Ukryty zagajnik

[Zamszony Bór]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pokiwał powoli łbem, zgadzając się ze słowami syna. Celeste wiedział całkiem dużo i wyciągał poprawne wnioski, co cieszyło Tiishoyra. Pomimo tego rozwarł pysk, żeby dodać coś od siebie.
– Zgadza się. Pilnowanie oddechu i obserwowanie otoczenia jest bardzo ważne. Jeśli będziesz zbyt głośno sapał albo nastąpisz na jakąś gałązkę, to zwierzyna prędko się zorientuje, że nie jest sama. Warto też unikać szyszek, kamieni i liści. Te bowiem też skrzypią pod naporem naszych ciężarów. Dlatego uważaj, żeby na nie nie nadepnąć ani się o nie nie potknąć – uzupełnił, po czym zajął się dalszym tłumaczeniem – Poza tym, staraj się pozostawać niewidoczny. Okolica z reguły obfituje w różne kryjówki, dlatego możesz z nich korzystać. Lawiruj między pniami drzew i chowaj się za krzakami. W krytycznym momencie nawet wysokie trawy mogą pomóc, jeśli tylko zdołasz się w nich ukryć. Co się pewnie będzie wiązało z koniecznością położenia się na ziemi – dodał, a jego głos był dość monotonny i przyjemny dla ucha – Musisz też zwracać uwagę na samą zwierzynę. Ta często porusza się w grupach, dlatego sprawdzaj czy przypadkiem żaden osobnik cię nie zauważył albo czy coś go nie zaniepokoiło. Z łatwością to rozpoznasz, bo roślinożercy zrobią się niespokojni i zaczną strzyc uszami. To ważny moment, który zdecyduje o ich ucieczce. W takiej sytuacji spróbuj zamrzeć w bezruchu. To czasem zdoła je oszukać, dzięki czemu ponownie się uspokoją, dając ci kolejną szansę. Och, i nie patrz zwierzynie w oczy. Kontakt wzrokowy również je przepłoszy – dodał, zerkając kontrolnie na syna, by upewnić się że ten nadąża za jego słowami – Dlatego najważniejszy jest spokój. Zachowaj go w każdej sytuacji, a może zostaniesz potraktowany jak element otoczenia. Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów. Przemieszczaj się cicho i powoli. Przystawaj od czasu do czasu. Nie stawiaj też od razu całych łap na ziemi. Zaczynaj od palców – powiedział, prezentując synowi odpowiedni ruch – Mmm, wiatr zaś... jest kapryśnym żywiołem. Często lubi zmieniać kierunek, dlatego sprawdzaj go co jakiś czas, żeby w razie czego skorygować swoje kroki. I tak, zawsze idź pod wiatr. Dzięki temu twój zapach nie dotrze do zwierzęcych nosów i ich nie spłoszy – zakończył tę część teorii, milcząc przez chwilę. Wkrótce zadał jeszcze jedno pytanie.
– Opowiadano Ci już o zmieniających się porach, prawda? – upewnił się, będąc w zasadzie pewnym, że ktoś już zdążył powiedzieć Celeste o fakcie, że śnieg nie zawsze zalega na ziemi, a sam świat rozkwita barwami co kilkanaście księżyców – Myślisz że skradanie różni się podczas trwania każdej z nich? – zadał właściwe pytanie, ciekaw czy i z nim syn sobie poradzi. To wymagało bowiem od niego nieco większej... kreatywności.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Słuchał uważnie tłumaczenia teorii polowania od ojca, kiwając głową za każdym razem gdy Bór zwracał ku niemu uwagę. Musi przyznać – przyjemniej słuchało się go niż Ciirioha, chociaż ten tłumaczył z większą dozą ekscytacji tematem.
Gdy Bór spytał się czy wie o porach roku tylko przekrzywił głowę – "Wiem jak się nazywają, jak i wiem że trawa pod śniegiem jest miękka, ale poza tym nie wiem za dużo." – odpowiada zgodnie z swoim doświadczeniem – "Ale zgaduję że zdecydowanie się różni. Trawa jest miększa i cichsza, chociaż również bardziej śliska. Musiałem skupić się bardziej by się nie przewrócić niż przy śniegu, bo on się zagłębia i kruszy. Jak jest w lato i jesień?" – pyta się z zaciekawieniem ojca. Mógł zauważyć że nawet gdy dużo nie mówi to jest zainteresowany, jak i dużo pojmuje.... mimo że czasami nie zrozumie.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Omszały znów pokiwał łbem.
