Nadanie tytułów VIII

[Strażnik Gwiazd]

Z tego co wiedział od Sennah nie miał dziś wielu tytułów do nadania, ale skoro już i tak wstępował na Skały, mógł skorzystać z okazji, by w międzyczasie poruszyć inny wątek.
Nie zamierzał jednak ryzykować, iż nie dostosuje się odpowiednio do Plagijskiego nastroju, więc póki co wezwania otrzymali tylko konkretni zainteresowani oraz przewodnicy Plagi.
Czekał na nich tak jak zazwyczaj, w prezentacyjnej pozie, z ogonem owijającym szczelnie przednie łapy. Był zmęczony i apatyczny, ale pomimo chłodnej aury, na pysku utrzymał neutralny, a nie wrogi, czy nawet znudzony wyraz pyska. Podskórnie zresztą zawsze odczuwał większe napięcie, gdy spotykał się z Plagą.


//wezwani otrzymali od strażnika mentalną lokalizacje i oficjalną informacje że zostaną nagrodzeni, ale bez konkretnych szczegółów

[Słodkie Wspomnienie]

Takiego wezwania nie spodziewała się, szczególnie że nie pochodziło z terenów Plagi. Niewiele smoków pojedynkowało się na arenie, a i wezwanie wyraźnie wskazywało na specyficzną lokację. Skały Pokoju kojarzyły jej się tylko z jednym i obawiała się kolejnej potyczki z Księżycem. Na miejscu jednak zastała brązowego samca, więc z jednej strony jej obawy okazały się płonne, a z drugiej strony jednak stał przed nią nieznajomy, który musiał ją skądś znać. Samica słyszała o proroku, więc miała swoje podejrzenia, ale mimo wszystko nie sądziła, że miałby do niej sprawę.
Czarne skrzydła złożyły się, a samica skinęła mu łbem w ramach powitania. Usiadła przed nim na tyle, aby go słyszeć, ale też na tyle, aby inne smoki mogły na spokojnie zająć miejsce przed nią. Pozostało jej czekać na pozostałych, bo naturalnym podejrzeniem było, że nie zawita tutaj samotnie.

[Szczerozłota]

Łowy szły bardzo dobrze, musiała jeszcze tylko oporządzić upolowane mięso i będzie mogła wrócić do obozu. Kto by pomyślał, że nie dane jej będzie tego zrobić. Wezwanie od Strażnika było zaskakujące i niespodziewane, na tyle, że Szczerozłota szybko zakopała truchła pod śniegiem i machnęła skrzydłami by wzbić się prędko w powietrze i jak najszybciej wylądować we wskazane miejsce.
Gdy dotarła, na miejscu była Gerna oraz sam wzywający.
– Strażniku...! To było d-dosyć niespodziewane wezwanie – powiedziała nieco zasapana i usiadła nieopodal swojej podopiecznej.
– Czy coś się stało, że nas wezwałeś? – zapytała przekrzywiając łeb lekko w bok, uśmiechając się ciepło do wysłannika bogów.

[Ołtarz Wyniesionych]

Zjawiła się razem ze swoim rosomakiem, po czym zajęła miejsce gdzieś obok reszty smoków Plagi. Nie była pewna, czy to właściwe, ale tak zrobiła. Zaczęła od przywitania się ze smokami z Plagi, po czym nakazała należyty szacunek Prorokowi, robiąc delikatny, niemal niezauważalny półukłon.
– Witaj, Strażniku. – Rzuciła do niego. ~ Czy miałbyś chwilę, by porozmawiać ze mną po rozdaniu tytułów? – Zapytała go mentalnie. Chodziło o Aohę. Chciała go poinformować o jego zapadnięciu w sen. Jakoś niedługo będzie organizowała też ceremonię z tym związaną... trochę wyjdzie na idiotkę, gdyż niedawno jeszcze mówiła, że wszystko z nim w porządku i niedługo wróci, a teraz sytuacja zmieniła się diametralnie.
– Witaj, Gerno. Velko. Kharcie. – Nieco oficjalniej przywitała się jeszcze z Plagijczykami, po czym podeszła do Velki. – Prorokowi najprawdopodobniej chodzi o rozdanie tytułów. To już swego rodzaju tradycja, zwołuje nas co jakiś czas. – Wytłumaczyła Szczerozłotej. Nie dzieje się to często, ale jednak. Podobała jej się ta forma kontaktu z Prorokiem, chociaż osobiście chciałaby, by jego rola w życiu Plagi byłaby nieco większa, ale to głównie wynika z jej relacji z Wybrańcem. Mimo wszystko – tak było, tak jest, tak prawdopodobnie zostanie.

