Kurhan Pamięci

[Strażnik Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pierwszą poradę Światokrążcy przyjął w ciszy. Mógłby spróbować się obronić, dodać że to jasne, oczywiste iż był wiele winien Perle, ale szybko zdał sobie sprawę, że tego rodzaju wywód nie był morskiemu potrzebny. Przytaknął mu ledwie widocznie, jakby tym oczywistym komentarzem rozwiązał jego problem.
– Pojęcia odpowiedzialności użyłem stosunkowo luźno, odnosząc się jedynie do tego, że dane nam życia nie powinny być bezwartościowe albo złe, ponieważ potem będą zalegać w czyjej pamięci, jeśli tylko się w niej przebudzą – poniekąd zgadzał się z samcem, że nie powinni do przesady przejmować się tym co nadejdzie albo przeminęło. Być może widział inną wartość w pamięci o tym.

Gdy odpowiedział mu na temat tego co o nim sądził, drzewny miał ochotę zapytać co się zmieniło, ale nie był pewien czy rzeczywiście chciał drążyć temat. Być może usłyszałby jedynie, że to nie on stał się lepszy, a po prostu Żer nie miał siły dłużej się na niego denerwować. Dłużej oceniać.
Z drugiej strony nie rozumiał co takiego w nim było złe. Potrafił wymienić to co zrobił i kogo skrzywdził, ale ile z tego było wiadome dla Żeru? Dlaczego nie sądził, choć przez chwilę, że wszystko co robił, było kierowane myślą o stadzie?
Bo nie było.
Musiało być. W jakiejś formie. Nawet jeśli źle do tego podchodził, jeśli miał zły temperament, podejście, głos, myśli...


...

W takim razie co uległo zmianie? Kiedy i dlaczego? Przecież był tą samą osobą. Wciąż nie rozumiał ich i nie widział mimo że przed ślepiami rozgrywał się ich los. Czy to o czym mówił mu teraz Światokrążca nie powinno być dla niego oczywiste? Rany na piersi, zmiany w tonie, postawie, podejściu, desperacji. Wszystko to było jasne, po prostu nie patrzył, nie myślał o tym bo nie miał siły. Czy inni mieli, czy inni naprawdę mieli, w proporcji na tyle dużej aby powiedzieć, że tak, są od niego lepsi?
Miał mętlik w głowie. Czemu Żer był pewien a on nie?

– Nie mogę od tego uciec. To nie... Przecież...
Czemu nawet moje poprzednie wcielenie zdaje się w ten sam sposób przesiąknięte tym... tym – wyciągnął łapę przed siebie, gestykulując bezsensowne – Czemu ty jesteś lepszą wersją przeszłości, a ja gorszą? Przecież nie wybieramy sobie złych ścieżek w oparciu o kaprys, jeśli bym wiedział co zrobić, żeby było DOBRZE, po prostu bym to zrobił – odstawił kończynę gwałtownie, zgrzytając szonami o grunt. Był w jego głosie gniew, czysty, pozornie nie naznaczony żadną inną emocją. Ale nie kierował go na nikogo poza samym sobą.
– Nie wiem dlaczego ci o tym mówię. Oczywiście, że jestem sobą zmęczony, każdy byłby po takim czasie. Nie ważne co robię karcę, przepraszam, prycham, milczę, podnoszę głos, szeptam, zawsze, zawsze jest nie tak. Kaltarel musiał wiedzieć, że taki jestem, po prostu ma zgniły humor i dlatego mnie wybrał – warczał jak najęty, prawdopodobnie na tyle zaaferowany samym sobą, że nawet nie zauważyłby, gdyby Żer zaczął powoli się wycofywać. Dopiero na końcu skoncentrował na nim wzrok, by poczuć chłód zażenowania przebiegający po kręgosłupie.
– Gdybym wciąż był w Ziemi przynajmniej miałbym dla was jakąś wartość – podsumował, pozbawiwszy się znów wszelkiej energii. Nie pozwalał sobie na smutek, choć jego wypowiedź była znacznie cichsza, jakby przepraszająca. On sam zresztą spuścił wzrok, mimo sztywno wyprostowanej pozycji. Nie chciał skończyć jak jak Pustynia, ale nie był lepszy niż ona. Jedynie proroctwo pozwalało mu oszukiwać.

