Bardzo charakterystyczne i spokojne miejsce, w którym niemal czuje się posmak miłości w powietrzu. Smocze pary przychodzą tutaj, aby pobyć razem w romantycznej scenerii, a czasem też zaglądają tu i te bez drugiej połówki, w nadziei, że tu właśnie ją spotkają.
Chociaż, co mu da użalanie nad sytuacją, której i tak już nie zmieni. Znaczy, niby mógł, ale na pewno nie teraz. Uh..
Popatrzył na nieznajomego, siedzącego pod drzewem. Nie kojarzył tego pyska, więc niemal na pewno widział go pierwszy raz. Pierwsze wrażenie, często na długo pozostawało w pamięci, a on nie chciał być kojarzony z marudnym gburem. Skinął mu łbem, powoli podchodząc do wskazanego miejsca i siadając. – Jestem Akrir. – uśmiechnął się delikatnie, starając się póki co nie myśleć o tym wszystkim. – Nie chciał bym Ci w czymś przeszkodzić. – dodał jeszcze, powoli przesuwając wzrokiem po skraju polanki.
Na usłyszane imię pokiwałem głową, to imię przyjemnie brzmiało w uszach.
– Witaj Akrirze, jestem Kwiatem Uessasa. Zaś twoja obecność mi nie przeszkadza. Raczej twoje towarzystwo byłoby miłe. – poklepałem końcówkami ogona w miejsce obok siebie – Przysiąc się, bo co tak będziesz stał. W życiu się jeszcze na stoisz. Czasem warto usiąść i odrzucić myśli, które kłopoczą nasze umysły. – zachichotałem cicho, oblizałem się delikatnie i spojrzałem w delikatnie zachmurzone niebo.
Spóźniony Debiut
Katem oka patrzyłem na samca, uważnie przyglądałem mu się. Wyglądał inaczej niż inne smoki z jego stada. Zawyżaj są pyszne i chcą w miarę wolny i bolesny sposób mnie obrazić czy zabić. Zaś tu to on mnie się bał.
– Nie pochodzisz stąd? Mam racje? – spojrzałem mu w oczu z ciekawością.
Nie wyglądał jak ktoś, kto się boi. Raczej ktoś, kto ma swoje problemy na łbie i w znacznym stopniu zaprzątają jego myśli. – Jak jeden, z waszych bogów. – stwierdził, siadając we wskazanym miejscu. Jakieś oddanie czci bóstwu? Możliwe.
Czy smoki znały tylko to jedno pytanie? Rozumiał ciekawość, ale szczerze ucieszył by się, gdyby chociaż jedna rozmowa zaczęła się od czegoś innego. – Jestem tu od niemal dwudziestu księżyców. Nie, nie wyklułem się tutaj. Ty pewnie tak.
Kiwnąłem głową z lekkim uśmiechem na stwierdzenie, całkiem poprawnej rzeczy.
– Tak, jak jeden z Bogów tego nieba. Zaś te imię... Po prostu mi pomógł kiedy tego potrzebowałem... I wybacz, że wścibskość. Zazwyczaj stado ziemi, nie przepada za Mglakami. Temu pytałem. – Patrzyłem uważnie na starszego ode mnie samca z lekkim uśmiechem. Miło było spędzić w pokojowej atmosferze czas. Szkoda, że tylko on i Mirrim są jak na razie normalnymi smokami, a nie takimi, co by chciały cię najlepiej żywcem zmienić w kawałek pożywienia...
Pomógł? Nadal ciężko było mu uwierzyć, by istoty o których tutejsze smoki tak często nawiązują, na prawdę istniały. Chociaż, mimo niejednej opowieści jaką słyszał, zaprzeczającej temu, ciągnęło go do ich Świątyni, by sprawdzić to na własnej skórze. – Widzisz, dołączając do Ziemi, nie przejąłem od nich uprzedzeń względem innych stad. – od czasu wydostania się z jaja, nie było księżyca, by nie poznawał kolejnych ludzi, krasnoludów, elfów, niziołków.... Każdy z nich miał inne nastawienie do świata, czy innych ras. Inne doświadczenia z nimi związane. – Szczerze, to nawet nie zagłębiałem się w historie Wolnych Stad. Chociaż domyślam się, że niektórym ciężko porzucić przeszłość, by zostawić za sobą te negatywne wydarzenia i nie żyć nimi. – domyślał się? Do licha, sam tak robił, tylko, że jego przeszłość nie dotyczyła smoków stąd, a odległej pustyni.
