz miał życia, rany – ni to podpowiedział, ni rzucił bez powodu. Chociaż jego uśmiech wyraźnie zmalał, to nadal gdzieś tam jego cień krążył po jego pysku. A zwiększył się szczególnie, kiedy usłyszał kolejne pytanie.
– Co, interesuje nas świątynia, hmm? – dopytał już znacznie weselej. – Nie spodziewałbym się tego po Kay. Albo jej... naszym, hm, pisklęciu. Ja to tak po prawdzie to nie wiem nic, tak serio. Musiałbyś podpytać tu i ówdzie, albo nie wiem, poczytać. Gdzieś tam widziałem, że jest jakieś takie śmieszne miejsce. Wyspa, co nie? Ale nigdy mnie tam jakoś nie ciągnęło. A szkoda! Może bym coś zwędził. Chociaż... nigdy nie jest za późno! – ocenił, nie tracąc ducha, a nawet czując, jak kiełkuje w jego umyśle nowy pomysł. Hm, hmmm! A to ci dopiero rozetka.

[Roztrzaskany Kolec]

Nie zrozumiał, co właśnie usłyszał. Zarejestrował jedynie, że najwyraźniej ojcu nie spodobało się jego zachowanie. Prychnął cichutko pod nosem. Nie interesowało go to. Wcale a wcale. Ani. Trochę.
Chociaż może poczuł się gdzieś tam w głębi serduszka lekko zawiedziony.
– A. Hm. Zabrałbyś mnie tam? N-nie, że do świątyni. Do tego drugiego – dopytał niby mimochodem, czując, jak drży mu głos. Czy Matka w ogóle byłaby z jego zachowania zadowolona? Czy mógł w ogóle tak poniekąd na własną łapę szukać informacji o bogach? Może nie powinno go to obchodzić? Tak mu się ścisnęło gardło, że nawet nie skomentował jego nonszalanckiego zachowania. Po prostu chciał już mieć to pytanie z głowy. I już być na miejscu. W ogóle wyparować i być już w domu z wiedzą, nie musząc się starać samemu, najlepiej.

[Trans Bitewny]

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Czyli co, jednak wspólna przygoda!
– No dobra. Chyba, eee, pamiętam. Aż takiej słabej pamięci nie mam, żeby nie pamiętać! Często chodzę po neutralnych ziemiach! – zapewnił nadzwyczaj pewnie, uderzając się łapą w wypiętą klatę. Na lepszego przewodnika po prostu nie mógł trafić. – Wydaje mi się, że to gdzieś tamtędy! – wskazał łapą, po czym ruszyli w stronę Giganta.
Zajęło to trochę gubienia się, ale przeszło całkiem bezproblemowo. Postawili swe kroki we wnętrzu. Trans zagwizdał.
– Ohoho. Całkiem niezła miejscówa, nie? – dodał, słysząc, jak roznosi się echo. – No. To pewnie gdzieś tam. Umiesz w ogóle czytać? Jak tak, to poczekam – dodał. I faktycznie, oczekiwał przy wyjściu tak długo, jak trzeba było, co najwyżej stukając w ściany, może przyglądając się rzeczom, ale za wszelką cenę nie starając się zanudzić na śmierć. A kiedy Pirania był gotów, ruszyli w drogę powrotną, by pisklak mógł wrócić spokojnie do domu.

[Roztrzaskany Kolec]

