Pisklęcia równina

[Pryzmatyczny Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

...Nadal nie powiedziała. Nie będę ciągnął za język. Powie to powie, nie powie to nie powie. Jej sprawa, choć czasem powiedzenie nawet czego się "chce" drobnego pozwala byśmy dłużej mogli być sobą, takim pisklęcym sobą...

...Rad, że chce herbaty, zebrałem śnieg, stopiłem i zagotowałem. Wrzątek wlałem do kubków, zaś do nich świeżo zebrane igliwie sosny. Widać ze były młodziutkie i przyjemnie pachniały. Zakryłem czarki przykrywkami
– Teraz musimy poczekać... – wyciągnąłem jeszcze słoiczek z miodem – Przyda się jeśli nie lubisz mocno gorzkiego smaku. Zaś co lubię robić? Różne rzeczy. Lubie rzeźbić. Czasem coś wyskrobie słow parę czy zagram na harfie, o ile wpadnie mi w łapki. Swojej jeszcze nie umiem zrobić. Ot taki ze mnie mały artystyczny smok. – posłałem jej drobny uśmiech. Nie musiałem zbyt długo czekać, aż to się zaparzy. Wyciągnąłem z obu igliwie. Dodałem kapkę miodu do obu i podstawiłem jej pod łapki – Ostrożnie, jeszcze jest gorąca, a ty co lubisz robić? – ciekawiło mnie, czy wojowniczka ma inne hobby niż robienia remanentu w stanie uzębienia przeciwnika. Może to też dusza kolorów pełna?

//Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Spoglądała spokojnie na oferowaną herbatę. Nic przełomowego, ale to dobrze, bo przynajmniej wiedziała co pije. Na miód lekko się uśmiechnęła, doceniając pomysł Yngwe.
– Lubiłam chodzić po polowaniach i szukać drapieżników, które mogłabym złowić. – Podzieliła się myślą. Nigdy nie była artystyczna, więc rzeczy, o których wspominał młodszy smok były jej obce. Nie interesowała ją muzyka, ni rzeźba. Łapy służyły jej do walki i chciała do tego kiedyś wrócić, w miarę możliwości, naturalnie. – Lubię zwiedzać nasze tereny też. Jest dużo miejsc, w których jeszcze nie byłam.

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

....Polowanie... Napiłem się przyjemnie ciepłego, słodko gorzkiego płynu. Nasłuchiwałem jej słów z zaciekawieniem. Dusza prosta, a zarazem intrygująca...
– Polowałaś? Coś się stało, czy po prostu samej Ci źle? – zaskoczyło mnie to mocno. Myślałem, że nadal jest w tym wprawna, patrząc, o ile jest ode mnie starsza. Cóż... Tutaj może się coś kryć.

....Zwiedzanie... Tak... Jest tego sporo tutaj. Jestem ciekaw czy kiedyś zwiedzę całe tereny, poznam ich tajemnice i osobliwy klimat.
– Pójść hen daleko gdzie łapy zaprowadzą, w miejsca urocze i śliczne, a czasem mrokiem przesiąknięte? – padło pytanie, na które już padła odpowiedź. Może i zatwierdzenie – Może jak tyle ciekawych rzeczy widziałaś, może byś chciała spróbować je uwiecznić? – znów spojrzałem w oczy wojowniczki, starając się wykryć w nich prawdę i jej myśli

//Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

O ile rozumiała część pytań, o tyle te, które zadał Yngwe po prostu ją zgubiły. Jak to po co polować? W Mgłach nie polowano, czy co? Nie rozumiała.
– Um, polowałam, bo jestem wojownikiem. Nie nadaję się do łowienia mięsa, więc chociaż uszczuplę nieco drapieżników z popularnych miejsc, gdzie często chodzą łowcy lub uzdrowiciele. – Taka była pierwotna intencja za jej działaniem. No i prostsza była walka z drapieżnikiem, niż szukanie przeciwnika na arenie. Kwestia podróży zaś zostawała mało prawdopodobna. – Nie widzę powodu. Nasze tereny pozostają niezmienne, więc każdy może się udać w te same miejsca, jeśli tego tylko pragnie. Samo miejsce jest też bezwartościowe, jeśli nie spotka się tam kogoś, prawda?

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

....Rozumiałem ją w jakiś sposób. Każdy miał swoją rolę do odegrania w tym kole życia. Spojrzałem na nią z lekkim wstydem.
– Sam nigdy nie polowałem. Mimo iż umiem śledzić, skradać się czy ukrywać. Po prostu jakoś nie czuje się dobrze walcząc. Uczą mnie, ale no... Nie czuje z tego przyjemności czy frajdy... – wykrakałem. Smok, który ma zalążek pacyfisty. Co ze mnie na gad... Nieudana sztuka ze skłonnością do bycia typowym szaleńcem i psychopatą...