Widząc zachowanie samca, chyba nie był przekonany, cod o pomocy istoty boskiej. Ciągle miałem w pamięci ostatnie słowa pana smoczych serc. Może go tutaj wykorzystać, czy bardziej sprawdzić co ten Samiec może mi zaoferować...
– Widzę i jestem wdzięczny. Niestety moje stado, a raczej przodkowie mieli dość lekkie podejście do smoczego życia innych stad. Byli brutali niczym równinni. Lubi rabować, mordować jak i sprawiać sobie różne przyjeności. TO minęło, a przynajmniej ta bardzo brutalna część... Choć nadal niektóre, uparte dusze niczym Najlepszy Wojownik. Ona jest rasistką... – powiedziałem krótko, ale zwięźle. Mógł wyczuć moja lekką nie chęć do tej samicy. Jakoś specjalnie jej nie lubiłem, po tym jak mnie potraktowała...
Spojrzałem w niebo:
– Jeśli chcesz poznać historię stad idź do Mirrim. Ta przemiła staruszka sporo wie, choć starszy do niej jest prorok czy Imfania, przywódczyni mego stada. Ja aż tak dobrze nie znam w pełni wszystkich jej aspektów. Choć... – przeniosłem zaciekawiony wzrok na samca – Może ty coś ciekawego znasz? – zapytałem, oblizałem się delikatnie i poprawiłem delikatnie ogon.
Rozmawiał już z innym człowiekiem Mgieł na podobny temat. Jak widać, przewijał się on częściej, podając kolejne przykłady, pokazując jak zróżnicowane potrafią być grupy danej rasy. Chociaż wiedział po sobie, jak ciężko to zaakceptować, gdy trzeba było nosić na barkach konsekwencje zachowań jednego z odłamów, jednocześnie nie obdarzając nienawiścią wszystkich. – Każdy smok jest inni, różnimy się charakterem i tak dalej. Stąd inne zachowania. Jeden z lekka łapą zabije bez powodu, drugi będzie się tego brzydził. – tu zamilkł na chwil, by w końcu dodać. – Tylko, że później przez tych pierwszych, nieraz w oczach traci cała grupa.
Wspomnienie jednej ze smoczyc, przyjął z nieznacznym skinieniem łba. Nie oceniał, być może Mgła wyrządziła krzywdę jej bliskim, a może zwyczajne podłapała nienawiść do nich od kogoś innego.
– Będę pamiętać. – skierował spojrzenie na samca, nieznacznie poruszając barkami. – Nadal niewiele wiem o okolicznych terenach, prędzej mógłbym opowiadać o moich rodzinnych stronach. – tylko czy takie opowieści, zadowolą Kwiat?
Na wspomnienie, że zna historię spoza terenów tego nieba i tych gwiazd. Tylko moje oczy się zaświeciły, wraz z lekkim uśmiechem na morce.
– Z miłą chęcią posłucham ciekawych opowieści. Przez one nie tylko są ciekawe. Świat jest ciekawy, piękny i egzotyczny. Wszędzie można coś interesującego znaleźć. Na przykład smoka o ciekawym spojrzeniu na świat... – posłałem mu niewinne spojrzenie pełen zaciekawienia – W zamian mogę Ci też coś ciekawego opowiedzieć lub pokazać. – odparłem przyjacielskim głosem, wyciągnąłem jabłko z torby, które przepołowiłem na pół, drugą połówkę dałem rozmówcy – Chcesz? – zapytałem, unosząc jabłko w jego zasięgu łapy.
Było całkiem miło, bez krzywych spojrzeń na wzmiankę o ludziach. Delikatnie skinął łbem, dziękując za kawałek jabłka, które ten mu wręczył. – Szkoda, że i ja nie mam czegoś do przekąszenia i poczęstunku. – odgryzł kawałek jabłka, smakując słodkiego soku jaki zalał język, przy dalszym rozgryzaniu owocu. – Pogoda jednak nie sprzyja takim zbiorom.
Pogrążył się na moment w zamyślaniu, szukając historii wartej opowiedzenia. Te z przenosin obozu były interesujące, jednak zasłyszane z drugiego źródła. Wolał coś, co mógł wyciągnąć z własnych wspomnień. – Miałeś okazje widzieć rozległe miasta ludzi? – kolejny kęs jabłka, nie śpieszył się z przeżuciem go, jednocześnie ciekaw odpowiedzi swojego nowego towarzysza. Usiadł odrobine wygodniej, grzbietem opierając się o drzewo. Sam ogon leniwie poruszał się na boki.