Kiedy dotarli, sam zrobił wielkie oczy. Tego było mnóstwo!
– Umiem – rzucił tylko, podążając poszukać tego, co go zainteresowało. Co prawda nie najlepiej czytał, i zajmowało mu to trochę czasu, żeby rozpoznać dobrze niektóre runy, ale hej. Nie przyzna, że czegoś nie rozumie. Na pewno dowie się z kontekstu. I tyle. Totalnie. Nie było czym się martwić.
Powrót Kaltarela. Początki. Naranlea. Uessas. Immanor. Podstawy Wiary... przejeżdżał palcem po tekście, próbując się nie zgubić. I faktycznie, znajdywał słowa, które ciężej mu było przeczytać. Ba, w ogóle zrozumieć. Mimo to skupił się na tym na tyle, by chociaż część wiedzy wchłonąć już teraz. I zapamiętać. Chociaż najwyżej przyjdzie tutaj drugi raz, prawda? Wiedział już gdzie, wiedział jak, a być może drugi raz będzie łatwiej zapytać, żeby przyszli tu razem z ojcem. O ile trafi się jeszcze okazja. Westchnął. Imiona krążyły mu po łbie jak w wymieszanej zupie. Uessas, bóg jedzenia... nie, nie. Bóg czego? Już zapomniał. Jakaś dusza... najstarsza. Najstarsza bogini, Nytba. A może to była Naranlea? Mieszał się w tym strasznie. Czuł się tak, jakby Matka nic mu nie tłumaczyła, a teksty specjalnie były poplątane, by zrozumiał z nich jak najmniej. A jednak. Zaparł się i starał wyciągnąć cokolwiek.
Wtem zastukał w powierzchnię czytanego tekstu. Ateral. Bóg Śmierci. Upadek Tarrama. Podobno bogowie, a jednak śmiertelni. Można ich uwięzić. Co za kompletne bzdury. Matka jednak mogła mieć sporo racji. Jakże mógł w ogóle zwątpić w jej nauki? Skrzywił się mocno na czytany fragment i zakończył prychnięciem.
– Właściwie to jeszcze chciałbym wstąpić w jedno miejsce. Tak szybko, zanim wrócimy do Matki. Zabrałbyś mnie do świątyni? – poprosił niegłośno, spoglądając ślepiami w końcu ojcu prosto w oczy. Ślepiami, w których rozbłysł płomień zdeterminowania. I nie zapowiadał nic dobrego.

//zt dla obydwóch

[Mistrz Gry]

Tak jak młody przesuwał palcem po tablicach, tak coś podpowiadało mi we łbie właściwe słowa. Tym oto sposobem, czytany tekst byl dla niego płynny, zupełnie jakby ktoś obok czytał mu go do ucha. Było to jednak słyszalne jedynie dla Piranhaelli.

Piranhaelli

[Wyśnione Szczęście]

Została zaproszona na rozmowę w sprawie kronik. Nieco ją to zaskoczyło, bo odkąd się zaczęła podpisywać pod swoimi dziełami, nie spotkała się z żadnym zainteresowaniem. Czy ktoś w ogóle to czytał? Pewnie nie za wiele osób. Historia była mało interesująca dla większości smoków.

Zjawiła się późnym porankiem, w łapie trzymając kubek gorącej herbaty. Popiła ją i uznała, że nie smakuje tak dobrze jak kawa, której kiedyś zasmakowała. Musi poznać sekret korzystania z jej nasion. W oczekiwaniu na pojawienie się piastunki, Bealyn weszła do środka. Przyjrzała się patronatowi Marcela.
– Wiesz, mógłbyś równie dobrze już powiedzieć, że chodzi o mnie – zaśmiała się cicho pod nosem do samej siebie.

Czarna Łuska

[Czarna Łuska]

Przyszła i Czarna Łuska. Jej łeb zakrywał wielki kolorowy pufiasty kapelusz z piórkiem. Przyniosła ze sobą kilka tabliczek, które zamierzała wykorzystać na notatki.

– Cześć, Wyśnione Szczęście! – Morska przywitała się z uzdrowicielką, uśmiechając się do niej przyjaźnie. – Miło jest widzieć, że są jeszcze smoki, które chcą uzupełniać nasze kroniki. Na prawdę, ich kompletność pozostawia wiele do życzenia.

Usiadła i położyła swoje rzeczy na ziemi.

– Twoje kampanie są bardzo treściwe, choć wydaje mi się, że brakuje im osadzenia w czasie. Wiesz, w sensie, co się stało przed nimi i co było po nich. Albo chociaż konkretne daty? Ułatwiłoby to bardzo ustawienie tych wydarzeń w chronologicznym porządku.

Wyśnione Szczęście

[Mistrz Gry]

Tym razem nie pokazał się smoczycy, która i tak zyskała towarzystwo w postaci ślepej smoczycy. Przysiadł sobie na samym szczycie pozostałości kamiennego olbrzyma, oglądając okolice z góry. W zasadzie, nie było tu na tyle niezwykle, by widok mógł nazwać lepszym, od tego jaki oglądał przy rozmowie z Alzalim w górach na zachód od Solen.
– Hm... Nie wiem o czym mówisz. – Odpowiedział jej, tym razem nie korzystając z wiadomości mentalnej, a jednak usłyszała je we wnętrzu, podczas gdy na zewnątrz panowała cisza. Z tonu głosu mogła wywnioskować, że się uśmiecha.
– Ty to wymyśliłam, nie ja. – Dodał jeszcze, nie przejmując się Sekcją.

Wyśnione Szczęście Czarna Łuska

[Wyśnione Szczęście]

Lekko wzniosła brwi na widok kapelusza. Nie była pewna, czy widywała Mirri w tym... odzieniu, gdy ta jeszcze mieszkała w Stadzie Ziemi, ale im dłużej na nią patrzyła, tym bardziej groteskowo wyglądała. Prawie tak mocno jak syn Śwista.

