Smoki Wolnych Stad

Gdy usłyszał wezwanie Aterala, zmrużył lekko ślepia. Był w grocie, więc zostawił kompanów, aby mogli pospać i odpocząć, po czym sam wyruszył na Skały Pokoju. Po drodze wezwał cztery smoki Życia. Ciernistego, Eliksir, Spokojnego i Cichą. On jako pierwszy ze Stada Życia zjawił się na spotkaniu. Skinął łbem Ateralowi i przysiadł na ziemi, owijając łapy ogonem. Usiadł nieopodal Boga Śmierci, jakby u szczytu grupki swoich smoków. Spojrzenie jego żółtych ślepi spoczęło na bogu. O co może chodzić?

Ciernisty słysząc wezwanie od razu skierował się na zebranie, po krótkim czasie docierając do skał pokoju. Żwawym krokiem podszedł do miejsca zebrań i skinąwszy na powitanie Złudzeniu, oraz Ateralowi, przysiadł po lewej stronie swojego przywódcy, kierując swój wzrok na boga domeny śmierci. Został wezwany przez przywódcę, ale wyglądało to tak jakby sam Złudzenie został wezwany przez Aterala, więc szarołuski bóg zapewne miał jakąś sprawę do członków Wolnych Stad. Młody Wojownik czekał na rozwój wydarzeń...

Szyderca przyleciał na miejsce, nie śpiesząc się zbytnio. Miał wezwanie całkowicie w rzyci i do ostatniej chwili nie miał pewności, czy w ogóle się tu zjawi. Szkolenie piskląt było już dlań istotniejsze. Do tego fakt wezwania mentalnego zirytował go, czego nie krył.
Wziął ze sobą bratanka, brata oraz Obłęd. Błędny dołączy później, gdy wróci z polowania.
Wylądował ciężko, a szpony wryły się głęboko w podłoże. Sapnął, wypuszczając dym z nozdrzy i rozejrzał się krótko. Skinął krótko Złudzeniu, a Ateralowi posłał jedynie szyderczy uśmiech.
– Byle nie trwało to za długo – rzucił. Jeśli już mógł tracić czas, wolał to robić na arenie.

W ślad za swym wujem na spotkanie zawitał jego bratanek – Antrasmer. Sam do końca nie wiedział po co tak dokładnie tu leci, lecz zostało mu nakazane by tu się zjawił, więc tu jest. Gdy tylko wylądował w oczy rzucił mu się Ateral, smok, a raczej bóg którego wcześniej widział w grocie swojej matki gdy był znacznie młodszy. Ant skinął łbem bogowi śmierci i usunął się w cień, siadając za swym wujem. Nie chciał się rzucać nikomu w oczy, lecz nie zamierzał niczego przegapić co wydarzy się na zebraniu

Wlókł łapami za Przywódcą, jedna z przednich była przykurczona. Zabójca raz na Niej stawał raz nie. Sprawdzał, czy w ogóle kończyna się trzyma. Jeśli bolało- było w porządku. Do pyska przykleił mu się połowiczny, plugawy uśmiech. Wykrzywiał wyłącznie prawy profil, przeciwny zastygł nieruchomo, przyjmując beznamiętny wyraz. Lazurowe ślepia pobłyskiwały mu iskrą szaleństwa, która rozpalała trzewia pozostawiając mięśnie w nieprzerwanym napięciu. Pod skórą, nawet najgorszy obserwator mógł zarysować dokładną mapę muskulatury Łowcy Cienia.
Mlasnął z przekąsem na słowa Szydercy i usiadł nieopodal, w milczeniu. Powolnym, niezgrabnym gestem opadł zadem na ziemie. Rozglądał się wokół, zaglądał głęboko w oczy każdemu zebranemu, rozszerzając przy tym plugawy uśmiech.