W końcu jednak, zaczął opowiadać, nakreślając mu jak to wyglądało. – Niektóre z nich są na prawdę piękne. Gdy byłem podrostkiem, moi opiekunowi mnie do takiego zabrali. Dwa dni drogi, od naszego obozu, jednak było warto.
Właśnie w ten dzień, od samego świtu, do później nocy na rynku odbywało się ogromne targowisko. Kolorowe stragany, ustawione jeden obok drugiego, wyznaczały istny labirynt ścieżek, po których krążyli sprzedawcy z niewielkimi wózkami, rozgłaszając swoje towary wśród zebranych. Gdzie nie spojrzałeś, pełno było niezwykłych przypraw, rękodzieła różnorakich ras, jedzenia i czego dusza zapragnie. – uśmiech powiększył się, dla małego smoka to wszystko wydawało się jeszcze większe i tym bardziej fascynujące. – Podczas gdy oni, zajęci byli sprzedażą towarów, ja dostawałem jakąś monetę i mogłem krążyć po terenie na którym miały miejsce targi. Nie byłem sam, zwykle tworzyła się taka grupka młodzików, wtedy nikomu nie przeszkadzało, że jeden nie rozumie smoczego, drugi elfiego, a kolejny mówił tylko po ludzku. Jakoś dogadywaliśmy się bez słów.
Trafiliśmy do miejsca, gdzie handlarze wystawiali zwierzęta. Konie i tym podobne. Było ich na prawdę wiele i każdy inny. Jedna kobieta miała coś znacznie mniejszego, różnego rodzaju węże, zwierzę które potrafiło zwinąć się w kulkę, a jego pancerz był ponoć niezwykle wytrzymały. Moją uwagę, przykuła jednak niewielka jaszczurka, do złudzenia przypominała smoka, nie posiadającego skrzydeł. Niestety, kosztowała całkiem sporo i mimo chęci, musiałem zostawić ją w tej klatce.
Dzień minął na bieganiu między straganami, czasami uciekaniu przed zdenerwowanym strażnikiem, któremu nie podobały się nasze zabawy w ganianego. Wróciliśmy w końcu do obozu...
Minęło jakieś piętnaście księżyców, trafiłem tutaj i na jednej z wypraw na pustyni, spotkałem te samą kobietę. Znacznie starszą, prowadzącą swój biznes z synem. Właśnie byli w drodze z jednego miasta, do drugiego gdzieś południu. Nadal miała te małe jaszczurki, którymi byłem tak zauroczony za młodego. Za drobną pomoc oddali mi jedną, teraz nazywa się Maro i pewnie drzemie gdzieś w moim obozowisku.
Dłuższa chwila ciszy, mogła sugerować koniec opowieści, nie była ona nawiązaniem do żadnej fascynującej bitwy, czy wydarzeń, ale lubił ją. – Chętnie zobaczę, co masz do pokazania. Jeszcze pewnie sporo nie wiem o otaczających nas terenach.
Cieszyłem, się rozmówcy smakuje owoc. Miał tę rację, że ciężko je teraz znaleźć.
– Wiem, ale ja mam jeszcze zapasy z pory spadających liści i początku tej. Niedaleko mojego... Ukrytego miejsca przy obozie, rośnie jabłonka, to są je owoce. Jej duszek mnie lubi, bo opiekuje się drzewkiem, jak i pomogłem uchronić je przed grzybem. Wygląda to jak leczenie smoka. Maddarą usuwasz szkodzący czynnik... – rozgadałem się, a moja cześć zdążyła zniknąć. No nic, wyciągnąłem jeszcze kilka owoców, tak samo pokroiłem. Na kilku z nich położyłem listki mięty. Nie ma to jak świeża mięta na takim jabłuszku...
Słuchałem słow Debiutu, a gdy wspomniał o ludzkich miastach to pokręciłem głową:
– Na żywo nie, ale z daleka to tylko ze wspomnień. Muszą być naprawdę ciekawe. Jak ludzie wytrzymują w takim ścisku, jak podobno w takim miejscu są ich tysiące... – pokręciłem zrezygnowany głową. Gdyż jeśli by taka dzika horda nas zaatakowała, to tylko brońcie nas. Poprawiłem trochę swoje ułożenie. Gdyż na wzrok samca oparłem się wygodnie o tę samotną sosnę. Jej woń przypomina mi trochę moją, martwą towarzyszkę...