[Obłęd Agonii]

Obecny prorok nie był już tak obcy i mniej więcej mogła znieść jego obecność. Tym razem jednak jego wezwanie było bardzo nagłe i wyrwało ją z obowiązków. Dokończyła to, co miała zrobić, bowiem i tak się nie spieszyła, po czym spokojnie wzbiła się w powietrze, lecąc ku Skałom Pokoju.
Będąc już na miejscu, dość niedbale trzasnęła szponami o kamienie pod jej stopami lądując, po czym zdawkowo skinęła łbem zebranym. Raczej widoczne było jednak, że uprzejmy gest kieruje głównie do pobratymców. Usiadła gdzieś pośrodku i obserwowała uważnie niebieskookiego samca. Czym tym razem ich zaskoczy?

[Odłamek Raju]

Mlasnęła przyjemnie i przekręciła się na drugi bok, gdy w jej głowie rozbrzmiał jakiś nieznany głos. Pewnie nic takiego. Zdrzemnie się jeszcze, w końcu miała chwilę spo—

O nie!

Poderwała się jakby wylano na nią kubeł zimnej wody.
– E-Edel! – jęknęła i złapała się za głowę na samą myśl, że mogła się spóźnić. . . uh, tam gdzie ją wołano? Jak tak pomyślała to nie kojarzyła zupełnie nadawcy wezwania. Chociaż zostawił jej parę wskazówek, więc poranny umysł zdołał połączyć kropki. No tak, prorok! Aj!

* * *

Leciała ile sił w skrzydłach, choć nadal była nieco zaspana. Wylądowała znacznie dalej od reszty zebranych, których naliczyła dość niewielu. Ostatnio się zdystansowała do innych plagijczyków przez to, jak potraktował ją Obsydian. Może swoje stado też irytowała? Lepiej się nie odzywać. Przynajmniej nie do nich. Postawiła uszy na sztorc zauważywszy niepasujący do otoczenia element – Strażnika Gwiazd.
– P-przepraszam z-za s-spóźnienie. E-Edel m-mnie n-nie w-wybudził – bąknęła nieśmiało, spoglądając kątem oka na zielonego przestępcę unoszącego się na wysokości jej policzka. Koliber ostatecznie zajął miejsce na jednym z rogów uzdrowicielki, nie chcąc brzęczeć i zagłuszać spotkania. Erlyn podniosła znów wzrok na zaobrożowanego samca. – O-oh. T-to t-ty j-jesteś t-tym p-prorokiem? K-którego n-nie l-lubią? – nie brzmiała złośliwie, wręcz ciekawsko obróciła głowę pod drobnym kątem. Hmm! Nie wyglądał na szkodliwego. Czemu miał taką opinię?

[Strażnik Gwiazd]