– Dobrze myślisz – zgodził się z nim, kiedy ten wyjawił mu swoje przypuszczenia. Każda pora roku faktycznie się od siebie różniła i Tiishoyr był zadowolony z faktu, że jego syn był w stanie to wydedukować. Wymienienia konkretnych różnic od niego nie wymagał, ale najwyraźniej młody był na tyle ambitny, by pokusić się i o taką próbę. Łowca wysłuchał go więc, po czym dopowiedział coś od siebie.
– Zima sama w sobie jest raczej najtrudniejszą z pór. Wszędzie zalegający śnieg skrzypi przy każdym twoim kroku, a roślinność jest uschnięta i uboga. Gdzie nie pójdziesz, to jesteś widoczny. Choć... – tu zerknął na młodego z uśmiechem – ...barwa twojego fura powinna dać ci przewagę. Do tego zawsze można natknąć się na lód, na którym łatwo poślizgnąć się i upaść. Pod puchem zaś mogą kryć się niewidoczne na pierwszy rzut oka gałęzie, które mogą okazać się przykrą niespodzianką, kiedy zdradzą twoją pozycję – kontynuował, wkrótce przechodząc do następnej z pór – Jesień również bywa problematyczna. Deszcz pada często i obficie przez co na ziemi pojawiają się kałuże błota, które wydają głośny chlupot po zetknięciu z łapą. Do tego z drzew opadają liście, które skrzypią, kiedy są suche. Wówczas również nie trudno o zwrócenie na siebie uwagi zwierzyny – wspomniał największe z problemów nim przeszedł do dalszej części swojej opowieści – Wiosna i lato są zaś bardzo kolorowe. Bujna roślinność sprawia, że łatwo o liczne kryjówki, za którymi bez problemu skryjesz swoje ciało. Krzaki i trawy to dobrzy sprzymierzeńcy. Wówczas jednak warto uważać na swój cień. Słońce godzinami jest na niebie, więc i on kładzie się długą linią, która może zaniepokoić zwierzynę – dodał na zakończenie, po czym zachęcił syna do wstania. Zaczynali bowiem bardziej praktyczną część nauki.
– Jak się pewnie domyślasz, także podczas skradania należy przyjąć odpowiednią pozycję. Ugnij więc łapy, żeby znaleźć się bliżej ziemi. Ale też bez przesady. Staraj się nie szurać brzuchem o podłoże – przestrzegł Celeste, po czym kontynuował wywód – Szyję i łeb ustaw w równej linii z kręgosłupem, a skrzydła przyciśnij do boków. Unieś też i usztywnij ogon, uważając żeby o nic nim nie zahaczyć. Na końcu wycisz się i uspokój oddech – wytłumaczył, upewniając się że młody ustawia się w odpowiedni sposób – I jak się czujesz? – zapytał na końcu, ciekaw czy utrzymanie takiej pozy będzie dla Celeste czymś trudnym.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Słuchał uważnie – przynajmniej to potrafił dobrze robić, jak i starać się przyswajać wiedzę od doświadczonego smoka. Gdy usłyszał jak ojciec komentuje ubarwienie jego futra lekko zaśmiał się pod nosem, przymrużając oczy.
Kiedy Zamszony zaczął pokazywać mu jak stanąć do skradania się, starał się zimitować jego postawę, chociaż w momentach kiedy kazał mu się usztywniać zaczął czuć dyskomfort danej pozy, lecz nie miał problemu z uspokojeniem oddechu – nie miał często potrzeby nabierać powietrza do pyska, więc styl oddychania mu się nie zmienił.
Po krótkim czasie stania nieruchomo w dziwnej dla niego pozie zaczął lekko się rozluźniać – widocznie mięśnie miały w sobie swego rodzaju naturalną pamięć pozycji, a ta nie różniła się dużo od tej z treningów walki z bratem, ino ciut bardziej niższa i węższa.
"Nie ma problemów" – odpowiada z spokojem Zamszonemu, kiwając głową – "Coś jeszcze trzeba zrobić?" – pyta się swojego "nauczyciela".