[Światokrążca]

Żer cierpliwie słuchał wywodu Strażnika. To chyba był pierwszy raz kiedy tak się przed nim otworzył. Zabawne a znali się tyle księżyców.
Hmm... no chyba, że liczyć fakt, że Strażnik się poryczał gdy Żer zabił Beriego? To było całkiem przyjemne.
„Gdybym wciąż był w Ziemi przynajmniej miałbym dla was jakąś wartość „
Żer skrzywił się cierpko.
– Wolałbym byś był martwy niż dalej w Ziemi. Bycie prorokiem przynajmniej cię jakoś utemperowało i z trującego ścierwa zmieniłeś się w irytujące gderliwe drewno. – mruknął, nie spuszczając oczu z sylwetki drzewnego.

[Strażnik Gwiazd]

Trującego ścierwa?
Zamrugał, bardziej zaskoczony niż zły. W zasadzie nie potrafił poczuć czegokolwiek więcej, tak doszczętnie zbity z tropu. Wiedział, że Żer nigdy za nim nie przepadał, choć usłyszenie tego teraz, w takiej formie było orzeźwiające jak skok do zamarzniętego jeziora.
– To jakieś pocieszenie – odparł wzdychając. Może stary Strażnik rzeczywiście umarł w Ziemi i właśnie tutaj zaczął się zmieniać? W końcu ciało miał inne, nie był już spętany zasadami które kiedyś mu narzucono i stał się zwyczajnie zagubiony. Ale to lepsze, tak jak wspomniał, niż bycie pewnym decyzji, które w rzeczywistości czyniły jedynie zło.
– Bycie trującym ścierwem zdawało się wygodniejsze – dodał sucho, ale choć rzucił mu krótkie spojrzenie, nie potrafił go na nim utrzymać.

[Światokrążca]

Światokrążca prychnął śmiechem i w końcu pozwolił sobie usiąść.
– Ignorancja jest błogosławieństwem, hm? – uśmiechnął się półgębkiem.
Milczał przez chwilę po czym przechylił pytająco głowę.
– Zawsze byłeś pełen uprzedzeń i pogardy. Trzymający się pustych hierarchii jak gdyby świat miałby się bez nich zawalić, a każdy kto odstawał był zagrożeniem. Albo kimś gorszym. – zapauzował na chwilę by spojrzeć mu w oczy. Jadowita żółć tęczówek Czeluści iskrzyła intensywnie. – Nie urodziłeś się na Wolnych. ...Powiedz... co cię tak spętało?

[Strażnik Gwiazd]

Nie sądził, że kiedykolwiek był ignorantem. Nie w pełni, lub przynajmniej nie dlatego, że musiał być, ponieważ był zbyt głupi, żeby dostrzec inne ścieżki. Zgorzknienie było jednak trafione, ba, wręcz idealnie oddawało esencje jego dawnej osoby. Tak długo nie chciał widzieć lepszych rozwiązań, że gdy w końcu zmieniło się jego podejście, nie potrafił przestać.
– Sam się spętałem – tutaj zamilkł. To akurat wiedzieli obaj i...?
Zważył słowa na języku. Wciąż były zbyt ciężkie, ale odkąd podzielił się swoją historią z Sekcją, czuł jak ziejąca pustka, która go wypełniała, zdążyła jedynie narosnąć. Kazes był nienasycony, dopóki żył razem z nim, jako duch.
– Chciałem odtworzyć swój dom w innym miejscu, po tym jak to z którego odszedłem stało się... – zapowietrzył się na moment, a potem brzydko odchrząknął – nieodpowiednie – Być może dzielił się z nim tym wszystkim, ponieważ po raz pierwszy od dawna nie czuł, że są na równi jako jednostki. Światokrążca stał wyżej, jako były przywódca, autorytet, prawdziwy rdzeń Ziemi. Od kiedy miał do niego tyle szacunku? Czy to pokora Pustyni, czy zwyczajnie apogeum jego przeświadczenia, że może pozostawić przeszłość nierozwiązaną?
– Jaki jest twoim zdaniem najobrzydliwszy sposób, żeby pozbawić kogoś życia? – Po tym pytaniu zwrócił łeb w stronę run i ponownie oparł szpony, rozmyślając nad przestrzenią, którą chciał zagospodarować.

