Podziemna Jaskinia

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Czy przegrana, aż tak zabolała? Cóż, trochę ich już zaliczył, kilka skończyło się nawet gorzej, więc już chyba przywykł. Nie liczył też na zbyt wiele, przejście z walki fizycznej, na magiczną musiało potrwać.
Wiadomość złapała go akurat w drodze do obozu, zwolnił kroku.
~ Nie bardzo. ~ a skoro miał wolny czasz wzbił się w powietrze i skierował ku wspólnym.

Jakiś czas później wylądował niedaleko demona, któremu posłał delikatny uśmiech. Jaskinia? No dobrze, wcisnął się do środka, powoli schodząc niżej.
– Ciekawe miejsce. – odezwał się jeszcze zanim znalazł futra, pozwalając, by głos poniósł się delikatnym echem.
– Jak się czujesz? – dodał, gdy w końcu ją znalazł i mógł przywitać otarciem o policzek.

[Odłamek Raju]

Trochę leżała jak na szpilkach w oczekiwaniu na przybycie Pokłosia. Co jakiś czas ostentacyjnie poprawiała futro na szyi czy piersi, a nawet próbowała przeczesać palcami grzywę tak, by nie była rozczochrana. Ale nic nie działało! Przygryzła dolną wargę w zniecierpliwieniu. A co jeżeli Maros nie-

Oh, już tu był! Zaczynała zapominać jak szybko można było dotrzeć z miejsca na miejsce przy użyciu skrzydeł. Zadarła brodę by spojrzeć na czarodzieja i posłać mu uśmiech.
– Cz-cześć – przywitała się i sama potarła polikiem o jego polik. – Um, lepiej. Tak myślę. Chociaż dalej mam koszmary… – przyznała z lekkim skrzywieniem pyska. – A-ale nie ważne! Nie chcę dziś się smucić! – zapewniła i przesunęła się tak, by zrobić mu miejsce.

No i odsłoniła mu widok na pasiaste legowisko. Zachichotała.

[Maros]

Sam dobrze nie ogarnąć, na jakie futro patrzy, a przez więź przebiła się solidna porcja irytacji Emisa. Przerabiali to, gdy w ich grocie pojawiło się futro innego kotowatego. Zaraz po tym, Erys podniósł alarm, a to oznaczało bójkę. Jak z pisklakami.
– Czyli teraz muszę dobrze schować Emisa. – stwierdził z delikatnym uśmiechem.
– Mam nadzieję, że w końcu miną. – skorzystał z miejsca i ostrożnie ułożył się obok, uważając, by nie szturchnąć jej zbyt mocno.
– Dobrze, postaram się tego nie zepsuć.

[Odłamek Raju]

Zaśmiała się.
– Znalazłam w skarbcu. Chyba trochę tam leżało – zmarszczyła lekko nos. Nie miała pojęcia skąd Maros wytrzasnął tygrysa, ani tym bardziej skąd taki łup znalazł się u Plagi. Prawdopodobnie smoki, które go zdobyły już dawno były martwe.

Przewróciła lekko oczami na jego ponure zapewnienie. Nawet dźgnęła go delikatnie łokciem w pachę.
– Po prostu bądź. Nie trzeba mi więcej – stwierdziła cicho, odrobinę nieśmiało. Schyliła głowę by wsunąć pysk pod jego szyję. Ostrożnie przeczesała nosem jego sierść na piersi. – Dalej boli? – zapytała troskliwie. Nie należała do osób, które miały o coś takiego pretensje. Wolała się upewnić, że jej drugiej połówce niczego nie brakuje do odzyskania sił.

[Maros]

Wiązała się z tym ciekawa historia, mająca miejsce między zmianą, a powrotem na tereny stadne jako Maros. Potrzebował nieco czasu, by przywyknąć do nowego ciała i wtedy natknął się na Emisa.
– Stadne skarbce, nieraz kryją różne ciekawe przedmioty. – swoją drogą, musiał by kiedyś posprzątać to, co nagromadziło się u niego w grocie.

– A to da się zrobić. – gdy się pochyliła, on zatopił nos w jej ciemnej grzywie. Jej kosmki połaskotały go w nozdrza.
– Czasami, takie rany są dość upierdliwe. – wyjaśnił. Z pewnością mniej przeszkadzały, niż brak łapy, jednak nadal potrafiły wiele utrudnić.