Smoki zleciały się stosunkowo szybko, choć towarzystwo nie było duże, toteż nie było w tym niczego zaskakującego. Nie oczekiwał po nich wylewnej sympatii, choć ze swojej perspektywy i tak otrzymywał jej więcej, niż w innych stadach. Gdyby się nad tym racjonalniej zastanowić było to zjawisko oczywiste, gdyż nie oczekiwał od nich niczego poza stawieniem się we właściwe miejsce, aby ich wynagrodzić. Nie był też przybocznym przywódcy ani osobą wypowiadającą się na podsumowanie ceremonii, lecz taką która ją rozpoczyna. Będąc szczerym relacja tego typu była możliwa wyłącznie teraz, gdy zmuszał ich do przybycia na Skały, zamiast próbować wejść pomiędzy nich, jako obcy. Z jednej strony była to myśl smutna, gdyż osłabiała jego motywacje by zacieśnić więzi z Plagą, z drugiej ofiarowała komfort z istnienia w teraźniejszości takiej, jaką była.
Z przybyszami witał się po kolei widocznym skinieniem łba, ale choć nie planował zabierać głosu, kilka smoków dobrowolnie wyrwało go z zamyślenia.
– W rzeczy samej, zebranie będzie związane z wynagrodzeniami – powtórzył zaraz po Ołtarzu, tak by nie lekceważyć jej osoby, choć jednocześnie nie pozostawać milczącym w obliczu bezpośredniego pytania. Nie podarował Szczerozłotej żadnego uśmiechu, choć nie mógł w jakiejś formie nie docenić, iż spojrzała na niego właśnie w ten sposób. Parę uderzeń serca dłużej, z neutralną ekspresją wpatrywał się w jej pysk, nim jego uwaga nie powędrowała w stronę przewodniczki. Przywitał się z nią na głos, a potem dostosowując do jej komfortu, kontynuował mentalnie.
~ Zawsze czekam dłużej, nim wszyscy się nie rozejdą, niemniej nie jesteś dziś jedyną, która ma do omówienia pewne sprawy ~ zapewnił, a potem jeszcze raz porozumiewawczo kiwnął do niej łbem.
Na sam koniec do zebrania dołączyła Odłamek, szybko przepraszając za czas swojego przybycia. Nie nazwałby jej punktualności tragiczną, choć nie zamierzał odpowiadać w żaden sposób na jej usprawiedliwienie. Zwrócił za to uwagę na maleńkiego, zielonego kompana, którego nie zawahała się przedstawić z imienia. Z daleka ledwie dało się wyróżnić jego kształt, więc gdyby nie jasne tło na którym przez moment się objawił, prawdopodobnie Strażnik nie wiedziałby, do czego Plagijka nawiązuje. W pierwszej chwili zdziwiło go zresztą, że zwierzę posiadające więź ze smokiem może być tak maleńkie.
Kiwnął do nich łbem, mimo komentarza, który nastąpił chwilę później. Nie pojmował skąd brał się urywany głos Odłamku, ale był już świadkiem wielu wad wymowy, więc wolał założyć, że było to podobne zjawisko.
– Istotnie, to ja – odparł smoczycy, adresując w zasadzie oba pytania naraz. Nie brzmiał na zirytowanego jej spostrzeżeniem, jakby traktował je za równie trafne, co zaobserwowanie jego funkcji albo gatunku.
Nim przeszedł dalej, pozwolił sobie na wyjęcie z torby kilku kolorowych kamieni, które w rządku ułożył przed sobą. Skórzany prezent od Kaltarela towarzyszył mu w zasadzie cały czas, jakby był do niego przytwierdzony niczym złota obroża. Zazwyczaj brązowy pasek zlewał się z łuskami tej samej barwy, podczas gdy sama torba przytrzymywana była przez zamknięte skrzydło. Rozdawanie tytułów było jedną z nielicznych okazji, by móc przyjrzeć się przedmiotowi, choć ten nie wyróżniał się na tle egzemplarzy posiadanych przez uzdrowicieli.
Mając kryształy przed sobą, prorok ponownie zwinął prawe skrzydło, chowając torbę pod błękitną błoną.
Odchrząknął głośno by obwieścić chęć rozpoczęcia i lekko, choć bez przesady uniósł podbródek. Jego głos, tak jak zazwyczaj był bardzo wyraźny i oficjalny, choć dumna wydawała się bardziej wyszkolona niż zupełnie szczera, jednocześnie nie ociekała fałszem. Słowa akcentował czytelnie, nawet mimo wyjątkowo szorstkiej chrypki.
