Pasterz Ziemi

[Pasterz Ziemi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Któryś zmysł, może szósty albo siódmy mówił mu, aby spróbować zwykłej rozmowy. Niekoniecznie musiał dziękować albo prosić o coś. Ot, czasami trzeba było tylko pogadać. Dla Poranka było to nieco niekomfortowe, w końcu to rozmowa malutkiego z gigantem, aczkolwiek mogło to się udać. Gorzej, że na pierwszy ogień wybrał właśnie Kammanora. Nie tak, że nie lubił tego boga albo że się go bał... Po prostu nie wydawał się tak dobroczynny jak Immanor. Nawet Erycal mimo, iż był dupkiem to jednak był co najwyżej oschły. Za to bóg, który ponoć łatwo wpada w gniew? Astral miał pewne obawy na temat przyczynienia się do takiego wybuchu wściekłości, a nie chciał dostać piorunem albo zmienić się w kozę.
Podszedł w końcu do piedestału, nieco na miękkich łapach. Miał nawet pakunek z prezentem. Pieczoną sarninę well done przysmażoną z obu stron z przyprawami w których marynowała się dzień przed. Pokrojone było w coś w rodzaju steków, do tego na wierzchu znajdowało się parę grzybków (nie, nie było spleśniałe, stanowiły dodatek). Całość owinięta była w duże liście, mięso było jeszcze ciepłe, ale Poranek i tak podgrzał je jeszcze maddarą, żeby było gorące, po czym postawił pod piedestałem.
– Mały posiłek dla Ciebie, o wielki Kammanorze. Mam nadzieję, że będzie Ci smakowało. Trochę umiem gotować, kiedyś byłem nawet niezłym łowcą, choć nie wiem jaki jest stosunek bogów do takich ofiar, bo pewnie nawet nie musicie jeść. Właściwie... To czymś się odżywiacie, jakąś energią? Ciepłem, promieniami słońca? – spytał, mając nadzieję, że nie uraził tym boga. Pytanie było w pełni poważne! W końcu ciężko wyobrazić sobie byt, który jest wszechmocny i nie potrzebuje żadnego doładowania. Smoki jedzą, ryby jedzą, elfy jedzą, każdy je, więc i bogowie coś pewnie jedzą.

// 4/4 mięsa w ofierze dla Kammanora

[Kammanor]

Coś nagle łupnęło o ziemie, jak gdyby ktoś uderzył gigantyczną łapą o kamienny blat. Mięso przyniesione przez uzdrowiciela (i eks-łowcę, wojownika i piastuna) rozdarło się w pół niczym przecięte pazurami i zniknęło na jego oczach. Zadowolony pomruk rozległ się w murach świątyni, a cała klatka piersiowa Gwieździstego Poranka zawibrowała. Intensywny zapach posiłku jeszcze długo unosił się przed piedestałem Pana Siły.
– Twoje idee są słuszne Synu Ziemi, lecz dalej zbyt ograniczone by uchwycić boską potęgę – odparł Kammanor dudniącym głosem, a dźwięk odbijał się echem po kamiennych ścianach.

[Pasterz Ziemi]

Odpowiedź Kammanora była... Zagadkowa. Jakie zatem idee byłyby odpowiednie? I co znaczy uchwycić boską potęgę? Stać się... Bogiem?
– Doceniam, hm, Twoje słowa. Jednakże co ma na myśli mówiąc o uchwyceniu boskiej potęgi, o wielki Kammanorze? Jakie idee byłyby bardziej słuszne? – spytał w pełni poważnie. Oczywiście miał swoje idee, choć nie zawsze sformułowane w słowa. Każdy miał przecież system wartości, którym się kierował albo myśl przewodnią nadającą rytm życiu. Jedni żyli dla samego życia, inni dla przyjemności. Pasterz zaś... Był ciekaw świata. Chciał zobaczyć jak najwięcej, poznać inne rasy i nie ograniczać się tylko do Wolnych Stad. Mało tego, chciał szerzyć dobroć i pomagać innym, co nawet mu się udawało, czego przykładem była odrośnięta noga jaszczuroczłeka po wstawiennictwie u Immanora. Jakie idee jednak mieli sami bogowie? W końcu każdy z nich był inny, podobnie jak smoki. Ciężko uwierzyć, żeby idea Viliara była słuszna. Znaczy, dla niego pewnie była, może nawet była patrząc na to obiektywnym, boskim okiem, ale dla Astrala patronat niesłusznej wojny nie brzmiał aż tak dobrze. Z drugiej strony, nie ma światła bez cieni. Zawsze musiał istnieć balans, podobnie w boskim panteonie...
Trochę się zamyślił, więc lekko potrząsnął łbem. Później odda się dywagacjom.