[Odłamek Raju]

– Raczej śmieci – odpowiedziała dosadnie, zupełnie nie rozumiejąc po co smoki składowały tyle gratów wraz z faktycznie potrzebnymi przedmiotami. Jak choćby kamienie szlachetne czy jedzenie. Erlyn miała nadzieję nigdy nie skonsumować mięsa, które tyle leżało obok zgniłych części ciała. To aż się prosiło o infekcję!

Uśmiechnęła się szerzej i rozluźniła czując jego ciepło. Sama obecność Marosa działała terapeutycznie, chociaż nadal z tyłu głowy kisiło się to zmartwienie jego stanem zdrowia. Ile jeszcze takich ataków, nim następny będzie niewyleczalny? W końcu ciało smoka nie miało nieskończonej zdolności do regeneracji. Na samej piersi leczyła go już tyle razy... eh.
– Opowiesz mi o każdej bliźnie? – spytała cicho, nie chcąc się narzucać. Chciałaby jednak poznać historię jaka się za tymi ranami kryła. Może dzięki temu lepiej zrozumie chęć czarodzieja do ryzyka?

[Maros]

Od razu śmieci, wiele z nich bywało przydatne. Mimo wszystko, nie należał do smoków, które przynoszą kępkę mchu z wyprawy za barierę. Co innego jakaś trująca roślina, z której mógłby pozyskać ciekawe właściwości.

Nieco zaskoczyła go dalszym pytaniem.
– Jeśli chcesz, tylko nie wiem, czy Cię tym nie zanudze. – delikatnie przejechał czubkiem pyska, po końcówce prawego ucha Erlyn.
– Ta na prawym barku, jest po pojedynku z Bandycką Groźbą. – nie była to jego pierwsza walka, w której padły tak poważne obrażenia.
– Najstarsza na szyi, jest po ataku Łupieżcy Nektaru. Cięta na szyi i brzuchu, to efekty ataków jednej z wojowniczek Wody. Stare dzieje... – końcówkę mruknął jak by sam do siebie, we łbie szukając kolejnych walk.
– Z tyłu lewego kolana, po twoim Ojcu, zaś poparzenie na klatce piersiowej po twojej Matce, z udziałem Viliara.

Tu zamilkł na chwilę, by przez chwilę na nowo wtulić się w jej grzywę.
– Dwa czarne ślady po ugryzieniach, są od hydry z areny twojego dziadka. Czarny okalający ją, po przegranej walce o tereny z Infamią, no i to ostatnie poparzenie, ale to już wiesz. – to jednak nie wszystko.
– Ostatnia czarna na prawej, tylnej łapie, do tego jedna na brzuchu oraz naokoło ślepi, są z wyjścia za barierę. – tu wyraźnie zmarkotniał, chociaż nadal nie żałował ratowania Ennorath.

– To tyle... Są jeszcze dwa czarne ślady, to jednak nie z walki.

[Odłamek Raju]

Zachichotała kiedy ją połaskotał w ucho.
– Nigdy mnie nie nudzisz. A nawet jeżeli! – uniosła palec. – To przynajmniej będzie mi się dobrze spało. – Prawdopodobnie było to marzenie ściętej głowy bo od powrotu nie przespała ani jednej nocy bez zrywania się kilka razy w połowie, ale tego Maros wiedzieć nie musiał. Niepotrzebnie by się zadręczał.

W ciszy i z lekką fascynacją słuchała jak Maros wyliczał wszystkie te rany jak gdyby rozmawiał o pogodzie. Czy dla niego faktycznie było to niczym szczególnym? Erlyn by po jednej takiej wyzionęła ducha! O ile by ją w ogóle przetrwała. Sunęła łapą w wyznaczonych miejscach o których opowiadał. Robiła to dość podświadomie, bardziej skupiając się na opowieści niźli tym co robiła.
– Jak to nie z walki? – podciągnęła się nieco na łokciu, zatrzymując palce przy ostatniej z wymienionych przez niego ran. Zaintrygował ją tym stwierdzeniem na tyle, że nie zwróciła uwagi gdzie właściwie trzyma łapę. Nieco dalej za pachwiną, wsunęła ją wręcz pod jego prawe udo. – Da się tak?

[Maros]

Poza zadręczaniem, zapewne spróbował by coś na to poradzić. Niestety, nie miał jak, gdy wszystko zachowywała dla siebie.

