Bliźniacze Skały

[Moderator]

Bliźniacze Skały to dwa strome, zwrócone ku sobie wzgórza górujące nad pobliskim laskiem. Ze względu na spokojną atmosferę, przytulność i piękne widoki okolicy, miejsce to zostało ulubione przez zakochane pary i dusze szukające swojego szczęścia w miłości.

[Mrucząca Łuska]

Rozgwieżdzony odpoczął już nieco po całym dniu treningu magii, toteż uznał, że dzisiaj może poćwiczyć magię obrony. Szybko szły mu te nauki, jak tak dalej pójdzie, to bardzo szybko zostanie czarodziejem. Magia obrony się mu w tym bardzo przyda, więc nie zaszkodzi jej nieco poćwiczyć.
Przyszedł w to odosobnione miejsce, po drodze zastanawiając się, jaką formę ma mieć jego trening. Zdecydował w końcu, że po prostu będzie tworzył najróżniejsze rodzaje tarcz, osłon, kopuł, ścian i tak dalej.
Zaczynajmy więc. Adept przymknął oczy, chcąc się skupić. Oczyścił swój umysł ze wszelkich niepotrzebnych myśli, wyciszył się, jak zawsze gdy przygotowywał się do użycia maddary. Sięgnął do swego źródła pradawnej mocy, błyszczące kwiaty i zaczerpnął z nich odpowiednią ilość – teraz mógł działać. Najpierw obroni się przed... powiedzmy, lodowym, niesamowicie ostrym jasnobłękitnym kolcem, lecącym ze sporą prędkością w kierunku jego piersi. Pomyślmy chwilę...
Oczywiście teraz nie musiał się śpieszyć, bo żadnego ataku nie było, ale na Arenie nie będzie miał tyle czasu – dlatego już teraz musiał przyzwyczajać się do szybkich reakcji. Z maddary zaczął tworzyć tarczę o kopułowatym kształcie przed sobą, ustawioną tak, by osłonić cały przód swego ciała. Była stworzona z kilku warstw: pierwszą nich, tą od strony kolca, stanowiła magma, płynna, piekielnie gorąca, o jasnopomarańczowej, żarliwej barwie. Jej zadaniem było powstrzymanie lodowego sopla i rozpuszczenie go. Gdyby jednak ów atak okazał się silniejszy bądź odporny na rozpuszczanie, pod magmą ukrywała się gruba, szaro-czarna płyta z kamienia. Na niej właśnie kolec miał się rozkruszyć, dodatkowo chroniła Kolca przed gorącem płynnego ognia. Adept tchnął w to całe wyobrażenie odpowiednią ilość maddary i patrzył, jak się pojawia. Kiedy uznał, że twór jest wystarczający, zneutralizował go odcinając od niego dopływ maddary.
Pora na kolejny twór. Tym razem wyimaginowany wróg celował ognistym oddechem w jego oczy. Samiec pomyślał chwilę nad sposobem obrony, po czym przeszedł do czynu.
Na jego łbie miała powstać swojego rodzaju druga skóra stworzona z niesamowicie twardego i lodowato zimnego diamentu. 'Skóra' ta miała pojawić się trzy szpony od skóry jego łba, a miała grubość dwóch łusek. Była oczywiście przezroczysta, tak że smok widział przez nią wszystko. Nie musiał dodawać jej przepuszczalności powietrza, bo od spodu tarcza nie przylegała do szyi, więc była tam dziura, przez którą powietrze się dostawało.
Tchnął w swoje wyobrażenie maddarę – pojawiło się, oblekając łeb samca kryształowym hełmem. Po chwili jednak zneutralizował twór i zabrał się do kolejnej obrony.
Wyobraził sobie atak – cztery kamienne, ale elastyczne pnącza pokryte siecią ostrych, zakrzywionych haczyków – kolców, które wystrzeliły z ziemi przy wszystkich czterech łapach, po czym opleść je w nadgarstkach, ścisnąć i szarpnąć, powodując jak najsilniejsze obrażenia. Już wiedział jak się przed tym obronić.
Z kwiatów maddary, swego źródła zaczerpnął odpowiednią ilość pradawnej mocy i zabrał się do tworzenia obrony. W jego umyśle na nadgarstkach wszystkich czterech kończyn pojawiły się twarde, mocne, stalowe obręcze. Były grube na około łuskę, a przy tym wytrzymałe na jakiekolwiek zgniatanie, wyginanie, rozcinanie, roztapianie i tak dalej. Miały ciemną, srebrzystą barwę i były gładkie i lekko chłodne w dotyku. Ich zadaniem było jedynie nie dopuszczenie kolczastych pnącz do futra i powstrzymanie ich przed zadaniem Rozgwieżdżonemu obrażeń. Adept tchnął w swoje wyobrażenie maddarę i zadowolony patrzył, jak jego obrona się pojawia. Podtrzymywał twór tylko chwilę, później zneutralizował go odcinając dopływ mocy i zabrał się za kolejną obronę.
Powiedzmy, że teraz walczy z przeciwnikiem polegającym na swoim ciele – wojownikiem. Wojownik ów skoczył w stronę Kolca, wyciągając szpony prawej przedniej łapy, by przejechać po jego szyi i przeciąć najważniejsze żyły. Samiec pochylił łeb, zastanawiając się przez moment nad obroną, po czym – gdy już wiedział – sięgnął do źródła maddary, by zaczerpnąć z niego nieco magicznej mocy, głodny jestem.
Zaczął tworzyć w swoim umyśle obraz: kamienna ściana wyrosła nagle z ziemi, dokładnie między nim, Rozgwieżdżonym, a jego atakującym przeciwnikiem. Była na tyle wysoka, żeby powstrzymać go przed zadaniem adeptowi ran. Wykonana została z marmuru, gładkiego, zimnego, czarnego, usianego szarymi plamami i srebrnymi przebłyskami. Miała być gruba na mniej-więcej dwa szpony, wysoka na trzy ogony. Posiadała też wysoką odporność na rozkruszenia, rozbicia i tym podobne. Jej zadanie było proste – atakujący powinien się na niej zatrzymać, a jego szpony nie dosięgnąć szyi Adepta. Tchnął w wyimaginowany obraz maddarę i patrzył uważnie, jak czarna ściana wyrasta z ziemi, dokładnie taka, jaka miała być i gdzie miała być. Zadowolony, odciął dopływ mocy; obrona znikła.
Kolec odetchnął głęboko, nieco zmęczony użyciem dużej ilości maddary. Wstał, przeciagnął się, po czym ruszył w drogę do domu. Musi trochę odpocząć.