[Kammanor]

Gromki odgłos śmiechu Kammanora rozległ się po Świątyni, tak jakby Astralny właśnie czymś bardzo boga rozbawił. Śmiech nie brzmiał prześmiewczo, był głęboki i przyjemny dla ucha, ale nie pomagało to w rozwianiu wątpliwości.
– Twoje podejrzenia, Pasterzu – odparł bóg, najwyraźniej poklepując smoka po plecach, bo ten poczuł na sobie ciężką niewidzialną łapę. Gdy śmiech zamilkł, a łapa przestała ciążyć na grzbiecie Ziemnego, obecność boskiej mocy całkowicie zniknęła. Samiec jednak poczuł się wyjątkowo krzepki po spotkaniu z Bogiem, nawet jeśli... trochę go teraz piekły plecy jak po zakwasach.


Pasterz Kóz:
+ Błogosławieństwo Kammanora -1 ST do wszystkich akcji na siłę przez dwa tygodnie (do 18.06)

//wpisz do podpisu i przypominaj MG w postach gdy używasz

[Pasterz Ziemi]

Klepnięcie było jakby go ktoś młotem trzasnął, ale czuł się... Silniejszy. Napakowany jak Basior. To było dosyć przyjemne mimo wszystko.
– Hm... Dziękuję Kammanorze – powiedział, choć odpowiedź boga nie była do końca jasna. Chodziło o to o czym myślał? Że każda idea jest słuszna i może być odpowiedzią? Czy może to nie idee sprawiają, że boska potęga jest łatwiejsza do uchwycenia, tylko właśnie boskość sprawia, że idee stają się słuszne? Och, to chyba za dużo na mały rozumek Astrala. W końcu najłatwiej zrozumieć boga może inny bóg, a skoro Pasterz nie dysponował taką mocą to mógł tylko gdybać. Co właśnie w sumie robił.
– Więc... Jak to jest po powrocie, wielki Kammanorze? Z tego co wiem to nie wszyscy jeszcze wrócili – zagaił. Ugryzł się w język, żeby nie powiedzieć "pewnie się martwisz", bo Astral na jego miejscu martwiłby się, ale czy bóg, do tego taki jak Kammanor, martwiłby się? Może był pewny ich powrotu io to raz, dwa? Ach, boskość, to dopiero idea nie do uchwycenia!

[Narrator]

Kammanor już nie odpowiedział Porankowi, najwyraźniej zostawiając smoka z samym sobą i nowo odzyskaną ciszą. O no i wspomnieniem poklepania po pleckach od wujka Kamyka.
Ale hej, zawsze miał teraz nad czym rozmyślać, prawda?