– Zgodnie z tradycją panującą wśród smoków Wolnych Stad, bogowie pragną aby jednostki szczególnie pilne otrzymały od nich wynagrodzenie. Jako prorok, a zatem ich reprezentant przekażę je w wasze łapy, wraz z tytułami.
Odłamku Raju i Ostatnia Kołysanko – spojrzał po nich i raz jeszcze, tym razem znacznie ciszej, odchrząknął.
– Bogowie byli świadkami waszej pilnej nauki. Zależy im na pochwaleniu waszego rozwoju, ponieważ umiejętności, a także tempo w którym je pozyskujecie jest nie tylko atutem dla was, ale całej waszej społeczności. W ramach błogosławienia waszej dalszej ścieżki ofiarowany zostaje wam tytuł Pojętnego ucznia, a wraz z nim po jednym, napełniony boską mocą krysztale – Z tymi słowami uniósł oba przedmioty w przezroczystych bańkach i posłał je pod łapy ich nowych właścicieli. Oba emanujące łagodną energią kamienie, były białe jak świeży śnieg.
– Energia w nich zawarta będzie również wzmocnieniem dla was, aby zmniejszyć trudy kolejnych nauk – W jaki sposób to działało nie zamierzał zdradzać, zwłaszcza że sam nie wiedział.
– Za swe pierwsze udane wyprawy Kołysanka i Szczerozłota otrzymują wyróżnienia Odkrywców. Wraz z nimi, bogini Lata może otoczyć was swoją opieką za mniejszą opłatą. Pamiętajcie iż, o ile jej błogosławieństwo nie uchroni was od śmierci, może okazać się bardzo cenne za bezpiecznymi granicami, ponieważ Sennah dogląda waszych grzbietów i ułatwia wasze poszukiwania. – Nie była bezużyteczna, jakkolwiek wiele mogłaby zrobić w kontraście do tego, co rzeczywiście robiła.
– Za aktywne, wielokrotne przemierzanie odległych terenów, Obłęd Agonii otrzymuje tytuł oraz kryształ Włóczykija. Wraz z nim twoja opłata, czyli oczekiwany wyraz szacunku wobec otaczającego cię uwagą boga, będzie na stałe zmniejszona.
Dostrzeżono też twoją aktywność wewnątrz rangi. Za zdobyte przez ciebie doświadczenie, a zatem wygrane walki, zostaje ci przyznany tytuł Awanturnika. Na sam koniec zaś, nagradzając aktywne wspieranie skarbca swojego stada, przyjmiesz tytuł oraz kryształ Szczodrobliwego. Energia w nim, dopóki będzie aktywna, uczyni cenną różnicę w części twoich poszukiwań. – Kryształ zielony i seledynowy spoczęły przed łapami Agonii, której prorok uprzejmie kiwnął łbem.
– Ołtarz Wyniesionych od dawna dogląda zdolności niewyszkolonych smoków, zarówno tych najmłodszych, jak i nieco starszych, przygotowując je do życia w stadzie. Praca nauczyciela jest ciężka, bowiem wymaga nie tylko cierpliwości ale i właściwego języka. Właśnie za to bogowie doceniają twoją pracę. Zostajesz wyróżniona tytułami Przewodnika oraz Mentora. Wraz z nimi należny jest ci kryształ, który wzmocni twoje zdrowie tak długo, jak aktywna będzie energia wewnątrz niego. – Posławszy pod jej łapy niebieski kamień, równie i tym razem, już na koniec, wyraźnie skinął jej głową.
– Jeśli chodzi o tytuły, to wszystko. Chciałbym jedynie przypomnieć, pomimo niewielkiej grupy, że jako prorok jestem powołany, by służyć stadom wedle ich potrzeb i indywidualnej kultury. Słowo dane bogom nakazuje mi zatem odpowiadać na wszystkie wasze pytania, jeśli tylko pozwoli na to zakres mojej wiedzy oraz czas – postukał pazurami przed sobą.
– Nie zapominajcie, że nie tylko w bogach macie sojusznika.
Przypominam też, jeśli nie było to krystalicznie jasne wcześniej, że wyruszając za granicę i nie powiadamiając o tym nikogo, ani nie przyjmując na siebie boskiego błogosławieństwa, ryzykujecie iż wasi bliscy nie będą znali kierunku aby was uratować. Nie traćcie w ten sposób kolejnych smoków – Nie było to szczególnie bystre spostrzeżenie i daleko mu było do aktualności, jeśli myślał o Szarym, ale być może wezmą to sobie do zapamiętania. Nie ufał zresztą w zdrowy rozsądek smoków.
– Zdaje się, że na ten moment to wszystko – skierował łeb w stronę Ołtarzu. Nie zamierzał kryć się z tym, że chciał z nią porozmawiać, choć rzecz jasna zamierzał poczekać aż inni się oddalą.