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Obserwował Celeste uważnie, chcąc wyłapać wszystkie ewentualne błędy. Młody jednak uparcie powtarzał jego ruchy, więc wszystko powinno być w porządku. Samczyk był przecież niezgorszym obserwatorem. Zamszonemu pozostało się więc uśmiechnąć lekko, kiedy białofutry oznajmił, że przyzwyczaił się już do niecodziennej pozycji. To dobrze. W końcu najpewniej często będzie z niej korzystać, jeśli tylko poświęci czas na polowanie.

Pokręcił przecząco łbem na pytanie syna. W zasadzie przerobili już wszystko, więc pozostała im do zrobienia ostatnia rzecz – praktyka. Tym samym łowca sięgnął do swojego źródła, żeby przygotować dla Celeste jakieś małe wyzwanie. Wkrótce wśród drzew pojawił się ptak. Konkretnie bażant. Jedna sztuka przechadzała się powoli między roślinnościom, jakby szukała jedzenia. Moment później zatrzymała się przy jednym z krzaków i zaczęła wydziobywać coś ze śniegu, co jakiś czas unosząc łeb i rozglądając się uważnie. Dookoła zwierzęcia było sporo kryjówek, z których samczyk mógłby bez większych problemów korzystać. Suche krzaki rosły wszędzie, obiecując chociaż chwilowe schronienie. Oczywiście pod łapami wciąż zalegał śnieg, którego Tiishoyr nie zamierzał usuwać maddarą. Tym samym Ces miał utrudnione zadanie, bo musiał poradzić sobie z tą drobną przeszkodą, która w każdej chwili mogła zaskrzypieć zbyt głośno i zdradzić jego obecność. Gdzieniegdzie leżały też szyszki i patyki, a wiatr zdawał się wiać zza ich grzbietów. Tym samym jego podmuchy nie były sprzyjające.
– Upoluj go dla mnie, synu – polecił w końcu, wskazując palcem na maddarowego ptaka. Posłał przy tym synowi zachęcający uśmiech, siadając gdzieś z boku, żeby obserwować jego zmagania. Pozostało mu mieć przy tym nadzieję, że młody dobrze zapamiętał jego instrukcje i skorzysta z przekazanej wiedzy.

//Po twoim poście – raport skradanie I

Celeste

[Porywczy Kolec]

Słysząc jak pośród drzew przechodził bażant kątem oka spojrzał w jego kierunku, a widząc jak ojciec kręci głową na jego pytanie lekko ulżył za duchu. Słysząc polecenie Zamszonego tylko pokiwał głową, by przyjąć bardzo niską postawę, z rozpartymi palcami na łapach by zwiększyć pokrycie swojego ciała na śniegu – zauważył że ojciec raz tak zrobił, a śnieg skruszył się później, z mniejszym rozdźwiękiem.