[Światokrążca]

– Sam się spętałeś? – powtórzył jego słowa lekko przechylając głowę. – Jesteś pewien? Sam sobie wpoiłeś te wszystkie poglądy? Sam jako pisklę wmówiłeś sobie pogardę? – zapytał. Zamknął na chwilę oczy i westchnął. Spojrzał w niebo.
– Tragedia życia Absurdu Istnienia polegała na tym, że był sam i przez tą samotność cierpiał. A równocześnie strach nie pozwalał mu się otworzyć na innych, przez co był jeszcze bardziej samotny i jeszcze bardziej bojący się. Błędne koło okoliczności i charakteru napędzających się wzajemnie. – zaczął ostrożnie. – Nie wiem gdzie bym teraz stał gdyby nie moja rodzina. Pewnie w grobie. – zaśmiał się gorzko.
"Jaki jest twoim zdaniem najobrzydliwszy sposób, żeby pozbawić kogoś życia?"
– Nie wiem. Zdefiniuj obrzydliwy. Najbardziej bolesny? Najbardziej brudny? Najgorszy emocjonalnie? Najbardziej wpływający na innych? – zapytał.

[Strażnik Gwiazd]

W porządku, nie był na tyle nieracjonalny by uznać iż dzieciństwo nie miało znaczenia. Widział to zresztą bardzo dobrze po całym swoim potomstwie, włącznie z tym adoptowanym. Na ile uczciwym byłoby jednak zrzucać winę na otoczenie, braci, ojca, matkę, gdy to on, jako dorosła jednostka podejmował decyzje? Nie chciał sobie tego robić, inaczej znów próbowałby uciec od tego co stało się naprawdę. Znów desperacko próbował się usprawiedliwić. Nie potrafił mu na to odpowiedzieć więc milczał, rysując szponem kółka na kamieniu, jak karcone pisklę.
Pustynia również, z jakiejś przyczyny nigdy nie winiła swojego ojca. Była wobec niego obojętna, nawet gdy spoglądał na nią z obrzydzeniem, a potem zostawił.
– To czyniłoby mnie wytrzymalszym od ciebie – skomentował surowo jego wypowiedź na temat bliskich, choć nie czuł że była to prawda. Być może trzymanie się życia wcale nie było większą oznaką wytrwałości. Niemniej żył nadal, mimo że nie miał rodziny.
– Z perspektywy honoru. Minimum uczciwości wobec zabijanej osoby – Zapewne pytał, ponieważ w inny sposób nie przeszłoby mu to przez gardło. Już teraz, gdy Świat pytał o definicję, zaczął się wahać, czy w ogóle powinien kontynuować.

[Światokrążca]

– Tss. Raczej kwestia tego, że zdechłbym jako szczyl przez własną nierozwagę. – parsknął ironicznie.
„Z perspektywy honoru...”
…
Świat zmrużył oczy i pochylił się jakby zaraz miał się przewalić o ziemię.
– Nie będę z tobą rozmawiał o honorze, bo i tak się nie dogadamy. Powiedz po prostu o co chodzi? – zaproponował.

[Strażnik Gwiazd]

Szpon zatrzymał w połowie tworzenia nowego okręgu, gdy Strażnik wypuścił z pyska długie, nieco zirytowane westchnięcie. Wciąż więcej frustracji kierował na siebie, że nie potrafił jak dorosły smok przybliżyć Światu konkretnego tematu, bez wikłania go w pieprzone zagadki. Ale może właśnie o to chodziło. Może gdy przekaże wiedzę osobie, która nie cierpiała go najbardziej, uczyni to Kazesowi jakąś różnicę. Policzył w głowie do dwudziestu, a potem przybrał swój znajomy techniczny ton – Miałem dwadzieścia pięć księżyców, kiedy smoka, który uważał mnie za swojego przyjaciela zagryzłem we śnie – postukał pazurem w kamień, nie zdejmując z niego wzroku – Był nie dość dobry dla stada, a miałem go pod swoją opieką, więc finalnie rzutowało to przede wszystkim na moją opinię. Mógłbym go wygonić oczywiście – ściągnął palce do siebie, a potem zacisnął palczastą dłoń, na tyle na ile pozwalała mu ptasia anatomia. Głos nie zadrżał mu ani odrobinę, teraz mówił nawet z większą pewnością niż wcześniej – Ale obiecałem mu, że o niego zawalczę. Nie chciałem widzieć zawodu na jego pysku – Odwrócił się znów do Żeru – Jakby się nad tym zastanowić, miałeś bardzo trafne przeczucia co do mnie.
Bogowie... – pokręcił łbem, ze świstem wyrzucając powietrze – Moje stado nie przejęło się zbytnio. Umarł smok, który nie był taki jak oni. Jaka to różnica.
Ich brak reakcji wydawał się... błędny, więc sam odszedłem – Wstrzymał powietrze. Ogarnęła go apatia, ale był czujny.