...Miejsce nie ma znaczenia dopóki nikogo tam nie ma... Zamyśliłem się nad jej słowami. Spojrzałem ponownie w dal i podrapałem się po łuskowatej brodzie.
– Masz też racje. Miejsce bez drugiej duszy nie ma znaczenia. Rozmowa czy samo przebywanie ze sobą może być piękne, urocze. Nieść za sobą wiele uczuć i myśli potok. Rozpalać w nas to, co zgaszone, lecz pamiętaj. Nic nie jest niezmienne, w tym tereny nie są niezmienne. Wszytko żyje, zmienia się. Odradza i obumiera. Czasem coś wygląda tak, a czasem inaczej. Drobny szczegół, niby nieistotna pierdoła, a po powrocie widzisz i czujesz, że jest inaczej mimo iż powietrze tak samo smakuje, ziemia tak samo unosi i upada. Jak powrót do domu po długiej podróży. Czujesz się dobrze, ale i pustka, że inaczej coś odeszło i nie wróci. To, co było już jest historią, a takie historie warto czasem zapamiętać, uwiecznić i pielęgnować. Czasem warto na to spojrzeć, przypomnieć sobie o czymś lub o kimś... Nie dane nam jest wiecznie widzieć te pyski, które kochamy i w sercach trzymamy. Im jesteśmy starci, tym to mętnieje. Uciekają wspomnienia, głosy. Zaciera się ślad, a życie nadal się toczy... – cholibka rozgadałem się i chyba nawet zbędnie to zrobiłem... Zamilkłem zawstydzony tym, co powiedziałem. Znowu się zbyt otwarłem na obcą duszę...

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Nie sądziła, że polowanie musiało mieć tyle wspólnego z walką, aby to przeszkadzało komukolwiek. Mógł zawsze szukać owoców, ale może Pryzmatyczny nigdy nie widział ich na łowach. Poczuła się w obowiązku o tym wspomnieć.
– Dawniej, kiedy się klułam, było o wiele cieplej i przyjemniej na świecie. Na polowaniu możesz znaleźć wiele skarbów, które nie wymagają przelewu krwi. Owoce, kamienie szlachetne, czy zioła. – Jeśli chciał być uzdrowicielem, to przecież wiedział, że polowanie to część jego pracy. – Tylko, że to nadal ten sam las. Drzewa padną, spróchnieją i zgniją, ale to nadal będzie to samo miejsce. Nawet jeśli ktoś spojrzy na obraz, to nie rozpozna tego samego miejsca, a nawet jeśli, to i tak nie może go odwiedzić. Co to za wartość?

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

...Móc poznać świat w pełni barw i ciepła. Lepsze niż polowanie w nędznej zimie i bieli, której tak bardzo nienawidzę...
– O skarbach wiedziałem, ja... po prostu się trochę boję drapieżników. Znając moje szczęście, zawsze na nie trafię... – westchnąłem cicho zrezygnowany. Jakoś ten karmiczny pech musi się objawiać. A to dziwny smok co chce mnie zjeść na obiad. Porwania od rodziny do i oddanie do innego domu, i reszta szrotu z mego marnego żywota...

...Słuchałem ją lekko zaintrygowany jej punktem widzenia. Inny niż zakładałem, choć tak samo intrygujący.
– Ma wartość, w zależności jak patrzysz... Dajmy taki przykład. Jak byś spojrzała na ten widok na przestrzeni czasu, gdyby tutaj po raz ostatni widziała swoją mamę czy tatę? Szczęśliwe wspomnienie sielanki pełne. Wspomnienie dobre, a zarazem bolące. Dla mnie warte, by zachować w sercu. Niektóre elementy, nawet błahe potrafią być bezcenne tylko dla nas... – westchnąłem cicho patrząc na ten krajobraz, widząc oczami przeszłości jak bawienie tutaj z mamą i ciocią... Szkoda, że to już nie wróci. Tamta radość, niewiedza, świadomość, jakim potworem jestem. Mimowolnie poprawiłem grzywkę. Napiłem się gorzkiego płynu, kojąco działający na zranione serce. – To już było... I nigdy już się nie powtórzy... – wyszeptałem smutno, z zamglonym wzrokiem unoszący się nad równinę.