[Pasterz Ziemi]

Po jakimś czasie Pasterz wrócił do Świątyni i od razu ruszył w stronę piedestału Kammanora. Zakwasy mu minęły, czuł już się normalnie, ale przecież nie przyszedł po kolejne błogosławieństwo, tylko porozmawiać, tak po prostu. Ot, bogowie pewnie też czasami chcieli z kimś pogadać, prawda? Nie tylko słuchać próśb, podziękowań, oddawanej czci ze strachu czy z szacunku. Na pewno było to w jakimś stopniu przyjemne, ale czy na dłuższą metę też? Astral tego nie wiedział, bo w końcu nie był bogiem.
– Witaj, o wielki Kammanorze – skłonił się przed piedestałem. Co prawda boga na nim nie było, ale ukłon był symboliczny, pokazywał szacunek wobec boga, a nie kamienia na którym kiedyś stał posąg. – Jak to właściwie jest być bogiem, dobrze? Znaczy, czy bycie bogiem mogłoby być złe? Nużące bądź irytujące? W końcu smok kiedyś umrze, a bóg... Raczej nie. Ciężko wyobrazić sobie liczne księżyce. U nas byłoby to samo. Polowanie, zbieranie ziół, ceremonie, rozmowy, inne relacje i co jakiś czas wypad poza Wolne Stada, ale nawet i to się kiedyś skończy, gdy zobaczy się już tyle, że iść dalej to trzeba będzie sporo iść... Jest na przykład takiego miasto, ale bardzo dalekie. Kiedyś tam pójdę, tylko na razie zbieram na ofiarę po błogosławieństwo – nieco rozgadał się Astral. Być może pod koniec nieco odpłynął myślami, ale co zaszkodzi mówić co się myśli?

[Kammanor]

Przytłaczająca, znajoma aura znów objęła Pasterza Kóz.
– Mmm. To tak jakby obserwować zmieniający się strumień i spływające po nim liście. Intensywny. Żywy. Ale jeśli na chwilę oderwę wzrok, gdy spojrze znów, jest nie do poznania. Wszystko co robicie już się wydarzyło. Wszystko co uznajecie za nowe ktoś inny już poznał. Zmieniają się tylko imiona postaci odgrywających ustalone historie. – niski tubalny głos Kammanora odpowiedział Porankowi. Powietrze aż drgało od wibracji.

[Pasterz Ziemi]

Czyli to co było teraz istniało dla boga tak długo jak na to patrzył? A gdy spoglądał gdzieś indziej to mijał czas i wszystko się zmieniało? I czy sugerował, że wszystko już kiedyś miało miejsce, lecz to powtarzają, a nawet ktoś powtórzy to co powtarzają? Pojęcie boskości zdecydowanie wykraczało poza proste rozumienie. Nie żeby Astral był prostym smokiem, po prostu jak pszczoła mogłaby zrozumieć jak to jest być smokiem? Ciężko wczuć się w kogoś całkowicie innego. W innego przedstawiciela tego samego gatunku, jasne. W podobny gatunek istoty rozumnej, pewnie. Nawet zwierzę można zrozumieć w pewnym stopniu. Ale boga? Jest o klasę wyżej.
– Wielki Kammanorze, co to oznacza? Czy przeszłość, teraźniejszość i przyszłość są dla bogów niczym jedno? W końcu muchy żyją parę dni, smoki wiele księżyców, a bogowie... No jeszcze dłużej. Pewnie nawet ta rozmowa to dla Was jak mrugnięcie okiem, dla muchy zaś byłby to kawał życia. Jeśli jednak teraz jesteście pośród nas to czy Wasze postrzeganie zmienia się? – spytał. Przypadkowo poruszył koncepcję czasu i jej rozumienia, co i tak wysilało trybiki obracające się w głowie smoka.

[Kammanor]

Zrozumienie natury boskiej z pewnością nie mogło wynikać z samych słownych wyjaśnień, stąd nawet okazujący swą cierpliwość Kammanor nie miał interesu w przedstawianiu Ziemistemu różnych odnóg swojego rozumienia. Gęsta, choć energizująca aura siły nadal jednak nie opuszczała Astrala, więc nawet nie widząc boga przed sobą, miał pewność, że dalej go obserwował.
– Wersje czasu nie są dla nas jednym, lecz doświadczenie zmienia nasz sposób postrzegania – wyjaśnił ciężkim głosem, lecz mimo wszystko z szacunkiem wobec jego ciekawości.