[Światokrążca]

Milczał przez długi czas, siedząc nieruchomo jak posąg i przyglądając się Strażnikowi. Czekał aż skończy mówić i pozbierać myśli.
– Jesli cie to pocieszy przychodzą mi na myśl obrzydliwsze sposoby na śmierć. – uśmiechnął się krzywo. I naprawdę mu się nie podobało, dokąd pognały jego myśli, po podsunięciu mu tego zagadnienia. Wołał więc ich nie rozwlekać.
– Nie da się opisać twojego czynu inaczej niż, że było to żałosne, tchórzliwe i głupie. Ale byłeś wtedy tylko głupim młodziakiem, czyż nie? – zaczął.
– Wiesz. Może jestem złym smokiem, ale trudno jest mi sie przejąć śmiercią smoka którego nie znałem. Kiedyś próbowałem, ale w końcu dotarło do mnie, że to nie ma sensu. Najważniejsi są moi bliscy. To co jest dla nich dobre jest dobre. To co jest dla nich złe, jest złe. – uniósł łeb, wyciągając podbródek do przodu. Lustrował Strażnika swoim przenikliwym wzrokiem. Prorok złamał najważniejsze zasady, którymi kierował się Żer. Nic dziwnego, że mając takie początki nie potrafili się dogadać, gdy jeszcze razem byli w Ziemi.
– Poczucie winy dalej cie gnębi?

[Strażnik Gwiazd]

Zamrugał powoli. Postukał pazurami o kamień. Zważył w myślach własny dyskomfort.
– Tak – odpowiedział, po niepotrzebnie wydłużonej ciszy. Nie miał wątpliwości, że tego doświadczał, po prostu mówienie o tym wprost wydawało się... nieuczciwe. Jakby stwierdzenie, że odczuwał dyskomfort z powodu tego co sam zrobił było rodzajem samoumartwienia na które nie zasługiwał, bo przecież jak mógł bardziej żałować siebie, niż osoby, której życia pozbawił.
– Zbudowałem wokół tego wszystko czym jestem. Chciałbym przestać dalej to robić, ale nie wiem czy mogę. Czy to uczciwe, że dalej żyję, kiedy on nie.
Najpewniej nie. Ale nie mam już ochoty umierać, stąd nie mogę tego po prostu porzucić. Nie gdy dla nikogo, nigdy nie miał znaczenia. Nawet teraz jest to jedynie mdła historia sprzed dwóch smoczych żyć. Nie wzbudza żalu, jedynie irytację – westchnął.
– Nie sądzę, że jesteś dobrą osobą, ale w zestawieniu ze mną łatwo się wyróżnić, zwłaszcza że ty wiesz, przynajmniej teraz, czego naprawdę chcesz.
Być może sentymentalizm Pustyni sprawił, że mówię to wszystko. Nie powinienem był w ten sposób zawracać ci głowy – Nawet jeśli z osób, które znał, był jedyną, której mógłby o tym powiedzieć. Spodziewał się surowszych słów. Być może czekał na to, żeby raz jeszcze nazwać go ścierwem. Nic takiego nie padło, więc poczuł zawód.
Wiedział, że Szary potraktowałby go podobnie, może nawet, nie daj bogom spróbował pocieszyć, stwierdzić że zrobił co musiał. W swoim mniemaniu, "ale moralność jest względna przecież". Jeśli nikt nie ma mu za złe Kazesa, zbrodni równie dobrze, mogłoby nie być.
Ciekawe kim dzisiaj był Kazes. W jakim ciele się zreinkarnował i czy jest dla świata równie bezwartościowy.