[Zuchwały Kolec]

Dlaczego było tak nieprzyjemne? Samiec nie potrafił zrozumieć, dlaczego wszystko tutaj było takie...chłodne! Nie cierpiał tego uczucia, wolał już zostać tam gdzie kiedyś, jednak nie...on musiał zachować się dosyć nie mądrze i podążyć za nieliczną grupą smoków. W pewnej chwili samiec zatrzymał się. Nigdy nie będzie wdzięczny żadnemu smokowi, ale przy nauce trzeba się jakoś podlizać.
Wolał nie sprowadzać na siebie gniew nauczyciela, który z pewnością nie będzie tolerował jego zachowania. Bynajmniej pewna ognista, której imię za grzechy nie pamiętał zgodziła się mu co nieco opowiedzieć. W końcu pragnął zostać czarodziejem, więc to było najważniejsze.
Zuchwały zmrużył ślepia, oczekując smoczycy... Uzdrowicielka...Trująca..

[Życiodajna Trucizna]

Życiodajna po chwili przybyła na miejsce spotkania. Wylądowała na śniegu, po czym z gracją złożyła skrzydła. Spojrzała na Cienistego z powagą. Cieniści chyba nie mogli być tacy źle, w końcu podczas wojny z wodą zrozumieli które stado jest najpotężniejsze i przyłączyli się do Ognia.
–Witaj. -powiedziała, siadając przed nim na śniegu.
–Na początek wymień jakie stada żyją na tych terenach i czym się charakteryzują. -poleciła mu głosem nie zdradzającym żadnych emocji.
Nie mówiła nic więcej czekając na jego odpowiedź. Siedziała wyprostowana, z łapami owiniętymi ogonem, wpatrując się w swojego ucznia.