– Masz rację, gdy patrzymy na was z bliska, w cielesnych powłokach jest nam bliżej do waszego spojrzenia. – zagrzmiał głos Kammanora.
– Widzimy wtedy mniej, lecz dokładniej. – Ostatnie słowo specjalnie wybrzmiało wolniej, z dodatkowym naciskiem, jakby dla podkreślenia kontekstu.

[Pasterz Ziemi]

Mniej lecz dokładniej... To tak jakby skupiali swój wzrok na czymś. Jak spoglądanie na rozległy horyzont ze świadomością, że są tam tysiące niewidocznych od razu rzeczy, jak chociażby mrówki. Pewnie byłaby to dobra metafora. Im bardziej nachylają się ku smokom, tym mniej bogowie widzą, ale za to dokładniej. Tak można byłoby to podsumować.
– To trochę wyjaśnia, choć dowiedzieć się o czymś, a samemu to zobaczyć to pewna różnica. Niemniej, dziękuję za rozmowę – pochylił się przed piedestałem w geście szacunku. Tkwił tak jeszcze chwilę, bo może Kammanor będzie chciał coś dodać.

[Narrator]

Pasterz czekał i czekał, ale ostatecznie żadnej nowej wypowiedzi Bpha Siły się nie doczekał. Boska energia powoli ulotniła się z miejsca przed piedestałem, zostawiając przywódcę Ziemi jedynie z własnymi myślami. Aczkolwiek dowiedział się tego i owego z pyska samego Kammanora, czyż nie?

[Pasterz Ziemi]

Czasami tak bywało. No nic, Astral ulotnił się ze świątyni. Rozmowa i tak była interesująca, a wróci innym razem. Nie uciekniesz Kammanorze przed Astralem, męczydupą!

//Innym czasem

Sporo się działo. Lahae, Sekcja, zostanie Przywódcą, pożar, łowcy smoków, orki z Majorki i inne dziwactwa, dziwy i trudy. Przynajmniej mógł się świecić czy raczej emanować świetlną, przyjemną dla otoczenia aurą. Właśnie to robił, nie mając oporów przed korzystaniem z daru od Immanora, gdy szedł do jego posągu. W końcu nie będzie wstydził się tego o co poprosił! Tym bardziej, że nawet nieco nawiązywało to do Boga.
Przystanął dopiero przed posągiem. Pochylił się przed nim w ukłonie i dopiero zaczął rozmowę. Liczył na to, że bóg będzie nieco wyrozumiały dla niego ze względu na ich relację.
– Wielki Immanorze, mam nadzieję, że mnie wysłuchasz. Wybacz, iż ostatnio nieczęsto bywałem u Ciebie, sporo się działo i dzieje nadal. Nieco smutną wieścią jest Twój powrót, no, do tej postaci. Miałem nadzieję spotkać się z Tobą osobiście jeszcze raz. W końcu dużo się pozmieniało od tej całej sytuacji ze Światłością i Pałacem... Tak czy siak, mam nadzieję, że wszystko w porządku wśród bogów. Przynajmniej lepiej i spokojniej niż u nas – odetchnął powoli i głęboko. – Czy moja przysługa nie była zbyt... Pyszna? Nie to miałem na celu oczywiście, ale chciałbym poznać Twoje zdanie, o wielki Immanorze – skłonił się przed posągiem jeszcze raz. Mimo wszystko miał do niego szacunek. Do boga, nie do posągu. Znaczy do posągu jako reprezentacji boga też. No wiecie o co chodzi.