Ołtarz Wyniesionych
+ kryształ mentora

Obłęd Agonii
+ kryształ włóczykija
+ kryształ szczodrobliwego

Odłamek Raju i Ostatnia Kołysanka
+ kryształ pojętnego ucznia

Wyróżnienia:
Ołtarz Wyniesionych
– przewodnik

Szczerozłota i Ostatnia Kołysanka
– odkrywca

[Szczerozłota]

Szmoczyca była podekscytowana tym zdarzeniem, nie widziała jeszcze Boskiego Posłańca i nie mogła wysiedzieć na miejscu. Oczywiście, jak na dojrzałą smoczycę przystało, usiadła dumnie na ziemi z typowym dla siebie ciepłym uśmiechem wymalowanym na pysku. Wyglądało na to, że każdy zebrany tutaj miał otrzymac jakąś nagrodę za swoje osiągnięcie.
Velka prawie nie posiadała się z radości, jak brązowy smok wypowiedział jej imię. Taka ceremonia nie zdarzała się za często, a nadawanie tytułów w Altarii wyglądało nieco inaczej.
– Dziękuję Strażniku, to dla mnie zaszczyt – wstała z ziemi i podeszła do Veir prawie rzucając się w jej stronę.
– Psst, Veir, powinnam mu dać coś za ten tytuł? Jedzenie, kamień szlachetny? – szepnęła do szpiczastego ucha samicy, nie bardzo wiedząc jak się zachować.

[Słodkie Wspomnienie]

Gerna obserwowała spokojnie proroka, gdy ten odezwał się w końcu. Jej wątpliwości zostały rozmyte, uzupełniając niepewności, czy braki w wiedzy smoczycy, które mogły wynikać z jej braku zainteresowania tematem. Samica posłużyła się maddarą, aby odebrać kryształ, który jej przypisano. Skinęła lekko łbem na znak podziękowania, ciekawa co też ten kryształ mógł jej takiego dać. Nie spodziewała się zresztą, że będzie to taka okazja do świętowania, żeby zasługiwała na kryształ. Samica wsunęła kryształ do torby, gdy maddarowa macka go przysunęła do niej. Rzuciła mu krótkie spojrzenie, a potem poniosła wzrokiem za Veir. Czy to była pora na powrót?

[Ołtarz Wyniesionych]

Podziękowała Strażnikowi skinięciem łba i przyjęła kryształ. Wzmocni jej zdrowie? Z jakiegoś powodu choroby ciągle ją dręczyły. Z początku była zdziwiona, gdyż była przystosowana do bardzo, ale to bardzo niskich temperatur i takowe zdarzały jej się wcześniej sporadycznie. Szybko jednak zrozumiała, że to po prostu przez inny klimat tego miejsca. Inne choroby. Gorzej jest też przystosowana do ciepłych temperatur. Gdy zaś nadejdą zimne, organizm wariuje. No cóż, przygarnie z chęcią.
– Zazwyczaj nie. To obowiązek proroka. Jeżeli jednak masz ochotę mu coś za to podarować, nic nie stoi na przeszkodzie. – Powiedziała. Wolałaby, żeby kamienie szlachetne i jedzenie pozostawały w Pladze, ale nie chciała tego zabraniać Velce. Veir skinęła łbie Gernie na znak, że potrzebuje jeszcze chwilki, pogratulowała reszcie Plagijczyków i podeszła do Strażnika. Nie krępowało ją to, że możliwe iż nie wszyscy się oddalili, chociaż trochę poczekała. Nie ze względu na to, że miała coś do ukrycia przed resztą stada.
– Strażniku. Chciałam cię poinformować, że Ryk Plagi wybrał mnie na swojego zastępcę. Przyjęłam miano Ołtarzu Wyniesionych. – Zaczęła. Nie była pewna, ile powinna mu mówić, a ile powinna zachować dla siebie. To jednak informacja, którą przekazać musiała. Czuła się do tego zobowiązana.
– Ryk zaś potrzebował chwilowej przerwy. Nie wiem, jak sytuacja się rozwinie. Z rzeczy bardziej prywatnych – zbudowałam kapliczkę na terenach wspólnych. W Dzikiej Puszczy. – Dodała po chwili. Ostatnia wypowiedź była taka średnio prywatna, ale już bardziej niż kwestie stadne i organizacyjne. Po prostu chciała go o tym poinformować. W przeciwieństwie do większości Plagijczyków, darzyła Strażnika szacunkiem.
– Gdy będę miała nieco wolnego czasu, chciałabym się z tobą spotkać. Obgadamy sprawę kronik i... kilka innych. – Rzuciła na sam koniec.