Wsłuchałem się w jego słowa. Samiec miał całkiem przyjemny głos. Można go tak ciągle słuchać i słuchać. Minimalnie posmutniałem jak skończył rozmawiać:
– Naprawdę ładna historia. Posiadanie takiego przyjaciela to skarb. Moja towarzyszka... jak znam życie, to pewnie wyleguje się na moim miejscu w grocie... – Przed nami pojawił się obraz nocnicy, która wyglądała jak żywa – Jarnsax, nocnica, która znalazłem kilka księżyców temu w pogorzelisku niedaleko granicy. Dla wiadomości, bo nie wiem, czy wiesz, to smoczy trup ożywiony skrawkiem duszy, która utraciła coś ważnego. Legendy mówią, ze ten skrawek powstaje przez nieszczęśliwą miłość. Czuję, że smok, przy którym ją znalazłem był rodzicem, albo ukochanym. Jej wycia, pełnego bólu, smutku i nienawiści do świata nigdy nie zapomnę. Od tamtej nocy tak podróżuje ze mną... Jest taka mięciutka i puchata... – głos miałem spokojny, może minimalnie melancholijny. Lubiłem jej towarzystwo, wreszcie nie byłem sam. Czułem, że pewien leniwy, biały smok maczał w tym swoje boskie palce...
– Lecz chciałeś historie o terenach. Hmm... Co ciekawego mogę Ci opowiedzieć... O! Kiedyś te tereny były bardziej niedostępne. Na pewno dla ludzi. Otaczała go bariera. Miała ona za zadanie oddzielić smoki, od równinnych. Przepuszczała tylko dobre jednosi, ale ta została rozbita przez pokolenie kilka setek księżyców temu. Podobno wtedy też te tereny były skryte mgłą, która zabijała smoki... Przerażająca wizja, jak smoki się w niej dusiły i topiły... – przeszły mnie ciarki na samą myśl. Wziąłem wdech, zjadłem połówkę owocu z miętą i ponownie otwarłem pysk – Z ciekawych rzeczy to na pewno polecam odwiedzić stary obóz wiatru. Jest na wyspie na południu. Czuć tam naprawdę wiele historii, ale nie wiem, czy kiedyś będziesz mieć okazuje zobaczyć ten element świata. Dodatkowo niedaleko tej wyspy, można złowić przepyszne ryby... Poza tym miescjem, hmm... To nie umiem się zdecydować. Każde miejsce ma swój urok, historie i tajemnicę. Obszar, w którym jesteśmy to... – mocniej zawiał wiatr. Nie zdążyłem złapać równowagi i wylądowałem przodem na drugim samcu... Po raz kolejny jestem postawiony w dwuzanczej sytuacji... Uessasie, co ty mi sugerujesz... – ... Bliźniacze skały – dokończyłem i jakoś próbowałem się podnieść z niego...
Duszki... Tyle razy już o nich słyszał, a nawet spotkał. Powoli podejrzewał, że mógł znać te istoty pod nieco inną nazwą. Jeśli nie ze spotkań, to z opowieści. – Bardzo interesujące istoty, chyba wiele mogą. – nawiązał przelotnie do nich, odnośnie słów o duszku oraz jabłoni.
Nie każde miasto takie było, Ik'ka nieco ich zwiedziła. – Niektóre są pewnie ciasne, ale nie każde. To w którym byłem, miało wiele wolnej przestrzeni. Znajdowało się na szlaku handlowym, więc więcej tam było podróżnych, niż mieszkańców pewnie. – ci zaś pojawiali się i znikali.
Popatrzył na iluzję kompanki, słuchając jej przykrej historii. – Szkoda jej trochę, skazana na wieczną tułaczkę. – same drapieżniki znał. – Inne również owiane są taka legendą? Na przykład żywiołaki? – historia ich powstania najpewniej pozostawała tajemnica, podobnie jak dzieci Alzaliego. Swoją drogą, żadnego jeszcze nie spotkał na terenach Ziemi i poza nią.
Wszystkie wymienione miejsca, brzmiały jak całkiem dobry plan na przechadzkę. O ile w najbliższych dniach dopisze im pogoda i nie ograniczą go tereny Mgły lub Ognia. – Nigdy nie miałem okazji łowić...– tu nastąpiła niezręczna cisza, gdy Kwiat wylądował na nim. Uniósł nieznacznie łapę w której trzymał drugą już połówkę jabłka, co by nie wytrącił mu jej na ziemię. Poruszający się na boki ogon znieruchomiał, gdy nie wiedział jak się zachować. – Em... Nic Ci nie jest? –zaczekał, aż pozbiera się.