– Cześć – odpowiedziała równie luźnym tonem i delikatnie się uśmiechnęła. Nie wyjaśniła prawdziwych powodów, mogła to równie dobrze zrzucić na swoją pasję do historii, książek oraz wszystkiego co z tym związane.

Również usiadła, powstrzymując grymas na słowa Marcela. Nie odpowiedziała na jego mentalną wiadomość, aby piastunka nie poczuła się dziwnie, gdy wyczuje drgania maddary. Skupiła się więc na rozmowie.
– Ach, no cóż, obawiam się, że duchy nie zagłębiały się w daty – roześmiała się nerwowym tonem. – Wiem na pewno, że pierwszą kampanią była ta Viliara, bardzo niedługo po powrocie Kaltarela... no, właściwie nie wiem czy można to tak określić, ale raczej wiesz o czym mówię. – Nadal był to dla niej okres czasu w dużej mierze niewiadomy. Znała go tylko z licznych opowieści i zapisków. – Wkrótce opublikuję historię odzyskania Iskry Kammanora, pewnie w ciągu paru dni. Po niej Erycala, Naranlei, Immanora... i chyba miałam coś w notatkach o Uessasie i Thaharze, ale dawno do nich nie zaglądałam.

Podrapała się po piersi, rozplątując kołtun futra.
– Z nowszymi zapiskami nie będzie chyba takiego problemu. Mam relacje z pierwszej łapy z bitwy morskiej przy Wyspie Kła, jak w ogóle do niej doszło. Tak samo późniejsze przejęcie tej lokacji przez obecną Nową Trundię, ataki na zniszczone osady i obozowiska, mmm... szpiegowanie Debiutu – niech Ateral czuwa nad jego duszą – oraz, rzecz jasna, ostatnie starcie pod Rathen – podsumowała, gdy wreszcie skończyły się jej palce na których mogła to wszystko wyliczyć.

Czarna Łuska

[Czarna Łuska]

Podrapała się pazurem po skroni. Jej maddarowe ślepia wpatrywały się bezmyślnie w przestrzeń.

– Dużo tego – skomentowała w końcu. – Kogo zabiłaś, żeby zdobyć te notatki?

Uśmiechnęła się przy tym i przymrużyła ślepia. Nie chciała, żeby uzdrowicielka wzięła ten żart na poważnie. Ot, piastunka była ciekawa, skąd u Szczęścia była tak obszerna wiedza.

– To są na prawdę dawne wydarzenia. Z żyjących mamy jedynie garstkę, która pamiętała by tamte czasy. Te wszystkie kampanie raczej były też po "powrocie" Sennah prawda? – Przy ostatnim zdaniu spojrzała bardziej dociekającym wzrokiem na futrzastą smoczycę.

Wyśnione Szczęście

[Wyśnione Szczęście]

Nie odebrała tego jako złośliwość, nawet się zaśmiała na ten żart.
– Jak ci powiem, ty też będziesz musiała zniknąć w tajemniczych okolicznościach. – Pociągnęła ten dowcip, choć nie zdradziła swoich źródeł. Tata ostrzegał ją przed Mirri i wolała zachować się ostrożnie w kontaktach z tą smoczycą.

Pokiwała głową na pytanie drugiej smoczycy. Dopiero po chwili zreflektowała się, że ta tego nie widzi.
– Um, niezupełnie. O ile pierwszą Iskrę zwrócono w całości parę księżyców po odrodzeniu Sennah, tak kampania i poszukiwania zaczęły się wcześniej. Wtedy to Kaltarel udzielał błogosławieństwa podróżnym – sprostowała, spoglądając w dal na migoczącą taflę jeziora. – Ta pierwsza, czyli Viliara, była podzielona na trzy części i odzyskiwanie ich trwało przez całą jesień. Sennah wróciła na początku zimy, a dwa fragmenty zostały zwrócone już wcześniej – podrapała się palcem po boku pyska. – Z tego co wiem, dopiero po powrocie Viliara inne stada zmobilizowały się do szukania Iskier. – Wzruszyła delikatnie ramionami. Prawdopodobnie potwierdzenia trzeba by szukać u Kaltarela. Czuła jednak, że to nie będzie proste zadanie. Nikt Boga Zimy nie widział od setek księżyców, a przecież jego piedestał na zawsze miał pozostać pusty. Ciekawe co robił, gdzie się krzątał...?

Czarna Łuska