Więc tak – wiatr najbardziej przeszkadza w tym momencie. W tym celu postanawia zakręcić się wokół ptaka, przechodząc daleko by móc przejść zza krzakami, jak i odpowiednio by nie przechodzić pod drzewami, gdzie widocznie z śniegu wystają kruche owoce drzewa i jego gałęzie. Gdy udało się obejść by iść pod wiatr niżeli z wiatrem, był gotów iść w kierunku bażanta. Z każdym razem gdy dostrzegał jak bażant zdaje się podejrzewać jego obecność staje w miejscu, a bażant zdawał się go nie dostrzegać – czy to futro pomagało? Czy może sam bażant był ślepy – nie wiedział, ale nie chciał ryzykować.
W momencie gdy zbliżył się wystarczająco a bażant już gdaknął wreszcie go dostrzegając było już po wszystkim – Celeste skoczył na biednego ptaka, łapiąc go w swoje łapki i robiąc kopyrtkę na przód, robiąc z siebie kulkę z przylepionym śniegiem i skrzeczącym przestraszonym bażantem który nie umiał się wydostać z objęć smoka.

Roztrzęsiony z pomyślnego złapania bażanta przewraca się na bok, z lekko zadowolonym uśmiechem na pysku patrzy na ojca z tej dziwnej pozycji – "U-u-udało się ojcze!"

[Zamszony Bór]

Przez cały ten czas obserwował syna z uśmiechem, śledząc uważnie jego ruchy. Młodzik odpowiednio zapamiętał jego instrukcje, czy to idąc pod wiatr czy omijając wszelkie zalegające na ziemi gałęzie. Bażant nie miał więc z nim żadnych szans i prędko się o tym przekonał.
– Brawo! – pochwalił Celeste, podchodząc do niego prędko – Zobacz. Następnym razem ugryź tutaj, żeby możliwie jak najszybciej skrócić jego męki – dodał, układając palce na wątłej szyi ptaka. Uśmiechnął się przy tym z dumą, nie kryjąc zadowolenia z postępów młodzika. Zresztą samczyk też zdawał się szczęśliwy, a to dodatkowo cieszyło Zamszonego. Łowca pozwolił mu więc jeszcze przez chwilę potrzymać upolowanego bażanta, żeby syn mógł się nacieszyć sukcesem, po czym pozwolił maddarze się rozproszyć. Tym samym zakończyli naukę skradania i mogli przejść do kolejnej umiejętności. W tym celu Tiishoyr wezwał swojego kompana, któremu kazał się pokręcić po okolicy. Przydadzą im się wszak ślady! No, ale to potem. Najpierw trzeba było wpoić młodzikowi podstawy.
– Świetnie sobie poradziłeś, Celeste. Ale żeby móc coś upolować, najpierw trzeba to znaleźć. Wiesz co zrobić, żeby wyśledzić jakąś zwierzynę? – zapytał, ponownie zwracając na siebie uwagę syna. Chciał się w ten sposób zorientować, jak wiele ten już wiedział o śledzeniu, a co będzie trzeba mu jeszcze wytłumaczyć.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Gdy wreszcie bażant zniknął z łap młodego smoka lekko zamrugał z niedowierzania, po czym stanął z powrotem na nogach i otrzepał się z śniegu.
Na pytanie Zamszonego chwilę się zastanowił po czym odpowiada – "Zgaduję że nie różni się wiele od skradania się w czasie działania, ale wymaga dodatkowego zastanowienia i przygotowania. Trzeba wiedzieć gdzie typowo zwierzyna może być, następnie trzeba wiedzieć jak wyglądają ich ślady, starać się nasłuchiwać dźwięków i złapać odpowiedni jej zapach." – odpowiada patrząc kątem jak z dziwnego powodu w okolicy jakaś koza zaczęła się przechadzać by zniknąć wśród drzew. – "Na przykład kozy nie chodzą wśród drzew."

