Polana

[Stróż Pożegnań]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Jawor nie pamiętał tego miejsca za czasów, gdy było pustkowiem – był zbyt młody. Mimo wszystko, interesowało go czasem, ilekroć wybrał się w nowe miejsce, jak wyglądało ono zanim postawił łapę na jego ziemi. Albo zanim zrobił to ktokolwiek ze smoków jego stada, albo smoków Wolnych Stad w ogóle. Ile zdążyło się zmienić, a co pozostało takie samo? Niestety, nie było mu dane się o tym przekonać, czy chociażby wysłuchać czyjejś historii. Nie był pewien, czy zna kogoś, kto żył dostatecznie długo. Może jedynie kojarzył słonecznego staruszka, ale jedynie z widzenia. Swoje dni, poza doskonaleniem posługiwania się własną maddarą, jak na adepta przystało, spędzał na zwiedzaniu. Był już dostatecznie wyrośnięty, no i potrafił już walczyć, by matki nie obawiały się, że na terenach poza obozem spotka go coś złego. Zazwyczaj czuł jednak obecność któregoś z kompanów, ale prędko się dostosował i jakoś... przestało mu to przeszkadzać.
  
  Postawił więc na tereny wspólne, na których jeszcze nigdy nie był. Polana była o tej porze dość urokliwa, bo niskie trawy, mchy i sporadycznie pojawiające się, niewymagające kwiaty kładły się jak dywany po okolicy. Aby się tu dostać, samczyk wpierw przekroczył umowną granicę stad, która teraz już nie obowiązywała, a kolejno przepłynął Tdarę. Z racji budowy ciała i ogólnie bycia wężowym, pływanie nie sprawiało mu kłopotu – wręcz przeciwnie! Przepadał za wodą, tym bardziej, gdy pogoda była odpowiednia. Ciągnął za sobą ciemny ogon, w którego łuski słońce prażyło najmocniej. Czuł jednak przyjemne ciepło pomiędzy swoimi łopatkami i na całym grzbiecie. Robił przystanki przez całą trasę, ale odpoczął dopiero na polanie, gdy nastało już popołudnie.
  
  Othela

[Okowy Przeszłości]

Otwarcie ślepi przyszło jej z trudem, gdy coś nieprzyjemnie łaskotało ją w nozdrza, wypuściła przez nie powietrze. Przy ziewnięciu szybko zdała sobie sprawę, że coś blokuje jej pysk. no tak..

Czerwony pysk, otoczony był szerokim na pół szpona i grubym pasem porządnej skóry, wzmocnionej dodatkowo pasem stali. Trzymał się ciasno ciała, zaś zatrzask umieszczony pod pyskiem był poza jej zasięgiem, z wiadomych przyczyn – nie miała przednich łap, by móc jakoś go otworzyć. Drugi pasek biegł wzdłuż pyska, zaczepiony za parą największych rogów, uniemożliwiał zsunięcie pierwszego niżej.

Zaraz, zaraz....

Wraz z powrotem świadomości, dotarło do niej gdzie jest. Czy bardziej to, że nie miała pojęcia gdzie leży. Nie drgnęła, nawet uporczywe łaskotanie źdźbła trawy, nagle znikło na tle reszty bodźców. Wszystko uderzyło w jednym momencie, przytłaczając wręcz, zwłaszcza gdy gdzieś przed nią zamajaczył kształt czegoś ciemnego. Rozpłaszczyła się na ziemi, takie były zawsze zasady. Gdy ktoś przychodził, ona miała układać się na dnie klatki, tylko ,że tu takiej nie było...

Ochronny Kolec

[Stróż Pożegnań]

• Zauważenie olbrzymiej wywerny nie było trudnym zadaniem, gdy nieświadomie się do niej zbliżył. Wziął głębszy oddech i pozwolił mu zatrzymać się na chwilę w jego płucach, gdy analizował spojrzeniem to, co miał przed sobą. Prędko zauważył bowiem skórzane pasy okalające łeb nieznanej smoczycy, co wydało mu się w tamtej chwili najgorszym elementem całej tej scenerii. Nie pachniała żadnym ze stad, co trochę zbiło młodzika z pantałyku. Przyglądał się tak chwilę, wertując w głowie wiele scenariuszy, wpływających teraz do jego łba jeden za drugim. Jakiś inny smok ją spętał w ten sposób? Nigdy nie widział czegoś podobnego. A jeśli była smokiem ludzi, o których zdołał jedynie posłyszeć, nawet jeśli do tej pory matki dbały o to, by raczej nie wysłuchiwał ich historii, ani nie był do końca świadom tego, co obecnie dzieje się na ich terenach?
  