Na miejsce przybyła Cicha Łuska. Szła elegancka i wyprostowana. Skinęła łbem na powitanie tym, którzy już tutaj byli i usiadła obok Złudzenia. Spojrzała na obecnych. Ognistych nie zauważyła, tylko Cieniści i członkowie jej stada. Czyżby coś się stało? Skoro Ateral ich wzywał, musiało to oznaczać, że sprawa jest dość poważna. Modliła się w duszy, aby nie było to nic strasznego. Ktoś naruszył czyjeś ziemie? Zabił innego smoka? Po głowie Cichej krążyły najróżniejsze myśli. Owinęła ogon wokół łap i czekała z lekkim niepokojem na rozwój sytuacji. Spojrzała jeszcze lekceważąco na Cienistych. Nie przepadała za nimi, mimo, iż nigdy nie wdała się z żadnym w pogawędkę. Może i to nawet dobrze. Z niewyjaśnionego powodu czuła do nich niechęć, ale te komentarze wyrośnięta adeptka zostawiła dla siebie. Rozprostowała na sekundę swoje pierzaste skrzydła, co musiała czasem robić. Były one na tyle ogromne, by przysłonić ją całą. Otrzepała się dyskretnie i wbija czarne szpony w podłoże, a błękitnymi ślepiami badała otoczenie.

Bark w bark – no dobra, o kilka lusek, 2-3 – za Przywodca lecial Obled. Machal tymi skrzydlami i machal,ale jakby od niechecenia. Raz, ze z tej formy komunikacji korzystal rzadko a dwa, dostalm informacje o jakims zebraniu. I to w dodatku nie w Obozie Cienia albo gdzies na granicy, ale na terenach wspolnych. I to jeszcze kto go wezwal? Obcy smok ! Poprawka, bog!I to jak wezwal? Za pomoca magii! Magii, ktorej zaden szanujacy sie wojownik nie znosi. Wyladowal za Przywodca, ale nie za nim tylko obok, omiatajac spojrzeniem przybylych. Poirytowanym spojrzeniem. Po co jego stado tu zostalo wezwane?

Kolejne wezwanie? Tylko że było ono skierowane tylko do Złudzenia Życia który zabrał ze sobą, z powodu którego nie wiedziała, ją, Cichą, Spokojnego Kolca i Kwiat. Tylko dlaczego oni nie dostali osobnych wezwań? Nie żeby spragniona była impulsów i mentalnego gadania, ale to było niecodzienne? Bez słowa udałą się ze swoją grupką z Życia na Skały Pokoju. Ciekawe co tym razem. Ostatnie zebranie zorganizowane przez proroków chyba nie do końca wypaliło im. Tylko że tym razem to Ateral ich tu zwołał. Do tego nie widziała innych z Życia, żadnego pisklęcia. Z innych stad też przybywali tylko Przywódcy ze swoimi czwórkami. Robiło się coraz ciekawiej. Pokłoniła się z należytym szacunkiem bogowi a reszcie skinęła łbem. Usiadła obok Cichej i czekała na, oby szybki, rozwój wydarzeń.

Przybył jako ostatni ze smoków Życia. Nie wiedział dlaczego został wezwany przez Złudzenie, a nie smoka, który tworzył spotkanie. Może działo się coś złego? Chyba, że Ateral, który okazał się gospodarzem, postanowił stworzyć nowy schemat zebrania. W każdym razie, skinął każdemu głową, a bogu pokłonił się, na tyle głęboko, aby nie został uznany za lizusa albo za nieszanującego najpotężniejsze istoty. Usiadł blisko swoich na ziemi, oplatając ogonem swoje łapy. Rozejrzał się delikatnie wokół. Brakowało Ognia, ale czy miał przybyć? Najpewniej tak. Na chwilę zatrzymał swój wzrok na Cienistych, tak bardzo bliskich Równinnym. Szybko jednak swoje oczy skierował na Aterala, cierpliwie czekając na rozwój sytuacji. Był ciekaw słów, które miały za chwilę paść.

Także i Adien się zjawił. Przyleciał na spotkanie tuż za jednym ze swych nielicznych znajomych; Uśmiechem Cienia. Wylądował gładko niemalże na jego głowę, a jednak nico bardziej w lewo. Ziewnął, przeciągnął się. Wyglądał jakby prze chwilą wstał z legowiska... Lewą łapą.
To było tylko złudzenie. Chciał tym samym uśpić czujność tu obecnych... Ale czy w ogóle był w tym jakikolwiek sens?
Z resztą.
Miał nadzieję, na wojnę, albo inne ciekawe wydarzenie. Zastał się prowadząc osiadły tryb życia. Przydałoby się nieco adrenaliny.