[Zuchwały Kolec]

Samiec obrócił się w stronę smoczycy, spojrzał na nią z zastanowieniem, by po chwili skinąć jej łbem na powitanie.
– Witaj. – Rzekł poważnym głosem, by w pewnej chwili zmrużyć ślepia i uśmiechnąć się lekko. Cóż, spytała o coś...w miarę łatwego jak dla tutejszych. Na szczęście Zuchwał wiedział o co chodzi, w końcu się przygotował.
– A więc zacznę od Ognia...Smoki o płomiennym temperamencie. Bywają agresywne, czasem wręcz szalone. Nieprzewidywalne, jak płomienie, które kochają najbardziej. Wyznają własne, indywidualne zasady, którymi kierują się w życiu. W przeciwieństwie do zasad często zmieniają przyjaciół, trzymają się z tymi, z którymi akurat jest im wygodniej. Wierne i lojalne stadu. Jedną z największych domen Ognia jest odwaga. Czasem rozpaczliwa. Tu ponoć rodzą się też najlepsi wojownicy. Stado wody zaś to smoki wolące samotność, ciszę. Nieprzewidywalne, bez określonych z góry cech, tak jak woda, którą kochają. Do stada Wody ciągną smoki nie przepadające za fizyczną walką. Nikt dokładnie nie wie, jaka panuje atmosfera w tym stadzie. Ze strzępów informacji można wywnioskować jedynie, że Wodni kierują się tym, co podpowiada im rozum, rzadziej serce. Stąd pochodzą najlepsi magowie. Stado ziemi...Smoki stoickie i zimne niczym głazy. Najbardziej cenią rozwagę i spokój. Bardzo trudno jest je zdenerwować, ale kiedy już zostaną doprowadzone do ostateczności, nie cofną się przed niczym, aby osiągnąć cel. Stąd pochodzą najlepsi łowcy. Smoki Ziemi otaczają szczególną czcią Immanora, boga wytrzymałości. A teraz powiem coś o Cieniu, do którego należę. Cechuje nas potrzeba dominacji i godna pochwały wytrwałość. W ciężkich chwilach odnajdują pokrzepienie w swojej wierze. Cenimy wartość smoczego sprytu i intelektu. W Stadzie Cienia szczególny nacisk kładziemy na dyscyplinę i kształtowanie silnych charakterów. Nasz boski patron obdarzył stado niezwykłą intuicją, nic dziwnego, że wywodzą się stąd najlepsi stratedzy wojenni. Nie mamy jednak złych zamiarów. – Powiedział poważnym głosem, patrząc na Trującą w skupieniu.

[Życiodajna Trucizna]

Podczas jego opowieści można było dojrzeć mimowolne reakcje Życiodajnej na to co mówił adept. Gdy opowiadał o Ognistych słuchała z dumą i zadowoleniem, gdy mówił o Wodnych, wyszczerzyła kły, jakby chciała go zaatakować, a przy Ziemnych uśmiechnęła się lekko, najwyraźniej myśląc o czymś całkiem innym niż nauka. Na wzmiankę o Cienistych nie zareagowała, pozostając spokojna i poważna. Gdy skończył wszystkie emocje zniknęły.
-Teraz powiedz wszystko co wiesz o smoczych rasach.
– poleciła mu.

[Zuchwały Kolec]

Samiec zauważył reakcję smoczycy, widać, że za wodnymi nie przepadała, ognia słuchała z dumą, a z ziemią...cóż, domyślił się, że chodzi o coś przyjemniejszego niż nauka czy inne takie sprawy.
– Smoki skrajne, to dowolne połączenie dwóch gatunków. Smoki jaskiniowe mają bardzo małe skrzydła grube łuski i częściej są o ciemniejszej brawiue łusek. Lubią ciemność, zieją ogniem. Smoki powietrzne mają długie kończyny i bardzo ogromne skrzydła, te smoki wielbią lot. Zazwyczaj przybierają jasne maści. Smoki pustynne, takie jak ja są szczupłe, długołape, wytrwałe, nie posiadają żadnych zgrubień na skórze gdyż to udturdnia im wymianę ciepła, szerokie, duże skrzydła, zieją ogniem. Smok górski to dość spory gad o bardzo twardych łuskach o rozmaitych barwach, uwielbiają góry i wspinaczki, zieje lodem, czasami można spotkać osobniki plujące kwasem. Smoki bezskrzydłe nie mają skrzydeł, krótkie łapy, gruba łuska. Smok zwyczajny to klasyczny gatunek, jednak ten coraz rzadziej jest spotykany, jest on przodkiem wszystkich pozostałych podgatunków. Smok wywernowy nie posiada przednich kończyn, za to jego skrzydła są długie i mają ostrą nasadę oraz gruby szpon ułatwiający im chwytanie, przybiera na ogół jasne maści. Smoki północne mają siersć, pióra, futerka...różne te bzdety. Zieją lodem, najczęściej są bardzo kolorowe i zadbane. Smok bagienny uwielbia przyebywać w jeziorach czy bagnach, plusje kwasem lub zieje ogniem. Najczęściej występuje w ciemnych barwach. Smoki drzewne posiadają bardzo chwytne łapy i stosunkowo małe skrzydła, występują w różnych kolorach, uwielbiają roślinność. No i ostatni to smok morski, który posiada błonę pomiędzy palcami, nie przepada za lądem, woli wodę. Zdolny do oddychania pod nią, nie umie jednak ziać ogniem, pluć kwasem czy ziać lodem. Mają też małe skrzydła. – Powiedział, patrząc na nią poważnie.