  – Kto Ci to zrobił? – zapytał cicho, ostrożnie. Zaraz zdał sobie jednak sprawę z tego, że nie to było teraz najważniejsze. Nieznajoma wydawała się być przestraszona, a przynajmniej bardzo niepewna, więc sam Jawor przeczuwał, że nie dała sobie założyć tej... dziwacznej uprzęży z własnej woli. Zbliżył się jeszcze o krok i wyciągnął łeb na długiej, wężowej szyi, aby lepiej przyjrzeć się konstrukcji. Skóra sprawiała wrażenie możliwej do rozerwania szponami albo kłami, ale metalowa wstawka? Zamyślił się, zanim nie zrozumiał, że zapewne smoczyca mu nie odpowie. Z bijącym sercem, wyciągnął łapę do przylegającej do ziemi wywerny. Co z tego, że potrafił walczyć, skoro jeszcze nigdy nie miał okazji! Byłby w stanie się obronić? Z drugiej strony, pysk samicy był bardzo... ograniczony. – Mogę?
  
  Othela

[Okowy Przeszłości]

Długi ogon wił się za jej ciałem na boki, wzburzając trawę i wywołując jej szelest. Dla kogoś postronnego, interpretacja tego mogła być bardzo dwuznaczna. Jedni okazywali tak zdenerwowanie, inny ekscytację, tu zaś... Zdecydowanie było to drugie.
Wszelkie efekty po czymś, co było w tamtym mięsie powoli mijały, a to przekładało się na przemijanie skołowania. Chociaż... Nadal nie wiedziała gdzie jest i jak tu się znalazła.

Zbliżył się, a ona nadal patrzyła. Coś tam rozumiała, z tego co powiedział, jednak nie widziała powodu dla tego pytania. Przecież tak było zawsze, dlaczego miała by odbierać to jako krzywdę?
W końcu przekręciła łeb na prawo, pokazując mu jego spód oraz zapięcie.

[Stróż Pożegnań]

• Obserwował samicę, odpowiadając na kołysanie jej ogona... tym samym. Dodatkowo długie, kolczasto zakończone łuski zdobiące jego kark nastroszyły się nieco, będąc objawem nie tyle zestresowania, choć i to było teraz obecne, co zainteresowania. Pierwszy samotny spacer adepta kończył się spotkaniem kogoś nieznajomego – a do tego niepochodzącego ze Słońca czy jakiegokolwiek stada w ogóle, najwidoczniej. Może nie był najbardziej obytym pisklęciem na Wolnych Stadach, ale nawet on potrafił rozpoznać zapach którejkolwiek ze smoczych grup. Poruszył długimi, rozdwojonymi na końcach wąsami, a kiedy wywerna przechyliła łeb, jego oczy błysnęły.
  
  Och! Tu był inny metal, który zdawał się łączyć oba paski pod jej podgardlem. Ochronny powoli wyciągnął ku niej także drugą łapę, ostrożnie chwytając paski jasnymi palcami. W pierwszej chwili spróbował rozciągnąć je na boki, nie do końca będąc zaznajomionym z całym mechanizmem. Jeśli by mu na to pozwoliła, samemu przechyliłby łeb na stronę, by być w stanie dokładniej przyjrzeć się klamrze. Chwycił wystający pasek, co nie było zbyt łatwym zadaniem zważywszy na to, że nie należał do najzręczniejszych smoków. Mimo to pewnym ułatwieniem były mniejsze, wężowe łapy, które umożliwiły mu chwycenie kawałka skóry tak, by ten się nie wyślizgiwał. Spróbowałby pociągnąć go lekko w swoją stronę, również eksperymentalnie. Jeżeli była to zwyczajna klamra, metalowy drążek, którzy przechodził przez oczka w skórzanym pasku, powinien teraz przypadkowo się z niego wyślizgnąć. Ale tego oczywiście Jawor nie wiedział, pierwszy raz spotykając się z czymś podobnym.

