Błękitna Rzeczka

[Płocha Ćma]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Starała się nie zwracać uwagi na zdziwienia nowo poznanych smoków w reakcji na jej wadę wymowy; naprawdę przyzwyczaiła się do swojego sposobu i nie przeszkadzał jej... chociaż w ostatnim czasie neutralne kwestie zmieniały się w te negatywne. Zauważyła jego szybkie mrugnięcie, ale nie poruszyła się, z całych swoich sił nie próbując tego identyfikować jako reakcję na nią samą.

Poruszyła się nerwowo dopiero w momencie, kiedy to stwierdził oczywistość. Przełknęła ślinę, błądząc spojrzeniem po okolicy. No dobrze, w takim razie co powinna mu na to odpowiedzieć? "Och, wiesz, ostatnio umierają mi bliscy, a w sumie to też dałam pacjentowi umrzeć"? Absolutnie nie. Głowiła się przez kilka chwil, nim opuściła odrobinę łeb.
— Ba'dzo to widać? — wymamrotała smętnie, zaraz kręcąc łbem. Skoro widział to zupełnie obcy jej smok, to jak mogła spoglądać na siebie inaczej, niż przez pryzmat beznadziei? Przeniosła na niego spojrzenie dopiero, gdy się przedstawił. Przyglądała mu się w ciszy, aż wreszcie uleciał z niej słaby głos. — Baal. Albo Płocha Ćma, uzd'owicielka Słońca — przedstawiła się sama. Zagryzła policzek. — ...miło mi cię... poznać — dodała, nagle przypominając sobie o wszelakich grzecznościach, jakie przecież nie były jej obce. Co się z nią działo? Tym razem to ona odchrząknęła. — Nie jesteś stąd, p'awda? Nie pachniesz jak któ'ekolwiek ze stad — zagaiła dalej, momentalnie czując się bardzo głupio... nawet jeśli nie miała ku temu za bardzo powodów. Stwierdzała oczywistość? Może i tak. Z jednej strony bała się, że ją wyśmieje, a z drugiej – przecież miała prawo do ciekawości. I unikania rozmów o własnym samopoczuciu.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Nie wiedział, w jaki sposób najlepiej podchodzić jest do nieśmiałych, albo po prostu przybitych jednostek. W ogóle nie miał praktycznego doświadczenia w komunikacji. Matka przekazywała mu teorię, ucząc uprzejmości, formułek – a także manipulacji słowami. Po prostu nie sądził, że faktycznie kiedykolwiek mu się to przyda, że będzie musiał naprawdę wyruszyć w świat, opuścić bezpieczny, prosty dom. Mylił się. Sytherai o to zadbała.
  Wypuścił ciężej powietrze z płuc, jak zawsze, gdy przez jego myśli przebiegała zdradziecka, adoptowana siostra.
  
  Przejechał cicho bioluminescencyjną końcówką błoniastego ogona po podłożu.
  – Zdradził cię zapach łez. – przyznał wprost. – Wedle moich skromnych doświadczeń, nie płacze się bez powodu, a i łzy radości zdają się mieć inny posmak i woń.
  Słysząc jej dwa imiona skinął łbem. Nie wiedział, czy Baal nie było zbyt spoufalające się. Zakładał, źe te dziwne, dwuczłonowe, było bardziej oficjalne i uprzejme. Skinął łbem.
  – Nie. Przybyłem tutaj kilka księżyców temu, po... A zresztą, to niezbyt przyjemna historia. – zmarszczył lekko czoło. – Żyję samotnie. Próbuję zdobyć dostęp do fragmentu ziem któregoś ze stad, by móc się jakkolwiek wyżywić. Jestem w trakcie rozmów. – kiwnął głową. – Stado Ziemi, Stado Słońca... Słyszałem o trzech, ale nie znam nazwy tego ostatniego?
  stwierdził i spytał zarazem.
  