Tylko się zaśmiałem cicho na jego stwierdzenie:
– masz rację. Duszki są bardzo pamiętliwe. Jeśli znajdziesz jakieś drzewko, to zbieraj delikatnie i z szacunkiem owoce spod drzewa. Inaczej duszek uprzykrzy Ci życie i odgryzie Ci się w twój zadek. – przez chwilę przez moją głowę przeszłą sceną samca z wgryzionym duszkiem w jego ogon. To byłaby naprawdę ciekawa scena...
Na słowa o mojej towarzyszce tylko posmutniałem:
– Wieczne życie jest straszne... Ale czuję, że jeśli mnie będą grzebać, to ona wskoczy w ten ogień. Lub przed śmiercią oddam ją w łapy Aterala. Może ten zimny, wieczny bóg śmierci da jej poprawną drogę na tę drugą stronę. By mogła polować z przodkami na tym niebie... – spojrzałem w niebo lekko zamyśloną miną
To lądowanie było całkiem przyjemnie. Wylądowałem dość blisko jego pyska. Byłem trochę wdzięczny mu, że mógł mnie jakoś złapać. Spróbowałem ponownie się podnieść, ale poślizgałem się i ponownie na niego upadłem. Niestety tym razem jego jabłko spadło i nabiło się na kryształ na moim nosie.
– Jakoś żyje. Lecz się ślizgam... – wyszeptałem speszony i zawstydzony. Nie często tak przypadkowo wpadam na ładnego samca... – Przepraszam... – wydukałem cichutko, pełny wstydu.
To zdecydowanie nie była sytuacja, w której spodziewał się znaleźć przy rozmowie z ledwo poznanym smokiem. Cały komfort delikatnie mówiąc prysł, a on starał się robić dobrą minę, do złej gry. Jabłko szlak trafił, chociaż jego lądowanie mogło by wywołać uśmiech w innych okolicznościach.
Cofnął łeb pod sam pień drzewa, czując jego chropowatą kore na karku. Przednimi łapami zapierając się o barki Kwiatu i nieco pchając go w tył, licząc, że tylne kończyny złapią przyczepność i ten na nowo powróci do stabilnej postawy. – Zdarza się.. Teraz wszędzie pełno błota. – wymamrotał.
Cały zawstydzony ponownie spróbowałem się podnieść z tym jabłkiem na nosie. Widziałem, że to go przerasta. Damiec mnie odpychał, ja starałem się wstać i udało sie. Usiadłem i padłem na plecy. Nosz na Tarrama. Tylko jęknąłem zrezygnowany i poirytowany. Chwilę starałem się przewrócić na brzuch. Po jakimś czasie sie udało i normlanie usiadłem. Spojrzałem na rozmówce ze zmieszanym wyrazem pyska.
– Naprawdę nie chciałem... – wybełkotałem zestresowany ta sytuacja, wręcz z tego napięcia zacząłem bawić się końcówką ogona i patrzyłem między swoje łapy.
Jeden sukces, okazał się mieć całkiem przewrotne konsekwencje, gdy mglisty upadł na plecy. Dał mu chwilę na pozbieranie się, samemu siadając tak, by ogon otoczył jego łapy. Z "grzechotki" kończącej ogon wyjął jakąś niewielką gałązkę, która utknęła między większymi łuskami i zaburzała jej poruszanie. – Nie znajdziesz smoka, który nie poślizgnął się na tej brei chociaż raz na polowaniu lub w walce. – uspokoił go.
Gdy już usiadł zdjął to nieszczęsne jabłko z jego pyska, oferując kawałek oprawionej skóry wyjętej z torby, do wytarcia soku, który teraz spływał po krysztale.
Po chwili ciszy, wznowił rozmowę, chcąc jakoś załagodzić te postawę zbitego smoka, którą przedstawiał Kwiat. – Jesteś uzdrowicielem, nie mylę się? – intensywna woń ziół oraz fakt posiadania jednego z nich, nawet jeśli było dość pospolite i znajdowało całkiem spory wachlarz zastosowań w smoczym życiu, podsuwało te profesje jako odpowiedź na pytanie.
Zaśmiałem się lekko na jego komentarz, ale nadal to był wymuszony śmiech. Sam widziałem jak serenada poległych tak zalicza glebę. Piękna to była gleba...
Podniosłem wzrok i ruszyłem głową:
– Tak, jestem najmłodszym uzdrowicielem Mgieł. Choć jeszcze nic poważniejszego nie łatałem poza chorobami czy zadrapaniami... Przepraszam, ze to ten owoc poszedł na straty... – ponownie spojrzałem w dół, Nie lubię marnować jedzonka. Ono ma trafiać w pyszczek. Duszki nie lubią tego, a jakby ona to zobaczyła, to mój ogon byłby bez tych kryształów...