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Zaśmiał się cicho, przymykając na moment ślepia. Pewność z jaką syn zarzucił kozie przebywanie w nieodpowiednim środowisku zdołała go rozbawić, bo Ces na raz się mylił, jak i miał rację.
– Kozy często przechadzają się po lasach. Można je też spotkać na równinach – sprostował, uśmiechając się delikatnie – Dziwne jest jednak, że dostrzegłeś ją na Terenach Wspólnych. Tu z reguły nie ma ani zwierzyny, ani drapieżników – dodał, samemu nie wyjawiając, że zwierzę spostrzeżone przez młodzika było jego kompanem. Po pierwsze, Sukhee nie był taką zwykłą kozą, a stworzeniem o płonącym futrze. Po drugie, droga z terenów Mgieł zajmowała znacznie więcej czasu, zwłaszcza jeśli ktoś musiał iść na piechotę. A więc czy to aby na pewno był jego żywiołak? A może ktoś faktycznie oswoił sobie kozę i to ją spostrzegł Celeste? Tiishoyr nie powiedział na ten temat nic więcej, czyniąc z tego swoistą tajemnicę.

Zamiast tego skupił się na teorii, postanawiając nieco rozszerzyć poruszone przez syna kwestie.
– Co do reszty, masz rację. W trakcie śledzenia przyda ci się każdy zmysł – zgodził się z Celeste, kiwając z aprobatą łbem – Wielu bazuje na wzroku, wypatrując na ziemi poodbijanych śladów łap. Ale tak naprawdę wszystko może być pożyteczną wskazówką. Zgubione kłębki futra, zgnieciona trawa, resztki jedzenia czy odchody również nakierują cię na przebywające w pobliżu zwierzę. Czasem, jeśli to jest ranne, możesz też dostrzec ślady krwi czy szamotaniny. Oznaki walki o życie – kontynuował tłumaczenie, zerkając co jakiś czas na Celeste, by się upewnić że ten nadąża z przyswajaniem wiedzy – Wiele z tych rzeczy możesz też wywęszyć, kiedy zawiodą cię ślepia. Blisko ziemi wyczujesz pozostawiony przez zwierzę ślad zapachowy, a jeśli dopisze ci szczęście, to sam wiatr przywieje ci interesującą woń pod nos. Nie zapominaj także o słuchu. Zwierzęta często chodzą w grupach, co czasem wymaga komunikacji między osobnikami. Wystarczy, że jeden z nich się odezwie, a zdradzi ci miejsce pobytu całego stada. Wsłuchuj się więc w dźwięki wydawane przez las, a być może usłyszysz meczenie, rżenie albo postukiwanie zderzającego się poroża – mówił dalej, w końcu robiąc sobie chwilę przerwy na złapanie oddechu. Rozmowę kontynuował dopiero po chwili, od razu zadając synowi nowe pytanie.
– Posłuchaj, Celeste. Już po pojedynczym znalezionym śladzie jesteś w stanie wiele wywnioskować o zwierzęciu, na które udało ci się natrafić. Kształt, ilość i zapach. To wszystko wpływa na chęć podjęcia tropu przez smoka. Wiesz dlaczego? – zagaił, po czym przyglądał się synowi, w oczekiwaniu na jego pomysły.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Dlaczego? Chyba to jest dość proste pytanie – wartość tropu dla smoka.
"Kształt może pozwolić na to by rozpoznać jakie to jest zwierzę, jak i jego wielkość i styl chodu. Ilość, cóż, mówi samo za się – pozwala poznać ile może być danej zwierzyny, o ile nie są mądre by chodzić po swoich śladach. Pozwala też dodatkowo rozpoznać co to za zwierzę również – elfy i krasnoludy w końcu chodzą na dwóch nogach. A zapach pozwala dowiedzieć się jeszcze bardziej co to za stworzenie, jak i dowiedzieć się czy nie było ranne – zapach krwi... bardzo łatwo rozpoznać." – to ostatnie mówi z lekkim zawodem – ciężko zmyć zapach krwi, czy to wroga czy to swoją własną. Dobrze się tego dowiedział po tym jak brat przynosił zwierzynę lub wracał z leczeń z wciąż poplamionym futrem.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