  Płocha Ćma

[Płocha Ćma]

Westchnienie opuściło jej pysk. Zapach łez, nigdy o tym nie pomyślała. Miała tylko nadzieję, przez ostatnie księżyce nim nie przesiąkła, ponieważ już sama myśl o tym przyprawiała ją o dreszcze. Nie potrzebowała kolejnych powodów do umniejszania swojej osoby.
— Czasem ze szczęścia... — zaczęła, mamrocząc pod nosem. Ale w moim życiu dawno szczęścia nie było, chciała dopowiedzieć, jednak ostatecznie tylko pokręciła łbem, porzucając tę kwestię. Zapewne samiec sam był w stanie sobie to dopowiedzieć.

Przechyliła odrobinę głowę, w zaciekawieniu, ale nie zamierzała napierać na Urthemiela, by wyjawił jej swoją historię – to byłoby zwyczajnie nie w porządku, skoro sama od tego uciekała. Zamiast tego przyglądała mu się, a w złotych ślepiach mignęła gdzieś cząstka młodziutkiej kleryczki, pełnej ciepła, troski.
— Mam nadzieję, że Ża' Słońca pot'aktuje cię łagodnie — odparła mu, wreszcie czując się na tyle komfortowo, by przysiąść. — To przywódca mojego stada. Trzecie stado, o któ'ym mówisz, to Mgły, ale... — zawahała się, przejeżdżając złotymi szponami po podłożu. — ...ale wątpię, że jest sens tam p'óbować. Mgły są ba'dzo zamkniętą g'upą, nie słyszałam, by wpuszczali obcych — objaśniła samotnikowi, całkowicie szczerze. Nie chciała zniechęcać go do tego stada, przecież nie miała do tego powodów, ale fakty wyglądały tak, jak, cóż, wyglądały.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Przekrzywił lekko głowę, słysząc imię Żaru. Biorąc pod uwagę to, że Słońce było częścią tego imienia, mowa była o przywódcy. Pasterz Ziemi, Żar Słońca... W tje sytuacji tylko przywódca Mgieł pozostawał dla niego tajemnicą, ale wedle słów Baal, tak zapewne pozostanie. Cóż.
  – Dziękuję za radę, Płocha Ćmo. – skinął lekko głową, po czym podrapał się po boku szyi. To trochę utrudniało sprawę. Z trzech potencjalnych stad, z jakimi mógł negocjować, najwyraźniej odpadało jedno. To jest, jeśli naprawdę zamierzał wierzyć uzdrowicielce, ale w sumie nie wyglądała jak wyborny kłamca.
  Z drugiej strony, Sytherai też nie, a była w tym nieziemsko dobra.
  Westchnął.
  
  – Pozostaje mi więc liczyć, póki co, na łaskawość Ziemi... A jeśli nie, to twoich pobratymców. A jeśli i tam się nie uda, zawsze są alternatywy. – tak, mógł po prostu opuścić wolne stada. Pytanie tylko, jak daleko by zaszedł, nim nie wpadłby znowu na łowców. Cholerni ludzie byli teraz absolutnie wszędzie, w przerażających ilościach.
  – Czy smoki żyjące samotnie są... Częstym zjawiskiem na tych terenach? Normalnym? – spytał w końcu, bo tak właściwie nie wiedział, czy przypadkiem nie żyje tutaj nielegalnie. – Nie znam do końca praw tych ziem. Wcale, szczerze mówiąc. Mogę bez obaw przebywać na tych ziemiach niczyich, czy prędzej lub później ktoś bęzie spróbował się mnie stąd pozbyć?
  
  Płocha Ćma

[Płocha Ćma]

Zeszli całkowicie na temat zawiłości relacji stad i samotników, co przyjęła z nieskrywaną ulgą. Kiwnęła lekko głową na jego podziękowanie, nie widząc szczególnie powodów do takowych, ale był to miły gest. Być może to było naiwne założenie, ale wierzyła, że miała do czynienia z porządnym smokiem, nie osobnikiem, który zaraz rozszarpałby jej gardło. Zagryzła delikatnie wargę na jego kolejne słowa i uciekła spojrzeniem na bok. Alternatywy. W głowie miała pełno pomysłów, ale domyślała się, o co mogło chodzić.
— Słońce chętnie przyjmuje smoki w swoje sze'egi — powiedziała cichutko, spoglądając na niego. — Tak... gdyby ci się nie udało z Ziemią — dodała, poruszając się lekko. Jego kolejne pytanie sprawiło, że nieco zmarkotniała, choć chyba bardziej już się nie dało – wciąż wyglądała jak kłębek nieszczęść. Pokręciła głową. — Nie spotkałam żadnego innego samotnika, op'ócz ciebie — odparła smutno. — Teo'etycznie możesz przebywać na ziemiach niczyich, tylko... Tylko p'awa Wolnych Stad nie ch'onią samotników. Gdyby ktoś chciał, t-to mógłby się... ciebie pozbyć — odparła całkowicie szczerze, pochylając lekko łeb. Widać było, że nie popierała takich zasad. Co to w ogóle miało znaczyć – możesz zabić samotnika, jeśli tylko skończył dziesięć księżyców? — A-ale nie znam smoków z takimi zzapędami — zapewniła go zaraz, choć może niepotrzebnie; nie wybaczyłaby sobie, gdyby przez to stracił czujność i dał się zabić.