[Światokrążca]

Zaśmiał się chrapliwie, wyszczerzając przy tym kły gdy usłyszał, że Strażnik nie sądził, że był dobrą osobą. Cóż trudno było się dziwić. Chociaż Żer nie uważał sam siebie za złego smoka. Tak długo jak jego podejście działało, a działało świetnie, nie zamierzał go zmienić.
– Powiem ci coś. Może i nie zabiłem nikogo kogo śmierci bym żałował. – uśmiechnął się ironicznie półgębkiem.
– Ale również robiłem rzeczy, które krzywdziły innych i to bez dotknięcia szponem, a potem tego strasznie żałowałem. Nie wiem jak wiele z tego poczucia winy było trafne, skoro konflikt był obustronny, jednak nie zaprowadziło mnie to daleko. Powiedziałbym wręcz, że mi zaszkodziło. Przynajmniej wtedy. Niezdecydowanie i niepewność. – mruknął. – Ale to co wyniosłem z własnych błędów i cierpienia to moje. Dzięki temu wiem czego nigdy nie powtórzyć. Nawet jeśli dalej pewnych rzeczy żałuję. –
Kiedy Strażnik zastanawiał się czy to sentymentalność Pustyni sprawiała, że mówił mu tyle, tak Żer się zastanawiał czy to sympatia Absurdu do tamtej smoczy, sprawiała, że wogole miał cierpliwość go słuchać.
– Zabiłeś i zdradziłeś smoka, który myślał, że ma w tobie oparcie. Strażniku, było to obrzydliwe. Jednak przeszłości nie da się cofnąć. Trzeba z nią żyć. Jeśli twoje poczucie winy nie znalazło ujścia w pokrzywdzonym, bo nie żyje, ani w jego bliskich, bo mieli go gdzieś, zostało ci tylko zrozumieć czego żałujesz i nigdy tego nie powtórzyć. A myślę, że to już zdążyłeś zrobić. Poczucie winy spełniło swoją powinność i teraz jest niczym więcej niż obciążeniem. – jego głos przeszedł w niski pomruk.
– Podnieś pysk dumnie i noś swoje błędy jak wyróżnienie. Zrobiłeś to i tyle. Stało się. Trzeba żyć dalej. I przez to się zmieniłeś. Dojrzałeś. Tak długo jak będziesz uciekał, tak długo jak nie zaakceptujesz swojej mroczniejszej natury nic nie osiągniesz. –
Morski zmrużył ślepia.

[Strażnik Gwiazd]

– Nie zaakceptujesz swojej mroczniejszej natury? – powtórzył po nim, pytającym tonem. Na jego pysk wystąpiła niepewność zmieszana z lekkim zdenerwowaniem – Przed niczym nie uciekam. Ani od pamięci, ani od tego co zrobiłem. Nie mogę tego wymazać, więc muszę zaakceptować, że miało miejsce. Nie mogę się z tym pogodzić, ponieważ to uczyniłoby mnie... To by oznaczalo, że nie zależy mi już na tym co się wydarzyło. To nie jedynie bezużyteczny ciężar, a konsekwencja. W którym miejscu można nosić ją "z dumą", jeśli wszelkie lekcje jakie staram się zeń wyciągnąć i przekazać, są dla smoków nieodpowiednie – prychnął zirytowany

Nie umiem powstrzymać smoków przed popełnieniem błędów, więc cóż mi z tego, że znam skalę zła które uczyniłem? Chciałbym zrobić coś wartościowego, zainspirować kogoś, ale nie potrafię – westchnął niemal ostentacyjnie i znowu odwrócił wzrok – Ale to nie twój problem. Cenię że mówisz cokolwiek, nawet jeśli prawdopodobnie jest to jedynie potrzeba skonfrontowania własnej racji z nową przeszkodą. Chyba, że jest inaczej – wymamrotał do siebie. Przez krótki moment jego myśli były puste, bowiem wszystko co mogłoby się tam zatrzymać, wypowiadał na głos – Z pewnością ja bym tak zrobił, bo łatwo operować na czystej ciekawości albo próbie udowodnienia samemu sobie, że ma się rację.
Niemniej nie możesz powiedzieć nic o czym już wcześniej nie pomyślałem – dodał spokojniej, zachrypłym głosem. Perspektywa otworzenia się przed kimś zawsze była kusząca, dopóki do tego nie dochodziło, bowiem wtedy pozostawał jedynie zawód.