W milczeniu wysłuchał syna, żeby wkrótce skinąć zgodnie łbem. W zasadzie miał rację, więc jedyne co zostało Tiishoyrowi, to rozwinięcie tematu.
– Tak, ślad wskaże ci wielkość zwierzyny. Dzięki niemu oszacujesz także jej ciężar, co ocenisz po głębokości odcisku. Natomiast kiedy już wprawisz się w łowiectwie, to będziesz także w stanie rozpoznać gatunek tropionego zwierzęcia. Każdy roślinożerca zostawia bowiem inne wskazówki. Dziki, na przykład, ryją w ziemi, a tury są tak ciężkie, że roślinność się pod nimi ugina – przytoczył dwa charakterystyczne dla lasu widoki, żeby Celeste mógł się lepiej zorientować w jego tłumaczeniach – Podobnie jest z zapachem, który również różni się między gatunkami. Natomiast jeśli samych tropów będzie więcej, to będziesz w stanie z wyprzedzeniem określić liczebność śledzonego stada. Zawsze też pamiętaj o obwąchaniu każdego znalezionego tropu. Bowiem te nowe i warte podjęcia będą wydzielać intensywny zapach, a te stare najpewniej zdążą już wywietrzeć. To zaś oznacza, że zwierzęcia od dawna nie ma już w pobliżu, więc nie warto tracić na niego czasu – kontynuował, co kilka chwil zerkając na Celeste kontrolnie – Wiedz też, że niektóre ślady mogą oznaczać kłopoty. Jeśli znajdziesz odbitą w ziemi pazurzastą łapę, to spodziewaj się, że została pozostawiona przez jakiegoś drapieżnika. Wówczas nie idź za tropem, chyba że pragniesz rozpocząć walkę – dodał na koniec, uznając że teorię opracowali w wystarczającym stopniu. Tym samym należało się zająć praktyką. W tym celu Tiishoyr sięgnął więc po swoją maddarę, żeby stworzyć trop za jednym z krzaków. Wówczas skinął na syna, odsuwając kilka gałęzi, żeby wskazać mu jego pierwsze zadanie.
– Spójrz tutaj – zagaił, zachęcając Celeste do przyjrzenia się znalezisku – Wiesz jakie zwierzę mogło pozostawić ten ślad? Ilu doliczysz się osobników? I przede wszystkim, czy warto byłoby za nim pójść? – zapytał, chcąc by syn oparł swoją decyzję na wszystkich informacjach, które do tej pory zasłyszał. A co w zasadzie kryło się przy krzaku? Pojedynczy ślad, który przypominał swoim kształtem literę "v" z dwoma półksiężycami znajdującymi się nad nim. Sam trop został odbity na zaschniętej ziemi, a unoszący się nad nim zapach był tak słaby, że aż niemal niewyczuwalny. Kilkanaście łusek dalej, znajdował się jeszcze jeden taki ślad, ale dużo mniejszy. Krył się też w cieniu, przez co trudniej było go dostrzec.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Kiwał głową słuchając ojca, lekko w duchu pocieszony że potwierdził jego słowa. W momencie gdy poprosił go by przebadał ślady które nagle się pojawiły, zdziwił się ich nagłym pojawieniem się, ale uznał że to kolejny test. Spogląda na owe ślady – przypominają... racice kozy, a z wyglądu było widać że kierowała się w ich kierunku. Jednakże gdy spojrzał zza siebie w kierunku w jakim takie ślady mogły pójść nie dostrzegł żadnych śladów. Zbliżył głowę by wyczuć zapach – nie ma zapachu, a jeśli jest to go nie czuje – albo jest stary albo nie jest to prawdziwa koza. Gdy zaczął podnosić głowę dostrzegł że w oddali, zza śladami, w pasującym polu przejścia dostrzega kolejne ślady, lub przynajmniej wydaje mu się że je widzi. Postanawia że powoli do nich podejdzie, tam gdzie jest ciemno – a i owszem, były ślady, ale mniejsze...
"Ślady są od co najmniej dwóch jeleni – większego i mniejszego, prawdopodobnie jagnię. Kierowały się w naszym kierunku. Ślady są widoczne, jednak nie czuć od nich zapachu – są albo stare, albo coś maskuje ich zapach." – mówi po zastanowieniu się, odwracając się do ojca. – "Lub kozy." – podnosi przednie łapy i wzrusza ramionami, pokazując że za dużo się nie zna na zwierzynie.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Z uwagą obserwował syna, kiedy ten przyglądał się śladom i je obwąchiwał. Dobrze, najwyraźniej zapamiętał teorię i potrafił ją wprowadzić w życie. W zasadzie to było najważniejsze. Tiishoyr bowiem nie spodziewał się, że Celeste poprawnie rozpozna gatunek zwierzęcia, który mógłby zostawić taki ślad. To miało być tylko ćwiczenie wprowadzające, które miało upewnić łowcę, że syn poradzi sobie z większym wyzwaniem, które wkrótce go czekało.
– Ślady jelenia są nieco bardziej owalne. Tutaj zaś są łukowato zakrzywione – opisał, wskazując palcem od opuszka do czubka odbitej w ziemi racicy – Czasem widać też dodatkowe wgłębienia, ale te mają bardziej okrągły kształt. Natomiast koza zostawia podobny odcisk, ale mniejszy – stwierdził, w obu przypadkach pokazując synowi odpowiednie kształty za pomocą maddary – Co do reszty, miałeś rację. Przechodziły tędy dwa osobniki i to bardzo dawno temu. Ruszenie za tym śladem byłoby więc nieopłacalne. A pozostawił je za sobą dzik i jego warchlak – wyjawił na końcu poprawną odpowiedź, uśmiechając się do syna lekko.