Urthemiel

[Urthemiel]

• Zmrużył lekko ślepia i powoli zamrugał, kręcąc delikatnie łbem w geście zaprzeczenia.
  – Nie planuję dołączać pomiędzy smoki Ziemi. Ani Słońca. Wychowywałem się pośród tylko trójki smoków, z których dwa już nie żyją. Jestem włóczęgą, samotnikiem zarazem z wyboru, jak i w obliczu okoliczności. – podrapał się lekko po łuskach na prawym barku. Jedna z nich zdawała się krzywo odrosnąć i podrażniała skórę dookoła. – A ja nie pałam pasją do perspektywy bycia krzywoprzysiężcą. Dołączając do oficjalnie do stada, musiałbym składać przysięgi wierności, jak to zazwyczaj bywa w takich społecznościach. Czułbym się uwięziony, a to nie jest cena, jaką jestem gotów zapłacić za poczucie bezpieczeństwa.
  Niewypowiedziane 'tak myślę" zawisło w powietrzu. Sam nie wiedział, czego się po sobie spodziewać. Próbował być uczciwy. Rzecz w tym, że wszystkie dobre intencje w końcu były weryfikowane przez otoczenie. I na niego wkrótce przyjdzie zapewne pora.
  
  Pokiwał w namyśle głową, ewidentnie niezbyt wzruszony informacją, która przecież nie była zbyt pozytywna. Każdy mógł go tu pozbawić życia bez konsekwencji... Sam nie wiedział, czy aż tak zależało mu na przeżyciu. Chyba tylko przez instynkt, a nie faktyczne chęci.
  – Postaram się więc nie rzucać nikomu w ślepia i schodzić z drogi. – stwierdził, bo i nie widział lepszej alternatywy. – Skoro nie znasz takich smoków, to musisz wieść spokojne życie. – mruknął. – Nie zmarnuj tej szansy na spokój.
  
  Płocha Ćma

[Wyśnione Szczęście]

– Teufel, zapewniam cię, że nie dasz rady pływać – westchnęła, oglądając zmagania kompana z wodą. Nie bał się jej, ale usilnie próbował przepływać rzeczkę tam, gdzie była najgłębsza. Niestety, szedł na dno jak kotwica i maszerował po nim jak hipopotam. Nie było innej opcji.

Bealyn leżała na brzegu, łeb trzymając na skrzyżowanych łapach. Ogonem zmiatała czasem trawę i piach, relaksując się w cieniu. Upał jej nie wadził dopóki mogła się skryć przed żarem lejącym się z nieba.

Othela

[Okowy Przeszłości]

Od czasu nauki latania z Bealyn, smoki z trzech stad, mogły widzieć ją nieraz na niebie. Cieszyła się tymi chwilami, coraz częściej zapominając o Matterze, podobało jej się tu. Nie kazali siedzieć jej w klatce, miała kontakt z innymi smokami i... Nie czuła się samotna.
Czy to źle, że nie chciała by tam wracać? Nawet jeśli, uważała Elfa za kogoś na równi z rodzicem?

W końcu jednak słońce dało o sobie znać i obniżyła lot, ciężko lądując przy wodzie. Z początku nie zauważyła ziemistej i jej towarzysza. Zamruczała cicho, mogąc ułożyć w chłodnej wodzie.