[Życiodajna Trucizna]

Tym razem nie było widać zbyt wielu emocji. To jakiej dany smok był rasy niezbyt obchodziło Życiodajną. Widoczne był więc jedynie spokój i powaga. Gdy skończył, pokiwała łbem, informując go tym samym że odpowiedział poprawnie.
-Teraz opowiedz mi o bogach.-wydała kolejne polecenie.
Wciąż z uwagą przyglądała się Zuchwałemu, czekając na jego odpowiedź. Póki co szło mu całkiem nieźle. Jeśli czegoś by nie wiedział opowiedziałaby mu o tym, ale nie czuła potrzeby opowiadania adeptowi o sprawach tak oczywistych jak rasy smoków czy stada.

[Zuchwały Kolec]

Oczywiście, Zuchwał się na wszystko przygotował. To przecież nic złego i tak był zadowolony, że jak na razie nauka szła po jego myśli.
– Jest 13 smoczych bóstwo. Immanor najpotężniejszy z bóstw, złoty smok. Dobrotliwy i potężny, stwórca. Lahae czerwonołuska smoczyca o miłym brązowych ślepiach, jest to bogini percepcji. Nenya to smoczyca o wiśniowych łuskach, patronka zręczności. Valanyan to patron refleksu, czarny smok o łagodnych niebieskich oczach. Kamanor to granatowy smok o głębokich oczach, patron siły. Uessas to potężny smok o srebrnych łuskach, patron Charyzmy, syn stwórcy. Viliar to porywczy, czerwony smok. Miłuje cierpienie i rozpacz, strach. Jest to patron niesłusznej wojny. Nytba to niezwykle urodziwa, najmłodsza córka Immanora, smukła i sprytna smoczyca o srebrzysto białych łuskach i złotych oczach. Patronka Aparycji, ponoć bardzo piękna. Erycal to smok z białym futrem, jest patronem wszystkich medyków i uzdrowicieli, ponoć był przy walce z Tarramem. Thahar to smok dość...gruby o czerwonych łuskach, patron łowów. Ateral to niepozorny samiec o chudej budowie, oczy czarne o srebrzystych punkcikach. Bóg Śmierci i Sprawiedliwości. Tarram to bóg już Upadły, pokonany przez śmiertelnika. Cóż, nie wiadomo co dokładnie z nim się stało...być może odszedł na zawsze. – Zakończył, patrząc na nią z pustką w ślepiach.

[Życiodajna Trucizna]

Tym razem znów nie okazywała żadnych emocji, choć bogowie byli dla niej czymś dość ważnym. Po raz kolejny skinęła łbem. O co teraz by go zapytać? Postanowiła dać mu wybór.
-Jeśli chcesz się czegoś dowiedzieć możesz mnie o to zapytać. Ale najpierw powiedz jeszcze co wiesz o kamieniach szlachetnych.-powiedziała do niego spokojnym, poważnym głosem.
Wciąż wpatrywała się w niego, wyczekując odpowiedzi.