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Strach przed drapieżnikami był normalny. Rozumiała doskonale obawy młodego adepta, który pewnie dopiero zmierzy się ze swoimi potworami na wyprawie. Miała nadzieję, że ten dzień jednak długo nie nastąpi, albo przynajmniej smok dorośnie do momentu, gdzie ten strach zostanie pokonany.
– Może towarzysz lub kompan mógłby pomóc. – Rzuciła, nie chcąc jednak drążyć mocno tematu, jeśli tego nie chciał robić. Wolała dać mu wybór w tej kwestii. – To Ty nadajesz tym wspomnieniom wartość i jakąkolwiek istotność.– Zwróciła uwagę, dając mu sekundę namysłu, nim chciała kontynuować wywód.
– Wspomnienia są tylko przeszłością. Wydarzyły się i nie mają wpływu na przyszłość, do czasu, aż sam tego wpływu nie utworzysz. Pamięć o bliskich zawsze będziesz nosić ze sobą, tak długo, jak będzie to dla Ciebie ważne. Miejsca, czy ich przedmioty są bezwartościowe, jeśli nie masz z nimi połączenia, a to połączenie jest tylko i wyłącznie w Tobie. Obraz, czy pamiątkę zawsze może zniszczyć czas, czy wróg, a tego co nosisz w sobie nigdy nie stracisz. Przelewanie tego na kamień jest najwyżej mierną podróbką, tego co o wiele ważniejsze.– Szczerze mówiła co o tym myśli, ciekawa jak smok do tego podejdzie.

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

....Podobała mi się ta filozoficzna rozmowa z wojowniczką. Każdy miał swój punkt i go bronił. Lekko się uśmiechnąłem
– Może i tak. Może to podróbka niewarta oryginału, ale jeśli ma to zaleczyć ból, zawsze można zachować. Uciekać i pielęgnować. Może zniszczeje z czasem czy przez wroga, ale czy sam czas tego nam nie robi? Ja... ja to robię, by ukoić sam swoje serce. Nieszczęśliwe i samotne. Żyje w stadzie, a czuje jakbym tam nie pasował. Temu patrze na te miejsce i chce wrócić tam... Gdzie nie znałem samotności, bólu, a jedynie beztroskę. Dawne czasy niczym sen na jawie. Boli tak bardzo, a jednocześnie niczym mak koi... – urwałem w połowie. Zacząłem znowu dotykać tam, gdzie boli najbardziej. Wybebeszać się z krzywień czasu i mroku, pokazywać to, co ukrywam za uśmiechem, poezją czy sztuk. Ot cierpienia młodego artysty...

Widmo Tęczy

[Widmo Tęczy]

Bronił się. Dobrze, o to trochę chodziło młódce, która chciała słuchać i kontrować. Pojedynek, ale zamiast krwi przelewali najwyżej ślinę. Przynajmniej nie zmarnują ziół.
– Nie jesteś jedynym, ani pierwszym, ani pewnie i ostatnim, który się tak czuje. Z jednej strony to niby pocieszenie, bo bolączka tego typu jest tym samym normalna i naturalna, a z drugiej jej powszechność jest też oznaką beznadziejności sytuacji. – Rzuciła, niby do siebie, niby do niego. – Ale zawsze możesz coś zmienić, żeby popchnąć sytuację w którąś stronę. Bliska mi osoba utrzymywała się w zbliżonym stanie i opuściła tereny stadne. Jeśli nie chcesz tej ścieżki, drugą jest pełna integracja i budowa więzi ze stadnymi. Na czym zależy Tobie? Jakie czynności podejmujesz, aby swój cel osiągać? – Słuchała, ciekawa, co takiego chciał młodzieniec. Jak zwykle, interesowały ją czyny, a nie jedynie słowa, czy uczucia.

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

...Kolejne słowa niby ciche i bez emocji, a raniły bardziej niż armaty huk. Wgryzały się, niszczyły wszystko na swojej drodze. Dawała może światło, ale i tak już dawno odpowiedź znałem. Spojrzałem na nią smutnym wzrokiem. Dla nie ratunku nie ma. Mogę jedynie cierpieć wewnątrz, dając światu maskę. Jak ojciec, jak matka, jak nasz przodek...
– Ja... ja... – zwiesiłem uszy. Nie umiało mi to przejść przez gardło. Było tego zbyt wiele. Starałem się ukryć emocje, które od dawna się tliły i chciały znaleźć ujście – Nie mam co wybrać... Stado się mnie obawia, widząc we mnie podobną abominację, jaką był mój ojciec, który został zdrajcą i stracony w dosyć brutalny sposób. W nim mam jedną duszę, która mnie jakkolwiek lubi i się mną opiekuje. Tylko dla niej zostałem adeptem... Odejść nie mogę. Bo to jest równoznaczne z moją śmiercią. Nie ważne od wieku... Mgły już takie są... – lekko zaciągnąłem nosem. Przytłoczyły mnie już własne uczucia przed którymi tak zgrabnie uciekałem. Uśmiechałem się kryjąc mój ból. Miałem dość jak stado mnie nienawidzi i patrzy z obrzydzeniem... Nieświadomie złapałem za swój ogon i go przytuliłem. Może tak jest lepiej? Cierpieć by ona była szczęśliwa? Chociaż znalazła też i zastępstwo dla mnie, ja juz jestem wspomnieniem przeszłości, tamtego bólu, zła i wielu rozterek...

Widmo Tęczy