A jak miał na nie patrzeć? Przeżywać każdą z osobna? Już to robił, niemal każda była wywołana czymś, co stało się w jego życiu. Czymś, co pchnęło go na te arenę i pokusiło do takiej walki. Czasem nawet obrony tytułu, idealnie wpisywały się w czas, przez co nie musiał szukać rywala, a ten sam do niego przychodził.
Blizny jaka zbadała palcami, były różne. Jedne były gładkie, jednak skóra uginała się znacznie bardziej, niż zdrowa tkanka. W innych czuć było wyraźne nierówności, bądź zgrubienia. Dopiero gdy jej łapa zawędrowała w nieco inne rejony, zamiótł ogonem po kamiennym podłożu.
– Nie wymagały leczenia, nie zostały wywołane zranieniem. Mają jednak konsekwencje, jak by ktoś zaatakował te miejsce i bardzo ciężko ranił. – wyjaśnił obserwując jej poczynania, póki co jedynie jako obserwator.
– Jedna jest tam, gdzie właśnie trzymasz łapę, drugą na uszach. To ślady po Tarramie.

[Odłamek Raju]

Erlyn zawsze zastanawiała się jakie w dotyku są łuski i smoki z pancerzem. Generalnie lecząc miała z nimi typowo profesjonalny kontakt, nigdy nie skupiała się na bardziej przyziemnych aspektach takich interakcji. Pokłosie był też zresztą pierwszym samcem, którym się interesowała jakkolwiek inaczej niż przyjacielsko. Zdecydowanie była to jedna z chwil odkrywczych dla smoczycy. A najśmieszniejsze? Nawet nie zwracała na to w tym momencie uwagi!

Zamrugała i poruszyła naprzemiennie uszami słysząc wyklęte imię. Nie potrafiła połączyć kropek.
– J-jak to T-Tarramie? – odrobinę się zlękła. Dawny bóg śmierci kojarzony był z katastrofą, ale powszechnie wszyscy wiedzieli o jego uwięzieniu. Jakim cudem Maros miałby mieć z nim styczność? Łapa Erlyn ścisnęła futro na wewnętrznej stronie uda partnera. Czując jednak jego miękką sierść rozluźniła się, a jej palce same zaczęły delikatnie muskać jego skórę. Wciąć robiła to mimochodem, zbyt skupiona na rozmowie. Być może wierzch jej łapy subtelnie otarł się o coś innego, ale było to tak ulotnym doznaniem, że sam czarodziej mógł tego nawet nie wyczuć.

[Maros]

Ta historia na szczęście nie rozniosła się echem po stadach, ale to dobrze. Ostatnim czego potrzebowali, było marudzenie smoków, plucie się Strażnika i ogólne wytykanie palcami. Bo w końcu zawarli układ z upadłym bogiem, a to powód do ukamienowania w ślepiach wielu.
Spiął się, na nagłe pociągnięcie za futro. Stan ten zanikł na równi, z puszczeniem jego kosmków. Zamiast tego, wykiełkowała obawa przed tym, co smoczyca chyba próbuje wywołać. Chociaż nic na to w jej zachowaniu nie wskazywało.
– Powiedzmy, że miałem okazję do wielu spotkań z bogami, w tym właśnie nim. Jeszcze przed tym, jak smoki przyniosły iskrę, zawarliśmy z nim układ. – szkoda, że skończyło się to tak, a nie inaczej.
– Chciałem wskrzesiciel przyjaciela i zapłaciłem za to wysoką cenę, razem z innym smokiem. Niestety, Tarram przywrócił ciało do pełni zdrowia, ale tchnął w nie inną duszę.

[Odłamek Raju]

Uzdrowicielka zaprzestała ruchów palcami akurat kiedy miały musnąć krawędź intymniejszych partii ciała Pokłosia. Dosłownie musnęła wierzchnią zimnych pazurów to miejsce, kiedy cofnęła łapę i przyglądała mu się w zastanowieniu. Nie było widać po niej zgorszenia czy niezadowolenia. Tylko zamyślenie.
– Myślisz, że zrobił to celowo? – zapytała w końcu. – W sensie, tchnął inną duszę. – Kto wie, może było to kwestią przypadku? O ile sam Maros w ogóle dysponował tą wiedzą, bo możliwe, że sam by tylko gdybał.

Cała historia brzmiała dość nierealnie. Zwłaszcza, że...
– ... jak właściwie się z nim s-skontaktowaliście? Ty i ten smok? Przecież siedzi spętany w ciele Erycala? – zdziwiła się, przekrzywiając głowę. Jeszcze nie była pewna czy jej imponował sam gest. Skoro Maros był w stanie zawrzeć pakt z samym Tarramem by odzyskać przyjaciela, to czy dla niej zrobiłby jeszcze więcej? O ile dało się zrobić więcej? A może wcale nie i przyjaźń traktował na nieco inny sposób, wyżej, od ich relacji? Ugh. Jakie to wszystko poplątane...