[Zuchwały Kolec]

Samiec skinął z lekka łbem, patrząc na smoczycę z powagą i stoickim spokojem. Przekrzywił lekko łeb na bok.
– Nie wiem za dużo o kamieniach. Znam tylko ich nazwy...agat, akwamaryn, ametyst, opal, tygrysie oko, bursztyn, cytryn, diament, granat, jaspis, koral, malachit, nefryt, onyks, perła, rubin, szafir, szmaragd, topaz i turkus. – Powiedział wszystko to co wiedział po czym zamyślił się.
O co on mógłby zapytać? Już wiedział.
– A czy są tutaj duchy? – Zapytał, przekrzywiając lekko łeb w bok i czekając na odpowiedź. W sumie...nie był pewien, czy też o nich słyszał, czy nie.

[Życiodajna Trucizna]

-Są duszki, które można czasem spotkać. Znamy imiona kilku z nich. Dadu, który wie gdzie znajduje się zwierzyna łowna i może czasem pomoc w jej znalezieniu, choć może zażądać za to jakiejś zapłaty. Naqimia jest opiekunką wszystkich młodych stworzeń, i nie pozwala na ich zabijanie. Alaleya, to dość spokojny duszek, który złości się jedynie gdy ktoś zrywa owoce z drzew. Riromi to duch, którego nikt nie chciałby spotkać na polowaniu. Jest złośliwy, lubi przeszkadzać smokom czy rzucać w nie kamieniami. Katamu zadaje zagadki, za których rozwiązanie może podarować kamień szlachetny. O tych wiemy, choć jest ich pewnie więcej.-odpowiedziała na jego pytanie ze spokojem.
-Coś jeszcze cię interesuje?-spytała po chwili.
Teraz przyszedł czas na to, by to on zadał jakieś pytania. A potem będzie można zakończyć już tą naukę.

[Zuchwały Kolec]

Samiec uważnie słuchał odpowiedzi smoczycy, by w pewnej chwili przytaknąć lekko łbem. Już wiedział o co chodzi z tymi duszkami. Nauka jednak zbliżała się do końca,bynajmniej miał on taką nadzieję. Uśmiechnął się delikatnie.
– A teraz powiesz mi coś o rangach? – Zapytał spokojnym głosem, przenosząc wzrok gdzieś w bok i myśląc w skupieniu. Jeszcze tyle nauk mu zostało...ale co tam, zobaczymy czy uda mu się z tego wyrobić.

[Życiodajna Trucizna]

-Najważniejszy smok w każdym stadzie to przywódca. Drugi człon jego imienia to Ogień, Woda, Ziemia lub Cień, zależy to od tego którym ze stad włada. Ma także zastępcę, który przejąłby władzę gdyby przywódca nie mógł dłużej rządzić stadem. Są uzdrowiciele, po dwóch w każdym ze stad, którzy leczą rannych i chorych, to ich najważniejsze zadanie. Łowcy polują dla stada, a czarodziej i wojownicy walczą w jego obronie, choć robią to w różny sposób. Adepci, o imionach z drugim członem Łuska lun Kolec szkolą się by osiągnąć dorosłą rangę. klerycy to smoki, które chcą zostać uzdrowicielami. Pisklęta to najmłodsze smoki, które nie są jeszcze adeptami. Istnieją także prorocy, nie należący do żadnego ze stad. -odpowiedziała mu.
Mogłaby opowiedzieć więcej o każdej z rang, ale czy miało to jakiś sens? Wiedział już wystarczająco dużo.
-Myślę, że możemy skończyć naukę.


//raport: wiedza I

[Kometa.]

Bliźniacze. Kazać pisklakowi szukać jakiegoś miejsca, którego w życiu na oczy nie widział było doprawdy okrucieństwem. A przynajmniej według niego! Na szczęście poszło mu to szybciej niż zakładał. W końcu przebiec się po skrawku terenu nie jest tak trudno. Nie dostrzegł jednak tutaj samicy z którą miał odbyć naukę. Ciekawe czy zjawi się w miarę szybko?
Rozejrzał się dookoła. Miejsce wydawało się odpowiednie do nauki lotu chociaż na chwile obecną niezbyt mu się podobało. Dużo pustej przestrzeni sprawiało że wiatr był strasznie dokuczliwy. Nie zamierzał jednak rezygnować. Posadził swoją rzyć przy skale, tak by zasłaniał go przed wiatrem i czekał na Eliksir.
Jak tam wspomnieć to na sam dźwięk jej imienia chciało mu się pić.