[Światokrążca]

Świat westchnął.
– Nie potrafisz nikogo zainspirować, bo... nie sądzę, że każdy jest do tego zdolny. – zmarszczył czoło. Perspektywa, którą otrzymał od Absurdu... nie była prezentem, którego się spodziewał. ...odkrycie w wartości w smokach pozbawionych emocji... A raczej, umiejętności ukazywania ich innym.
– By inspirować, musisz sam czuć. Sam być pewien. Niczym żarzący płomień, za którym smoki podążą. Kiedy jesteś w stanie zabić i umrzeć za sprawę. Kiedy jesteś zdeterminowany by osiągnąć swój cel. – spojrzał mu w oczy, a wspomniany żar zabłysł w jego własnych tęczówkach.
– Nie wiem w czym będziesz dobry Strażniku. W czym się "spełnisz" jeśli do tego dążysz. Może kiedyś po prostu będziesz jak gderliwy Kaltarel, który zapracował sobie na szacunek monotonną, uciążliwą pracą, a nie charyzmą czy przyjemnym obyciem. – stwierdził, choć czuł jak gardziel spina mu się na samą myśl, by porównać swojego ulubionego boga, do Strażnika, którego, najchętniej wyrzuciłby z Szczerbatej Skały i nigdy więcej nie zobaczył. Powstrzymał jednak swój grymas, na tyle na ile mógł.
– A jeśli uważasz, że pogodzenie się oznacza, że "ci już nie zależy", to... cóż. – samiec wzruszył barkami – to już twój problem. – skwitował.
Po chwili jednak znów się odezwał.
– Mam dla ciebie jeszcze jedno pytanie. Czy pogardzasz sobą za to co zrobiłeś?

[Strażnik Gwiazd]

Ze wszystkich zarzutów, które usłyszał, ten o uczuciach ubódł go najbardziej. Starał się zrozumieć, że mogło chodzić mu o inne emocje, niż te których doświadczał, ale myśl, że nikt nie dostrzegał jego zaangażowania go frustrowała. Zacisnął jednak zęby, by pozwolić mu skończyć, jeśli jego myśl miałaby zawierać jakąś specjalną mądrość na podsumowaniu. Nie zawierała.
Jedynie nawiązania do Kaltarela na nowo go otrzeźwiło. Prawdę mówiąc nie chciał być taki jak on, niezależnie od tego na co wskazywałyby dotychczasowe okoliczności. Zimie nie zależało na niczym, siedział tylko i patrzył, pomagał gdy zadawało mu się odpowiednie pytania, ale nie wierzył w zmiany tu i teraz, na tyle by gdziekolwiek kiwnąć szponem.

– Wydawało mi się, że to coś co mógłbyś do tej pory wydedukować – odparł szorstko, choć odchrząknąwszy krótko, spróbował złagodzić głos. Zdeterminowane spojrzenie Żeru, które ofiarował mu wcześniej zdawało się go prześladować. Czy naprawdę nie było w nim ani krztyny pewności, jedynie reakcyjny, pusty gniew? Czy brzmiał na niezainspirowanego desperata?
Więc po co właściwie to robił? Jeśli nie dla nich to przecież nie dla siebie, jeśli jedynie przez to cierpiał. Może zwyczajnie był nieudolnym egoistą. Takim, który sądzi, że jeśli samemu sobie zadaje ból, nie może myśleć o własnym komforcie. W rzeczywistości rozważał prawdopodobnie tylko to.
– To oczywiste, że tak – dodał nieco łagodniej.

To dobrze. Powinieneś – powiedział Żer, parskając przy tym z wyższością, a następnie wyszedł.

[Światokrążca]

– A mi wmawiasz, że przed niczym nie uciekasz. – westchnął kręcąc łbem.
– Jeśli chcesz by było ci lepiej, jeśli chcesz zrozumieć innych, musisz zacząć sobie współczuć. Nie użalać, nie pogardzać, nie oceniać. Współczuć. Dopiero gdy przyjaźnisz się z własnym mrokiem, możesz pokierować swoim życiem w stronę światła. I musisz być dla niego łagodny. Patrzeć co robi i gdzie prowadzi, uczyć się na jego przykładzie lecz nie słuchać jego wskazówek. Tak długo jak będzie tobą kierować pogarda, tego nie osiągniesz.
– Inspiracja polega na zarażaniu uczuciami i ideami. Czym ty zarażasz, hm? – wyciągnął kufę do góry, nieznacznie zmniejszając dystans miedzy nimi.