[Okowy Przeszłości]

Czy tutaj też będzie tak, jak na ich spacerach? Swoją drogą bardzo długo na nich nie byli, od momentu, gdy zaczęło brakować miejsca na rozłożenie skrzydeł w klatce. Przez cały czas, taki był jej wyznacznik czasu, używanych tutaj księżyców nie znała, zaś zliczenie wszystkich wschodów i zachodów, było niemożliwe.

Powoli wypuściła powietrze przez nozdrza, gdy ten grzebał przy klamrze, delikatnie ogrzewając nim jego bark. Czerwone ślepia obserwowały jego pysk, zainteresowanie mieszało się z niepewnością, bo jednak nie był to jej dotychczasowy opiekun.
Skórzany pasek przestał uciskać szczęki i mogła je nieco rozewrzeć, ukazując fragment białych zębów. Nie podniosła się, nie tak całkiem. Pokręciła się na swoim miejscu, nieco zaparła skrzydłami i... Skoczyła na niego, nie zdając sobie sprawy z różnicy wielkości. Czy raczej spróbowała, w końcu wężowy nadał mógł spróbować się odsunąć.

[Stróż Pożegnań]

• W końcu klamra puściła, a pasek zsunął się zza łba smoczycy, kolejno spadając również z jej pyska. Jawor zdecydowanie był z siebie zadowolony, co widać po nim było w momencie, w którym skóra uderzyła o ziemię. Uśmiechnął się do oswobodzonej już teraz samicy, trochę za późno orientując się o jej planach. Zaparła się, a on sam nie zauważył momentu, w którym wybiła się ku niemu. Jego maddara zadrżała w powietrzu, ale nie zdołał niczego z jej pomocą przywołać do rzeczywistości, w zaskoczeniu mrugając, gdy uderzył grzbietem o grunt pod sobą. Jego przednie łapy odruchowo oparłyby się na klatce piersiowej wywerny, jak gdyby chciał ją od siebie odepchnąć. Dopiero teraz jednakże zauważył znaczącą pomiędzy nimi różnicę – wielkość. Gdy leżała płasko na ziemi, nie zdawała się być aż tak ogromna, a teraz... No cóż. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z sytuacji, w jakiej się znajdował. Profilaktycznie sięgnął do źródła, trzymając je w pogotowiu, by w razie zaistniałej potrzeby... być w stanie się jakoś obronić.

[Okowy Przeszłości]

Nie tylko on się zdziwił, w końcu tamta zabawa wyglądała zupełnie inaczej. Wylądowali na nowo na ziemi, tylko, że to ona okazał się być górą. Uniosła nieco wyżej łeb, stając na łapach, co by nie zdusić wężowego za bardzo. Wzrok przeskoczył to na jego łapy, to na pysk.
Otworzyła go, przez chwilę próbując coś powiedzieć. Szybko jednak na pysku pojawiło się zwątpienie. Rozejrzała się naokoło.
– Matter? – wymamrotała, dodając jeszcze kilka słów po Elfiemu. Nerwowo poruszający się ogon, najpewniej nie raz obił łapy adepta. Chwila beztroski, szybko zmieniła się w zagubienie i delikatna panikę, gdy pierwszy raz znalazła się na zewnątrz bez opiekuna. Ostatecznie wycofała się do tyłu, dając Ochronnemu wstać.

[Stróż Pożegnań]

• Widząc jej zdziwienie… sam jeszcze bardziej zwątpił. Nie o to jej chodziło? Nie chciała go pożreć, skrzywdzić, czy cokolwiek innego okropnego można by było wyrządzić? Jej ogon był dowodem na zdenerwowanie, bo choć Jawor go nie widział, to czuł, jak ten nerwowo porusza się, przy okazji obijając się kilkukrotnie o jego łapy. Powiedziała coś, ale nie był w stanie zrozumieć ani słowa. Znał co prawda trzy języki, z potencjałem na czwarty, jeżeli zechciałby podjąć się nauki ludzkiego od kobiety żyjącej w ich grocie, ale najwidoczniej to wciąż nie było wystarczające, aby zrozumieć obcą smoczycę.
  