[Immanor]

Pasterz poczuł na swojej skórze ciepło słonecznego dnia, kiedy świątynia wypełniła się subtelną mocną najwyższego z bogów.
– Każda forma kontaktu ze mną jest równie osobista, synu Ziemi – Immanor odezwał się w umyśle Astrala. – Moja istota przebywa w innym wymiarze nawet wtedy, gdy poruszam powłoką, którą widzisz obok siebie – wyjaśnił. Wyglądało na to, że nie da Pasterzowi przyjemności rozmawiania z nim jak ze smokiem.
– Tak, minęło sporo czasu od tamtych wydarzeń. Być może zainteresuje cię, że wasz towarzysz, Gharnec, ułożył sobie życie za barierą i właśnie doczekał się wnucząt. Czy chciałbyś dowiedzieć się czegoś więcej? – przemawiał dalej spokojnym, mało zaangażowanym tonem.
Kiedy Pasterz zapytał się Immanora o to, co sądził o jego życzeniu, bóg odpowiedział pytaniem na pytanie:
– Czy życzysz sobie, żebym usunął twoją aurę?

[Pasterz Ziemi]

Ponownie zaczęło się od ciężkiego i niezrozumiałego dla Astrala tematu. Już rozmowa z Kammanorem sprawiła, że Pasterz był świadom niemożliwości zrozumienia samej idei boskości, że czas to dla nich jak mrugnięcie okiem. Inne wymiary mimo powłoki tutaj? To już całkowicie było... Niezrozumiałe. Czym był wymiar w ogóle?
Na wieści o starym druhu ucieszył się. To była dobra decyzja, aby go tutaj przywlec, jego ciało w sensie. Szkoda, iż pewnie już się nie spotkają w tym życiu.
– O ile nie jest to pytanie retoryczne zawierające opinię o tej aurze, to nie, nie chcę byś jej usuwał Immanorze. Przywiązałem się już do niej, choć nie świecę ciągle i wszędzie, bardziej w dobrych momentach i przy okazji – wyjaśnił mając nadzieję, że taka odpowiedź zadowoli boga. – Czym są wymiary? Że szerokość, długość i wysokość? Co do Gharnca, rad jestem z tych wieści. Chętnie się dowiem o nim więcej. Tak samo o Płatku Róży czy Eterze, ale wszystko po kolei – uśmiechnął się mimowolnie, wspominając dawnych znajomych. Nie spodziewał się wieści o nich, dlatego tym bardziej pragnął się teraz wszystkiego dowiedzieć, skoro miał okazję skorzystać z uprzejmości Immanora. Już samo to, iż Gharnec kogoś sobie znalazł i nie zginął w walce, było zaskakujące! Chciał wiedzieć więcej.

[Pasterz Ziemi]

// Na górze czeka modlitwa do Immanora

Jakiś czas później, Astral przybył ponownie do Świątyni, tyle, że tym razem ruszył w stronę posągu Naranlei. Raz tylko z nią "rozmawiał" do tej pory, a wtedy nie otrzymał odpowiedzi. Tym razem liczył na pogawędkę, choć brak odpowiedzi to też była odpowiedź! Tak czy siak, stanął przed posągiem i ukłonił się.
– Naranleo... Choć mam wrażenie, że jesteśmy sobie obcy, w końcu nie modliłem się do Ciebie zbyt często, to myślę, że skoro udało mi się porozumieć z Kammanorem, to i z Tobą, bogini magii, również mogę spróbować. Nie żebym z Kammanorem miał wcześniej złe stosunki, po prostu siła... – zerknął na swój brak napakowanych mięśni. Był za to szybki i gibki! – ...nie jest moją największą zaletą. Chciałbym porozmawiać o magii, ale nie naszej. Z tego co wiem, trytoni mają swoją boginię i również czarują. Elfy zaś wyznają naszych bogów pod innymi imionami, lecz też mają magię i swoje własne runy. Ludzie za to nie umieją czarować wcale, póki nie mają smoczej krwi. Jak to działa w ich przypadku, w sensie elfów przykładowo? Też otrzymali dar magii? Mają swoje źródła i działa to podobnie jak u nas? – zapytał, szczerze licząc, że kto jak kto, ale to bogini magii będzie wiedziała najwięcej o magii. O ile zechce podzielić się wiedzą.

//Modlitwa do Naranlei