[Maros]

Samemu zaczął bawić się futrem z jej łapy, przegarniał je pazurem, czasem spróbował owinąć naokoło niego i tak w kółko.
Dobre pytanie, rozpatrywane nie raz przez niego i pewnie Axarusa.
– Nie wiem, nie miałem okazji się tego dowiedzieć. – przyznał zupełnie szczerze, nie wracali do jeziora. Nie zdążyli by, poza tym, nie chciał tam wracać po tym wszystkim. Do teraz miał ciarki na grzbiecie, na myśli o tych gałkach ocznych i poruszającym trupie.
– Ale wydaje mi się, że tak. Przecież wiedział co robi, nie wyglądało to, na przypadkowe działanie. Później też nie pytałem Erycala o to.

Tyle czasu wystarczyło, by na łapie powstał równy przedziałek, część futra na prawo, część na lewo, zaś po środku prześwit bardzo jasnej skóry.
– Teraz tak. Inaczej było, gdy iskra znajdowała się poza świątynią. Grupa szukająca jej, trafiła na jezioro, a w niej żył stwór złożony z kości – Tarram. Za pewną cenę, dokonywał różnych rzeczy. – ano poplątane. Gdyby nie było jej to pierwsza taka historia, przywykła by.

[Odłamek Raju]

Wzrokiem powędrowała na ich łapy, jednak się nie poruszyła. Próbowała ułożyć sobie w głowie tę osobliwą historię.
– Dz-dziwne – wymamrotała. Szybko się zreflektowała jak mogło to zabrzmieć. – G-gdyby mnie s-spętano na tyle er, u-ubezwłasno-owolniono... myślę, że nie chciałabym m-mącić. Tylko się w-wydostać. A o-oszukiwanie jedynych osób, które mogą mi w tym pomóc brzmi trochę n-nierozsądnie. – Łał, czy ona właśnie nazwała Upadłego nierozsądnym? Najwidoczniej. Z drugiej strony to tylko pokazywało, że nie zawsze coś może ulec zmianie.

Lekko się uśmiechnęła obserwując jak Maros się ośmiela w związku z ich, uh, spędzaniem czasu? Dla niej również to było nowe, przyjemne doznanie. Doceniała takie drobne gesty. Nie chciała jednak zapeszyć, więc zwalczała odruch cofnięcia łapy przez te łaskotki.
– Cz-czy to tego jeziora szukałeś? – przypomniała sobie ich niedawną wycieczkę i mimowolnie się wzdrygnęła na samo wspomnienie o jej efektach.

[Maros]

Chwilę myślał nad jej słowami, jednocześnie wracając do momentu, gdy iskra trafiła do świątyni, do reakcji Erycala i późniejszych opowieści Axarusa.
– Z tego co wiem, próbował przekonać dawną przywódczynię Ognia, by pomogła mu wrócić. To nie skończyło by się dobrze, wątpię, że ktoś taki byłby w stanie zmienić się i nie zesłać kolejnych kłopotów na smoki.

Delikatnym ruchem łba zaprzeczył, gdy padło kolejne pytanie.
– Tamto znajdowało się znacznie bardziej na zachód, na bagnach. Nie wiem, czy potrafiłbym pokazać dokładniej to miejsce, trochę czasu minęło. – nie potrafił tak na zawołanie przypomnieć sobie drogi tam.
– Dobrze, że skończyło się tak, a nie inaczej.

[Odłamek Raju]

Przywódczynię Ognia? Aż dziwne, że ta wieść się nie rozeszła na taką skalę co ta z Iskrą Lahae. Nadal jednak pozostawiało to pewną kwestię.
– A jak to się ma do tych czarnych znamion…? – nie chciała naciskać, więc jej ton sugerował, że Maros nie musi o tym opowiadać.

Odetchnęła z ulgą na wieść o jeziorze. Uff! Aczkolwiek nadal uważała partnera za arcytalent pakowania się w dziwne sytuacje. Oby na starość trochę zwolnił, bo krucha uzdrowicielka mogłaby tego nie wytrzymać. Może to lepiej, że się wyszalał za młodu?
– Mmm – wymamrotała jedynie w ramach odpowiedzi, zmieniając odrobinę tor rozmowy. – Kim był ten przyjaciel? Musiał być wyjątkowy, skoro chciałeś się tak p-poświęcić – oj, gdyby tylko wiedziała…