Potem ruszył nieco dalej, prowadząc syna głębiej między drzewa. Idąc, tłumaczył mu ostatnie zadanie, które na niego czekało.
– Skoro już wiesz, że tamten ślad był bezwartościowy, to rozejrzyj się po Zagajniku. Znajdź coś, co byłoby warte twojej uwagi i wyśledź zwierzę, które pozostawiło trop. Dasz radę? – zagaił go, w końcu się zatrzymując. Od tej chwili zamierzał bowiem iść za synem, żeby móc obserwować jego poczynania i odpowiadać na jego ewentualne pytania. A co było do znalezienia? Tym razem prawdziwe tropy! Sukhee zdołał już bowiem pokręcić się po okolicy, zostawiając za sobą całkiem sporo wskazówek. Pierwszą z nich był odcisk racicy, który sugerował że żywiołak ruszył na wschód. Zaś unoszący się nad tropem zapach był na tyle intensywny, że nie było wątpliwości, że kozioł był tutaj naprawdę niedawno. Odciski ciągnęły się przez jakiś czas, aż w końcu zanikały na twardszej glebie. Yhm, sam wzrok tutaj nie wystarczy! Celeste będzie się musiał bardziej wysilić, jeżeli chciał odnaleźć kompana.

Celeste

[Porywczy Kolec]

Przyjął uwagi ojca z powagą, jako iż nie znał się za bardzo na kopytach, cóż, kopytnych, więc mógł jedynie zgadywać. Jednakże słysząc to że to co sam określił nie było poprawne lekko się ucieszył, lekko uderzając ogonem o ziemię. Jednakże gdy został poproszony by wyśledził zwierzynę które zostawiło trop lekko się zdziwił, ale z pewnością chodziło mu o tą kozę którą dostrzegł wcześniej. Jako iż przechodziła dość niedawno, z pewnością bardzo łatwo dało by się do niej dotrzeć.