Okopcona Łuska

[Wyśnione Szczęście]

Adeptka zaczęła przysypiać, gdy Othela wylądowała. Być może rozchlapujący wodę dookoła Teufel, który nie był przy tym zbyt cichy, skutecznie stłumił dźwięk lądowania olbrzymki.

Jednak otworzyła oko, kiedy wyczuła przez więź niepokój swojego kompana. Żywiołak nie był zadowolony z nagłego pojawienia się kogoś obcego, wystraszył się nie na żarty. Wierzgnął, tupiąc głośno w dno rzeczki. Uniósł trąbę, wymachując nią złowrogo, a jego kły ciosały powietrze złowróżbnie.

Uh-oh. Podniosła się i zrobiła krok do przodu, od razu się wahając. Spoglądała to na wywernę, to na zdenerwowanego słonia.
– Nie ruszaj się – powiedziała do smoczycy cicho, ale słyszalnie pomimo hałasów.

[Okowy Przeszłości]

Ułożony na płaskim kamieniu łeb, czasami zsuwał się, przez znajdujące się na nim glony. Poprawiała go wtedy, na nowo przymykając na wpół ślepia. Dopiero nagła zmiana zachowania stworzenia, znajdującego się niedaleko, wymusiło na niej podniesienie się. Obróciła się ku... Co to do licha było?!

Najpierw zamarła, i jedynym dźwiękiem z jej strony, była woda spływająca z jej ciała. Gdy tupanie zmieniło się w machanie długim nosem i zębami (nie potrafiła nazwać mamucich ciosów poprawienie), postawiła wszystkie błonki, przypominając tym nieco nastroszonego kota. Ciało trzymała nisko, ogon poruszał się na boki. Gdyby nie słowa Bealyn, najpewniej by uciekła, nie mając pojęcia o walce.
Skoczyła wzrokiem na nią, znowu na stworzenie. Zamarła bez ruchu, sama nie wiedząc, co zrobić.

Okopcona Łuska

[Wyśnione Szczęście]

Reakcja instynktowna smoczycy była całkiem dobra, ale mogłaby nie wystarczyć w prawdziwym życiu. Znaczy, teraz też było tu prawdziwie, jednak nie mierzyła się z realnym zagrożeniem. Bea mogłaby wykorzystać więź do uspokojenia kompana, ale zwietrzyła okazję na nauczenie Otheli czegoś, czego prawdopodobnie nie znała.

Perswazji. Sztuki przekonywania, ale też charyzmy. Hmf.

Kiedy spojrzenia smoczyc spotkały się, choćby na pół oddechu, Okopcona posłała wywernie lekki uśmiech.
– Nie raz trafisz na dzikie zwierzę – mówiła powoli, ale niezbyt głośno. Teufel i bez tego tupał w miejscu niespokojnie, nie odpuszczając. – Możesz przed nim uciekać lub próbować je wystraszyć. Co ci bardziej odpowiada? – zerknęła na kompana. Co prawda była jeszcze prymitywna opcja nawalanki, którą sama zresztą stosowała, ale nie tego chciała dziś nauczyć samotniczkę.

Othela

[Okowy Przeszłości]

W pierwszej chwili, przez myśli przemknęła opcja ucieczki. Oddalenie od zagrożenia, brzmiało bardzo rozsądnie, zwłaszcza gdy było się taką ciamajdą, jak ona. Czy czuła się z tym źle? W pewien sposób tak, odstawała od smoków które widziała, czuła się inna. Nie wyjątkowa, bardziej w te mniej przyjemną stronę.

Dopiero po chwili, bijąc się z myślami, kolejny raz postanowiła spróbować czegoś innego. Zupełnie dla niej nowego. Była ponoć duża, jak na smoka w jej wieku, może powinna to wykorzystać?
– Nie uciekać. – zabrakło w jej głosie pełnego przekonania, jednak wyprostowała skrzydła chcąc być większe. Obserwowała żywiołaka, nadal nie wiedząc, z czym na do czynienia. Ogon ponownie poruszył się w wodzie, zaś końcówka uderzyła o taflę, wywołując nieco głośniejszy hałas.