Nieśmiertelny Ogień uniosła łeb. Ćwiczyła akurat z Krzykiem, kiedy wezwanie odezwało się w jej łbie. Zwinnie uniknęła ostatniego ataku maga i skoczyła na równe łapy.
– Chwila! – warknęła, po czym nasłuchiwała. Uśmiechnęła się lekko i przeniosła spojrzenie na swojego czarodzieja – Ateral nas wzywa.. I jak znam życie będziemy ostatni.
Szybko przeanalizowała sytuację. Krzyk oczywiście pójdzie z nią. Zabrałaby Jad, ale Dusza gdzieś zniknął na dobre kilka księżyców. Nie komentowała, mieli to przecież we krwi. Czarny Kolec będzie kolejny.. I Impulsywny, dopiero zdobył swoją rangę, nada się.
Uśmiechnęła się wyjątkowo wesoło. No, to może ktoś z piątki samouwielbienia? Ta smoczyca, jak jej było.. Zmrok?
~ Na południe od obozu jest rzeka Samnar. Idąc jej biegiem dotrzesz do jeziora. Na jego brzegu, kawałek za smoczym cmentarzyskiem są Skały Pokoju. Tam, na spotkanie wybranych z wszystkich Stad, będą czekać na Ciebie. Przybądź jak najszybciej. ~
Wysłała tą wiadomość do każdego osobno, a Krzykowi kazała po prostu za sobą podążać. Niezwłocznie.

Parę chwil później z góry zawiał wiatr. Czuć w nim było popiół, ozon i lawendę. Wiatr magii Nieśmiertelnej – z nim latało jej się szybciej, lepiej i pewniej. Zanurkowała zgrabnie i uderzyła prądem powietrza od spodu. Następnie zręcznie wylądowała, zaraz za Skałami, by nie wzniecać kurzu pośród tylu smoków.
– Jesteśmy Ateralu. Życie.. Cieniu.. – skinęła łbem nisko bogowi, następnie wymieniając ich imienia, odezwała się krótko i z lekkim uśmiechem w stronę Złudzenia. Na koniec raczej chłodno w stronę Uśmiechu. Usiadła na niezajętej większej przestrzeni, czekając aż dołączą doń jej smoki.

Skoro Nieśmiertelny Ogień stwierdziła, że mam lecieć z nią , to trzeba było polecenie wykonać. Po raz pierwszy miałem okazję zwiedzić Skały Pokoju i nawet czułem jak żołądek lekko zaciska mi się z nerwów. Co to za spotkanie?
Zgrabnie wylądowałem nieopodal Przywódczyni i uśmiechnąłem się do niej lekko. Rozejrzałem się po przybyłych. O! Błędnik! Pomachałem do niego.– Siema!– przywitałem się lekko i usiadłem kawałeczek za Nieśmiertelnego Ognia, bo chyba wypadało siedzieć ze swoimi, czyż nie?

Amok zdziwił się, słysząc nagle w głowie słowa swojej Przywódczyni. Jednak nie zastanawiał się dłużej nad powodem oraz sensem, tylko od razu udał we wskazane miejsce. Przybiegł od strony Obozu Ognia, który raczej rzadko opuszczał.
Zjawił się na Skałach jako drugi Ognisty, zziajany i sapiący. Zajął miejsce po drugiej stronie Przywódczyni, niż Krzyk, i skinął głową najpierw jej, potem Czarodziejowi, a na końcu przywitał się z pozostałymi smokami. Nie znał żadnego, nie wiedział też, co tu robi, ale czekał cierpliwie jak na siebie.

Jak tylko usłyszał w swojej głowie rozkaz Nieśmiertelnej, wystrzelił jak proca ze swojej gałęzi. On, jak to on, zajmował się gapieniem w bliżej nieokreślony punkt na horyzoncie, bez żadnego kreatywnego pomysłu na urozmaicenie sobie wypoczynku. Lecz teraz...Działo się. Zatem opuścił swoje kruki, i poleciał w kierunku miejsca jakie wskazała mu Nieśmiertelna...
Gdy znalazł się na Skałach Pokoju, wylądował tuż przy swej pani, lądując bardzo miękko i...dystyngowanie. Skinął łbem w przywitaniu do Nieśmiertelnej, po czym usiadł na zadzie, szczelnie owijając się ogonem i przykrywając skrzydłami. Zmierzył martwym wzrokiem pozostałe smoki, zatrzymując się...Na Ateralu. Intrygował go, a jakże. Czyżby to on był...Jedynym? A może to faktycznie ten cały Tarram? No, i po co tu w ogóle się zbierają?