  – Nie rozumiem. Nie potrafisz mówić w smoczym? – cóż, to nie było zbyt mądre pytanie. Najwidoczniej nie rozumiała, skoro była tak zdezorientowana, a słówka, które rzuciła, nie rozpoznał w żadnej ze znanych mów. – Kan du forstå dette språket?Może rozumiesz ten język? Abu kunë?Albo ten?
  
  Skorzystał z okazji i podniósł się z ziemi, gdy się odsunęła. Otrzepał się i położył po sobie łuski. W jednej chwili jego łeb zajęła myśl, co musiała czuć. Sama, nieznająca języka. Czy wiedziała gdzie w ogóle się znalazła?
  – Imię. Jak masz na imię? – zapytał jeszcze, a potem zadał to samo pytanie w języku jego matki, a kolejno także w akarubi.
  
  Othela

[Gwiezdna Egzekucja]

Czasami przychodziła też na tereny wspólne. Nie za często, ale obserwowanie tych ziem i uczenie się ich na pamięć, przynosiło jej spokój. Dobrze jest w końcu znać tereny okoliczne do stada Ziemi.
Często nie spotykała nikogo po drodze, być może przez godziny które wybierała, a może po prostu dlatego, że nawet na tak niewielkim terenie zagęszczenie "ludności" było tutaj znikome.
Tym razem jednak, brnąc w śniegu, zauważyła w oddali całkiem znajomą sylwetkę. Z resztą te charakterystyczne kolory w grzywie i na ogonie były nie do ukrycia w śniegu.
Wychodząc na polanę tego jasnego, zimowego poranka spotkała nikogo innego jak Proszka. Stanęła w miejscu, nie będąc pewna czy zdąży jeszcze wykraść się niezauważona. Niby stała na widoku, ale Rejwach był jednak pół-ślepy.

//Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

Przechodził akurat polaną w poszukiwaniu jakiś smacznych kąsków – czy to jagód, czy grzybów, gdy usłyszał szelest liści. Podniósł głowę i spojrzał w miejsce w którym stała Gwiezdna. Zamarł, nie do końca wiedząc co zrobić. Chciał się z nią widzieć czy nie? To było pytanie na które nie umiał sobie do końca odpowiedzieć. Z jednej strony dawno nie słyszał o tym co działo się w Ziemii, z drugiej pamiętał, jak smoczyca chorobliwie dedykowała swoje działania Pasterzowi.
Ciekawość jednak wygrała. Zbliżył się nieco, wciąż jednak zachowując dystans jednego skrzydła.
– Witaj. Wszystko u Was w porządku? – zaczął, nie wiedząc co innego powinien powiedzieć. – Err… Radzicie sobie z odpieraniem wrogów?

// Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

...Czyli nie udało jej się uciec.
Znaczy... Nadal by mogła, ale nie będzie uciekać od staruszka. Powstrzymała się od westchnięcia i zwróciła całkowicie w stronę Rejwachu.
– Tak. Ziemia jest silna i ma sojuszników. Bardziej martwiłabym się o Mgły, które nie chcą odłożyć na bok naszych waśni, nawet, gdy wspólny wróg wchodzi nam z butami do domu. – Nie miała obowiązku na bycie miłą, ale też nie wyrażała się z obrzydzeniem. Jej płaski, informacyjny ton wystarczył, chociaż treść na pewno zdradzała jej dezaprobatę do nieracjonalności jaką pokazywała przez całą wojnę Infamia.

//Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

– Akurat zmieniła się władza w Mgłach, więc jest spora szansa, że jednak zaczniemy współpracę – odparł spokojnie, obserwując Gwiezdną. – A jak tam... Pasterz? Dobrze sobie radzi pomimo starczych księżyców? – prychnął, z lekka rozbawiony wizją Pasterza z siwą brodą.
– Spokojnie, nie mam do niego niczego – dodał, z lekką kpiną. – Po prostu uważam, że jest niewiarygodny i nasz sojusz z wami mógłbh skończyć się różnie, głównie przez Was. Nie sądzisz? – zapytał, oblizując wargi z krwi.

// Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Nagle pytanie o przywódcę wydawało się Ofelii na tyle dziwne, że podniosła jedna brew. Nie zapowiadało to zbyt wiele dobrego, ale była w stanie wytrzymać jeszcze trochę tej zbędnej rozmowy. Potrafiła sobie wyobrazić, że samiec nawet szczerze pyta o Ziemię, w końcu nadal mieszkała tam jego rodzina, a dlaczego nie zapytał o to przez mentalną więź samej Sekcji było mniej istotne. Jeżeli nie mógł takiej informacji zdobyć, Ofelia mogła mu ją dać – to nie tak że zapytał o plany wojenne.
...
A jednak idealnie wymierzył jak skrócić tą wymianę zdań do minimum.
Ofelia wyprostowała się znacznie i zbliżyła powolnym, ale zdecydowanym krokiem, by móc spojrzeć na samca z góry.
Nikt, a szczególnie nie takie dno jak ten czarodziej, nie miał prawa tak znieważać Pasterza.
– Zważałabym na słowa gdybym była tobą. – Trudno było o mniej przyjazne spojrzenie niż to które potrafiła rzucić Egzekucja. Było mroźne, stanowcze, samo w sobie obiecujące ból. Nie rozmawiali długo, a Proszkowi udało się przekroczyć granicę. Jej warga zadrżała, w końcu podnosząc się lekko i ukazując jej ostre kły.
– Jestem w stanie udać że ta rozmowa nie miała miejsca ze względu na to, że jesteś chory i stary. – Odpowiedziała chłodno, powoli, ledwo utrzymując taki stan rzeczy.
– Wiedz, że twoja matka i dzieci żyją – są bezpieczni. A teraz zejdź mi z oczu.

I lepiej nie było traktować jej słów jako sugestii. Chcąc nie chcąc Rejwach rzucił wojowniczce wyzwanie, prosto w twarz obrażając jej przywódcę. Jeżeli myślał, że Egzekucja się w takiej sytuacji wycofa – nisko oceniał jej charakter.

//Huragan Popiołów

[Huragan Popiołów]

O dziwo, choć normalnie by się wycofał, po jej zbliżeniu się, jedynie wyprostował bardziej swoje ciało. Spojrzał na nią, a maddara zaczęła niewidzialnymi smugami wypływać z jego ciała. Jeżeli myślała, że go przestraszy, to musiała zatracić się w Pasterskiej ułudzie już dawno temu. Ten cholerny smok nie zasługiwał na minimum szacunku i to, że smoczyca broniła go jak wierny pies, było żałosne w jego oczach.
Nawet bardziej żałosne niż on sam, a to było naprawdę dużym wyczynem.
– Czy ja go obraziłem? – przekrzywił głowę, a jego pysk wciąż wygięty był w uśmiechu. – Jedyne co powiedziałem, to to, że jest niewiarygodny. To akurat prawda. A co do rodziny… nie o nią pytałem – jego ton diametralnie się zmienił. Zrobił się lodowaty, dosłownie wypuszczając mroźną parę z pyska przy każdym słowie, a złoto jego oczu zimne jak metal schłodzony w sercu lodowca. – I spróbuj im coś zrobić, a przekroczę granicę i zamorduję cię z zimną krwią. Żadna choroba mnie nie powstrzyma, by wyrwać ci serce i patrzeć, jak wykrwawiasz się na śmierć – jego źrenice zwęziły się podczas wypowiadania ostatniego zdania.
Zbliżył się do niej jeszcze bardziej, by szepnąć jej nad uchem.
– I zrobiłbym to samo tej suce, Pasterzowi.

// Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Przez cały czas nawet powieka jej nie drgnęła, jakby to co mówił nie ruszyło wojowniczki wcale.
Groźby na nią nie działały, a z resztą te skierowane w jej osobę nie miały znaczenia. Jednak przenosząc swoją uwagę na przywódcę, Proszek popełnił niewybaczalny bład.
Powinna mu za tą groźbę pokazać skąd wziął się drugi człon jej imienia, ale wiedziała że robiąc to w ten sposób sprowadzi na swoje stado same problemy. Pozostało więc tylko jedno rozwiązanie.

– Wyzywam cię na pojedynek. Stań do walki albo wycofaj się i okryj hańbą siebie oraz swoje stado. – Odparła. Jej donośny głos poniósł się po polanie. Nie przerwała kontaktu wzrokowego ani na moment, czekając na decyzję Rejwachu. Podejrzenia o szaleństwo i podeszły wiek nie mogły go ochronić przed wszystkim. Z resztą wirująca wokół maddara tylko potwierdzała to, że w tym momencie łączą ich podobnie mordercze intencje.

//Huragan Popiołów