Pokiwał tylko głową na prośbę ojca, po czym w skupieniu udał się w kierunku miejsca gdzie dostrzegł jak się przechadza i znika "koza". Dzięki temu że wcześniej ją dostrzegł łatwo udało mu się znaleźć ślady racic kozy, jak i intensywny zapach... spopielenia. Tak, czuć było siarczany i węglowy zapach, jakby coś się świeżo paliło. Widział jak ślady kierowały się ku... wschodowi? Tak, to chyba wschód – mech który ledwo co widać na drzewach jest na lewo od kierunku śladów. Gdy po dłuższym czasie dostrzegł że ślady się kończą, postanawia zacząć mocniej węszyć, starając się iść za zapachem niż za śladami – jeśli nie ma jednego, trzeba korzystać z innego. Szczęśliwie zapach ten jest znacznie inny od otoczenia, więc nie było trudno iść za wonią "ognia", lecz ten zmysł nie jest dla niego takim dobrym źródłem doznań – tempo szukania zwierzyny zmniejszyło się, ale wciąż młodzieniec szedł na przód.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Zamszony przez cały ten czas szedł za synem, jakby czekał na jakiekolwiek ewentualne pytania. Te jednak nie padły, dlatego wciąż milczał, obserwując Celeste. A ten najwyraźniej dobrze sobie radził. Najpierw szedł za śladami, korzystając ze swojego wzroku, a potem przerzucił się na węch, kiedy tropy zanikły. Dzięki temu faktycznie mógł poruszać się naprzód, bo wiatr był dla niego łaskawy i podsuwał mu pod nos odpowiednią woń. Żywioł ten był jednak kapryśny, więc wkrótce odmówił białofutremu pomocy. Kierunek z którego wiał wicher zmienił się i nagle zapach dymu zanikł zupełnie. Celeste musiał więc ponownie uciec się do innych sposobów! Gdyby tylko ten porządnie się rozejrzał, to znów dostrzegłby odbite na śniegu ślady. Takie same jak wcześniej, więc młody nie powinien mieć wątpliwości, że należały do tego samego zwierzęcia. W ziemi odbita zaś była racica, ale jakaś większa. Jej średnica sugerowała, że zostawiło ją zwierzę wielkości wilka. Yhym! Druga (licząc z zapachem) oznaka, że Celeste miał do czynienia z żywiołakiem. Te ślady wiły się przez jakiś czas, skręcając wśród drzew. Jednak i one zniknęły po chwili, zmuszając młodzika do poszukania czegoś nowego. Nigdzie nie było jednak futra. Kozioł nie mógł go wszak zostawić, bo cały płonął. Odchodów też nie było w zasięgu wzroku. Znalazło się za to coś innego. Jeden z krzaków miał połamane i osmolone gałązki. Gdyby Celeste ruszyłby w wyznaczoną przez tę wskazówkę stronę, to wkrótce znów wyczułby zgubiony wcześniej zapach. Kilka kolejnych chwil później dałoby się też spostrzec odbity na ziemi ślad. Pojedynczy i wskazujący, że koza poszła w prawo. Potem i ślady i zapach znów zanikły, więc przez chwilę Celeste musiał iść na ślepo. No chyba, że zastrzygł uchem! Wtedy usłyszałby w pobliżu meczenie, które doprowadziłoby go aż do małej polanki, na której stał upragniony kozioł, bijąc co chwilę kopytami o ziemię.

//Po twoim poście – raport śledzenie I

Porywczy Kolec

[Porywczy Kolec]

Szukanie ognistego bytu owszem wciąż trwało – wszystkie widoczne wskazówki jak i zapachy bardzo pomagały, jednakże w momencie kiedy nie było i zapachu i woni, jedyny zmysł który mógł wykorzystać był słuch.
Dzięki temu że kopyta wskazywały na coś bo może beknąć lub zameczeć, starał się nasłuchiwać w okolicy zatraconych śladów wszelkiego stukania i beczenia – ach, gdy normalnie nie lubiał beczenia był w tym momencie uradowany że taki słyszy – próba śledzenia już długo trwała dla niedoświadczonego smoka, więc gdy dźwięki kozy doprowadziły go do polany i wreszcie dostrzegł cel, wreszcie wypuścił z siebie powietrze z ulgą.
"To chyba nasz cel – ognista... koza?" – mówi lekko niepewnie, dopiero teraz dostrzegając czym jest ten cel, i mając dłuższą chwilę na obserwację.

Zamszony Bór