[Wyśnione Szczęście]

Teufel usilnie próbował wyłowić z dnia jakiś patyk, ale jak na złość nie znajdował niczego twardszego, a najlepsze co jego trąba obejmowała to jakieś miękkie wodorosty. Dawało im to odrobinę czasu, chociaż dźwięki jakie wydawał przy tym żywiołak sugerowały, że był bardzo rozsierdzony.

Bealyn kiwnęła głową, robiąc krok do przodu, tak odruchowo. Powstrzymała się jednak przed osłonięciem wywerny. Inaczej Othela niczego się nie nauczy.
– Jeżeli nie chcesz uciekać, musisz albo go przekonać, że ty jesteś groźna, albo uspokoić – zaczęła, spoglądając raz na nią, raz na mamuta. – Groźna to robisz to samo co on. Unosisz skrzydła, warczysz, ryczysz, pokazujesz zęby, hałasujesz. Możesz nawet drapać ziemię, gdybyś wyszła na ląd, albo uderzać o wodę – tłumaczyła powoli, nie mogąc jej tego pokazać na sobie. Nie wiedziała też jaką metodę wybierze samotniczka. – Uspokojenie jest czymś odwrotnym. Zero gwałtownych ruchów, spokojna postawa, wręcz się przed nim kulisz. Możesz mu próbować coś nucić lub śpiewać, albo nawet podrzucić trochę jedzenia... chociaż on dopiero co jadł, zresztą pewnie nie masz przy sobie kamieni szlachetnych – nie zauważyła żadnej torby, toteż mogła spokojnie wywnioskować, że Othela była biedna jak mysz kościelna.

[Okowy Przeszłości]

Nadal co jakiś czas, zerkała na smoczyce. Dlaczego nie reagowała na małego agresora, który chyba szukał czegoś dla siebie? Chciał ją czymś zaatakować? Stresowała się i było to widać, do tego stopnia by naokoło rozniosła się ledwo wyczuwalna, woń gazu. Nie zdarzało się jej to wcześniej, więc i sama była ździebko zaskoczona.

Następnie jej uwagę skradły kolejne słowa i nieco na przekór sobie, nadal trzymała się pierwszego wyboru. Zmarszczyła nos, kolejny raz uderzając ogonem o wodę. Tylne łapy rozstawiła szerzej, skrzydła bardziej wyprostowane, by nadal wydawać się wyższą. Nabrała nawet powietrza w płuca, by w końcu wraz z krokiem do przodu zaryczeć głośno na stworzenie, przy okazji pokazując szereg ostrych zębów.
Niech ucieka, co z tego, że był tu pierwszy. Ona nic mu nie zrobiła, zaś on ruszył na nią, nie wiadomo dlaczego.

[Wyśnione Szczęście]

Mamut się zawahał przez chwilę, ale nie zamierzał odpuszczać! Tupał głośno przednimi nogami, trąbił i wymachiwał ciosami, nadal nie podchodząc bliżej. Być może nawet na końcu zrobił kroczek do tyłu...

Bealyn obserwowała to wszystko i kiwnęła głową... bardziej do siebie niż Otheli, która wczuła się w swój terytorializm.
– Już prawie! Zawahał się, więc lada chwilę odpuści – zachęcała ją, nadal trzymając łapę na pulsie, w razie gdyby jej ingerencja była potrzebna. Nie chciała stracić kompana, obiecała Aradaiowi, że się nim zajmie.

[Okowy Przeszłości]

Patrzyła na żywiołaka, niemal podskakując w miejscu, gdy ten się cofnął. Szybciutko jednak powróciła do swojego zadania, w końcu ten nadal nie uciekł. Potrząsnęła łbem, nieco niezadowolona. Dlaczego tak małe zwierzę, tak bardzo stawiało się przeciwko większemu od siebie?

Ugięła nieco skrzydła, by zyskać lepszą do przemieszczania się pozycję. Nie poruszała już na boki ogonem. Cichy pomruk, zmienił się w warkot, gdy znowu zmarszczyła grzbiet nosa. Bez ostrzeżenia ruszyła ku mamutowi, z na wpół rozdziawionym pyskiem, chcąc go do końca wystraszyć, ale i nieco zmusić do ucieczki.
Nie zamierzała atakować, jednak widok rosłej wywerny, powinien zadziałać. Na ptaki działało, gdy próbowała złapać jednego do zjedzenia, to i tu powinno.